Κάποια στιγμή στη ζωή σου έρχεται ο αέρας να σου θυμίσει τι καιρό έχει έξω.

Δίπλα σου .Σκουπίζεις τα μάτια σου να φύγει το σκουπιδάκι που σ΄ ενοχλεί απ το πέρασμα του. Τότε ανακαλύπτεις ,τελείως ξαφνικά ότι δίπλα σου υπάρχουν υπάρξεις που κάτι έχουν να σου πουν ,καθώς σε πλησιάζουν σαν μόρια της φύσης, σαν αιωρούμενα του αγέρα μηνύματα ανθρώπινης υπόστασης .Ένα τυχαίο συμβάν, ένα τυχαίο κλικ στο pc σου δεν ξέρεις ποτέ τι αποτέλεσμα μπορεί να φέρει. Δεν ξέρεις που μπορεί να σε ταξιδέψει. Τι μέρη μπορεί να φέρει στην άκρη του ταλαιπωρημένου μυαλού. Φευγάτες εικόνες κάνουν αλισβερίσι στις περιπλανώμενες ζητιάνες λέξεις σου που ψάχνουν στασίδι για να ξεκουραστούν. Ψάχνουν τον βράχο τον απάνεμο ,

ν' αράξουν ,να προφυλάξουν την ευαίσθητη επιδερμίδα των συναισθημάτων τους.

Εσύ αφέντης τους αναρωτιέσαι πότε κάνει πιο πολύ κρύο.

Όταν ο δείκτης του θερμόμετρου του γήινου δείχνει μείον βαθμούς Κελσίου ή μήπως ριγείς και κουλουριάζεσαι παγωμένος όταν αποκαλύπτεσαι, όταν βγάζεις την ψυχή σου γυμνή μπροστά στην αλήθεια ,μπροστά στο μεγάλο ζητούμενο της ζωής.

Την Ζωή που σαν πενίας απλώνει συνέχεια το χέρι και ζητιανεύει συνεχώς ,αδιάκοπα ζητά την μετοχή σου, την αρωγή σου , την ώθηση σου προς την έναστρη νύχτα του  θεϊκού ουρανού.

Οι στιγμές εκείνες οι τυχαίες που μια αόριστη δύναμη σε σπρώχνει στο κλικ της αποκάλυψης ,δεν μου φαίνονται καθόλου τυχαίες, μάλλον ορισμένες είναι ,ορισμένες από του θεού την προσμονή. Μια προσμονή αιώνια αφημένη στη στάση μιας διαδρομής αγάπης & δικαίου με το λεωφορείο της ΖΩΗΣ να είναι εκει περιμένοντας και τον τελευταίο να ανέβει.

Και εσύ καθώς φτάνεις κοιτάς της τσέπες του σώματος σου και τότε μπροστά στη φυσουνα  του αληθινού ,μπροστά στην πόρτα της ΖΩΗΣ διαπιστώνεις ότι έχεις τρύπια τσέπη και κατά συνέπεια άδεια.

ο εισιτήριο μάλλον χάθηκε ή μήπως το εξαργύρωσες με τα πάθη και τις εμμονές σου.

Αλλά ευτυχώς για σένα φρόντισε κάποιος να σε βάλει σε ένα άλλο ταξίδι ,σ΄ ενα ταξίδι μνήμης ,θύμησης .Ένα χέρι , ανθρώπινο, συνανθρώπου φωνή σε αγκάλιασε και φιλικά χτυπώντας την πλάτη σε παρηγορεί τονίζοντας σου ότι το ταξίδι δεν το έχασες, απλά πρέπει να το κερδίσεις ξανά.

Εκείνη τη μέρα θα τη θυμάμαι σαν ένα ωραίο ,ανεκτίμητης αξίας μάθημα. Το περίφημο εκείνο κλικ στο pc μου έμαθε ότι το εισιτήριο της ζωής πρέπει κάθε μέρα να το ανανεώνεις .Δεν μπορείς φίλε μου με το ίδιο απόκομμα ταξιδιωτικού σημειώματος να την βγάλεις καθαρή. Πρέπει να ιδρώνεις κάθε μέρα.

Ο ιδρώτας σου φίλε πρέπει να είναι τίμιος και ποτισμένος από την καλοσύνη ,την αγαθότητα ,την αγάπη της ψυχής σου .Και μην τον μαζεύεις σε ποτήρι , ούτε να τον σκουπίζεις. Αστον να πέφτει και να ποτίζει τις ψυχές τις διψασμένες για ζωή ,για αγάπη .

Εκείνη τη μέρα θα τη θυμάμαι ως τη πιο ζεστή.

Τόλμησα και βγήκα γυμνός και το κρύο ευθύς με ένα κλικ έγινε δροσερό αεράκι στην αρχή και στη συνέχεια μια ζεστή αγκαλιά προερχόμενη από ψυχές γεμάτες αγάπη.

Οι ψυχές αυτές μεγάλωσαν το παράθυρο της ζωής μου και μπαίνει περισσότερο φώς .Περισσότερες ακτίνες του θεϊκού ήλιου πλέον ζεσταίνουν και τα πιο απόκρυφα σημεία της καρδιάς μου.

Εκείνη την ημέρα την ημέρα φύτεψα ένα δένδρο. Το βάφτισα .Λυγερή το όνομα της. Όνομα για μένα αντιπροσωπευτικό της ανήσυχης μάνας, της αρπάχτρας μάνας ,της μάνας που αναζητά την τροφή που θα μεγαλώσει τις ρίζες της με ένα σκοπό. Την γιατρειά. Την γιατρειά μου σου -της &την γιατρειά των ψυχών μας..

Λοιπόν δέντρο που τα φύλλα σου φτερουγίζουν στο φύσημα τ΄ αγέρα

Ευχή οι σπόροι σου να καλοταξιδέψουν στην αγκαλιά τ΄ ανέμου και να φυτρώσουν στη γης τα απέραντα και ακαλλιέργητα χωράφια, στης γης τα πιο απόκρυφα μέρη να ανθίσει κι άλλη Λυγερή και οι καρποί σου να γίνουν τροφή για κάθε πεινασμένη ψυχή