....Σκέψεις....

"Σαν τραβηχτήκαν τα νερά, στην άμμο τα όνειρά μου έγραψα, τους διαλογισμούς, σκέψεις, ιδέες. Μα όταν ήρθα στη φουσκοθαλασσιά τα λόγια αυτά της άμμου να στοχαστώ, μόνο η άγνοιά μου ολόγυρα ορθωνόταν"

Χαλίλ Γκιμπράν

όμορφη νύχτα απόψε.....

Πόσο κλέφτες γίνονται οι άνθρωποι,

όταν διεκδικούν μερτικό από την ψυχή σου.

Πόσο ψεύτες, όταν σου ζητούν να γυρίσεις πίσω

εκείνα που δεν σου έδωσαν ποτέ.

Πόσο ηλίθιοι, όταν νομίζουν πως δεν έχεις την ικανότητα

να διακρίνεις το σουγιά, που είναι κρυμμένος στην ανθοδέσμη

με τις γλαδιόλες

Α. Παπαδάκη

''Κάτω απ' τα κάστρα της ελπίδας!!''

Ελα κοντά μου, δὲν είμαι ἡ φωτιά.

Τὶς φωτιὲς τὶς σβήνουν τὰ ποτάμια.

Τὶς πνίγουν οἱ νεροποντές.

Τὶς κυνηγούν οἱ βοριάδες.

Δὲν είμαι, δὲν είμαι ἡ φωτιά.

Ελα κοντά μου δὲν είμαι άνεμος.

Τοὺς άνεμους τοὺς κόβουν τὰ βουνά.

Τοὺς βουβαίνουν τὰ λιοπύρια.

Τοὺς σαρώνουν οἱ κατακλυσμοί.

Δὲν είμαι, δὲν είμαι ὁ ἄνεμος.

Ἐγὼ δὲν είμαι παρὰ ενας στρατολάτης

ένας αποσταμένος περπατητὴς

ποὺ ακούμπησε στὴ ρίζα μιάς ελιάς

ν᾿ ακούσει τὸ τραγούδι των γρύλων.

Κι αν θέλεις, ελα νὰ τ᾿ ἀκούσουμε μαζί.

Μ. Λουντέμης

"Η Δροσοσταλίδα" - Ένα πολύ όμορφο παραμύθι - του Αντώνη Δημητρακόπουλου

Μια φορά κι εναν καιρό ηταν μια μικρή ψιχάλα. Μια τόοοσο δα μικρη δροσοσταλίδα. Δεν ειχε ηλικια γιατι ετσι κι αλλιως οι δροσοσταλιδες δεν εχουν ηλικια, ειναι αιωνιες!

Σπιτι μου ειναι τα συννεφα,τα ποταμια, οι λιμνες, η θαλασσα, ελεγε και ξαναλεγε με περιφανια χορευοντας πανω σ' ενα μι




κρο καταλευκο συννεφο.

Καποια μερα την ειδε ενας αετος καθως περνουσε απο κει, να χορευει χαρουμενη και της χαμογελασε.

Η δροσοσταλιδα σταματησε το χορο της και πλησιαζοντας στην ακρη του συννεφου τον ρωτησε.

-Μηπως ξερεις πως με λενε?

-Οχι, απαντησε ο αετος και συνεχισε την πορεια του στον ουρανο.

Μετα απο λιγο φυσηξε ενας δυνατος ανεμος και πηρε το συννεφο μακρυα, στελνοντας το στη χωρα της Βροχης.

Μολις εφτασαν εκει η δροσοσταλιδα ειδε τις αδελφες της να αφηνουν τα χερια τους απο το συννεφο και να πεφτουν με γελια και φωνες

προς τη γη. Μια και δυο εκανε κι αυτη το ιδιο.αφησε τα χερια της απο το συννεφο κι αρχισε να πεφτει, να πεφτει, να πεφτει...ωσπου ανταμωθηκε με το ποταμι.

Σκαρφαλωσε σ ενα ξεραμενο φυλλο που ταξιδευε στην επιφανεια του νερου και αρχισε παλι να χορευει...

Ξαφνου σταματαει το χορο της και σοβαρη σοβαρη ρωταει το ξεραμενο φυλλο.

-Μηπως ξερεις πως με λενε?

-Οχι, αποκριθηκε εκεινο τρεχοντας επανω στο ποταμι.

Μετα απο το μεγαλο ταξιδι της στο ποταμι, η δροσοσταλιδα εφτασε στη θαλασσα.

Τωρα ειχε γαντζωθει πανω σ ενα αδειο μπουκαλι που επεπλεε πανω στα κυματα, και χορευε κι αυτο μαζι της.

-Μηπως ξερεις πως με λενε? ρωτησε καποια στιγμη λυπημενη η δροσοσταλιδα.

-Οχι, απανταει το μπουκαλι, μα σιγουρα θα ξερει ο αφρος των κυματων! Οταν εφτασαν στην κορυφη ενος τεραστιου κυματος η δροσοσταλιδα λεει με τρεμαμενη φωνη στον αφρο.

-Μου ειπε το μπουκαλι οτι εσυ θα ξερεις το ονομα μου.

-Ειναι αληθεια ? Το ξερεις?

-Οχι, ειπε ο αφρος των κυματων καθως ασπριζε ολοενα και πιο πολυ τη θαλασσα....

Κουρασμενη η δροσοσταλιδα απο τους χορους και τα ταξιδια αποκοιμηθηκε επανω στο μαλακο φελλο του μπουκαλιου...

Το πρωι που ξυπνησε ηταν παλι στο σπιτι της, στο συννεφο,

(γιατι οταν κοιμουνται οι δροσοσταλιδες και ονειρευονται, ελαφραινουν και πετουν προς τον ουρανο)

Τεντωθηκε λοιπον και οπως το χε συνηθεια εριξε μια ματια κατω προς τη γη. Και τι να δει!

Απο κατω ακριβως βρησκοταν ενας πανεμορφος κηπος, με χιλιαδες πολυχρωμα λουλουδια. Ροζ. κοκκινα, κιτρινα, μωβ...

Η δροσοσταλιδα σαστισε απο την ομορφια του κηπου και αποφασισε να τον επισκεφτει. Αφησε λοιπον τα χερια της απο το συννεφο και αρχισε να ταξιδευει προς τον κηπο....

Προσγειωθηκε πανω σ'ενα καταπρασινο φυλλαρακι γιασεμιου και αρχισε να κυλαει σαν δακρυ προς την ακρη του.

Το φυλλαρακι ενιωσε την δροσοσταλιδα πανω του και χαρηκε πολυ.

-Σ ευχαριστω για τη δροσια που μου εδωσες, ειπε ,πες μου τι θες να κανω κι εγω για σενα?

-Το ονομα μου, ειπε. Θαθελα να μαθω το ονομα μου!

-Δυστηχως δεν το ξερω, ειπε το φυλλαρακι καθως εβλεπε τη δροσοσταλιδα να πηδα προς τα κατω...

Για καλη της τυχη η δροσοσταλιδα επεσε πανω στην πλατη μιας πασχαλιτσας.

Και οχι οποιας κι οποιας μα της πιο σοφης του κηπου.

-Τι εχεις και εισαι λυπημενη? ρωτησε η πασχαλιτσα.

-Θελω να μαθω το ονομα μου ειπε η δροσοσταλιδα μελαγχολικα.

Αιωνες τωρα χορευω στα συννεφα στα ποταμια στις λιμνες στις θαλασσες...και οποιον συναντω τον ρωτω πως με λενε, μα κανεις δεν ξερει.

-Μηπως ξερεις εσυ?

-Οχι ειπε η σοφη πασχαλιτσα. Αλλα θα σε παω σε καποιον που σιγουρα ξερει!

Μια και δυο ξεκινησαν και μετα απο λιγο εφτασαν σε ενα σπορο φραουλιας που λιαζοταν ξαπλωμενος στο χωμα.

-Η πασχαλιτσα αφησε τη δροσοσταλιδα πανω στο σπορο και φευγοντας ειπε.

-Να αυτος ξερει το ονομα σου.

Εκπληκτη η δροσοσταλιδα ρωταει τον σπορο της φραουλιας.

-Αληθεια? Αληθεια εσυ ξερεις το ονομα μου?

-Ναι,απαντησε ο σπορος, το ξερω.

-Σε λενε ΖΩΗ και σε περιμενα...της ειπε και την αγκαλιασε σφιχτα...

Ο ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ!

Ένας βασιλιάς μιλούσε με έναν σοφό:

- Τι είναι το φως του ανθρώπου;

- Ο ήλιος, βασιλιά μου, απάντησε ο σοφός.

- Μετά τη δύση του ηλίου, τι είναι το φως για τον άνθρωπο;

- Το φεγγάρι.

- Όταν δύει ο ήλιος και σβήνει το φεγγάρι, τότε;

- Τότε η φλόγα είναι το φως.

- Αν δύει ο ήλιος, και σβήνει το φεγγάρι και η φλόγα, τότε τι είναι το φως;

- Η ομιλία. Ο άνθρωπος, πάει εκεί που ακούγεται φωνή, αν και εκεί δεν μπορεί να δει ούτε το δικό του χέρι.

- Αν όμως βασίλεψε ο ήλιος, έσβησε το φεγγάρι και η φλόγα, σταμάτησε η ομιλία, τότε τι αποτελεί φως για τον άνθρωπο; Τι μείνει για τον άνθρωπο μέσα σε απόλυτο σκοτάδι και απόλυτη σιγή, όταν μείνει με τον εαυτό του;

- Τότε το μοναδικό στήριγμα-φως και πηγή ζωής για τον άνθρωπο είναι η εσωτερική δύναμη, η ικανότητα να μη φοβάται τη μοναξιά. Ο πιο δυνατός άνθρωπος είναι εκείνος που αγαπάει τη μοναχικότητα!!!

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΜΙΣΘΩΝ!( με ποιό απ΄τους παρακάτω ταιριάζει ο δικός σου?)

Salaries

View more presentations from vensires

Tο ρόζ φόρεμα!

Κάποτε ένα μικρό κορίτσι καθόταν μόνο του στο πάρκο.

Όλοι το προσπερνούσαν και κανείς δεν σταματούσε να δει γιατί έμοιαζε να είναι τόσο θλιμμένο. Ντυμένο με ένα φθαρμένο ροζ φορεματάκι, ξυπόλυτο και βρώμικο, το κορίτσι απλά καθόταν εκεί και παρακολουθούσε τους ανθρώπους που περνούσαν.

Ποτέ δεν δοκίμασε να τους μιλήσει . Ποτέ δεν πρόφερε μία λέξη.

Πολλοί άνθρωποι πέρασαν μπροστά της αλλά κανένας δεν σταμάτησε .

Την επόμενη μέρα η περιέργειά μου με οδήγησε πίσω στο πάρκο. Ήθελα να δω αν το μικρό κορίτσι θα ήταν ακόμα εκεί. Και ναι, ήταν εκεί, στην ίδια ακριβώς θέση όπου ήταν και την προηγούμενη μέρα και με το ίδιο λυπημένο βλέμμα.

Σήμερα όμως θα έκανα το βήμα, θα πλησίαζα το μικρό κορίτσι. Εξάλλου ένα πάρκο γεμάτο κόσμο δεν είναι το κατάλληλο μέρος για να παίζει ένα μικρό παιδί ολομόναχο. Καθώς πλησίαζα μπορούσα να δω την πλάτη του κοριτσιού. Είχε ένα περίεργο σχήμα . Σκέφτηκα ότι αυτός ήταν ίσως ο λόγος, που οι άνθρωποι την προσπερνούσαν χωρίς να κάνουν καμία προσπάθεια να της μιλήσουν.

Οι παραμορφώσεις δεν είναι καλοδεχούμενες στην κοινωνία μας, και αυτό οδηγεί στον αποκλεισμό αυτών που είναι διαφορετικοί.

Καθώς πλησίασα, το μικρό κορίτσι χαμήλωσε ελαφρά τα μάτια για να αποφύγει το εξεταστικό βλέμμα μου. Μπορούσα τώρα να διακρίνω πιο καθαρά το σχήμα της πλάτης της. Είχε κάτι περίεργο,που έμοιαζε σαν μια παράξενη καμπούρα. Της χαμογέλασα για να της δείξω ότι όλα ήταν εντάξει. Ήμουν εκεί για να την βοηθήσω, για να μιλήσουμε.

Έκατσακάτω δίπλα της και την χαιρέτησα με ένα 'γεια'.Το μικρό κορίτσι έδειξε να ξαφνιάζεται και αφού με κοίταξε έντονα στα μάτια για λίγο απάντησε 'γεια'.

Της χαμογέλασα και μου χαμογέλασε κι αυτή ντροπαλά .

Αρχίσαμε να μιλάμε και συνεχίσαμε μέχρι που σουρούπωσε και το πάρκο άδειασε από κόσμο.

Την ρώτησα γιατί ήταν τόσο θλιμμένη. Το μικρό κορίτσι με κοίταξε με το λυπημένο μουτράκι του και απάντησε ' γιατί είμαι διαφορετική'.. 'Αυτό είναι αλήθεια' είπα εγώ χαμογελώντας. 'Το ξέρω' είπε το μικρό κορίτσι και φάνηκε να μελαγχολεί περισσότερο.

'Μικρή μου' της είπα, μου θυμίζεις έναν γλυκό και αθώο άγγελο'. Με κοίταξε και χαμογέλασε, μετά σηκώθηκε αργά και είπε 'αλήθεια το λες?'

'Ναι, είσαι σαν ένας μικρός φύλακας άγγελος που στάλθηκε να φυλάει τους ανθρώπους που περνούν'.

Έκανε με το κεφάλι της ένα καταφατικό νεύμα και χαμογέλασε πάλι .

Καθώς έκανε αυτό, άνοιξε την πλάτη του ροζ της φορέματος και από μέσα βγήκαν και απλώθηκαν δύο λευκά φτερά, 'ναι είπε, αυτό είμαι, είμαι ο δικός σου φύλακας άγγελος'.

Έμεινα άφωνος, σίγουρος πως όλα αυτά ήταν παιγνίδια της φαντασίας μου.

Τότε το κορίτσι είπε ' Για μια φορά σκέφτηκες κάποιον άλλο εκτός από τον εαυτό σου . Η αποστολή μου εδώ ολοκληρώθηκε'.

Σηκώθηκα τότε όρθιος και είπα ' Περίμενε, γιατί κανείς δεν σταμάτησε να βοηθήσει έναν άγγελο?

Με κοίταξε, χαμογέλασε και είπε 'Είσαι ο μόνος που μπορούσε να με δει' και μετά εξαφανίστηκε.

Και μ' αυτό η ζωή μου άλλαξε ριζικά.

Έτσι, όταν νομίζεις ότι δεν έχεις κανένα, να θυμάσαι ότι ο άγγελος σου είναι κοντά σου και σε προσέχει.

Ο ΘΕΟΣ-Ο ΣΑΤΑΝΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΙΚΑ!

Kosmogonia

View more presentations from vensires

ΑΡΓΟΠΟΡΗΜΕΝΟΣ!!

A Sa

View more presentations from Despateraki

ΣΕ ΠΟΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΒΡΙΣΚΕΣΑΙ? (εδώ γελάμε.....)

Kamenoi

View more presentations from Despateraki

ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΙΜΟ!!

MENS SIDE!

Men's side

View more presentations from Despateraki

Ελλάς το μεγαλείο σου!!!!!!

Ελλάς το μεγαλείο σου

View more presentations from vensires

Ανεκδοτάκι για να παλέψουμε τη ζέστη!

Μια γριά κυρία, άνω των 90, αλλά καλοστεκούμενη, μπαίνει σ'ένα φαρμακείο.

- Καλημέρα σας κύριε, έχετε ασπιρίνες;

- Ναι, χωρίς αμφιβολία.

- Έχετε παυσίπονα ;

- Βεβαίως. Κανένα πρόβλημα.

- Έχετε αντιρρευματικά;

- Βεβαιότατα...

- Έχετε χάπια για τις ρυτίδες;

- Έχουμε και τέτοια.

- Έχετε αλοιφή για τις αιμορροΐδες;

- Προφανώς.

- Έχετε σόδα για το στομάχι;

- Βεβαίως έχουμε..

- Έχετε φάρμακα για το συκώτι;

- Μάλιστα.

- Έχετε αγχολυτικά;

- Μάλιστα χωρίς αμφιβολία.

- Έχετε υπναγωγά;

- Ναι, Ναι, έχουμε.

- Έχετε φάρμακα για την μνήμη;

- Ναι...Μερικά!

- Έχετε μπαστούνια;

- Προφανώς.

- Έχετε στρώματα για τους ηλικιωμένους;

- Μα, φυσικά.

- Έχετε ....

- Επιτέλους Κυρία μου.... είμαστε ένα επαγγελματικό φαρμακείο! Έχουμε

όλα τα απαραίτητα προϊόντα! Ποιο είναι το πρόβλημά σας;

- Στο τέλος του μήνα, παντρεύομαι τον Δαμιανό, που είναι 95 ετών. Θα

θέλαμε να ξέρουμε αν μπορούμε να δηλώσουμε λίστα γάμου σε σας....

Το ραγισμένο δοχείο!

το ραγισμένο δοχείο

View more presentations from Despateraki

Γυναίκες!

Women

View more presentations from Despateraki

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια «Να ζεις, ν’ αγαπάς και να μαθαίνεις»

«Τι κρίμα για σένα, αν πιστεύεις ότι υπάρχει μόνο ό,τι μπορεί να μετρηθεί στατιστικά. Πραγματικά σε λυπάμαι αν διευθύνει τη ζωή σου μόνο αυτό που μπορεί να μετρηθεί, γιατί εμένα με κεντρίζει το απροσμέτρητο. Με κεντρίζουν τα όνειρα, όχι μόνο αυτό που είναι μπροστά μου. Δε δίνω δεκάρα γι’ αυτό που βρίσκεται μπροστά μου. Αυτό το βλέπω. Αν θες να περάσεις τη ζωή σου μετρώντας το, είναι δικαίωμά σου, εμένα όμως με ενδιαφέρει αυτό που βρίσκεται πιο έξω. Υπάρχουν τόσα που δε βλέπουμε, δεν πιάνουμε, δε νιώθουμε, δεν καταλαβαίνουμε.

Υποθέτουμε πως η πραγματικότητα είναι αυτό το κουτί που μας βάλανε μέσα, κι όμως σας βεβαιώνω πως δεν είναι έτσι. Ανοίξτε την πόρτα κάποτε και κοιτάξτε τι υπάρχει έξω. Το όνειρο του σήμερα θα είναι η πραγματικότητα του αύριο. Κι όμως έχουμε ξεχάσει να ονειρευόμαστε».

«Κατ’ αρχήν πιστεύω ότι το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου που αγαπάει είναι ότι αγαπάει τον εαυτό του. […] Δε μιλάω για το χάιδεμα του εγώ μας. […] Μιλάω για τον άνθρωπο που συνειδητοποιεί, ότι δεν μπορείς να δώσεις παρά αυτό που έχεις και γι’ αυτό καλά θα κάνεις να προσπαθήσεις όσο μπορείς ν’ αποχτήσεις κάτι. Θέλεις να είσαι ο πιο μορφωμένος, ο πιο λαμπερός, ο πιο ενδιαφέρων, ο πιο πολυτάλαντος, ο πιο δημιουργικός άνθρωπος του κόσμου, γιατί έτσι θα μπορέσεις να τα δώσεις όλα αυτά. Ο μοναδικός λόγος που έχεις κάτι είναι για να το δίνεις».

«Θεωρούμε το «εγώ» μας σαν κάτι ουσιαστικό, τον εαυτό που κατασκευάσαμε. Θα σας πω όμως μια αλήθεια, δεν τον κατασκευάσατε εσείς αυτό τον εαυτό. Άλλοι τον έφτιαξαν. Οι άλλοι σας είπαν ποιος πρέπει να είστε και ποιος όχι, πώς πρέπει να κινείστε, να μυρίζετε και να κάνετε τα περισσότερα πράγματα που κάνετε. […] Βγες από τον εαυτό σου και άφησέ τον εκεί. […] Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα μπουν μέσα σου τα νέα μηνύματα. Ο εαυτός κατασκευάζει τεράστια τείχη γύρω του για «αυτο»προστασία. Αυτά τα τείχη τα ονομάζει πραγματικότητα. Ο,τιδήποτε δεν ταιριάζει μ’ αυτό που ο περιτειχισμένος εαυτός θεωρεί πραγματικό, δεν αφήνεται να περάσει από το τείχος∙ έτσι, όταν πια φτάνει μέσα η νέα αντίληψη, έχει γίνει αυτό που ήθελε από την αρχή. Έτσι οι περισσότεροι από μας περνάμε τη ζωή μας βλέποντας μόνον ό,τι θέλουμε να δούμε, ακούγοντας μόνον ό,τι θέλουμε να ακούσουμε, μυρίζοντας ό,τι θέλουμε να μυρίσουμε, ενώ όλα τα υπόλοιπα παραμένουν απολύτως αόρατα. Όλα τα πράγματα βρίσκονται εδώ. Για να δούμε, το μόνο που χρειάζεται είναι να τα αφήσουμε να μπουν, να τα αγγίξουμε, να τα γευτούμε, να τα δαγκώσουμε, να τα αγκαλιάσουμε (το πιο ευχάριστο), να τα ζήσουμε όπως είναι –όχι όπως είμαστε εμείς».

«Το αντίθετο της αγάπης δεν είναι το μίσος, αλλά η απάθεια».

«Αν είχα να διαλέξω ανάμεσα στον πόνο και στο τίποτα, θα διάλεγα τον πόνο».

''Υπάρχουμε εμείς, ο εαυτός μας και πάνω σ’ αυτό τον εαυτό συσσωρεύουμε χιλιάδες και χιλιάδες πράγματα που μπορεί να μην είναι ο εαυτός μας, μα που να ανήκουν μάλλον στην οικογένειά μας, την κου«λτούρα μας, τους φίλους και ούτω καθεξής. Τα παίρνουμε μαζί μας και τότε αυτά γίνονται εμείς και είμαστε ικανοί να πεθάνουμε για να υπερασπίσουμε αυτό το «εμείς» και καταφεύγουμε στην απάθεια για να αποφύγουμε τις προκλήσεις του νέου εαυτού.

Δημιουργούμε επίσης μοντέλα τελειότητας. Περνάμε τη ζωή μας προσπαθώντας να κάνουμε τον έξω κόσμο να ταιριάσει μ’ αυτό που νομίζουμε εμείς σαν τέλειο».

«Είμαστε ήδη τέλειοι. Ο κόσμος είναι ήδη τέλειος. Προσπαθούμε να επέμβουμε σ’ αυτή την τελειότητα κι από κει πηγάζουν όλα τα προβλήματά μας. Τι θαυμάσιο που θα ήταν, αν μπορούσαμε να δεχτούμε το γεγονός ότι είμαστε ο τέλειος εαυτός μας. […] Μόνο εσύ μπορείς να ξέρεις ποιος είναι ο τέλειος εαυτός σου. Είσαι όμως ο τέλειος εαυτός σου και είναι ο μοναδικός τέλειος εαυτός σου που θα περάσει έτσι στην ιστορία του κόσμου! Ίσως οι άλλοι να προσπαθήσουν να τον κάνουν ατελή […]»

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια «Να ζεις, ν’ αγαπάς και να μαθαίνεις»

Αφιερωμένη αυτή η εγγραφή στους φίλους μου...Τους πραγματικούς μου φίλους...το τριανταφυλλο!!

Κάποτε, μια μητέρα χάρισε στην κόρη της για τα γενέθλια της μια γλάστρα με ένα υπέροχο τριαντάφυλλο...Η μικρή στην αρχή δυσαρεστήθηκε γιατί περίμενε σαν παιδί που ήταν κάποιο παιχνίδι.Μα η μαμά της της εξήγησε πως αυτό το λουλούδι ήταν μαγικό...Και αν του έδινες την αγάπη και τη φροντίδα σου θα είναι δίπλα σου για πάντα και δεν θα μαραθεί ποτέ...Θα είναι για σένα ένας παντοτινός φίλος..Μα, πρόσεχε γιατί όταν πέσει και

το τελευταίο φύλλο από πάνω του το λουλούδι θα πεθάνει για πάντα...Το κοριτσάκι δεν κατάλαβε και πολλά, μα άρχισε να της αρέσει πολύ το καινούριο της δώρο...Κάθε μέρα πήγαινε κοντά του, το πότιζε, του χάιδευε τα φύλλα και του μιλούσε... εξομολογούνταν κάθε της μυστικό, πράγματα που δεν είχε πει ποτέ σε κανέναν άλλον...!!!Και εκείνο όμως, της έδινε το άρωμα του για να μυρίζει τις νύχτες και να την ταξιδεύει σε άγνωστα μέρη...Της έδινε την ομορφιά του για να θαυμάζει...Μα, της έδινε και την αιώνια συντροφιά του...Ήταν πάντα εκεί...Κοντά της....

Το κορίτσι σιγά-σιγά μεγάλωνε, αλλά δεν αποχωρίζονταν ποτέ το λουλούδι της...του μιλούσε κάθε βράδυ για ώρες.Του έλεγε για τα όνειρα της, για τη ζωή της, τους προβληματισμούς της, το μέλλον της...

Ένα βράδυ, του εξομολογήθηκε για τον έρωτα της, ένα νέο παιδί, τον Δημήτρη...Τον αγαπάει, είπε...Το λουλούδι, χαμήλωσε τα φύλλα του...Η κοπέλα δεν αντιλήφθηκε την κίνηση αυτή του ρόδου...

Είχε περάσει αρκετός καιρός από τότε...Το κορίτσι ήταν τρελά ερωτευμένο με τον Δημήτρη, το ίδιο και αυτός...Ξεχνούσε πια να μιλάει στο λουλούδι της...Δεν είχε χρόνο και το έβρισκε πια αρκετά παιδιάστικο...Το τριαντάφυλλο όμως την ήθελε κοντά του για αυτό φορούσε κάθε μέρα το πιο όμορφο χρώμα του, έβγαζε το πιο ωραίο άρωμα του...Αλλά μάταια, το κορίτσι δεν ερχόταν...Το λουλούδι, άρχισε να μαραίνεται...Μα, η κοπέλα δεν νοιαζόταν, δεν το είχε καν προσέξει...Ήταν απασχολημένη με τον έρωτα της..

Το ρόδο χαιρόταν για την ευτυχία της μικρής και δεν της ζητούσε τίποτα..Μόνο λίγη αγάπη, όση μπορούσε να διαθέσει μέσα από ένα βλέμμα της...Μα, ούτε αυτό δεν είχε πια...

Τα φύλλα του έπεφταν κάθε μέρα...Και έπεφταν...και έπεφταν...και έπεφταν...

Ένα βράδυ, είδε την κοπέλα να μπαίνει στο δωμάτιο της με δάκρυα στα μάτια...Πήγε κοντά στο ρόδο και άρχισε να του διηγείται τα πάντα για τον Δημήτρη και για το πόσο την έχει τώρα πληγώσει...Το λουλούδι πονούσε, μάτωνε μέσα του γιατί έβλεπε έτσι την φίλη του...Είχαν μαραζώσει και οι δυο..Η κοπέλα ξάπλωσε δίπλα του,του είπε πως σήμερα δεν αντέχει να ζει άλλο...Του είπε πως το οξυγόνο της τέλειωσε...Και μέσα στην παράνοια του πόνου της ψυθίρησε "συγγνώμη"...Κοίταξε το ρόδο της και είδε πως είχε μόνο ένα φύλλο πάνω του...Έπεσε δίπλα του σχεδόν λιπόθυμη...Το ρόδο της χάρισε τη ζωή ρίχνοντας πάνω της το τελευταίο του φύλλο...Και ξεψύχησε για πάντα...

Το επόμενο πρωί μόλις ξύπνησε η κοπέλα βρήκε πάνω στα μαλλιά της ένα ροδοπέταλο...Κατάλαβε αμέσως τι είχε συμβεί και έκλαψε πικρά γιατί φέρθηκε τόσο εγωιστικά στο μόνο φίλο που είχε ποτέ της και τον άφησε να χαθεί απ'τη ζωή της...

(Για μένα λοιπόν το ρόδο συβολίζει τη φιλία και το κορίτσι όλους εμάς που φερόμαστε πάντα τόσο επιπόλαια με τους φίλους μας ώστε φτάνουμε στο σημείο να τους χάσουμε απ'τη ζωή μας...Και αυτοί είναι πάντα εκεί όταν εμείς πληγωμένοι από τις λάθος επιλογές μας γυρίζουμε πάλι σ'αυτούς για παρηγοριά...Και αυτοί δεν μας διώχνουν, μα δίνουν και τη ζωή τους για να είμαστε εμείς καλά...)

Αφιερωμένη αυτή η εγγραφή στους φίλους μου...Τους πραγματικούς μου φίλους...

Η δύναμη της αγάπης...

Σφιγμένα χείλη για να μην δραπετεύσουν τα δάκρυα

φυλακισμένα "σ'αγαπώ" σε ένα βυθό από θύμησες

και η σιωπή να ταράζει τα νερά του έρωτα.

Πόσες φορές η επιθυμία κρύφτηκε στη σκιά του "πρέπει"

και πόσες ακόμα καταδικάστηκε από τη λογική;

Και έμεινε η αγάπη μόνη της

να ψάχνει για τις χαμένες της στιγμές

στου χρόνου τις σπηλιές και

στις παράνομες νύχτες που είχε γεννηθεί.

Μα δυο καρδιές τώρα ζούσαν χωρισμένες

και αν ο έρωτας τους ένωνε,

η ζωή τους ήθελε μακριά...

Κι ήτανε νέοι για να πάνε

κόντρα στο πεπρωμένο τους...

Ετσι, χάθηκαν μέσα στην αβυσσο του κόσμου,

κρύψανε τη φωτιά του πάθους

στην πιο απόμερη γωνιά της καρδιάς

και αφέθηκαν στη ματαιότητα της ζωής.

Ομως η αγάπη ποτε δεν χάθηκε,

υπήρχε πάντα μέσα τους για

να τους θυμίζει ότι πρέπει να

είναι μαζί...

(γιατί όταν κάτι αξίζει,δεν τελειώνει ποτέ...)

''Το χρώμα του φεγγαριού!! ( Αλκυόνη Π απαδάκη)

Τα χρώματα

– Τι χρώμα έχει η λύπη; Ρωτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά.Δεν άκουσες;Σε ρώτησα, τι χρώμα έχει η λύπη;

– Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στη αγγαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλέ.

– Τι χρώμα έχουν τα όνειρα;

– Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.

– Τί χρώμα έχει η χαρά;

– Το χρώμα του μεσημεριού αστεράκι μου.

– Και η μοναξιά;

– Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί.

– Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.

– Το αστέρι έκλεισε τα ματια του και ακούμπησε στο φράκτη. Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε.

– Και η αγάπη; Ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη;

– …Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού,απάντησε το δέντρο.

– Τι χρώμα έχει ο έρωτας;

– Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος.

– Έτσι ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τo αστέρι… Κοίταξε μακριά στο κενό… Και δάκρυσε …..

– Μην πικραίνεσαι, είπε. Και βούρκωσε. Είναι όμορφη η ζωή. Πιστεψέ με. Αξίζει να τη ζεί κανείς, έστω κι αν κάποτε γεμίζει πληγές. Σε νιώθω. Λες να μην τα ξέρω όλ' αυτά; Μα να θυμάσαι πάντα, φιλαράκο, πως αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα. Δε σταματάει πουθενά η ζωή. Μη σε μπερδέψουνε κάτι κακομοίρηδες, που σφίγγουν σαν το παραδοσάκουλο της ψυχής τους. Κι ο άνθρωπος σαν τα δέντρα είναι. Ανθίζει, κάνει καρπούς, μαδάει, και πάλι απο την αρχή. Τωρα έχεις φουρτούνα εσύ, και δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Φύλαξέ τα όμως στο μυαλό σου αυτά που ακούς. Δεν σου κάνω το δάσκαλο. Ένας γερο-ξεκούτης είμαι. Μα αυτά τα πράγματα έτσι γίνονται. Το ξέρω καλά. Αν θέλεις να φύγεις, φύγε. Κανείς δεν μπορεί να σε κρατήσει. Προχώρα όρθιος όμως. Έτσι; ………………………………………………………………………………………….

– Aυριο θα 'ναι μια καινούρια μέρα, αγόρι μου. Πλύσου, χτενίσου, ψιθύρισε ένα τραγουδάκι και ξεκίνα. Δεν ξέρω τιποτ' άλλο να σου πω, Έζησα τόσα χρόνια σ'αυτή τη γη. Δεν αρνήθηκα ποτέ τα λάθη μου. Δε γουστάρω τους ανθρώπους που είναι ατσαλάκωτοι. Αξίζει να ζείς μέσα στη γυάλα, απο φόβο μην πληγωθείς; Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα. Κι όταν τσακίζεσαι, να 'χεις το θάρρος να λές: Με γεια μου με χαρά μου. Φτου κι από την αρχή τώρα. Όχι κακομοιριές και κλαψούρες. Η ζωή είναι όμορφη, παλικάρι μου, μόνο όταν την ζείς. Όταν κυλιέσαι μαζί της. Πότε σε λασπουριές και πότε σε ροδοπέταλα. Κράτα της αναμνήσεις σου και προχώρα… Μια περιπλάνηση είναι το διάβα μας σ' αυτό το κόσμο. Μια περιπλάνηση ανάμεσα ουρανού και γής. Aντε να πιούμε και το τελευταίο. Έχω να σηκωθώ νωρίς αύριο.

……………………………………………………………………………………

– Ποιός είναι ο δυνατός; Ρώτησε ξαφνικά το δέντρο.

– Αυτός που περπατά μέσα στη νύχτα μόνος του. Κι όμως, φοβάται τόσο το σκοτάδι. Αυτός που περιμένει στην πλαγιά τους λύκους. Κι ας τρέμει σαν το λαγό ακούγοντας τα ουρλιαχτά τους. Αυτός που γλιστράει, που γονατίζει, που γεμίζει λάσπες. Που χώνεται στο θολό ποτάμι ως το λαιμό. Και μια στιγμή,μέσα στο χαλασμό, απλώνει τα παγωμένα χέρια του, κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλιά του. Αυτός είναι ο δυνατός.

Ένα κουκούλι έπεσε κείνη την ώρα στο χώμα κι έσπασε. Μια πολύχρωμη πεταλούδα πήδηξε από μέσα. Ξεδίπλωσε τα φτερά της και πέταξε γύρω από τις μυρτιές. Ύστερα κοντοστάθηκε, κοίταξε μια στιγμή στα μάτια το Θεό, και ψιθύρισε:

– Γειά σου! Τι όμορφος που είναι ο κόσμος σου! ……………………………………………………………………………………………… «Προσεξε μην ξεχάσεις ποτέ πως η ζωή αγαπά αυτούς που την περιμένουν στη γωνία του δρόμου μ' ένα λουλούδι στο χέρι. Μπορεί να γονατίζεις, να σερνεσαι, να ματώνεις. Ωραία! Δε χαλασε ο κόσμος. Έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους. Έχεις πάντα το καιρό να σηκωθείς. Τ' αγαλματα μόνο δε λυγάνε».

Ονειρεύονται… και ελπίζουν…

– Πες μου ένα χαρούμενο τραγούδι για την ζωή, είπε το δέντρο στ' αστέρι του.

– Το τραγούδι που λέει η καγκελόπορτα, όταν ανοίγει και μπαίνει κάποιος που αγαπάς.

– Δείξε μου ένα ακριβό στολίδι.

– Τα καράβια και τους Ινδιάνους με τα βέλη και τα πολύχρωμα φτερά, που είναι ζωγραφισμένα στους άσπρους τοίχους μιας καμαρούλας.

– Όμορφη βραδιά απόψε. Aκου, πως τραγουδάει το τριζόνι!

Σε λίγο θα βγεί ο Αυγερινός. Σε λίγο θα ξημερώσει. Κοίτα που ξεχάστηκε μια ξελογιασμένη καρδερίνα. Και ξαγρυπνά. Κοιτάζει το φεγγάρι. Και ονειρεύεται…

– Σε λίγο θα ξημερώσει… Κοίτα που ξεχάστηκαν κάποιοι ξελογιασμένοι άνθρωποι. Και ξαγρυπνούν. Κοιτάζουν το φεγγάρι. Κι ονειρεύονται… Ονειρεύονται και ελπίζουν…

* για σενα αστερι μου.............

μην παψεις ποτε να ονειρευεσαι και να ελπιζεις…….