Η Πανέμορφη ΓΑΥΔΟΣ!

Κάτω from marismgr on Vimeo.

....τα γιατί....

 ....για όλα αυτά τα γιατί που δεν τόλμησαν και σήμερα να βγούν....για όλα εκείνα τα γιατί που σώπασαν ξανά...

Μια μικρή αληθινή ιστορία. ''Χόρχε Μπουκάι''

Ο Μαρκ είχε γεννηθεί µε µία πολύ βαριά ασθένεια του ανοσοποιητικού συστήµατος। Ένα σύνδροµο ανεπάρκειας της άµυνας του οργανισµού, που κάποια γενετική αλλοίωση του είχε φορτώσει για πάντα। Τα παιδιά που γεννιούνται µε αυτή τη βαριά ανωµαλία -πολύ σπάνια ευτυχώς- έχουν πολύ λίγες πιθανότητες επιβίωσης, ή τουλάχιστον είχαν όταν ο Μαρκ ήρθε στον κόσµο. Δεδοµένης της ανικανότητας να παραχθούν αντισώµατα, οποιαδήποτε µόλυνση µπορούσε να τον αποτελειώσει σε λίγες εβδοµάδες, όσο συνηθισµένη κι αν ήταν για έναν κανονικό άνθρωπο. Η µόνη λύση ήταν να δηµιουργηθεί γύρω του ένα αποστειρωµένο περιβάλλον, όπου ο Μαρκ θα µπορούσε να ζει ελπίζοντας πως η επιστήµη θα ανακάλυπτε µια άλλη λύση για το ανοσοποιητικό του πρόβληµα.
Γιος ενός αυστηρού και εργατικού αγροτικού γιατρού και µιας δασκάλας, ο Μαρκ είχε την ευκαιρία να επιβιώσει τα πρώτα χρόνια της παιδικής του ηλικίας χάρη στις οικονοµικές προσπάθειες των γονιών του, χάρη στο δικό του θάρρος και κυρίως, χάρη στη σχεδόν αποκλειστική αφοσίωση της µητέρας του. Ζώντας σε µια κρεβατοκάµαρα κι ένα γραφείο µ’ ένα µπάνιο ανάµεσά τους και αποµονωµένος από το υπόλοιπο σπίτι και τον κόσµο, µε ερµητικά κλειστές πλαστικές κουρτίνες, τα πρώτα είκοσι χρόνια της ζωής του δεχόταν µετρηµένες επισκέψεις στον ιδιωτικό και προστατευµένο χώρο του. Για να αποφευχθεί η εισαγωγή µικροβίων που θα αποτελούσαν πιθανή απειλή για τη ζωή του Μαρκ, κανείς δεν µπορούσε να τον πλησιάσει χωρίς να έχει πλύνει τα χέρια του µε αντισηπτικό και χωρίς να φοράει αποστειρωµένα ρούχα, στολή χειρουργού, µπότες και µαντίλι στο στόµα. Κατά τη διάρκεια αυτών των είκοσι χρόνων, ο Μαρκ είχε µάθει ό,τι ήξερε από τα αυστηρά και µεθοδικά µαθήµατα της µητέρας του, τις εις βάθος συζητήσεις µαζί της, από λίγα βιβλία που έφταναν στα χέρια του (καινούρια, καθαρά και αποστειρωµένα) και από τα λίγα που έβλεπε στην τηλεόραση. Εκτός από αυτά, ο µοναδικός του τρόπος επικοινωνίας ήταν γράµµατα, φωτογραφίες και κάποιες συζητήσεις από το τηλέφωνο µε την υπόλοιπη οικογένεια.

 

Ήταν η µέρα που συµπλήρωσε τα εικοσιένα του, όταν ζητησε από τη µητέρα του να αλλάξει και να µπει στο δωµάτιό του. Ήθελε να της µιλήσει.

«Μαµά» της είπε πολύ ήρεµα, «έχω πάρει µια απόφαση. Θα ταξιδέψω … »

Η µητέρα παρέλυσε όταν άκουσε το γιό της. Βγαίνοντας από το αποστειρωµένο περιβάλλον του δωµατίου του έβαζε σε σοβαρό κίνδυνο τη ζωή του. Πράγµατι, η µοναδική φορά που είχε εγκαταλείψει το δωµάτιο ήταν όταν είχε πεθάνει ο πατέρας του και, παρά τις προφυλάξεις που είχε πάρει, ένας ιός της γρίπης που έφτασε στο σώµα του παραλίγο να τον σκοτώσει.

Για δυο εβδοµάδες, κανείς από την οµάδα των γιατρών που τον παρακολουθούσαν -ούτε ο ίδιος ο Δρ. Σκόρο- δεν µπορούσαν να είναι βέβαιοι ότι θα ξεπερνούσε τον κίνδυνο.

«Γιε µου» του είπε στο τέλος, «ξέρεις ότι δεν µπορείς να το κάνεις αυτό. Εγώ θα έδινα και τη ζωή µου, το ξέρεις, για να σου χάριζα αυτήν τη δυνατότητα, αλλά είναι αδύνατον και λυπάµαι.»

Κοίτα µαµά» είπε ο Μαρκ, «είµαι είκοσι ενός. Κανείς με αυτήν την αρρώστια δεν έχει ξεπεράσει τα είκοσι έξι, κι ας είχαν την ίδια η καλύτερη φροντίδα από µενα. Υποτίθεται πως, αφού τελειώσει η ανάπτυξη, αρχίζει η προοδευτική και μη αναστρέψιµη φθορά στο συκώτι και τη σπλήνα. εγώ δεν θέλω να πεθάνω, µαµά. Αλλά λιγότερο θέλω να εγκαταλείψω αυτόν τον κόσµο χωρίς να έχω δει τη Μόνα Λίζα. Δεν θέλω να πεθάνω χωρίς να έχω πατήσει ποτέ την άµµο µιας παραλίας ή χωρίς να έχω κάνει µπάνιο στη θάλασσα, κι ας είναι µόνο για µία φορά. Δε θέλω να φύγω για πάντα χωρίς να έχω επισκεφτεί τη θεία Γερτρούδη και τη φάρµα της στην Καλιφόρνια. Δεν θα πεθάνω, µαµά, χωρίς να σε αγκαλιάσω και να αισθανθώ το µάγουλό σου πάνω στο δικό µου, χωρίς τίποτα ανάµεσά τους, κι ας είναι µόνο για µία φορά.»  

Η µητέρα έκλαιγε, αλλά του απάντησε:

«Η επιστήµη προοδεύει, Μαρκ. Ίσως σε µερικά χρόνια, αυτό που µέχρι σήµερα είναι ανίατο, να θεραπεύεται. Περίµενε λίγο, γιε µου … »

«Είµαι πρόθυµος να ακούσω τον Δρ. Σκόρο» είπε ο Μαρκ. «Αν αυτός πει πως υπάρχει κάτι νέο, αν µου δώσει κάποια εναλλακτική λύση, αν έχει κάποια πληροφορία που αγνοώ, θα ξανασκεφτώ τη στάση µου. Αλλά αν δεν είναι έτσι, µαµά, σ’ το λέω από τώρα: εγώ θα βγω απ’ αυτή τη φούσκα και θα ηθελα να πάω στην Ευρώπη µαζί σου, και στην παραλία και στη φάρµα της αδελφής σου. Βέβαια, αν δε θες να γίνεις συνεργός µου, µπορώ να το καταλάβω και θα το κάνω όπως και να ‘χει, ακόµα και µόνος.»

Ούτε ο Δρ. Σκόρο συµφωνούσε µε την απόφαση του Μαρκ. Του είπε πως, αν εκτεθεί στον έξω κόσµο, θα επιβιώσει έξι, το πολύ οχτώ, µήνες, αλλά όχι παραπάνω. Φυσικά, -δεν ήταν διατεθειµένος να πει ψέµατα-, από ιατρικά νέα δεν είχε τίποτα. Μπροστά στην αµετάκλητη απόφαση του Μαρκ, η µητερα αποφάσισε να τον συνοδέψει στην τελευταία του Περιπέτεια.

 

Σχεδόν ένα µήνα αργότερα θαύµαζαν, απολαµβάνοντας, τα γλυπτά του Λούβρου, τους πίνακες του Πράδο, τα αρχαία της Ελλάδας και τις πλατείες της Ρώµης.

Από ‘κει πέταξαν για την Καλιφόρνια. Ο Μαρκ έλεγε πως δεν υπήρχε και τόσος χρόνος και είχε πολλά να κάνει. Η οικογένεια µε χαρά συνόδεψε τον Μαρκ στην πρώτη του ανάβαση σε άλογο, του έδειξαν πώς να αρµέγει τις αγελάδες και μοιράστηκαν µε τη µητέρα και τον γιο τη στιγµή που ο Μάρκ έκλαψε από συγκίνηση µπροστά στην απεραντοσύνη του ωκεανού.

Πήγαιναν τέσσερις µήνες που έλειπαν από το σπίτι, όταν λίγα δέκατα συννέφιασαν τη χαρά όλων. Η µητέρα ζήτησε από τον Μαρκ να γυρίσουν στην πόλη και να επισκεφτούν τον Δρ. Σκόρο, κι έτσι έκαναν.

Οι εξετάσεις δεν έδειξαν τίποτα το αναπάντεχο. ‘Ενα κρύωμα δεν ήταν επιπλοκή για κάποιον που δεν είχε ανεπάρκεια ανοσοποιητικού, αλλά ο Μαρκ χρειαζόταν παρά πολλή προσοχή. Η ιατρική οµάδα συνέστησε την επιστροφή στη μόνωση του πλαστικού, αλλά ο Μαρκ αρνήθηκε. Οι γιατροί μπόρεσαν µόνο να αποσπάσουν την υπόσχεση του ασθενή ότι θα ξεκουραζόταν στο σπίτι για µερικές εβδοµάδες.

Ήταν µέρες µεγάλης αγωνίας για τη µητέρα του Μαρκ, που αναρωτιόταν αν είχε κάνει λάθος. Θα έπρεπε να είχε εναντιωθεί µε περισσότερη επιµονή; Ίσως τα σχέδιά του να ήταν μεγάλα λόγια, και χωρίς την παρέα της µαµάς του ο Μαρκ να μην είχε τολµήσει να κάνει το βήµα που τώρα απειλούσε να γίνει η τελευταία επιθυµία του.

«Μαµά» φώναξε το παιδί από το κρεβάτι.

«Εδώ είµαι, παιδί µου, χρειάζεσαι κάτι;»

«αγκάλιασε µε» της ζήτησε και, καθώς πίεζε το µάγουλό του πάνω στο δικό της, της είπε, σαν να είχε διαβάσει τις σκέψεις της.

Σ΄ ευχαριστώ πολύ, µαµα, εγώ ξέρω πόσο δύσκολο πρέπει να ήταν να δεχτείς την απόφαση µου.

Ο σεβασµος σου για μένα μπορεί να συγκριθεί µονο µε την αγάπη µε την οποία πάντα µε φρόντιζες.»

«ίσως έπρεπε να είχα επιµείνει να µην πας … »

«Το έκανες, µαµά … Θα είχα πάει έτσι κι αλλιώς, αλλά ασφαλώς δεν θα είχα περάσει τόσο καλά» είπε ο Μαρκ χαµογελώντας.

Μετά από δύο εβδοµάδες ξεκούρασης και µητρικης φροντίδας, τα φάρµακα έφεραν αποτέλεσµα και ο κίνδυνος πέρασε. Ο Μαρκ σηκώθηκε από το κρεβάτι – στην αρχή µε την άδεια να τριγυρνάει µες στο σπίτι και µετά να κάνει σύντοµες βόλτες στην πόλη.

Σε µία από τις πρώτες εξόδους του πήγε στο τεράστιο εµπορικό κέντρο κοντά στο σπίτι του. Σκόπευε να αγοράσει βιβλία για το Ισραήλ και την Αίγυπτο – τους επόµενους προορισµούς του, όπως είπε στη µητέρα του. Περνώντας από το δισκάδικο σκέφτηκε πως η µουσική αυτών των τόπων θα πρέπει να ήταν ένας εξαιρετικός τρόπος για να πρωτογνωρίσει την κουλτούρα τους, και µπαίνοντας την είδε.

Ήταν µια κοπελίτσα γύρω στα είκοσι, µε τα µαλλιά γεµάτα µπούκλες, µελαχρινή και µε δύο υπέροχα πράσινα µάτια, που στον Μαρκ έµοιαζαν να λάµπουν από µακριά. Σαν να τον τράβηξε µαγνήτης, την πλησίασε κι έµεινε κοκαλωµένος να την κοιτάζει.

Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, η κοπέλα τον ρώτησε: «Μπορώ να σε βοηθήσω;»

Κι αυτός σκέφτηκε να της πει: «Ναι, Πάµε να πιούµε κάτι. Πάµε να κάνουµε µια βόλτα. Άσε µε να σε κοιτάζω για ώρες. Πες µου κάτι για σένα … » Αλλά δεν µπόρεσε. Ένας κόµπος είχε ανέβει στον λαιμό του και, ξεροκαταπίνοντας, είπε µονο:

«Θέλω αυτό το cd» πήρε το πρώτο που βρήκε µπροστά του και το έδωσε στην πωλήτρια χωρίς καν να το κοιτάξει.

Εκείνη χαµογέλασε παίρνοντας το cd και ρώτησε: «Κάτι άλλο;»

Ο Μαρκ έχασε και αυτή τη δεύτερη ευκαιρία και, απλά έγνεψε όχι µε το κεφάλι. Ο κόµπος δεν τον άφηνε να µιλήσει.

Η κοπέλα ρώτησε ακόµα: «Είναι για δώρο;»

«Όχι. Είναι για µένα.»

«Θέλεις να σ’ το τυλίξω έτσι κι αλλιώς;»

«Ννννναι … » ψέλλισε το παιδί, συνειδητοποιώντας πως αυτό θα του έδινε λίγο χρόνο παραπάνω. Ίσως σ’ εκείνα τα λεπτά …

Καθώς αυτή τύλιγε τη θήκη του cd, ο Μαρκ σκεφτόταν όλα όσα θα µπορούσε να της πει αλλά ήξερε ότι δεν θα τολµούσε.

Όταν βγήκε από το µαγαζί η µαµά του τον ρώτησε αν είχε βρει αυτό που έψαχνε και ο Μαρκ της απάντησε αινιγµατικά: «Ναι Υποθέτω πως ναι».

Όταν έφτασαν σπίτι, διηγήθηκε στη µητέρα του όλο το συµβάν κι έβρισε τον εαυτό του που δεν είχε τολµήσει να πει τίποτα. Η µητέρα τον ηρέµησε λέγοντάς του πως µπορούσε να ξαναπάει στο µαγαζί την επόµενη εβδοµάδα και να βρει το θάρρος να της προτείνει να βγούνε ή να της ζητήσει το τηλέφωνό της για να µπορεί να την πάρει. Ο νέος δέχτηκε πως η µητέρα του, για άλλη µια φορά, είχε δίκιο. Μπορούσε να επιστρέψει, αλλά όχι σε µία βδοµάδα, την επόµενη µέρα.

Αυτή τη φορά ανακάτεψε κάτι ράφια κάνοντας πως ψάχνει κάτι σπάνιο, για να βρει ευκαιρία να την κοιτάξει.

Του φάνηκε ακόµα πιο όµορφη από την προηγούµενη µέρα. Όταν πήγε πιο κοντά, εκείνη φάνηκε να τον αναγνωρίζει, γιατί µε ένα χαμόγελο τον πλησίασε και του είπε:

«Γεια … Μπορώ να σε βοηθήσω;»

Ο Μαρκ αισθάνθηκε να κοκκινίζει και αυτό τον έκανε να ντραπεί. Έβηξε, ξεροκατάπιε ξανά και τελικά είπε:

«Αυτό το cd».

«Κι άλλο δώρο … Για σένα;» είπε η νεαρή, καθώς ο Μαρκ ανακάλυπτε ένα ταµπελάκι µε το όνοµά της, Τζένιφερ, και χαιρόταν που τον είχε θυµηθεί.

«Ναι. Παρακαλώ … » απάντησε µαγεµένος. Για άλλη µια φορά, η ιεροτελεστία θαυµασµού της πλάτης της κοπέλας, καθώς εκείνη τύλιγε το χαρτί και την κορδέλα του αµπαλάζ. Για άλλη µια φορά, το ελάχιστο άγγιγµα των δαχτύλων της, καθώς της έδινε την πιστωτική κάρτα. Για άλλη µια φορά οι µατιές τους συναντήθηκαν φευγαλέα και, κυρίως, για άλλη µια φορά, η δειλία και η ντροπή του τον ανάγκασαν να µείνει σιωπηλός.

Έτσι, ο Μαρκ συνέχισε να πηγαίνει στο δισκοπωλείο δύο-τρεις φορές τη βδοµάδα, κάθε φορά ελπίζοντας πως θα τολµούσε να της µιλήσει. Αλλά, κάθε φορά, αφού αγόραζε ένα cd τυλιγµένο µε πολύχρωµα χαρτιά κι όλο και πιο φανταχτερές κορδέλες, έφτανε σπίτι και το φύλαγε στην ντουλάπα του δωµατίου του χωρίς να το ανοίξει, σαν σύµβολο της ατολµίας του.

Μέχρι που, µια µέρα, ο νέος πήρε µια απόφαση. Εκείνη τη φορά θα της µιλούσε, θα έπαιρνε το ρίσκο, θα τολµούσε να ζήσει την απόρριψή της. Άλλωστε, όπως έλεγε η µητέρα του, δεν είχε τίποτα να χάσει και πολλά να κερδίσει Ο Μαρκ δεν αισθανόταν καλά εκείνες τις µέρες. Μερικά δέκατα έδειχναν πως κάποιο νέο µικρόβιο τον ενοχλούσε. Τη Δευτέρα θα πήγαινε να επισκεφτεί τον Δρ. Σκόρο.

Όπως κάθε Σάββατο, το εµπορικό κέντρο ήταν γεµάτο κόσµο. Ο Μαρκ περιπλανήθηκε άσκοπα περιµένοντας να περάσει η ώρα και µετά, όταν όλοι άρχισαν να φεύγουν, µπήκε στο δισκοπωλείο και πήγε κατευθείαν προς την Τζένιφερ. Εκείνη τον είδε να έρχεται και χαµογέλασε.

«Ήθελα … » άρχισε.

«Ναι;» είπε αυτή.

«Ήθελα … αυτό το cd» είπε για άλλη µια φορά, µε µια άγνωστη θήκη στο χέρι.

«Φυσικά» είπε η Τζένιφερ.

Και χωρίς να ρωτήσει, πήγε στον πάγκο του αµπαλάζ για να το τυλίξει για δώρο.

Ο Μαρκ αναθεµάτισε σιωπηλά τον εαυτό του. Αλλά, πριν η Τζένιφερ γυρίσει να του δώσει το cd, τόλµησε να κάνει κάτι. Πήρε ένα µπλοκ αποδείξεων που έγραφε πάνω το όνοµα της κοπέλας κι έγραψε χωρίς εκείνη να τον πάρει είδηση: «Γεια. Με λένε Μαρκ. Μένω εδώ. Θα ήθελα πολύ να πάµε να πιούµε κάτι και να µιλήσουµε. Αυτό είναι το τηλέφωνό µου 298-345688».

Και αφού το έγραψε, έκλεισε το µπλοκ και πλήρωσε φεύγοντας σαν να µην είχε συµβει τίποτα.

Τη Δευτέρα, χτύπησε το τηλέφωνο του σπιτιού του. Η µητέρα το σήκωσε.

«Ναι;»

«Γεια σας … Ειµαι η Τζένιφερ, µπορώ να µιλήσω µε τον Μαρκ, παρακαλώ;»

Ακολούθησε µια µακριά σιωπή στη γραµµή, µέχρι η µητέρα να ξαναβρεί την ανάσα της και να απαντήσει: «Λυπάµαι, Τζένη … Ο Μαρκ πέθανε χτες.»

Ίσως επειδή δεν υπήρξαν άλλες πωλήσεις εκείνη τη µέρα, ή επειδή τις Κυριακές η Τζένιφερ είχε ρεπό, το αποτέλεσµα ήταν να βρει το σηµείωµα του Μαρκ, όταν ήταν πια αργά.

Η µητέρα έκλεισε το τηλέφωνο κλαίγοντας. Και χωρίς κανένα λόγο πήγε µέχρι το άδειο πια για πάντα υπνοδωµάτιο του γιου της. Άνοιξε την ντουλάπα και κοίταξε τη στοίβα µε τα τυλιγµένα cd στο πρώτο ράφι.

Από περιέργεια η χωρίς κανένα λόγο άνοιξε το πρώτο από κάτω για να δει τι είχε µεσα.

Πάνω στο cd ήταν κολληµένο ένα σηµείωµα που έλεγε:

«Γεια. Είµαι η Τζένιφερ. Είµαι καινούργια στην πόλη. Δεν έχω κανένα φίλο, θα ήθελες να πιεις κάτι µαζί µου … ;»

Η µητέρα άνοιξε τα υπόλοιπα cd.

Καθένα απ’ αυτά είχε κολληµένο ένα σηµείωµα που η Τζένη είχε γράψει χωρίς να τη βλέπει ο Μαρκ, και είχε κρύψει κάτω από το περιτύλιγµα. Πιθανότατα µε τον ίδιο φόβο της απόρριψης, όπως και ο γιος της. Μάλλον, χωρίς να τολµήσει ούτε αυτή να πάρει το ρίσκο.

«Έχεις δυο µάτια πολύ όµορφα και βλέµµα θλιµµένο. Δε θέλεις να βρεθούµε να µιλήσουµε;»

«Με λένε Τζένιφερ και θέλω πραγµατικά να σε γνωρίσω … »

«Γεια. Είµαι η Τζένιφερ … Δε θέλεις να γίνουµε φίλοι;
Βασίσου πάνω μου.  

https://mikreskathimerinesstories.wordpress.com/2015/03/

Ευγνωμοσύνη!

Είδα στον ύπνο μου πως επισκέφθηκα τον Παράδεισο κι ένας άγγελος ανέλαβε να με ξεναγήσει. Περπατούσαμε δίπλα - δίπλα σε μια τεράστια αίθουσα γεμάτη με αγγέλους. Ο άγγελος οδηγός μου σταμάτησε μπροστά στον πρώτο σταθμό εργασίας και είπε :
«Αυτό είναι το Τμήμα Παραλαβής. Εδώ παραλαμβάνουμε όλες τις αιτήσεις που φτάνουν στον Θεό με τη μορφή προσευχής»
Κοίταξα γύρω - γύρω στον χώρο. Έσφυζε από κίνηση, με τόσο πολλούς αγγέλους να βγάζουν και να ταξινομούν αιτήσεις γραμμένες σε ογκώδεις στοίβες από χαρτιά και σημειώματα, από ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Μετά, προχωρήσαμε σε έναν μακρύ διάδρομο, μέχρι που φτάσαμε στον δεύτερο σταθμό. Ο άγγελος μού είπε:
«Αυτό είναι το Τμήμα Συσκευασίας και Παράδοσης. Εδώ οι χάρες και οι ευχές που έχουν ζητηθεί προωθούνται και παραδίδονται σ' αυτούς που τις ζήτησαν»
Πρόσεξα και πάλι πόση κίνηση είχε και εδώ. Αμέτρητοι άγγελοι πηγαινοέρχονταν δουλεύοντας σκληρά, αφού τόσες πολλές επιθυμίες είχαν ζητηθεί και συσκευάζονταν για να παραδοθούν στη γη. Τέλος, στην άκρη ενός μακρινού διαδρόμου, σταματήσαμε στην πόρτα ενός πολύ μικρού σταθμού. Προς μεγάλη μου έκπληξη μόνο ένας άγγελος καθόταν εκεί, χωρίς να κάνει ουσιαστικά τίποτα. «Αυτό είναι το Τμήμα των Ευχαριστιών» μου είπε σιγανά ο φίλος άγγελός μου. Έδειχνε λίγο ντροπιασμένος.
«Πώς γίνεται αυτό; Δεν υπάρχει δουλειά εδώ;» ρώτησα.
«Είναι λυπηρό» αναστέναξε ο άγγελος. «Αφού παραλάβουν τις χάρες τους οι άνθρωποι, πολύ λίγοι στέλνουν ευχαριστήρια».
«Πώς μπορεί κάποιος να ευχαριστήσει τον Θεό για τις ευλογίες που παρέλαβε;» ρώτησα πάλι. «Πολύ απλά», απάντησε. «Χρειάζεται μόνο να πεις: Ευχαριστώ Θεέ μου!»
«Και για τι ακριβώς πρέπει να ευχαριστήσουμε;»
• Αν έχεις τρόφιμα στο ψυγείο σου, ρούχα στην πλάτη σου, μια στέγη πάνω απ' το κεφάλι σου και ένα μέρος για να κοιμηθείς, είσαι πλουσιότερος από το 75% αυτού του κόσμου.
• Αν έχεις χρήματα στην τράπεζα, στο πορτοφόλι σου και λίγα κέρματα σ' ένα πιατάκι, είσαι ανάμεσα στο 8% των ανθρώπων που ευημερούν.
• Αν ξύπνησες σήμερα το πρωί με περισσότερη υγεία από όση αρρώστια είσαι πιο ευλογημένος από όσους δεν θα επιζήσουν καν ως την αυριανή μέρα.
• Αν ποτέ δεν βίωσες την εμπειρία του φόβου του πολέμου, της μοναξιάς της φυλακής, της αγωνίας του βασανισμού και της σουβλιάς της πείνας, είσαι μπροστά από 700 εκατομμύρια ανθρώπους αυτής της γης.
• Αν μπορείς να προσευχηθείς σε έναν ναό, χωρίς τον φόβο της επίθεσης, της σύλληψης ή της εκτέλεσης. θα σε ζηλεύουν σίγουρα περίπου 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο.
• Αν οι γονείς σου είναι ακόμα ζωντανοί και είναι ακόμα παντρεμένοι μεταξύ τους, είσαι σπάνιος.
• Αν μπορείς να κρατάς το κεφάλι σου ψηλά και να χαμογελάς. δεν είσαι ο κανόνας, είσαι η εξαίρεση για όλους όσους ζουν μέσα στην αμφιβολία και στην απόγνωση
• Και αν διαβάζεις τώρα αυτό το μήνυμα, μόλις έλαβες μια διπλή ευλογία, πρώτον γιατί σου το έστειλε κάποιος που σ' αγαπάει και δεύτερον γιατί είσαι πιο τυχερός από 2 δισεκατομμύρια ανθρώπους, που δεν ξέρουν καν να διαβάζουν.
«Κατάλαβα. Και τώρα τι κάνω; Πώς μπορώ να αρχίσω;»
«Να πεις καλημέρα» μου χαμογέλασε ο άγγελός μου, «να μετρήσεις τις ευλογίες σου και να περάσεις αυτό το μήνυμα και σε άλλους ανθρώπους, για να τους θυμίσεις πόσο ευλογημένοι είναι " 

  

Περιοδικό «Τόλμη», αρχιμ. Δανιήλ Σάπικα, ιατρού

 

 Tελικά μπορεί το όνειρο κάποιου να είναι η δική μας αφύπνιση; Γιατί πράγματι, η καλύτερη στάση ζωής είναι αυτή της ευγνωμοσύνης και της εκτίμησης. Από τα πιο απλά πράγματα, όπως για το ότι βρήκαμε μια θέση πάρκινγκ στην Αθήνα, μέχρι τα πio μεγάλα, όπως τον ζεστό ήλιο που χαϊδεύει και πάλι σήμερα το μάγουλό μας. Από τα πιο ευχάριστα που ήταν η εισαγωγή μας σε μια σχολή της επιλογής μας, μέχρι τα πιο δυσάρεστα όπως το να βρεθούμε από ένα γραφείο που η ταμπελίτσα έλεγε "διευθυντής" , να πλένουμε τώρα σκάλες, μα όμως έτσι όπως είμαστε σκυμμένοι να βλέπουμε πως το πανί αυτό το κρατούν τα δυο γερά μας χέρια. Γιατί θα πρέπει να φτάνουμε εμείς οι άνθρωποι σε ακραία γεγονότα, όπως εκείνο της απώλειας  όχι υλικών, μα ανθρώπων, για να μπορέσουμε να εκτιμήσουμε; Γιατί θα πρέπει να βιώνουμε τον πόνο για να μάθουμε; Γιατί θα πρέπει να αρρωστήσουμε  βαριά για να εκτιμήσουμε το δώρο της ζωής; Γιατί θα πρέπει να υπερεκτιμούμε πρόσωπα και πράγματα εις βάρος κάποιων άλλων, γιατί θεωρούμε πως θα 'ναι εκεί πάντα για εμάς και μόλις αυτοί ή αυτά χαθούν τότε να αρχίζουμε να θρηνούμε; Εδώ είναι η κόλαση, εδώ και ο Παράδεισος. Και κάποιοι τη κόλαση τη ζουν. Όχι φανταστικά, πραγματικά τη ζουν!!! Μήπως λοιπόν να αρχίσουμε να βιώνουμε τη λέξη ευγνωμοσύνη πριν απ' τη λέξη πόνος; 

 Όταν βιώνουμε πραγματικά το συναίσθημα της ευγνωμοσύνης, τότε και μόνο τότε μπορούμε να ελπίσουμε αλλά και να προσελκύσουμε ,ακόμα περισσότερα και ομορφότερα πράγματα στη ζωή μας. Αλλά και μόνο τότε, αφού θα έχουμε εκτιμήσει όσα υπάρχουν ήδη στη ζωή μας, ακόμα και αυτά που απ' ότι φαίνεται δεν είναι αυτονόητα για όλους, θα καταφέρουμε επιτέλους να απλώσουμε το βλέμμα μας πέρα από το δικό μας κύκλο, να δούμε τι γίνεται εκεί έξω, να καταλάβουμε επιτέλους ότι αυτό εκεί έξω μας αφορά και εμάς και να παλέψουμε ώστε να γκρεμίσουμε όλους τους κυκλικούς προσωπικούς μας τοίχους. Η γη μας είναι στρογγυλή, είναι ένας κύκλος με ζωές πολύτιμες όσο κι οι δικές μας. Γιατί κλειστήκαμε μέσα στα δαχτυλίδια μας και αναγκάσαμε έτσι να φτιάξουν κι άλλοι το δικό τους και σήμερα συγκρινόμαστε ανάλογα με το υλικό απ' το οποίο είναι φτιαγμένα αυτά; Μήπως το μάλαμα απ' το οποίο είναι φτιαγμένο το δικό μας έγινε από κάποιους μας ει βάρος εκείνων που οι κύκλοι τους, οι τοίχοι τους , τα σπίτια τους και τα όποια δαχτυλίδια τους είναι στην καλύτερη περίπτωση φτιαγμένα από άχυρο και τσίγκο; Αν όχι,(αλλά ακόμα και γι αυτούς ποτέ δεν είναι αργά)τότε ας είμαστε ευγνώμονες για όλα όσα έχουμε και ας αφήσουμε τον κύκλο μας να μεγαλώσει και ένα να γίνει με εκείνον που περικλείει όλη τη γη. Και συνεχίζω..........  

 

1. Τι θα μας έλεγαν άραγε τα μάτια του 75% αυτού του κόσμου, εάν τους λέγαμε πως βαρεθήκαμε τα ρούχα που υπάρχουν στη ντουλάπα; Πως δεν μπορούμε να φάμε το φαγητό που έμεινε από χθες; Πως θέλουμε μία πολυθρόνα από εκείνες που κάνουν μασάζ την ώρα που αλλάζουμε κανάλια; 

2. Τι θα μας έλεγαν τα μάτια του 92% εάν τη δυσαρέσκεια έβλεπαν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μας γιατί σε κάποια θυρίδα έχουμε χρήματα που είναι μεν ασφαλή ,αλλά που όμως δεν αυγατίζουν;

3. Τι θα μας έλεγαν τα μάτια ενός μελλοθάνατου εάν μας έβλεπε κάθε μέρα να επιτρέπουμε στο άγχος μας να καταβροχθίζει τα χρόνια της ζωής μας; Ποιος θα τολμούσε άραγε να του πει πως το πολυτιμότερο αγαθό δεν είναι η υγεία; Πως άλλα μας καίνε τώρα εμάς, πως δε νοιαζόμαστε γι αυτή, πως επειδή πόνο δε νιώθουμε σωματικό, αυτήν την έχουμε εξασφαλίσει;

4. Τι μας έλεγαν τα 700 εκ. ζευγάρια μάτια, αν οι κοιλιές μας ήταν πρησμένες αλλά όχι από ασιτία; Πόσο ακόμα θα καμαρώνουμε και θα τις χαϊδεύουμε μπροστά σε αυτά τα μάτια; Για πόσο ακόμα θα αγνοούμε αυτό το γαλάζιο του ουρανού; Πότε το βλέμμα θα σηκώσουμε, θα νιώσουμε ευγνωμοσύνη και ύστερα αυτό το βλέμμα που θα 'χει πλέον ζεσταθεί το στείλουμε να αγγίξει εκείνους που χρόνια έβλεπαν χρώμα γκρι και ήρθαν εδώ έχοντας όχι ως σκοπό να κάνουν δύσκολη τη δική μας τη ζωή, αλλά να μοιραστούν αυτό το χρώμα το θαλασσί μαζί μας; Πότε θα νιώσουμε ευγνωμοσύνη που πήραμε αληθινή αγάπη, που είχαμε κάποιον δίπλα μας και πήραμε τη σωστή απόφαση, που είχαμε κάποιον δίπλα μας μας τάιζε αξίες και δεν παρασυρθήκαμε, που δε μας έλειψαν τα απαραίτητα, που δεν κακοποιηθήκαμε ή που από τύχη ίσως,βλέπουμε τώρα το απέραντο γαλάζιο και όχι ένα κομμάτι του μέσα από κάποια φυλακή;

5. Πόσο ευγνώμονες είμαστε στην όποια πηγή της δύναμής μας, που είμαστε ελεύθεροι να τη λατρεύουμε, να προσευχόμαστε σ'αυτή χωρίς κανένα φόβο; Πόσο ευγνώμονες είμαστε που δεν πιστεύουμε σε καμία ανώτερη δύναμη πέρα από τη δική μας την εσωτερική και είμαστε πάλι ελεύθεροι να το εκφράζουμε;

6. Τι λένε αλήθεια αν τα κοιτάξετε τα μάτια των γονιών, των ζωντανών μέσα σε ιδρύματα και γηροκομεία , μα πεθαμένων από την αγνωμοσύνη των παιδιών τους;

7. Σωστά!! Πρέπει να είμαστε ευγνώμονες εάν βρίσκουμε τη δύναμη ακόμα να γελάμε, εάν μπορούμε ακόμα παρόλο που ζούμε στο "δε γνωρίζουμε το αύριο τι μας ξημερώνει" να έχουμε το κεφάλι μας ψηλά. Μα όμως μας φτάνει; θέλουμε σε αυτό να είμαστε η εξαίρεση; Αν πιάσουμε στα χέρια μας και αν σηκώσουμε ψηλά του φίλου μας το κεφάλι; Δε χάνουμε έτσι δύναμη. Μπορεί να τη μοιραζόμαστε αρχικά μα στη συνέχεια θα δείτε πως μαθηματικά και όχι μαγικά, αυτή θα πολλαπλασιαστεί.
8. Και τέλος δεν ξέρω αν νιώθετε ευλογημένοι που δεν ανήκετε στους αναλφάβητους και άρα μπορείτε να διαβάζετε όλα αυτά, ξέρω όμως πως αν τα μάτια των 2 δις ανθρώπων κατάφερναν να διαβάσουν για την αγνωμοσύνη που μας χαρακτηρίζει, τότε τα δάκρυα τους θα έσβηναν όλο το μελάνι. Όχι για την ελπίδα τους για ευεργεσίες που σβήστηκε μαζί, αλλά για τη λύπη τους, το φόβο τους, πως όλη αυτή η αγνωμοσύνη μια μέρα θα μας στείλει στο κύκλο που τώρα είναι αυτοί. Γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να είναι αγράμματοι, μπορεί να είναι φτωχοί, μπορεί να είναι πεινασμένοι, μα είναι όμως οι πιο πολλοί ,και αν συνεχίσουμε κάποιοι να τους στερούμε το δικαίωμα "στον ήλιο να έχουν μοίρα" και αν συνεχίσουμε οι περισσότεροι "τον ήλιο μας "να μην τον εκτιμούμε, τότε πολύ φοβάμαι ,όπως και εκείνοι, πως μάλλον ξέρω τι μας επιφυλάσσει η μοίρα τελικά.....

Αν κάθε μέρα και λεπτό  

 

θυμόμαστε - δε λέω να νιώθουμε ενοχές, μα να θυμόμαστε- πως για ότι έχουμε τώρα, είτε είναι η ελευθερία μας , είτε είναι μια υπέροχη σχέση, ένα αμάξι, ένα σπίτι, μια δουλειά , είτε ακόμα και το ακριβό το συνολάκι που φοράμε, κάποτε είχαμε ελπίσει, ευχηθεί, εμείς ή οι γονείς μας, τότε θα βοηθήσουμε τη λέξη ευγνωμοσύνη ποτέ να μη γεράσει, μαζί της να μη χαθεί η χαρά για εμάς, μαζί και η ελπίδα για χαρά μες στη ζωή για κάποιους άλλους.

7 φυσικοί τρόποι να απαλλαγείτε από τις κρεατοελιές!

Oι κρεατοελιές, είναι καλοήθεις, μη καρκινικές αλλοιώσεις του δέρματος και είναι απολύτως ακίνδυνοι για την υγεία μας. 

Μπορεί να βρίσκονται σε οποιοδήποτε σημείο του σώματος, κυρίως όμως εμφανίζονται σε σημεία που υπάρχουν τριβές, όπως ο λαιμός, οι μασχάλες ή το στέρνο.

Οι κρεατοελιές δεν έχουν συγκεκριμένο σχήμα ή μέγεθος. Αποτελούνται από λιποκύτταρα, νευρικά κύτταρα και ίνες και καλύπτονται από δέρμα. Είναι πιο συχνές σε υπέρβαρα και παχύσαρκα άτομα, σε άτομα που πάσχουν από διαβήτη αλλά και σε εγκύους.

Δείτε επτά φυσικά προϊόντα που θα σας βοηθήσουν αν απαλλαγείτε από τις ενοχλητικές κρεατοελιές μια για πάντα.

1. Έλαιο τεϊόδεντρου. Καθαρίζετε την επιδερμίδα τοπικά, παίρνετε ένα κομμάτι βρεγμένο βαμβάκι και προσθέτετε τρεις σταγόνες έλαιο τεϊόδεντρου. Εφαρμόζετε με κυκλικές κινήσεις επάνω στην κρεατοελιά. Επαναλαμβάνετε καθημερινά για επτά έως δέκα ημέρες.

2. Καστορέλαιο. Αναμειγνύετε το καστορέλαιο με μαγειρική σόδα για να φτιάξετε μια παχύρευστη κρέμα. Εφαρμόζετε την κρέμα τοπικά στην επιδερμίδα και καλύπτετε με ένα αυτοκόλλητο επίθεμα. Επαναλαμβάνετε καθημερινά για δύο με τέσσερις εβδομάδες.
3. Μηλόξυδο. Βρέχετε λίγο βαμβάκι ή μια μπατονέτα και εφαρμόζετε απευθείας επάνω στο δέρμα. Επαναλαμβάνετε καθημερινά για δύο με τέσσερις εβδομάδες.
4. Χυμός λεμονιού. Ο χυμός του λεμονιού περιέχει κιτρικό οξύ, το οποίο βοηθά να σπάσουν οι δεσμοί μεταξύ των κυττάρων που αποτελούν την κρεατοελιά. Βρέχετε ένα κομμάτι βαμβάκι με το χυμό και εφαρμόζετε στην επιδερμίδα. Το αφήνετε μέχρι να στεγνώσει. Όσο περνούν οι μέρες, η κρεατοελιά θα αρχίσει να ξεραίνεται.

5. Φλούδα μπανάνας. Κόβετε τη φλούδα σε μικρά κομμάτια και τη συγκρατείτε επάνω στο δέρμα με ένα αυτοκόλλητο επίθεμα, με την εσωτερική πλευρά της φλούδας να ακουμπά στο δέρμα. Την αφήνετε όλο το βράδυ, επαναλαμβάνοντας για μερικές ημέρες.

6. Σκόρδο. Τρίβετε το σκόρδο και απλώνετε το χυμό του επάνω στο δέρμα, καλύπτοντας με ένα επίθεμα. Επαναλαμβάνετε τρεις φορές την ημέρα, αλλάζοντας συνεχώς το επίθεμα.
7. Αλόη. Απλώνετε το χυμό του φυτού ή το τζελ που αγοράσατε από το φαρμακείο απευθείας επάνω στο δέρμα. Η αλόη έχει μοναδικές ιδιότητες στην ενυδάτωση και την περιποίηση της επιδερμίδας, γι’ αυτό και χρησιμοποιείται σε δεκάδες καλλυντικά και προϊόντα ομορφιάς.

onmed.gr

H νηστεία είναι ωφέλιμη για τον οργανισμό μας!

Η νηστεία της Σαρακοστής είναι πολύ καλή ευκαιρία για υγιεινή και ισορροπημένη διατροφή. Χαρακτηρίζεται από τη μη κατανάλωση κρέατος, … γαλακτοκομικών, αυγών και ψαριών, ενώ επιτρέπονται θαλασσινά, πατάτες, ρύζι, ζυμαρικά, φρούτα, λαχανικά και όσπρια.
Αναλυτικότερα, στη νηστεία της Σαρακοστής, η αποχή από το κρέας και τα ζωικά λιπαρά συμβάλλει στη μείωση των επιπέδων χοληστερίνης και τριγλυκεριδίων, καθώς επίσης και στη μείωση του σωματικού βάρους. Αντίθετα, η υψηλή κατανάλωση ξηρών καρπών και θαλασσινών αυξάνει την πρόσληψη μονοακόρεστων και πολυακόρεστων λιπαρών οξέων, τα οποία βελτιώνουν το λιπιδαιμικό προφίλ.
Η λειτουργία του έντερου αποκαθίσταται και βελτιώνονται τα επίπεδα αρτηριακής πίεσης.
Η αναπλήρωση των αναγκών σε πρωτεΐνη λόγω αποχής από ζωικής προέλευσης τρόφιμα προκύπτει από την ευρύτερη κατανάλωση σε όσπρια, σουσάμι, ταχίνι, μανιτάρια, θαλασσινά και ξηρούς καρπούς. Κατά τη διάρκεια της νηστείας δεν παρατηρείται ιδιαίτερη έλλειψη σε βιταμίνες, μέταλλα, ιχνοστοιχεία. Ωστόσο, λίγο παραπάνω προσοχή χρειάζεται η πρόσληψη ασβεστίου, σιδήρου και των βιταμινών Β12 και D, τα οποία καλύπτονται αν ακολουθήσουμε τα εξής διατροφικά tips

Νηστίσιμα τρόφιμα που είναι καλές πηγές ασβεστίου

• Μπρόκολο
• Αποξηραμένα φρούτα (ειδικά τα σύκα)
• Όσπρια
• Ταχίνι – σουσάμι
• Εμπλουτισμένα δημητριακά ολικής αλέσεως
• Σόγια
• Εμπλουτισμένοι χυμοί
• Ξηροί καρποi
Συμβουλές για καλύτερη απορρόφηση της βιταμίνης D
Η βιταμίνη D βοηθά στην απορρόφηση του ασβεστίου από το έντερο και η επαρκής πρόσληψή της είναι απαραίτητη προκειμένου να έχουμε καλά αποθέματα ασβεστίου στον οργανισμό. Επειδή είναι λιποδιαλυτή βιταμίνη, για την απορρόφησή της απαιτείται η παρουσία λίπους στο γεύμα (δεν χρειάζεται μεγάλη ποσότητα). Επίσης, η βιταμίνη D παράγεται και από το δέρμα μας, οπότε επαρκής έκθεση στον ήλιο μπορεί να εξασφαλίσει καλά επίπεδα βιταμίνης D, ανεξάρτητα από τη διαιτητική πρόσληψη.

Νηστίσιμα τρόφιμα που είναι καλές πηγές σιδήρου

• Όσπρια
• Αποξηραμένα φρούτα
• Σκούρα πράσινα φυλλώδη λαχανικά
• Μύδια, στρείδια
• Εμπλουτισμένα δημητριακά ολικής αλέσεως
Συμβουλές για καλύτερη απορρόφηση του φυτικού σιδήρου
Συνοδεύετε τα παραπάνω τρόφιμα με πηγές βιταμίνης C (εσπεριδοειδή, πράσινες πιπεριές, μπρόκολο, φράουλες, ακτινίδια, λαχανάκια Βρυξελλών).
Αποφεύγετε όσο γίνεται την ταυτόχρονη κατανάλωση πολυφαινολών (π.χ. ταννίνες τσάι), οξαλικού οξέος (σπανάκι, σέλινο, παντζάρια, μελιτζάνα, χόρτα, μπάμιες, (μούρα, ξηροί καρποί, τσάι, κακάο), φυτικών ινών και φυτικού οξέος (τρόφιμα ολικής άλεσης, καφές, κρόκος αυγού, όσπρια, ξηροί καρποί) και ασβεστίου.
Νηστίσιμα τρόφιμα που είναι καλές πηγές βιταμίνης Β12

• Εμπλουτισμένα τρόφιμα (κυρίως δημητριακά ολικής αλέσεως)
Έτσι, αν ακολουθήσουμε όλες τις παραπάνω οδηγίες μπορούμε να κερδίσουμε όλα τα οφέλη της νηστείας:
* Αποτοξινώνει τον οργανισμό
* Βελτιώνει τη λειτουργία του εντέρου
* «Ξεκουράζει» το πεπτικό σύστημα και το ήπαρ
* Ελαττώνει τη χοληστερόλη και τα τριγλυκερίδια
* Μειώνει την αρτηριακή πίεση
* Ισχυροποιεί το ανοσοποιητικό σύστημα


Πηγή: iator.gr

Αγάπη σημαίνει...

«Αγάπη σημαίνει να δίνεις χωρίς να νοιάζεσαι καθόλου για το AN, το τι και το πότε θα πάρεις πίσω ως ανταμοιβή αυτό που έδωσες.


Τα δίνω-παίρνω είναι συναλλαγή, είναι εμπόριο, δεν είναι αγάπη.


Όλοι θέλουμε από τους γύρω μας να μας αγαπούν, να μας προσέχουν, να μας φροντίζουν, να μας προσφέρουν, να νοιάζονται για μας.


Εμείς όμως φοβόμαστε να ανοίξουμε την καρδιά μας και να προσφέρουμε αγάπη.


Παίρνουμε όμως τελικά μόνο αυτά που έχουμε δώσει».

Από το περιοδικό «Τα κρίνα»

Χέρια αξιολάτρευτα!

Ένας καλλιτέχνης, παιδί μιας μάνας στοργικής, μιας μάνας ηρωίδας – σαν όλες τις μάνες του κόσμου – παιδί ευαίσθητο, ήθε­λε να κάνει έναν πίνακα ζωγραφικής, στον οποίο να απέδιδε το μεγαλείο της Μάνας του....

Έκανε μια γυναικεία μορφή και έβαλε στα χέρια της το περιστέρι της ειρήνης.
Κοίταξε το έργο του, μα δέν ικανοποιήθηκε.
– Δεν εξαντλεί τό μεγαλείο της, είπε. Και τό έσχισε. Γιατί ἡ μάνα δέν υπηρετεί μόνον αὐτό το αγαθό.
Την δεύτερη φορά έβαλε στα χέρια της ένα σπίτι. Μα ένοιωσε πώς και αυτό την αδικούσε, γιατί η μάννα κρατά στα χέρια της την πορεία ολης της οικουμένης.
Την τρίτη φορά την ζωγράφισε δεομένη με τα χέρια ψηλά, σε στάση ικεσίας. Ούτε και αυτή ἡ στάσις κάλυπτε την προσφορά της.
Μέρες τον απασχολούσε αυτός ο πίνακας. Ωσπου την έκανε την Μάννα όλη μια καρδιά και έγραψε μέσα:
«Παιδί μου, ἡ Παναγιά μαζί σου», «Στήν εὐχή του Θεού!», «Καλό ταξίδι!».
«Πρόσεχε, μην κρυώσεις!», «Πήρες το μπουφάν σου;».
«Μην τρέχεις!». «Νά τηλεφωνήσεις μό­λις φθάσεις».
«Εφαγες;», «Πονάς;», «Τί να σου ετοιμάσω;».
«Κοιμήθηκες καλά;», «Σε περιμένω».
«Είσαι καλά;», «Μήν στεναχωριέσαι».
«Τα έχω σβήσει όλα!».
Φράσεις πού κρύβουν λαχτάρες και αγωνίες, πόνους και καημούς, πόθους, θυσίες, αγρύπνιες, κόπους, τρυφερότητα και αγά­πη. Αγάπη ανιδιοτελή, ειλικρινή, μόνιμη, διαρκή.
Αυτή είναι η Μάνα! 
Πηγή: Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀχιμ. Θεοφίλου Ζησοπούλου,  «Ὑπάρχει Ἐλπίδα!», ἔκδοση Ὀρθοδ. Χριστ. Ἀδελφ. «ΛΥΔΙΑ».