Στο βύθος των ονείρων μας, πάντως, προσέχαμε τη μουσική που αραβουργούσε ανάμεσα σε δυο σφυγμούς κωλύματα: στις άκρες των φύλλων κινδυνεύοντας κάθε στιγμή σ’ αγαπώ. Σ’ αγαπώ και τα μάτια σου είναι κόκκινα και τα χείλη σου, α, μαβιά. Δεκαεφτά της Άνοιξης και στο βυθό μου η πιο διάφανη τρέμει τρίλια του αέρα. Σ’ αγαπώ.
... τα ΤΙΜΑΛΦΗ της Παυλίνας Παμπούδη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου