Το μερτικό του Έρωτα!'' Vicky Kostenas Lagdos'

Το μερτικό του Έρωτα
(Σε μιά ρώγα απο σταφύλι έπεσαν εφτά σπουργίτια. 
  (Τσίρι τρί, τσίρι τρό!) Στο φευγιό τ' αναπόφευχτο στο μοναχικό, που συμπορεύεται από φθινοπωρινό κρώξιμο γλάρων σ΄ένα μπλέ τελικό φινάλε η θάλασσα καταμετρά κύματα . 
Δίχως αγέρα, πρίμος καιρός! Tούτος ο έρωτας με ταξιδεύει τυλιγμένος, βουτυγμένος. 
Κι όλο μένει κι υπομένει.
Μεθυσμένος ξανά πάλι στου υγρού νυχτιού τη ζάλη. στη λαβωματιά του μήλου, στης αλιφασκιάς το δάκρυ, στης καρδιάς την όλβια Υάνθη.  


Θα πεινάσει, θα διψάσει, θα νυχτώσει θα πυρώσει, με μια φλόγα χειλιών χρώμα στης τρελής ροδιάς τα φύλλα κουρνιασμένη Η αγάπη δεν ήταν παρά ο μαίστρος, που φυσώντας θώπαινε το πρόπυλο της ψυχής. 
Ακουμπούσε αδιάφορα πάνω στη γή κι αλαφροπερπατώντας αγκάλιαζε τις χαρές του κόσμου. 
Κι΄εσπερνε στα κύματα τον ενόπλιο ρυθμό.  
Βρυχάται η θάλασσα κι ο ορίζοντας μπόρα μας προμυνάει. 
Η φύση δίνει χρώματα το φώς από τα μάτια σου για να μας ζωγραφίσεις.

Μια μονοκονδυλιά απ΄το βλέμα ξέφυγε. 
Σπάζει στην άκρη απ΄το γυαλί να βγεί να ξεπροβάλει.  
Σ΄ανεμοδαρμένες ελπίδες πάλλονται οι σκέψεις από μιά έμμονη συνοχή στην ενοχή. 
Νυχτογέννητη η αγάπη δεν τολμά να κοιμηθεί. 
 
Με καμώματα στη φλόγα πολεμά να πυρωθεί.
     
Λύγισαν τα γόνατά σου σαν σε σίμωσε δειλά την ευχή σου αποκοιμίζει σε μιά μυθική νυχτιά. 
Πλάνες δεν είναι οι στιγμές, μα ούτε κι οι έρωτες στήνουν γιορτές μεγάλες. 
Αναρριχώνται στα κλαδιά χάνονται μες τη φυλλωσιά γίνονται δάκρυα χαράς και πέφτουν βροχοστάλες. Vicky Kostenas Lagdos


Dichterin, Poetessa