μέσα στο τίποτα....

μέσα στο τίποτα

μέσα στο τίποτα

Ενα απέραντο νεκροταφείο Τα Μάτια σου..

τα μάτια μου. εμείς.

τυφλοί αστυνόμοι τα παγωμένα σπλάχνα

αχώνευτα τα κόλλυβα

τακτοποιημένες σακούλες πτωμάτων

δεν έχει επόμενους.

έσπασε η πατρίδα σε μνημόσυνα αρχαίων βιβλιοθηκών.

μη μιλάς -! -ψοφάω σε λίγο κι εγώ.

κατάπιε το ρόγχο σου.  δεν έχω ν'ακούσω.

αύριο λέγαν, και ήταν σκόνη.

(από τον Προμηθέα Πυρφόρο

Στιγμές... 2013

Είναι φορές...   

που Φως αλλόκοτοδίνει χρώμα, σχήμα και σκιά
στα παράξενα τοπία της καρδιάς μου!

 ΜΕ ΤΟ ΝΙΚΟΛΑ ΣΤΑ ΛΙΟΝΤΑΡΙΑ! ΗΡΑΚΛΕΙΟ!

 ΣΤΑΟΥΣΑ-ΝΟΤΙΑ...ΛΥΒΙΚΟ ΠΕΛΑΓΟΣ

 ΑΓΙΑΠΕΛΑΓΙΑ!

 KAKKOS BAY KOYTSOYNARI!

 KAKH SKALA KOYTSOYNARI IERAPETRAS!

 AXLIA IERAPETRAS!

 PROS GAIDOYRONHSI!

 H IERAPETRA MESA APO TO SKAFOS!

 KRINAKIA THS 8ALASSAS STO GAIDOYRONHSI!

 SYMBOL KAFE STHN IERAPETRA!

 KOLYMPI STON KAYSWNA IERAPETRA!

 KOYTSOYNARI!

 GAIDOYRONHSI-KEDROI STHN ASPRH AMMO!

Ο Θεός μέσα στους ανθρώπους, ο Θεός παντού!

Κινούμαστε , φερόμαστε, λειτουργούμε επιφανειακά, ειδικά σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς της κρίσης, για μένα τους καιρούς της μετάβασης από το έχω στο είμαι, από το επιφανειακό στο ουσιαστικό, από το φόβο στην αγάπη, από το εγώ στο εμείς .
Παρατηρώ τους ανθρώπους σκυθρωπούς, προβληματισμένους, χωρίς χαμόγελο…
Κι όμως αν ζυγώσεις τον κάθε άνθρωπο με χαρά, με αγάπη, αν είσαι εκεί για αυτόν ανοιχτός για να τον ακούσεις, να τον νιώσεις, να δεις πέρα από τα λόγια την ουσία, το συναίσθημα και κυρίως τα μάτια του, το βλέμμα που τα καθρεπτίζει όλα, πόνο, φόβο, θυμό, αλλά και την χαρά, την αθωότητα, την αγάπη θα δεις το Θεό μέσα σε κάθε άνθρωπο!
Αν δεν βιαστείς να κρίνεις, να βγάλεις συμπεράσματα, να του κολλήσεις την ταμπέλα, θα δεις ένα άνθρωπο φοβισμένο, πληγωμένο, που αμύνεται με τον καιρό αυτές οι άμυνες να φεύγουν!
Γιατί αν δώσεις αγάπη, αγάπη θα πάρεις! Ακόμα και από τους πιο φοβισμένους ανθρώπους, σιγά σιγά με υπομονή.
Τι όμορφο πλάσμα είναι ο άνθρωπος όταν οι άμυνες του πέφτουν!
Όταν γελάει, όταν εκφράζει αυτό που νιώθει, είναι ένα θαύμα!
Και κάθε μέρα γίνονται τόσα όμορφα, πράγματα και θαύματα!
Για μένα αυτό είναι η εμφάνιση του Θεού σε μας! Ένας άνθρωπος, κάποιο ζωάκι που περιμένει το χάδι σου, η φύση, το αναπάντεχο, αυτό το απρόσμενο που δεν έχουμε σχεδιάσει, που έχει ξεφύγει από τον έλεγχο μας, το διαφορετικό!
Ένας φίλος που έχουμε να δούμε καιρό και τον βλέπουμε ξαφνικά μπροστά μας, ένας άγνωστος που θα μας πει καλημέρα!
Ένα χαμόγελο από έναν άνθρωπο που δεν το περιμένεις! Τόσα πολλά που περνούν απαρατήρητα.
Κάθε μέρα γίνονται όμορφα πράγματα, αρκεί να έχουμε τα μάτια της ψυχής μας ανοιχτά για να τα δούμε και να έχουμε ευγνωμοσύνη για όλα αυτά που έχουμε κι όχι έλλειψη για αυτά που δεν έχουμε.
Και τότε θα δούμε ότι όσο είμαστε γεμάτοι από συναισθήματα, από αγάπη τόσο λιγότερη ανάγκη έχουμε από υλικά αγαθά.
Η κρίση είναι ένα μεγάλο μάθημα ζωής , όπως σε κάθε συμβάν της ζωής μας μέσα από κάθε τι δύσκολο κρύβεται μια ευλογία!
Κι όταν ζητούσα τη βοήθεια του Θεού στη ζωή μου, σε αποφάσεις μου που έπαιρνα και μπορεί να φοβόμουν, ή σε δύσκολες στιγμές μου, αυτή η βοήθεια ερχόταν πάντα μέσα από τους ανθρώπους που εμφανίζονταν εκείνο τον καιρό.
Με μια κουβέντα τους, με ένα βλέμμα ήξερα…
Ας γίνουμε πιο συνειδητοί, μόνο τότε μπορούμε να βιώσουμε την ουσία στο κάθε τι, την ουσία της ψυχής μας, των συνανθρώπων μας, των σχέσεων μας, της ομορφιάς που κρύβεται παντού, την ουσία της ίδιας της ζωής!




Η φωτογραφία που ανάρτησα έχει σχέση με το όμορφο, το αναπάντεχο, στη ζωή μου


Είναι 3 πουλιά που βρίσκω ξανά στον κήπο μου μέσα σε δεκαπέντε μέρες, μπροστά στο βραχόκηπο να κάθονται στο ίδιο σημείο.
προσπαθώ να τα πάρω στα χέρια μου,να  τα κρατήσω να τα χαϊδέψω, κι εκείνα  φεύγουν!
τα ταίζω ψίχουλα , σουσαμάκι ,όμως ξέροντας ότι δεν έχω κανένα δικαίωμα να την κρατήσω, είναι πολύ εγωιστικό, δεν είναι κτήμα μου

 άλλωστε πώς να κρατήσεις  τόσο ελεύθερα πλάσματα φυλακισμένα;

Είπαν.......

"Βέβαια υπάρχει το αίνιγμα. Βέβαια υπάρχει το μυστήριο. Αλλά το μυστήριο δεν είναι μια σκηνοθεσία που επωφελείται από τα παιχνίδια της σκιάς και του σκότους για να μας εντυπωσιάσει απλώς. Είναι αυτό που εξακολουθεί να παραμένει μυστήριο και μέσα στο απόλυτο φως. Είναι τότε που προσλαμβάνει την αίγλη εκείνη που ελκύει και που την ονομάζουμε Ομορφιά. Την Ομορφιά που είναι μια οδός - η μόνη ίσως οδός προς το άγνωστο μέρος του εαυτού μας, προς αυτό που μας υπερβαίνει. Επειδή αυτό είναι στο βάθος η ποίηση: η τέχνη να οδηγείσαι και να φτάνεις προς αυτό που σε υπερβαίνει"..
Ελύτης