Μου ζήτησαν κάποτε να ζωγραφίσω ένα αστέρι."Ένα ολομόναχο αστέρι;" ρώτησα.
Εκείνοι επέμειναν, πως ήθελαν ένα ολομόναχο
αστέρι.
Δεν τα κατάφερα.
Δεν είχε τίποτα το όμορφο τ' αστέρι μου,
γιατί ήταν κούφιο. Άδειο.
Φώναζα μέσα του και άκουγα την ηχώ
να διαστρεβλώνει τα
λόγια, τις σκέψεις, τους
πόθους μου.
Έπειτα μου ζήτησαν ένα ζευγάρι μαύρα μάτια.
Προθυμοποιήθηκα να φτιάξω ένα γελαστό, παιδικό
πρόσωπο.Πάλι επέμειναν στην αρχική τους
απαίτηση.
Τα πήγα καλύτερα. Έτσι πίστεψα...
Μα απ' τα μάτια μου έλειπαν οι φωτιές.
Και αυτοί μου ζήτησαν μάτια με φωτιές, αστέρια
και όνειρα.
Ψέλισσα αλαφιασμένη πως τέτοια μάτια
δεν τα είχε ποτέ κανείς στον κόσμο!
Εκείνοι με πέταξαν τότε στο δωμάτιο
της μοναξιάς και της απελπισίας.
Είπαν: "Αν τα είχες ζωγραφίσει, θα τα είχαμε
όλοι μας."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου