Μια φορά κι εναν καιρό ηταν μια μικρή ψιχάλα. Μια τόοοσο δα μικρη δροσοσταλίδα. Δεν ειχε ηλικια γιατι ετσι κι αλλιως οι δροσοσταλιδες δεν εχουν ηλικια, ειναι αιωνιες!
Σπιτι μου ειναι τα συννεφα,τα ποταμια, οι λιμνες, η θαλασσα, ελεγε και ξαναλεγε με περιφανια χορευοντας πανω σ' ενα μι
Καποια μερα την ειδε ενας αετος καθως περνουσε απο κει, να χορευει χαρουμενη και της χαμογελασε.
Η δροσοσταλιδα σταματησε το χορο της και πλησιαζοντας στην ακρη του συννεφου τον ρωτησε.
-Μηπως ξερεις πως με λενε?
-Οχι, απαντησε ο αετος και συνεχισε την πορεια του στον ουρανο.
Μετα απο λιγο φυσηξε ενας δυνατος ανεμος και πηρε το συννεφο μακρυα, στελνοντας το στη χωρα της Βροχης.
Μολις εφτασαν εκει η δροσοσταλιδα ειδε τις αδελφες της να αφηνουν τα χερια τους απο το συννεφο και να πεφτουν με γελια και φωνες
προς τη γη. Μια και δυο εκανε κι αυτη το ιδιο.αφησε τα χερια της απο το συννεφο κι αρχισε να πεφτει, να πεφτει, να πεφτει...ωσπου ανταμωθηκε με το ποταμι.
Σκαρφαλωσε σ ενα ξεραμενο φυλλο που ταξιδευε στην επιφανεια του νερου και αρχισε παλι να χορευει...
Ξαφνου σταματαει το χορο της και σοβαρη σοβαρη ρωταει το ξεραμενο φυλλο.
-Μηπως ξερεις πως με λενε?
-Οχι, αποκριθηκε εκεινο τρεχοντας επανω στο ποταμι.
Μετα απο το μεγαλο ταξιδι της στο ποταμι, η δροσοσταλιδα εφτασε στη θαλασσα.
Τωρα ειχε γαντζωθει πανω σ ενα αδειο μπουκαλι που επεπλεε πανω στα κυματα, και χορευε κι αυτο μαζι της.
-Μηπως ξερεις πως με λενε? ρωτησε καποια στιγμη λυπημενη η δροσοσταλιδα.
-Οχι, απανταει το μπουκαλι, μα σιγουρα θα ξερει ο αφρος των κυματων! Οταν εφτασαν στην κορυφη ενος τεραστιου κυματος η δροσοσταλιδα λεει με τρεμαμενη φωνη στον αφρο.
-Μου ειπε το μπουκαλι οτι εσυ θα ξερεις το ονομα μου.
-Ειναι αληθεια ? Το ξερεις?
-Οχι, ειπε ο αφρος των κυματων καθως ασπριζε ολοενα και πιο πολυ τη θαλασσα....
Κουρασμενη η δροσοσταλιδα απο τους χορους και τα ταξιδια αποκοιμηθηκε επανω στο μαλακο φελλο του μπουκαλιου...
Το πρωι που ξυπνησε ηταν παλι στο σπιτι της, στο συννεφο,
(γιατι οταν κοιμουνται οι δροσοσταλιδες και ονειρευονται, ελαφραινουν και πετουν προς τον ουρανο)
Τεντωθηκε λοιπον και οπως το χε συνηθεια εριξε μια ματια κατω προς τη γη. Και τι να δει!
Απο κατω ακριβως βρησκοταν ενας πανεμορφος κηπος, με χιλιαδες πολυχρωμα λουλουδια. Ροζ. κοκκινα, κιτρινα, μωβ...
Η δροσοσταλιδα σαστισε απο την ομορφια του κηπου και αποφασισε να τον επισκεφτει. Αφησε λοιπον τα χερια της απο το συννεφο και αρχισε να ταξιδευει προς τον κηπο....
Προσγειωθηκε πανω σ'ενα καταπρασινο φυλλαρακι γιασεμιου και αρχισε να κυλαει σαν δακρυ προς την ακρη του.
Το φυλλαρακι ενιωσε την δροσοσταλιδα πανω του και χαρηκε πολυ.
-Σ ευχαριστω για τη δροσια που μου εδωσες, ειπε ,πες μου τι θες να κανω κι εγω για σενα?
-Το ονομα μου, ειπε. Θαθελα να μαθω το ονομα μου!
-Δυστηχως δεν το ξερω, ειπε το φυλλαρακι καθως εβλεπε τη δροσοσταλιδα να πηδα προς τα κατω...
Για καλη της τυχη η δροσοσταλιδα επεσε πανω στην πλατη μιας πασχαλιτσας.
Και οχι οποιας κι οποιας μα της πιο σοφης του κηπου.
-Τι εχεις και εισαι λυπημενη? ρωτησε η πασχαλιτσα.
-Θελω να μαθω το ονομα μου ειπε η δροσοσταλιδα μελαγχολικα.
Αιωνες τωρα χορευω στα συννεφα στα ποταμια στις λιμνες στις θαλασσες...και οποιον συναντω τον ρωτω πως με λενε, μα κανεις δεν ξερει.
-Μηπως ξερεις εσυ?
-Οχι ειπε η σοφη πασχαλιτσα. Αλλα θα σε παω σε καποιον που σιγουρα ξερει!
Μια και δυο ξεκινησαν και μετα απο λιγο εφτασαν σε ενα σπορο φραουλιας που λιαζοταν ξαπλωμενος στο χωμα.
-Η πασχαλιτσα αφησε τη δροσοσταλιδα πανω στο σπορο και φευγοντας ειπε.
-Να αυτος ξερει το ονομα σου.
Εκπληκτη η δροσοσταλιδα ρωταει τον σπορο της φραουλιας.
-Αληθεια? Αληθεια εσυ ξερεις το ονομα μου?
-Ναι,απαντησε ο σπορος, το ξερω.-Σε λενε ΖΩΗ και σε περιμενα...της ειπε και την αγκαλιασε σφιχτα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου