ΧΑΡΙΣ ΑΛΕΞΙΟΥ - ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ

τη μέρα που ερωτευτηκε ο ήλιος

ΠΕΣ ΜΟΥ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΣ ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ

ΣΤΑ ΜΑΓΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ-ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ

P*A*N*E*M*O*R*F*O*☆ ★ ☆ ★ ☆ ★ ☆ ★ ☆ ★ ☆ ★ ☆ ★☆ ★ ☆ ★ ☆ ★ ☆ ★ ☆ ★ ☆ ★ ☆ ★☆ ★ ☆ ★ ☆ ★ ☆ ★ ☆ ★ ☆ ★ ☆ ★

Ατλαντίδα~Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Στίχοι: Γιώργος Ψωμόπουλος
Μουσική: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Νεράιδα τ' ονείρου μου με προκαλεί,
σε μια απόδραση νυχτερινή.
Στους γαλαξίες πλέει πετάει
όλα ακαθόριστα πού θα με πάει.

Με σώμα πέτρινο πώς να σε φτάσω
περίμενε με να μη σε χάσω.
Πιάνω το πέπλο σου κι όλο ανεβαίνω
χάνω το βάρος μου κι όλο αλαφραίνω.

Ακροβατώ σαν ηλιαχτίδα,
μα σε φοβάμαι σαν Ατλαντίδα.

Ίδιος πρωτόπλαστος στον κόσμο του ονείρου,
κόβω δυο άστρα απ' το δέντρο του απείρου.
Ξάφνου στο χέρι μου μένει το πέπλο,
στο χάος χάθηκες και αμέσως πέφτω.

Η τιμωρία του παραβάτη
πτώση ελεύθερη σ' άδειο κρεβάτι.

Σεντόνι το πέπλο δυο άστρα σβησμένα,
σφίγγω στο χέρι μου
ένα για σένα και ένα για μένα.

Σ' αναζητώ σαν ηλιαχτίδα,
έτσι που μοιάζω σαν Ατλαντίδα
Σ' αναζητώ σαν ηλιαχτίδα,
έτσι που έγινα η Ατλαντίδα.

Τα Καλύτερα Μας Χρόνια

Βασίλης Παπακωνσταντίνου ~ είσαι παιδί ωραίο

Στίχοι: Νικόλας Άσιμος
Μουσική: Νικόλας Άσιμος
Πρώτη εκτέλεση: Νικόλας Άσιμος
Άλλες ερμηνείες: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Είσαι παιδί ωραίο
Κι υπηρετείς στα Ρέο
Για γαλονάκια και βαθμό σε είχανε.
Σου φτιάχναν το μεράκι
Με το κομπιουτεράκι
Μα κρεμασμένο και νεκρό σε βρήκανε.
Κι όλοι αποφανθήκανε πως ετρελλάθης
Αφού δεν προσαρμόστηκες καλά να πάθεις.

Ω εποχή ραγδαία
Απέβηκες μοιραία
Και χάλασες τόσα παιδιά ευαίσθητα.
Αναρωτιέμαι ως πότε
Θε να με τρων αι κόται
Γιατί στα πίτουρα βαθειά μπερδεύτηκα.
Μες τον πυρήνα σου θαρρώ πως θα μπουκάρω
Τον ζωικό μου τον παλμό να ξαναπάρω.

Οι μέρες αποφράδες
Με ξόρκισαν παπάδες
Κι αμαρτωλό με βγάλανε και βλάσφημο.
Κι εγώ να καταπίνω
Τιτανικός θα γίνω
Να σας βυθίσω στο στερνό μου χάσιμο.
Ότι ενθάδε κείμεθα ω ξειν αγγέλειν
Κι απολωλότες είμεθα απ' την αγέλην…

STAVROLEXO - VASILIS PAPAKONSTANTINOY

Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Όλοι οι δρόμοι ταξιδεύουν προς τα μέσα
πού την έκρυψες αγύρτισσα τη μπέσα
ο μισός μου εαυτός σε τρικυμία
και ο άλλος μου μισός δε δίνει μια

Κυριακές ναυαγισμένες και Δευτέρες
ίδια πρέσα όλες οι νύχτες μας κι οι μέρες
με δυο όνειρα λειψά και δανεικά
σ' το 'χω πει ό,τι αντέχει θα νικά

Στο σταυρόλεξο του έρωτα και φέτος
θα χαθούμε οριζοντίως και καθέτως
παραμάσχαλα το κέφι να κρατάς
κι από μένα ό,τι δεν έχω να ζητάς
παραμάσκαλα το κέφι να κρατάς
σαν σπουργίτης του Αρκά να μου γελάς

Κάποιος μες στα σκοτεινά κρατάει τσίλιες
κάποιος παίζει με το διάβολο καντρίλιες
στο θεό τηλεφωνώ κι όλο μιλάει
μια διαφήμιση στον τοίχο μου γελάει

Δε χωράνε οι εικόνες μου σε κάδρο
είναι ξίφη που αστράφτουν μες στο μαύρο
ρε πώς γίνετ' όποιος φτάνει στο αμήν
Ροβινσώνας Δον Κιχώτης και Αλαντίν

Sto idio ergo theates

Στίχοι: Αντώνης Ανδρικάκης
Μουσική: Γιώργος Νταλάρας
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας & Βασίλης Παπακωνσταντίνου ( Ντουέτο )

Στο ίδιο έργο θεατές χαμένης νύχτας εραστές
με μια κιθάρα στης Αθήνας τον εξώστη
από το σήμερα στο χτες της απουσίας φοιτητές
με έναν ήχο στην ψυχή ναυαγοσώστη

Ό,τι ακούω να ακούς μέσα σε κόσμους μυστικούς
θ' ανακαλύψεις μια πατρίδα ξεχασμένη
παραδομένη στους καιρούς και σε πελάτες πονηρούς
σε συμπληγάδες μια ζωή παγιδευμένη

Στο ίδιο έργο θεατές εσύ κι εγώ τραγουδιστές
φανατικοί της πιο φευγάτης εξουσίας
οι ήχοι μας διαδηλωτές και τα στιχάκια εμπρηστές
αυτό το έργο είναι παιχνίδι φαντασίας

Σενάριο χωρίς πλοκή της ιστορίας εμπλοκή
αυτά τα χρόνια που χρεώθηκες να ζήσεις
με ποια τραγούδια να σωθείς με ποιους δικούς σου να βρεθείς
και ποιαν αλήθεια τώρα πια να μαρτυρήσεις

Θα βρούμε αλλιώτικους ρυθμούς στου τραγουδιού μας τους γκρεμούς
θα περπατήσουμε κι απόψε ακροβάτες
μέσα από λόγια και λυγμούς της εποχής μας τους χρησμούς
θα ξεχωρίσουμε απ' τις οφθαλμαπάτες

Στο ίδιο έργο θεατές εσύ κι εγώ τραγουδιστές
φανατικοί της πιο φευγάτης εξουσίας
οι ήχοι μας διαδηλωτές και τα στιχάκια εμπρηστές
αυτό το έργο είναι παιχνίδι φαντασίας

Στο ίδιο πάντα σκηνικό και στης ψυχής τον πανικό
απόψε πνίγομαι χρειάζομαι αέρα
θέλω ν' αρχίσω από δω αλλιώς τα πράγματα να δω
να πω στον κόσμο μια δική μου καλησπέρα

Proino Tsigaro - Alexiou Ntalaras

Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Νότης Μαυρουδής
Πρώτη εκτέλεση: Χορωδία ομίλου Πατραϊκής Μαντολινάτας και μικτής χορωδίας
Άλλες ερμηνείες: Γιώργος Νταλάρας & Χαρούλα Αλεξίου ( Ντουέτο )

Χαράζει η μέρα και η πόλη έχει ρεπό
στη γειτονιά μας καπνίζει ένα φουγάρο
κι εγώ σε ζητάω σαν πρωινό τσιγάρο
και σαν καφέ πικρό και σαν καφέ πικρό

Άδειοι οι δρόμοι δε φάνηκε ψυχή
και το φεγγάρι μόλις χάθηκε στη Δύση
και γω σε γυρεύω σαν μοιραία λύση
και σαν Ανατολή και σαν Ανατολή

Βγήκε ο ήλιος το ράδιο διαπασών
μ' ένα χασάπικο που κλαίει για κάποιον Τάσο
κι εγώ σε ποντάρω κι ύστερα πάω πάσο
σ' ένα καρέ τυφλών σ' ένα καρέ τυφλών

Εσύ με ξέρεις πιο πολύ - Χαρούλα Αλεξίου (Lyrics)

Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ!!

Από μικρό παιδί θυμάμαι το αγαπημένο μου χρώμα ήταν το γαλάζιο. Αν και κοριτσάκι τα περισσότερα ρούχα μου καθώς επίσης τα παιχνίδια μου και αργότερα και τα σχολικά μου είδη ήταν σε αποχρώσεις του μπλε και του γαλάζιου. Ακόμη και τώρα στο σπίτι μου έχω γαλάζιες πινελιές.

To γαλάζιο είναι το χρώμα που με συγκινεί και με εκφράζει. Αποτελεί την θετική μου δύναμη. Είναι η πηγή ενέργειας μου. Όταν θέλω να ηρεμήσω, να χαλαρώσω, να διώξω την ένταση της στιγμής κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι ότι είμαι μόνη σε ένα γαλάζιο φόντο. Ή άλλοτε πάλι ότι κολυμπώ σε γαλάζια καθάρια νερά.

Ποιές είναι όμως οι επιδράσεις των 5 βασικών χρωμάτων και των αποχρώσεων τους στην ψυχολογία του ανθρώπου;

Το γαλάζιο είναι το χρώμα του πνεύματος. Σύμβολό στοχασμού, προσευχής και του ουρανού, ακόμα είναι το χρώμα της απελευθέρωσης, του συντηρητισμού και της αποδοχής των υποχρεώσεων.. Σχεδόν κάθε είδος γαλάζιου είναι καλό αλλά οι βαθύτερες αποχρώσεις του είναι καλύτερες. Το ανοιχτό γαλάζιο δείχνει μικρό βάθος και έναν αγώνα προς την ωριμότητα. Οι πιο βαθειές αποχρώσεις γαλάζιου εκφράζουν κυρίως τους πνευματικά προσανατολισμένους.

Το πράσινο συμβολίζει την ζωή. Το καθαρό σμαραγδένιο πράσινο, ιδιαίτερα αν έχει μια χροιά γαλάζιου, είναι το χρώμα της θεραπείας. Είναι χρήσιμο, δυνατό και φιλικό. Έχει την συμπαντική έλξη της φύσης με την αίσθηση της ισορροπίας και της ικανότητας. Μια "πράσινη" προσωπικότητα προσπαθεί να υπερνικήσει την αντίθεση με σκοπό να επιτύχει αναγνώριση.

Το κίτρινο είναι το χρώμα της ενέργειας. Χαρακτηρίζει την δημιουργικότητα, την εφευρετικότητα, την ανεξάντλητη ενέργεια, το θάρρος, την δύναμη του χαρακτήρα. Επίσης, σ' αυτό αποδίδονται τα αρνητικά χαρακτηριστικά της διαμάχης, εριστικότητας, δογματικότητας και του θυμού. Το άτομο που προτιμά το κίτρινο έχει την τάση να είναι απόμακρο από τους άλλους. Έχει τις καλύτερες προθέσεις αλλά σπάνια κάνει οτιδήποτε γι' αυτές. Το να απορρίπτει κανείς το κίτρινο, είναι σαν να απορρίπτει το καινούριο και την καινοτομία.

Το πορτοκαλί είναι το χρώμα του ήλιου. Ένα ζωτικό και γενικά ωραίο χρώμα που δείχνει περίσκεψη και ενδιαφέρον για τους άλλους. Το χρυσαφένιο πορτοκαλί δείχνει αυτοέλεγχο. Ενώ το καφετί πορτοκαλί δείχνει μία έλλειψη φιλοδοξίας και μία στάση αδιαφορίας. Το άτομο που προτιμά το πορτοκαλί θέλει να επιτύχει σε οτιδήποτε ασχολείται. Αναζητά την διέγερση και αναζητά να βιώσει πλήρως την ζωή, άτομο είναι αισιόδοξο με πολλά ενδιαφέροντα.

Τέλος, το κόκκινο είναι ένα ερεθιστικό χρώμα. Συμβολίζει την δραστηριότητα, μια κινητήρια επιρροή.Τονίζει μια δυνατή σεξουαλική ορμή, δημιουργικότητα, επιθυμία για νέα πράγματα και νέους φίλους, ταξίδια και αλλαγές ακόμα και στο περιβάλλον. Στην αρνητική του όψη υπάρχει μία επιθετική, πολεμοχαρής στάση, εγωκεντρικότητα και αστάθεια. Οι "κόκκινες" προσωπικότητες θέλουν να είναι οι εμπειρίες τους τέλειες και πλήρεις.

ΖΕΙ. ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ.

Τριάντα εννιά  χρόνια μετά πώς μπορεί κανείς να μιλήσει για το Πολυτεχνείο;

Τι μπορούν να νιώσουν οι άνθρωποι του σήμερα για κείνο, το μακρινό χθες της ζωής εμάς των μεγάλων, και το τελείως άγνωστο παρελθόν για τα παιδιά της εποχής μας;

Πολυτεχνείο. Μία από τις τρεις μεγάλες εθνικές μας γιορτές. Στενά δεμένη όπως κι οι άλλες με την πανάκριβη για τον Έλληνα λευτεριά. Αλλά τη λευτεριά στο Πολυτεχνείο δεν την απείλησαν ξένου τα πολυβόλα και εχθρού ο στρατός. Δύσκολο τούτο να το νιώσουν τα παιδιά μας. Τους λες για Τούρκους το 21, για Ιταλούς και Γερμανούς το 40, μα πώς να εξηγήσεις το ανεξήγητο, Έλληνες να σκοτώνουν Έλληνες; Και πώς στα τρυφερά αυτάκια τους για σκοτωμένα παιδιά να μιλήσεις, αμούστακα παλικάρια και πρόσχαρα κορίτσια του σχολειού που βρέθηκαν κάτω από τις ερπύστριες των τανκς, ελληνικών τανκς, με Έλληνες φαντάρους στο τιμόνι; Ο αδερφός, ο φίλος, ο χτεσινός συμφοιτητής, να στρέφει το όπλο και να σκορπίζει θάνατο σε κείνους που φώναζαν:

Αυτή, την τραγική κραυγή, ώρα 3 το πρωί, ξημέρωνε Σάββατο, 17 του Νοέμβρη του 1973, κανείς δεν πρόκειται να ξεχάσει απ’ όσους την άκουσαν. "Έχει για πάντα τη ζωή μας σημαδέψει." Αυτή τη μνήμη, αυτό το απερίγραπτο συναίσθημα, που έγινε για όσους την άκουσαν φάρος ζωής και ακλόνητη απόφαση για αγώνα διαρκή απέναντι σε κάθε άδικο, σε κάθε τύραννο, όπως κι αν λέγεται κι απ’ όπου κι αν είναι, είναι τα μόνα που μπορούμε να μοιραστούμε με τα παιδιά μας. Η μόνη αλήθεια που μπορούμε να τους μεταβιβάσουμε για το τι ήταν το Πολυτεχνείο. Για το τι είναι ακόμη σήμερα. Για το πώς πρέπει να μείνει αύριο. Ένα ζωντανό Πολυτεχνείο είναι το μόνο Πολυτεχνείο που μπορούν τα παιδιά μας να νιώσουν. Όχι μια μνήμη νεκρή. Όχι απλά ένας κατάλογος άγνωστων νεκρών. Κι ακόμη πιο άγνωστων για εκείνα πολιτικών καταστάσεων.

Το Πολυτεχνείο δεν είναι μια ακόμη συνηθισμένη γιορτή. Εύκολο δεν είναι γι’ αυτό να μιλήσουμε. Ζούνε ακόμη οι πρωταγωνιστές. Και οι μέσα και οι απέξω. Η ιστορία σηκώνει τα χέρια ψηλά όταν των γεγονότων ο κουρνιαχτός συνεχίζει να αιωρείται στην ατμόσφαιρα. Όταν ο χρόνος δεν έχει στα τυλιγάδια του κλώσει της φανατισμένης ματιάς την υπερβολή. Καίει ακόμη το Πολυτεχνείο. Και καίγεται διπλά όποιος θελήσει τις αλήθειες του διάπλατα να ξεδιπλώσει. Είναι πιο τίμιο σιωπή να κρατήσουμε και στον καιρό να αφήσουμε το χρέος του να κάνει. Νηφάλιες να ξαναγίνουν οι ματιές μας και ευήκοα τα ώτα μας στην ιστορική αλήθεια. Δίχως φόβο και δίχως πάθος.

Ως τότε τι ήταν το Πολυτεχνείο ας αποφεύγουμε να λέμε με βεβαιότητα. Νερό ας ρίχνουμε στην απατηλή σιγουριά του υποκειμενισμού μας. Ο καθένας από μας κρατά μέσα του το δικό του Πολυτεχνείο. Και ίσως κάποιοι ανάμεσά μας να το έζησαν όπως σε λίγο τα ποιήματα των παιδιών μας θα ζωντανέψουν. Παιδιά τότε κι εκείνοι. Με γκρίζα μαλλιά σήμερα. Πώς εγώ, που μόλις στα δεκατέσσερα βρισκόμουν τότε, λόγο να αρθρώσω μπροστά σε κείνους και το Πολυτεχνείο τους να τους εξηγήσω τι ήταν; Κι ας ήμουν από τους τυχερούς άτυχους που τα είδαν όλα από κοντά. Που η γειτονιά μου, η γειτονιά του Πολυτεχνείου ήταν. Που κάτω από το μπαλκόνι μου είδα να διαβαίνουν οι φοιτητές, κρατώντας της πατρίδας το λάβαρο και ζητώντας να γίνει ξαστεριά σε μια νύχτα που έφηβη τότε δεν είχα δει ακόμη το σκοτάδι της. Ποιος τόλμαγε τότε σε μας τα παιδιά, χούντα να μας εξηγήσει τι ήταν; Εμείς, στα τρυφερά χρόνια που τα παιδιά μας τώρα βρίσκονται, κρατούσαμε το βιβλίο με το πουλί της εθνοσωτήριας επανάστασης. Και ιερόσυλα με την άλλη, την πραγματική και τη γνήσια επανάσταση του Γένους τη συγχέαμε. Και ήρθε το Πολυτεχνείο. Τρεις μέρες όλο κι όλο. Και τρεις νύχτες. Περισσότερο οι νύχτες. Για να ξημερώσει στην ψυχή μας η αλήθεια. Σε τρεις μέρες οι έφηβοι εκείνης της γενιάς μεγαλώσαμε χρόνους πολλούς. Κι η ζωή μας σημαδεύτηκε ανεξίτηλα με κείνο το λιτό και απέραντα περιεκτικό μήνυμα:

ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Γι’ αυτό το Πολυτεχνείο και μόνο μπορώ με τιμιότητα να σας μιλώ. Για το σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς. Για το πύρινο σφράγισμα της ψυχής, που όσα χρόνια και να περάσουν θα μας καλεί σε αγώνες για τα ίδια ιδανικά. Ναι, είναι και γιορτή το Πολυτεχνείο. Είναι και μέρα μνήμης και τιμής, στους νεκρούς του και στους αγωνιστές του. Πάνω απ’ όλα όμως το δικό μας Πολυτεχνείο είναι το διαρκές κάλεσμα να δικαιώσουμε το αθώο αίμα που το πότισε. Να κρατήσουμε ψηλά τη σημαία που γκρέμισαν τα τανκς. Για να μην ντρεπόμαστε, Εφιάλτες να μη γενούμε μπρος στην ιερότερη στιγμή της ζωής μας.

Αυτό το Πολυτεχνείο μοιράζομαι σήμερα μαζί σας. Μια μνήμη ζωντανή. Ένα χθες που κάθε σήμερα ανανεώνεται και θέτει αμείλικτα ερωτηματικά. Για το ΨΩΜΙ, για την ΠΑΙΔΕΙΑ, για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Όχι μόνο γι’ αυτά που ζητούσαν οι φοιτητές τότε. Αλλά και γι’ αυτά που κάθε γενιά ονειρεύεται και δικαιούται. Για τα ίδια που και τούτη, η νέα γενιά, η γενιά των παιδιών μας απαιτεί ν’ αποκτήσει, απαιτεί να τους δώσουμε. Στα μάτια αυτών των παιδιών διαβάζουμε ποιο πρέπει να είναι το Πολυτεχνείο του σήμερα. Και από τα μάτια αυτά παίρνουμε εντολές και ελπίδα να συνεχίσουμε. Τώρα εμείς και αύριο εκείνα. Για τα δικά τους παιδιά. Για τα παιδιά κάθε εποχής. Για το μέλλον. Για το όνειρο. Για έναν καλύτερο κόσμο.

Ναι, αυτό το Πολυτεχνείο κάθε που κοιτάς τα μάτια των παιδιών ανασταίνεται. Και δε διστάζεις να φωνάξεις:

                                                           ΖΕΙ. ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ.

Αρμός - Ήλιος ήσουν και φεγγάρι

"μυρισε ο αγερας μου βροχη... δακρυ μου.. ολοχρυσο....

ΜΕ ΠΝΙΓΕΙ ΤΟΥΤΗ Η ΣΙΩΠΗ.....

Κάθε  απόβραδο    ένας διακριτικός αγέρας  όπως ο  κτύπος  της καρδιάς

ανοίγει ελαφρά μια γρίλια  να  περάσει  «μέσα»  ένα   «βλέμμα»

Βλέπει  βιαστικά το τρένο να περνά  και να μην σταματά
για κείνο  το ταξίδι  στο  χρόνο που κράτησε  όσο  μια  ξάγρυπνη  νύχτα 

Υγραίνει η ματιά  σαν ακουμπά  τα νοτισμένα  φύλλα του Νοέμβρη
σε μιαν άκρη  με  σταλακτίτες   σκόρπιες   συλλαβές  - θα-  Σ'α-γα-πω-  πα-ντα
και φεύγει  βιαστικά ......

Το παραθύρι  δεν  το κατεδάφισε   ο  χρόνος
 

Η μελωδία της ανάμνησης   νανουρίζει κάθε νύχτα την ψυχή
που  κουρνιάζει σε μιαν άκρη πίσω απ' την γρίλια
και ξυπνά κάθε φορά  που  τ' αγέρι  της  αφήνει   "θορυβώδη σιωπή"
μέσα  από  ένα  "βλέμμα."

Θα κλείσω τα μάτια, Βίκυ Μοσχολιού

Σε πότισα το πιο γλυκό μου δάκρυ

με πότισες τον πιο γλυκό καημό

σε άγγιξα στου ονείρου μου την άκρη

και στράγγιξα τον πρώτο στεναγμό

Θα κλείσω τα μάτια θ' απλώσεις τα χέρια

να βρουν να φωλιάσουν λευκά περιστέρια

αγάπη μου πρώτη αγάπη μεγάλη

θα κλείσω τα μάτια κι όπου με βγάλει

Λαχτάρησα ζωή απ' τη ζωή σου

λαχτάρησες το φως του αυγερινού

στα σύννεφα περπάτησα μαζί σου

κι ανοίξανε οι πόρτες τ' ουρανού

Θα κλείσω τα μάτια θ' απλώσεις τα χέρια

να βρουν να φωλιάσουν λευκά περιστέρια

αγάπη μου πρώτη αγάπη μεγάλη

θα κλείσω τα μάτια κι όπου με βγάλει

44 Πράγματα που μ' εμαθε η ζωή!!

Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε από μια κυρία 90 ετών σήμερα, τη Regina Brett, πρώην δημοσιογράφο στο Κλίβελαντ του Οχάιο



. H ζωή δεν είναι δίκαιη, αλλά ακόμα κι έτσι είν' ωραία. 2. Όταν αμφιβάλλεις για κάτι, απλά κάνε το επόμενο μικρό βήμα. 3. H ζωή είναι πολύ μικρή για να χάνεις χρόνο μισώντας τον οποιονδήποτε. 4. Αν αρρωστήσεις, δε θα σε κοιτάξει η δουλειά σου. Θα σε κοιτάξουν οι φίλοι και η οικογένειά σου. Μη χάνεσαι. 5. Πλήρωνε τις πιστωτικές σου κάθε μήνα. 6. Δε χρειάζεται να κερδίζεις σε κάθε διαφωνία. Συμφώνησε με το να διαφωνείς. 7. Κλάψε παρέα με κάποιον. Είναι πιο εύκολο να συνέλθεις απ' ό,τι αν κλαις μόνος. 8. Δεν πειράζει να θυμώνεις με τον Θεό. Το αντέχει. 9. Βάζε στην άκρη για τη σύνταξή σου από τον πρώτο σου μισθό. 10. Απέναντι στη σοκολάτα κάθε αντίσταση είναι μάταιη. 11. Συμφιλιώσου με το παρελθόν σου, για να μην καταστρέφει το παρόν σου. 12. Δεν πειράζει αν σε δουν τα παιδιά σου να κλαις. Άσ' τα να το κάνουν.



13. Μη συγκρίνεις τη ζωή σου με των άλλων. Δεν έχεις ιδέα τι νόημα μπορεί να έχει το δικό τους το ταξίδι.
 14. Αν μια σχέση πρέπει να κρατιέται μυστική, τότε δεν πρέπει να την κρατάς εσύ.
 15. Τα πάντα μπορεί να αλλάξουν μ' ένα ανοιγοκλείσιμο των ματιών. Αλλά μην ανησυχείς. Ο Θεός δεν τρεμοπαίζει τα βλέφαρά του.
 16. Πάρε μια βαθιά ανάσα. Ηρεμεί το μυαλό.
 17. Ξεφορτώσου ό,τι δεν είναι χρήσιμο, όμορφο ή γεμάτο χαρά.
 18. Ό,τι δε σε σκοτώνει πράγματι σε κάνει δυνατότερο.
 19. Ποτέ δεν είναι αργά για να έχεις μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία. Αλλά τη δεύτερη φορά εξαρτάται από σένα.
 20. Όταν είναι να κυνηγήσεις αυτά που αγαπάς στη ζωή, μη δεχτείς ποτέ το όχι.
 21. Άναψε τα κεριά, στρώσε τα καλά σεντόνια, φόρεσε τα ακριβά εσώρουχα. Μην τα φυλάς για ειδικές περιπτώσεις. Κάθε μέρα είναι ειδική περίπτωση.
 22. Προετοιμάσου για όλα. Και μετά ακολούθησε το ρεύμα.
 23. Γίνε εκκεντρικός τώρα. Μην περιμένεις να πάρεις σύνταξη για να φορέσεις μοβ χρώμα!
 24. Κανείς δεν είναι υπεύθυνος για την ευτυχία σου παρά μόνο εσύ.

 25. Σε κάθε αποκαλούμενη "καταστροφή" σκέψου: "Σε 5 χρόνια, αυτό θα έχει καμία σημασία;".
 26. Πάντα να επιλέγεις τη ζωή.
 27. Συγχώρησε σε όλους τα πάντα.
 28. Το τι πιστεύουν οι άλλοι για σένα δεν είναι δική σου δουλειά.
 29. Ο χρόνος θεραπεύει σχεδόν τα πάντα. Δώσε χρόνο στο χρόνο.
 30. Όσο καλή ή κακή κι αν είναι μια κατάσταση, θα αλλάξει.
 31. Μην παίρνεις τον εαυτό σου τόσο στα σοβαρά. Κανείς άλλος δεν το κάνει.
 32. Πίστευε στα θαύματα.
 33. Ο Θεός σ' αγαπάει επειδή είσαι αυτός που είσαι, όχι για κάτι που έκανες ή δεν έκανες.
 34. Μην παρακολουθείς τη ζωή. Βγες μπροστά και εκμεταλλεύσου την πλήρως τώρα.
 35. Το να γερνάς είναι καλύτερο από την εναλλακτική λύση: να πεθαίνεις νέος.
 36. Τα παιδιά σου θα ζήσουν μόνο μία παιδική ζωή.
 37. Το μόνο που έχει σημασία τελικά είναι ότι αγάπησες.
 38. Βγες έξω κάθε μέρα. Τα θαύματα παραμονεύουν παντού.
 39. Αν όλοι ρίχναμε τα προβλήματά μας σε ένα σωρό δίπλα δίπλα, θα αρπάζαμε τα δικά μας πίσω.
 40. Η ζήλια είναι χάσιμο χρόνου. Έχεις ήδη όλα όσα χρειάζεσαι.
 41. Τα καλύτερα έπονται.
 42. Ό,τι διάθεση και να έχεις, σήκω, ντύσου και πήγαινε εκεί που έχεις να πας.
 43. Ενέδωσε.
 44. Η ζωή δεν είναι τυλιγμένη με κορδέλα, δεν παύει όμως να είναι δώρο."

ΚΑΛΌ  ΑΠΟΓΕΥΜΑ!!!

Η Αγαπημένη νυφούλα του λυβικού.

Η Ιεράπετρα έχει χτιστεί στη θέση που βρισκόταν η αρχαία πόλη Ιεράπυτνα. Η αρχική της ονομασία (Κύρβα) αποδίδεται στον Ιδρυτής της, τον Κύρβα ο οποίος ήρθε στη μεγαλόνησο από τη Ρόδο. Το σημερινό της όνομα Ιεράπετρα προηγήθηκαν άλλα ονόματα όπως Κάμιρος, Πύτνα, Ιεράπυτνα και τελικά τα νεότερα χρόνια Ιεράπετρα. Η Ιεράπυτνα βρισκόταν στο μικρότερο άξονα βορρά νότου της Κρήτης και η θέση της εκτός από στρατηγική για τις εμπορικές συναλλαγές της εποχής, της επιφύλασσε και πολλούς ισχυρούς αντιπάλους όπως τη Πραισό στα ανατολικά της και τη Βιάννο στα δυτικά της

Η Πραισός ήταν ο ισχυρότερος αντίπαλος της Ιεράπυτνας αλλά στα 155 π.χ μετά από πολεμική σύρραξη η Πραισός καταστράφηκε και η Ιεράπυτνα έγινε η πόλη με τη περισσότερη γη υπό κυριαρχία σε ολόκληρη τη Κρήτη. Η επικράτεια της πόλης το 350 π.Χ. έφτανε από τον Τσούτσουρο μέχρι την Άμπελο ενώ παράλληλα συνάπτει συμμαχίες με τις άλλες ισχυρές πόλεις της Κρήτης (Κνωσό, Γόρτυνα, Λύκτο, Αρκάδες), με τους Μακεδόνες, τους Ρόδιους καθώς και με τον Ευμένη της Περγάμου.

Προσάρτησε τη γειτονική Λάρισα (στο χωριό Βαϊνιά), υπέταξε την Πραισό σε συνεργασία με τους Ιτανίους, με τους οποίους άρχισε αγώνα επικράτησης στην ανατολική Κρήτη. Στη διαμάχη τους έβαλαν τέλος οι Ρωμαίοι υποτάσσοντας την Κρήτη. Στη Ρωμαιοκρατία η Ιεράπυτνα ακμάζει και γίνεται μια από τις πιο κοσμοπολίτικες πόλεις της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Παράλληλα το λιμάνι της γίνεται ιδιαίτερα σημαντικό λόγω της εύκολης πρόσβασης προς την Αίγυπτο.

Η Ιεράπετρα διατήρησε τη σημασία της κατά τη διάρκεια της Πρώτης Βυζαντινής Περιόδου, αλλά καταστράφηκε από τους Αραβες.

Xτισμένη σε μια στρατηγική γωνιά της Eυρώπης, ευνοούμενη από τη φύση, η Iεράπετρα αναπτύσσεται συνεχώς από τα πρώτα χρόνια του αρχαίου Kρητικού πολιτισμού και ήταν ανέκαθεν ένα σημαντικό κέντρο γεμάτο δράση και ενδιαφέροντα. Γνωρίζει μεγάλη άνθηση κατά τις περιόδους του Mινωικού, του Pωμαϊκού και του Bυζαντινού πολιτισμού. Aλλά και κατά τους χρόνους της Aραβοκρατίας, της Eνετοκρατίας και της Tουρκοκρατίας, η Iεράπετρα παρέμενε πάντοτε ένα από τα ισχυρότερα εμπορικά κέντρα αποτελώντας τη “Nοτιότερη Πύλη της Eυρώπης.

ΜΑΝΩΛΙΟΥΔΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ.wmv

Kokino garifalo by Giannis Parios & Haris Alexiou