Χέρια αξιολάτρευτα!

Ένας καλλιτέχνης, παιδί μιας μάνας στοργικής, μιας μάνας ηρωίδας – σαν όλες τις μάνες του κόσμου – παιδί ευαίσθητο, ήθε­λε να κάνει έναν πίνακα ζωγραφικής, στον οποίο να απέδιδε το μεγαλείο της Μάνας του....

Έκανε μια γυναικεία μορφή και έβαλε στα χέρια της το περιστέρι της ειρήνης.
Κοίταξε το έργο του, μα δέν ικανοποιήθηκε.
– Δεν εξαντλεί τό μεγαλείο της, είπε. Και τό έσχισε. Γιατί ἡ μάνα δέν υπηρετεί μόνον αὐτό το αγαθό.
Την δεύτερη φορά έβαλε στα χέρια της ένα σπίτι. Μα ένοιωσε πώς και αυτό την αδικούσε, γιατί η μάννα κρατά στα χέρια της την πορεία ολης της οικουμένης.
Την τρίτη φορά την ζωγράφισε δεομένη με τα χέρια ψηλά, σε στάση ικεσίας. Ούτε και αυτή ἡ στάσις κάλυπτε την προσφορά της.
Μέρες τον απασχολούσε αυτός ο πίνακας. Ωσπου την έκανε την Μάννα όλη μια καρδιά και έγραψε μέσα:
«Παιδί μου, ἡ Παναγιά μαζί σου», «Στήν εὐχή του Θεού!», «Καλό ταξίδι!».
«Πρόσεχε, μην κρυώσεις!», «Πήρες το μπουφάν σου;».
«Μην τρέχεις!». «Νά τηλεφωνήσεις μό­λις φθάσεις».
«Εφαγες;», «Πονάς;», «Τί να σου ετοιμάσω;».
«Κοιμήθηκες καλά;», «Σε περιμένω».
«Είσαι καλά;», «Μήν στεναχωριέσαι».
«Τα έχω σβήσει όλα!».
Φράσεις πού κρύβουν λαχτάρες και αγωνίες, πόνους και καημούς, πόθους, θυσίες, αγρύπνιες, κόπους, τρυφερότητα και αγά­πη. Αγάπη ανιδιοτελή, ειλικρινή, μόνιμη, διαρκή.
Αυτή είναι η Μάνα! 
Πηγή: Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀχιμ. Θεοφίλου Ζησοπούλου,  «Ὑπάρχει Ἐλπίδα!», ἔκδοση Ὀρθοδ. Χριστ. Ἀδελφ. «ΛΥΔΙΑ».