Οι Χίλιες και μιά νύχτες!

Ενα λυπημένο παραμύθι για την αρχή του κακού... ..... 
 Η Χαλιμά με πρόσωπο που έλαμπε, ακούμπησε την πλάτη της στο μεταξωτό δαμάσκο, γεύτηκε τον γλυκό χουρμά και συνέχισε την ιστορία της.  
« Η Γη της Επαγγελίας που σας έλεγα ονομάστηκε Μεσοποταμία. 

Χτισμένη ανάμεσα σε δυο ποτάμια τον Τίγρη και τον Ευφράτη, έκλεισε στα σπλάχνα της την ιστορία της ανθρωπότητας. Η Βαβυλώνα και η Νινευή, η Νιμρούδ και η Ουρ, η Ουρούκ και το Εριντού, η Ασσούρ και η Βασόρα, δημιουργήθηκαν από πολιτισμούς που μέχρι σήμερα δεν πρόδωσαν τα μυστικά τους. 
Οι Σουμέριοι και οι Ασσύριοι, οι Βαβυλώνιοι και οι Χαλδαίοι, έθαψαν στη Μεσσοποταμία θησαυρούς γνώσεων, τόσους που όλη μου η ζωή δεν φτάνει να σας διηγηθώ.
 Μακάρι κάποτε η ανθρωπότητα να μάθαινε... Η Βαγδάτη είναι ο παράδεισος που έστειλαν οι θεοί στη γη, δώρο στους ανθρώπους. Αλλά οι άνθρωποι...» Το πρόσωπο της Χαλιμά σκοτείνιασε. Δάκρυ κύλησε στο μάγουλο, η φωνή της έσπασε και συνέχισε με λυγμό... 
«Η ζηλευτή θέση της Μεσοποταμίας, ο μυθικός της πλούτος, η ευλογημένη γη έκαναν πολλούς να ξεσπάσουν πάνω της με αγριότητα που μόνον οι άνθρωποι δείχνουν. Τα δεινά αυτής της γης είναι τόσα όσα και η δόξα της.
Αλλά σήμερα... σήμερα είναι τρις χειρότερα από κάθε άλλη φορά.  
Ένας λαός φάνηκε από το πουθενά. Δεν γνωρίζω την προέλευσή του.
 Δεν τον βρήκα στους χάρτες των Σουμερίων των Ασσυρίων των Αιγυπτίων. Δεν είναι Μογγόλοι, ούτε Οθωμανοί. Δεν γνωρίζω να σας πω αν είναι άνθρωποι ίδιοι με μας.  
Γνωρίζω μόνο να σας πω, πως έγιναν άγρια θηρία πεινασμένα, έπεσαν με νύχια και με δόντια να ξεσχίσουν τα σπλάχνα των χωρών που γέννησαν πολιτισμό, να αφανίσουν την ανθρωπότητα και την ιστορία της, να γυρίσουν τη γη στο μηδέν.
 Τους είδα με τα μάτια μου, φτιαγμένους από σίδερο να γυρνάν τη γη σε πύρινη κόλαση και η γη με τη φωτιά να γίνονται ένα. 
Είδα παιδιά να κολυμπούν στο αίμα χωρίς πόδια και χέρια, νέους ξεκοιλιασμένους, γέροντες να σφαδάζουν.
Είδα τον λαό μας να ξεψυχά από τη δίψα με το πρόσωπο στραμμένο στα δυο πλούσια ποτάμια του.       





Είδα να πέφτουν από τον ουρανό καταραμένα όπλα και να εξαφανίζουν σε μια στιγμή, όσα οι κάτοικοι της γης μας έστηναν εδώ και επτά χιλιάδες χρόνια. Είδα ξένους να αρπάζουν τα ιερά και τα όσια της φυλής μας, τους θησαυρούς μας να λεηλατούνται. Είδα φτωχούς να σκοτώνουν φτωχούς και τους φτωχούς να βοηθούν πάλι οι φτωχοί. Είδα το χάος! Χάος, Χάος, Χάος! Άκουσα πως ο λαός που ήρθε από το πουθενά, δεν έμαθε να σέβεται την ιστορία και τον πολιτισμό των προγόνων της γης, δεν έχει δικιά του ιστορία, δεν έχει δικό του πολιτισμό.  
Άκουσα πως αυτοί έχουν ονομάσει την εξόντωσή μας “παγκοσμιοποίηση” και “νέα τάξη πραγμάτων”, τι θα πει αυτό θα σας γελάσω, λένε πως είμαστε εχθροί τους, πως η γη των προγόνων μας θα γίνει δική τους κι εμείς θα γίνουμε σκλάβοι τους. 
Λένε ακόμα πως θα συνεχίσουν να πολεμούν μέχρι να αφανίσουν ολόκληρη τη γη. Αλίμονο! Δεν ξέρω να σας πω αν αυτό είναι αλήθεια ή ψέμα.  



Ξέρω μόνο να σας πω πως η ζωή από εδώ ξεκίνησε κι εδώ θα τελειώσει.  
Οι θεοί των προγόνων μας, ο Ανού και η Ινάνα, ο Ενλίλ και ο Ένκι, ποτέ δεν άφησαν ατιμώρητους όσους κατάστρεψαν τις ιερές πόλεις, ποτέ δεν άφησαν ατιμώρητους τους εγκληματίες». 
Η Χαλιμά, κουρασμένη με τα δάκρυα να τρέχουν βροχή, ξάπλωσε χάμω στο βαθυκόκκινο χαλί.   
Άφησε έναν αναστεναγμό και έμεινε ακίνητη.  
Μπορεί να κοιμήθηκε, μπορεί και να πέταξε παρέα με τη Ναμπάρ, την αγγελιοφόρο της βασίλισσας του Κάτω Κόσμου.. 
 Το παραμύθι για τη Γη της Επαγγελίας είχε τελειώσει. 
Η “νέα τάξη πραγμάτων”δεν λέει παραμύθια.