Κατάθεση ψυχής...

'Ερχεται κάποιο μεσημέρι...με σκούρα,μαύρα γυαλιά στα μάτια της...άπλώνει το χέρι της,με άγγίζει στον ώμο και μου λέει...

"Είμαι η Αλήθεια"

Μην κάθεσαι απόμακρος από την αγάπη...μοιράσου ευτυχία μαζί μου...σβήσε την φωτιά σου,
θα ανάψουμε μαζί καινούργια,μαζί θα δώσουμε ζεστασιά στην αγάπη.
Πονάς είπε... όπως πονάω και εγώ.
Να..πιάσε το χέρι μου να δεις...αυτό, της καρδιάς...δες πόσο κρύο είναι...

"Εμείς οι δύο είμαστε ίδιοι"

Είπε...

Θα φυτέψω βασιλικό σε γλαστρούλα...να βάλω στο παράθυρο απ' έξω ...να τον χαιδεύει το άεράκι και να ευωδιάζει την ευτυχία μέσα μας τα πρωινά...όταν ο ήλιος θα άγγίζει με τις πρώτες αχτίδες του καλημερίζοντας τις ψυχές μας.
Γιασεμιά και νυχτολούλουδα να μοσχοβολούν τις νύχτες στον έρωτά μας θα βάλω γύρω μας.
Χρώματα θα ταιριάξω στούς πίνακες των ονείρων σου...με ανάλαφρο πινέλο το χέρι μου και με πάνινα παπουτσάκια μπαλέτου θα χορεύω στις νότες της ψυχής σου.
Βουτηγμένα σε λάδι τα μαλλιά μου να γλυκάνουν τις πληγές σου...και σκέπασμα τις κρύες νύχτες σου θα γίνει η αγκαλιά μου.
Κοίτα! να ...από εκεί μακρυά στο βάθος που είναι τα πολλά φώτα είδα την φωτιά σου...από εκεί έρχομαι...σκέπασε τη με το χώμα να σβήσει ,πιάσε με σφιχτά απ το χέρι και βάδισε στο δικό μου μονοπάτι.

Και ακολούθησα την "Αλήθεια" 









Πίστεψα σέ νεράιδες και άστερόσκονες παραμυθιών...σε μαγικά ραβδάκια πως μεταμορφώνουν κουρελιασμένες ψυχές σε πρίγκιπες...
Μεσα σε βασιλικούς κήπους ...αηδονιών φωνές πως θα μελωδούν την αγάπη της μέσα μου...
Μα...
Φώτα πολλά γύρω μου...αλλά τα όνειρά μου σκοτείνιαζαν...μαράζωνε ο μικρός μου κήπος που είχα φυτέψει μέσα μου...
Σαν μέσα σε κόλαση έγιναν οι νύχτες μου...από τους πόνους...γιατί τα παπουτσάκια είχαν καρφιά στις σόλες...και μου ξέσκιζαν την ψυχή με το χορό της...
Βουτηγμένα μαλλιά σε ξύδι πότιζαν τις πληγές μου.
Σκοτείνιασε τους ουρανούς μου,γλεντούσε μέσα μου καταπατώντας ότι πολύτιμο είχα φτιάξει
για την αγάπη .
Την δική μου αγάπη...αυτή την γλυκιά λέξη στον δικό μου σεβασμό,στην ειλικρίνεια και την περηφάνια μου γι αυτό το συναίσθημα...

Ώσπου...

Μια μέρα πάνω στο χορό της ...σκάλωσε το παπούτσι και έπεσε μπροστά μου...στα πόδια μου...
και τα μαύρα γυαλιά έφυγαν από τα μάτια της και φάνηκε ότι... 

"Ηταν το Ψέμα"

Μην με αγγίζεις..
Μην με αγγίζεις σου λέω!!
Μην με πλησιάζεις καν...
Μην τολμήσεις...

Χαμήλωσε τα μάτια σου από επάνω μου...

"Είσαι ψεύτικη"

Πώς να σταθείς στα πόδια σου μετά;
Σκόρπια κομμάτια γύρω μου έγιναν τα πάντα από μέσα μου...ποδοπατημένη καρδιά ...ξεσκισμένα σωθικά που αιμοραγούσαν ασταμάτητα...

Αβάσταχτοι οι πόνοι.

Με ματωμένη αγκαλιά από ότι περιμάζεψα και αδύναμο κουρασμένο κορμί...ξεκίνησα για τον δικό μου κόσμο ξανά...όσο πιο μακρυά θα άντεχα να φτάσω.
Σκυμμένο κεφάλι ...ξυπόλητος...και ξεγυμνωμένη ψυχή ήταν η εικόνα μου.
Δεν είχαν τρέξει τόσα δάκρυα από τα μάτια μου ποτέ άλλη φορά...δεν είχα νιώσει ποτέ τόσο αδύναμος και προδομένος.
Νύχτες ατελείωτες ήταν η διαδρομή μου...και στο χάραγμα κρυβόμουν...κουλουριαζόμουν και έκρυβα το πρόσωπό μου...μην τύχη και δουν τα πουλιά την κατάντια μου και μελαγχολήσω το ανέμελο κελαιδησμα τους...και μεταφέρουν την θλίψη από κλαδί σε κλαδί σε όλα τα δέντρα και λυγίσουν οι κορμοί τους.

"Η νύχτα ήρθε...ξεκίνα...λίγα βήματα ακόμη...κουράγιο...δεν είσαι ακόμη μακρυά ..."

Δέν θυμάμαι πια πόσες ήταν αυτές οι νύχτες ...ΔΕΝ θέλω να θυμάμαι.

Απόρθητα τείχη έχτισα...και με ατσάλινες σιδεριές σφάλισα την αγάπη μέσα μου...και δεν άφησα τίποτα να την αγγίξει...ούτε καν να την πλησιάσει...
Ποτέ!

Xαμένες μελωδίες ...ανύπαρκτα χαμόγελα...θλιμμένες μορφές...βουρκωμένα μάτια
και γερασμένες σάρκες παραδομένες σε αρπαχτικούς σαρκοφάγους δαίμονες οι εικόνες μου...
Ολα ένας κατεστραμμένος κόσμος...σαν,το τέλος μιας ζωής.
Εφιάλτες πια που σκέπαζαν πανέμορφα χρωματιστά ξημερώματα...ρομαντικά δειλινά...ξάστερους ουρανούς...αυτοσχέδιες μελωδικές συνθέσεις....δικά μου,όπως εγώ τα ήθελα...με δικά μου χρώματα που ταίριαζα στους δικούς μου πίνακες για την δική μου αγάπη...μια αγάπη...όπως εγώ ένιωθα πως πρέπει να είναι...σαν,ένα όνειρο με μοναδικές παραστάσεις ...παραμυθένιας ιστορίας...που δεν θες να ανοίξεις τα μάτια σου για να μην έρθει ποτέ το τέλος της...να μην φτάσεις ποτέ σε εκείνο το "και έζησαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα..." 


  






Ενα παραβάν που μόλις το παραμέριζες στην άκρη εμφανιζόταν ένας δικός μου κόσμος για την αγάπη...
και...έφτιαχνα...έφτιαχνα...έφτιαχνα...για να είναι ότι πιο τέλειο και αληθινό...με την λαχτάρα σαν έρθει Εκείνη που θα αγγίξει κάποτε την ψυχή μου να έχω να δίνω...να δίνω...να δίνω και να έχω τόσα που να μην τελειώνουν ποτέ...να φτάσουν και να τα μοιραστώ μαζί της για μια ζωή...για να πιστεύουμε ότι για μας η ζωή θα είναι αιώνια...και ας υπάρχει και ο θάνατος...γιατί..."έχουμε τόσα ακόμη μέσα μας ...που μέχρι να τα ξοδέψουμε..." 

Για μια ζωή.!

Πόσο άραγε ΜΙΑ αγάπη μπορεί να δέσει ΔΥΟ και να δώσει πίστη μέσα τους πώς, για αυτούς δέν υπάρχει τέλος στο "για πάντα μαζί" και ας υπάρχει ο θάνατος...

Το αίνιγμα της φύσης.

Οι ψυχές άραγε όντως υπάρχουν αιώνια;

Ασθενής στον γιατρό χρόνο αφημένο...με τρομαγμένα μάτια, αδύναμα γόνατα,εξασθενημένη καρδιά και ένα μόνιμο ανέκφραστο γυάλινο χαμόγελο πάνω στα χείλη με βρίσκει η σκιά του επισκέπτη.
Νύχτες εδώ και καιρό συντροφεύει την μοναξιά μου μα...το μυστικό μου πέρασμα ποια δύναμη της φώτισε το μονοπάτι και περιφέρεται γύρω από την θλίψη μου;

Μίλησέ μου...πάψε να είσαι μια σκιά ...θέλω να ξέρω...να δω την μορφή σου...να μάθω το σκοπό σου...πως αντέχεις την παγωνιά; πώς ζεις μες το σκοτάδι;
Μίλησέ μου...πες μου...τι σε κάνει να βλέπεις την εικόνα μου τόσες νύχτες;

Με τρομάζεις...

Ήχος από το κάψιμο του ξύλου στη φωτιά έσπαγε λίγο την βαριά σιωπή εκείνης της νύχτας...
και απο το μέρος της σκιάς ακούστηκες...ΕΣΥ...

Βλέπω την ....

"Χαμένη Ευτυχία"

Είπες...

Ξέρω πως είναι...νιώθω μαζί σου ...καθρέπτης της ζωής μου είσαι...νύχτες ολόκληρες στην αντανάκλασή σου στο φώς του φεγγαριού βλέπω εμένα...
Μην με φοβάσαι...μην τραβηχτείς...άφησέ με να σε πλησιάσω.

"Κοίτα!! να...από εκει μακρυά στο βάθος που είναι τα πολλά φώτα σε ακολούθησα..."

"Είμαι η Χαμένη ευτυχία..."

Πληγωμένη...μια ποδοπατημένη ψυχή και εγω...πάρε με διπλα στη φωτιά σου...
μαζί θα περιμένουμε την καταιγίδα που
θα ξεπλύνει τις πληγές...
μελωδικές σημειώσεις θα κρατάμε για
την αγάπη...θα φέρουμε στο σκοτάδι
την άνεση στα μάτια μας με φώς...
νανούρισμα θα γίνουν οι χτύποι
της καρδιάς μου τις νύχτες σου...
η πίστη μου θα φέρει την εμπιστοσύνη...θα σπάσω το γυαλί απ τα χείλη σου...και η ζέστη της καρδιάς μου θα σχηματίσει ξανά το χαμόγελο πάνω τους...θα φτιάξουμε το σεντουκάκι της αγάπης μας.

Και έκατσε δίπλα μου η "Χαμένη Ευτυχία..."

Πάει καιρός που είσαι γύρω μου...δίπλα μου...ήθελα να μάθεις...έπρεπε πιά να σου πώ.

Σου γράφω ...
Τώρα ξέρεις...

Δώσε μου λόγο να μπείς και μέσα μου...άγγιξέ με...

Όποια και να Είσαι...

Με διάβασες...

Πρέπει να αισθανθώ ο,τι..."Σε κατέχουν τα όπλα μου"...

Το έχω ανάγκη...

Όποια και να είσαι...

Έσύ.!http://protoplastos.blogspot.gr/2008/11/m.html