Πως να λογίζεται ζωή σαν ζείς απ΄τα πακέτα;
Και φυσικά όχι από τα πακέτα, που σου ετοιμάζει η μαμά
για την εκδρομή η για τη δουλειά, αλλά για τα πακέτα,
που η αρχόντισα μαμά Ευρώπη θα πρέπει να συλλέγει
απο τον ιδρώτα των υπηκόων της
και να μας αποστείλει με νταλίκα
σε εξπρές αποστολή προκειμένου να μας εξασφαλίσει
για μερικούς μήνες ψωμί, φαί κι όλα
τα απαραίτητα για τη ζωή καλούδια.
Κι αυτό να συνεχίζεται απο τη μέρα της ίδρυσης
του Νεοελληνικού μας κράτους εις το αισαεί χωρίς αναπαυμό.
Οταν οι πρώτοι πακετοαποστολείς ήταν δικοί μας πρόγονοι,
που στα βαπόρια αφού σκαρφάλωναν στα πιο ψηλά άλμπουρα
ένα είχαν κατά νού να πράξουν σαν το καράβι σάλπαρε,
αφήνοντας ξωπίσω τη δυστυχιά και τη μιζέρια στην πατρίδα.
Το πώς να φτάσουν στην απέναντι του πλατιού αυλακιού την όχθη.
Εκεί οπου η απαγγελία για δουλειά έσκαβε με τα χέρια τη γή
και μάτωνε με λύσα και μανία νύχια και υπομονή
για νά΄χουμε κι εμείς κομμάτι μερτικό απ΄τον κόπο των δικών μας.
Κι ήρθανε μέρες κι έφυγαν τρεχάτες, φοβισμένες
λες κι άνθρωπος δεν έζησε, δε δούλεψε, δεν γλέντησε
μέσα στο φώς το άπλετο, που ήτανε λουσμένες.
Αλόγιστα κι ανεύθυνα πλανιόταν μές το χρόνο,
σφραγίζοντας με έπεεα πτερόεντα την κάθε ανοστιμιά,
που ένέκρινε τ΄αδέξιο και άδειο τους κεφάλι.
Ώσπου το πλοίο της γραμμής με καπετάνιους ρέμπελους
και επιβάτες ύπνους ρίχτηκε απ΄αναμελιά στη θαλασσοβραχιά.
Κι όλοι ξυπνήσανε με μιάς κι ανοίξαν πόρτες , θύρες
και κατεβήκαν στο γιαλό άλλος με καριοφύλι κι άλλος με το μαγιό.
Σκορπίστηκαν στις αμμουδιές μαζέψαν τις ελπίδες
όσες εναπομείνουσες θωρούσαν τ΄αναπάντεχο κακό.
Κουβάλησαν τα βότσαλα κι αφού το νού βάλανε να λογίζεται
όλοι μαζί αποφάσισαν να στήσουνε τιμητικά
στα όνειρα τρικούβερτο χορό.
Πώς να λογίζεται λαός , όταν δέν έχει όνειρα, οράματα κι ελπίδα;
Πως νά΄βρουν τόλμη τα παιδιά με όνειρα να βολεύονται,
όταν εσείς τ’αποστερήσατε την ατομική πρωτοβουλιά;
Εμπρός λοιπόν! Τι περιμένετε;
Ας βάλουμε όλοι ένα χεράκι για την άνάλκυση του ναυαγίου,
πηγαίνοντας την Ελλάδα έστω κι ένα πόντο πιό μακριά!
Μέχρι τεύ κατακείσθε;
Κότ΄έξετε άλκιμον θύμον, ώ Νεοέλληνες;
Vicky Kostenas Lagdos
Dichterin
Zürich, 12. Februar 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου