Τα λόγια είναι περιττά.....

40 ερωτήσεις ψάχνουν απάντηση...ιδού.

H φίλη ΕΛΕΝΗ ΚΑΙ Η ΖΟΥΖΟΥΝΑ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ  ΚΑΙΤΗ αποδείχθηκαν πολύ περίεργες (χαχαχαχαχα!) και αφού με φώτισαν με μια δυνατό φακό, μου έκαναν ούτε μια ούτε δύο, αλλά 40 ολόκληρες ερωτήσεις, στις οποίες έπρεπε να απαντήσω! Ιδού!

Όνομα: Λ. Κ.

Γενέθλια: 22/07

Ζώδιο: Καρκίνος

Χρώμα μαλλιών: ...ποτέ σκούρο....

Χρώμα ματιών: ...καστανά.

Έχεις ερωτευτεί ποτέ; Έχω

Είδος μουσικής που ακούς: πολλά – βλ. προφίλ και posts μου(κρητικά)

Χαρακτήρας Disney /Warner Bros: Coyote

Ποιος φίλος/η σου μένει πιο μακριά; Η Ε.

Πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι μόλις ξυπνήσεις; Τι μέρα είναι; Τι έχω να κάνω; Καφέεεε!

Κάτι που έχεις πάντα μαζί σου και δεν το αποχωρίζεσαι; Κινητό, φωτογραφική μηχανή.

Τι έχεις στον τοίχο σου; Τους πίνακες της θείας μου ...πολλών ετών...

Τι έχεις κάτω απ’ το κρεβάτι σου; Μια βαλίτσα.....

Αν ήσουν μόνος/η στο σπίτι και άκουγες ένα βάζο να σπάει τι θα έκανες; Θα φοβόμουν στην αρχή και μετά θα κοιτούσα αν έχω αφήσει κάποιο παράθυρο ανοιχτό και κάνει ρεύμα.

Αγαπημένος αριθμός; 13

Αγαπημένο όνομα; Αγάπη!

Τα χόμπι σου; κολύμπι, 

Πού θα ήθελες να ήσουν τώρα; Σε μια όμορφη παραλία ...θάλασσα.

Μια ευχή για το μέλλον; Να είναι καλά τα αγαπημένα μου πρόσωπα!!

Αν μπορούσες να ταξιδέψεις στο χρόνο και να γυρίσεις πίσω, σε ποια εποχή θα πήγαινες; Στο 30 μ.Χ. για να δω ποιος ήταν τελικά αυτός που έκανε τόσο κόσμο να τον πιστέψει

Φωτιά! Πάρε κάτι μαζί σου: κινητό - laptop- φωτο.

Αγαπημένο λουλούδι; Ροζ τριαντάφυλλο - ορχιδέα - κυκλάμινο (γενικά, μου αρέσουν όλα τα λουλούδια)

Αγαπημένη σειρά; House MD, Sex and the City

Αγαπημένη ταινία; πολλές - και συνεχώς μεγαλώνει ο αριθμός

Αγαπημένο τραγούδι; πολλά, ανάλογα με τη στιγμή...

Αγαπημένο ζώο; Σκύλος (στην αρχή ήθελα να βάλω "άντρες" αλλά συγκρατήθηκα :Ρ)

Αγαπημένο ρούχο; Τζην

Αγαπημένος καλλιτέχνης/ιδα; Πολλοί

Αγαπημένο χρώμα; χμμμ... μαύρο;

Αγαπημένο φαγητό; Ό,τι κάνω με τα χεράκια μου

Με ποιον χαρακτήρα από cartoon (Disney, WB, comics) ταυτίζεσαι; Με κανέναν - αυτοί μπορεί να ταυτίζονται μαζί μου χαχαχα!!!!!!

Κακή συνήθεια; Αργώ να κοιμηθώ το βράδυ

Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που σου αρέσει; Χαμογελάω

Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που δε σου αρέσει; Όχι μόνο ένα.....

Συνηθισμένη ατάκα; Ε δεν πάμε καλά...

Δουλειά που θα ήθελες να κάνεις; Γιατρός!

Μεγαλύτερος φόβος; τα νοσήματα....

Η καλύτερη pizza; Με bacon και μανιτάρια

Πιστεύεις ότι τα κατοικίδια ζώα είναι...: τέλεια παρέα, αλλά θέλουν αφοσίωση και χώρο

Το δακρυσμένο φεγγάρι!

 

Μια φορά κι έναν καιρό εκεί ψηλά στον ουρανό ο Γαλαξίας των αστεριών, ο Ήλιος, το φεγγάρι , η Πούλια και ο Αυγερινός έκαναν ένα πάρτυ. Φαντάζεστε το μεγαλείο;Τα αστέρια έλαμπαν συνεχώς φορώντας τα ασημένια κοστούμια τους, ο Ήλιος είχε φορέσει την πορφυρή του χλαμύδα, η Πούλια σαν μάγισσα της νύχτας είχε ντυθεί ανάλογα και ο Αυγερινός ντυμένος με το σμόκιν του έμοιαζε πολύ επίσημος...!Είχαν πιάσει όλοι θέση στην χρυσοστολισμένη αίθουσα του ουρανού, όταν κάτι ψίθυροι έκαναν όλους να γυρίσουν τα κεφάλια τους. Μα τι να συνέβη άραγε;Το φεγγάρι! Που ήταν το φεγγάρι; Θα έχανε τέτοια φιέστα;  

 

Κι εκεί που αναρωτιόντουσαν ένα κατάλευκο σύννεφο, χωρίς κοιλίτσα, με ένα ροζ φιόγκο στο λαιμό, λίγο κουτσομπόλικο, πλησίασε την αμήχανη παρέα για να τους λύσει την απορία.Εκείνα μόλις το είδαν φοβήθηκαν ότι πάλι κάτι θα σκάρωνε, και τραβήχτηκαν πίσω, αλλά το συννεφάκι ανέβηκε σε ένα τραπέζι και φραπ! Στάθηκε πάνω στο ψηλό κηροπήγιο που ακόμα το κερί δεν το είχαν ανάψει και τους είπε:- Το φεγγάρι είναι δακρυσμένο. Τα ματάκια του είναι κόκκινα και τα χειλάκια του όλο σουφρώνουν...έτοιμο να κλάψει.- Μα γιατί; Γιατί; Αναρωτιόντουσαν όλοι μαζί γεμάτοι περιέργεια.- Που να σας τα λέω! Συνέχισε το συννεφάκι. Η αδελφή μου η Πουπουλένια απέρριψε την πρόταση γάμου που της έκανε και εκείνο έφυγε ένα μακρινό ταξίδι για τη χαμένη Ατλαντίδα. Εγώ το ακολούθησα χωρίς να με καταλάβει και τελικά είδα ότι έφτασε σε ένα ξερονήσι. Κατέβηκε σε ένα παλιό πέτρινο κάστρο. Έβγαλε το καπέλο του, σήκωσε τα μανίκια του από το φαρδύ πουκάμισο και χτύπησε την πόρτα. Ανοιξε μια όμορφη κοπέλα, με μακριά κατάξανθα μαλλιά που όμοιά της δεν έχω ξαναδεί.  

 

Το φεγγάρι τη χαιρέτησε και καθώς η πόρτα ήταν ανοιχτή, πέρασα κι εγώ μέσα. Πήγα γρήγορα γρήγορα και κρύφτηκα πίσω από τις βελουδένιες κουρτίνες που έντυναν τα επιβλητικά παράθυρα. Πιάστηκαν χέρι-χέρι και προχώρησαν σε έναν μακρύ διάδρομο, ώσπου έφτασαν σε ένα σαλόνι πλημμυρισμένο από δυνατό φως. Κάθισαν σε ένα τραπέζι φτιαγμένο από όστρακα και γυαλί, κτύπησε η ξανθομαλλούσα το σήμαντρο και τέσσερις υπηρέτες ντυμένοι στα λευκά, και με ένα παράξενο καπέλο στο κεφάλι παρουσιάστηκαν κρατώντας στα χέρια τους πιατέλες με αχνιστά φαγητά. Σερβίρισαν, και έτσι όπως ξαφνικά ήρθαν έτσι και εξαφανίστηκαν! Σαν απόμειναν μονάχοι, άκουσα το φεγγάρι που είπε: «Καλή μου Σίρλευ, σήμερα ήρθα στο Κάστρο σου κάνοντας αυτό το μακρινό ταξίδι για να σου πω τον πόνο μου».- Και τι έγινε; Ρώτησε η παρέα γεμάτη αγωνία.- Το φεγγάρι άρχισε να διηγείται την απόρριψη της Πουπουλένιας και τον αγιάτρευτο καημό του. Και τότε τα λαμπερά μάτια της Σίρλει, έλαμψαν. Σηκώθηκε, αγκάλιασε το φεγγάρι και τον τράβηξε από το χέρι κι εκείνος την ακολούθησε σε έναν απέραντο κήπο γεμάτο παράξενα δέντρα και λουλούδια. Κάθισαν σε ένα μαρμάρινο πεζούλι, τοποθέτησε τον καθρέπτη της μπροστά τους, κοίταξε μέσα και βλέποντας το φεγγάρι του είπε: «Φίλε μου αγαπημένε κοίταξε τι όμορφος που είσαι; Αν δεν σε θέλει η Πουπουλένια, χρόνια τώρα σε περιμένω εγώ, σαν μια μακρινή ιστορία παραμυθιού. Τι λες;». Το φεγγάρι δάκρυσε. Τι κρίμα...αγαπούσε την Πουπουλένια. Αλλωστε ζούσαν στην ίδια πολιτεία του ουρανού κι έτσι θα μπορούσαν να είναι μαζί, ενώ με τη Σίρλει; Μόνο αν κάποια μάγισσα την έκανε αστέρι και πέταγε μαζί του ψηλά στο ουράνιο στερέωμα...δύσκολο...κι έτσι, το φεγγάρι σηκώθηκε. Έπρεπε να φύγει γιατί είχε μεγάλο ταξίδι να κάνει. Αποχαιρέτησε τη φίλη του και άρχισε να ανεβαίνει για το σπίτι του.- Κι εσύ τι έκανες;- Εγώ την ακολούθησα, συνέχισε το κατάλευκο συννεφάκι και τότε είδα τα δάκρυα που έπεφταν από τα μάτια του Φεγγαριού πάνω στη γη, γεμίζοντάς τη με κάτι όμορφα λουλούδια που τα ονόμασαν νυχτολούλουδα. 

Μυρίζουν μόνο κάθε βράδυ, γεμίζοντας τον τόπο μοσχοβολιά, για να θυμίζουν την όμορφη ιστορία αγάπης του Φεγγαριού που σημάδευε παντοτινά τη ζωή του. 

.....είπαν....

Είναι τόσο μικρή η ζωή!

Ούτε τον εαυτό σου δεν προφταίνεις να γνωρίσεις.

Ούτε ακόμα να χορτάσεις αυτή τη γλυκιά προσμονή

για όλα αυτά, που έτσι κι αλλιώς, το ξέρεις πως δε

θα ‘ρθουν… 

Αλκυόνη Παπαδάκη

Τι κάνει έναν άνθρωπο??

- Λοιπόν, τι είναι όλα αυτά τελικά που κάνουν έναν άνθρωπο?
Το συναίσθημα, η λογική?
Οι αποφάσεις που δε πήρε?
Οι πράξεις που έκανε?
Τα λόγια που δε ξέχασε ποτέ, ή οι άνθρωπι που γνώρισε?



 
 
- Λίγο απ' όλα είναι, να το ξέρεις. Καθένα τον τραβάει κάτι περισσότερο...
Για τι θες να σε θυμούνται κάποτε?
Για τις συγνώμες που ζήτησες?
Την αγάπη που έδωσες?
Τις τολμηρότερες πράξεις σου, τις μεγάλες επαναστάσεις?
Τα δυνατά λόγια?
Τις αχάλαστες υποσχέσεις?
Τον πιο μεγάλο έρωτα? 









- Δε ζήτησα ποτέ συγνώμη.
Δεν έδωσα ποτέ αγάπη.
Δεν τόλμησα ποτέ, ούτε επαναστάτησα.
Τα λόγια μου ήταν σκληρά. Πάντα.
Δεν έδωσα ποτέ υπόσχεση που ακόμα να ΄ναι δεμένη...
Δεν ερωτεύτηκα, δε θυμάμαι, δε μπορώ να καταλάβω.
Απ' τη ζωή μου λοιπόν, τι μου λες πως θα θυμάμαι?











- .......................................... μόνο αυτά είναι η ζωή... εκεί μέσα είναι χωμένη... Λυπάμαι, δε ξέρω αν θα θυμάσαι... Ίσως δεν είναι αργά ακόμα... Κι είναι στιγμή να ζήσεις... ΞΕΚΙΝΑ...

....Αναρωτιέμαι.....

Αναρωτιέμαι... 

Είναι άραγε η αγάπη ανεξήγητη, ή ο τρόπος που αγαπούν οι άνθρωποι;

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΠΥΘΑΡΟΥΛΗΣ-ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΩ ΣΤΑ ΚΥΜΑΤΑ

Το χθές....

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν μία μέρα πριν το σήμερα.
Ήταν πολύ μακριά από σήμερα. 

Ήταν χαμένη στην αιωνιότητα, αλλά ήταν και πολύ κοντά, σαν τις δύο όψεις μιάς παλάμης.
Ήταν το χθες
Χθες είναι κάθε μέρα πριν το σήμερα.
Είναι κάθε μέρα, που μας δίνει πόνο, χαρά, μιάν αγάπη, ένα τραγούδι, κάποια γλυκιά παρουσία.
Το χθες είναι η μέρα που κάνουμε όνειρα για το αύριο.
Χθες είναι η μέρα που γεννήθηκε ένα παιδί, μιά νέα ελπίδα. 

 

 
Σαν σήμερα κι όμως χθες είναι η μέρα, που μια φιλική παρέα πίνοντας τραγουδούσε για μια μικρή αγάπη με όμορφα φωτεινά μάτια.
Το χθες είναι η Ιστορία της χώρας μου.
Είναι μια ανάμνηση στο μυαλό μου.
Αγαπώ όλες μου τις αναμνήσεις.




Χωρίς χτες

δεν υπάρχει σήμερα και χωρίς σήμερα δεν υπάρχει αύριο.
Αλλά σήμερα είναι σήμερα και μπροστά μας είναι το αύριο, είναι το μέλλον. 


 
Είμαστε νέοι.
Το μέλλον είναι δικό μας.

''H Αγάπη και ο κακός ο λύκος!

Η Αγάπη κι ο κακός ο Λύκος...





Ήρθες! Κι είναι σαν να γύρισες!


Κρυμμένη, το θυμό σου να ξεπλύνεις πάσχιζες .....

Το δάκρυ που ξέχασες όμως, στο μάγουλο να κρύψεις προσπαθείς!


Τον πόνο σου τον βλέπω!

Σε πρόδωσαν; Σε έκαναν την πίστη σου να χάσεις;






Και είναι λόγος αυτός να κρύβεσαι;




Κι είναι λόγος αυτός τον έρωτα να καταριέσαι;




Φιλί!

Φιλί λέγεται αυτό, που σε παρακαλά στα χείλια σου να κάτσει



















Να ξαποστάσει από της νύχτας την κραιπάλη την ανέμελη.



Χάδι!




Χάδι λέγεται αυτό, που στο κορμί σου πάνω κατρακυλά και πέφτει.




Πέφτει! Θα το χάσεις!








Χαμένη εμπιστοσύνη!

Χαμένη εμπιστοσύνη λέγεται ο πόνος σου, που έρωτα να πλησιάσει δεν αφήνει!

Σα φύλακας σε κρύβει και σε σκεπάζει να χαθείς από του βέλους τη θωριά του!

Και τι κέρδισες τα χρόνια που 'ζησες ετούτη τη ζωή;



Χωρίς τον έρωτα που πας να φύγεις;

Πώς να φύγεις από τη χώρα της τρελής παραφροσύνης αν το τσαμπί του δεν τρυγήσεις, κρασί γλυκό να πιεις, παράφορα να τρέξεις σ' αγκαλιές;

Τη λέξη ψάχνεις για να μείνεις;




Αγάπη!




Ένα χαρτί στην τράπουλα κι αυτό, τυχαία τράβηξε το με θάρρος!

Σαν στα παραμύθια!




Σε φοβίζει σαν το κακό το Λύκο;







Σε πονάει; Δεν είναι αυτό που σε πονάει!

Είναι οι παλιές πληγές που καυτηριάζει! Λίγο πονάνε στην αρχή!


Αυτό ήταν, χαμογέλασε!



Πες τώρα τη λέξη!



«Αγάπη»!





Ερισθέας Σείριος

Κραυγές και ψίθυροι.....

 

Μια μέρα, ένας σοφός Ινδιάνος έκανε την παρακάτω ερώτηση στους μαθητές του: -"Γιατί οι άνθρωποι ουρλιάζουν όταν εξοργίζονται;" 
 
"Γιατί χάνουν την ηρεμία τους" απάντησε ο ένας.
"Μα γιατί πρέπει να ξεφωνίζουν παρότι ο άλλος βρίσκεται δίπλα τους;" ξαναρωτά ο σοφός.
"Ξεφωνίζουμε, όταν θέλουμε να μας ακούσει ο άλλος" είπε ένας άλλος μαθητής Και ο δάσκαλος επανήλθε στην ερώτηση: "Μα τότε δεν είναι δυνατόν να του μιλήσει με χαμηλή φωνή; Διάφορες απαντήσεις δόθηκαν αλλά.. καμμιά δεν ικανοποίησε τον δάσκαλο.

"Ξέρετε γιατί ουρλιάζουμε κυριολεκτικά όταν είμαστε θυμωμένοι; Γιατί όταν θυμώνουν δυό άνθρωποι, οι καρδιές τους απομακρύνονται πολύ και για να μπορέσει ο ένας να ακούσει τον άλλο θα πρέπει να φωνάξει δυνατά, για να καλύψει την απόσταση. Όσο πιο οργισμένοι είναι, τόσο πιό δυνατά θα πρέπει να φωνάξουν για ν'ακουστούν. Ενώ αντίθετα τι συμβαίνει όταν είναι ερωτευμένοι; Δεν έχουν ανάγκη να ξεφωνήσουν, κάθε άλλο, μιλούν σιγανά και τρυφερά. Γιατί; Επειδή οι καρδιές τους είναι πολύ πολύ κοντά. Η απόσταση μεταξύ τους είναι ελάχιστη. Μερικές φορές είναι τόσο κοντά που δεν χρειάζεται ούτε καν να μιλήσουν... παρά μονάχα ψιθυρίζουν. Και όταν η αγάπη τους είναι πολύ δυνατή δεν είναι αναγκαίο ούτε καν να μιλήσουν, τους αρκεί να κοιταχθούν. Έτσι συμβαίνει όταν δυό άνθρωποι που αγαπιούνται πλησιάζουν ο ένας προς τον άλλον.

 

 
Στο τέλος ο Σοφός είπε συμπερασματικά: "Οταν συζητάτε μην αφήνετε τις καρδιές σας να απομακρυνθούν, μην λέτε λόγια που σαν απομακραίνουν, γιατί θα φτάσει μια μέρα που η απόσταση θα γίνει τόσο μεγάλη που δεν θα βρίσκουν πιά τα λόγια σας το δρόμο του γυρισμού"