Μέτρησα .....

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ'ότι έχω ζήσει έως τώρα... 

Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες 
τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, 
άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, 
νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει 
κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική 
τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να 

οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.

Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές 

αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την 

επικεφαλίδα. 

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω 

την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα...

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.

Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.

Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.

Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.

Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.

Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια

Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την 

ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.

Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των 

ανθρώπων...

Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει 

κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί 

να σου χαρίσει.

Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν...Είμαι 

σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’όσες έχω ήδη φάει.

Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη 

συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.

Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι 

εσύ...»

Από τον Mario de Andrade (Ποιητή, συγγραφέα, δοκιμιογράφο και μουσικολόγο από τη 
Βραζιλία).

Αποφθέγματα για μια ευτυχισμένη ζωή!!!!!!

Η διαφορά μεταξύ του ποιος είστε και του τι θέλετε να είσαι, είναι το τι κάνετε για να το πετύχετε. 

.Μην ανησυχείτε πάρα πολύ για τους ανθρώπους που δεν ανησυχούν για εσάς. 

 

Κάποιες φορές θα πρέπει να επιβληθείτε στα συναισθήματα σας και να να διώξτε πράγματα που κάποτε σήμαιναν πολλά για σας, ώστε να μπορέσετε να απαγκιστρωθείτε από το παρελθόν, και να ανοίξετε το επόμενο κεφάλαιο στη ζωή σας.  

Σταματήστε να ψάχνετε ό, τι έχετε χάσει, ώστε να μπορέστε να δείτε τι έχετε.

 

Δείχνετε στα καλύτερα σας, όταν φοράτε το χαμόγελό σας. Δεν υπάρχει καλύτερη  ομορφιά, από αυτή που έρχεται από μέσα μας.

Eίπαν......Είναι μερικοί άνθρωποι ...

Είναι μερικοί άνθρωποι που δεν μπόρεσαν ποτέ να διαβάσουν το μυστικό σημείωμα που άφησε μέσα τους ο Θεός. Δεν είχαν το απαιτούμενο φως για να το διαβάσουν. Και τ' άφησαν διπλωμένο να κιτρινίζει σε ένα κρυφό συρταράκι της ψυχής τους.
Είναι μερικοί άνθρωποι που, όταν πέσει στα χέρια τους η χαρά, δεν ξέρουν πως τους ανήκει.
Και σαστίζουν. Τη φέρνουν από δω, τη γυρνάνε από κει, ώσπου ανοίγουν ένα λάκκο και τη θάβουν, όπως κάνουν με τα κόκαλα τα σκυλιά.
Είναι μερικοί άνθρωποι που πίστεψαν αλήθεια πως ο Θεός αγαπάει τους μουτρωμένους.
Χαρά σ' αυτούς που γέμισαν την ψυχή τους και διάβασαν τραγουδιστά το μυστικό τους σημειωματάκι. Αν το 'σκισαν μετά, αν το 'καψαν, το έκαναν μόνο και μόνο για το κέφι τους. Για να κλείσουν μάτι στο Θεό.

Χαρά σ' αυτούς που πιάστηκαν στο δόλωμα της ζωής και σπαρτάρισαν μέσα στα δίχτυα της. Αν τα τρύπησαν μια στιγμή και ξαναβγήκαν στο πέλαγος, το 'καναν μόνο και μόνο για να 'χουν τη χαρά να ξαναπιαστούν... 

  

 

Αλκυόνη Παπαδάκη «Σαν χειμωνιάτικη λιακάδα»

Το γέλιο της καρδιάς!!!!!

”Δεν θα αντάλλασα ποτέ το γέλιο της Καρδιάς μου με τα πλούτη όλου του Κόσμου” - Χαλίλ Γκιμπράν

Όλες οι επιστημονικές έρευνες που έχουν γίνει για το γέλιο έχουν καταλήξει ότι είναι το πιο αποτελεσματικό φάρμακο για τον άνθρωπο.

Το γέλιο έχει άμεση επίδραση στο ανοσοποιητικό σύστημα του ανθρώπου, καθώς βοηθάει στην δημιουργία περισσότερων Τ-κυττάρων, απαραίτητων για την αποτελεσματική εξάλειψη των λοιμώξεων. Επίσης, το γέλιο βαθαίνει την αναπνοή του ανθρώπου και βοηθάει στην καλύτερη οξυγόνωση του οργανισμού. Επιπλέον βοηθάει στο πεπτικό και μυϊκό σύστημα.

Το ξεκαρδιστικό γέλιο κινητοποιεί τον πεπτικό σωλήνα γι αυτό και είναι αποτελεσματικό για την αεροφαγία και τη χώνεψη. Ένα λεπτό με ξεκαρδιστικού γέλιου ισοδυναμεί με πολλά λεπτά χαλάρωσης.

Τέλος το γέλιο μπορεί να αποδειχτεί μια πολύ καλή γυμναστική καθώς εκατό με διακόσιες φορές γέλιου την μέρα ισοδυναμούν με 10 λεπτά κωπηλασίας ή τρεξίματος. Ενώ μια ώρας γέλιου αρκεί για το κάψιμο 5οο θερμίδων, αφού όλοι οι μύες του σώματος κινούνται. Και σε όλα αυτά προστίθενται το αίσθημα ευεξίας, ευφορίας και χαράς που αισθάνεται ο άνθρωπος που γελά και έχουμε το τέλειο αποτέλεσμα.

Ακολουθεί η γνώμη των ψυχολόγων, οι οποίοι λένε : «δείξε μου το γέλιο σου να σου πω ποιος είσαι!» Θεωρείται λοιπόν, ότι μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα τον χαρακτήρα και την ιδιοσυγκρασία κάποιου από το γέλιο του παρά από μια βαρετή ψυχολογική εξέταση.

Συμφωνούν μάλιστα ότι το γέλιο φωτίζει κάποιες ξεχασμένες πλευρές των προβλημάτων μας, χώρια που μας χαλαρώνει κιόλας. Μας δείχνει το δρόμο, μας ανάβει το φως, και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, μας ξεκουράζει κι από πάνω! 

Ο δεκάλογος του γέλιου

· Δεν σταματάς να παίζεις επειδή μεγαλώνεις,
Μεγαλώνεις επειδή σταματάς να παίζεις.

· Αφού τα νιάτα είναι για μια φορά μπορούμε
Να μείνουμε ανώριμοι για πάντα….

· Δεν είναι ποτέ αργά να έχουμε ευτυχισμένα Παιδικά χρόνια…

· Η ζωή είναι αβέβαιη γι αυτό …πρέπει να τρώμε
Πρώτα το επιδόρπιο….

· Είναι σημαντικό να βλέπεις σοβαρά το χιούμορ
Στη ζωή σου, δεν είναι αστείο θέμα αυτό…

· Ένας κλόουν είναι σαν την ασπιρίνη, όμως δρα
Δυο φορές πιο γρήγορα…

· Άλλαξε τον κόσμο…..
Κάθε φορά που συναντάς έναν άνθρωπο να χαμογελάς….

· Τελείωσε τη μέρα σου με ένα γέλιο, ακόμη και τις φορές που είναι δύσκολο. Σημείωσε σε ένα τετράδιο τις φορές που γέλασες μέσα στη μέρα. Προσπάθησε κάθε μέρα αυτός Ο αριθμός να είναι όλο και μεγαλύτερος….

· Δημιούργησε ένα αρχείο με τα καλύτερα ανέκδοτα…
Διάβασε δυνατά ένα ανέκδοτο και προσπάθησε να γελάσεις ξεκαρδιστικά… Για να μάθεις να γελάς εγκάρδια {μέσα από την καρδιά} χρειάζεται εξάσκηση….. Αξίζει πραγματικά τον κόπο όμως…. 

Ίσως είναι καλό να μάθουμε ότι :

· Κατά μέσον όρο, ένας ενήλικος γελά περί τις 6.205 φορές τον χρόνο. Αυτό σημαίνει περί τις 17 φορές την ημέρα. Δεν είναι πολύ: τα παιδιά γελούν κατά μέσον όρο 40 φορές την ημέρα!

· Ένας άνδρας που γελά τρανταχτά εκπνέει τον αέρα από τους πνεύμονές τους με ταχύτητα που αγγίζει τα 100 χιλιόμετρα ανά ώρα

· Η παρέα δεν είναι απαραίτητη για να γελάσουμε, έχει όμως διαπιστωθεί ότι γελάμε περισσότερο με το ίδιο αστείο αν γίνεται παρουσία άλλων. Επίσης γελάμε κατά μέσον όρο 30 φορές περισσότερο με παρέα σε σχέση με τις μοναχικές στιγμές μας. 

· Το γέλιο δεν είναι ανθρώπινο προνόμιο: γελούν τα εξαδέλφια μας οι πίθηκοι αλλά και τα τρωκτικά. (Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν γελούν άλλα είδη αλλά πως οι επιστήμονες δεν έχουν διερευνήσει το φαινόμενο.)

· Επιδημία γέλιου σημειώθηκε το 1962 στην Τανζανία και διήρκεσε δυόμισι χρόνια. Περίπου χίλιες νεαρές γυναίκες «μολύνθηκαν» κατά τη διάρκεια της επιδημίας και το θέμα λύθηκε με καραντίνα των «γελαστών» χωριών. Το χρονικό της επιδημίας καταγράφηκε σε ιατρικές επιθεωρήσεις. 

Γελάστε λοιπόν!

· Δυνατά,

ξεκαρδιστικά,

· αυθόρμητα,

· με την καρδιά σας…

· για την καρδιά σας ….και όχι μόνο!

«όσο γελάμε, τίποτα δεν χάθηκε !!!»

Σαίξπηρ

__________

       psychoevexia.weebly.com

Guernica 3D

Τ’ όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη
Τ’ όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη
Τα λόγια της αγάπης κάτω απ’ τα δέντρα
είναι η ειρήνη
Ο πατέρας που γυρνάει τ’ απόβραδο μ’ ένα φαρδύ χαμόγελο στα μάτια
μ’ ένα ζεμπίλι στα χέρια του γεμάτο φρούτα
και οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπό του
είναι όπως οι σταγόνες του σταμνιού που παγώνει το νερό στο παράθυρο,
είναι η ειρήνη.

Όταν οι ουλές απ’ τις λαβωματιές κλείνουν στο πρόσωπο του κόσμου
και μες στους λάκους που ‘ καψε η πυρακαϊά δένει τα πρώτα της μπουμπούκια η ελπίδα
κι οι νεκροί μπορούν να γείρουν στον πλευρό τους και να κοιμηθούν δίχως παράπονο
ξέροντας πως δεν πήγε το αίμα τους του κάκου,
είναι η ειρήνη.

Ειρήνη είναι η μυρουδίά του φαγητού το βράδυ,
τότε που το σταμάτημα του αυτοκινήτου στο δρόμο δεν είναι φόβος,
τότε που το χτύπημα στην πόρτα σημαίνει φίλος,
και το άνοιγμα του παραθύρου κάθε ώρα σημαίνει ουρανός,
γιορτάζοντας τά μάτια μας με τις μακρινές καμπάνες των χρωμάτων του,
είναι ειρήνη.

Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα κι ένα βιβλίο μπροστά στο
παιδί που ξυπνάει.
τότε που τα στάχυα γέρνουν το ‘να στ’ άλλο λέγοντας: το φως, το φως
και ξεχειλάει η στεφάνη του ορίζοντα φως,
είναι η ειρήνη.
Τότε που οι φυλακές επισκευάζονται να γίνουν βιβλιοθήκες,
τότε που ένα τραγούδι ανεβαίνει από κατώφλι σε κατώφλι τη νύχτα,
τότε που τ’ ανοιξιάτικο φεγγάρι βγαίνει απ’ το σύγνεφο
όπως βγαίνει απ’ το κουρείο της συνοικίας φρεσκοξυρισμένος ο
εργάτης το Σαββατόβραδο,
είναι η ειρήνη.

Τότε που η μέρα που πέρασε, δεν είναι μια μέρα που χάθηκε,
μα είναι η ρίζα που ανεβάζει τα φύλλα της χαράς μέσα στο βράδυ
κι είναι μια κερδισμένη μέρα κι ένας δίκαιο ύπνος,
που νιώθεις πάλι ο ήλιος να δένει βιαστικά τα κορφίνια του
να κυνηγήσει τη λύπη απ’ τις γωνιές του χρόνου,
είναι η ειρήνη.
Ειρήνη είναι οι θημωνιές των αχτίνων στους κάμπους του καλοκαιριού
είναι τ’ αλφαβητάρι της καλοσύνης στα γόνατα της αυγής.
Όταν λες: αδελφές μου, – όταν λέμε: αύριο θα χτίσουμε.
όταν χτίζουμε και τραγουδάμε,
είναι η ειρήνη.

Τότε που ο θάνατς πιάνει λίγο τόπο στην καρδιά
κι οι καμινάδες δείχνουν με σίγουρα δάχτυλα την ευτυχία,
τότε που το μεγάλο γαρίφαλο του δειλινού
το ίδιο μπορεί να το μυρίσει ο ποιητής κι ο προλετάριος,
είναι η ειρήνη.

Η ειρήνη είναι τα σφιγμένα χέρια των ανθρώπων
είναι το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου
είναι το χαμόγελο της μάνας
Τίποτ’ άλλο δεν είναι η ειρήνη.
Και τ’ αλέτρια που χαράζουν βαθιές αυλακές σ’ όλη της γης,
ένα όνομα μονάχα γράφουν:
Ειρήνη.
Τίποτ’ άλλο. Ειρήνη

Πάνω στις ράγες των στίχων μου
το τραίνο που προχωρεί στο μέλλον
φορτωμένο στάρι και τριαντάφυλλα,
είναι η ειρήνη

Αδέρφια,
μες στην ειρήνη διάπλατα ανασαίνει όλος ο κόσμος με όλα τα όνειρά μας
Δώστε τα χέρια αδέρφια μου,
αυτό ‘ ναι η ειρήνη.”

(Γιάννης Ρίτσος)

Να εκτιμάτε ο ένας τον άλλο….........

Μια φορά κι έναν καιρό τότε που υπήρχαν νεράιδες, μάγισσες, δράκοι και ξωτικά έδωσαν και στα χρώματα ανθρώπινη λαλιά!  

 

Έτσι μια όμορφη, ανοιξιάτικη μέρα άρχισαν να φιλονικούν για το ποιο απ’ όλα είναι το καλύτερο, το πιο χρήσιμο και το πιο αγαπημένο! 

Ας μπούμε κρυφά να ακούσουμε τι λένε….

Πράσινο: «Σαφώς και είμαι το καλύτερο χρώμα, γιατί είμαι το σημάδι της ζωής και της ελπίδας. Επιλέχτηκα για την χλόη, τα δέντρα και τα φύλλα. Χωρίς εμένα τα ζώα θα πέθαιναν. Κοιτάξτε λίγο στην επαρχία και θα δείτε ότι είμαι παντού».

Μπλε: «Μην σκέφτεστε μόνο τη γη αλλά κοιτάξτε τον ουρανό και θαυμάστε την θάλασσα. Ο ουρανός δίνει την ειρήνη, την ηρεμία και το νερό την ζωή. Είμαι το χρώμα της σιωπής…! Αντιπροσωπεύω την σκέψη και είμαι απαραίτητο για να υπάρχει εσωτερική γαλήνη και ισορροπία Χωρίς εμένα τίποτα δεν θα ήσασταν». 

Κίτρινο: «Μα καλά είστε σοβαροί;; Πως είναι δυνατόν να είστε εσείς οι καλύτεροι αφού είναι φανερό πως εγώ είμαι το καλύτερο και το πιο αγαπημένο χρώμα. Ο ήλιος, το φεγγάρι και τα αστέρια έχουν το χρώμα μου. Φέρνω την χαρά και την ζεστασιά στον κόσμο». 

Πορτοκαλί: «Είμαι το χρώμα της υγείας και της δύναμης. Μπορεί να είμαι λιγοστό αλλά εξυπηρετώ τις ανάγκες της ανθρώπινης ζωής. Σκεφτείτε τις βιταμίνες που προσφέρουν τα καρότα, τα πορτοκάλια και το μάγκο. Δείτε τι όμορφη που είναι η ανατολή και το ηλιοβασίλεμα. Η ομορφιά τους είναι τόσο εντυπωσιακή που γεμίζει ευτυχία και γαλήνη στις ψυχές των ανθρώπων»! 

Κόκκινο: «Σας ακούω τόση ώρα και δεν αντέχω να μην μιλήσω….! Μικρά και ασήμαντα χρωματάκια πότε θα καταλάβετε ότι εγώ είμαι ο κυβερνήτης όλων σας! Είμαι το χρώμα που ρέει στις φλέβες όλων των ζωντανών οργανισμών… είμαι η ζωή. Είμαι το χρώμα του κινδύνου, της ανδρείας, του πόθου και της αγάπης! Οι Βασιλιάδες με έχουν επιλέξει γιατί είμαι σημάδι αρχής, φρόνησης και δύναμης! Είμαι το καλύτερο… τελεία και παύλα»! 

Μετά την τελευταία δήλωση του κόκκινου τα αίματα άναψαν και τα χρώματα άρχισαν να φωνάζουν και να διαπληκτίζονται έντονα.

Ξαφνικά τους τρόμαξε μια αστραπή, ακούστηκε μια βροντή και άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς.

Τα χρώματα μαζεύτηκαν φοβισμένα σε μια άκρη προσπαθώντας να αποφύγουν τις σταγόνες της βροχής.

Η βροχή οργισμένη άρχισε να φωνάζει στα χρώματα λέγοντας τους: «Ανόητα χρώματα! Γιατί μαλώνετε και προσπαθείτε να αποδείξετε ποιος από εσάς είναι ο καλύτερος;

Δεν ξέρετε ότι ο καθένας από εσάς υπάρχει για έναν ειδικό σκοπό και αυτό σας κάνει μοναδικά και διαφορετικά;; Ενώστε τα χέρια σας και ελάτε σε μένα»! 

Τα χρώματα υπάκουσαν στην βροχή και ένωσαν τα χέρια τους.

Η βροχή συνέχισε: «Από τώρα και στο εξής μετά από κάθε βροχή θα ενώνετε τα χέρια σας και θα τεντώνεστε από την μια ως την άλλη άκρη του ουρανού σχηματίζοντας ένα υπέροχο ουράνιο τόξο ως υπενθύμιση ότι όλοι μπορείτε να ζήσετε ειρηνικά. Το ουράνιο τόξο θα είναι σημάδι που θα δίνει ελπίδα για το αύριο».

Και έτσι κάθε φορά που μια καλή βροχή πλένει τον κόσμο ένα ουράνιο τόξο εμφανίζεται στον ουρανό, για να θυμάστε να εκτιμάτε ο ένας τον άλλο!

__________

 ΠΗΓΗ: filumbes.forumotion

Οι τρείς αλήθειες!!!!!!!!!

Σύμφωνα με τον Χόρχε Μπουκάϊ.

Πρώτη αλήθεια

Αυτό που είναι, είναι.

Η πραγματικότητα δεν είναι όπως με συμφέρει εμένα να είναι.

Δεν είναι όπως θα έπρεπε να είναι.

Δεν είναι όπως μου είπαν ότι θα είναι.

Δεν είναι όπως ήταν.

Η πραγματικότητα γύρω μου είναι όπως είναι.

Η αλλαγή μπορεί να έρθει μόνο όταν έχουμε συναίσθηση της παρούσας κατάστασης.

Εγώ είμαι αυτός που είμαι.

Δεν είμαι αυτός που θα ήθελα να είμαι.

Δεν είμαι αυτός που θα έπρεπε να είμαι.

Δεν είμαι αυτός που η μαμά μου θα ήθελε να είμαι.

Δεν είμαι καν αυτός που ήμουν.

Είμαι αυτός που είμαι.

Όλες οι νευρώσεις ξεκινούν από τη στιγμή που προσπαθούμε να είμαστε αυτό που δεν είμαστε.

Εσύ είσαι όπως είσαι.

Εσύ δεν είσαι όπως χρειάζομαι να είσαι.

Εσύ δεν είσαι όπως ήσουν.

Εσύ δεν είσαι όπως συμφέρει εμένα να είσαι.

Εσύ δεν είσαι όπως θέλω εγώ να είσαι.

Εσύ είσαι όπως είσαι.

Ο ορισμός μιας ώριμης και αληθινής σχέσης είναι η ανιδιοτελή προσπάθεια να δημιουργείς χώρο στον άλλον, ώστε να μπορεί να είναι όπως είναι. 

Δεύτερη αλήθεια

Τίποτα καλό δεν είναι δωρεάν.

Αν επιθυμώ κάτι που είναι καλό για ‘μένα, θα όφειλα να ξέρω ότι θα πληρώσω κάποιο αντίτιμο γι’ αυτό.

Οπωσδήποτε αυτή η πληρωμή δεν είναι πάντα χρηματική (αν χρειάζονταν μόνο τα χρήματα, θα ήταν τόσο εύκολο!). Το αντίτιμο είναι κάποιες φορές υψηλό κι άλλες φορές πολύ χαμηλό, αλλά πάντα υπάρχει. Γιατί τίποτα καλό δεν είναι δωρεάν.

Αν οι γύρω μου μου προσφέρουν κάτι, αν μου συμβαίνει κάτι καλό, αν ζω καταστάσεις ευχάριστες και απολαυστικές, είναι επειδή τις έχω κερδίσει. Τις έχω πληρώσει, τις αξίζω.

Μόνο για να προετοιμάσω τους απαισίοδοξους και για να αποθαρρύνω τους καιροσκόπους, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι η πληρωμή γίνεται πάντα προκαταβολικά: το καλό που ζω το έχω ήδη πληρώσει. Πληρωμή με δόσεις, δε γίνεται.) 

 

Τρίτη αλήθεια

Είναι αλήθεια ότι κανείς δε μπορεί να κάνει πάντα αυτό που θέλει, αλλά ο καθένας μπορεί να ΜΗΝ κάνει ΠΟΤΕ αυτό που ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ.

Ποτέ να μην κάνω αυτό που δεν θέλω.

Αν είμαι ενήλικος, κανείς δε μπορεί να με αναγκάσει να κάνω κάτι που δεν θέλω. Αρκεί να καταφέρω να απαλλαγώ απ’ την ανάγκη μου να βλέπω κάποιους να με επικροτούν, να με χειροκροτούν, να με αγαπούν.

Το να μάθει κανείς να ζεί σύμφωνα με αυτή την αλήθεια, δεν είναι εύκολο πράγμα. Και κυρίως, δεν είναι δωρεάν.

(Τίποτα καλό δεν είναι δωρεάν κι αυτό είναι κάτι καλό).

Το κόστος είναι ότι όταν κάποιος τολμάει να πει ”όχι” αρχίζει να ανακαλύπτει κάποιες άγνωστες πλευρές των φίλων του: το σβέρκο, την πλάτη και όλα τα σημεία που γίνοντα ορατά μόνο όταν ο άλλος φεύγει.  

Χόρχε Μπουκάϊ

....μεγάλες αγάπες......

Οι μεγάλες αγάπες έρχονται στη ζωή μας χωρίς συστάσεις, χωρίς ταυτότητα. Είναι εκείνο το απίστευτο συναίσθημα της βεβαιότητας που σου παρέχουν απλόχερα. 

 
Οι μεγάλες αγάπες δεν λένε πολλά λόγια, στέκουν δίπλα σου αμίλητες κάνοντας το έργο τους πράξη.
Σου δίνονται ολόψυχα. Τις ξευτηλήζεις, τις ταπεινώνεις, χάνουν την υπόστασή τους και όμως μένουν εκεί. Έχουν αντίπαλο το μίσος των ανθρώπων, ντρέπονται πονάνε ματώνουν και όμως μένουν εκεί.
Οι μεγάλες αγάπες δεν έχουν νικητές και ηττημένους. Σαν διάττοντες αστέρες χάνονται και ξαναβρίσκονται, μια ιδιότητα που οι μεγάλες αγάπες έχουν.
Στέκουν ανίκητες, δεν μετανιώνουν ποτέ, σου χαρίζουν το καλύτερο κομμάτι της ψυχής τους, το είναι τους όλο

.  

Οι μεγάλες αγάπες είναι αναλλοίωτες στο πέρασμα του χρόνου και πάντα επίκαιρες στην ψυχή σου. Όσο και αν εξελίσσεσαι σαν άνθρωπος εκείνες είναι πάντα εκεί, μέσα σου να σε συντροφεύουν σε κάθε βήμα. Σου κάνουν παρέα στα δύσκολα, σου δημιουργούνε όνειρα, δεν σταματάνε ποτέ, δεν πεθαίνουν ποτέ. Είναι εκείνη η φλόγα που επίμονα τρεμοπαίζει στο σκοτάδι της ψυχής σου. Είναι εκείνο το χαμόγελο που σχηματίζεται στα χείλη σου στη θύμησή τους. Είναι το βορεινό αστέρι στον ουρανό, τις νύχτες της μοναξιάς σου. Είναι το δάκρυ που θα κυλήσει στην προσφώνηση ενός ονόματος. Είναι το χάραμα που θα σε βρει ξενυχτιστησμένο μ' ένα τσιγάρο στα χείλη, με μάτια κομμένα και με κορμί κουρελιασμένο. Είναι το τραγούδι που θα ακούσεις και οι στίχοι του άλλοτε θα σε κάνουν να χαμογελάσεις και άλλοτε να δακρύσεις.
Οι μεγάλες αγάπες είναι πόνος, δύναμη, αλήθεια, πάθος.

Οι μεγάλες αγάπες είναι ανίκητες! 

απόσπασμα από το βιβλίο "Το τανγκό της ψυχής μου"

Ο ΚΑΙΡΟΣ...

Ρώτησε ο καιρός τό όνειρό μου...

Από πού θέλεις νά περάσω απόψε;

Πού ακριβώς τονίζεσαι;

Στό Γέρνω ή στό Γερνώ.


Αστειότητες...


"Κανένα ΤΕΛΟΣ δέν γνωρίζει ορθογραφία"

Επτά φορές ... ... περιφρόνησα την ψυχή μου......

την πρώτη φορά 

όταν την είδα να δειλιάζει μπροστά στη λαχτάρα της να φτάσει στα ύψη

τη δεύτερη φορά 

όταν την είδα να κουτσαίνει μπροστά στους ανάπηρους

την τρίτη φορά 

όταν της δόθηκε να διαλέξει ανάμεσα στο δύσκολο και το εύκολο και εκείνη διάλεξε το εύκολο

την τέταρτη 

φορά όταν έκανε κάποιο κακό και παρηγορήθηκε με το ότι και οι άλλοι κάνουν κακό

την πέμπτη 

φορά όταν ανέχτηκε από αδυναμία και δικαιολόγησε την ανοχή της σα δύναμη

την έκτη 

φορά όταν περιφρόνησε την ασχήμια κάποιου προσώπου και δεν ήξερε ότι αυτό το πρόσωπο ήταν μια από τις δικές της μάσκες

και την έβδομη 

φορά όταν τραγούδησε τραγούδι επαίνου και το θεώρησε αρετή. 

 

 

Χαλίλ Γκιμπράν

....EιΠαΝ....Ν.Καζαντζάκης!

Που πάμε; Μη ρωτάς.
Ανέβαινε, κατέβαινε.
Δεν υπάρχει αρχή, δεν υπάρχει τέλος.
Υπάρχει η τωρινή τούτη στιγμή, γεμάτη πίκρα, γεμάτη γλύκα και τη χαίρομαι όλη ...
Δίνομαι σε όλα.
Αγαπώ,

πονώ, αγωνίζομαι"!

Κατάθεση ψυχής...

'Ερχεται κάποιο μεσημέρι...με σκούρα,μαύρα γυαλιά στα μάτια της...άπλώνει το χέρι της,με άγγίζει στον ώμο και μου λέει...

"Είμαι η Αλήθεια"

Μην κάθεσαι απόμακρος από την αγάπη...μοιράσου ευτυχία μαζί μου...σβήσε την φωτιά σου,
θα ανάψουμε μαζί καινούργια,μαζί θα δώσουμε ζεστασιά στην αγάπη.
Πονάς είπε... όπως πονάω και εγώ.
Να..πιάσε το χέρι μου να δεις...αυτό, της καρδιάς...δες πόσο κρύο είναι...

"Εμείς οι δύο είμαστε ίδιοι"

Είπε...

Θα φυτέψω βασιλικό σε γλαστρούλα...να βάλω στο παράθυρο απ' έξω ...να τον χαιδεύει το άεράκι και να ευωδιάζει την ευτυχία μέσα μας τα πρωινά...όταν ο ήλιος θα άγγίζει με τις πρώτες αχτίδες του καλημερίζοντας τις ψυχές μας.
Γιασεμιά και νυχτολούλουδα να μοσχοβολούν τις νύχτες στον έρωτά μας θα βάλω γύρω μας.
Χρώματα θα ταιριάξω στούς πίνακες των ονείρων σου...με ανάλαφρο πινέλο το χέρι μου και με πάνινα παπουτσάκια μπαλέτου θα χορεύω στις νότες της ψυχής σου.
Βουτηγμένα σε λάδι τα μαλλιά μου να γλυκάνουν τις πληγές σου...και σκέπασμα τις κρύες νύχτες σου θα γίνει η αγκαλιά μου.
Κοίτα! να ...από εκεί μακρυά στο βάθος που είναι τα πολλά φώτα είδα την φωτιά σου...από εκεί έρχομαι...σκέπασε τη με το χώμα να σβήσει ,πιάσε με σφιχτά απ το χέρι και βάδισε στο δικό μου μονοπάτι.

Και ακολούθησα την "Αλήθεια" 









Πίστεψα σέ νεράιδες και άστερόσκονες παραμυθιών...σε μαγικά ραβδάκια πως μεταμορφώνουν κουρελιασμένες ψυχές σε πρίγκιπες...
Μεσα σε βασιλικούς κήπους ...αηδονιών φωνές πως θα μελωδούν την αγάπη της μέσα μου...
Μα...
Φώτα πολλά γύρω μου...αλλά τα όνειρά μου σκοτείνιαζαν...μαράζωνε ο μικρός μου κήπος που είχα φυτέψει μέσα μου...
Σαν μέσα σε κόλαση έγιναν οι νύχτες μου...από τους πόνους...γιατί τα παπουτσάκια είχαν καρφιά στις σόλες...και μου ξέσκιζαν την ψυχή με το χορό της...
Βουτηγμένα μαλλιά σε ξύδι πότιζαν τις πληγές μου.
Σκοτείνιασε τους ουρανούς μου,γλεντούσε μέσα μου καταπατώντας ότι πολύτιμο είχα φτιάξει
για την αγάπη .
Την δική μου αγάπη...αυτή την γλυκιά λέξη στον δικό μου σεβασμό,στην ειλικρίνεια και την περηφάνια μου γι αυτό το συναίσθημα...

Ώσπου...

Μια μέρα πάνω στο χορό της ...σκάλωσε το παπούτσι και έπεσε μπροστά μου...στα πόδια μου...
και τα μαύρα γυαλιά έφυγαν από τα μάτια της και φάνηκε ότι... 

"Ηταν το Ψέμα"

Μην με αγγίζεις..
Μην με αγγίζεις σου λέω!!
Μην με πλησιάζεις καν...
Μην τολμήσεις...

Χαμήλωσε τα μάτια σου από επάνω μου...

"Είσαι ψεύτικη"

Πώς να σταθείς στα πόδια σου μετά;
Σκόρπια κομμάτια γύρω μου έγιναν τα πάντα από μέσα μου...ποδοπατημένη καρδιά ...ξεσκισμένα σωθικά που αιμοραγούσαν ασταμάτητα...

Αβάσταχτοι οι πόνοι.

Με ματωμένη αγκαλιά από ότι περιμάζεψα και αδύναμο κουρασμένο κορμί...ξεκίνησα για τον δικό μου κόσμο ξανά...όσο πιο μακρυά θα άντεχα να φτάσω.
Σκυμμένο κεφάλι ...ξυπόλητος...και ξεγυμνωμένη ψυχή ήταν η εικόνα μου.
Δεν είχαν τρέξει τόσα δάκρυα από τα μάτια μου ποτέ άλλη φορά...δεν είχα νιώσει ποτέ τόσο αδύναμος και προδομένος.
Νύχτες ατελείωτες ήταν η διαδρομή μου...και στο χάραγμα κρυβόμουν...κουλουριαζόμουν και έκρυβα το πρόσωπό μου...μην τύχη και δουν τα πουλιά την κατάντια μου και μελαγχολήσω το ανέμελο κελαιδησμα τους...και μεταφέρουν την θλίψη από κλαδί σε κλαδί σε όλα τα δέντρα και λυγίσουν οι κορμοί τους.

"Η νύχτα ήρθε...ξεκίνα...λίγα βήματα ακόμη...κουράγιο...δεν είσαι ακόμη μακρυά ..."

Δέν θυμάμαι πια πόσες ήταν αυτές οι νύχτες ...ΔΕΝ θέλω να θυμάμαι.

Απόρθητα τείχη έχτισα...και με ατσάλινες σιδεριές σφάλισα την αγάπη μέσα μου...και δεν άφησα τίποτα να την αγγίξει...ούτε καν να την πλησιάσει...
Ποτέ!

Xαμένες μελωδίες ...ανύπαρκτα χαμόγελα...θλιμμένες μορφές...βουρκωμένα μάτια
και γερασμένες σάρκες παραδομένες σε αρπαχτικούς σαρκοφάγους δαίμονες οι εικόνες μου...
Ολα ένας κατεστραμμένος κόσμος...σαν,το τέλος μιας ζωής.
Εφιάλτες πια που σκέπαζαν πανέμορφα χρωματιστά ξημερώματα...ρομαντικά δειλινά...ξάστερους ουρανούς...αυτοσχέδιες μελωδικές συνθέσεις....δικά μου,όπως εγώ τα ήθελα...με δικά μου χρώματα που ταίριαζα στους δικούς μου πίνακες για την δική μου αγάπη...μια αγάπη...όπως εγώ ένιωθα πως πρέπει να είναι...σαν,ένα όνειρο με μοναδικές παραστάσεις ...παραμυθένιας ιστορίας...που δεν θες να ανοίξεις τα μάτια σου για να μην έρθει ποτέ το τέλος της...να μην φτάσεις ποτέ σε εκείνο το "και έζησαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα..." 


  






Ενα παραβάν που μόλις το παραμέριζες στην άκρη εμφανιζόταν ένας δικός μου κόσμος για την αγάπη...
και...έφτιαχνα...έφτιαχνα...έφτιαχνα...για να είναι ότι πιο τέλειο και αληθινό...με την λαχτάρα σαν έρθει Εκείνη που θα αγγίξει κάποτε την ψυχή μου να έχω να δίνω...να δίνω...να δίνω και να έχω τόσα που να μην τελειώνουν ποτέ...να φτάσουν και να τα μοιραστώ μαζί της για μια ζωή...για να πιστεύουμε ότι για μας η ζωή θα είναι αιώνια...και ας υπάρχει και ο θάνατος...γιατί..."έχουμε τόσα ακόμη μέσα μας ...που μέχρι να τα ξοδέψουμε..." 

Για μια ζωή.!

Πόσο άραγε ΜΙΑ αγάπη μπορεί να δέσει ΔΥΟ και να δώσει πίστη μέσα τους πώς, για αυτούς δέν υπάρχει τέλος στο "για πάντα μαζί" και ας υπάρχει ο θάνατος...

Το αίνιγμα της φύσης.

Οι ψυχές άραγε όντως υπάρχουν αιώνια;

Ασθενής στον γιατρό χρόνο αφημένο...με τρομαγμένα μάτια, αδύναμα γόνατα,εξασθενημένη καρδιά και ένα μόνιμο ανέκφραστο γυάλινο χαμόγελο πάνω στα χείλη με βρίσκει η σκιά του επισκέπτη.
Νύχτες εδώ και καιρό συντροφεύει την μοναξιά μου μα...το μυστικό μου πέρασμα ποια δύναμη της φώτισε το μονοπάτι και περιφέρεται γύρω από την θλίψη μου;

Μίλησέ μου...πάψε να είσαι μια σκιά ...θέλω να ξέρω...να δω την μορφή σου...να μάθω το σκοπό σου...πως αντέχεις την παγωνιά; πώς ζεις μες το σκοτάδι;
Μίλησέ μου...πες μου...τι σε κάνει να βλέπεις την εικόνα μου τόσες νύχτες;

Με τρομάζεις...

Ήχος από το κάψιμο του ξύλου στη φωτιά έσπαγε λίγο την βαριά σιωπή εκείνης της νύχτας...
και απο το μέρος της σκιάς ακούστηκες...ΕΣΥ...

Βλέπω την ....

"Χαμένη Ευτυχία"

Είπες...

Ξέρω πως είναι...νιώθω μαζί σου ...καθρέπτης της ζωής μου είσαι...νύχτες ολόκληρες στην αντανάκλασή σου στο φώς του φεγγαριού βλέπω εμένα...
Μην με φοβάσαι...μην τραβηχτείς...άφησέ με να σε πλησιάσω.

"Κοίτα!! να...από εκει μακρυά στο βάθος που είναι τα πολλά φώτα σε ακολούθησα..."

"Είμαι η Χαμένη ευτυχία..."

Πληγωμένη...μια ποδοπατημένη ψυχή και εγω...πάρε με διπλα στη φωτιά σου...
μαζί θα περιμένουμε την καταιγίδα που
θα ξεπλύνει τις πληγές...
μελωδικές σημειώσεις θα κρατάμε για
την αγάπη...θα φέρουμε στο σκοτάδι
την άνεση στα μάτια μας με φώς...
νανούρισμα θα γίνουν οι χτύποι
της καρδιάς μου τις νύχτες σου...
η πίστη μου θα φέρει την εμπιστοσύνη...θα σπάσω το γυαλί απ τα χείλη σου...και η ζέστη της καρδιάς μου θα σχηματίσει ξανά το χαμόγελο πάνω τους...θα φτιάξουμε το σεντουκάκι της αγάπης μας.

Και έκατσε δίπλα μου η "Χαμένη Ευτυχία..."

Πάει καιρός που είσαι γύρω μου...δίπλα μου...ήθελα να μάθεις...έπρεπε πιά να σου πώ.

Σου γράφω ...
Τώρα ξέρεις...

Δώσε μου λόγο να μπείς και μέσα μου...άγγιξέ με...

Όποια και να Είσαι...

Με διάβασες...

Πρέπει να αισθανθώ ο,τι..."Σε κατέχουν τα όπλα μου"...

Το έχω ανάγκη...

Όποια και να είσαι...

Έσύ.!http://protoplastos.blogspot.gr/2008/11/m.html

3 πράγματα!!!!

... όταν φεύγουν δεν επιστρέφουν ποτέ...

η Ώρα, οι Ευκαιρίες και οι Λέξεις

... δεν θα έπρεπε ποτέ κανείς να χάσει...

την Ειρήνη, την Ελπίδα και την Τιμιότητα

... τα πιο πολύτιμα στη ζωή είναι ...

η Αγάπη, η Εμπιστοσύνη και οι Φίλοι.

... ποτέ δεν είναι ασφαλή ....

τα Όνειρα, η Επιτυχία και ο Πλούτος

... χτίζουν έναν άνθρωπο ....

η Εργασία, η Ειλικρίνεια και η Ευθύνη

 

 

 

... καταστρέφουν τον άνθρωπο ...

η Υπερηφάνεια, ο Θυμός και το Αλκοόλ

... που όταν καταστρέφονται, πολλοί θέλουν να τα αποκαταστήσουν ...

ο Σεβασμός, η Εμπιστοσύνη και η Φιλία... 

... στα οποία ποτέ δεν πρέπει να αποτύχουμε

η Πίστη, η Αποφασιστικότητα και η Αγάπη!!!!

beyourselfalwaysbeinfashion.blogspot.com/2012/05/3-things.html