Το Γιασεμάκι μου!

Είχες παντα μέλισσες στη γύρη σου και δροσιά στα πεταλά σου...

ο ήλιος άφηνε για σένα δυο ηλιαχτίδες να λάμπεις

στ'αφέγγαρα βράδυα...

Οσοι περνούσαν δίπλα σου σκύβανε ηδονικά να σε μυρίσουν,

κι οσους σ'ευχαριστούσαν τους χάριζες απο ένα πεταλό σου...

Κάποια μέρα ομως ο ήλιος δεν ανέτειλε κι άρχισες να κρυώνεις...

κρύωνες τόσο πολύ που άρχισες να διψάς και να ξεραίνεσαι...

φώναζες δυνατά για νερό κι άρχιζες να ερωτεύεσαι τα σύννεφα..

σύννεφα άστατα χωρις έκφραση...σωτήρες σου τα έβλεπες...

Κι αυτά άρχισαν να βρέχουν ένα ένα με τη σειρά τους πάνω απο σένα...

και χαμογελούσες γιατί είχες βρεί αυτό που τόσο καιρό σου έλειπε...

σύννεφα...!

Μα κάποτε ξαναβγήκε ο ήλιος κι έδιωξε το κρύο ,έδιωξε την

ματαιότητα και το φως του σε βρήκε λασπωμένη κ μ'όλα σου τα

πέταλα σ'άλλους δωσμένα...

Μένα μόνο πέταλο τώρα έστεκες στις λάσπες και διχως γύρη

στο άνθος σου...κανείς δε σε μύριζε...κανείς δε σ'ερωτευόταν...

κανείς ηλιαχτίδες δε σου χάριζε...

Είχες μείνει μόνη...είχες νιώσει πως δινόσουν σ'αυτούς που

δε θα σου έδιναν...

αναρωτιόσουν γιατί σου πήρε τόσο καιρό να νιώσεις πως

αυτοκαταστρεφόσουν...

Εκλαιγες...έκλαιγες πολύ και τα δακρύα σου καίγανε ό,τι σου

είχε απομείνει...και τ'απομεινάρια σου τα πατούσαν

όσοι κάποτε αλόγιστα τους δινόσουν...

Τα δάκρυα σου μαζευόντουσαν στο πέτρινο χώμα

κι εσύ τότε έσκυψες να τα δείς κι είδες πως ήσουν

ένα λουλούδι...κι αναρωτήθηκες ποιος σ'έκανε λουλούδι...

Ειχες αρχίσει να θύμασαι πως ήσουν ένα τσακισμένο κλωνάρι

γιασεμιού, και σ'έκοψε κάποιος που δεν ήθελε να τσακίζεσαι

από πόνο κι εγκατάλειψη...

Σε πήρε απο εκεί, σ'άνέστησε για να σ'ερωτευτεί

σ'ερωτεύτηκε για να σ'αγαπήσει...

Σ'αγάπησε πολύ όχι γιατί ήσουν γιασεμί

αλλά γιατί σε είχανε λυγίσει τα λάθη σου...

Σε φύτεψε και σέκανε λουλούδι για να μην κρέμεσαι

από πουθενά...

Μα κάποτε η γύρη σου σε μέθυσε και τον ξέχασες

και χάθηκε...

Χάθηκε...;...Όσο μακρυά μπορούσε να χαθεί κάποιος

που αγαπούσε...στεκόταν πάντα κρυμμένος πίσω σου

γιατί απλά δεν σταμάτησε στιγμή να σε λατρέυει...

Προτού τελειώσεις όμως το γύρισμα στο χρόνο...την ύστατη στιγμή...

άπλωσε τα ζεστά του χέρια και σ'έκοψε...

Σε φίλησε με πόνο και λαχτάρα και σε μεταμόρφωσε

σε αγάπη...

Κι εσύ εαυτέ μου...

κράτα τα πεταλά σου...

γιατί τα χέρια του...θαρρώ...

ζεστά πως είναι ...ακόμα...

Και πάλι πέρασε το βράδυ...ακόμα ένα βράδυ...

και για μια ακόμα φορά ξύπνησα και δε σε βρήκα

δίπλα μου...

Κι ευχήθηκα...

Τ'όνειρο να μην είναι ποτέ ξανά

τόσο μοναχικό...