Μ α ν τ ι ν α δ ε ς!!!!

Ψάξε στη σκέψη να με βρεις
όταν πολύ σου λείπω...
Το σ' αγαπώ μου να τ' ακούς
μες τση καρδιάς το χτύπο...

 

Όταν θα σ' αναστορηθώ
προβέρνω στο φεγγάρι...
Και παίρνω μια παρηγοριά
πως το θωρούμε ομάδι...

Αν τύχει και την δεις ποτέ
εκειά που πας φεγγάρι...
πες τση το δρόμο γρήγορα
του γιαγερμού να πάρει...

 

Ήθελα μόνο μια φορά
δάκρυ χαράς να βγάλω...
Να δω αν είναι δροσερό
ή καίει σαν και τ' άλλο...

Ώρα που χάνεται η αυγή
κι ο ήλιος πάει να φέξει...
Σε χάνω απ' τα όνειρα
μα φέρνω σε στη σκέψη... 

 

Ήλιε πως είσαι λαμπερός
δεν έχεις άλλη χάρη...
Γιατί ο σεβντάς συναλλαγές
κάνει με το φεγγάρι... 

 

   Ποιός έρωτας σου πάντιξε
αυγή και γέλασε σου...
Γιατί με τόσα χρώματα
δεν έχεις βγει ποτέ σου...

              

 

Αλάργο είναι και μακριά
το ρόδο που μυρίζει...
Μα η μυρωδιά του έρχεται
και στην καρδιά μου αγγίζει...

Πολλές φορές επίτηδες
μες το μυαλό σε βάνω...
Για να θωρούν χαμόγελο
στο πρόσωπο μου απάνω...  

Α Ν Ε Κ Δ Ο Τ Ο!!!

Αποφασίζει ένα βράδυ ο Χριστός να επισκεφτεί τα Ζωνιανά. Χτυπάει μια πόρτα στην τύχη και του ανοίγουν…
- Καλώς τονε τον σύντεκνο. Κάτσε να ξεκουραστείς.
- Ξέρετε, εγώ είμαι ο…
- Εδώ πρώτα καθόμαστε και μετά συστηνόμαστε.
Τι να κάνει ο Χριστός κάθεται…
- Βάλε μωρή Μαρία να φάμε.
- Μα ξέρετε, εγώ είμαι ο…
- Εδώ πρώτα τρώμε και μετά συστηνόμαστε σύντεκνε.
Τι να κάνει ο Χριστός τρώει…
- Φέρε μωρή Μαρία μια ρακή να πιούμε που ΄ρθε ο ξένος.
- Μα ξέρετε εγώ είμαι ο…
- Εδώ πρώτα πίνουμε και μετά συστηνόμαστε.
Τι να κάνει ο Χριστός, κατεβάζει και τις ρακές του…
- Φέρε μωρέ Σήφη τη νέα σοδειά να την δοκιμάσουμε.
- Μα ξέρετε εγώ είμαι ο…
- Εδώ πρώτα καπνίζουμε και μετά συστηνόμαστε.
Τι να κάνει ο Χριστός, κατεβάζει δυο τζούρες…
- Και τώρα ωρέ σύντεκνε, πες μας… Ποιος είσαι του λόγου σου;
- Ξέρετε… Είμαι ο Ιησούς Χριστός…
- Στο ‘πα μπρε Σήφη, δε στο ‘πα; Φέτος η σοδειά είναι άπιαστη!

!!!!!Κρίση ξεκρίση πάω για μια βουτιά !!!!!!!

Κάνοντας τη διαφορά!!

Εάν κάθε κόκκος άμμου έλεγε: Ένας κόκκος δεν κάνει ένα βουνό ...

δεν θα υπήρχε η γη.

Εάν κάθε σταγόνα νερού έλεγε: Μια σταγόνα δεν κάνει έναν ωκεανό ...

δεν θα υπήρχε θάλασσα.

Αν κάθε νότα της μουσικής έλεγε: Καθεμία νότα δεν κάνει μια συμφωνία ...

δεν θα υπήρχε καμία μελωδία.

Εάν κάθε λέξη έλεγε: Μια λέξη δεν κάνει μια βιβλιοθήκη ...

δεν θα υπήρχε κανένα βιβλίο.

Εάν κάθε τούβλο έλεγε: Ένα τούβλο δεν κάνει έναν τοίχο ...

δεν θα υπήρχαν καθόλου σπίτια.

Εάν κάθε σπόρος έλεγε: Ένας σπόρος δεν κάνει χωράφι ...

δεν θα υπήρχε καμία συγκομιδή.

Αν ο καθένας μας ήταν να πει: Ένα άτομο δεν κάνει τη διαφορά ..

δεν θα υπήρχε ποτέ η αγάπη και η ειρήνη στη γη.

Εσείς και εγώ κάνουμε τη διαφορά,

Ξεκινήστε σήμερα και κάντε το διαφορετικό

Κι αν έσβησε σαν ίσκιος -ΧΑΙΝΗΔΕΣ

Στίχοι: Κώστας Καρυωτάκης

Μουσική: Λουκάς Θάνου & Μίκης Θεοδωράκης

Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης

Άλλες ερμηνείες:

Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Χαΐνηδες

Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ' όνειρό μου,

κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,

κι αν σέρνομαι στ' ακάθαρτα του δρόμου,

πουλάκι με σπασμένα τα φτερά

Κι αν έχει, πριν ανοίξει, το λουλούδι

στον κήπο της καρδιάς μου μαραθεί,

το λεύτερο που εσκέφτηκα τραγούδι

κι αν ξέρω πως ποτέ δε θα ειπωθεί

Κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου

βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ-

καθάραιια πως ταράζεται η ψυχή μου

σα βλέπω το μεγάλο ουρανό,

Η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη,

και ογραίνοντας την άμμο το πρωί,

μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι,

μου λέει για κάποια που 'ζησα ζωή!

Το ταξιδι του φεγγαριου Χαινηδες

Στίχοι: Δημήτρης Αποστολάκης
Μουσική: Δημήτρης Αποστολάκης
Πρώτη εκτέλεση: Χαΐνηδες

Απόψε το φεγγάρι κοντοστάθηκε

λιγάκι ν' αποστάσει και φρουκάστηκε

μες στα στενά το βλέμμα του σαΐτεψε

στου νου μου τα σοκάκια εταξίδεψε

Δώσε κλωστή φεγγάρι, μιαν αμπελονιά

τα ρούχα μου να ράψω μες στην παγωνιά

να ζεσταθώ να παίξω σέρτικο σκοπό

του κόσμου τα παράπονα για να σου πω

Η αγάπη απου χρόνια εκαρτερούσαμε

στα ερειπωμένα σπίτια και γελούσαμε

τα όρη να μερώνει τη θωρούσαμε

τα βράδια στα στρωσίδια την ποθούσαμε

Δίχως σκουτάρι ήρθε, δίχως αίματα

δίχως χρυσά κεντίδια στα φορέματα

Γυρεύω στο σκοτίδι πού 'ναι τ' άρματα

πού 'ναι η φωτιά κι η αρμύρα μες στα γράμματα

Η ταχυνή δροσούλιασε και πάγωσε

στην πένα το μελάνι που με λάβωσε

απόψε το φεγγάρι εταξίδεψε

στς απλοκαμούς του νου μου και βασίλεψε.

ΕΚΦΡΑΣΗ ΖΩΗΣ Α ΚΑΙ Β ΜΕΡΟΣ ΓΙΩΡΓΗΣ ΠΑΛΑΜΙΑΝΑΚΗΣ

Η ΜΟΙΡΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕΝΟΣ

ΓΡΑΜΜΕΝΗ ΣΤΟ ΤΕΦΤΕΡΙ,

ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΚΙΑΝΕΝΑΣ ΜΑΣ

ΤΗ ΦΕΡΝΕΙ ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΕΙ....

ΕΚΦΡΑΣΗ ΖΩΗΣ Α&Β ΜΕΡΟΣ ΓΙΑ ΚΕΙΝΗ!!!!!!

ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΖΟΥΓΑΝΑΚΗΣ ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΜΕ ΑΣΚΟΜΑΝΤΟΥΡΑ

.....όταν βλέπουμε εμάς......

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, μπόρεσα να καταλάβω

ότι ο συναισθηματικός πόνος και η θλίψη απλώς με προειδοποιούσαν

να μη ζω ενάντια στην αλήθεια της ζωής μου.

Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε

ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα

σε τι δύσκολη θέση ερχόταν κάποιος, όταν του επέβαλα τις επιθυμίες μου.

Και όταν μάλιστα δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή και ούτε ήταν

έτοιμος ο άνθρωπός, ακόμα και αν αυτός ήμουν εγώ.

Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε

ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να λαχταρώ

για μια άλλη ζωή και έβλεπα γύρω μου ότι τα πάντα μου

έλεγαν να μεγαλώσω.

Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε

ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα

ότι σε κάθε περίσταση ήμουν στο κατάλληλο μέρος

και πάντα στην κατάλληλη στιγμή.

Αυτό με έκανε να γαληνέψω.

Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε

ΑΛΗΘΕΙΑ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα

να στερούμαι τον ελεύθερο μου χρόνο και

κάνω μεγαλόπνοα σχέδια για το μέλλον.

Σήμερα κάνω μόνο ότι μου αρέσει και με γεμίζει χαρά,

ότι αγαπώ και κάνει την καρδιά μου να γελά.

Με το δικό μου τρόπο και με τους δικούς μου ρυθμούς.

Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε

ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, απελευθερώθηκα

από ότι δεν ήταν υγιεινό για μένα.

Από φαγητά, άτομα, πράγματα, καταστάσεις και

οτιδήποτε με απομάκρυνε από τον εαυτό μου.

Παλαιά αυτό το έλεγα «υγιή εγωισμό».

Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε

ΑΥΤΑΓΑΠΗ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα

να έχω πάντα δίκιο. Έτσι έσφαλα πολύ λιγότερο.

Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε

ΑΠΛΟΤΗΤΑ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, αρνήθηκα να συνεχίσω

να ζω στο παρελθόν μου και να ανησυχώ για το μέλλον μου.

Τώρα ζω κάθε μέρα την κάθε στιγμή

που ξέρω ότι ΟΛΑ συμβαίνουν.

Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε

ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, συνειδητοποίησα

ότι, οι σκέψεις μου με έκαναν ένα άτομο μίζερο και άρρωστο.

Όταν επικαλέστηκα τη δύναμη της καρδιά μου

η λογική μου βρήκε ένα πολύτιμο σύμμαχο.

Σήμερα αυτό το λέω

ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα ότι, δεν

πρέπει να φοβόμαστε τις αντιπαραθέσεις, τις συγκρούσεις

και οποιαδήποτε προβλήματα αντιμετωπίζουμε

με τον εαυτό μας ή με τους άλλους.

αυτό το λέμε

ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ

το διαβασα και ειπα να το μοιραστω μαζι σας, καλο βραδυ!

Η Αγάπη και η Τρέλλα!!!

Κάποτε, σε κάποιο μέρος της γης είχαν μαζευτεί όλα τα χαρακτηριστικά και τα αισθήματα των ανθρώπων.

Όταν η Βαρεμάρα παρουσιάστηκε για τρίτη φορά η Τρέλα της πρότεινε να παίξουμε κρυφτό.

Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι του και η Περιέργεια μη μπορώντας να αντισταθεί ρώτησε: «Κρυφτό? Τι είναι αυτό?»

«Είναι ένα παιχνίδι –εξήγησε η Τρέλα- στο οποίο εγώ κλείνω τα μάτια μου και μετράω μέχρι το 1000000 ενώ εσείς πρέπει να πάτε κάπου και να κρυφτείτε; Όταν τελειώσω το μέτρημα ψάχνω να σας βρω όλους και ο πρώτος που θα βρω θα πάρει την θέση μου για να συνεχιστεί το παιχνίδι».

Ο Ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία.

Η Χαρά χοροπηδούσε ώσπου στο τέλος έπεισε όχι μόνο την Αμφιβολία αλλά και την Απάθεια, την οποία δεν την ενδιέφερε ποτέ τίποτα… στο τέλος όλοι ήθελαν να παίξουνε.

Η Αλήθεια προτίμησε να μην κρυφτεί.

Γιατί άλλωστε, αφού τελικά πάντα όλοι την ανακαλύπτουν?

Η Υπεροψία σκεφτόταν πως επρόκειτο για ένα χαζό παιχνίδι (κατά βάθος αυτό που την ενοχλούσε ήταν το ότι δεν ήταν δική της ιδέα) και η Δειλία προτιμούσε να μην ρισκάρει.

«ΕΝΑ, ΔΥΟ, ΤΡΙΑ…» - άρχισε να μετράει η Τρέλα.

Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά η οποία πήγε πίσω από την πρώτη πέτρα που βρήκε μπροστά της.

Η Πίστη πέταξε στον ουρανό και η Ζήλια κρύφτηκε στην σκιά του Θριάμβου ο οποίος με τις δυνάμεις του είχε καταφέρει να σκαρφαλώσει στο ψηλότερο δέντρο.

Η Γενναιότητα σχεδόν δεν κατόρθωνε να κρυφτεί. Κάθε μέρος που έβρισκε ήταν ιδανικό για κάποιον από τους φίλους της.

Τι να πεις για την κρυστάλλινη λίμνη? Ιδανική για την Ομορφιά.

Την σκιά ενός δέντρου? Τέλειο για την Ντροπή.

Τα φτερά μιας πεταλούδας? Το καλύτερο για την Θέληση.

Ένα φύσημα του ανέμου? Υπέροχο για την Ελευθερία.

Έτσι η Γενναιότητα κατέληξε να κρυφτεί σε μια ηλιαχτίδα.

Αντίθετα ο Εγωισμός βρήκε αμέσως κρυψώνα, με πολύ αέρα, άνετο και όλο δικό του.

Η Ψευτιά κρύφτηκε στο βάθος του ωκεανού (ψέματα, πίσω από το ουράνιο τόξο πήγε!).

Το Πάθος και η Επιθυμία στο κέντρο των ηφαιστείων.

Η Λησμονιά …δεν θυμάμαι …που?

Όταν η Τρέλα έφτασε να μετράει 999999, η Αγάπη δεν είχε βρει ακόμη ένα μέρος να κρυφτεί γιατί τα έβρισκε όλα πιασμένα; Μέχρι που κατάφερε να δει ένα μπουκέτο από τριαντάφυλλα και αποφάσισε να κρυφτεί ανάμεσα στα λουλούδια.

«Ένα εκατομμύριο!»- μέτρησε η Τρέλα.

Και ξεκίνησε να ψάχνει.

Η πρώτη που φάνηκε ήταν η Τεμπελιά στα τρία βήματα από μια πέτρα.

Μετά άκουσε την Πίστη που συνομιλούσε με τον Θεό για θρησκευτικά θέματα, όπως ένιωσε και τον σεισμό του Πάθους και της Επιθυμίας από το βάθος των ηφαιστείων.

Κατά τύχη βρήκε την Εμπάθεια και έτσι γρήγορα ανακάλυψε που βρίσκονταν ο Θρίαμβος.

Τον Εγωισμό δεν κατάφερε να τον βρει: Έφυγε από την κρυψώνα του μόλις κατάλαβε πως εκεί υπήρχε και μια σφηκοφωλιά.

Ύστερα από πολύ περπάτημα, η Τρέλα δίψασε και πλησίασε στην λίμνη να πιει νερό όπου είδε και την Ομορφιά.

Με την Αμφιβολία ήταν ακόμη ευκολότερα τα πράγματα, την είδε να κάθεται σε έναν φράχτη χωρίς να έχει αποφασίσει από ποια μεριά έπρεπε να κρυφτεί.

Σιγά-σιγά τους βρήκε σχεδόν όλους: Το Ταλέντο στο πράσινο χορτάρι, το Άγχος σε μια σκοτεινή σπηλιά, τη Ψευτιά πίσω από το ουράνιο τόξο όπως και την Λησμονιά που είχε ήδη ξεχάσει ότι έπαιζαν κρυφτό.

Μόνο η Αγάπη δεν φαινόταν πουθενά.

Η Τρέλα έψαξε πίσω από όλα τα δέντρα, κάθε πέτρα, στις κορυφές των βουνών και ενώ ήταν έτοιμη να παραιτηθεί είδε το μπουκέτο με τα τριαντάφυλλα και άρχισε να ψάχνει ανάμεσά τους.

Ξαφνικά, άκουσε ένα ουρλιαχτό από πόνο: Τα αγκάθια είχανε πληγώσει τα μάτια της Αγάπης!

Η Τρέλα δεν ήξερε τι να κάνει για να εξιλεωθεί : έκλαψε, παρακάλεσε, ζήτησε συγχώρεση και στο τέλος της υποσχέθηκε πως θα γινόταν ο οδηγός της.

Από τότε, που για πρώτη φορά στην γη παίχτηκε το κρυφτό, η Αγάπη είναι τυφλή και η Τρέλα πάντα την οδηγεί…

(ιταλικό παραμύθι)

ΚΑΝΕ ΘΕΕ ΜΟΥ....

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ!!

''Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΕΠΕ....''

Ο Πέπε είναι το είδος του ανθρώπου που ο καθένας θα ήθελε να είναι. Πάντα χαρούμενος, είχε πάντα κάτι θετικό να πει. Όταν κάποιος τον ρωτούσε πως είναι, πάντα έλεγε :
«Δεν θα μπορούσα να είμαι καλύτερα»!
Eίχε αλλάξει πολλές φορές δουλειά και αρκετοί από τους συναδέλφους του τον ακολουθούσαν. Ο λόγος που τον ακολουθούσαν ήταν η στάση του. Ήταν γεννημένος ηγέτης. Αν ένας από τους υπαλλήλους είχε μια

κακή μέρα, αυτός ήταν πάντα εκεί για να του δείξει την θετική πλευρά της κατάστασης.
Μια μέρα πήγα να τον δω και του ρώτησα : "Δεν καταλαβαίνω. Δεν μπορεί να είσαι πάντα τόσο σίγουρος". 

Ο Πέπε μου απάντησε : “Κάθε πρωί ξυπνάω και λέω στον εαυτό μου 'Πέπε, έχεις δύο επιλογές τώρα : Μπορεί να είσαι σε καλή ή σε κακή διάθεση'. Διαλέγω να είμαι σε καλή.
Κάθε φορά που κάτι πάει στραβά, μπορώ να επιλέξω να το παίξω θύμα ή να μάθω κάτι από την εμπειρία. Διαλέγω να μάθω".

- "Πως το κάνεις"; ξαναρώτησα
- "Κάθε φορά που κάποιος έρχεται να μου παραπονεθεί, μπορώ να δεχθώ τα παράπονά του ή να του δείξω την θετική πλευρά της ζωής. Επιλέγω να του δείξω την θετική πλευρά".
- "Ναι, φυσικά, αλλά δεν είναι τόσο εύκολο", απάντησα.
- "Si, είναι", δήλωσε ο Πέπε​​. "Τα πάντα στη ζωή είναι θέμα επιλογών. Αν απλοποιήσεις την όλη κατάσταση αυτή συνοψίζεται σε μια επιλογή. Μπορείς να επιλέξεις πώς να αντιδράσεις σε κάθε περίπτωση, μπορείς να επιλέξεις πώς οι άλλοι επηρεάζουν τις διαθέσεις σου, μπορείς να επιλέξεις να είσαι σε καλή ή κακή διάθεση. Σε περίληψη :  Εσύ επιλέγεις πως θα ζήσεις την ζωή σου".
Σκέφτηκα πολύ αυτά που μου είπε ο Πέπε.  Επειδή αλλάξαμε σπίτι, χάσαμε επαφή, αλλά σκεφτόμουν συχνά τον Πεπέ όταν είχα να πάρω μιαν απόφαση.  Χρόνια αργότερα έμαθα ότι ο Πέπε έκανε κάτι που ποτέ δεν πρέπει να κάνεις.  Άφησε την πόρτα ξεκλείδωτη και τρεις οπλισμένοι ληστές μπήκαν να τον ληστέψουν.  Όταν ο Πέπε, τρέμοντας από φόβο, προσπάθησε να ανοίξει το χρηματοκιβώτιο, το χέρι του γλίστρησε. Οι ληστές πανικοβλήθηκαν και τον πυροβόλησαν.
Ο Πεπέ βρέθηκε σχετικά γρήγορα. Μετά από 8 δύσκολες ώρες χειρουργείο και εβδομάδες αποκατάστασης ο Πέπε βγήκε από το νοσοκομείο με αρκετές σφαίρες στο σώμα του.
Μετά από έξι μήνες συνάντησα τον Πέπε και τον ρώτησα πως είναι. Η απάντηση ήταν όπως πάντα. «Δεν θα μπορούσα να είμαι καλύτερα»!
Όταν τον ρώτησα τι του πέρασε από το μυαλό την μέρα της ληστείας, μου είπε : - "Όταν βρέθηκα πληγωμένος ξάπλα στο πάτωμα, σκέφθηκα πως είχα δύο επιλογές: Να ζήσω ή να πεθάνω. Διάλεξα να ζήσω". - «Δεν φοβήθηκες;» τον ρώτησα. 

Ο Πέπε απάντησε. «Οι γιατροί ήταν θαυμάσιοι. Δεν κουράζονταν να επαναλαμβάνουν ότι όλα θα πάνε καλά. Αλλά όταν με πήγαν στο χειρουργείο και όταν είδα την έκφραση στα πρόσωπά τους τότε πραγματικά φοβήθηκα. Διάβαζα στα μάτια τους 'Αυτός τώρα είναι νεκρός'. Τότε κατάλαβα ότι έπρεπε να πάρω μιαν απόφαση.»
«Και τι έκανες;» Τον ρώτησα.
Ο Πέπε μου απάντησε: «Όταν ο γιατρός με ρώτησε αν ήμουν αλλεργικός σε κάτι, πήρα μια βαθιά ανάσα και φώναξα. «Si, γαμώτο!». Ενώ αυτοί γελούσαν εγώ τους είπα. «Διαλέγω να ζήσω. Εγχειρήστε με σαν να είμαι ζωντανός όχι πεθαμένος.»
 Ο Πέπε επέζησε χάρη στους γιατρούς αλλά κυρίως χάρη στην εκπληκτική στάση του. Είχε μάθει ότι κάθε μέρα, έχουμε την επιλογή να ζήσουμε πλήρως ή όχι. Τελικά, η στάση, αυτό είναι που μετράει.


Τελικά :

Το τι είσαι 

Το πως αισθάνεσαι 

Το πως σε βλέπουν οι άλλοι 

Το πώς ζεις 

Είναι δική σου απόφαση!!!

Καληνύχτα!!!!!

....Σκέψεις....

"Σαν τραβηχτήκαν τα νερά, στην άμμο τα όνειρά μου έγραψα, τους διαλογισμούς, σκέψεις, ιδέες. Μα όταν ήρθα στη φουσκοθαλασσιά τα λόγια αυτά της άμμου να στοχαστώ, μόνο η άγνοιά μου ολόγυρα ορθωνόταν"

Χαλίλ Γκιμπράν

όμορφη νύχτα απόψε.....

Πόσο κλέφτες γίνονται οι άνθρωποι,

όταν διεκδικούν μερτικό από την ψυχή σου.

Πόσο ψεύτες, όταν σου ζητούν να γυρίσεις πίσω

εκείνα που δεν σου έδωσαν ποτέ.

Πόσο ηλίθιοι, όταν νομίζουν πως δεν έχεις την ικανότητα

να διακρίνεις το σουγιά, που είναι κρυμμένος στην ανθοδέσμη

με τις γλαδιόλες

Α. Παπαδάκη

''Κάτω απ' τα κάστρα της ελπίδας!!''

Ελα κοντά μου, δὲν είμαι ἡ φωτιά.

Τὶς φωτιὲς τὶς σβήνουν τὰ ποτάμια.

Τὶς πνίγουν οἱ νεροποντές.

Τὶς κυνηγούν οἱ βοριάδες.

Δὲν είμαι, δὲν είμαι ἡ φωτιά.

Ελα κοντά μου δὲν είμαι άνεμος.

Τοὺς άνεμους τοὺς κόβουν τὰ βουνά.

Τοὺς βουβαίνουν τὰ λιοπύρια.

Τοὺς σαρώνουν οἱ κατακλυσμοί.

Δὲν είμαι, δὲν είμαι ὁ ἄνεμος.

Ἐγὼ δὲν είμαι παρὰ ενας στρατολάτης

ένας αποσταμένος περπατητὴς

ποὺ ακούμπησε στὴ ρίζα μιάς ελιάς

ν᾿ ακούσει τὸ τραγούδι των γρύλων.

Κι αν θέλεις, ελα νὰ τ᾿ ἀκούσουμε μαζί.

Μ. Λουντέμης

"Η Δροσοσταλίδα" - Ένα πολύ όμορφο παραμύθι - του Αντώνη Δημητρακόπουλου

Μια φορά κι εναν καιρό ηταν μια μικρή ψιχάλα. Μια τόοοσο δα μικρη δροσοσταλίδα. Δεν ειχε ηλικια γιατι ετσι κι αλλιως οι δροσοσταλιδες δεν εχουν ηλικια, ειναι αιωνιες!

Σπιτι μου ειναι τα συννεφα,τα ποταμια, οι λιμνες, η θαλασσα, ελεγε και ξαναλεγε με περιφανια χορευοντας πανω σ' ενα μι




κρο καταλευκο συννεφο.

Καποια μερα την ειδε ενας αετος καθως περνουσε απο κει, να χορευει χαρουμενη και της χαμογελασε.

Η δροσοσταλιδα σταματησε το χορο της και πλησιαζοντας στην ακρη του συννεφου τον ρωτησε.

-Μηπως ξερεις πως με λενε?

-Οχι, απαντησε ο αετος και συνεχισε την πορεια του στον ουρανο.

Μετα απο λιγο φυσηξε ενας δυνατος ανεμος και πηρε το συννεφο μακρυα, στελνοντας το στη χωρα της Βροχης.

Μολις εφτασαν εκει η δροσοσταλιδα ειδε τις αδελφες της να αφηνουν τα χερια τους απο το συννεφο και να πεφτουν με γελια και φωνες

προς τη γη. Μια και δυο εκανε κι αυτη το ιδιο.αφησε τα χερια της απο το συννεφο κι αρχισε να πεφτει, να πεφτει, να πεφτει...ωσπου ανταμωθηκε με το ποταμι.

Σκαρφαλωσε σ ενα ξεραμενο φυλλο που ταξιδευε στην επιφανεια του νερου και αρχισε παλι να χορευει...

Ξαφνου σταματαει το χορο της και σοβαρη σοβαρη ρωταει το ξεραμενο φυλλο.

-Μηπως ξερεις πως με λενε?

-Οχι, αποκριθηκε εκεινο τρεχοντας επανω στο ποταμι.

Μετα απο το μεγαλο ταξιδι της στο ποταμι, η δροσοσταλιδα εφτασε στη θαλασσα.

Τωρα ειχε γαντζωθει πανω σ ενα αδειο μπουκαλι που επεπλεε πανω στα κυματα, και χορευε κι αυτο μαζι της.

-Μηπως ξερεις πως με λενε? ρωτησε καποια στιγμη λυπημενη η δροσοσταλιδα.

-Οχι, απανταει το μπουκαλι, μα σιγουρα θα ξερει ο αφρος των κυματων! Οταν εφτασαν στην κορυφη ενος τεραστιου κυματος η δροσοσταλιδα λεει με τρεμαμενη φωνη στον αφρο.

-Μου ειπε το μπουκαλι οτι εσυ θα ξερεις το ονομα μου.

-Ειναι αληθεια ? Το ξερεις?

-Οχι, ειπε ο αφρος των κυματων καθως ασπριζε ολοενα και πιο πολυ τη θαλασσα....

Κουρασμενη η δροσοσταλιδα απο τους χορους και τα ταξιδια αποκοιμηθηκε επανω στο μαλακο φελλο του μπουκαλιου...

Το πρωι που ξυπνησε ηταν παλι στο σπιτι της, στο συννεφο,

(γιατι οταν κοιμουνται οι δροσοσταλιδες και ονειρευονται, ελαφραινουν και πετουν προς τον ουρανο)

Τεντωθηκε λοιπον και οπως το χε συνηθεια εριξε μια ματια κατω προς τη γη. Και τι να δει!

Απο κατω ακριβως βρησκοταν ενας πανεμορφος κηπος, με χιλιαδες πολυχρωμα λουλουδια. Ροζ. κοκκινα, κιτρινα, μωβ...

Η δροσοσταλιδα σαστισε απο την ομορφια του κηπου και αποφασισε να τον επισκεφτει. Αφησε λοιπον τα χερια της απο το συννεφο και αρχισε να ταξιδευει προς τον κηπο....

Προσγειωθηκε πανω σ'ενα καταπρασινο φυλλαρακι γιασεμιου και αρχισε να κυλαει σαν δακρυ προς την ακρη του.

Το φυλλαρακι ενιωσε την δροσοσταλιδα πανω του και χαρηκε πολυ.

-Σ ευχαριστω για τη δροσια που μου εδωσες, ειπε ,πες μου τι θες να κανω κι εγω για σενα?

-Το ονομα μου, ειπε. Θαθελα να μαθω το ονομα μου!

-Δυστηχως δεν το ξερω, ειπε το φυλλαρακι καθως εβλεπε τη δροσοσταλιδα να πηδα προς τα κατω...

Για καλη της τυχη η δροσοσταλιδα επεσε πανω στην πλατη μιας πασχαλιτσας.

Και οχι οποιας κι οποιας μα της πιο σοφης του κηπου.

-Τι εχεις και εισαι λυπημενη? ρωτησε η πασχαλιτσα.

-Θελω να μαθω το ονομα μου ειπε η δροσοσταλιδα μελαγχολικα.

Αιωνες τωρα χορευω στα συννεφα στα ποταμια στις λιμνες στις θαλασσες...και οποιον συναντω τον ρωτω πως με λενε, μα κανεις δεν ξερει.

-Μηπως ξερεις εσυ?

-Οχι ειπε η σοφη πασχαλιτσα. Αλλα θα σε παω σε καποιον που σιγουρα ξερει!

Μια και δυο ξεκινησαν και μετα απο λιγο εφτασαν σε ενα σπορο φραουλιας που λιαζοταν ξαπλωμενος στο χωμα.

-Η πασχαλιτσα αφησε τη δροσοσταλιδα πανω στο σπορο και φευγοντας ειπε.

-Να αυτος ξερει το ονομα σου.

Εκπληκτη η δροσοσταλιδα ρωταει τον σπορο της φραουλιας.

-Αληθεια? Αληθεια εσυ ξερεις το ονομα μου?

-Ναι,απαντησε ο σπορος, το ξερω.

-Σε λενε ΖΩΗ και σε περιμενα...της ειπε και την αγκαλιασε σφιχτα...

Ο ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ!

Ένας βασιλιάς μιλούσε με έναν σοφό:

- Τι είναι το φως του ανθρώπου;

- Ο ήλιος, βασιλιά μου, απάντησε ο σοφός.

- Μετά τη δύση του ηλίου, τι είναι το φως για τον άνθρωπο;

- Το φεγγάρι.

- Όταν δύει ο ήλιος και σβήνει το φεγγάρι, τότε;

- Τότε η φλόγα είναι το φως.

- Αν δύει ο ήλιος, και σβήνει το φεγγάρι και η φλόγα, τότε τι είναι το φως;

- Η ομιλία. Ο άνθρωπος, πάει εκεί που ακούγεται φωνή, αν και εκεί δεν μπορεί να δει ούτε το δικό του χέρι.

- Αν όμως βασίλεψε ο ήλιος, έσβησε το φεγγάρι και η φλόγα, σταμάτησε η ομιλία, τότε τι αποτελεί φως για τον άνθρωπο; Τι μείνει για τον άνθρωπο μέσα σε απόλυτο σκοτάδι και απόλυτη σιγή, όταν μείνει με τον εαυτό του;

- Τότε το μοναδικό στήριγμα-φως και πηγή ζωής για τον άνθρωπο είναι η εσωτερική δύναμη, η ικανότητα να μη φοβάται τη μοναξιά. Ο πιο δυνατός άνθρωπος είναι εκείνος που αγαπάει τη μοναχικότητα!!!