Δευτέρα 18 Ιουλίου 2011
''Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΕΠΕ....''
Ο Πέπε είναι το είδος του ανθρώπου που ο καθένας θα ήθελε να είναι. Πάντα χαρούμενος, είχε πάντα κάτι θετικό να πει. Όταν κάποιος τον ρωτούσε πως είναι, πάντα έλεγε :
«Δεν θα μπορούσα να είμαι καλύτερα»!
Eίχε αλλάξει πολλές φορές δουλειά και αρκετοί από τους συναδέλφους του τον ακολουθούσαν. Ο λόγος που τον ακολουθούσαν ήταν η στάση του. Ήταν γεννημένος ηγέτης. Αν ένας από τους υπαλλήλους είχε μια
«Δεν θα μπορούσα να είμαι καλύτερα»!
Eίχε αλλάξει πολλές φορές δουλειά και αρκετοί από τους συναδέλφους του τον ακολουθούσαν. Ο λόγος που τον ακολουθούσαν ήταν η στάση του. Ήταν γεννημένος ηγέτης. Αν ένας από τους υπαλλήλους είχε μια
κακή μέρα, αυτός ήταν πάντα εκεί για να του δείξει την θετική πλευρά της κατάστασης.
Μια μέρα πήγα να τον δω και του ρώτησα : "Δεν καταλαβαίνω. Δεν μπορεί να είσαι πάντα τόσο σίγουρος".
Μια μέρα πήγα να τον δω και του ρώτησα : "Δεν καταλαβαίνω. Δεν μπορεί να είσαι πάντα τόσο σίγουρος".
Ο Πέπε μου απάντησε : “Κάθε πρωί ξυπνάω και λέω στον εαυτό μου 'Πέπε, έχεις δύο επιλογές τώρα : Μπορεί να είσαι σε καλή ή σε κακή διάθεση'. Διαλέγω να είμαι σε καλή.
Κάθε φορά που κάτι πάει στραβά, μπορώ να επιλέξω να το παίξω θύμα ή να μάθω κάτι από την εμπειρία. Διαλέγω να μάθω".
Κάθε φορά που κάτι πάει στραβά, μπορώ να επιλέξω να το παίξω θύμα ή να μάθω κάτι από την εμπειρία. Διαλέγω να μάθω".
- "Πως το κάνεις"; ξαναρώτησα- "Κάθε φορά που κάποιος έρχεται να μου παραπονεθεί, μπορώ να δεχθώ τα παράπονά του ή να του δείξω την θετική πλευρά της ζωής. Επιλέγω να του δείξω την θετική πλευρά".
- "Ναι, φυσικά, αλλά δεν είναι τόσο εύκολο", απάντησα.
- "Si, είναι", δήλωσε ο Πέπε. "Τα πάντα στη ζωή είναι θέμα επιλογών. Αν απλοποιήσεις την όλη κατάσταση αυτή συνοψίζεται σε μια επιλογή. Μπορείς να επιλέξεις πώς να αντιδράσεις σε κάθε περίπτωση, μπορείς να επιλέξεις πώς οι άλλοι επηρεάζουν τις διαθέσεις σου, μπορείς να επιλέξεις να είσαι σε καλή ή κακή διάθεση. Σε περίληψη : Εσύ επιλέγεις πως θα ζήσεις την ζωή σου".
Σκέφτηκα πολύ αυτά που μου είπε ο Πέπε. Επειδή αλλάξαμε σπίτι, χάσαμε επαφή, αλλά σκεφτόμουν συχνά τον Πεπέ όταν είχα να πάρω μιαν απόφαση. Χρόνια αργότερα έμαθα ότι ο Πέπε έκανε κάτι που ποτέ δεν πρέπει να κάνεις. Άφησε την πόρτα ξεκλείδωτη και τρεις οπλισμένοι ληστές μπήκαν να τον ληστέψουν. Όταν ο Πέπε, τρέμοντας από φόβο, προσπάθησε να ανοίξει το χρηματοκιβώτιο, το χέρι του γλίστρησε. Οι ληστές πανικοβλήθηκαν και τον πυροβόλησαν.
Ο Πεπέ βρέθηκε σχετικά γρήγορα. Μετά από 8 δύσκολες ώρες χειρουργείο και εβδομάδες αποκατάστασης ο Πέπε βγήκε από το νοσοκομείο με αρκετές σφαίρες στο σώμα του.
Μετά από έξι μήνες συνάντησα τον Πέπε και τον ρώτησα πως είναι. Η απάντηση ήταν όπως πάντα. «Δεν θα μπορούσα να είμαι καλύτερα»!
Όταν τον ρώτησα τι του πέρασε από το μυαλό την μέρα της ληστείας, μου είπε : - "Όταν βρέθηκα πληγωμένος ξάπλα στο πάτωμα, σκέφθηκα πως είχα δύο επιλογές: Να ζήσω ή να πεθάνω. Διάλεξα να ζήσω". - «Δεν φοβήθηκες;» τον ρώτησα.
Ο Πέπε απάντησε. «Οι γιατροί ήταν θαυμάσιοι. Δεν κουράζονταν να επαναλαμβάνουν ότι όλα θα πάνε καλά. Αλλά όταν με πήγαν στο χειρουργείο και όταν είδα την έκφραση στα πρόσωπά τους τότε πραγματικά φοβήθηκα. Διάβαζα στα μάτια τους 'Αυτός τώρα είναι νεκρός'. Τότε κατάλαβα ότι έπρεπε να πάρω μιαν απόφαση.» «Και τι έκανες;» Τον ρώτησα.
Ο Πέπε μου απάντησε: «Όταν ο γιατρός με ρώτησε αν ήμουν αλλεργικός σε κάτι, πήρα μια βαθιά ανάσα και φώναξα. «Si, γαμώτο!». Ενώ αυτοί γελούσαν εγώ τους είπα. «Διαλέγω να ζήσω. Εγχειρήστε με σαν να είμαι ζωντανός όχι πεθαμένος.»
Ο Πέπε επέζησε χάρη στους γιατρούς αλλά κυρίως χάρη στην εκπληκτική στάση του. Είχε μάθει ότι κάθε μέρα, έχουμε την επιλογή να ζήσουμε πλήρως ή όχι. Τελικά, η στάση, αυτό είναι που μετράει.
Τελικά :
Το τι είσαι
Το πως αισθάνεσαι Το πως σε βλέπουν οι άλλοι
Το πώς ζεις
Είναι δική σου απόφαση!!!
Κυριακή 17 Ιουλίου 2011
Σάββατο 16 Ιουλίου 2011
....Σκέψεις....
"Σαν τραβηχτήκαν τα νερά, στην άμμο τα όνειρά μου έγραψα, τους διαλογισμούς, σκέψεις, ιδέες. Μα όταν ήρθα στη φουσκοθαλασσιά τα λόγια αυτά της άμμου να στοχαστώ, μόνο η άγνοιά μου ολόγυρα ορθωνόταν"
Χαλίλ Γκιμπράν
όμορφη νύχτα απόψε.....
Πόσο κλέφτες γίνονται οι άνθρωποι,
όταν διεκδικούν μερτικό από την ψυχή σου.
Πόσο ψεύτες, όταν σου ζητούν να γυρίσεις πίσω
εκείνα που δεν σου έδωσαν ποτέ.
Πόσο ηλίθιοι, όταν νομίζουν πως δεν έχεις την ικανότητα
να διακρίνεις το σουγιά, που είναι κρυμμένος στην ανθοδέσμη
με τις γλαδιόλες
Α. Παπαδάκη
''Κάτω απ' τα κάστρα της ελπίδας!!''
Ελα κοντά μου, δὲν είμαι ἡ φωτιά.
Τὶς φωτιὲς τὶς σβήνουν τὰ ποτάμια.
Τὶς πνίγουν οἱ νεροποντές.
Τὶς κυνηγούν οἱ βοριάδες.
Δὲν είμαι, δὲν είμαι ἡ φωτιά.
Ελα κοντά μου δὲν είμαι άνεμος.
Τοὺς άνεμους τοὺς κόβουν τὰ βουνά.
Τοὺς βουβαίνουν τὰ λιοπύρια.
Τοὺς σαρώνουν οἱ κατακλυσμοί.
Δὲν είμαι, δὲν είμαι ὁ ἄνεμος.
Ἐγὼ δὲν είμαι παρὰ ενας στρατολάτης
ένας αποσταμένος περπατητὴς
ποὺ ακούμπησε στὴ ρίζα μιάς ελιάς
ν᾿ ακούσει τὸ τραγούδι των γρύλων.
Κι αν θέλεις, ελα νὰ τ᾿ ἀκούσουμε μαζί.
Μ. Λουντέμης
Πέμπτη 14 Ιουλίου 2011
"Η Δροσοσταλίδα" - Ένα πολύ όμορφο παραμύθι - του Αντώνη Δημητρακόπουλου
Μια φορά κι εναν καιρό ηταν μια μικρή ψιχάλα. Μια τόοοσο δα μικρη δροσοσταλίδα. Δεν ειχε ηλικια γιατι ετσι κι αλλιως οι δροσοσταλιδες δεν εχουν ηλικια, ειναι αιωνιες!
Σπιτι μου ειναι τα συννεφα,τα ποταμια, οι λιμνες, η θαλασσα, ελεγε και ξαναλεγε με περιφανια χορευοντας πανω σ' ενα μι
Καποια μερα την ειδε ενας αετος καθως περνουσε απο κει, να χορευει χαρουμενη και της χαμογελασε.
Η δροσοσταλιδα σταματησε το χορο της και πλησιαζοντας στην ακρη του συννεφου τον ρωτησε.
-Μηπως ξερεις πως με λενε?
-Οχι, απαντησε ο αετος και συνεχισε την πορεια του στον ουρανο.
Μετα απο λιγο φυσηξε ενας δυνατος ανεμος και πηρε το συννεφο μακρυα, στελνοντας το στη χωρα της Βροχης.
Μολις εφτασαν εκει η δροσοσταλιδα ειδε τις αδελφες της να αφηνουν τα χερια τους απο το συννεφο και να πεφτουν με γελια και φωνες
προς τη γη. Μια και δυο εκανε κι αυτη το ιδιο.αφησε τα χερια της απο το συννεφο κι αρχισε να πεφτει, να πεφτει, να πεφτει...ωσπου ανταμωθηκε με το ποταμι.
Σκαρφαλωσε σ ενα ξεραμενο φυλλο που ταξιδευε στην επιφανεια του νερου και αρχισε παλι να χορευει...
Ξαφνου σταματαει το χορο της και σοβαρη σοβαρη ρωταει το ξεραμενο φυλλο.
-Μηπως ξερεις πως με λενε?
-Οχι, αποκριθηκε εκεινο τρεχοντας επανω στο ποταμι.
Μετα απο το μεγαλο ταξιδι της στο ποταμι, η δροσοσταλιδα εφτασε στη θαλασσα.
Τωρα ειχε γαντζωθει πανω σ ενα αδειο μπουκαλι που επεπλεε πανω στα κυματα, και χορευε κι αυτο μαζι της.
-Μηπως ξερεις πως με λενε? ρωτησε καποια στιγμη λυπημενη η δροσοσταλιδα.
-Οχι, απανταει το μπουκαλι, μα σιγουρα θα ξερει ο αφρος των κυματων! Οταν εφτασαν στην κορυφη ενος τεραστιου κυματος η δροσοσταλιδα λεει με τρεμαμενη φωνη στον αφρο.
-Μου ειπε το μπουκαλι οτι εσυ θα ξερεις το ονομα μου.
-Ειναι αληθεια ? Το ξερεις?
-Οχι, ειπε ο αφρος των κυματων καθως ασπριζε ολοενα και πιο πολυ τη θαλασσα....
Κουρασμενη η δροσοσταλιδα απο τους χορους και τα ταξιδια αποκοιμηθηκε επανω στο μαλακο φελλο του μπουκαλιου...
Το πρωι που ξυπνησε ηταν παλι στο σπιτι της, στο συννεφο,
(γιατι οταν κοιμουνται οι δροσοσταλιδες και ονειρευονται, ελαφραινουν και πετουν προς τον ουρανο)
Τεντωθηκε λοιπον και οπως το χε συνηθεια εριξε μια ματια κατω προς τη γη. Και τι να δει!
Απο κατω ακριβως βρησκοταν ενας πανεμορφος κηπος, με χιλιαδες πολυχρωμα λουλουδια. Ροζ. κοκκινα, κιτρινα, μωβ...
Η δροσοσταλιδα σαστισε απο την ομορφια του κηπου και αποφασισε να τον επισκεφτει. Αφησε λοιπον τα χερια της απο το συννεφο και αρχισε να ταξιδευει προς τον κηπο....
Προσγειωθηκε πανω σ'ενα καταπρασινο φυλλαρακι γιασεμιου και αρχισε να κυλαει σαν δακρυ προς την ακρη του.
Το φυλλαρακι ενιωσε την δροσοσταλιδα πανω του και χαρηκε πολυ.
-Σ ευχαριστω για τη δροσια που μου εδωσες, ειπε ,πες μου τι θες να κανω κι εγω για σενα?
-Το ονομα μου, ειπε. Θαθελα να μαθω το ονομα μου!
-Δυστηχως δεν το ξερω, ειπε το φυλλαρακι καθως εβλεπε τη δροσοσταλιδα να πηδα προς τα κατω...
Για καλη της τυχη η δροσοσταλιδα επεσε πανω στην πλατη μιας πασχαλιτσας.
Και οχι οποιας κι οποιας μα της πιο σοφης του κηπου.
-Τι εχεις και εισαι λυπημενη? ρωτησε η πασχαλιτσα.
-Θελω να μαθω το ονομα μου ειπε η δροσοσταλιδα μελαγχολικα.
Αιωνες τωρα χορευω στα συννεφα στα ποταμια στις λιμνες στις θαλασσες...και οποιον συναντω τον ρωτω πως με λενε, μα κανεις δεν ξερει.
-Μηπως ξερεις εσυ?
-Οχι ειπε η σοφη πασχαλιτσα. Αλλα θα σε παω σε καποιον που σιγουρα ξερει!
Μια και δυο ξεκινησαν και μετα απο λιγο εφτασαν σε ενα σπορο φραουλιας που λιαζοταν ξαπλωμενος στο χωμα.
-Η πασχαλιτσα αφησε τη δροσοσταλιδα πανω στο σπορο και φευγοντας ειπε.
-Να αυτος ξερει το ονομα σου.
Εκπληκτη η δροσοσταλιδα ρωταει τον σπορο της φραουλιας.
-Αληθεια? Αληθεια εσυ ξερεις το ονομα μου?
-Ναι,απαντησε ο σπορος, το ξερω.-Σε λενε ΖΩΗ και σε περιμενα...της ειπε και την αγκαλιασε σφιχτα...
Τρίτη 12 Ιουλίου 2011
Ο ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ!
Ένας βασιλιάς μιλούσε με έναν σοφό:
- Τι είναι το φως του ανθρώπου;
- Ο ήλιος, βασιλιά μου, απάντησε ο σοφός.
- Μετά τη δύση του ηλίου, τι είναι το φως για τον άνθρωπο;
- Το φεγγάρι.
- Όταν δύει ο ήλιος και σβήνει το φεγγάρι, τότε;
- Τότε η φλόγα είναι το φως.
- Αν δύει ο ήλιος, και σβήνει το φεγγάρι και η φλόγα, τότε τι είναι το φως;
- Η ομιλία. Ο άνθρωπος, πάει εκεί που ακούγεται φωνή, αν και εκεί δεν μπορεί να δει ούτε το δικό του χέρι.
- Αν όμως βασίλεψε ο ήλιος, έσβησε το φεγγάρι και η φλόγα, σταμάτησε η ομιλία, τότε τι αποτελεί φως για τον άνθρωπο; Τι μείνει για τον άνθρωπο μέσα σε απόλυτο σκοτάδι και απόλυτη σιγή, όταν μείνει με τον εαυτό του;
- Τότε το μοναδικό στήριγμα-φως και πηγή ζωής για τον άνθρωπο είναι η εσωτερική δύναμη, η ικανότητα να μη φοβάται τη μοναξιά. Ο πιο δυνατός άνθρωπος είναι εκείνος που αγαπάει τη μοναχικότητα!!!
Τρίτη 28 Ιουνίου 2011
Tο ρόζ φόρεμα!
Κάποτε ένα μικρό κορίτσι καθόταν μόνο του στο πάρκο.
Όλοι το προσπερνούσαν και κανείς δεν σταματούσε να δει γιατί έμοιαζε να είναι τόσο θλιμμένο. Ντυμένο με ένα φθαρμένο ροζ φορεματάκι, ξυπόλυτο και βρώμικο, το κορίτσι απλά καθόταν εκεί και παρακολουθούσε τους ανθρώπους που περνούσαν.
Ποτέ δεν δοκίμασε να τους μιλήσει . Ποτέ δεν πρόφερε μία λέξη.
Πολλοί άνθρωποι πέρασαν μπροστά της αλλά κανένας δεν σταμάτησε .
Την επόμενη μέρα η περιέργειά μου με οδήγησε πίσω στο πάρκο. Ήθελα να δω αν το μικρό κορίτσι θα ήταν ακόμα εκεί. Και ναι, ήταν εκεί, στην ίδια ακριβώς θέση όπου ήταν και την προηγούμενη μέρα και με το ίδιο λυπημένο βλέμμα.
Σήμερα όμως θα έκανα το βήμα, θα πλησίαζα το μικρό κορίτσι. Εξάλλου ένα πάρκο γεμάτο κόσμο δεν είναι το κατάλληλο μέρος για να παίζει ένα μικρό παιδί ολομόναχο. Καθώς πλησίαζα μπορούσα να δω την πλάτη του κοριτσιού. Είχε ένα περίεργο σχήμα . Σκέφτηκα ότι αυτός ήταν ίσως ο λόγος, που οι άνθρωποι την προσπερνούσαν χωρίς να κάνουν καμία προσπάθεια να της μιλήσουν.
Οι παραμορφώσεις δεν είναι καλοδεχούμενες στην κοινωνία μας, και αυτό οδηγεί στον αποκλεισμό αυτών που είναι διαφορετικοί.
Καθώς πλησίασα, το μικρό κορίτσι χαμήλωσε ελαφρά τα μάτια για να αποφύγει το εξεταστικό βλέμμα μου. Μπορούσα τώρα να διακρίνω πιο καθαρά το σχήμα της πλάτης της. Είχε κάτι περίεργο,που έμοιαζε σαν μια παράξενη καμπούρα. Της χαμογέλασα για να της δείξω ότι όλα ήταν εντάξει. Ήμουν εκεί για να την βοηθήσω, για να μιλήσουμε.
Έκατσακάτω δίπλα της και την χαιρέτησα με ένα 'γεια'.Το μικρό κορίτσι έδειξε να ξαφνιάζεται και αφού με κοίταξε έντονα στα μάτια για λίγο απάντησε 'γεια'.
Της χαμογέλασα και μου χαμογέλασε κι αυτή ντροπαλά .
Αρχίσαμε να μιλάμε και συνεχίσαμε μέχρι που σουρούπωσε και το πάρκο άδειασε από κόσμο.
Την ρώτησα γιατί ήταν τόσο θλιμμένη. Το μικρό κορίτσι με κοίταξε με το λυπημένο μουτράκι του και απάντησε ' γιατί είμαι διαφορετική'.. 'Αυτό είναι αλήθεια' είπα εγώ χαμογελώντας. 'Το ξέρω' είπε το μικρό κορίτσι και φάνηκε να μελαγχολεί περισσότερο.
'Μικρή μου' της είπα, μου θυμίζεις έναν γλυκό και αθώο άγγελο'. Με κοίταξε και χαμογέλασε, μετά σηκώθηκε αργά και είπε 'αλήθεια το λες?'
'Ναι, είσαι σαν ένας μικρός φύλακας άγγελος που στάλθηκε να φυλάει τους ανθρώπους που περνούν'.
Έκανε με το κεφάλι της ένα καταφατικό νεύμα και χαμογέλασε πάλι .
Καθώς έκανε αυτό, άνοιξε την πλάτη του ροζ της φορέματος και από μέσα βγήκαν και απλώθηκαν δύο λευκά φτερά, 'ναι είπε, αυτό είμαι, είμαι ο δικός σου φύλακας άγγελος'.
Έμεινα άφωνος, σίγουρος πως όλα αυτά ήταν παιγνίδια της φαντασίας μου.
Τότε το κορίτσι είπε ' Για μια φορά σκέφτηκες κάποιον άλλο εκτός από τον εαυτό σου . Η αποστολή μου εδώ ολοκληρώθηκε'.
Σηκώθηκα τότε όρθιος και είπα ' Περίμενε, γιατί κανείς δεν σταμάτησε να βοηθήσει έναν άγγελο?
Με κοίταξε, χαμογέλασε και είπε 'Είσαι ο μόνος που μπορούσε να με δει' και μετά εξαφανίστηκε.
Και μ' αυτό η ζωή μου άλλαξε ριζικά.
Έτσι, όταν νομίζεις ότι δεν έχεις κανένα, να θυμάσαι ότι ο άγγελος σου είναι κοντά σου και σε προσέχει.
Ανεκδοτάκι για να παλέψουμε τη ζέστη!
Μια γριά κυρία, άνω των 90, αλλά καλοστεκούμενη, μπαίνει σ'ένα φαρμακείο.
- Καλημέρα σας κύριε, έχετε ασπιρίνες;- Ναι, χωρίς αμφιβολία.
- Έχετε παυσίπονα ;
- Βεβαίως. Κανένα πρόβλημα.
- Έχετε αντιρρευματικά;
- Βεβαιότατα...
- Έχετε χάπια για τις ρυτίδες;
- Έχουμε και τέτοια.
- Έχετε αλοιφή για τις αιμορροΐδες;
- Προφανώς.
- Έχετε σόδα για το στομάχι;
- Βεβαίως έχουμε..
- Έχετε φάρμακα για το συκώτι;
- Μάλιστα.
- Έχετε αγχολυτικά;
- Μάλιστα χωρίς αμφιβολία.
- Έχετε υπναγωγά;
- Ναι, Ναι, έχουμε.
- Έχετε φάρμακα για την μνήμη;
- Ναι...Μερικά!
- Έχετε μπαστούνια;
- Προφανώς.
- Έχετε στρώματα για τους ηλικιωμένους;
- Μα, φυσικά.
- Έχετε ....
- Επιτέλους Κυρία μου.... είμαστε ένα επαγγελματικό φαρμακείο! Έχουμε
όλα τα απαραίτητα προϊόντα! Ποιο είναι το πρόβλημά σας;
- Στο τέλος του μήνα, παντρεύομαι τον Δαμιανό, που είναι 95 ετών. Θα
θέλαμε να ξέρουμε αν μπορούμε να δηλώσουμε λίστα γάμου σε σας....
Αποσπάσματα από το βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια «Να ζεις, ν’ αγαπάς και να μαθαίνεις»
«Τι κρίμα για σένα, αν πιστεύεις ότι υπάρχει μόνο ό,τι μπορεί να μετρηθεί στατιστικά. Πραγματικά σε λυπάμαι αν διευθύνει τη ζωή σου μόνο αυτό που μπορεί να μετρηθεί, γιατί εμένα με κεντρίζει το απροσμέτρητο. Με κεντρίζουν τα όνειρα, όχι μόνο αυτό που είναι μπροστά μου. Δε δίνω δεκάρα γι’ αυτό που βρίσκεται μπροστά μου. Αυτό το βλέπω. Αν θες να περάσεις τη ζωή σου μετρώντας το, είναι δικαίωμά σου, εμένα όμως με ενδιαφέρει αυτό που βρίσκεται πιο έξω. Υπάρχουν τόσα που δε βλέπουμε, δεν πιάνουμε, δε νιώθουμε, δεν καταλαβαίνουμε.
Υποθέτουμε πως η πραγματικότητα είναι αυτό το κουτί που μας βάλανε μέσα, κι όμως σας βεβαιώνω πως δεν είναι έτσι. Ανοίξτε την πόρτα κάποτε και κοιτάξτε τι υπάρχει έξω. Το όνειρο του σήμερα θα είναι η πραγματικότητα του αύριο. Κι όμως έχουμε ξεχάσει να ονειρευόμαστε».
«Κατ’ αρχήν πιστεύω ότι το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου που αγαπάει είναι ότι αγαπάει τον εαυτό του. […] Δε μιλάω για το χάιδεμα του εγώ μας. […] Μιλάω για τον άνθρωπο που συνειδητοποιεί, ότι δεν μπορείς να δώσεις παρά αυτό που έχεις και γι’ αυτό καλά θα κάνεις να προσπαθήσεις όσο μπορείς ν’ αποχτήσεις κάτι. Θέλεις να είσαι ο πιο μορφωμένος, ο πιο λαμπερός, ο πιο ενδιαφέρων, ο πιο πολυτάλαντος, ο πιο δημιουργικός άνθρωπος του κόσμου, γιατί έτσι θα μπορέσεις να τα δώσεις όλα αυτά. Ο μοναδικός λόγος που έχεις κάτι είναι για να το δίνεις».
«Θεωρούμε το «εγώ» μας σαν κάτι ουσιαστικό, τον εαυτό που κατασκευάσαμε. Θα σας πω όμως μια αλήθεια, δεν τον κατασκευάσατε εσείς αυτό τον εαυτό. Άλλοι τον έφτιαξαν. Οι άλλοι σας είπαν ποιος πρέπει να είστε και ποιος όχι, πώς πρέπει να κινείστε, να μυρίζετε και να κάνετε τα περισσότερα πράγματα που κάνετε. […] Βγες από τον εαυτό σου και άφησέ τον εκεί. […] Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα μπουν μέσα σου τα νέα μηνύματα. Ο εαυτός κατασκευάζει τεράστια τείχη γύρω του για «αυτο»προστασία. Αυτά τα τείχη τα ονομάζει πραγματικότητα. Ο,τιδήποτε δεν ταιριάζει μ’ αυτό που ο περιτειχισμένος εαυτός θεωρεί πραγματικό, δεν αφήνεται να περάσει από το τείχος∙ έτσι, όταν πια φτάνει μέσα η νέα αντίληψη, έχει γίνει αυτό που ήθελε από την αρχή. Έτσι οι περισσότεροι από μας περνάμε τη ζωή μας βλέποντας μόνον ό,τι θέλουμε να δούμε, ακούγοντας μόνον ό,τι θέλουμε να ακούσουμε, μυρίζοντας ό,τι θέλουμε να μυρίσουμε, ενώ όλα τα υπόλοιπα παραμένουν απολύτως αόρατα. Όλα τα πράγματα βρίσκονται εδώ. Για να δούμε, το μόνο που χρειάζεται είναι να τα αφήσουμε να μπουν, να τα αγγίξουμε, να τα γευτούμε, να τα δαγκώσουμε, να τα αγκαλιάσουμε (το πιο ευχάριστο), να τα ζήσουμε όπως είναι –όχι όπως είμαστε εμείς».«Το αντίθετο της αγάπης δεν είναι το μίσος, αλλά η απάθεια».
«Αν είχα να διαλέξω ανάμεσα στον πόνο και στο τίποτα, θα διάλεγα τον πόνο».
''Υπάρχουμε εμείς, ο εαυτός μας και πάνω σ’ αυτό τον εαυτό συσσωρεύουμε χιλιάδες και χιλιάδες πράγματα που μπορεί να μην είναι ο εαυτός μας, μα που να ανήκουν μάλλον στην οικογένειά μας, την κου«λτούρα μας, τους φίλους και ούτω καθεξής. Τα παίρνουμε μαζί μας και τότε αυτά γίνονται εμείς και είμαστε ικανοί να πεθάνουμε για να υπερασπίσουμε αυτό το «εμείς» και καταφεύγουμε στην απάθεια για να αποφύγουμε τις προκλήσεις του νέου εαυτού.
Δημιουργούμε επίσης μοντέλα τελειότητας. Περνάμε τη ζωή μας προσπαθώντας να κάνουμε τον έξω κόσμο να ταιριάσει μ’ αυτό που νομίζουμε εμείς σαν τέλειο».
«Είμαστε ήδη τέλειοι. Ο κόσμος είναι ήδη τέλειος. Προσπαθούμε να επέμβουμε σ’ αυτή την τελειότητα κι από κει πηγάζουν όλα τα προβλήματά μας. Τι θαυμάσιο που θα ήταν, αν μπορούσαμε να δεχτούμε το γεγονός ότι είμαστε ο τέλειος εαυτός μας. […] Μόνο εσύ μπορείς να ξέρεις ποιος είναι ο τέλειος εαυτός σου. Είσαι όμως ο τέλειος εαυτός σου και είναι ο μοναδικός τέλειος εαυτός σου που θα περάσει έτσι στην ιστορία του κόσμου! Ίσως οι άλλοι να προσπαθήσουν να τον κάνουν ατελή […]»
Αποσπάσματα από το βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια «Να ζεις, ν’ αγαπάς και να μαθαίνεις»
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)