του κόσμου τα θαυμάσια!!!!

ΕΝΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΟ!!!!!!

Μια φορά και έναν καιρό μέσα σ ένα κήπο που υπήρχαν πολλά τριαντάφυλλα,υπήρχε και ένα που ήταν διαφορετικό απο τ άλλα.Αυτό που το έκανε διαφορετικό,ήταν ότι δεν είχε καθόλου αγκάθια.Ετσι τ άλλα τριανταφυλλα το κορόιδευαν και εκείνο εκλαιγε.

χα χα χα πως εισαι ετσι;του φώναζαν.Οι κάμπιες θα σου φάνε όλα τα φύλλα σου αφού δεν έχεις αγκάθια.Ακόμη και τα μπουμπούκια το κορόιδευαν.Πόσο αδύναμο μοιάζεις του έλεγαν χωρίς τ αγκάθια.χα χα!!!Πού είναι η πανοπλία σου;

Το τριαντάφυλλο καθόταν θλιμμένο και έκλαιγε αφού δεν εμοιαζε με τ άλλα. 

Η καλύτερη όμως φίλη του ήταν μια κάμπια που δεν του έτρωγε τα φύλλα του ,γιατί την άφηνε και ανέβαινε στην κορυφή του και έβλεπε όλο τον κήπο.

Ειχε κάνει αρκετούς φίλους έστω και αν ήταν διαφορετικό απο τ άλλα. 

Οι δροσοσταλίδες έκαναν τσουλίθρα επάνω του χωρίς να φοβούνται να πέσουν πάνω στ αγκάθια του.Ολοι το λάτρευαν αυτό το τριαντάφυλλο μέσα στον κήπο,εκτός απο τα υπόλοιπα τριαντάφυλλα,που μάλλον το ζήλευαν. 

Ένα βράδυ λοιπόν το τριαντάφυλλο πριν κοιμηθεί,επειδή δεν άντεχε άλλο την περιφρόνηση και την κακία των άλλων τριαντάφυλλων προσευχήθηκε να βγάλει αγκάθια.Το ευχήθηκε με τοση δύναμη ψυχής,που ο πρωί σαν ξύπνησε ήταν γεμάτο αγκάθια.

Χάρηκε τόσο πολύ με αυτό που είδε,αλλά η χαρά του σταμάτησε όταν είδε την κάμπια τη φίλη του.

Αφησέ με ν ανέβω πάνω στον κορμό σου να δω απο ψηλά τον κήπο του είπε.Ανέβα της είπε μόνο να προσέχεις γιατί έβγαλα αγκάθια.Εβγαλες αγκάθια;;πως εγώ τώρα θ ανέβω επάνω;δεν θα ξαναδώ απο ψηλά τον κήπο.Κρίμα.

Ετσι το τριαντάφυλλο έχασε τους φίλους του και τ άλλα τριαντάφυλλα σταμάτησαν να το κοροιδευουν.Οχι γιατί ήταν πιο όμορφο με τ αγκάθια του,αλλά τώρα δεν ξεχώριζαν ποιο είναι το τριαντάφυλλο που κορόιδευαν πιο πριν.

Μια μέρα λέει ένα τριαντάφυλλο σ ένα άλλο:Το θυμάσαι το τριαντάφυλλο που δεν είχε αγκάθια;;Τελικά φοβήθηκε και το έβαλε στα πόδια.Δεν άντεξε και έφυγε απο τον κήπο μας.

Το τριαντάφυλλο όμως δεν είχε φύγει ποτέ απο εκεί.Βρισκόταν δίπλα τους και τους άκουγε ...Είχε μετανιώσει για την ευχή που έκανε για ν αλλάξει.Δεν είχε καταλάβει πως του είχε δοθεί ένα δώρο.Νόμιζε πως το σημαντικό είναι να μην ξεχωρίζει.

Ετσι όταν ήρθε ο χειμώνας έπεσαν όλα τα ροδοπέταλά του και έμεινε θλιμμένο. 

Ας ευχηθούμε τώρα που ήρθε άνοιξη να ξυπνησει ξανά και να μην έχει τ αγκάθια του.Αλλά ακόμα και αν τα έχει να βρεί αυτό που το κάνει διαφορετικό για να μπορούν να το ξεχωρίζουν τα υπόλοιπα τριαντάφυλλα του κήπου.

EΛΠΙΔΑ!!!!

Τέσσερα κεριά έκαιγαν απαλά φωτίζοντας το σκοτεινό δωμάτιο. Η νύχτα ήταν τόσο ήσυχη που μπορούσες να τα ακούς να σιγοψιθυρίζουν…

“Είμαι η Ειρήνη, όμως κανένας δε φροντίζει να διατηρεί τη φλόγα μου, μάλλον θα πρέπει να αποχωρήσω”, ακούστηκε να ψιθυρίζει το πρώτο κερί και αργόσβησε.

“Είμαι η Πίστη, μα κανένας δε φαίνεται να με χρειάζεται πλέον, οπότε δεν υπάρχει νόημα να παραμένω αναμμένη”, είπε το δεύτερο κερί την ώρα που ένα απαλό αεράκι έσβηνε τη φλόγα του.

“Είμαι η Αγάπη, δεν έχω την αντοχή να διατηρήσω τη φλόγα μου. Οι άνθρωποι δε μου δίνουν σημασία και δεν κατανοούν την αξία μου. Έχουν πάψει να αγαπάνε ακόμα και τα πιο κοντινά τους άτομα.” ψιθύρισε το τρίτο κερί και έσβησε.

Ένα μικρό κοριτσάκι άνοιξε ξαφνικά την πόρτα και μπήκε στο δωμάτιο. Κοίταξε τα σβησμένα κεριά και με βουρκωμένα μάτια τους είπε: “Γιατί δεν είστε αναμμένα; Θα έπρεπε να είστε αναμμένα μέχρι το τέλος”

Τότε μοναχά μίλησε το τέταρτο κερί। “Μη κλαις, της είπε. Όσο υπάρχω εγώ και διατηρώ τη φλόγα μου, μπορούμε να ανάψουμε και πάλι τα σβησμένα κεριά. Το όνομα μου είναι Ελπίδα…” 

Θετική σκέψη!!!

Ο Τζέρι είναι ο μάνατζερ ενός εστιατορίου. Είναι πάντα σε πολύ καλή διάθεση και πάντα έχει κάτι θετικό να πει!

Αν κάποιος τον ρωτήσει τι κάνει, αυτός θα του απαντήσει:

«Αν μπορούσα να είμαι καλύτερα, θα έπρεπε να έχω άλλον ένα Τ

ζέρι!»

Πολλοί από τους συναδέλφους του παραιτήθηκαν όταν αυτός άλλαζε αφεντικό, έτσι ώστε να τον ακολουθήσουν από εστιατόριο σε εστιατόριο! Γιατί;

Διότι ο Τζέρι ήταν παρακινητής από τη φύση του. Αν κάποιος συνάδελφος είχε μια άσχημη μέρα ο Τζέρι ήταν εκεί για να του πει πως μπορεί να το δει από τη θετική πλευρά.

Βλέποντας αυτή την κατάσταση, πήγα και τον ρώτησα ένα πρωί, από περιέργεια.

«Δεν το καταλαβαίνω. Κανείς δεν μπορεί να είναι τόσο θετικό άτομο όλη την ώρα. Πώς το κάνεις αυτό;»

Ο Τζέρι απάντησε:

«Κάθε πρωί που ξυπνώ σκέφτομαι ότι έχω δύο επιλογές, να είμαι σε καλή ή σε κακή διάθεση. Πάντα διαλέγω να είμαι σε καλή διάθεση. Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι, μπορώ να είμαι το θύμα ή να διδάσκομαι κάτι από αυτό. Διαλέγω πάντα να διδάσκομαι κάτι. Κάθε φορά που κάποιος με πλησιάζει με παράπονα, μπορώ να επιλέξω να ακούω τα παράπονα ή να επισημάνω τη θετική πλευρά. Πάντα διαλέγω την θετική πλευρά της ζωής». 

«Μα δεν είναι πάντα τόσο εύκολο», απάντησα.

«Κι όμως είναι», απάντησε ο Τζέρι. «Η ζωή έχει να κάνει με επιλογές. Αν αφήσεις απ’ έξω όλα τα σκουπίδια, όλες οι καταστάσεις καταλήγουν σε δύο επιλογές. Εσύ διαλέγεις πώς να αντιδράσεις σε όλες τις καταστάσεις. Εσύ διαλέγεις πώς οι άνθρωποι θα επηρεάσουν την διάθεσή σου. Εσύ διαλέγεις αν θα είσαι σε καλή ή σε κακή διάθεση. Είναι δική σου επιλογή πώς θα ζήσεις την ζωή σου».

Μερικά χρόνια αργότερα, άκουσα ότι ο Τζέρι έκανε κάτι κατά λάθος, που κανείς δεν φανταζόταν ότι μπορεί να γίνει στις επιχειρήσεις εστιατορίων. Άφησε ανοιχτή την πίσω πόρτα του εστιατορίου του. Και μετά;

Νωρίς το πρωί τον λήστεψαν τρεις ένοπλοι άνδρες.

Τι ήθελαν;

Λεφτά!!

Όσο ο Τζέρι προσπαθούσε να ανοίξει το χρηματοκιβώτιο, το χέρι του, τρέμοντας από νευρικότητα, γλίστρησε από τον συνδυασμό.

Οι ληστές πανικόβλητοι τον πυροβόλησαν.

Ευτυχώς, τον βρήκαν γρήγορα και τον πήγαν γρήγορα στο νοσοκομείο.

Μετά από 18 ώρες εγχείρηση και εβδομάδες εντατικής παρακολούθησης, ο Τζέρι βγήκε από το νοσοκομείο, με τα σημάδια από τις σφαίρες να βρίσκονται ακόμη στο σώμα του.

Είδα τον Τζέρι περίπου έξι μήνες μετά το ατύχημα. Όταν τον ρώτησα τι κάνει, απάντησε:

«Αν μπορούσα να είμαι καλύτερα θα είχα άλλον ένα Τζέρι. Θέλεις να δεις τις ουλές μου;»

Αρνήθηκα να δω τις πληγές του, αλλά τον ρώτησα τι πέρασε από το μυαλό του όταν γινόταν η ληστεία.

«Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι έπρεπε να έχω κλειδώσει την πίσω πόρτα» μου απάντησε. «Μετά, όταν ήμουν ξαπλωμένος στο πάτωμα χτυπημένος, σκέφτηκα ότι έχω δυο επιλογές, να ζήσω ή να πεθάνω».

«Δεν φοβήθηκες;» τον ρώτησα.

Ο Τζέρι συνέχισε:

«Οι τραυματιοφορείς ήταν υπέροχοι. Μου έλεγαν συνέχεια ότι θα γινόμουν καλά.

»Αλλά όταν με πήγαν στα εξωτερικά ιατρεία και είδα τις εκφράσεις των γιατρών όταν είδαν τα τραύματά μου, τότε φοβήθηκα πραγματικά.

»Στα μάτια τους διάβαζα, ‘’Είναι νεκρός’’

» Ήξερα ότι έπρεπε να αναλάβω δράση.»

«Τι έκανες; τον ρώτησα»

«Λοιπόν ήταν μια μεγάλη νοσοκόμα που μου έκανε ερωτήσεις φωνάζοντας», είπε ο Τζέρι, «και με ρώτησε ‘’είσαι αλλεργικός σε κάτι;’’

«Ναι», απάντησα.

Οι γιατροί και οι νοσοκόμες σταμάτησαν ότι έκαναν σα να περίμεναν την απάντησή μου. Πήρα μια βαθιά αναπνοή και φώναξα:

«Σφαίρες!»

Ενώ γελούσαν, τους είπα:

«Διαλέγω να ζήσω… Παρακαλώ να με εγχειρήσετε σα να ήμουν ζωντανός και όχι πεθαμένος».

Ο Τζέρι έζησε χάρη στην ικανότητα των γιατρών και χάρη στην καταπληκτική νοοτροπία του. Έμαθα απ’ αυτόν ότι κάθε μέρα επιλέγεις να αγαπήσεις τη ζωή σου ή να την μισήσεις. Το μόνο πράγμα που είναι πραγματικά δικό σου και κανείς δεν μπορεί να σου πάρει είναι η νοοτροπία σου…

Μία συγκινητική ιστορία ενός ηλικιωμένου ανθρώπου!

Ήταν πρωί, περίπου 8:30, όταν ένας ηλικιωμένος περίπου 80 χρονών, με ράμματα στον αντίχειρά του, έφτασε στο νοσοκομείο . Είπε ότι ήταν βιαστικός, και ότι είχε ένα άλλο ραντεβού στις 9:00. 

 

Η νοσοκόμα που τον ανέλαβε τον έβαλε να καθίσει κάπου, γνωρίζοντας ότι θα έπαιρνε πάνω από μια ώρα για να τον δει κάποιος γιατρός.

Τον είδε να κοιτάει επίμονα το ρολόι του και επειδή δεν ήταν και πολύ απασχολημένη αποφάσισε να δει τη πληγή του. Αφού το εξέτασε προσεκτικά, είδε ότι η πληγή στον αντίχειρα είχε επουλωθεί και έτσι μίλησε με τους γιατρούς για να αφαιρέσουν τα ράμματα.

Ενώ του φρόντιζε τα ράμματα, τον ρώτησε αν είχε άλλο ραντεβού με γιατρό σήμερα. Ο ηλικιωμένος είπε πως δεν είχε ραντεβού με γιατρό

αλλά έπρεπε να πάει στο γηροκομείο για να φάει πρωινό με τη σύζυγό του. Η νοσοκόμα τον ρώτησε πως πήγαινε από θέμα υγείας η σύζυγός του…

Ο ηλικιωμένος απάντησε ότι η γυναίκα του ήταν θύμα της νόσου Alzheimer. Της είπε ακόμα ότι η γυναίκα του δεν ήξερε ποιος ήταν και ότι δεν μπορούσε να τον αναγνωρίσει τα τελευταία 5 χρόνια. 

Η νοσοκόμα έμεινε έκπληκτη, και τον ρώτησε,

«Και γιατί συνεχίζεις και πας κάθε πρωί, αφού δεν ξέρει ποιος είσαι;»

Ο ηλικιωμένος χαμογέλασε, χάιδεψε το χέρι της νοσοκόμας και είπε:

«Δεν με γνωρίζει, αλλά εγώ εξακολουθώ να ξέρω ποια είναι.»

ΑιΣθΗμΑτΑ!!!!

Τα ζώα έχουν αντίληψη, συναισθήματα, επικοινωνούν, έχουν χαρακτήρα. Άλλοτε σιωπηλά, άλλοτε ηχηρά επικοινωνούν μεταξύ τους και με τους ανθρώπους. Εκδηλώνουν την αγάπη τους, τη φιλία τους, τη συμπαράστασή τους, το θυμό τους, τη λύπη τους. Οι φωτογραφίες το αποδεικνύουν.

Μια αληθινή ιστορία που αξίζει να διαβάσετε....

Ένας φτωχός αγρότης ονόματι Φλέμινγκ, ζούσε στο Αyrshire ( Σκωτία ). Μια μέρα ενώ δούλευε για να ζήσει τη φαμίλια του, άκουσε να καλούν σε βοήθεια από το γειτονικό βάλτο. Άφησε τα εργαλεία του κάτω και έτρεξε να βρει τον φοβισμένο νεαρό που είχε χωθεί όλος μέσα στο βάλτο και φώναζε προσπαθώντας να ελευθερωθεί.
Ο αγρότης έσωσε τον νεαρό που αλλιώς θα αργοπέθαινε σκληρά . Την άλλη μέρα μια πολυτελής άμαξα έφτασε στο σπίτι του. Ένας ευγενής κομψά ντυμένος άντρας κατέβηκε και συστήθηκε ως ο πατέρας του αγοριού που είχε σώσει ο αγρότης. " Θέλω να σας ανταμείψω. Σώσατε τη ζωή του γιου μου " είπε στον αγρότη.
 " Δεν θα δεχτώ πληρωμή γι αυτό που έκανα ", του απάντησε εκείνος.
Την ίδια στιγμή ο μικρός γιος του αγρότη βγήκε στη πόρτα του φτωχικού τους." Είναι ο γιος σας;" ρώτησε ο ευγενής... 

" Μάλιστα " ,απάντησε περήφανος ο αγρότης.
 " Τότε σας προτείνω να μου επιτρέψετε να προσφέρω στο γιο σας την ίδια εκπαίδευση με το δικό μου. Αν ο γιος μοιάσει στον πατέρα, είμαι βέβαιος ότι θα γίνει κάποιος που και οι δύο θα είναι περήφανοι ".
Ο αγρότης δέχτηκε. Ο γιος του αγρότη Φλέμινγκ, φοίτησε στα καλύτερα σχολεία και στο τέλος πήρε το δίπλωμά του, από την Ιατρική Σχολή του Νοσοκομείου St. Marie του Λονδίνου.
Έγινε ένας  μεγαλόπνοος ( γιατρός ), από τους πιο ξακουστούς του κόσμου.
Το 1927 ο διάσημος γιατρός Αλέξανδρος Φλέμινγκ ανακάλυψε την πενικιλίνη.
Πολύ αργότερα ο γιος του αριστοκράτη που είχε σωθεί μικρός στο βάλτο, προσβλήθηκε από πνευμονία.
Ποιος του έσωσε τη ζωή αυτή τη φορά;...σώθηκε χάρη στη πενικιλίνη!
Το όνομα του αριστοκράτη Άγγλου; Σερ Ράντολφ Τσόρτσιλ και ο γιος του Σερ Ουίνστον Τσόρτσιλ...
Ο Σερ Ουίνστον Τσόρτσιλ και ο Σερ Αλέξανδρος Φλέμινγκ παρέμειναν φίλοι σε όλη τους τη ζωή.
Ο Σερ Αλέξανδρος Φλέμινγκ πέθανε το 1955, σε ηλικία 74 ετών στο Λονδίνο. Ο Σερ Ουίνστον Τσόρτσιλ πέθανε το 1965, σε ηλικία 95 ετών στο Λονδίνο. Τους έθαψαν στο ίδιο κοιμητήριο.........

από e-mail αναγνώστη

''Σοφά ρητά για την γυναίκα!''

Οι άνδρες κυνηγούν. Οι γυναίκες ψαρεύουν. Βίκτωρ Ουγκώ, 1802-1885, Γάλλος Συγγραφέας 

 
 
Η γυναίκα θέλει πολλά από έναν άνδρα, ενώ ο άνδρας θέλει μόνο ένα, αλλά από πολλές γυναίκες.
Κονσταντίν Μελιχάν, Ρώσος χιουμορίστας

Ο παράδεισος βρίσκεται εκεί που είναι η Εύα.
Mark Twain, 1835-1910, Αμερικανός συγγραφέας

Βλέπεις πολλούς έξυπνους άντρες με ηλίθιες γυναίκες, αλλά ποτέ μια έξυπνη γυναίκα με ηλίθιο άντρα.
Erica Jong, γ. 1942, Αμερικανίδα συγγραφέας

Αν δεν υπήρχαν γυναίκες, όλα τα λεφτά του κόσμου δεν θα είχαν σημασία.
Αριστοτέλης Ωνάσης, 1900-1975, Έλληνας εφοπλιστής

Το να κερδίσεις έναν άντρα είναι τέχνη. Το να τον κρατήσεις είναι επάγγελμα.
Simone De Beauvoir, 1908-1986, Γαλλίδα Συγγραφέας

Οι γυναίκες και οι γάτες θα κάνουν ό,τι τους αρέσει. Οι άντρες και οι σκύλοι θα πρέπει να χαλαρώσουν και να συνηθίσουν σ' αυτήν την ιδέα.
Robert Heinlein, 1907-1988, Αμερικανός συγγραφέας επιστ. φαντασίας

Στις γυναίκες αρέσει αυτό που ακούν, στους άντρες αυτό που βλέπουν.
Marcel Achard, 1899-1974, Γάλλος συγγραφέας

Ένα κορίτσι με μέλλον πρέπει να αποφεύγει έναν άντρα με παρελθόν.
Evan Esar, 1899-1995, Αμερικανός χιουμορίστας

Υπάρχουν δυο μόνο πράγματα που μπορούν να κάνουν τη γυναίκα σου  ευτυχισμένη: πρώτον να την κάνεις να νομίζει ότι περνάει το δικό της και, δεύτερον, να περνάει το δικό της.
Λύντον Τζόνσον, 1908-1973, Αμερικανός Πρόεδρος [1963-1968]

Ας αφήσουμε τις πολύ όμορφες γυναίκες για τους άντρες που δεν έχουν καθόλου φαντασία.
Marcel Proust, 1871-1922, Γάλλος συγγραφέας

Οι άντρες αγαπάνε λίγο και συχνά, ενώ οι γυναίκες πολύ και σπάνια.
Ζαν-Ζακ Ρουσώ, 1712-1778, Γαλλοελβετός φιλόσοφος
Το καλύτερο απόκτημα ενός άντρα, ή το χειρότερο, είναι η γυναίκα του.
Τhomas Fuller, 1608-1661, Άγγλος στοχαστής

Για να είσαι ευτυχισμένη μ' έναν άντρα, πρέπει να τον καταλαβαίνεις πολύ και να τον αγαπάς λίγο. Για να είσαι ευτυχισμένος με μια γυναίκα, πρέπει να την αγαπάς πολύ και να μην προσπαθείς να την καταλάβεις καθόλου.
Hellen Rowland, 1875-1950, Αμερικανίδα  



χιουμορίστρια

Η γυναίκα μου είναι ζώδιο της γης. Εγώ είμαι ζώδιο του νερού. Μαζί είμαστε ζώδιο της λάσπης.
Henry Youngman, 1906-1998, Αμερικανός κωμικός

Όταν ήμουν νέος, υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην παντρευτώ προτού βρω την ιδανική γυναίκα. Τελικά την βρήκα, αλλά έψαχνε κι αυτή για τον τέλειο άνδρα.
Robert Schuman, 1886-1963, Γάλλος πρωθυπουργός [1946-48]

Οι άντρες θέλουν από τις γυναίκες το ίδιο πράγμα που ζητάνε από τα εσώρουχά τους: λίγη υποστήριξη, ζεστασιά, άνεση, ελευθερία.
Jerry Seinfeld, γ.1954, Αμερικανός κωμικός

Ο πόλεμος ανάμεσα στα δύο φύλα είναι ο μόνος στον οποίο τα αντίπαλα μέρη κοιμούνται τακτικά με τον εχθρό.
Quentin Crisp, 1908-1999, Βρετανός συγγραφέας.
 

 

Το σκιουράκι – Ερωτική ιστορία!!

Ήταν που λέτε μια φορά ένα σκιουράκι. Ούτε όμορφο, ούτε άσχημο. Ούτε έξυπνο, ούτε και κουτό. Ένα συνηθισμένο σκιουράκι ήτανε, που θα μοιαζε μ’ όλα τα άλλα, αν δεν είχε μια παράξενη συνήθεια.

Μόλις σουρούπωνε , το σκαγε απ’ τη φωλιά του και πήγαινε και στηνότανε στην άκρη του δάσους, δίπλα στο ποτάμι, καρτερώντας τα ζώα που πήγαιναν να πιούν νερό….

Περνούσαν λέαινες, ζαρκάδια κι αρκούδες και λαγοί και ασβοί και βατραχάκια…

Το σκιουράκι ένοιωθε πως με όλα έμοιαζε λιγάκι, πως όλα τους είχανε κάτι όμορφο, κάτι ξεχωριστό. Έτσι, τα σταματούσε όλα, τα κοίταζε στα μάτια και τα ρωτούσε:

- Μπορείς να μ’ αγαπάς?

Τα πιο πολλά γελούσαν. Άλλα δεν έμπαιναν καν στον κόπο ν’ απαντήσουν. Κι άλλα του λέγανε: Δεν έχω χρόνο – ή δεν ξέρω τι είναι ν αγαπάς….

Κι αυτό γινότανε κάθε σούρουπο κι έτσι είχαν τα πράγματα, ώσπου, μια μέρα, το σκιουράκι ξαναρώτησε κι ένας ασβός του χαμογέλασε και του είπε:

- Μπορώ. Έλα ν αγαπηθούμε.

- Μπορείς? Πόσο χαίρομαι!

- Πες μου όμως, τι πα’ να πει ν αγαπηθούμε?

- Λοιπόν, το πιο σπουδαίο είναι να μη βιαστείς να καταλάβεις. Και τώρα άκου: Ν’ αγαπηθούμε, πρώτα-πρώτα πά’ να πει να κοιταζόμαστε στα μάτια.

Κι έτσι κοιταζόντουσαν στα μάτια για μερόνυχτα….

- Τώρα αγαπιόμαστε?

- Όχι βέβαια. Αλοίμονο αν ήταν τόσο απλό. Ν’ αγαπηθούμε πά’ να πει και να φτιάξουμε κάτι μαζί.

Κι έφτιαξαν πράγματα μαζί. Κι ήταν τόσο χαρούμενα! …

- Τι ωραίο να σ’ αγαπάω!

Τώρα δεν αγαπιόμαστε?

- Όχι ακόμα. Για ν αγαπηθούμε πα να πει και να χουμε κάτι ο ένας απ τον άλλον. Έλα ν αλλάξουμε χρώματα. Δως μου λίγο απ το καστανόμαυρο τρίχωμα σου κι εγώ θα σου δώσω απ το κίτρινο των ματιών μου.

Κι έτσι έκαναν…

Το σκιουράκι καθρεφτίστηκε στα μάτια του ασβού και καμάρωσε την κίτρινη λάμψη τους στα δικά του μάτια. Κι ύστερα του χάρισε το πιο γλυκό καστανόμαυρο τρίχωμα που είχε στην πλάτη του.

- Τώρα αγαπιόμαστε?

- Όχι, όχι ακόμα. Μας μένει το πιο δύσκολο. Πρέπει ν αγκαλιαστουμε σφιχτά, πολύ σφιχτά, και να τρέξουμε στον ήλιο, καβαλώντας μια αχτίδα από φως. Έλα, με το ένα, με το δύο, με το τρία, να προλάβουμε αυτήν εκεί την αχτίδα.

- Ένα, δύο, τρία, εεεεεεεε… ώπ!

- Τώρα αγαπιόμαστε?

- Τώρα.

Και που λέτε όσο κι αν φαίνεται παράξενο, κάπως έτσι έγιναν κι έτρεχαν για τον ήλιο. Κι άρχισε να πέφτει μια βροχή, γλυκιά σα μέλι. Ήταν τα δάκρυα της χαράς τους, που απ την τεράστια ταχύτητα – που ζάλισε όλα τα πουλιά κι όλα τ αστέρια – έγιναν ένα …

Κι ύστερα βγήκε απ τον ουρανό τόξο τόσο λαμπερό, που όλοι στη γη βάλανε το χέρι πάνω από τα μάτια να μην τυφλωθούνε, κι αναρωτιόντουσαν τι είχε συμβεί πάνω απ τα σύννεφα…

Και πέρασε καιρός. Να τανε χρόνια, να τανε ένα λεπτό μονάχα, κανένας δε θα μπορούσε να μας πει, γιατί ο χρόνος είναι άχρονος, μέχρι που ο ασβός ψυθίρισε:

- Κουράστηκα. Μη σου κακοφανεί. Μπορεί και να ζαλίστικα από το τρέξιμο. Θα θελα να γυρίσω πίσω.

- Κουράστηκες? Όμως, δεν τρέχουμε πατώντας στο χώμα. Είναι το φως που μας κουβαλάει. Δεν είναι κουραστικό.

- Για μένα είναι. Έπειτα το χω ξανακάνει. Λίγοι αντέχουν δεύτερη φορά. Ειναι επικίνδυνο. Γυρίζω πίσω…

Αυτά είπε. Και με πολύ μεγάλη ευκολία, πήδηξε πάνω σε ένα μετεωρίτη που κατέβαινε στη γη και χάθηκε…

- Μη φεύγεις, φώναξε το σκιουράκι. Φοβάμαι πως δε θα μπορέσω ποτέ πια να σταματήσω, κι είναι αστείο να τρέχω μόνο μου στον ουρανό…

Όμως, τη φωνή του την άκουσε μονάχα το σκοτάδι, κι ίσως – δε σας τ ορκίζομαι – το φεγγαράκι που πρόβαλε πίσω από ένα σύννεφο δειλά.

- Εεεεεε … ωωωωωωω… Είναι κανείς εδώ? Δεν έχει νόημα πια να πάω στον ήλιο. Ποιός θα μπορούσε να μου πει πως θα ξαναγυρίσω πίσω?

Αλλά το σύμπαν εκείνη τη στιγμή ήταν άδειο, κι έτσι δεν του απάντησε κανείς.

- Μου φαίνεται πως τώρα τρέχω πιο γρήγορα από πρώτα. Κι άρχισα να κρυώνω. Κι αν τρέχω έτσι μόνο μου για πάντα? Εεεεε …. ωωωωω…. Βοήθεια! Δεν είναι κανείς εδώ?

Τότε μια μικρή φωνούλα έφτασε στ αυτιά του, τόσο γλυκιά και σιγανή σαν να βγαινε από μέσα του.

- Ψιτ, ψιτ! Σκιουράκι!

- Μου μίλησε κανείς? Τίποτα δε βλέπω.

- Ψιτ, εδώ δίπλα στην κοιλιά σου. Είμαι η ηλιαχτίδα που σε κουβάλησε μαζί με τον ασβό βόλτα στο Γαλαξία. Ακόμα πάνω μου τρέχεις. Άκου. Εγώ μόνο μπορώ να σε γυρίσω πίσω. Πρώτα θα μπούμε σε τροχιά γύρω απ τη γη., κι έτσι ύστερα σιγά – σιγά θα κατεβούμε. Μόνο που έχω τρέξει άπειρα χιλιόμετρα κι ενέργεια μου έχει σχεδόν εξαντληθεί. Για να γυρίσουμε, θα πρέπει να θυσιάσεις κάτι από σένα, να το καίω, να γεμίζω τις μπαταρίες μου, να προχωράμε…

- Ότι πεις. Τι θες να θυσιάσω?

- Ξέρω κι εγώ? … το τρίχωμα σου, τις πατούσες σου, ένα κομμάτι απ την καρδιά σου…

- Το τρίχωμα μου και οι πατούσες μου είναι δικά σου. Μόνο που καρδιά δεν έχω πια. Την πήρε ο ασβός μαζί του. Κι αυτό δεν αλλάζει…

- Εντάξει, παίρνω τις πατούσες σου. Ελπίζω να μας φτάσουν. Καιώ την πρώτη… Μην πονάς πολύ. Μην κλαις, δεν το αντέχω. Ησύχασε. Κρατήσου τώρα. Αλλάζουμε πορεία.

Κι έτσι μπήκανε σε τροχιά… Το σκιουράκι, μ ένα πόδι, κοίταζε τη γη – τόσο μικρούλα – κι όμως του φάνηκε πως διέκρινε στο δάσος τον ασβό του. Κι ήταν το κέντρο της γης ο ασβός γι αυτόν. Μόνο εκείνος μέτραγε εκεί κάτω. Τίποτα άλλο.

- Παράξενο να μπαίνεις σε τροχιά. Το κέντρο της ζωής σου είν αυτό το κάτι που τρέχεις γύρω του. Κι όμως είναι άσκοπο να τρέχεις, γιατί δεν μπορείς να το φτάσεις, ούτε και να ξεφύγεις απ αυτό…

- Σσσσσς! Μη μιλάς, δάγκωσε τα χείλη, είπε η ηλιαχτίδα… Καίω τη δεύτερη πατούσα. Κατεβαίνουμε …

Κι αρχίσανε να κατεβαίνουν κάνοντας τούμπες στον αέρα, μέσα σε ρεύματα τόσο τρελλά, που όλα δείχνουν πως δίχως άλλο θα γκρεμοτσακιστούνε. Το σκιουράκι δίχως πόδια, κι η γη να μεγαλώνει, να μεγαλώνει, το δάσος να φαίνεται πια καθάρα, τα δέντρα, τα πουλάκια, του ποτάμι και ξαφνικά…

Πλάτς! … Και μετά τίποτα…

Όταν το σκιουράκι, ύστερα από ώρα, άρχισε να συνέρχεται, πόναγε σ όλο του το κορμί. Όμως κατάλαβε πως κάποιος ήταν κοντά του και του βαζε οινόπνευμα κι ύστερα του φυσούσε τις πληγές για να μην τσούζει, και του βαζε επιδέσμους και το χάιδευε….

- ο ασβός μου, σκέφτηκε κι άνοιξε τα μάτια.

Όμως είδε να σκύβει από πάνω του ένας κάστορας. Ήταν ένας μικρόσωμος κανελής κάστορας μ αστεία μουσούδα, που όμως το βλέμμα του ήταν τόσο φωτεινό, που σαν σε κοιτούσε νόμιζες πως λαμπύριζαν πυγολαμπίδες στα μάτια του.

Κι είχε ένα χαμόγελο τόσο, μα τόσο τρυφερό, που το σκιουράκι ούτε να δακρύσει από ευγνομοσύνη δεν μπορούσε. Κοιτάζονταν σιωπηλά ώρα πολλή. Ύστερα ο κάστορας ρώτησε κάτι που το σκιουράκι άπειρες φορές είχε ρωτήσει παλιά, όταν ήταν ανυποψίαστο για όλα….

- Μπορείς να μ αγαπάς?

Το σκιουράκι αναστέναξε χωρίς καθόλου λύπη.

- Φοβάμαι πως δε μπορώ. Δεν έχω πια καρδιά για να σ αγαπήσω…

- Δεν πειράζει. Αν το θες, θα σου δώσω ένα κομμάτι απ΄τη δική μου.

- Όμως ν αγαπηθούμε πα να πει να τρέχουμε μαζί – κι εγώ δεν έχω πόδια.

- Να τρέχουμε, έτσι άσκοπα, γιατί? Ν αγαπηθούμε πα να πει να κάνουμε μαζί ένα δρόμο, όπως μπορούμε. Το πιο σπουδαίο είναι να μαστε οι δυό μας, και όχι πόσο γρήγορα θα τρέξουμε, ούτε που θα πάμε…

Μικρό μου σκιουράκι, αν μπορείς να μ αγαπάς θα σου φτιάξω δεκανίκια από ξύλο αγριοτριανταφυλλιάς. Κι αν δε θες, θα σε μάθω να περπατάς με τα χέρια. Κι αν κουραστείς, θα σε πάρω αγκαλιά και θα ναι πιο όμορφα, γιατί θ ακούω την ανάσα σου κι η μυρωδιά σου θα μπει μέσα στο πετσί μου και δε θα ξέρουμε αν είσαι εσύ ή εγώ, εγώ ή εσύ, θα είμαστε εμείς….

Τι έγινε μετά κανείς δεν έμαθε στα σίγουρα – κι εγώ που να ξέρω?

Λένε πως τους είδανε να φεύγουν για την Ανατολή, περπατώντας και οι δυο μετα χέρια, και να γελάνε, να γελάνε… Ο απόηχος απ το γέλιο τους ξέμεινε στα φυλλώματα των δέντρων.

- Λένε …

Πάντως ποτέ – μα ποτέ – κανείς δεν τους ξανάδε πια!

 Λίλη Λαμπρέλλη