Ο επηρατος ηλιος χαμογελουσε
μ’ ενα ξαστερο ξανθο συναισθημα στη μερα,
οταν των ροδων η πριγκηπισα αποφασισε
στης αφροκυλιστης ακρογιαλιας τη μπουκα
να’ ρθει για να στεργιωσει
της σημυδιας τα ονειρα.
Ειχε τα ματια διαπλατα παραθυροφυλλα
στον ορμο της Κυρα Παναγιας στραμμενα
και στις αναυξητες εκμυστερευσεις του πελαγους
τα μουσικοχορευτικα βηματα
της ψυχης ακολουθουσε.
Στον ανεμο περνουσε κολιε με τα κοχυλια
σαν σφυριζαν στης τρικυμιας τα ναυαγια
και στου Νηρεα τα δωματα διακτινιζονταν
τα νυμφοξορκια για του Πηλεα
και της Θετιδας τ' ονομακλυτο παντρεμα.
Μεσα απο επικηρυγμενους στιχους ταξιδευε
τα Μονογραμματα του ποιητη
στης Καλλονης τον κολπο
κι οταν το βλεμμα της ηλιοβασιλευε
η Ροδαλινθη εσπερνε ανεσπερα φεγγαρια.
Στης θεισσας τα χναρια περπατουσε,
αχολογωντας το ζεφυρο πανω στα πελαγα
το μεσοδοκι το σκαφτο το εδενε στα ξαρτιασαν ο ηλιος εβασιλευε
κι αποσκιαζαν οι δρομοι
χαμενος κοπος σταλαζε
ζωης περισσιας φθογγοι.
Val!
στην υγια σου Ροδαλινθη!
Sei un dono del cielo.
Non dimenticare mai
che io sono sempre qui per te.
Vicky Kostenas Lagdos
Zürich 19. Januar 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου