Αρνούμαι..
Να παραμένω θεατής ενώ η χώρα μου και οι άνθρωποι της καταληστεύονται
Να βλέπω παγκάκια γεμάτα ανθρώπινα ερείπια
και ανθρώπους να «ψωνίζουν»τροφή από τα σκουπίδια της γειτονιάς μου
Αρνούμαι πως ότι λαμπερό, όμορφο , ευγενές που υπήρχε κάποτε στην χώρα μου έχει πεθάνει…
Αρνούμαι πως τα παιδιά μου δεν έχουν ορίζοντα…
Πως είναι γεννημένα άνεργα και καταδικασμένα από την δική μου αδράνεια.
Αρνούμαι πως οι κάτοικοι σε αυτήν την χώρα είναι δειλοί.
Πως δεν έχουν ακόμα μετά από τόσα που έχουν υποστεί, πληρώσει, ακούσει
δεν τολμούν , δεν έχουν τα κότσια να βγουν από την δήθεν ασφαλή τους φωλιά
Αρνούμαι πως η μόνη μας έννοια είναι πως πληρώνουμε
για όλα χωρίς να μας ανήκει τίποτα..
Πως δεν υπάρχουν πια συντάξεις, σεβασμός στα γηρατειά,
στα παιδιά και στην μόρφωση τους.
Αρνούμαι πως δεν υπάρχει πια ηθικό χρέος παρά μόνο δανειακές συμβάσεις.
Αρνούμαι πως θα πεθάνω βλαστημώντας τον κάθε τυχάρπαστο προδότη ηγέτη
και δεν θα έχω κάνει τίποτα για να ΖΗΣΩ..
Αρνούμαι πως είμαι μικρή…ασήμαντη.. γιατί ξέρω..
πως δεν είμαι ΜΟΝΗ…Ούτε και εσείς…
Είμαστε ΜΑΖΙ..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου