«Τα αστέρια δεν είναι ίδια για όλους
τους ανθρώπους. Γι’ αυτούς που ταξιδεύουν, τ’ αστέρια είναι οδηγοί. Γι’
άλλους δεν είναι παρά μόνο φωτάκια. Γι’ άλλους, για τους σοφούς, είναι
προβλήματα. Για κείνο τον επιχειρηματία, ήταν χρυσάφι. Μα όλα τα’
αστέρια είναι σιωπηλά. Εσύ θα έχεις αστέρια που δεν τα ‘χει κανείς…»
«Τι θέλεις να πεις;»
«Όταν θα κοιτάζεις
τον ουρανό, τη νύχτα, κι αφού θα ζω σ’ ένα απ’ αυτά, και θα γελώ σ’ ένα
απ’ αυτά, για σένα τότε θα ‘ναι σα να γελούν όλα τα’ αστέρια. Εσύ θα
‘χεις αστέρια που θα ξέρουν να γελούν!»
Και ξαναγέλασε.
«Και όταν πια θα σου
περάσει η στενοχώρια (πάντα παρηγοριόμαστε), θα είσαι ευχαριστημένος
που με γνώρισες. Θα είσαι πάντα φίλος μου. Θα έχεις πάντα διάθεση να
γελάσεις μαζί μου. Και θ’ ανοίγεις πότε πότε το παράθυρο, έτσι, για
γούστο… Και οι φίλοι σου θα παραξενεύονται που θα σε βλέπουν να γελάς
κοιτάζοντας τον ουρανό. Κι εσύ τότε θα λες: «Ναι, τ’ αστέρια με κάνουν
πάντα να γελώ». Και θα σε παίρνουν για τρελό. Θα σου ‘χω παίξει άσχημο
παιχνίδι…»
Και γέλασε ξανά.
«Θα είναι σαν να σου ‘χα δώσει, αντί γι’ αστέρια, ένα σωρό κουδουνάκια που ξέρουν να γελούν…»
~ «Μικρός πρίγκιπας» του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ
Και ξαναγέλασε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου