Η σκέψη μου είναι ατίθαση,
με εξουσιάζει.
Τη βάζω σε καλούπια
κι αυτή όλο αλλάζει.
Ελεύθερη κοιτάζει,
στο όνειρο καλπάζει
που της ταιριάζει.
Την βάζω σε κουτάκια,
της φτιάχνω ωραία στιχάκια,
φως και ζωή της δίνω,
στιγμή δεν την αφήνω,
κι εκείνη όλο φωνάζει,
Φτερά ζητάει να βγάλει
στο αύριο να εισβάλει.
Κι εγώ της λέω "στάσου!
να σέ ' χανα φαντάσου!"
Για λίγο τότε αράζει.
Στο μέσα μου λιμνάζει
στιγμές γαλήνης στάζει.
Η σκέψη μου καλπάζει.
Το είναι μου τρομάζει.
Το νιώθω πως την χάνω.
Τρέχω και δεν την φθάνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου