To Σ’ αγαπώ δεν αναφέρεται σαν ερωτική δήλωση, σαν ομολογία, άλλα σαν επαναλαμβανόμενη προφορά της ερωτικής κραυγής.
To Σ’ αγαπώ βγαίνει από την κοίτη της γλώσσας, εκτροχιάζεται….
Το Σ’ αγαπώ δεν είναι απαρέμφατο, είναι υποκείμενο και αντικείμενο μαζί και συναρμόζονται μέσα στη λέξη τη στιγμή πού το προφέρουμε. Το σ’ αγαπώ πρέπει να εννοηθεί για να το νιώσει ο άλλος.
Το σ’ αγαπώ δεν έχει χρήσεις. Η λέξη αυτή, όπως και οι λέξεις πού προφέρει το παιδί, δεν υπόκειται σε κανένα κοινωνικό καταναγκασμό. Μπορεί να είναι μια λέξη θεσπέσια, επίσημη, ανάλαφρη, μπορεί όμως να είναι και μια λέξη ερωτική.
Το σ’ αγαπώ δεν έχει αποχρώσεις. Καταργεί τις εξηγήσεις, τις διευθετήσεις, τις βαθμίδες, τις λεπτολογίες.
Το σ’ αγαπώ δεν έχει πέραν. Είναι ή λέξη της δυάδας (μητρικής, ερωτικής) μέσα της, καμιά απόσταση, καμιά παραμόρφωση δεν έρχεται να χαράξει το σημείο, δεν είναι μεταφορά κανενός πράγματος.
Το σ’ αγαπώ δεν είναι φράση, δε μεταβιβάζει ένα νόημα, αλλά αγκιστρώνεται σε μια οριακή κατάσταση: “αυτήν όπου το υποκείμενο αιωρείται σε μια σχέση αντικατοπτρισμού με τον άλλο”.
Όπως ακριβώς στο τραγούδι, έτσι και στην προφορά του ”σ’ αγαπώ”, ο πόθος ούτε απωθείται, ούτε αναγνωρίζεται (εκεί πού δεν το περιμένεις), αλλά απλώς γίνεται αντικείμενο ηδονής. Η ηδονή δε λέγεται, όμως ή ίδια μιλά και λέει: σ’ αγαπώ.
Το σ’ αγαπώ δεν είναι σύμπτωμα, είναι δράση.
Το σ’ αγαπώ είναι ενεργητικό. Επιβεβαιώνεται ως δύναμη έναντι άλλων δυνάμεων.
Το σ’ αγαπώ είναι…είναι…είναι….
Ελευθερία είναι να πετάς ψηλά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου