Ποια γενιά περνάει χειρότερα στην κρίση;

Η κουβέντα ακούγεται σε οικογενειακά τραπέζια, μεταφέρεται σε θλιμμένες παρέες, ενίοτε καταλήγει και μονόλογος. Το ερώτημα είναι ποια γενιά πληρώνει τα σπασμένα. Οι 50άρηδες; Οι μεσήλικοι; Οι πιτσιρικάδες;

Μια καλλιτεχνική απεικόνιση του καβγά των γενεών από τον εικονογράφο Γιώργο Γούση.

Ο 20άρης: Οταν και αν υπάρξει ανάπτυξη, θα έχει ήδη εργασιακή εμπειρία./ Παρατείνεται η εξάρτησή του από το σπίτι και την οικογένεια. Η ανεργία στους κάτω των 24 ετών άγγιξε το 43,5%.

Ο 30άρης: Λόγω εμπειρίας θα εξακολουθεί να βρίσκει δουλειές, αλλά όχι αυτές που θα ήθελε και με τον μισθό που θα ήθελε./ Οι προτεραιότητές του γίνονται επιβίωσης και όχι προόδου. Η ανεργία στους κάτω των 34 ετών έφτασε το 24,9%.

Ο 40άρης: Εχει περισσότερες πιθανότητες από τους υπόλοιπους να διατηρήσει τη θέση που είχε πριν από την κρίση./ Οι απολαβές του, όμως, ίσως να μην είναι αυτές που απαιτεί το μεγάλωμα των παιδιών.

Ο 50άρης: Διαθέτει εμπειρία, γνωριμίες και ίσως αποταμιεύσεις που μπορεί να τον συντηρήσουν./ Αν βρεθεί χωρίς δουλειά έχει λίγες πιθανότητες να βρει. Ενας στους 10 μακροχρόνια ανέργους είναι πάνω από 55 ετών.

Ο 60άρης: Είναι μέλος της γενιάς που έζησε και εργάστηκε στην ελληνική ανάπτυξη από το 1970 και μετά./ Η σύνταξή του δεν είναι αυτή που περίμενε, όσο για το εφάπαξ τρέχα γύρευε

 

Μένω σε ένα διαμέρισμα που μου νοικιάζει μια γυναίκα πολύ μεγαλύτερη από τον πατέρα μου. Ο πατέρας μου, όταν ήταν μικρότερος από εμένα, έμενε και αυτός σε ένα διαμέρισμα στον ίδιο δρόμο. Το σπίτι μου είναι ήσυχο και όταν κλείνεις τα παράθυρα μπορείς να ακούσεις μόνο την τάση του ρεύματος όπως περνάει από τα καλώδια. Τα σημάδια της ζωής στην πολυκατοικία έρχονται μόνο μέσα από τον φωταγωγό. Από πάνω μου μένει ένα ζευγάρι συνταξιούχων που πρέπει να είναι πάνω-κάτω στην ηλικία του πατέρα μου. Οταν ανοίγω το παράθυρο του φωταγωγού, έρχεται η οσμή του φαγητού που μαγειρεύουν. Δίπλα, μένει ένα ζευγάρι μετά τα 40 – περίπου στην ηλικία του θείου μου.  

Πρέπει να έχουν δύο παιδιά· το καταλαβαίνω από τις φωνές τους μέσα από τον φωταγωγό. Μερικές φορές ακούω έναν άνδρα, που υποθέτω ότι είναι στο μπάνιο, να τραγουδάει Ξυλούρη με όλη τη δύναμη της φωνής του.  

Εχω την εντύπωση ότι είναι γύρω στα 55, στην ηλικία της μάνας μου. Οταν φεύγω από το σπίτι, πετυχαίνω πολλές φορές στο ασανσέρ έναν άνδρα, μάλλον συνομήλικό μου, συνήθως μαζί με την κοπέλα του, που μπορεί να είναι και η γυναίκα του. Δεν ξέρω από ποιον όροφο έρχονται, αλλά δεν θα ήθελα να είναι αυτοί που ακούγονται να τσακώνονται. 

Δεν ξέρω τίποτε για τους ανθρώπους της πολυκατοικίας μου εκτός από ό,τι μαθαίνω από τον φωταγωγό.  

Ζούμε όλες οι γενιές μαζί, στα σπίτια που έφτιαξαν οι πατεράδες μας, επάνω στους δρόμους που χάραξαν οι παππούδες μας, και οι ζωές μας στις πολυκατοικίες αυτής της πόλης ενώνονται μέσω των φωταγωγών.  

Δεν μπορείς να βγάλεις τον εαυτό σου απέξω.

Οι ιστορίες των ανθρώπων της πολυκατοικίας μου δεν αποτελούν ειδήσεις, είναι προσωπικές αφηγήσεις σε πρώτο ενικό. Τις φαντάζομαι να αρχίζουν στις κουζίνες των οικογενειών, όταν δεν ακούν τα παιδιά, χαμηλόφωνα επάνω στους καναπέδες και φωναχτά στα τηλέφωνα, το γρήγορο περπάτημα να ακούγεται και στον κάτω όροφο. 

Ξεκινάμε από τον εαυτό μας: «Ξέρεις υπέγραψα μείωση στη δουλειά», η αφήγηση σταματάει και γίνεται διάλογος και άλλα πρόσωπα βρίσκουν τον δρόμο τους στην ιστορία, «είναι και ο αδελφός μου που δεν βρίσκει καν δουλειά» και «ο φίλος μου που απολύθηκε» και «ο πατέρας μου που θα πάρει τη μισή σύνταξη». 

Οι ιστορίες της πολυκατοικίας είναι μπλεγμένες μεταξύ τους, όπως είμαστε και εμείς μπλεγμένοι σε παρέες, οικογένειες και γενιές, και είναι όλες αυτές που λέμε μεταξύ μας αυτόν τον καιρό, όλα τα πρώτα πρόσωπα ενικού μαζεμένα.

Ξέρω την ιστορία του Γιώργου Λέγκερη που είναι 26 και έχει πιάσει την πρώτη του δουλειά. Του Κώστα Αλεξανδρή που απολύθηκε από την εταιρεία του στα 38. Του Παύλου Ζαχαρή που απολύθηκε στα 42 του. Του Δημήτρη Κανταλή που είναι 55 και ήταν πέντε μήνες άνεργος.

Ο Γιώργος κάθεται απέναντί μου ένα απόγευμα που μόλις έχει τελειώσει από τη δουλειά και είναι πολύ κουρασμένος για να δώσει σημασία στο κασετοφωνάκι. Ξεκινάει την ιστορία του πριν από δέκα χρόνια, όταν η οικογένειά του αναγκάστηκε να πουλήσει το σπίτι τους.

Ο πατέρας του ήταν δικηγόρος, είχε ανοιχτεί πολύ οικονομικά και είχε χάσει και αρκετά χρήματα στο Χρηματιστήριο. Πριν από τρία χρόνια ο πατέρας του Γιώργου πέθανε και η μητέρα του με τη σύνταξή της στήριξε ουσιαστικά τις σπουδές του ίδιου και του μεγαλύτερου αδελφού του. Τελείωσε το Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης της Νομικής το 2009 και έφυγε κατευθείαν για τον στρατό. Απολύθηκε πέρυσι το καλοκαίρι και δούλεψε σε μπαρ στον Λαγανά της Ζακύνθου, επειδή ήξερε ότι αλλιώς δεν θα μπορούσε να πάει σε νησί. Γυρνώντας στην Αθήνα «το πλάνο ήταν ένα μεταπτυχιακό που είχα δει στην ΑΣΟΕΕ, αλλά κόστιζε 5.000 ευρώ. Τα Χριστούγεννα δούλεψα σε ένα παγοδρόμιο για το χαρτζιλίκι και τον Μάρτιο σε μια εταιρεία τηλεφωνικών πωλήσεων. Με έδιωξαν σε τρεις ημέρες και είπαν ότι δεν ήμουν παραγωγικός».

Ξεκίνησε την προετοιμασία για να δώσει εξετάσεις στη Σχολή Δημόσιας Διοίκησης και συνέχισε μέχρι το καλοκαίρι. Εκανε αιτήσεις για δουλειά στην Ευρωπαϊκή Ενωση και τις έστελνε σε αγγελίες που δημοσιεύονταν σε ελληνικά σάιτ. Τον πήραν τελικά σε ένα δικηγορικό γραφείο. «Νιώθω πολύ καλά που έχω μια δουλειά και είναι αξιοπρεπής. Ας παίρνω έναν μισθό για τρία-τέσσερα χρόνια και μετά βλέπουμε». Μένει ακόμη με τη μητέρα του, όπως έκανε και ο αδελφός του μέχρι πέρυσι προτού μπορέσει να βρει δουλειά μετά το διδακτορικό του. «Δεν θέλω να βιαστώ να φύγω. Η οικονομική μου κατάσταση έχει αλλάξει τις προτεραιότητές μου. Το μηχανάκι μου, ας πούμε, είναι χαλασμένο εδώ και έναν χρόνο και δεν έχω λεφτά να το φτιάξω». Θεωρεί ότι βρίσκεται στη χειρότερη ηλικία στη χειρότερη περίοδο, επειδή αισθάνεται ότι τώρα είναι η ηλικία που χτίζεις για το μέλλον. «Πιστεύω ότι η γενιά του Πολυτεχνείου φταίει, διότι αυτοί είναι τώρα στα πράγματα και στην πολιτική. Υπήρχε δυναμική στην Ελλάδα που δεν αξιοποιήθηκε. Βέβαια, ένας 55άρης που χάνει τη δουλειά του και έχει παιδιά είναι σε χειρότερη θέση. Εμείς τουλάχιστον έχουμε ακόμη την ψευδαίσθηση της ελπίδας».

Ο Δημήτρης Κανταλής είναι ένας 55άρης καθηγητής αγγλικών και έχει μία κόρη περίπου στην ηλικία του Γιώργου, στα 28. Μου λέει ότι «δεν είναι θέμα γενεών. Ολοι το βιώνουμε πολύ άσχημα.  

Το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια δεν μπαίνει ανάλογα με την ηλικία. Κάθε γενιά έχει τους δωσίλογους και τους προδότες, και είναι ο αφρός, διότι είναι άνθρωποι που ανεβαίνουν γλείφοντας. Υπήρξαν άνθρωποι που μάτωσαν στο Πολυτεχνείο και δεν ήθελαν να το βγάλουν στον πλειστηριασμό. Στη γενιά μου έχω δει να παίζονται παιχνίδια μπροστά μου, να γίνονται μεταγραφές από ανθρώπους που ήταν πρώτα ονόματα στην πίστα. Κάποια από αυτά είναι γνωστά, κάποια όχι, διότι, ας πούμε, όταν δουλεύεις σε ένα πολιτικό γραφείο δεν σε ξέρει ο κόσμος. Και μου λένε τώρα τα κάνουμε όλα για το καλό σου. Θα ήθελα αυτά που κάνουν σε εμένα για το καλό μου να τα κάνουν στα παιδιά τους για το καλό τους. Το θεωρώ πολιτική αλητεία να έρχονται οι βιαστές μου και να μου λένε σε βιάζω για το καλό σου». Μιλάει δυνατά και θυμωμένα και είναι το βράδυ της ημέρας που έμαθε ότι τελικά θα δουλέψει και εφέτος ως αναπληρωτής σε ένα σχολείο. Καθόμαστε στον καναπέ του, σε ένα σπίτι σαν και αυτά στα οποία έχω μεγαλώσει, σε μια γειτονιά σαν και αυτές στις οποίες έχουν μεγαλώσει οι φίλοι μου από τα προάστια της Αθήνας. 

Πέρυσι δούλευε σε δύο σχολεία στο Μενίδι, πολύ μακριά από εκεί που μένει. Επαιρνε 1.300 ευρώ. Εφέτος θα είναι κάτω από 1.000. «Η σύμβασή μου είχε λήξει μέσα Ιουνίου. Μέχρι σήμερα ήμουν στο ταμείο ανεργίας. Εκανα χοντρές περικοπές. Δεν πηγαίνω πια πουθενά. Σε κάλεσα σπίτι, επειδή, αν βγαίναμε έξω, θα ένιωθα άβολα να σου πω να με κεράσεις τον καφέ. Μπόρεσα και μείωσα το νοίκι στα 500 από 700 ευρώ, επειδή είχαν κατανόηση οι ιδιοκτήτες. Η γυναίκα μου δουλεύει σε έξι φροντιστήρια, από Χαλάνδρι μέχρι Μαραθώνα, για έναν μισθό.  

Αλλάξαμε πάλι πάροχο Internet, για να δίνουμε 15 από 25 ευρώ. Τα φώτα τα άναψα τώρα που ήρθες. Το σουπερμάρκετ είναι πάντα με λίστα και μερικές φορές έχω αναγκαστεί να επιστρέψω και πράγματα. Διακοπές δεν υπήρξαν. Εκανα ένα μπάνιο». 

Περίπου τις ίδιες περικοπές έκανε και ο Παύλος Ζαχαρής, μόνο που δεν έχει βάλει τηλέφωνο και δεν κατάφερε να μειώσει το νοίκι του. «Μένω στου Παπάγου και τα σπίτια είναι κυρίως των στρατιωτικών που τους έκοψαν τις συντάξεις και δεν ήθελαν να χάσουν το εισόδημα του ενοικίου». Ο Παύλος, που είναι λίγο μετά τα 40, έχει μεγαλώσει σε αυτή την περιοχή. 

Δεν θέλει να πάρει τα παιδιά του από τους φίλους τους και τη ζωή στην οποία έχουν συνηθίσει. 

Απολύθηκε από τη δουλειά του τον Φεβρουάριο. Του είχαν ήδη γίνει δύο μειώσεις. «Δούλευα στο διαφημιστικό τμήμα εκδοτικής εταιρείας. Είχα προσληφθεί με 1.500 ευρώ, με ένα παιδί. Εφυγα ύστερα από οκτώ χρόνια με 1.600 ευρώ, με δύο παιδιά, αλλά δεν τα έπαιρνα κιόλας, επειδή δεν μας πλήρωναν κάθε μήνα. Η γυναίκα μου έχει σχολή χορού. Με το ζόρι βγαίνουν από εκεί 200 ευρώ τον μήνα». Ο Παύλος χρωστάει πάνω από 100.000 ευρώ στις τράπεζες. Προτού ξεκινήσει να δουλεύει τραβούσε λεφτά από την πιστωτική, μετά ήρθαν τα δάνεια αποπληρωμής, μετά και άλλα δάνεια την εποχή που οι τράπεζες του έστελναν προεγκεκριμένες κάρτες στο γραφείο. «Δεν ασχολούμαι πια. Δεν ανοίγω λογαριασμούς. Τους είπα δεν έχω τίποτε.       

 Δεν βλέπω φως πουθενά. Η δικιά μου γενιά πλήττεται περισσότερο από όλες. Ο 55άρης έχει συμπληρώσει κάποια ένσημα και ψάχνει να πάρει μια σύνταξη. Ο 25άρης θα δυσκολευτεί για δέκα χρόνια και αν ανέβει η οικονομία, στα 35 θα μπει στην αγορά έμπειρος. Στα 42 μου, να κάνω τι;».

O Θάνος Οικονομίδης που είναι τώρα στα 63 του, ήταν δημόσιος υπάλληλος, επιθεωρητής εργασίας του ΣΕΠΕ. Εδώ και δύο χρόνια είναι συνταξιούχος.   

Παρά το ότι έχει υποστεί μείωση στη σύνταξή του δεν θεωρεί ότι έχει φτάσει σε σημείο που να τον φέρνει σε απόγνωση.  

Δεν κάνει πια τα έξοδα που έκανε πριν από μερικά χρόνια, αλλά αυτό δεν τον στενοχωρεί.   

Το θεωρεί απαραίτητο νοικοκύρεμα: «Είχαμε φτάσει σε σημείο υπερκαταναλωτισμού και τώρα η συγκυρία έκανε επιτακτική την ανάγκη των λελογισμένων αγορών.  

Αν υπήρχε προοπτική ώστε αυτό το οικονομικό συμμάζεμα να γινόταν ισομερώς και ανάλογα με την οικονομική δύναμη του καθενός, τότε πιστεύω ότι οι Ελληνες, επειδή έχουμε και ένα επίπεδο, δεν θα διαμαρτυρόμασταν».

O Θάνος Οικονομίδης δεν ήταν ο άνθρωπος που έκανε αποταμίευση. Του άρεσαν πάντα τα ταξίδια και όταν ερχόταν το καλοκαίρι προτιμούσε να γυρίζει την Ευρώπη. «Αυτά που έχω κάνει τα θεωρώ επένδυση, το να πάω δηλαδή έξω, να γνωρίσω κι άλλον κόσμο, να μαζέψω εμπειρίες.  

Για μένα αυτό ήταν μεγάλη υπόθεση». Την γενιά των παιδιών του θεωρεί περισσότερο εκτεθειμένη στην κρίση και όχι τη δικιά του. «Τα σημερινά παιδιά περνάνε πολύ δύσκολα γιατί έχουν αβέβαιο μέλλον. 

Η αγορά έχει γίνει αδηφάγα. Τα προσόντα που απαιτούνταν όταν βγήκα εγώ να δουλέψω ήταν λιγότερα.  

Τώρα έχουν περισσότερα προσόντα αλλά λιγότερη αμοιβή. Εμείς είμαστε υπεύθυνοι. Είμαστε υπεύθυνοι για αυτά που δίνουμε στη νεότερη γενιά».

Ο Κώστας Αλεξανδρής αναγκάστηκε να απαντήσει σε άλλη μία ερώτηση σχετική με την κρίση. «Τι θα κάνω όλη μέρα τώρα που δεν δουλεύω;». Μέχρι τον Φεβρουάριο ήταν art director σε μια μεγάλη διαφημιστική εταιρεία. 

Από τότε που τον απέλυσαν ξυπνάει περίπου στις 10.00 το πρωί. Φτιάχνει τον καφέ του και βάζει αμέσως ραδιόφωνο, επειδή δεν θέλει να χάνει τον Τζούμα στον Εν Λευκώ.  

Θα διαβάσει λίγο ένα βιβλίο, θα κάνει ένα μπάνιο και μετά θα πάρει τους δρόμους.  

Το μεσημέρι που θα επιστρέψει στο σπίτι, του αρέσει να πίνει ένα ποτήρι κρασί και να κοιμάται. 

Λέει τη λέξη σιέστα τραβώντας το «α» και όταν τα περιγράφει όλα αυτά, τη μικρή ρουτίνα των τελευταίων μηνών, η φωνή του αλλάζει όπως κάνουμε όταν μιλάμε για τα πράγματα που αγαπάμε. «Εγώ ήμουν και τυχερός, επειδή πάντα δούλευα νύχτα και τώρα που δεν έχω δουλειά με συντηρούν αυτά τα χρήματα». 

Ο Κώστας, ο οποίος τα βράδια, όταν παίζει μουσική στα μπαρ της Αθήνας, είναι ο Κουεντίν, αγόρασε για πρώτη φορά ρολόι όταν έμεινε άνεργος.  

Τότε ένιωσε ότι υπήρχε χρόνος για να μετρήσει. Μου λέει ότι αυτή είναι στην ουσία μια κρίση συνείδησης: «Ταυτιζόμαστε με δουλειά, λεφτά, καριέρα και εξαρτιόμαστε. 

Τώρα, όμως, που έχεις απογυμνωθεί από τις υλικές ανάγκες σου, από τα δάνεια, τις πιστωτικές, μένεις χρεωμένος χωρίς λεφτά εσύ και ο εαυτός σου. 

Τώρα, λοιπόν, που δεν έχεις να μου δείξεις φωτογραφίες από τις διακοπές, τι έχεις να μου πεις ως άνθρωπος; Για πες; Ελα να καθήσουμε μαζί».

Καθόμαστε μαζί στους καναπέδες των σπιτιών μας και μιλάμε με τους φίλους μας – ανθρώπους από κοντινές γενιές. Η πρώτη μας αντίδραση είναι να λυπηθούμε εαυτόν, να θυμώσουμε επειδή όλα αυτά συμβαίνουν σε εμάς, στις παρέες μας και στη γενιά μας.  

Οταν η ώρα περνάει, λέμε και άλλες ιστορίες. Αυτή μιας κοπέλας που δεν είχε 0,20 ευρώ για να πάρει το τραμ, κάποιου μεγαλύτερου που είχε να πληρωθεί δύο μήνες και προτίμησε να παραιτηθεί για να πάρει λεφτά στο χέρι και ενός μικρότερου που τελείωσε τη Νομική και είπε καλύτερα να δουλεύω πωλητής στο Παρίσι. 

Καταλήγουμε να μιλάμε για τον εαυτό μας μιλώντας για τους άλλους.  

Και έτσι η ένταση των προσωπικών συναισθημάτων καταλαγιάζει σαν τους θορύβους της ζωής που μπαίνουν εξασθενημένοι από τον φωταγωγό. 

Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜagazino στις 20 Νοεμβρίου 2011.

____________

Η ώρα των φίλων!!!!!!

Στο φως της κρίσης ξαναθυμόμαστε τι είναι πρώτο και τι δεύτερο.

Αφότου πέρασαν οι γιορτές, τα Σαββατοκύριακα κάθομαι σπίτι συνήθως. Είμαι τόσο ξεθεωμένος από την πάλη της εβδομάδας, που το σπίτι μου μού φαίνεται γαλήνιο σαν παράδεισος. Κι είναι όλα τόσο ρευστά πια, που όταν ξεκλειδώνω την πόρτα, με εκπλήσσει το γεγονός ότι τα έπιπλα είναι ακόμα στη θέση τους κι οι γάτες ζωντανές στην είσοδο. Σκέφτομαι ότι σε κάποια επικίνδυνη καμπή της Οικονομίας θα μπορούσαν να έχουν φαγωθεί κοκκινιστές. Και τα έπιπλα να έχουν πουληθεί στο Μοναστηράκι για ένα πιάτο φακές. Όπως έκανε ο μοναχικός Εξάδελφος Πονς, σ’ εκείνο το π

ικρό βιβλίο του Μπαλζάκ. 

 

Το αστροπελέκι της κρίσης μ’ έχει κάνει να επανεκτιμήσω ό,τι έχω. Τίποτε δεν είναι αυτονόητο πια. Χαϊδεύω την μπλούζα που φορώ σαν να πρόκειται να μου τη ξηλώσει ο Χάρος. Κοιτάω με θαυμασμό το κινητό μου – δεν είναι το τελευταίο μοντέλο, αλλά κάνει θαυμάσια τη δουλειά του. Τέρμα σε κάθε καταναλωτική αδημονία: ό,τι πήραμε, πήραμε. Ας το χαρούμε, όσο δεν μας έχει στρίψει ακόμα από την αγχωτική μελέτη των εντοσθίων. 

Η αίσθηση ότι ο χρόνος που ζούμε είναι λίγος, πολύτιμος και δανεικός έχει φωτίσει και τις σχέσεις μου. Κάθε άνθρωπος που με τράβαγε στη λάσπη απομακρύνεται απλά και γρήγορα. Τώρα (στη φωτεινή και ακίνητη στιγμή αυτής της κόλασης που, αν έχεις μάτια, μπορείς να τη δεις και σαν τον υπαρξιακό ροδόκηπο του Έλιοτ), τώρα είναι ώρα για φίλους κι αγάπη. Για χαμόγελα και φιλιά. Ειλικρίνεια κι ενωμένες δυνάμεις. Είμαι σίγουρος ότι δεν συμβαίνει μόνο σε μένα. Στο φως του κεραυνού διακρίνουμε ξανά τι είναι πρώτο και τι δεύτερο. Τι άξιο να το ζεις και τι ανάξιο και να το αναφέρεις. Τώρα, η κορυφαία αξία της ανθρώπινης ζωής, η φιλία, παίρνει την κεντρική θέση που της αναλογεί. Αλίμονο στους μισάνθρωπους. 

Κάθομαι, λοιπόν, στο σπίτι και νιώθω την απλή χαρά που η Δευτέρα θα μου καταρρακώσει. Με τις μάχες της επιβίωσης. Τη βομβαρδισμένη πόλη. Τους άστεγους και τους ζητιάνους. Τους άνεργους και τους στριμωγμένους.

Λέω στον εαυτό μου: φίλε, όσο ακόμα έχεις αίμα στο χέρι σου, κίνα το χέρι σου. Όσο μπορείς ακόμα να πιεις ένα ποτήρι κρασί, πιες το. Όσο δεν πεινάς και δεν χρωστάς, είσαι ελεύθερος.

Αύριο είναι μια άλλη μέρα. 

Toυ Στάθη Τσαγκαρουσιάνου, lifo.gr

Το δέντρο που έδινε.......

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μηλιά και αγαπούσε ένα αγοράκι.

Και κάθε μέρα το αγόρι θα ερχόταν και θα μάζευε τα φύλλα του και θα έφτιαχνε στέμματα παίζοντας τον βασιλιά του δάσους.

Σκαρφάλωνε στον κορμό του και τραμπαλιζόταν στα κλαδιά του και έτρωγε τα μήλα του.

Και έπαιζαν κρυφτό. 

Κι όταν κουραζόταν το αγόρι πλάγιαζε στη σκιά του δέντρου.

Και το αγόρι αγαπούσε το δέντρο πάρα πολύ.

Και το δέντρο ήταν ευτυχισμένο.

Μα ο χρόνος περνούσε.

Και το αγόρι μεγάλωσε.

Και το δέντρο έμενε συχνά μόνο του.

Τότε μια μέρα το αγόρι ήρθε στο δέντρο και το δέντρο είπε “έλα, Αγόρι, έλα και σκαρφάλωσε στον κορμό μου, κάνε κούνια στα κλαδιά μου και φάε τα μήλα μου και
 

παίξε στον ίσκιο μου και γίνε ευτυχισμένο.”

“Είμαι πολύ μεγάλο για να σκαρφαλώνω και να παίζω”, απάντησε το αγόρι.
“Θέλω να αγοράζω πράγματα και να περνάω καλά. Θα ήθελα κάποια χρήματα. Μπορείς να μου δώσεις μερικά;”
“Λυπάμαι”, είπε το δέντρο, “αλλά δεν έχω χρήματα. Μόνο φύλλα και μήλα έχω. Πάρε τα μήλα μου, Αγόρι, και πούλησέ τα στην πόλη. Έτσι θα κερδίσεις χρήματα και θα είσαι ευτυχισμένο.”

Και το αγόρι σκαρφάλωσε στο δέντρο και αφού μάζεψε τα μήλα του τα πήρε μαζί του.

Και το δέντρο ήταν ευτυχισμένο. Αλλά το αγόρι έμεινε μακριά από το δέντρο για πολύ καιρό…και το δέντρο ήταν δυστυχισμένο.

Και τότε, μια μέρα, το αγόρι ήρθε πάλι πίσω και το δέντρο τραντάχτηκε από τη χαρά του και είπε

“έλα, Αγόρι, σκαρφάλωσε στον κορμό μου και τραμπαλίσου στα κλαδιά μου και γίνε ευτυχισμένο.”
“Έχω πολλές δουλειές για να σκαρφαλώνω σε δέ

ντρα”, είπε το αγόρι.
“Θέλω ένα σπίτι για να με ζεσταίνει”, είπε.
“Θέλω μια γυναίκα και θέλω και παιδιά, γι’ αυτό χρειάζομαι ένα σπίτι. Μπορείς εσύ να μου δώσεις ένα σπίτι;”
“Δεν έχω σπίτι να σου δώσω”, απάντησε το δέντρο.
“Το δάσος είναι το σπίτι μου, αλλά μπορείς να κόψεις τα κλαδιά μου και να χτίσεις ένα σπίτι. Τότε θα είσαι ευτυχισμένος.”

Και έτσι το αγόρι έκοψε τα κλαδιά του δέντρου και τα πήρε μαζί του για να χτίσει το σπίτι του.

Και το δέντρο ήταν ευτυχισμένο.

Αλλά το αγόρι έλειψε για πολύ καιρό. Και όταν επέστρεψε, το δέντρο ήταν τόσο ευτυχισμένο που μόλις που μπορούσε να μιλήσει.

“Έλα, Αγόρι, έλα και παίξε.”
“Είμαι πολύ γέρος και θλιμμένος για να παίξω”, είπε το αγόρι. “Θέλω μια βάρκα που να με πάει κάπου πολύ μακριά. Μπορείς να μου δώσεις μια βάρκα;”
“Κόψε τον κορμό μου και φτιάξε μια βάρκα” είπε το δέντρο. “Τότε θα μπορέσεις να ταξιδέψεις και να είσαι ευτυχισμένο.”

Τότε το αγόρι έκοψε τον κορμό του δέντρου και έφτιαξε μια βάρκα και ταξίδεψε μακριά.

Και το δέντρο ήταν ευτυχισμένο….αλλά όχι αληθινά.

Μετά από πολύ καιρό το αγόρι ξαναγύρισε.

“Λυπάμαι, Αγόρι, αλλά δεν έχω πια τίποτα να σου δώσω. Τα μήλα μου τέλειωσαν.”
“Τα δόντια μου είναι πολύ αδύναμα πια για μήλα”, απάντησε το αγόρι.
“Τα κλαδιά μου κόπηκαν. Δε μπορείς να κάνεις κούνια σ’ αυτά”, είπε το δέντρο.
“Είμαι πολύ γέρος πια για να κάνω κούνια”, είπε το αγόρι.
“Ο κορμός μου κόπηκε”, είπε το δέντρο, “δε μπορείς να σκαρφαλώσεις”
“Είμαι πολύ κουρασμένος για να σκαρφαλώνω” , είπε το αγόρι.
“Λυπάμαι”, απάντησε το δέντρο, “μακάρι να μπορούσα να σου δώσω κάτι. Αλλά δε μου έχει μείνει πια τίποτα. Είμαι μόνο ένα γερασμένο κούτσουρο. Λυπάμαι…”
“Δε χρειάζομαι πολλά πια”, είπε το αγόρι, “μόνο ένα ήσυχο μέρος να καθήσω και να ξεκουραστώ. Είμαι πολύ κουρασμένος.”
“Τότε” είπε το δέντρο ισιώνοντας όσο μπορούσε τον κορμό του, “ένα παλιό κούτσουρο είναι ένα καλό μέρος να καθήσεις και να ξεκουραστείς. Έλα, Αγόρι, κάθισε. Κάθισε και ξεκουράσου.”

Και το αγόρι κάθησε και ξεκουράστηκε.

Και το δέντρο ήταν ευτυχισμένο.

Shel Silverstein (1930 – 1999)

Ένας κόσμος ανάποδα!

Παρότι δεν μπορούμε να μαντέψουμε πως θα είναι τα επόμενα χρόνια, έχουμε τουλάχιστον το δικαίωμα να ονειρευτούμε πώς θα θέλαμε να είναι. 

Το 1948 και το 1976 ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών διατύπωσε οικουμενικές διακηρύξεις με εκτενείς καταλόγους ανθρώπινων δικαιωμάτων αλλά η μεγάλη πλειοψηφία της ανθρωπότητας δεν έχει κανένα άλλο δικαίωμα εκτός από το δικαίωμα να βλέπει, να ακούει και να σιωπά. Τι θα γίνει αν αρχίσουμε να ασκούμε το δικαίωμα στο όνειρο που δεν διακηρύχθηκε ποτέ;Τι θα γίνει αν για μια στιγμούλα αφεθούμε στο παραλήρημα; Ας διαπεράσει το βλέμμα μας το όνειδος και ας ονειρευτούμε έναν άλλο κόσμο όπου:

Ο αέρας θα είναι καθαρός, απαλλαγμένος από το μικρόβιο του ανθρώπινου φόβου και από τα ανθρώπινα πάθη.

Στους δρόμους τα σκυλιά θα συνθλίβουν αυτοκίνητα.

Τους ανθρώπους δεν θα τους ελέγχει το αυτοκίνητο, δε θα τους προγραμματίζει ο υπολογιστής, δε θα τους εξαγοράζει το σούπερ μάρκετ, δε θα τους παρακολουθεί η τηλεόραση.

Η τηλεόραση θα πάψει να είναι το πιο σημαντικό μέλος της οικογένειας και θα της συμπεριφερόμαστε όπως στο σίδερο ή το πλυντήριο ρούχων.

Οι άνθρωποι θα δουλεύουν για να ζήσουν, αντί να ζουν για να δουλεύουν.

Στους ποινικούς κώδικες θα ενταχθεί και το αδίκημα της βλακείας, το αδίκημα που διαπράττουν όσοι ζουν για να έχουν ή για να κερδίζουν, αντί να ζουν απλώς και μόνο για να ζουν, σαν τα πουλιά που κελαηδούν χωρίς να ξέρουν ότι κελαηδούν και σαν τα παιδιά που παίζουν χωρίς να ξέρουν ότι π

αίζουν.

Σε καμιά χώρα δεν θα φυλακίζονται οι νέοι που αρνούνται να υπηρετήσουν τη στρατιωτική τους θητεία αλλά εκείνοι που θα θέλουν να την υπηρετήσουν.

Οι οικονομολόγοι δε θα ονομάζουν επίπεδο ζωής το επίπεδο κατανάλωσης, ούτε ποιότητα ζωής την ποσότητα των υλικών αγαθών.

Οι μάγειροι δεν θα πιστεύουν ότι είναι ευχάριστο για τους ασ

τακούς να τους βράζουν ζωντανούς.

Οι ιστορικοί δεν θα πιστεύουν ότι η εισβολή σε μια χώρα είναι κάτι που την ευχαριστεί.

Οι πολιτικοί δεν θα πιστεύουν ότι είναι ευχάριστο για τους φτωχούς να τρώνε υποσχέσεις.

Η σοβαρότητα θα πάψει να θεωρείται αρετή και κανείς δε θα παίρνει στα σοβαρά έναν άνθρωπο που δε θα είναι ικανός να γελάει με τον εαυτό του.

Ο θάνατος και το χρήμα θα χάσουν τις μαγικές τους δυνάμεις και ούτε ο θάνατος ούτε η περιουσία θα μπορούν να μετατρέψουν έναν παλιάνθρωπο σε ευυπόληπτο πολίτη.

Κανείς δε θα θεωρείται ήρωας ή χαζός επειδή κάνει αυτό που πιστεύει ότι είναι σωστό αντί να κάνει αυτό που τον συμφέρει περισσότερο.

Ο κόσμος δεν θα πολεμάει πια τους φτωχούς αλλά τη φτώχεια και η στρατιωτική βιομηχανία δε θα έχει άλλη λύση παρά να κλείσει.

Το φαγητό δε θα είναι εμπόρευμα ούτε η επικοινωνία εμπόριο, επειδή το φαγητό και η επικοινωνία είναι δικαιώματα του ανθρώπου.

Κανείς δε θα πεθαίνει από πείνα επειδή κανείς δε θα πεθαίνει από το πολύ φαΐ.

Κανείς δε θα φέρεται στα παιδιά του δρόμου σαν να είναι σκουπίδια, επειδή δε θα υπάρχουν παιδιά του δρόμου.

Κανείς δε θα φέρεται στα πλούσια παιδιά σαν να είναι λεφτά, επειδή δε θα υπάρχουν πλούσια παιδιά.

Η εκπαίδευση δε θα είναι προνόμια μόνο όσων μπορούν να την πληρώσουν.

Η αστυνομία δεν θα είναι εφιάλτης για όσυς δεν μπορούν να την εξαγοράσουν.

Η δικαιοσύνη και η ελευθερία, αδέρφια σιαμαία που καταδικάστηκαν να ζουν χωριστά, θα ενωθούν και πάλι, πλάτη με πλάτη.

Μια μαύρη γυναίκα θα είναι πρόεδρος της Βραζιλίας και μια άλλη γυναίκα, επίσης μαύρη, θα είναι πρόεδρος την Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής μια ινδιάνα γυναίκα θα κυβερνάει τη Γουατεμάλα και μια άλλη το Περού.

Στην Αργεντινή οι τρελές της Πλάζα ντε Μάγιο θα είναι παράδειγμα πνευματικής υγείας, επειδή εκείνες αρνήθηκαν να ξεχάσουν στα χρόνια της υποχρεωτικής λήθης.

Η Αγία Μητέρα Εκκλησία θα διορθώσει τα τυπογραφικά λάθη στους πίνακες του Μωυσή και η έκτη εντολή θα προστάζει να τιμάμε το σώμα.

Η Εκκλησία επίσης θα υπαγορεύσει μια ακόμη εντολή, που την ξέχασε ο Θεός: «Αγάπα τη φύση, μέρος της οποίας είσαι κι εσύ».

Θα ξαναβλαστήσουν τα δάση στον ερημωμένο κόσμο μας και στις ερημωμένες ψυχές.

Οι απελπισμένοι θα ξαναβρούν την ελπίδα τους και οι χαμένοι τη ζωή τους, αφού απελπίστηκαν επειδή ήλπισαν πολύ και χάθηκαν επειδή έψαξαν  πολύ.

Όσοι έχουμε θέληση για δικαιοσύνη και ομορφιά θα είμαστε όλοι αδέρφια, όποτε κι αν έχουμε γεννηθεί, όπου κι αν έχουμε ζήσει, χωρίς να χρειαστεί να αλλάξουμε καθόλου τα σύνορα του κόσμου και του χρόνου.

Η τελειότητα θα εξακολουθήσει να είναι το βαρετό προνόμιο των θεών όμως, σ’ αυτό τον όμορφο αλλά και  γ**ημένο κόσμο, θα ζούμε την κάθε νύχτα σαν να ‘ναι η τελευταία και την κάθε μέρα σαν να ‘ναι η πρώτη μας.

Ένας κόσμος ανάποδα - Eντουάρντο Γκαλεάνο

Πόσα τριαντάφυλλα στέλνουμε ανάλογα με την περίσταση;;;;;

Σίγουρα πολλοί από εσάς έχετε στείλει τριαντάφυλλα σε αγαπημένα σας πρόσωπα είτε για να ευχηθείτε, είτε για ευχαριστώ ή για λόγους αγάπης! 

Είναι πολύ πιθανό όμως να μη ξέρετε τι συμβολίζει ο αριθμός λουλουδιών που στέλνουμε!
Όταν επιλέξετε ένα συγκεκριμένο χρώμα από τριαντάφυλλα δεν είναι αρκετό για να εκφράσει τις εσωτερικές σας σκέψεις, μπορείτε να μεταδώσετε το μήνυμά σας μέσα από τον αριθμό των στελεχών.
Για παράδειγμα, ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα λέει "είστε για πάντα νέα και όμορφη", ενώ ένα τριαντάφυλλο χωρίς αγκάθια λέει "αγάπη εκ πρώτης όψεως".
Ανατρέξτε στην παρακάτω λίστα για να μάθετε πώς οι διαφορετικοί αριθμοί των στελεχών μπορούν να αντιπροσωπεύουν διαφορετικά μηνύματα αγάπης.   


 
 

1 τριαντάφυλλο: Συνήθως στο πρώτο ραντεβού για να συμβολίσει τον έρωτα με τη πρώτη ματιά! 

 

 


2 τριαντάφυλλα: Τα 2 συμβολίζουν αγάπη και χημεία και από τις 2 πλευρές. 

 


3 τριαντάφυλλα: Συμβολίζει το...
 ζευγάρι και την αγάπη. Συνήθως το στέλνουν στις πρώτες επετείους. 
 
 


6 τριαντάφυλλα: Τα 6 τριαντάφυλλα συμβολίζουν το πάθος και ερωτική έλξη. 

9 τριαντάφυλλα: Αν θέλετε να πείτε στο άλλο σας μισό πως θα είστε για πάντα μαζί, τότε ένα μπουκέτο με 9 τριαντάφυλλα είναι ο ιδανικός τρόπος. 

 







10 τριαντάφυλλα: Με τα 10 τριαντάφυλλα λέτε στον άλλο πόσο σημαντική είναι η αγάπη τους για εσάς.        
 

 


12 τριαντάφυλλα: Τα 12 τριαντάφυλλα φωνάζουν «Γίνε δική -ός μου» 

13 τριαντάφυλλα: Τα 13 τριαντάφυλλα συμβολίζουν μία σημαντική φιλία  

15 τριαντάφυλλα: Τα 15 τριαντάφυλλα είναι ένας τρόπος να ζητήσετε συγνώμη

• 
  

  

20 τριαντάφυλλα: Το μπουκέτο με τα 20 τριαντάφυλλα συμβολίζει μία αληθινή αγάπη 

21 τριαντάφυλλα: Με 21 τριαντάφυλλα δείχνετε πως είστε αφοσιωμένος σε μία αγάπη ή και φιλία

24 τριαντάφυλλα: Το μπουκέτο αυτό φωνάζει «Είμαι δικός-δική σου 

25 τριαντάφυλλα: Αν θέλετε να δώσετε συγχαρητήρια σε κάποιον στείλτε του 25 τριαντάφυλλα. 

Σημασία όμως δε πρέπει να ξεχνάμε, έχει η κίνηση και όχι το πόσα λουλούδια λαμβάνουμε!

Οι καταρακτες οπως δεν τους εχεις ξαναδει.

http://www.airpano.ru/files/brasil/iguasu/start_e.html

10 πράγματα για τα οποία πρέπει να σταματήσετε να νοιάζεστε!!!

Κάθε μέρα είναι μια νέα αρχή. Αλλά στη ζωή, μερικές φορές πρέπει να σταματάς κάποια πράγματα, προτού να αρχίσεις κάτι άλλο.  Έτσι, ξεκινώντας από σήμερα … 

Σταματήστε να νοιάζεστε για τη γνώμη του καθενός . 

Το τι πιστεύουν ή λένε οι άλλοι για σας, δεν πρέπει να σας νοιάζει. Τουλάχιστον για τους περισσότερους από αυτούς.  Όταν ήσασταν μαθητές, οι απόψεις των συμμαθητών σας, επηρέαζαν τις αποφάσεις σας. Και υπήρχαν φορές που διαμόρφωναν τις απόψεις σας και τους στόχους σας. Με την πάροδο των χρόνων, οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους για τις απόψεις των οποίων νοιαζόσασταν τόσο πολύ, δεν αποτελούν καν κομμάτι της ζωής σας.

Εκτός κάποιων εξαιρέσεων πχ όταν προσπαθείτε να κάνετε μια καλή πρώτη εντύπωση (συνέντευξη για δουλειά, πρώτη επέτειος, κλπ.), μην αφήνετε τις απόψεις των άλλων να στέκονται εμπόδιο στο δρόμο σας. Το τι σκέφτονται και λένε οι άλλοι για σας δεν είναι το πλεον σημαντικό. Αυτό που είναι σημαντικό είναι το πώς εσείς αισθάνεστε για τον ίδιο τον εαυτό σας. . .

Σταματήστε να νοιάζεστε αν είστε “καθωσπρέπει” 

 

Ο καθένας έχει ένα μικρό ‘φύλακα’ μέσα στο κεφάλι του.  Είναι πάντα εκεί παρατηρώντας  σας.  Γεννήθηκε και μεγάλωσε με την οικογένεια σας, τους φίλους σας, τους συνεργάτες σας και την κοινωνία γενικότερα, και μοναδικός σκοπός του είναι να σας κρατάει στη ‘τάξη’. Από κάποια στιγμή και μετά, αρχίζετε να θεωρείτε ότι η γνώμη του, για το τι είναι αποδεκτό ή όχι, αποτελεί την απόλυτη αλήθεια. Όμως οι απόψεις του δεν ταυτίζονται με την μία και μοναδική αλήθεια, είναι απλώς απόψεις.

Μην επιτρέπετε να σας λογοκρίνει .  Βαδίστε με βάση την δικιά σας αλήθεια.

Σταματήστε να νοιάζεστε για την εύρεση μιας σίγουρης οδού.

Δεν υπάρχει ιδανικός και σωστός τρόπος για τα περισσότερα πράγματα, ακόμα και για το πως να ντυθείτε ή πως να φτιάξετε τα μαλλιά σας.  Να είστε ο εαυτός σας, με τον  μοναδικό τρόπο που μόνο εσείς ξέρετε.

Προσπαθώντας να μοιάσετε με κάποιον άλλο χάνετε τη δική σας ομορφιά.

Σταματήστε να ενδιαφέρεστε για το τι θέλουν οι άλλοι  για σας.

 

 

Λίγο πριν ξεκινήσετε το ‘ταξίδι’ για να πετύχετε κάποιο στόχο σας, οι άνθρωποι γύρω σας, ακόμα και αυτοί που σας αγαπούν, είναι πολύ πιθανόν να σας δώσουν λάθος συμβουλές.  Δεν το κάνουν επειδή έχουν κακές προθέσεις. Είναι επειδή δεν καταλαβαίνουν αυτό που επιθυμείτε, τα όνειρα και τους στόχους της ζωής σας.

Έτσι θεωρούν ότι σας προστατεύουν  από το ενδεχόμενο της αποτυχίας, όμως αυτό που πετυχαίνουν είναι να  σας απομακρύνουν από την πιθανότητα να κάνετε τα όνειρά σας πραγματικότητα.

 Όπως είπε και ο Steve Jobs :

“Δεν έχετε πολύ χρόνο, μην τον σπαταλήσετε ζώντας τις ζωές κάποιων άλλων. Μην παγιδευτείτε από δογματισμούς που λένε να ζείτε σύμφωνα με το τι νομίζουν οι άλλοι. Μην αφήσετε τη γνώμη των άλλων να πνίξει την εσωτερική σας φωνή. Και το σημαντικότερο, να έχετε το θάρρος να ακούτε την καρδιά και τη διαίσθησή σας. Με κάποιον περίεργο τρόπο,  ξέρουν αυτό που θέλετε στην πραγματικότητα να γίνετε. Όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα”

Σταματήστε να νοιάζεστε για τα όρια που οι βάζουν άλλοι..

    

Δεν έχει σημασία πόσο μεγάλη είναι η πρόοδος που έχετε κάνει, πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα επιμένουν ότι αυτό που προσπαθείτε να πετύχετε είναι αδύνατο. Ή μπορεί να υποστηρίζουν ότι η ιδέα σας ή ο στόχος σας, δεν έχουν κάποιο νόημα και ενδιαφέρον. Όταν συναντήσετε τέτοιους ανθρώπους, μην προσπαθήσετε να συζητήσετε μαζί τους. Απεναντίας ξεχάστε τους . Θα σπαταλήσετε τον χρόνο και την ενέργειά σας.

Προσπαθήστε ό, τι θέλετε να πετύχετε. Ακολουθήστε τη διαίσθησή σας.  Μην αφήνετε τους άλλους να τοποθετήσουν ένα κλουβί γύρω σας. Και σίγουρα μην ακούσετε το ‘φύλακα’ (για τον οποίο μιλήσαμε πριν).

Κάθε φορά που κάποιος σας απαξιώνει και σας λέει ότι δεν μπορείτε να πετύχετε κάτι, να ξέρετε  ότι μιλούν μέσα από το πρίσμα των δικών τους δυνατοτήτων και περιορισμών. Αγνοήστε τους και προσπεράστε τους..

Σταματήστε να ενδιαφέρεστε για το τι έχουν όλοι οι άλλοι . 

Όταν ‘πιάνετε’ τον εαυτό σας, να σας συγκρίνει με έναν συνάδελφο, γείτονα, φίλο ή κάποιον διάσημο, σταματήστε τον.  Συνειδητοποιήστε ότι είστε διαφορετικός, με διαφορετικές δυνατότητες που πιθανώς οι άλλοι άνθρωποι δεν διαθέτουν. Αφιερώστε λίγο χρόνο για να αναλογστείτε τις ικανότητες που έχετε, και  να είστε ευγνώμονες για τα καλά πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή σας.

Το πρόβλημα με τους περισσότερους ανθρώπους είναι ότι πιστεύουν πως θα είναι ευτυχείς όταν θα αποκτήσουν  ένα συγκεκριμένο επίπεδο διαβίωσης. Το επίπεδο που βλέπουμε να έχουν κάποιοι άλλοι,  το αφεντικό μας, ο φίλος ενός φίλου μας,  κλπ. Δυστυχώς,  όταν φτάσετε εκεί που βρίσκονται αυτοί, θα διαπιστώσετε ότι επιθυμείτε ένα ακόμα καλύτερο επίπεδο διαβίωσης.

Εκτιμήστε αυτό που έχετε τώρα. Δοκιμάστε να συγκρίνετε τον εαυτό σας με όσους έχουν λιγότερα, όσους βρίσκονται αντιμέτωποι με άσχημες καταστάσεις και εκείνους που αγωνίζονται να επιβιώσουν. Ενδεχομένως αυτό να σας ανοίξει τα μάτια για εκείνα τα πράγματα για τα οποία θα πρεπε να είστε ευγνώμονες.

Σταματήστε να ψάχνετε την ιδανική κατάσταση . 

Το τέλειο είναι ο εχθρός του καλού.

Πολλοί από εμάς είναι τελειομανείς, και δεν είναι κακό αυτό. Θέτουμε πολύ ψηλά τον πήχη για τον εαυτό μας και ‘κολυμπάμε’ στα βαθυά. Το πάθος μας για την τελειότητα, μας οδηγεί στο να κυνηγάμε πάντα το κάτι καλύτερο, ποτέ δεν σταματάμε, δεν κάμπτομαστε. Αυτή η αφοσίωση προς την τελειότητα μας βοηθά αναμφίβολα στην επίτευξη αποτελεσμάτων. Εφ ‘όσον όμως δεν παρασυρόμαστε.

Αλλά τι συμβαίνει όταν παρασυρόμαστε από την τελειομανία;

Εφόσον δεν καταφέρουμε να πετύχουμε τους υψηλούς στόχους που θέσαμε, η αποθάρυνση και η δυσαρέσκεια κυριαρχούν μέσα μας, κάτι που μας αποτρέπει από το να αναλάβουμε νέες προκλήσεις ή ακόμα και να τελειώσουμε ότι ξεκινήσαμε. Τελικά καταλήγουμε σε  μεγάλες καθυστερήσεις, υπερφόρτωση, άγχος.

Θυμηθείτε, ο πραγματικός κόσμος δεν ανταμείβει τους τελειομανείς. Ανταμείβει τους ανθρώπους που καταφέρνουν να τελειώσουν την δουλειά που ανέλαβαν. Σχεδόν τις περισσότερες φορές, ο σίγουρος τρόπος να τελειώσετε μια  δουλεια, είναι να μην κυνηγάτε το τέλειο.

Πάψτε να προσπαθείτε να είστε πάντα εσείς οι σωστοί 

Υπάρχουν μόνο λίγα απόλυτα ‘σωστά’ και ‘λάθη’ στον κόσμο.  Αυτό που είναι σωστό για σας μπορεί να είναι λάθος για κάποιον άλλο, και αντίστροφα. Οι άνθρωποι πρέπει να ζουν τη ζωή τους όπως ταιριάζει σε αυτούς. 

Όταν πρόκειται για στάση κι άποψη ζωής , δεν υπάρχουν και πολλά για τα οποία αξίζει να διαφωνείτε.  Αφήστε τις διαφωνίες με το σύζυγο, τα μέλη της οικογένειάς σας ή τους γείτονες. Δεν χρειάζεται πάντα να είστε εσείς ο σωστός ή να κερδίσετε σε μια διαφωνία.

Αντ ‘αυτού, ανοίξτε το μυαλό σας σε νέες ιδέες και απόψεις. Μην επικεντρώνεστε απλώς στο τι κάνουν οι άλλοι, ξοδέψτε χρόνο παρατηρώντας γιατί το κάνουν και τι κάνουν.

Σταματήστε να νοιάζεστε για τα λάθη σας. 

Τα λάθη σας διδάσκουν σημαντικά μαθήματα. Το μεγαλύτερο λάθος που μπορείτε να κάνετε είναι να μην κάνετε τίποτα, διότι φοβάστε μην κάνετε ένα λάθος. Επομένως, μην διστάσετε – μην αμφιβάλλετε για τον εαυτό σας.  Ποτέ δεν θα είστε 100% σίγουροι ότι κάτι θα ‘δουλέψει’, αλλά μπορείτε πάντα να είστε 100% σίγουροι ότι η απραξία δεν θα λειτουργήσει. Τις περισσότερες φορές, απλά πρέπει να αναλάβουμε το ρίσκο!

Και δεν έχει σημασία τι αποδεικνύεται στο τέλος. Είτε θα πετύχετε είτε θα μάθετε από το λάθος σου. Και στις δύο περιπτώσεις κερδίζεις. Άλλωστε αν δεν πάρετε το ρίσκο, ποτέ δεν θα μάθετε τι έπρεπε να κάνετε εκείνη την στιγμή, και θα παραμείνετε στο ίδιο σημείο για πάντα.

Σταματήστε να νοιάζεστε για πράγματα που δεν μπορείτε να ελέγξετε.

Μερικά πράγματα είναι εκτός του έλεγχου σας. Αποδεχτείτε το σαν γεγονός της ζωής. Σπαταλώντας το χρόνο σας, το ταλέντο και τη  ενέργεια σας,  σε πράγματα που δεν ελέγχετε, είναι σίγουρο ότι θα σας οδηγήσει σε απογοήτευση και στασιμότητα.

Αναλίσκοντας τον εαυτό σας με τις αρνητικές πτυχές ενός περιστατικού που δεν μπορούσατε να αλλάξετε, δεν έχετε να κερδίσετε τίποτα.

Όπως είπε και η Maria Robinson: “Κανείς δεν μπορεί να πάει πίσω και να κάνει  μια νέα αρχή, αλλά ο καθένας μπορεί να ξεκινήσει σήμερα και να δημιουργήσει ένα διαφορετικό τέλος.” 

Δεν μπορείτε να αλλάξετε αυτό που συνέβη, μπορείτε μόνο να αλλάξετε τον τρόπο που αντιδράτε σε αυτό.