Σύμπτωση.....

Θα πεις, πουλί ήθελες να ΄σαι; περιστέρι;
Υποθέτω αν διάλεγα θα ήθελα κάτι πιο εντυπωσιακό, γεράκι ή αϊτός, ας πούμε. 

 


Αλλά και περιστέρι, πλάκα θα είχε.
Και η πτήση και η πτώση.
Έτσι κι αλλιώς, αν δεν συνηθίσεις να πέφτεις δεν θα μάθεις ποτέ να πετάς!!!

Σε κάθε τόπο βρέχει διαφορετικά.

-Σε κάθε τόπο βρέχει διαφορετικά.
-Ναι, αλλά για τον ίδιο σκοπό.
-Η βροχή δεν είναι για όλους. Είναι για κείνους που κρύβονται στον ήχο της. Της εμπιστευόμαστε μυστικά, νομίζοντας πως ο κόσμος δεν ακούει παρά το δικό της τραγούδι κάθε φορά.
-Μέσα της βρέχει ποτέ, όπως σ' εμάς; Ή το ξέσπασμα που της ζητάμε την αναλώνει σε μια εξωστρέφεια που δεν τη θέλει;
-Αυθύπαρκτη η βροχή, έρχεται απρόβλεπτα να σε κρατήσει στη γη με το βάρος της.
-Κι αν κάνεις να πιαστείς απ' το σώμα της και ν' ανέβεις;
-Θα γίνεις ένα και θα' ρχεσαι μαζί της, καταδικασμένη να μου χτυπάς το τζάμι, γλυκά κι επίμονα, πετραδάκι και χάδι.
-Κι εσύ θα γράφεις με τα χνώτα σου πάνω μου, να μου υπενθυμίζεις να "έρχομαι ξυπόλητη";
-"Κι όλο πίσω από τζάμια..."
-Δεν υπάρχει σώμα πιιο γυμνό απ' τη βροχή... 


 

"Έρχεται η βροχή ξυπόλητη κι όλο πίσω από τζάμια."

Μ. Γκανάς

'Αϊ στο διάολο, ΔΝΤ''. Το νέο βιβλίο της Ναόμι Κλάιν

Η Ναόμι Κλάιν ξαναχτυπά. Μετά το παγκόσμιο μπέστ σέλερ "Το Δόγμα του Σοκ" η επιτυχημένη συγγραφέας και δημοσιογράφος επανέρχεται με το καινούργιο βιβλίο της "Φράχτες και Παράθυρα", από τις Εκδόσεις Λιβάνη.

Χάρη στη διασυνοριακή ανταλλαγή πληροφοριών, έχουμε πλέον συνειδητοποιήσει ότι τα προβλήματα κάθε χώρας είναιοι τοπικές επιπτώσεις μιας συγκεκριμένης παγκόσμιας ιδεολογίας, την οποία επιβάλλουν οι πολιτικοί κάθε χώρας, αλλά η οποία έχει επινοηθεί σε κεντρικό επίπεδο από μια ομάδα κορπορατικών συμφερόντων και διεθνών θεσμών, συμπεριλαμβανομένων του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας.

Τα κείμενα του βιβλίου περιέχουν τα πιο καταδικαστικά στοιχεία που η συγγραφέας κατάφερε να συγκεντρώσει για να αντιμετωπίσει δημόσια τους νεοφιλελεύθερους οικονομολόγους, αλλά καταγράφουν επίσης τις πιο συγκινητικές εμπειρίες που έζησε στους δρόμους δίπλα σε συντρόφους της ακτιβιστές, συνειδητοποιώντας ότι ήταν αυτόπτες μάρτυρες ενός μοναδικού συμβάντος: της συναρπαστικής στιγμής όπου οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι προσπαθούσαν να εισβάλουν στην κλειστή λέσχη των ειδικών όπου καθορίζεται η συλλογική μοίρα μας.

Προκλητικό, οξυδερκές και παθιασμένο, το Φράχτες και Παράθυρα αποτελεί την καταγραφή της κοσμοϊστορικής έναρξης του κινήματος κατά του νεοφιλελευθερισμού. Τα κείμενα δεν είναι παρά φωτογραφίες δραματικών στιγμών μέσα στο χρόνο, μια καταγραφή του πρώτου κεφαλαίου της πολύ παλιάς και επαναλαμβανόμενης ιστορίας της ανθρωπότητας η οποία αγωνίζεται να γκρεμίσει φράχτες μέσα στους οποίους προσπαθούν να την κλείσουν, να ανοίξει παράθυρα, να ανασάνει βαθιά, να δοκιμάσει την ελευθερία.

Μια πρόγευση απ' το βιβλίο

Την ίδια ηµέρα που ο πρόεδρος της Αργεντινής Εδουάρδο Ντουάλντε πραγµατοποιούσε µια ακόµα άκαρπη διαπραγµάτευση µε τους εκπροσώπους του ∆ΝΤ, µια οµάδα κατοίκων του Μπουένος Άιρες συµµετείχε σε µια διαφορετικού είδους διαπραγµάτευση: Ήταν µια ηλιόλουστη Πέµπτη στις αρχές Μαρτίου και προσπαθούσαν να αποφύγουν την έξωση από τα διαµερίσµατά τους. Σε απόσταση µερικών µόνο τετραγώνων από την έδρα του εθνικού κογκρέσου, οι ένοικοι της πολυκατοικίας που βρίσκεται στον αριθµό 335 της οδού Αγιακούτσο, ανάµεσά τους και δεκαεννέα παιδιά, είχαν οχυρωθεί στα διαµερίσµατά τους και αρνούνταν να τα εγκαταλείψουν. Στην τσιµεντένια πρόσοψη της πολυκατοικίας, κάποιος είχε γράψει: «Άι στο διάολο, ∆ΝΤ».

Ίσως να φαίνεται παράδοξο το ότι ένας θεσµός όπως το ∆ΝΤ που είναι αφιερωµένος στη µακροοικονοµία τόσο αποφασιστικά, εµπλέκεται σε ένα άκρως µικροοικονοµικό ζήτηµα όπως οι εξώσεις από την πολυκατοικία της οδού Αγιακούτσο. Όµως, σε µια χώρα όπου ο µισός πληθυσµός ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας, δεν υπάρχει σχεδόν ούτε ένας τοµέας της κοινωνίας που η µοίρα του µην εξαρτάται από τις αποφάσεις του διεθνούς δανειστή.

Οι βιβλιοθηκάριοι, οι δάσκαλοι και άλλοι εργαζόµενοι του δηµόσιου τοµέα οι οποίοι πληρώνονται µε τυπωµένα στα γρήγορα επαρχιακά νοµίσµατα, θα µείνουν απλήρωτοι αν οι επαρχίες σταµατήσουν να τυπώνουν χρήµα, όπως απαιτεί το ∆ΝΤ. Και αν γίνουν µεγαλύτερες περικοπές στον δηµόσιο τοµέα όπως επιµένει ο διεθνής δανειστής, οι άνεργοι, που αγγίζουν το 30% του εργατικού δυναµικού, θα κάνουν ένα ακόµα βήµα πιο κοντά στην έλλειψη στέγης και την πείνα, που εξώθησε χιλιάδες ανθρώπους να λεηλατήσουν σουπερµάρκετ.

Και αν δεν βρεθεί µια λύση στην κατάσταση έκτακτης ανάγκης που επικρατεί στον τοµέα της ιατροφαρµακευτικής περίθαλψης, οι επιπτώσεις θα είναι ολέθριες για µια γυναίκα που συνάντησα στα προάστια του Μπουένος Άιρες. Με µια κίνηση ντροπής και απόγνωσης, ανέβασε την µπλούζα της και µου έδειξε την ανοιχτή πληγή και τα σωληνάκια που κρέµονταν από µια εγχείρηση στοµάχου, καθώς ο γιατρός της δεν είχε βάλει ράµµατα εξαιτίας της χρόνιας έλλειψης ιατρικών αναλώσιµων.

Ίσως κάποιοι να θεωρήσουν απρεπές να µιλάει κανείς για παρόµοια ζητήµατα. Υποτίθεται ότι η ανάλυση για την οικονοµική κατάσταση της Αργεντινής πρέπει να εστιάζεται στην µέχρι πρόσφατα κλειδωµένη ισοτιµία πέσο-δολαρίου, στην «επιστροφή στο πέσο» και στους κινδύνους του «στασιµοπληθωρισµού» – και όχι στα παιδιά που µένουν άστεγα ή στις ανοιχτές πληγές ηλικιωµένων γυναικών. Ωστόσο, οι απερίσκεπτοι σύµβουλοι της κυβέρνησης της Αργεντινής δεν είναι απρόσωποι.

Στους κύκλους των αγορών επικρατεί η συναινετική αντίληψη ότι το ∆ΝΤ δεν πρέπει να θεωρήσει την κρίση στην Αργεντινή ως εµπόδιο, αλλά ως ευκαιρία για την επιβολή αυστηρότερης λιτότητας: Σύµφωνα µε αυτό το σκεπτικό, η χώρα αναζητάει τόσο απεγνωσµένα ρευστό χρήµα, ώστε θα κάνει ό,τι θέλει το ∆ΝΤ. «Πρέπει να δρας κατά τη διάρκεια της κρίσης, καθώς το Κογκρέσο είναι πιο δεκτικό», εξηγεί ο Γουίνστον Φριτς, ο επικεφαλής του βραζιλιάνικου παραρτήµατος της Dresdner Bank AG.

Η πιο δρακόντεια υπόδειξη έγινε από τους Ρικάρδο Καµπεγιέρο και Ρούντιγκερ Ντόρνµπους, δυο οικονοµολόγους του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης (MIT). Σε ένα άρθρο τους που δηµοσιεύτηκε στους Financial Times υποστήριξαν ότι «έχει έλθει η ώρα για ριζοσπαστικές λύσεις». Η Αργεντινή «πρέπει να εκχωρήσει προσωρινά την εθνική κυριαρχία της σε όλα τα χρηµατοοικονοµικά ζητήµατα... να αποποιηθεί τη νοµισµατική, φορολογική, ρυθµιστική και διαχειριστική κυριαρχία της για µια µεγάλη περίοδο, παραδείγµατος χάριν για µια πενταετία». Η οικονοµία της χώρας– «οι δαπάνες, η κυκλοφορία καινούριου νοµίσµατος και η φορολογική διαχείριση»– πρέπει να ελέγχεται από «ξένους παράγοντες», συµπεριλαµβανοµένης «µιας επιτροπής έµπειρων ξένων κεντρικών τραπεζιτών».

Σε µια χώρα όπως η Αργεντινή που εξακολουθεί να νιώθει ακόµη τρόµο λόγω της εξαφάνισης τριάντα χιλιάδων ανθρώπων από το δικτατορικό καθεστώς της περιόδου 1976-1983, µόνο «ξένοι παράγοντες», όπως οι δυο οικονοµολόγοι του MIT, έχουν το θράσος να ισχυρίζονται ότι «κάποιος πρέπει να διοικήσει τη χώρα µε σκληρό καταναγκασµό». Παρ’ όλα αυτά, φαίνεται ότι η καταστολή είναι η αναγκαία προϋπόθεση για να σωθεί η χώρα, µια αποστολή που, σύµφωνα µε τους Καµπεγιέρο και Ντόρνµπους, συνεπάγεται το άνοιγµα των αγορών, τη µεγαλύτερη µείωση των δαπανών και, φυσικά, «µια εκστρατεία µαζικών ιδιωτικοποιήσεων».

Πρόκειται για τη συνηθισµένη συνταγή, µόνο που αυτή τη φορά υπάρχει ένα πρόβληµα: Η Αργεντινή τα έχει ήδη κάνει όλα αυτά. Καθώς στη δεκαετία του 1990 υπήρξε ένας υποδειγµατικός µαθητής του ∆ΝΤ, άνοιξε την οικονοµία της (και αυτός είναι ο λόγος που τα κεφάλαια µπόρεσαν να φύγουν τόσο εύκολα από τη χώρα, όταν ξέσπασε η κρίση). Όσο για τις υποτιθέµενες υπέρογκες δηµόσιες δαπάνες της Αργεντινής, το ένα τρίτο πηγαίνει την εξυπηρέτηση του εξωτερικού δανεισµού. Ένα τρίτο πηγαίνει στα συνταξιοδοτικά ταµεία που έχουν ήδη ιδιωτικοποιηθεί. Ενώ το υπόλοιπο ένα τρίτο –του οποίου ένα µέρος πηγαίνει όντως στην ιατροφαρµακευτική περίθαλψη, την παιδεία και την κοινωνική βοήθεια– δεν επαρκεί για να καλυφθούν οι ανάγκες του αυξανόµενου πληθυσµού και, γι’ αυτόν το λόγο, καταφθάνουν από την Ισπανία φορτία µε δωρεές τροφίµων και φάρµακων.

Όσο για τις «µαζικές ιδιωτικοποιήσεις», η Αργεντινή έχει ήδη πειθήνια εκποιήσει τόσο πολλές από τις κοινωφελείς υπηρεσίες της –από τους σιδηροδρόµους µέχρι την τηλεφωνία–, ώστε τα µοναδικά παραδείγµατα δηµόσιας περιουσίας που µπόρεσαν να σκεφθούν οι Καµπεγιέρο και Ντόρνµπους ήταν τα λιµάνια και τα τελωνεία.

∆εν πρέπει, λοιπόν, να προκαλεί απορία το γεγονός ότι πολλοί από εκείνους που εκθείαζαν στο παρελθόν την Αργεντινή ισχυρίζονται σήµερα ότι για την οικονοµική κατάρρευση της χώρας ευθύνονται αποκλειστικά η εθνική απληστία και η διαφθορά. «Αν µια χώρα που κλέβει χρήµατα νοµίζει ότι θα της χορηγηθεί βοήθεια από τις Ηνωµένες Πολιτείες, δεν πρόκειται να την πάρει», δήλωσε ο Τζορτζ Μπους την προηγούµενη εβδοµάδα στο Μεξικό. Η Αργεντινή «πρέπει να πάρει µερικές δύσκολες αποφάσεις».

Ο πληθυσµός της Αργεντινής, που εδώ και µήνες έχει εξεγερθεί ανοιχτά εναντίον των πολιτικών, οικονοµικών και δικαστικών ελίτ της χώρας, δεν χρειάζεται κηρύγµατα για την αναγκαιότητα µιας καλής διακυβέρνησης. Στις τελευταίες οµοσπονδιακές εκλογές, κανένας πολιτικός δεν πήρε περισσότερες ψήφους από τον συνολικό αριθµό των άκυρων ψηφοδελτίων, στα περισσότερα από τα οποία φιγουράριζε ο ήρωας ενός κόµικ που ονοµάζεται Κλεµέντε. Τον επέλεξαν επειδή δεν έχει χέρια και, άρα, δεν µπορεί να κλέψει.

Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι το ∆ΝΤ θα εξαλείψει την κουλτούρα δωροδοκίας και ατιµωρησίας που κυριαρχεί στην Αργεντινή, πολλώ δε µάλλον που ένας από τους όρους του για τη χορήγηση νέων δανείων ήταν να σταµατήσουν οι ποινικές διώξεις εις βάρος των τραπεζιτών που έβγαλαν παράνοµα τα κεφάλαιά τους από τη χώρα, επιδεινώνοντας απότοµα την κρίση. Για όσο διάστηµα η εθνική παθολογία της χώρας θα παρουσιάζεται ως η αποκλειστική αιτία της καταστροφής της, τα φώτα της δηµοσιότητας θα µένουν µακριά από το ∆ΝΤ.

Σε αυτό το οικείο αφήγηµα για µια πτωχευµένη χώρα που ικετεύει να τη «διασώσουν», µιας ζωτικής σηµασίας εξέλιξη αποκρύπτεται: Πολλοί από τους κατοίκους της Αργεντινής δεν θέλουν τα χρήµατα του ∆ΝΤ, καθώς είναι προφανές ότι το κόστος θα είναι πολύ µεγάλο. Αντίθετα, δηµιουργούν νέες µορφές εξουσίας, που στρέφονται εναντίον των χρεοκοπηµένων πολιτικών θεσµών και του ∆ΝΤ.

∆εκάδες χιλιάδες άνθρωποι οργανώνονται και συµµετέχουν σε συνοικιακές συνελεύσεις, οι οποίες συγκροτούν δίκτυα σε δηµοτικό και πανεθνικό επίπεδο. Σε πλατείες, πάρκα και διασταυρώσεις δρόµων, γείτονες συζητούν πώς θα κάνουν τις δηµοκρατικές οργανώσεις τους πιο υπόλογες και πώς θα καλύψουν το κενό της αποτυχηµένης διακυβέρνησης. Σκέφτονται να δηµιουργήσουν ένα «κογκρέσο πολιτών», που θα απαιτεί από τους πολιτικούς διαφάνεια και ανάληψη των ευθυνών τους. Συζητούν για την αναγκαιότητα ο προϋπολογισµός να είναι προϊόν συµµετοχικών διαδικασιών και οι θητείες στα δηµόσια αξιώµατα µικρότερης διάρκειας, ενώ παράλληλα οργανώνουν συσσίτια για τους άνεργους. Ο πρόεδρος της Αργεντινής, που δεν έχει εκλεγεί, έχει τροµοκρατηθεί τόσο πολύ από την αυξανόµενη πολιτική δυναµική των asambleas (συνελεύσεων), ώστε άρχισε να τις χαρακτηρίζει αντιδηµοκρατικές.

Οι ανησυχίες του είναι εύλογες. Οι asambleas συζητούν για τη δηµιουργία τοπικών βιοµηχανιών και την εκ νέου εθνικοποίηση της δηµόσιας περιουσίας που ιδιωτικοποιήθηκε. Και ίσως να µη σταµατήσουν εκεί. Η Αργεντινή, όντας για δεκαετίες ένας πειθήνιος µαθητής που τον απογοήτευσαν οι δάσκαλοι του ∆ΝΤ, δεν πρέπει να ικετεύει για δάνεια: Οφείλει να απαιτήσει αποζηµιώσεις.

Το ∆ΝΤ είχε την ευκαιρία του να κυβερνήσει την Αργεντινή. Τώρα, είναι η σειρά του λαού.

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ!!!!

Βιογραφικό

Η Ναόμι Κλάιν γεννήθηκε το 1970 στο Μόντρεαλ. Είναι βραβευμένη δημοσιογράφος, συγγραφέας και κινηματογραφίστρια.

Το πρώτο της βιβλίο, το διεθνές best seller No Logo, μεταφράστηκε σε είκοσι οχτώ γλώσσες και χαρακτηρίστηκε «βίβλος των κινημάτων» από τους New York Times.

Γράφει στο Nation και στον Guardian και υπήρξε ανταποκρίτρια του Harper’s Magazine στο Ιράκ.

Το 2004 παρουσίασε το The Take, ένα ντοκιμαντέρ για τα κατειλημμένα εργοστάσια της Αργεντινής, του οποίου υπήρξε συμπαραγωγός μαζί με το σκηνοθέτη Άβι Λιούις.

Είναι πρώην μέλος του επιστημονικού προσωπικού του Οικονομικού Πανεπιστημίου του Λονδίνου (London School of Economics) και επίτιμη διδάκτωρ Πολιτικού Δικαίου του Πανεπιστημίου King College της Νέας Σκοτίας.

Έχει τιμηθεί μεταξύ άλλων με το Canadian National Business Book Award και το Le Prix Médiations.

www.naomiklein.org

...σκέψεις στιγμής....

Φτιαγμένη η ψυχή μας να εκτιμά τα μικρά και καθημερινά - να αναγνωρίζει και να απολαμβάνει την ομορφιά της απλότητας - να ασκείται στην υπομονή,

μα φτιαγμένη να ζητά και τα μεγάλα, τα υψηλά, τα δυσπρόσιτα... 

ΕΙΠΑΝ....

"Πως αλλάζει ο χώρος ανάλογα με τον χρόνο, τις συνθήκες - μαζί ή μόνοι... αυτό κάνει τη διαφορά στο χρώμα γύρω μας..."

"να λάμπει μέσα σου εκείνο που αγνοείς... μα ωστόσο (ΝΑ) λάμπει "

"Θα το ζήσω κι ας με λιώσει, αντί γέρος να πεθάνω αυτοερωτώμενος..."

Aξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο,

κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει..."

Βολουδάκη Μαρίνα - Περαστικοί - Όλα ήταν ψέμα

Σ' ένα κήπο μακρινό

μια νύχτα βρέθηκα κι εγώ

έψαχνα λέει για να βρω

κάποιας αγάπης τον ανθό.

Όλα ήταν ψέμα

του ονείρου γέννα(δις).

Ήταν κρυμμένο σε γωνιά

στου έρωτα την αγκαλιά

και σαν πλησίασα κοντά

έφυγε πάλι μακριά

και σαν πλησίασα κοντά

έφυγε πάλι μακριά.

Όλα ήταν ψέμα...

ΤΡΙΤΗ 13 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 2011!

Κι εσύ ρώτησες.......

Κι εσύ ρώτησες: 

 

«Τι σημαίνει ευτυχία;»
και τα χείλη απάντησαν:

 
«Το αντάμωμα με τη στιγμή

που συσπώνται

οι μύες της ψυχής
και σχηματίζει το σύμπαν 

στο νου μας,

το πιο αθώο του χαμόγελο» 

 

Είπαν.....

Αν θέλεις να καταφέρεις κάτι, να κρατάς τα μάτια σου ανοικτά, να συγκεντρώνεσαι και να ξέρεις τι ακριβώς θέλεις. Κανείς δεν πετυχαίνει το στόχο του με τα μάτια κλειστά.

P.Coelho

Είπαν.....

Η αγάπη γεμίζει τα πάντα! 
Δεν μπορεί να επιθυμεί, 
γιατί είναι αυτοσκοπός.
Δεν μπορεί να προδώσει, 
γιατί δεν έχει σχέση με την ιδιοκτησία.
Δεν μπορεί να αιχμαλωτήσει, 
γιατί μοιάζει με ποτάμι και θα ξεχειλίσει πάνω από τα φράγματα.

Από το P.Coelho (2009). Αγάπη : επιλεγμένα αποσπάσματα. 

Κ. Δ.

Το ριψοκίνδυνο όραμα της φαντασίας

Η φαντασία
- απόφοιτος του Πλάστη
γόνος του παραλογισμού
και της υπεροψίας -

σε κοίταξε εξονυχιστικά και είπε

“δε μου ταιριάζεις είσαι αβλαβής.
Σε κίνδυνο θα σε μεταμορφώσω
με τον πιο ταχύ και αλάνθαστο τρόπο:
αγαπώντας σε.

Θηρίο θα σε σκηνοθετήσω
σε απόσταση μάχης

να μου ξεφεύγουν
οι βρυχηθμοί των ελιγμών σου
να υπερπηδουν το λάκκο που ‘χω σκάψει
σκεπασμένον
με απατηλή στερεότητα κλαδιών
γνωστή παγίδα για τη θήρα ζώωδους αγριότητας”.

Έτσι έγινε
κι έρχεσαι τώρα εσύ επίπλαστο θηρίο
και μου ζητάς εμένα το λόγο
με ποιό δικαίωμα σε άλλαξα
από λαγό σε σαρκοβόρο
λες και σ’ ερωτεύτηκα εγώ.

Τα παράπονά σου στη φαντασία.
Αυτή εξευρίσκει λάλημα
όταν δεν ξημερώνει.

Να την ευγνωμονείς.

Άν η φαντασία δε σκηνοθετούσε
υπαρκτόν θηριώδη τον έρωτα
ποτέ καμιά πραγματικότης
δε θα μας είχε αγαπήσει.Κική Δημουλά.

''Ο Ερωτας και η Ψυχή''

Ο Ερωτας και η Ψυχη είναι ένα μυθολογικό ζευγάρι, που βασανίστηκαν πολύ  μέχρι να μπορέσουν να χαρούν την αγάπη τους ανεμπόδιστα. Αυτός είναι ο μύθος του Ερωτα και της Ψυχής όπως τον αναφέρει ο Απουλήιος, Ρωμαίος συγγραφέας του 2ου μ.Χ. αιώνα.

Ερωτας και Ψυχη

Αν και ο Θεός Ερως στην αρχαιότητα ήταν υπεύθυνος για τα πάθη πολλών θνητών και μη, τελικά και ο ίδιος δεν γλίτωσε από τα βέλη του. Ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα την Ψυχή, μια θνητή που είχε τη φήμη μιας πανέμορφης γυναίκας. Ο μύθος του Ερωτα και της Ψυχής είναι όμορφος και αποδεικνύει τη δύναμη της αγάπης και του έρωτα στις ζωές όλων.

Η Ψυχή ήταν μια θνητή, κόρη μιας πολύ συνηθισμένης οικογένειας με τρία παιδιά. Ανθρωποι από όλα τα μέρη έρχονταν να επισκεφτούν την Ψυχή και να θαυμάσουν την ομορφιά της, τιμώντας την περισσότερο από τη Θεά Αφροδίτη.

Η Αφροδίτη όταν αντιλήφθηκε τι ακριβώς συνέβαινε, αποφάσισε να ζητήσει την παρέμβαση του γιου της Ερωτα, ο οποίος ανέλαβε να δηλητηριάσει τις ψυχές των ανδρών ώστε να μην επιθυμούν την Ψυχή. Ωστόσο, και ο ίδιος ερωτεύτηκε την Ψυχή, στρέφοντας κατά λάθος το βέλος του κατά του εαυτού του. 

Τα χρόνια περνούσαν και οι γονείς της Ψυχής ήταν σαφώς προβληματισμένοι από την έλλειψη μνηστήρων, οπότε αποφάσισαν να στείλουν να πάρουν χρησμό, υποπτευόμενοι ότι κάποιος θεός έχει αναμειχθεί. Στους Δελφούς λοιπόν, ο Απόλλων, υπό την καθοδήγηση του θεού Ερωτα έδωσε χρησμό:

«Η Ψυχή δεν προορίζεται για γυναίκα κανενός θνητού. Ο άντρας της την περιμένει στην κορυφή ενός βουνού, και είναι ένα αποκρουστικό τέρας, που κανείς, ούτε θνητός ούτε αθάνατος, δεν μπορεί να του αντισταθεί». Αν και όλοι έπεσαν σε βαθιά θλίψη, αποφάσισαν να εκπληρώσουν το χρησμό ετοιμάζοντας λαμπρό γάμο με το “τέρας” του βουνού.

Ο γάμος έγινε αλλά η Ψυχή δεν μπορούσε να δει το σύζυγό της, ο οποίος εμφανιζόταν μόνο τα βράδια σε εκείνη και πάντα μέσα στο σκοτάδι. Ήταν ωστόσο τόσο τρυφερός και καλόκαρδος που η Ψυχή κατάλαβε ότι δεν μπορεί να είναι ένα αποκρουστικό τέρας, αλλά ο άντρας που επιθυμούσε σε όλη της τη ζωή.

Περνούσε υπέροχα μαζί του αλλά προβληματιζόταν γιατί δεν τον είχε δει ποτέ. Όταν κάποια στιγμή αποφάσισε να πάει στο πατρικό της, οι αδερφές της ζήλεψαν για την καλή της τύχη και την έπεισαν ότι για να μη θέλει να της φανερωθεί όχι μόνο θα είναι ένα τέρας, αλλά θα θέλει να τη σκοτώσει κιόλας. Ετσι λοιπόν της πρότειναν να τον σκοτώσει εκείνη πρώτη. 

Η Ψυχή χάνει τον Ερωτα

Η Ψυχή με το λυχνάρι αντικρίζει το πρόσωπο του Ερωτα

Η Ψυχή γύρισε στο παλάτι, και ξάπλωσε με το μυστηριώδη σύζυγό της. Όταν εκείνος αποκοιμήθηκε, η ψυχή πήρε ένα λυχνάρι και ένα μαχαίρι και αποφάσισε να τον σκοτώσει. Εγειρε από πάνω του και καθώς φώτισε το πρόσωπο του με το λυχνάρι, είδε προς μεγάλη της έκπληξη τον πανέμορφο Θεό Ερωτα.

Η Ψυχή τα έχασε, το λυχνάρι έγειρε στο πλάι και καυτό λάδι χύθηκε πάνω στον Ερωτα. Ο Ερωτας ξύπνησε από τον πόνο και πέταξε μακριά, λέγοντας της πως η καχυποψία της σκότωσε την αγάπη τους και ότι δεν θα μπορούσαν να είναι μαζί πια, αφού αυτή – μια θνητή – είδε το πρόσωπο ενός αθάνατου.

Μετανιωμένη η Ψυχή άρχισε να αναζητά τον Ερωτα παντού, χωρίς αποτέλεσμα. Κάποια στιγμή μετά από πολλή περιπλάνηση έφτασε σε ναό της θεάς Δήμητρας, η οποία τη συμβούλεψε να παρακαλέσει την Αφροδίτη να την αφήσει να δει το γιο της.

Η Αφροδίτη είχε φυλακίσει τον Ερωτα μέχρι να ξεχάσει την Ψυχή και να επουλωθεί η πληγή από το καυτό λάδι. Ακουσε όμως από τις ικεσίες της Ψυχής και της απάντησε ότι για να δει τον αγαπημένο της,  θα έπρεπε πρώτα να περάσει τρεις δοκιμασίες.

Οι δοκιμασίες ήταν δύσκολες, αλλά η Ψυχή κατόρθωσε να πραγματοποιήσει τις δυο πρώτες με επιτυχία. Ωστόσο η τελευταία δοκιμασία απαιτούσε να κατέβει στον Άδη και να φέρει το κουτί της Περσεφόνης στην Αφροδίτη. Το κουτί αυτό περιείχε το μαγικό ελιξήριο της ομορφιάς και η Ψυχή απαγορευόταν να το ανοίξει.

Η Ψυχή πήρε το κουτί αλλά δεν αντιστάθηκε στον πειρασμό να το ανοίξει για να πάρει λίγο φάρμακο ομορφιάς για τον εαυτό της.  Ωστόσο στο κουτί η Περσεφόνη δεν είχε βάλει κανένα μαγικό φίλτρο που θα μπορούσε να την κάνει πιο όμορφη, αλλά τον Μορφέα, που την έριξε σε βαθύ ύπνο.

Ο Ερωτας σώζει την Ψυχή

Οταν ο Ερωτας έμαθε τι έπαθε η αγαπημένη του, δραπέτευσε από το παλάτι της Αφροδίτης, πέταξε στον Ολυμπο και παρακάλεσε τον Δία να σώσει την Ψυχή. Ο Δίας συγκινημένος από την αγάπη του θεού Ερωτα, την έκανε αθάνατη, επιτρέποντας στον Ερωτα να ενωθεί μαζί της για πάντα.

ΑΡΝΟΥΜΑΙ........

Αρνούμαι..

Να παραμένω θεατής ενώ η χώρα μου και οι άνθρωποι της καταληστεύονται

Να βλέπω παγκάκια γεμάτα ανθρώπινα ερείπια

και ανθρώπους να «ψωνίζουν»τροφή από τα σκουπίδια της γειτονιάς μου

Αρνούμαι πως ότι λαμπερό,  όμορφο , ευγενές που υπήρχε κάποτε στην χώρα μου έχει πεθάνει…

Αρνούμαι πως τα παιδιά μου δεν έχουν ορίζοντα…

Πως είναι γεννημένα άνεργα και καταδικασμένα από την δική μου αδράνεια. 

Αρνούμαι πως οι κάτοικοι σε αυτήν την χώρα είναι δειλοί.

Πως δεν έχουν ακόμα μετά από τόσα που έχουν υποστεί, πληρώσει, ακούσει

δεν  τολμούν , δεν έχουν τα κότσια να βγουν από την δήθεν ασφαλή τους φωλιά

Αρνούμαι πως η μόνη μας έννοια είναι πως πληρώνουμε

για όλα χωρίς να μας ανήκει τίποτα..

Πως δεν υπάρχουν πια συντάξεις, σεβασμός στα γηρατειά,

στα παιδιά και στην μόρφωση τους.

Αρνούμαι πως δεν υπάρχει πια ηθικό χρέος παρά μόνο δανειακές συμβάσεις.

Αρνούμαι πως θα πεθάνω βλαστημώντας τον κάθε τυχάρπαστο προδότη ηγέτη

και δεν θα έχω κάνει τίποτα για να ΖΗΣΩ..

Αρνούμαι πως είμαι μικρή…ασήμαντη.. γιατί ξέρω..

πως δεν είμαι ΜΟΝΗ…Ούτε και εσείς…

Είμαστε ΜΑΖΙ..

Τελικά μόνο στην ΕΛΛΑΔΑ παίζει το μπλέ τέτοια τρελλά παιχνίδια με το φώς!

Τέσσερις Σύντροφοι........

Μια φορά και έναν καιρό ήταν μία κοπέλα

που είχε τέσσερις πιστούς συντρόφους.
Μα δεν τους αγαπούσε όλους το ίδιο,

ούτε τους μοίραζε ισάξια την φροντίδα

και την προσοχή της. 

 

 

 

Πιο πολύ από όλους αγαπούσε τον τέταρτο

σύντροφο. Του αγόραζε τα ακριβότερα ρούχα

και παπούτσια , ενώ δεν παρέλειπε ποτέ της

να του μαγειρέψει τις νοστιμότερες λιχουδιές

και να τον φιλέψει με τα πιο λουκούλλεια εδέσματα.

Αυτός άξιζε πάντα το καλύτερο και ποτέ της δεν

παρέλειψε να του προσφέρει ότι πολυτιμότερο

υπήρχε, δίχως να λογαριάζει το κόστος

και το πόσο θα έπρεπε να δουλέψει για αυτό. 

 

 

 
Αγαπούσε επίσης πολύ και τον τρίτο της σύντροφο,

ο οποίος μάλιστα ήταν και ο ομορφότερος.

Όπως λοιπόν καταλαβαίνετε τον έπαιρνε πάντα

μαζί της και τον επιδείκνυε με κάθε επισημότητα,

σε κάθε εμφάνιση της. Φοβόταν όμως πως κάποια

μέρα και παρά τις προσπάθειες της να τον κρατήσει,

θα την άφηνε για κάποιον άλλον.

 

 

Αγαπούσε όμως και τον δεύτερο σύντροφο της.

Ήταν αυτός που πάνω απο όλους μπορούσε να

εμπιστευτεί. Ήταν πάντα υπομονετικός, ανεξάντλητος

και ευγενικός μαζί της. Όποτε και αν αντιμετώπιζε

δυσκολίες μπορούσε να τον συμβουλευτεί και αυτός

θα έκανε τα πάντα για να τη βοηθήσει να ξεπεράσει

κάθε εμπόδιο. 

 

 

 

Ό πρώτος της σύντροφος ήταν ένας πολύ πιστός

ακόλουθος με πολύ μεγάλη, αν και αθόρυβη συνεισφορά,

στη διατήρηση της υγείας και της ευημερίας της.

Δεν τον αγαπούσε όμως αυτόν της το σύντροφο

και παρόλο που εκείνος την λάτρευε, δεν του έδινε

καμία σημασία. 

 

 

 

 
Μια μέρα η κοπέλα αρρώστησε και σαν κατάλαβε πως

δεν της έμενε και πολύς χρόνος ακόμη, αναπόλησε

την υπέροχη ως τότε ζωή της και φοβούμενη, όπως

όλοι, τη μοναξιά αναρωτήθηκε αν θα την ακολουθούσε

κάποιος από τους αγαπημένους της συντρόφους στη

νέα της κατοικία. 

 

 

 
Ρώτησε λοιπόν τον τέταρτο και πιο αγαπημένο της

σύντροφο. "Σε αγάπησα πιο πολύ από κάθε άλλον και

σου προσέφερα ότι πολυτιμότερο υπήρχε σε τούτο

τον κόσμο. Τώρα που φεύγω θα με ακολουθήσεις

στο νέο μου σπίτι για να μου κρατάς συντροφιά?"
"Αποκλείεται!!" Φώναξε ξαφνιασμένος εκείνος και

έφυγε χωρίς δεύτερη κουβέντα. Η απάντηση του

δυνατή μαχαιριά στην ήδη άρρωστη καρδιά της

την έκανε να σαστίσει. 

 

 

 

 

Πληγωμένη και προδομένη στράφηκε στο τρίτο

σύντροφο της. "Σε αγαπούσα σε όλη μου τη ζωή",

του είπε, "Τώρα που πεθαίνω θα ήθελες να έρθεις

μαζί μου για να μου κρατάς συντροφιά?"
"Όχι" απήντησε εκείνος παγερά και αδιάφορα.

"Η ζωή είναι πολύ ωραία! Όταν θα πεθάνεις θα

ψάξω καινούργια αγάπη να βρω."
Πάγωσε σύγκορμη ακούγοντας και τη δική του

απόρριψη και βυθίσθηκε ακόμη περισσότερο

στον πόνο και στη θλίψη. 

 

 

 
Με τις λιγοστές δυνάμεις που της είχαν απομείνει

έτρεξε στον δεύτερο σύντροφο της και με φωνή

σχεδόν ξεψυχισμένη του είπε: "Όποτε και αν

χρειάστηκα τη βοήθεια σου ήσουν εκεί για εμένα,

τώρα που φεύγω για τη νέα μου κατοικία θα έρθεις

μαζί μου? Σε χρειάζομαι πλάι μου!"
"Δυστυχώς δεν θα μπορέσω να σε βοηθήσω αυτή

τη φορά", της απήντησε μαλακά. "Το μόνο που θα

μπορούσα να κάνω και αυτό επειδή είσαι εσύ,

είναι να σε συνοδέψω ως την είσοδο."
Αυτό φάνταζε ως το τελειωτικό χτύπημα.

Αποτελειωμένη και αποκαμωμένη έκλεισε τα

μάτια και ξέσπασε σε λυγμούς. 

 

 

 

 
"Εγώ θα έρθω μαζί σου", ακούστηκε μια φωνή!

"Θα σε ακολουθήσω οπουδήποτε κι αν πας!"
Η κοπέλα άνοιξε τα μάτια ξαφνιασμένη και

είδε τον άνθρωπο που είχε συνηθίσει να ξεχνά.
Ο πρώτος της σύντροφος στεκόταν μπροστά της.

'Ηταν πάρα πολύ αδυνατισμένος και με εμφανή

τα σημάδια απο την ασιτία και την αμέλεια.
Φανερά στεναχωρημένη αλλά και ανακουφισμένη

απο αυτό που είχε μόλις ακούσει η κοπέλα του είπε:

"Θα έπρεπε να σε είχα φροντίσει όταν είχα τη

δυνατότητα! Εσένα πάνω από όλους."
"Συγνώμη που δεν ήμουν εκεί για σένα"
"Συγνώμη που δεν μπόρεσα να καταλαβώ

την αξία σου..."

 

 

 

Όλοι μας έχουμε τέσσερις συντρόφους στη ζωή μας.
Ο τέταρτος σύντροφος είναι το σώμα μας.

Όση προσπάθεια και αν καταβάλουμε ώστε να το

κάνουμε να δείχνει όμορφο και υγιές, θα μας

εγκαταλείψει σαν φύγουμε από τούτο τον κόσμο. 

Ο τρίτος μας σύντροφος είναι τα υπάρχοντα μας,

το κοινωνικό μας status, ο πλούτος. Όσα και αν

συγκεντρώσουμε, ακόμη και αν τα φυλάξουμε

σαν κόρη οφθαλμού, Όταν ξεκινήσουμε για το

μακρύ μας ταξίδι θα περάσουν στα χέρια άλλων. 

 

 

 
Ο δεύτερος σύντροφος μας είναι η οικογένεια και

οι φίλοι. Όσο και αν στάθηκαν στο πλάι μας, όσο

και αν μας βοήθησαν στη διάρκεια της ζωής μας,

στη νέα μας κατοικία δεν θα μπορέσουν ποτέ να

περάσουν το κατώφλι.

 

 

και ο πρώτος μας σύντροφος, που συνήθως ξεχνάμε

στον αέναο αγώνα μας για ομορφιά, δύναμη, και χρήμα,

είναι η ψυχή μας. Αυτός ο μοναχικός και μοναδικός μας

σύντροφος που θα μας ακολουθήσει οπουδήποτε και αν

πάμε. Χωρίς να ρωτήσει, χωρίς να κοντοσταθεί. Μόνο

εκείνη ανάμεσα σε όσα κατέχουμε και σε όσα μας

περιβάλουν θα είναι πλάι μας για πάντα!

Ας την καλλιεργήσουμε λοιπόν τώρα που μπορούμε

και ας της δώσουμε την αγάπη και τη φροντίδα που της

αρμόζει ,γιατί μονάχα αυτή θα μας ακολουθήσει ως το

θρόνο του θεού και από εκεί θα συνεχίσει μαζί μας

ως την αιωνιότητα.