ΜΕ ΠΝΙΓΕΙ ΤΟΥΤΗ Η ΣΙΩΠΗ.....

Κάθε  απόβραδο    ένας διακριτικός αγέρας  όπως ο  κτύπος  της καρδιάς

ανοίγει ελαφρά μια γρίλια  να  περάσει  «μέσα»  ένα   «βλέμμα»

Βλέπει  βιαστικά το τρένο να περνά  και να μην σταματά
για κείνο  το ταξίδι  στο  χρόνο που κράτησε  όσο  μια  ξάγρυπνη  νύχτα 

Υγραίνει η ματιά  σαν ακουμπά  τα νοτισμένα  φύλλα του Νοέμβρη
σε μιαν άκρη  με  σταλακτίτες   σκόρπιες   συλλαβές  - θα-  Σ'α-γα-πω-  πα-ντα
και φεύγει  βιαστικά ......

Το παραθύρι  δεν  το κατεδάφισε   ο  χρόνος
 

Η μελωδία της ανάμνησης   νανουρίζει κάθε νύχτα την ψυχή
που  κουρνιάζει σε μιαν άκρη πίσω απ' την γρίλια
και ξυπνά κάθε φορά  που  τ' αγέρι  της  αφήνει   "θορυβώδη σιωπή"
μέσα  από  ένα  "βλέμμα."