Κάποιες φορές, η τέχνη προσπαθεί να μας αγγίξει. Θέλει να σκαρφαλώσει σ’ ένα παράθυρο μας, και να μπει στον εσωτερικό μας κόσμο.
Τότε είναι η στιγμή που η τέχνη σταματάει να γίνεται αυτό το καθημερινό, αυτό το ξένο πράγμα και εσωτερικεύεται. Εκείνη την στιγμή η τέχνη μας πονάει. Όπως μια βελόνα, όταν ακουμπήσει το δέρμα σου. Με την πρώτη επαφή, θα πεταχτείς μακριά, ίσως να την φοβηθείς και ίσως και να την αρνηθείς. Οτιδήποτε πάει να μας διαπεράσει, ό,τι προσπαθεί να φτάσει πιο μέσα από την πραγματικότητα που δεχόμαστε, μας πονάει. Μας λυγίζει. Μας κάνει πιο ευάλωτους. Έτσι λοιπόν και η τέχνη. Κάποιες φορές θα σε αφήσει αδιάφορο. Μα κάποιες άλλες φορές θα προσπαθήσει να δει στα πιο βαθιά σου μυστικά, μυστικά που ούτε εσύ δεν ξέρεις για τον ίδιο σου τον εαυτό. Τότε, είναι η στιγμή που θα πονέσεις. Κι’ αυτό, να τελειώσει το έργο της. Μετά από αυτό, θα βλέπεις πιο καθαρά. Μια καθαρή εικόνα του εαυτού σου. Και θα σου φέρει και ένα δώρο. Την λύτρωση.
Όμως, με τον καιρό έρχεσαι πάλι στην καθημερινότητα. Και αυτομάτως, ξεχνάς όλα αυτά που σου έδειξε, γυρνάς πάλι στο μηδέν. Μα η τέχνη δεν σε παρατάει. Κι έτσι, ξεκινάς ένα φαύλο κύκλο, γεμάτο εμπόδια. Ένα κύκλο με στόχο την αλλαγή.
Τις προάλλες λοιπόν βρέθηκα κι εγώ αντιμέτωπος με αυτά τα ραντεβού της τέχνης. Τα πράγματα ήταν συνηθισμένα. Ένα ακόμα βαρετό σερφάρισμα στο ίντερνετ. Μέχρι που το μάτι μου έπεσε πάνω στην φράση «ΠΑΥΣΙΠΟΝΟ – Μια ταινία για τον ψυχικό πόνο και την διαχείριση του». Ψυχικός πόνος. Κάτι που όλοι πολλοί έχουμε έρθει αντιμέτωποι. Προτίμησα να δώσω μια ευκαιρία στο «ΠΑΥΣΙΠΟΝΟ», σε αυτήν την no-budget ταινία.
Όταν η ζωή είναι εύκολη, άνετη, βολική γιατί να σκοτιστείς;
12 λεπτά καθαρής προβολής. Και μερικά λεπτά ακόμα, για να ξεκαθαρίσω τις σκέψεις μου, να καταλαγιάσω τα συναισθήματα μου. Να βγάλω μια προσωπική κριτική. Να δω αν μου άρεσε, τι μου άρεσε, τι με προβλημάτισε. Κάτι που στις περισσότερες ταινίες γίνεται αυτόματα. Κι όμως, σε μια ταινία 12 λεπτών όσο και να προσπαθούσα να διαλευκάνω τα συναισθήματα μου έβλεπα ένα θολό καθρέφτη. Χρειάστηκε λίγος χρόνος, λίγη καλή μουσική και μερική ηρεμία. Και τότε κατάλαβα. Ήταν μια ταινία, γραμμένη καθαρά για ένα από τα πιο έντονα αισθήματα. Τον πόνο. Δεν ήταν μια ακόμα ταινία – τουλάχιστον για μένα- . Ήταν ένας διάλογος με κουβέντες που μόνο ο ίδιος σου ο εαυτός μπορεί να σου πει. Λόγια σκληρά, που δεν θέλεις να τα αφήνεις να έρχονται πάνω, γιατί σε αναγκάζουν να δεις ρεαλιστικά την πραγματικότητα. Και τότε κατάλαβα, πως η ίδια η ταινία άρχισε να με επηρεάζει. Έτσι την είδα και δεύτερη φορά και τρίτη και τέταρτη. Και τελικά βρίσκεται κατεβασμένη στο κινητό. Για τις δύσκολες στιγμές που είσαι απλά εσύ αντιμέτωπος με τον εαυτό σου.
Και τώρα ας δούμε πιο αντικειμενικά το πράγμα. Είναι μια ταινία που όπως προανέφερα μιλάει για τον ψυχικό πόνο και την διαχείριση του. Προβάλλει ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που κάνουμε. Όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον πόνο, τον αποφεύγουμε. Όπως αναφέρεται και μέσα στην ταινία: «Το πρόβλημα δεν είναι ο ψυχικός πόνος, αλλά το ότι προτιμούμε να τον αποφύγουμε αντί να τον διαχειριστούμε» . Έτσι, με τον δικό της τρόπο, περιγράφει τα στάδια που περνάμε όταν τελικά αποφασίζουμε να διαχειριστούμε τον πόνο, μέχρι να καταλήξουμε στην αλήθεια. Ένα τρόπο πιο προσωπικό και ίσως πιο απότομο.
Το σενάριο και την σκηνοθεσία υπογράφει ο Κωνσταντίνος Σακουλάς, του οποίου η συγκεκριμένη παραγωγή είναι το πρώτο του εγχείρημα. Μαζί του στην κάμερα και στο μοντάζ, ο Άρης Μπουμπάρας και ο Βάιος Μελισσός, και στο μιξάζ ο Κωνσταντίνος Φραγκόπουλος.
Μια ταινία που αξίζει να δείτε. Μια ταινία που σίγουρα θα αποκομίσετε κάτι. Μια ταινία ποιοτική, μέσα σε μια κοινωνία όπου σπάνια βλέπουμε κάτι το αξιόλογο. Κυρίες και κύριοι: το «Παυσίπονο»
Ο θάνατος υπάρχει για να ξαναγεννηθείς. Υπάρχει για να γνωρίσεις καλύτερα τον εαυτό σου. Πρέπει να πεθαίνεις συνέχεια να θες να ζεις ελεύθερος. Πρέπει να γεννιέσαι και να πεθαίνεις εκατομμύρια φορές. Πρέπει να σκοτώνεις οτιδήποτε σε εξουσιάζει, ακόμα κι αν αυτό αγγίζει όργανα ζωτικής σημασίας για σένα. Πρέπει να σκοτώσεις τον ψεύτικο εαυτό σου, αν θέλεις να αναγεννηθείς σαν νέος, ζωντανός και πραγματικός οργανισμός
.https://kaiomws.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου