✿ ✿φαντασιακό..✿ ✿

✿╮ ✿╮Το φαντασιακό εκδιπλώνεται με τον αρχέγονο τρόπο των φιδιών. Άλλοτε νωχελικά και ράθυμα κι άλλοτε με ορμή και επεκτατική απληστία. Και θέλει να καταλάβει όλο το χώρο που το περικλείει και το δυναστεύει..✿╮ ✿╮

Όλη αυτή την περιοχή που ελέγχει ο νους, η λογική, η τεμαχιστική δράση του Προκρούστη.

.✿╮ ✿╮Το φαντασιακό, είναι ένα θρασύ φίδι με τη δική του λογική. Δεν επιτίθεται αναίτια, απρόκλητα, ανόητα..✿╮ ✿╮

Δεν επιχειρεί από την αρχή να αποδείξει στο είναι ότι ο νους είναι ένας στυγνός δικτάτορας που πρέπει να πεθάνει ή να σιγήσει ή να αποδεχθεί την ύπαρξη κι άλλων πραγματικοτήτων εκτός της δικής του.

Το φαντασιακό λειτουργεί μέσα από άλλους δρόμους, άλλους κώδικες, άλλες μουσικές, άλλες δυναμικές….✿╮ ✿╮

Το φαντασιακό μιλάει μέσα από τον έρωτα, την ποίηση και το όνειρο.

Καμιά φορά ακόμα και μέσα από την ‘τρέλα’….✿╮ ✿╮ αυτό που ο δυνάστης νους βαφτίζει ως ‘παράνοια’ και τρέλα..✿╮ ✿╮

Μα αυτοί είναι οι δρόμοι που σε βγάζουν σε κείνη την άχρονη και ασύνορη χώρα όπου μπορείς να κάνεις μια υπέροχη βουτιά στην απέραντη λίμνη ευφυίας και αντίληψης –που ίσως να μπορούσε να ονομαστεί θείο, θεός, άπειρο, δεν έχει και τόση σημασία – και να μην υπάρχει καμιά διάκριση, κανένας διαφορισμός, καμιά σύγκρουση, καμιά αντίφαση, καμιά εναντιοδρόμηση, κανείς πόλεμος….✿╮ ✿╮

Αλλά και καμιά ειρήνη….✿╮ ✿╮

Γιατί σε τούτη την παράξενη χώρα δεν υπάρχει γλώσσα, δεν υφίσταται πολιτισμός, δεν ενδημεί η παιδεία, η καλλιέργεια, η μόρφωση, η αλαζονική θεώρηση του νου ότι έχει επιτεύγματα και… αξίες.

Σε τούτη τη μαγική, άγνωστη χώρα, δεν υπάρχει χτες, σήμερα και αύριο. Ούτε θνητοί και αθάνατοι. Ούτε ευτυχισμένοι και δυστυχείς, ούτε πλούσιοι και πένητες..✿╮ ✿╮

Ακόμα και το ίδιο το Αχανές είναι ένα εκδήλωμά της, μια ταπεινή εξαλλαγή της, μια προβολή, ένα υπο-σύνολο, ένα μεγαλειώδες μεν αλλά πεπερασμένο… άπειρο….✿╮ ✿╮

Και όσοι ερωτεύονται….✿╮ ✿╮

Όσοι ονειρεύονται….✿╮ ✿╮

Κι όσοι βίωσαν έστω και για μια στιγμή την πυρετική ταξιδιωτική εμπείρωση του Βλέμματος….✿╮ ✿╮

Ξέρουν καλά για τι μιλάω

Όμως μένουν στη σιγή

Και χαμογελούν με τρυφερότητα….✿╮ ✿╮.✿╮ ✿╮

"Κράτος; Τι είναι αυτό;...

Φρ. Νίτσε, Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα

✿╮ ✿╮Μάντεψε τι θα ήταν;✿╮ ✿╮

Τι θα ήταν το σωστό αν δεν υπήρχε το λάθος;
Τι θα ήταν η μουσική αν δεν είχε μέσα της πάθος;
Τι θα ήταν το αληθινό αν δεν υπήρχε το ψεύτικο;
Τι θα θεωρούσες χαζό αν δεν ξεχώριζες το έξυπνο;
Τι θα 'ταν η ζωή αν ποτέ δεν ήταν εντάξει;
Τι θα ήταν ο νικητής αν κάποιοι άλλοι δεν είχαν χάσει;
Τι θα 'ταν ελπίδα χωρίς την απογοήτευση;
Τι θα΄ταν ψαγμένο αν αυτό δεν είχε εξήγηση;
Πες μου τι θα ήταν το λίγο αν δεν υπήρχε το πολύ;
Τι θα ήτανε το μέλλον αν δεν είχε παρελθόν;
Πώς θα ήταν να υπάρχεις μα είσαι πάντα απών;
Τι θα΄ταν το μαύρο αν δεν υπήρχε το άσπρο;
Τι θα ήταν καλό αν τίποτα δεν ήταν σκάρτο;
Τι θα ήτανε το φως αν δεν υπήρχε το σκοτάδι;
τι θα'ταν η αχαριστία αν δεν τους έκανες τη χάρη;
τι θα΄ταν σίγουρο αν δεν υπήρχε το "ίσως";
Πες μου τι θα ήταν η αγάπη αν δεν υπήρχε το μίσος¨;

♥`*•.¸.•*´¨♥Η αγάπη είναι μόνο μία! ♥`*•.¸.•*´¨♥

Μπορώ να κάνω ένα σωρό πράγματα για να σου εκφράσω, να σου δείξω, να σου αποδείξω, να επιβεβαιώσω ή να υποστηρίξω ότι σ’ αγαπώ, όμως, μόνο ένα πράγμα μπορώ να κάνω με την αγάπη μου, κι αυτό είναι να Σ’ ΑΓΑΠΩ, να ασχολούμαι μαζί σου, να εκδηλώνω τα συναισθήματά μου όπως τα νιώθω. Και το πώς τα αισθάνομαι είναι ο δικός μου τρόπος να σ’ αγαπώ.

Μπορείς να το δεχτείς ή μπορείς να το απορρίψεις, μπορείς να καταλάβεις τι σημαίνει ή μπορείς να το αγνοήσεις παντελώς. Αυτός, όμως, είναι ο τρόπος μου να σ΄αγαπώ· δεν έχω άλλον.

Ο καθένας έχει έναν μόνο τρόπο ν’ αγαπάει: τον δικό του.

Στο χώρο της ψυχικής υγείας συναντάμε πολλές φορές άτομα που έμαθαν –λανθασμένα και χωρίς να καταλάβουν πώς–, ότι αγάπη είναι να χτυπάς, και καταλήγουν να παντρεύονται κάποιους που τους χτυπούν προκειμένου να αισθανθούν ότι τους αγαπούν (πολλές κακοποιημένες γυναίκες υπήρξαν κακοποιημένες θυγατέρες).

Για αιώνες κακοποιούσαν ή πλήγωναν οι γονείς τα παιδιά τους λέγοντας ότι το κάνουν για το καλό τους: “Εμένα με πονάει περισσότερο που πρέπει να σε δείρω”, λένε συχνά οι γονείς.
Και στα πέντε σου, δεν είσαι σε θέση να κρίνεις αν είναι ή δεν είναι πράγματι έτσι.
Και προσαρμόζεσαι· αλλάζεις συμπεριφορά.
Και εξακολουθείς, πολλές φορές, να τρως ξύλο και να το θεωρείς ωφέλιμο.

Όταν δούλευα με εξαρτημένους, την εποχή που έκανα ειδικότητα στην ψυχιατρική, παρακολουθούσα μια γυναίκα που είχε πατέρα αλκοολικά και παντρεύτηκε με τη σειρά της έναν αλκοολικό άντρα. Τη γνώρισα στην κλινική όπου ο άντρας της ήταν εσωτερικός ασθενής. Επί χρόνια συνόδευε τον σύζυγό της στις ομάδες Ανώνυμων Αλκοολικών στην προσπάθεια να ξεπεράσει τον εθισμό του, από τον οποίο έπασχε για πάνω από δώδεκα χρόνια. Τελικά, εκείνος κατάφερε να απέχει από το αλκοόλ επί είκοσι τέσσερις μήνες. Τότε ήρθε η γυναίκα του για να μου πει ότι, μετά από δεκαέξι χρόνια γάμου, ένιωθε ότι η αποστολή της είχε λήξει η υγεία του συζύγου της είχε αποκατασταθεί… Εγώ, τότε που ήμουν είκοσι επτά χρόνων και νεοδιορισμένος γιατρός, ερμήνευσα ότι, στην πραγματικότητα, αυτό που ήθελε ήταν να θεραπεύσει τον πατέρα της αντικαθιστώντας τη θεραπεία του πατέρα με αυτή του συζύγου. Εκείνη είπε: “Μπορεί, τώρα πάντως δεν με συνδέει τίποτα με τον σύζυγό μου. Υπέφερα πολύ από τον αλκοολισμό του, αλλά έμεινα κοντά του για να μην τον εγκαταλείψω στη μέση της θεραπείας τώρα όμως δεν θέλω να ξέρω τίποτα πια γι’ αυτόν”. Πράγματι, χώρισαν. Ένα χρόνο αργότερα, τελείως τυχαία, κάπου αλλού συναντηθήκαμε με τη γυναίκα αυτή που είχε κάνει μια καινούργια σχέση. Είχε ξαναπαντρευτεί… έναν άντρα επίσης αλκοολικό.

 

Οι ιστορίες αυτές, που δεν μπορούμε να καταλάβουμε με τη λογική, έχουν να κάνουν με τον τρόπο που κουβαλάει κανείς μέσα του δικά του άλυτα θέματα· με το πώς αντιλαμβάνεται την αγάπη.

Το Σ’ ΑΓΑΠΩ και ΣΟΥ ΔΕΙΧΝΩ ΟΤΙ Σ’ ΑΓΑΠΩ μπορεί να είναι δύο πράγματα τελείως διαφορετικά για μένα και για σένα.
Και εδώ, όπως και σε όλα τα θέματα, μπορεί να διαφωνήσουμε ριζικά χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο ένας από τους δύο κάνει αναγκαστικά λάθος.

Παραδείγματος χάριν: ξέρω πως η μαμά μου μπορεί να σου δείχνει ότι σ’ αγαπάει με διάφορους τρόπους, όπως όταν είσαι σε καλεί στο σπίτι και φτιάχνει τα φαγητά που σου αρέσουν. Αν λοιπόν, για τη μέρα που σ’ έχει καλέσει, έχει ετοιμάσει δύο ή και τρία από εκείνα τα υπέροχα αραβικά φαγητά που για να τα φτιάξει χρειάστηκε να περάσουν πεντ’-έξι μέρες στην κουζίνα ζυμώνοντας, ξεφλουδίζοντας, τεμαχίζοντας και βράζοντας τα υλικά, αυτό για τη μαμά μου σημαίνει ότι σ’ αγαπάει. Και αν δεν έχεις μάθει να ερμηνεύεις αυτόν τον τρόπος έκφρασης, μπορεί να μην καταλάβεις ότι γι’ αυτήν είναι το ίδιο σαν να λέει σ’ αγαπώ. Αυτό σημαίνει ότι είναι εκδηλωτική; Δεν ξέρω. Σε κάθε περίπτωση, είναι ο ΔΙΚΟΣ ΤΗΣ τρόπος να λέει σ’ αγαπώ. Αν δεν μάθω να διαβάζω το μήνυμα που εκφράζουν έμμεσα αυτές οι κινήσεις, δεν θα μπορέσω ποτέ να αποκωδικοποιήσω το μήνυμα που εκφράζει ο άλλος. (Μια φορά την εβδομάδα, ΟΤΑΝ ΖΥΓΙΖΟΜΑΙ, επιβεβαιώνω πόσο πολύ μ’ αγαπούσε η μαμά μου, και πόσο καλά αποκωδικοποίησα το μήνυμά της!)

Όταν σ’ αγαπάει κάποιος, σου αφιερώνει ένα μέρος της ζωής, του χρόνου και του ενδιαφέροντός του.

Όταν σ’ αγαπάει κάποιος, οι πράξεις του σου λένε καθαρά πόσο πολύ νοιάζεται για σένα. Μπορεί ν’ αποφασίσω να κάνω κάτι που θέλεις, με τη φαντασίωση ότι θα καταλάβεις πόσο σ’ αγαπώ. Κάποια φορά μπορεί να το κάνω, άλλοτε μπορεί και όχι. Αν και δεν μου αρέσει, μπορεί να σηκωθώ από τα χαράματα της 13ης Δεκεμβρίου, να στολίσω το σπίτι και να ετοιμάσω το πρωινό γεμίζοντας τους τοίχους με αφίσες και το κρεβάτι με δώρα, και για το βράδυ να έχω καλέσει ένα σωρό κόσμο… Ξέροντας πόσο σε συγκινεί, είναι πιθανό κάποια φορά να το δεις να γίνεται, αν έχω διάθεση. Αν, όμως, επιβάλλεται να κάνω το ίδιο κάθε χρόνο, κι εγώ το επαναλαμβάνω μόνο και μόνο για να σ’ ευχαριστήσω… μην έχεις και την απαίτηση να το απολαμβάνω. Γιατί, αν δεν είναι κάτι που κι εγώ θέλω από μόνος μου, ίσως είναι καλύτερο και για τους δυο μας να μη το κάνω καθόλου.
Βέβαια, αν εγώ δεν έχω ποτέ διάθεση να κάνω κάτι τέτοιο, ούτε και τίποτ’ απ’ αυτά που ξέρω ότι σου αρέσουν, τότε κάτι συμβαίνει.
Με τη συμβίωση, θα μπορούσα να μάθω να χαίρομαι με την ψυχική ικανοποίηση που σου προσφέρω, έτσι όπως εσύ το προτιμάς. Και πράγματι, έτσι γίνεται. Αυτό όμως δεν έχει καμία σχέση με ορισμένες απόψεις που λίγο-πολύ δέχονται όλοι, απόψεις που φαίνονται να είναι αντίθετες με αυτό που μόλις είπα, και με τις οποίες, ασφαλώς, δεν συμφωνώ.
Μιλάω συγκεκριμένα για τις θυσίες στην αγάπη.
Μερικές φορές ο κόσμος θέλει να με πείσει ότι πέρα από την ιδέα τού να είναι κανείς ευτυχισμένος, σημαντικές σχέσεις είναι εκείνες όπου ο ένας είναι ικανός να θυσιάζεται για τον άλλον. Η αλήθεια είναι πως εγώ δεν πιστεύω ότι η αγάπη είναι χώρος θυσίας. Δεν πιστεύω ότι όταν θυσιάζεται κανείς για τον άλλον, αυτό αποτελεί εγγύηση αγάπης, και ακόμη λιγότερο, ότι η θυσία αποδεικνύει την αγάπη μου για τον άλλο.Η αγάπη είναι ένα συναίσθημα που εγγυάται την ικανότητα να χαιρόμαστε πράγματα μαζί, κι όχι ένα μέτρο για το πόσο είμαι διατεθειμένος να υποφέρω για σένα, ή πόσο είμαι έτοιμος να απαρνηθώ τον ίδιο μου τον εαυτό.

Σε κάθε περίπτωση, το μέτρο της αγάπης μας δεν το καθορίζει ο πόνος που μπορεί να μοιραστούμε – έστω κι αν αυτό αποτελεί μέρος της ζωής. Η αγάπη μας μετριέται και δυναμώνει ανάλογα με το πόσο ικανοί είμαστε να περπατάμε μαζί σ’ αυτόν τον δρόμο, να απολαμβάνουμε κάθε βήμα όσο γίνεται περισσότερο, και να αυξάνουμε την ικανότητα μας να χαιρόμαστε ακριβώς αυτό: το ότι είμαστε μαζί.

 

…Ένας πανάρχαιος μύθος των ινδιάνων Σου λέει πως ήρθαν κάποτε στη σκηνή του γέρου μάγου της φυλής, πιασμένοι χέρι χέρι, ο Άγριος Ταύρος, ο πιο γενναίος και τιμημένος νέος πολεμιστής, και το Ψηλό Σύννεφο, η κόρη του αρχηγού, μία από τις ωραιότερες γυναίκες της φυλής.
“Αγαπιόμαστε” αρχίζει ο νέος.
“Και θα παντρευτούμε” λέει εκείνη.
“Και αγαπιόμαστε τόσο που φοβόμαστε…”
“Θα θέλαμε κάποιο μαγικό, ένα χαϊμαλί, ένα φυλαχτό…”
“Κάτι που θα μας εγγυάται ότι θα είμαστε για πάντα μαζί.”
“Που θα μας εξασφαλίσει ότι θα είμαστε ο ένας στο πλευρό του άλλου ώσπου να συναντήσουμε τον Μανιτού, την ημέρα του θανάτου.”
“Σε παρακαλόυμε” ικετεύουν, “πες μας τι μπορούμε να κάνουμε…”
Ο μάγος τούς κοιτάζει και συγκινείται που βλέπει τόσο νέους, τόσο ερωτευμένους, να λαχταρούν τόσο μια του λέξη.
“Υπάρχει κάτι…” λέει τελικά ο σοφός μάγος μετά από αρκετή ώρα. “Αλλά δεν ξέρω… είναι ένα έργο πολύ δύσκολο και απαιτεί θυσίες.”
“Δεν μας πειράζει” λένε κι οι δύο.
“Ό,τι και να’ ναι” επιβεβαιώνει ο Άγριος Ταύρος.
“Ωραία” λέει ο μάγος. “Ψηλό Σύννεφο, βλέπεις το βουνό που είναι βόρεια από το χωριό μας; Πρέπει να ανέβεις μόνη σου, χωρίς τίποτε άλλο εκτός από ένα δίχτυ και τα χέρια σου και να κυνηγήσεις το πιο όμορφο και δυνατό γεράκι του βουνού. Αν το πιάσεις, πρέπει να το φέρεις εδώ ζωντανό την τρίτη μέρα μετά την πανσέληνο. Κατάλαβες;”
Η νεαρή κοπέλα συγγατανεύει σιωπηλά.
“Κι εσύ, Άγριε Ταύρε” συνεχίζει ο μάγος, “πρέπει να ανέβεις το βουνό του κεραυνού, κι όταν φτάσεις στην κορυφή να βρεις τον πιο άγριο απ’ όλους τους αετούς, και με τα χέρια σου μόνο κι ένα δίχτυ να τον πιάσεις χωρίς να το τραυματίσεις και να τον φέρεις μπροστά μου, ζωντανό, την ίδια μέρα που θα έρθει και το Ψηλό Σύννεφο… Πηγαίνετε τώρα.”

Οι δύο νέοι κοιτάζονται με τρυφερότητα, κι ύστερα από ένα φευγαλέο χαμόγελο φεύγουν για να εκπληρώσουν την αποστολή που τους ανατέθηκε. Εκείνη πάει προς το βορρά, εκείνος προς το νότο…
Την καθορισμένη ημέρα, μπροστά στη σκηνή του μάγου, περιμένουν οι δύο νέοι, ο καθένας με μια πάνινη τσάντα που περιέχει το πουλί που τους ζητήθηκε.
Ο μάγος τούς λέει να βγάλουν τα πουλιά από τις τσάντες με μεγάλη προσοχή. Οι νέοι κάνουν αυτό που τους λέει, και παρουσιάζουν στον γέρο για να τα εγκρίνει τα πουλιά που έπιασαν. Είναι πανέμορφα· χωρίς αμφιβολία, τα καλύτερα του είδους τους.
“Πετούσαν ψηλά;” ρωτάει ο μάγος.
“Ναι, βέβαια. Κι εμείς, όπως μας ζητήσατε… Και τώρα;” ρωτάει ο νέος. “Θα τα σκοτώσουμε και θα πιούμε την τιμή από το αίμα τους;”
“Όχι” λέει ο γέρος.
“Να τα μαγειρέψουμε και να φάμε τη γενναιότητα από το κρέας τους;” προτείνει η νεαρή.
“Όχι” ξαναλέει ο γέρος. “Κάντε ό,τι σας λέω. Πάρτε τα πουλιά και δέστε τα μεταξύ τους από τα πόδια μ’ αυτές τις δερμάτινες λωρίδες… Αφού τα δέσετε, αφήστε τα να φύγουν· να πετάξουν ελεύθερα.”
Ο πολεμιστής και η νεαρή κοπέλα κάνουν ό,τι ακριβώς τους έχει πει ο μάγος, και στο τέλος ελευθερώνουν τα πουλιά.
Ο αετός και το γεράκι προσπαθούν να πετάξουν, αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να στριφογυρίζουν και να ξαναπέφτουν κάτω. Σε λίγα λεπτά, εκνευρισμένα που δεν καταφέρνουν να πετάξουν, τα πουλιά επιτίθενται με τσιμπήματα το ένα εναντίον του άλλου μέχρι που πληγώνονται.
“Αυτό είναι το μαγικό. Μην ξεχάσετε ποτέ αυτό που είδατε σήμερα. Τώρα, είστε κι εσείς ένας αετός κι ένα γεράκι. Αν δεθείτε ο ένας με τον άλλο, ακόμη κι αν το κάνετε από αγάπη, όχι μόνο θα σέρνεστε στη ζωή σας, αλλά επιπλέον, αργά ή γρήγορα, θα αρχίσετε να πληγώνετε ο ένας τον άλλον. Αν θέλετε η αγάπη σας να κρατήσει για πάντα, να πετάτε μαζί, αλλά ποτέ δεμένοι.”

_______

Απόσπασμα από το βιβλίο “Ο δρόμος της συνάντησης”, ΦΥΛΛΑ ΠΟΡΕΙΑΣ ΙΙ, του Χόρχε Μπουκάι, εκδόσεις opera/animus

ΠΑΡΑΘΥΡΑ-Διάφανα Κρίνα ~ Καταρχήν

Ανοιξτε   τα κορμιά με τα νύχια.

Ανοιξτε   το φλασκί με το γλυκό κρασί

Ανοιξτε   τα βλέφαρα πόρτες

Ανοιξτε   τ`ανοιχτα παράθυρα

Ανοιξτε   τα λειψά και μισοφωτισμένα δωμάτια

Ανοιξτε   τις σιωπές

Ανοιξτε   τα ουράνια τοπία

Ανοιξτε   τα καλαίσθητα λευκώματα

Ανοιξτε   τις κάμαρες των αναμνήσεων

Ανοιξτε   τις παράφωνες νότες

Ανοιξτε   τα πρόσχαρα κελλάρια

Ανοιξτε   τα τριαντάφυλλα των γιορτινών αποφοιτήσεων

Ανοιξτε   τις πέτρινες μοναξιές

Ανοιξτε   το λιβάνι και τη σμύρνα

Ανοιξτε   τα τσακισμένα μυστικά

Ανοιξτε   τις μορφές του φθινοπωρινού ύπνου

Ανοιξτε   τα παιδικά μας πρωτολόγια

Ανοιξτε   τις αγκαλιές που δεν ήταν αγκαλιές

Ανοιξτε   τα ρεφρέν απ`τα παλιά τραγούδια

Ανοιξτε   το χρώμα και το αλάτι της σκουριάς

Ανοιξτε   τους αξεδιάλυτους πόθους

Ανοιξτε   τις κάσες των άδικων νεκρών

Ανοιξτε   την χωματένια απληστία

Ανοιξτε   τα πλεχτά καλάθια με το τυρί

Ανοιξτε   τις στεγνές,στυμμένες βρύσες

Ανοιξτε   το ράμφος της ηδονής

Ανοιξτε   τα ποιήματα που γράφτηκαν για να την θυμίζουν

Ανοιξτε   τα ποιήματα που γραφτηκαν για να λησμονηθούνε

Ανοιξτε   τα σφαλισμένα χείλη

Ανοιξτε   το εύμορφο στόμα

Ανοιξτε   το ανευχάριστο όνειρο

Ανοιξτε   την στενάχωρη θάλασσα

Ανοιξτε   τις ευδαιμονικές μουσικές

Ανοιξτε   το παραμύθι με τους νεκρούς μας φίλους

Ανοιξτε   τα μαξιλάρια με τα πούπουλα

Ανοιξτε   τους ανασασμούς των κρίνων

Ανοιξτε   τα γραμματα της φυλακής

Ανοιξτε   τα πορτοφόλια των διαβόλων

Ανοιξτε   τις ζωές των νοικοκύρηδων

Ανοιξτε   τις βαρειές ψυχές της Κυριακής

Ανοιξτε   τα λαμπερά μάτια των παιδιών

και κλείστε την Τηλεόραση.

ή τώρα πια την οθόνη του pc.!!

Η πριγκίπισσα και το μπιζέλι!

Ήταν κάποτε ένας πρίγκιπας που ήθελε να παντρευτεί μια πριγκίπισσα, αλλά έπρεπε να είναι αληθινή πριγκίπισσα. Άρχισε λοιπόν να ταξιδεύει σ ολόκληρο τον κόσμο για να τη βρει , αλλά πάντα υπήρχε κάποιο εμπόδιο. Πριγκίπισσες υπήρχαν πολλές αλλά το αν ήταν πραγματικές πριγκίπισσες, αυτό δεν μπορούσε να το διαπιστώσει : πάντα υπήρχε κάτι σ’ αυτές που δεν πήγαινε καλά. Έτσι επέστρεψε πάλι στο σπίτι του και ήταν πολύ λυπημένος, γιατί ήθελε πολύ να βρει μια αληθινή πριγκίπισσα.

Ένα βράδυ, ξέσπασε μια τρομερή καταιγίδα, οι αστραπές και οι βροντές έπαιρναν κι έδιναν και η βροχή έπεφτε καταρρακτωδώς. Ξαφνικά ακούστηκε ένα κτύπημα στην πύλη της πόλης και ο γέρος βασιλιάς πήγε να την ανοίξει.

Ήταν μια πριγκίπισσα που περίμενε έξω, εκεί μπροστά στην πόρτα. Αλλά, Χριστέ και Κύριε! πώς την είχε αλλάξει η βροχή και ο δυνατός αέρας! Το νερό έτρεχε κάτω από τα μαλλιά της και τα ρούχα της, μέχρι τα παπούτσια της κι αφού είχαν γεμίσει τα παπούτσια της έβγαινε κι έξω. Παρ’ όλα αυτά, αυτή επέμενε ότι ήταν μία αληθινή πριγκίπισσα.



«Καλά, θα το μάθουμε αυτό σύντομα», σκέφτηκε η ηλικιωμένη βασίλισσα. Χωρίς να πει τίποτα, πήγε στο υπνοδωμάτιο, πήρε όλα τα στρωσίδια από το κρεβάτι και έβαλε ένα μπιζέλι στον πάτο του κρεβατιού. Ύστερα πήρε είκοσι στρωσίδια και τα έβαλε πάνω από το μπιζέλι και μετά πρόσθεσε άλλα είκοσι πουπουλένια στρώματα πάνω από τα στρωσίδια.

Σε αυτό το κρεβάτι, η πριγκίπισσα έπρεπε να κοιμηθεί το βράδυ. Το πρωί, την ρώτησαν πως είχε κοιμηθεί.



«Ω, πολύ άσχημα!» είπε. «Μόλις που έκλεισα τα μάτια όλη τη νύχτα. Μόνο ο Θεός ξέρει τι ήταν στο κρεβάτι, αλλά ξάπλωνα σε κάτι τόσο σκληρό, ώστε είμαι μελανιασμένη σε όλο μου το σώμα. Είναι φοβερό!»

Τώρα ήξεραν ότι ήταν μια αληθινή πριγκίπισσα, επειδή ένοιωσε το μπιζέλι, ενώ ήταν ανάμεσα είκοσι στρωσίδια και είκοσι πουπουλένια στρώματα.

Μόνο μία αληθινή πριγκίπισσα θα μπορούσε να είναι τόσο ευαίσθητη σε αυτό.

Έτσι ο πρίγκιπας την πήρε για γυναίκα του, αφού τώρα ήξερα ότι είχε μια αληθινή πριγκίπισσα και το μπιζέλι τοποθετήθηκε στο μουσείο, όπου μπορείτε να το δείτε και σήμερα, αν δεν το έχει κλέψει κανείς. Ναι ήταν μια αληθινή ιστορία.

Χανς Κρίστιαν Αντερσεν

50 χρόνια Μαφάλντα - Οι απορίες της ακόμη αναζητούν απαντήσεις....

Γεννήθηκε το 1964 και έδρασε σε μικρά στριπ έως το 1973. Ηταν το πιο διαδεδομένο κόμικ που μεταφράστηκε και αναδημοσιεύτηκε σε πολλά έντυπα στον κόσμο.

Η φήμη της Μαφάλντα δεν έχει μειωθεί. Ο δημιουργός της, Χοακίν Σαλβαδόρ Λαβάδο ή Κίνο, 81 ετών σήμερα, θεωρεί ότι «ένα μεγάλο μέρος της επιτυχίας της οφείλεται στο ότι οι ερωτήσεις της δεν έχουν ακόμη βρει απάντηση. Συχνά κι εγώ ο ίδιος εκπλήσσομαι για τις ερωτήσεις που διατυπώθηκαν πριν από 40 χρόνια κι ακόμη ισχύουν. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι ορισμένα στριπ της Μαφάλντα κάνουν αναφορές στην τελευταία προεκλογική εκστρατεία του Μπερλουσκόνι», λέει στη «Μοντ».

Ο Χοακίν Σαλβαδόρ Λαβάδο ή Κίνο, δημιουργός της Μαφάλντα, ποζάρει στο γραφείο του στο Μπουένος Αϊρες με ένα γλυπτό της μικρής ηρωίδας του που κατέκτησε όλο τον κόσμο

Η Μαφάλντα στην πορεία της ζωής της είχε απέναντι της έναν άλλο ήρωα κόμικς, συνομήλικό της. Τον Τσάρλι Μπράουν, από τη σειρά Πίνατς του Τσαρλς Σουλτς. Μάλιστα ήταν ο ιταλός ειδικός στη σημειολογία Ουμπέρτο Εκο εκείνος που εντόπισε τη συνύπαρξή τους στον κόσμο των χάρτινων ηρώων, αφού τα δύο παιδιά μιλούσαν για τα προβλήματα του κόσμου και των ενηλίκων μέσα από τα δικά τους μάτια. Ωστόσο ο Κίνο εντοπίζει τις διαφορές μεταξύ της ζόρικης Μαφάλντα και του ευαίσθητου Τσάρλι Μπράουν: «Ο Τσάρλι Μπράουν είναι βορειοαμερικανάκι, ενώ η Μαφάλντα παιδί της Νότιας Αμερικής. Ο Τσάρλι Μπράουν ζει σε μία χώρα που ευημερεί και σε μία κοινωνία με άφθονα αγαθά. Εκείνος προσπαθεί απελπισμένα να ενταχθεί αναζητώντας την ευτυχία σε αυτό το περιβάλλον. Η Μαφάλντα ζει σε μία χώρα που πλήττεται από πολλές κοινωνικές αντιθέσεις. Παρόλο που αναζητά την ευτυχία κι εκείνη με τη σειρά της αρνείται κάθε δεδομένη κατάσταση που της προτείνεται».



Ο αργεντινός δημιουργός της Μαφάλντα λέει επίσης ότι ο Τσάρλι Μπράουν ζει σε έναν αμιγώς παιδικό κόσμο από τον οποίοι οι μεγάλοι είναι αποκλεισμένοι. Αντίθετα η Μαφάλντα βρίσκεται σε μόνιμο διάλογο με τον κόσμο των ενηλίκων. Κόσμο που δεν εκτιμά, δεν σέβεται, απεχθάνεται, περιφρονεί και απορρίπτει, διεκδικώντας το δικαίωμά της να παραμείνει το παιδί που δεν θέλει να παραλάβει το φορτίο του διεφθαρμένου περιβάλλοντος των γονιών της.



Η γέννηση της Μαφάλντα ήταν «τυχαία». Προέκυψε από την πρόθεση μιας εταιρείας ηλεκτρικών ειδών να διαφημίσει τα προϊόντα της. Την εποχή που εμφανίζονταν νέες συνθήκες ζωής και τα νοικοκυριά αποκτούσαν εκτεταμένο οικιακό εξοπλισμό, η Μαφάλντα δημιουργήθηκε το 1963 για να διαφημίσει τα ηλεκτρικά είδη Μάνσφιλντ. Οι οκτώ σειρές σχεδίων της ηρωίδας του ηλεκτρικού νοικοκυριού παρέμειναν στο συρτάρι του Κίνο, επειδή η εταιρεία έκλεισε. Ομως ύστερα από έναν χρόνο η διεύθυνση του εβδομαδιαίου περιοδικού «Primera Plana» ανέθεσε στον αργεντινό δημιουργό κόμικς μια σειρά κι εκείνος ανέσυρε τη μικρή ηρωίδα του.

«Το πρόβλημα του κόσμου στον οποίο ζούμε είναι ότι τα παιδιά χάνουν το μέτρο της λογικής καθώς μεγαλώνουν. Οταν πάνε σχολείο, ξεχνάνε αυτά που ήξεραν στη γέννησή τους. Παντρεύονται χωρίς να ερωτεύονται. Δουλεύουν για τα χρήματα και ενηλικιώνονται για να πνιγούν όχι σε ένα ποτήρι νερό, αλλά σε ένα βαθύ μπολ με σούπα», συμπληρώνει ο Κίνο σχολιάζοντας το τέλος της αθωότητας που αναπόφευκτα απειλεί την παιδική ηλικία.



Ωστόσο ο ίδιος θεωρεί πως δεν έκανε λάθος που σταμάτησε να δημιουργεί ιστορίες της Μαφάλντα. «Δεν θα μου άρεσε η Μαφάλντα να γίνει ένα κόμικ από αυτά που οι αναγνώστες διαβάζουν από συνήθεια. Επιπλέον, η δημιουργία ενός στριπ διαφέρει από ένα παραδοσιακό κόμικ. Πρόκειται για δουλειά ρουτίνας που καταντά περιοριστική, καθώς σε αναγκάζει να σχεδιάζεις συνέχεια τους ίδιους χαρακτήρες και πάντα στις ίδιες αναλογίες. Είναι σαν τη δουλειά ενός μαραγκού που κόβει συνέχεια το ξύλο στις ίδιες διαστάσεις για να φτιάξει ένα τραπέζι. Προσωπικά, ήθελα να φτιάξω και πόρτες και καρέκλες και πάγκους. Η Μαφάλντα λοιπόν είναι ένα κόμικ και όχι ένα αληθινό πρόσωπο. Μπορώ να πω τι είμαι εγώ: ένας απαισιόδοξος που παρ' όλα αυτά έχει την ψευδαίσθηση ότι η δουλειά του μπορεί να αλλάξει τα πράγματα».Πηγή: tanea.gr

μέσα στο τίποτα....

μέσα στο τίποτα

μέσα στο τίποτα

Ενα απέραντο νεκροταφείο Τα Μάτια σου..

τα μάτια μου. εμείς.

τυφλοί αστυνόμοι τα παγωμένα σπλάχνα

αχώνευτα τα κόλλυβα

τακτοποιημένες σακούλες πτωμάτων

δεν έχει επόμενους.

έσπασε η πατρίδα σε μνημόσυνα αρχαίων βιβλιοθηκών.

μη μιλάς -! -ψοφάω σε λίγο κι εγώ.

κατάπιε το ρόγχο σου.  δεν έχω ν'ακούσω.

αύριο λέγαν, και ήταν σκόνη.

(από τον Προμηθέα Πυρφόρο

Στιγμές... 2013

Είναι φορές...   

που Φως αλλόκοτοδίνει χρώμα, σχήμα και σκιά
στα παράξενα τοπία της καρδιάς μου!

 ΜΕ ΤΟ ΝΙΚΟΛΑ ΣΤΑ ΛΙΟΝΤΑΡΙΑ! ΗΡΑΚΛΕΙΟ!

 ΣΤΑΟΥΣΑ-ΝΟΤΙΑ...ΛΥΒΙΚΟ ΠΕΛΑΓΟΣ

 ΑΓΙΑΠΕΛΑΓΙΑ!

 KAKKOS BAY KOYTSOYNARI!

 KAKH SKALA KOYTSOYNARI IERAPETRAS!

 AXLIA IERAPETRAS!

 PROS GAIDOYRONHSI!

 H IERAPETRA MESA APO TO SKAFOS!

 KRINAKIA THS 8ALASSAS STO GAIDOYRONHSI!

 SYMBOL KAFE STHN IERAPETRA!

 KOLYMPI STON KAYSWNA IERAPETRA!

 KOYTSOYNARI!

 GAIDOYRONHSI-KEDROI STHN ASPRH AMMO!

Ο Θεός μέσα στους ανθρώπους, ο Θεός παντού!

Κινούμαστε , φερόμαστε, λειτουργούμε επιφανειακά, ειδικά σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς της κρίσης, για μένα τους καιρούς της μετάβασης από το έχω στο είμαι, από το επιφανειακό στο ουσιαστικό, από το φόβο στην αγάπη, από το εγώ στο εμείς .
Παρατηρώ τους ανθρώπους σκυθρωπούς, προβληματισμένους, χωρίς χαμόγελο…
Κι όμως αν ζυγώσεις τον κάθε άνθρωπο με χαρά, με αγάπη, αν είσαι εκεί για αυτόν ανοιχτός για να τον ακούσεις, να τον νιώσεις, να δεις πέρα από τα λόγια την ουσία, το συναίσθημα και κυρίως τα μάτια του, το βλέμμα που τα καθρεπτίζει όλα, πόνο, φόβο, θυμό, αλλά και την χαρά, την αθωότητα, την αγάπη θα δεις το Θεό μέσα σε κάθε άνθρωπο!
Αν δεν βιαστείς να κρίνεις, να βγάλεις συμπεράσματα, να του κολλήσεις την ταμπέλα, θα δεις ένα άνθρωπο φοβισμένο, πληγωμένο, που αμύνεται με τον καιρό αυτές οι άμυνες να φεύγουν!
Γιατί αν δώσεις αγάπη, αγάπη θα πάρεις! Ακόμα και από τους πιο φοβισμένους ανθρώπους, σιγά σιγά με υπομονή.
Τι όμορφο πλάσμα είναι ο άνθρωπος όταν οι άμυνες του πέφτουν!
Όταν γελάει, όταν εκφράζει αυτό που νιώθει, είναι ένα θαύμα!
Και κάθε μέρα γίνονται τόσα όμορφα, πράγματα και θαύματα!
Για μένα αυτό είναι η εμφάνιση του Θεού σε μας! Ένας άνθρωπος, κάποιο ζωάκι που περιμένει το χάδι σου, η φύση, το αναπάντεχο, αυτό το απρόσμενο που δεν έχουμε σχεδιάσει, που έχει ξεφύγει από τον έλεγχο μας, το διαφορετικό!
Ένας φίλος που έχουμε να δούμε καιρό και τον βλέπουμε ξαφνικά μπροστά μας, ένας άγνωστος που θα μας πει καλημέρα!
Ένα χαμόγελο από έναν άνθρωπο που δεν το περιμένεις! Τόσα πολλά που περνούν απαρατήρητα.
Κάθε μέρα γίνονται όμορφα πράγματα, αρκεί να έχουμε τα μάτια της ψυχής μας ανοιχτά για να τα δούμε και να έχουμε ευγνωμοσύνη για όλα αυτά που έχουμε κι όχι έλλειψη για αυτά που δεν έχουμε.
Και τότε θα δούμε ότι όσο είμαστε γεμάτοι από συναισθήματα, από αγάπη τόσο λιγότερη ανάγκη έχουμε από υλικά αγαθά.
Η κρίση είναι ένα μεγάλο μάθημα ζωής , όπως σε κάθε συμβάν της ζωής μας μέσα από κάθε τι δύσκολο κρύβεται μια ευλογία!
Κι όταν ζητούσα τη βοήθεια του Θεού στη ζωή μου, σε αποφάσεις μου που έπαιρνα και μπορεί να φοβόμουν, ή σε δύσκολες στιγμές μου, αυτή η βοήθεια ερχόταν πάντα μέσα από τους ανθρώπους που εμφανίζονταν εκείνο τον καιρό.
Με μια κουβέντα τους, με ένα βλέμμα ήξερα…
Ας γίνουμε πιο συνειδητοί, μόνο τότε μπορούμε να βιώσουμε την ουσία στο κάθε τι, την ουσία της ψυχής μας, των συνανθρώπων μας, των σχέσεων μας, της ομορφιάς που κρύβεται παντού, την ουσία της ίδιας της ζωής!




Η φωτογραφία που ανάρτησα έχει σχέση με το όμορφο, το αναπάντεχο, στη ζωή μου


Είναι 3 πουλιά που βρίσκω ξανά στον κήπο μου μέσα σε δεκαπέντε μέρες, μπροστά στο βραχόκηπο να κάθονται στο ίδιο σημείο.
προσπαθώ να τα πάρω στα χέρια μου,να  τα κρατήσω να τα χαϊδέψω, κι εκείνα  φεύγουν!
τα ταίζω ψίχουλα , σουσαμάκι ,όμως ξέροντας ότι δεν έχω κανένα δικαίωμα να την κρατήσω, είναι πολύ εγωιστικό, δεν είναι κτήμα μου

 άλλωστε πώς να κρατήσεις  τόσο ελεύθερα πλάσματα φυλακισμένα;

Είπαν.......

"Βέβαια υπάρχει το αίνιγμα. Βέβαια υπάρχει το μυστήριο. Αλλά το μυστήριο δεν είναι μια σκηνοθεσία που επωφελείται από τα παιχνίδια της σκιάς και του σκότους για να μας εντυπωσιάσει απλώς. Είναι αυτό που εξακολουθεί να παραμένει μυστήριο και μέσα στο απόλυτο φως. Είναι τότε που προσλαμβάνει την αίγλη εκείνη που ελκύει και που την ονομάζουμε Ομορφιά. Την Ομορφιά που είναι μια οδός - η μόνη ίσως οδός προς το άγνωστο μέρος του εαυτού μας, προς αυτό που μας υπερβαίνει. Επειδή αυτό είναι στο βάθος η ποίηση: η τέχνη να οδηγείσαι και να φτάνεις προς αυτό που σε υπερβαίνει"..
Ελύτης

Ο δικός μου αριστερός!

-Αριστερός για μένα θα πει αυτός που νιώθει το βάσανο του διπλανού του σαν δικό του βάσανο, κι αγωνίζεται για την εξάλειψή του ακόμα κι όταν η δική του ζωή δεν απαιτεί αγώνα.


-Αριστερός για μένα θα πει ο πραγματικά ευαίσθητος, η κεραία μέσα στο χάος που πάλλεται κάθε φορά που την αγγίζει κάτι ανθρώπινο.


-Αριστερός για μένα θα πει αυτός που πιστεύει στο τρίπτυχο ελευθερία-ισότητα-αδελφότητα με την ίδια θέρμη όπως ο ευσεβής χριστιανός στον τριαδικό Θεό του – κι ωστόσο προσπαθεί να διαδώσει την πίστη του χωρίς να την επιβάλλει, διαφωτίζοντας αλλά ποτέ προσηλυτίζοντας.


-Αριστερός για μένα θα πει αυτός που δεν αντιλαμβάνεται καμιάν ιδιοκτησία, καμία σχέση με τα άψυχα, ως ανώτερη από τη σχέση του με τα έμψυχα πλάσματα του κόσμου. Και, κατ’ επέκτασην, αυτός που δεν εκλαμβάνει κανένα ανθρώπινο ον ως κατώτερο, ασήμαντο ή αμελητέο.


-Αριστερός για μένα θα πει αυτός που δεν κάνει τις προσωπικές θυσίες του φλάμπουρο έπαρσης κι επίδειξης, διότι έχει συναίσθηση των αναρίθμητων θυσιών, εφάμιλλων μα και βαρύτερων απ’ τις δικές του, που έγιναν και γίνονται και θα γίνονται από ανθρώπους που προτιμούν έναν δίκαιο θάνατο από μιαν άδικη ζωή.


-Αριστερός για μένα θα πει αυτός που αντιλαμβάνεται τη σπουδαιότητα της μόρφωσης και του πολιτισμού ως όπλα για την εξύψωση του ανθρώπου και την καλυτέρευση της μοίρας του – κι ως εκ τούτου, αυτός που δεν φοβάται το αλλιώτικο ή το ξένο, όταν ως στόχο έχει την εξίσωση και τον διαφωτισμό ατόμων και λαών.


-Αριστερός για μένα θα πει αυτός που ποτέ δεν παραιτείται απ’ την ελπίδα, που ακόμα κι όταν του αφαιρεθούν όλα τα μέσα που χρειάζονται για τη βελτίωση της ανθρώπινης κατάστασης εξακολουθεί να μάχεται με τον λόγο του, τις ιδέες του, και τα όνειρά του.


-Αριστερός για μένα θα πει να σέβεσαι το ανθρώπινο μεγαλείο του παρελθόντος χωρίς να καθηλώνεσαι σ’ αυτό, να ζεις ελεύθερος από ιερά φαντάσματα και τέρατα αποζητώντας στο παρόν και στο μέλλον συνεχιστές του έργου που άφησαν πίσω τους οι παλιοί αγωνιστές.


-Αριστερός στα μάτια μου είναι αυτός που αποστρέφεται κάθε αυθαιρεσία και θηριωδία των ισχυρών επί των αδυνάτων, είτε πρόκειται για μεμονωμένα άτομα ή για ολόκληρα κράτη, και δεν ησυχάζει ούτε παύει να αγωνίζεται ακόμη κι αν γνωρίζει μετά βεβαιότητος ότι αυθαιρεσίες και θηριωδίες ανέκαθεν συνέβαιναν και πάντα θα συμβαίνουν – ο άνθρωπος που δεν κρύβεται πίσω από μιαν αποκαρδιωμένη και κυνική άποψη για τον κόσμο.







-Αριστερός είναι για μένα αυτός που απορρίπτει τον ρόλο του δυνάστη, ακόμα κι όταν του προσφέρει τη δυνατότητα να εφαρμόσει την κοσμοθεωρία του στην πράξη – διότι ξέρει ότι η ελευθερία στα χέρια ενός τύραννου παύει να είναι ελευθερία.


-Αριστερός για μένα είναι ο άνθρωπος που προσπαθεί να εμφυσήσει στις επόμενες γενιές τον σεβασμό, την αγάπη και την αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο, χωρίς ωστόσο να προκαθορίζει ρόλους και πορείες – διότι ισότητα σημαίνει το αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα επιλογής απόψεων που μπορεί να μη συνάδουν με τις δικές μας. Ο αριστερός νουθετεί αλλά ουδέποτε παγιδεύει, μεταλαμπαδεύει χωρίς ποτέ να φυλακίζει.


-Τέλος, για μένα, αριστερός είναι αυτός που χρησιμοποιεί με φειδώ και σεβασμό την ιδιότητα του αριστερού, κατανοώντας πως δεν είναι τίτλος ευγενείας που ο καθείς μπορεί να αποδώσει στον εαυτό του σαν σε στέψη αυτόκλητου μονάρχη, αλλά στάση ζωής που κρίνεται εκ του αποτελέσματος, από την εντιμότητα, τη συνέπεια, και την ακεραιότητα των πεπραγμένων του.


-Αυτόν τον αριστερό αγαπώ, κι αυτόν ονειρεύομαι να φτάσω έστω και στο ελάχιστο. Κι ακόμη κι αν ποτέ μου δεν τα καταφέρω, κρατώ μες στην καρδιά μου το όνειρο αυτό ως ιερό μου χρέος. Αύγουστος Κουρτώ

Πρωτομηνιάτικες σκέψεις....

Τα ψέματα τελείωσαν. Οι παρατάσεις ολοκληρώθηκαν. Οι παρατηρήσεις έλαβαν τέλος.
Τα σχόλια περιττεύουν από εδώ και εμπρός .
Ο κόμπος πλέον έφθασε στο…. Ο Αννίβας προ των πυλών. Η ώρα της αλήθειας. Λυδία λίθος η πραγματικότητα.

Κύριοι …
Τελευταία ευκαιρία να κάνετε την Ελλάδα κράτος ,τους πολίτες της υπερήφανους ,το μέλλον των Ελληνόπουλων όνειρο για ελπίδα .

Κύριοι…
Αν σκοπεύετε (εκ νέου) να παίξετε με τα ιερά και όσια των Ελλήνων, ήτοι την πατρίδα, την θρησκεία και την λογική, τότε αφήστε τα και φύγετε . Ίσως έτσι γλιτώσουμε λίγο χρόνο .
Δείτε και συνεννοηθείτε με τους δανειστές μας, με τους φίλους και εχθρούς. Μην σταθείτε να κοιτάτε.

Πράξτε επιτέλους .

Διαβάστε ένα βιβλίο στοιχειωδών οικονομικών .
Ρωτήστε έναν μαθηματικό.
Αναζητείστε καφετζήδες.
Στοιχηματίστε στο λόττο .

Όμως, κάντε καλά διότι ούτε χρόνος ούτε διάθεση για χάσιμο υπάρχει . Όχι τίποτα άλλο αλλά αν γίνει της μόδας να πηδάνε οι άνθρωποι από τα μπαλκόνια τότε θα επέλθει και έτερος λόγος αναστολής στην αγορά. Ποίος θα πάει για ψώνια αν κινδυνεύει να πέσει πάνω του (…).

Πλάκα εκτός, ουσία εντός.

Σώστε την χώρα.

Μήνυμα ελήφθη . Νόημα κατανοητό ;

Καλώς τον μήνα το κουτσό, τον πιό μικρό απ'' όλους!

Φεβρουάριος: ο μήνας των καθαρμών 

Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει καλοκαίρι θα μυρίσει
μ' αν τις φλέβες του ανοίξει ξεροπήγαδα γιομίζει.

Στις δεκαπέντ' από Φλεβάρη βαρεί το άλογο ποδάρι. '





Χιόνια του Φλεβαριού, χρυσάφι του καλοκαιριού.

Γενάρη γέννα το παιδί, Φλεβάρη, φλέβισέ το.

Ο Φλεβάρης με νερό, κουτσός μπαίνει στο χορό.

Καλοκαιριά της Παπαντής, Μαρτιάτικος χειμώνας.

Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει, καλοκαίρι θα μυρίσει.

Ο Φλεβάρης με νερό, κουτσός μπαίνει στο χορό.

Ο Φλεβάρης κι αν χιονίσει, πάλι άνοιξη θ' άνθίση.

Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει, πάλι άνοιξη θ' ανθίσει.
Μα αν κάμει και πεισμώσει, μες τα χιόνια θα μας χώσει.




Ετυμολογία μήνα: Ο Φεβρουάριος παράγεται από το λατινικό ρήμα februare, που σημαίνει καθαίρω, αγνίζω, αποβάλλω τα καθάρματα.
Ο Φεβρουάριος προστέθηκε στο Ρωμαϊκό έτος σαν ο τελευταίος μήνας από τον Πομπίλιο Νουμά. Είναι μήνας διαβατήριος και αποκαθαρκτικός. Το 153 π,χ. μεταφέρθηκε στη θέση που έχει σήμερα (δεύτερος μήνας του έτους), και σε αυτή τη θέση διατηρήθηκε και στο Γρηγοριανό ημερολόγιο. Στη διάρκειά του οι Ρωμαίοι διοργάνωναν τελετές καθαρμών και εξαγνισμών.
Η λατινική λέξη februa σημαίνει καθάρσιος-καθαρκτικός και το ουδέτερο πληθυντικού februa, σήμαινε όχι μόνο καθαρτήριος, αλλά και συγκεκριμένα ειδική γιορτή που γίνονταν τον μήνα Φεβρουάριο.
Ο μήνας λοιπόν που περιλάμβανε τους καθαρμούς ονομάστηκε Februarious mensis και μετά από παράλειψη του mensis (μήνας) έμεινε η λέξη Φεβρουάριος.
Η Άλκη Κυριακίδου-Νέστορος αναφέρει ότι ο Φέβρουος ήταν ο θεός των νεκρών και η Φεβρούα ήταν η θεά που επόπτευε τους καθαρμούς και τους εξαγνισμούς.
Ο μήνας Φεβρουάριος ήταν αφιερωμένος λοιπόν από τους Ρωμαίους στον εξαγνισμό και επιπρόσθετα, επειδή ήταν πολύ βροχερός τον είχαν αφιερώσει στον Ποσειδώνα.
Ο Φεβρουάριος αντιστοιχούσε προς τον αττικό μήνα Ανθεστηριώνα.
Με την καθιέρωση του Ιουλιανού ημερολόγιου (46 π.χ.) περιορίστηκαν οι μέρες του μήνα αυτού από 30 που ήταν ως τότε σε 29, και την εποχή του αυτοκράτορα Αυγούστου του αφαιρέθηκε μια ακόμη ημέρα, που προστέθηκε στον μήνα Αύγουστο προς τιμήν του Αυτοκράτορα.


Ονομασίες λαϊκές για το μήνα Φεβρουάριο

Για να συντονιστεί το ημερολόγιο των 365 ημερών προς το ηλιακό έτος, καθιερώθηκε η αύξηση των ημερών του Φεβρουαρίου κατά μια, κάθε τέσσερα χρόνια.
Ο λαός μας τον αποκάλεσε Κουτσοφλέβαρο, επειδή έχει 28 ημέρες και κάθε τέσσερα χρόνια 29. Κάθε τέσσερα χρόνια που έχουμε δίσεκτο έτος, ο λαός μας πιστεύει ότι είναι κακότυχο. Το δίσεκτο έτος δεν πρέπει να φυτεύουν αμπέλια οι γεωργοί ούτε να γίνονται γάμοι ούτε να χτίζονται σπίτια.
Λέγεται επίσης Φλιάρης, Ληψομήνας, Κουτσός, Κουτσούκης ή Μικρός (Κύπρος).
Στον πόντο τον Φεβρουάριο τον ονόμαζαν συνήθως Κούντουρος, γιατί έχει κοντή ουρά, αφού είναι λειψός σε σχέση με τους άλλους. Επίσης σε κάποια μέρη λεγόταν Κούτσουρος, διότι κατά κάποιο τρόπο είναι κουτσουρεμένος.
Οι δύο λέξεις Φεβρουάριος, Φλεβάρης δεν έχουν καμιά σχέση μεταξύ τους άσχετα αν συμπτωματικά ταιριάζουν τόσο ώστε η μια να προέρχεται από την άλλη.
Το ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ είναι ρωμαϊκό από τους Ρωμαίους θεούς Φεβρούα των καθαρμών και Φέβρουο των νεκρών.
Το ΦΛΕΒΑΡΗΣ βγαίνει από τη λαϊκή ελληνική παράδοση και έχει σχέση με τις φλέβες της γης. Ο λαός μας κατά τον Δ.Σ. Λουκάτο, παρετυμολόγησε τον μήνα και τον ονόμασε Φλεβάρη, επειδή «ανοίγει τις φλέβες του» και γεμίζει τη γη νερά.
Κατ' άλλους λέγεται Φλεβάρης, γιατί παγώνει τις φλέβες της γης. Στη Θράκη υπάρχει το ρήμα φλεβαρίζω= πλημμυρίζω, επειδή τα χωράφια «φλεβαρίζουν από τις βροχές
Λέγεται και τρυγητής γιατί στον αγροτικό βίο, ο Φλεβάρης είναι ο μήνας των αμπελιών. Τότε γίνεται το κλάδεμα, το καθάρισμα και το τσάπισμα των αμπελιών. Τότε βάζουν και καταβολάδες, δηλαδή φυτεύουν αμπέλια (εκτός και αν είναι δίσεχτος ο χρόνος). Για αυτό του το περιεχόμενο ο Φλεβάρης λέγεται όπου είναι ανεπτυγμένη η αμπελουργία και Κλαδευτής.
Για τον άστατο καιρό, ο Φλεβάρης λέγεται επίσης και Μεθυσμένος, γιατί δεν ξέρει τι κάνει.

Γιορτές το μήνα Φεβρουάριο

Του Αγίου Τρύφωνα 1 Φεβρουαρίου. Ο άγιος Τρύφωνας θεωρείται φύλακας των αμπελιών.
Της Υπαπαντής 2 Φεβρουαρίου. Γιορτάζεται σε ανάμνηση της συναντήσεως του Συμεών με το παιδίον Ιησού (Λουκ., 2.25).
Τότε γίνονται προβλέψεις. «Ό,τι καιρό κάνει της Υπαπαντής, θα βαστάξει σαράντα ημέρες». Αν είναι καλός ο καιρός στις 2 Φεβρουαρίου, ο βαρύς χειμώνας θα διαρκέσει πολύ ακόμα. Από τις 2 Φλεβάρη σταματούν οι γιορτές και μαζί η αργία και η σχόλη.
Του Αγίου Συμεών 3 Φεβρουαρίου. Ο Άγιος τιμάται από τις εγκύους, που έλεγαν παρετυμολογώντας: «για να μη γεννηθεί το παιδί σημειωμένο».
Του Αγίου Χαραλάμπους 10 Φεβρουαρίου.
Πρώτη Κυριακή της Αποκριάς «Οι μεταμφιέσεις και οι παράδοξοι χοροί των μασκαράδων γίνονται για να ξυπνήσουν τα πνεύματα της βλαστήσεως» .
H Καθαρά Δευτέρα eίναι μια πανάρχαιη γιορτή που σχετίζεται κυρίως με τις πομπές των Κατ' Αγρούς Διονυσίων αλλά και με ορισμένες Απολλώνιες ιδέες λατρευτικού περιεχομένου. Στις μέρες μας συνηθίζεται ο εορτασμός με ομαδική έξοδο στην εξοχή.
Αρχαίες γιορτές ήταν τα Ανθεστήρια, Χόες. Στην Αττική γιόρταζαν τα πρώτα άνθη της αμυγδαλιάς με διαγωνισμούς οινοποσίας. Άνοιγαν τους πίθους με το κρασί (πιθοίγια) και γέμιζαν τις κρασοκανάτες (χόες). Νικητής ήταν όποιος άδειαζε πρώτος τον χουν που χώραγε περισσότερο από δύο λίτρα.
Ο Άγιος Κασσιανός γιορτή στο μήνα Φεβρουάριο

Κάθε τέσσερα χρόνια που το έτος είναι δίσεκτο, την τελευταία ημέρα του Φεβρουαρίου, δηλαδή στις 29 του μήνα, γιορτάζει ο Άγιος Κασσιανός. Η περίεργη αυτή γιορτή, έδωσε αφορμή για διάφορες λαϊκές ερμηνείες και περιπαίγματα.
Στη Μυτιλήνη, τη γιορτή του Αγίου Κασσιανού τη θεωρούν ως γιορτή των τεμπέληδων! Λένε μάλιστα: « του Κασσιανού γιορτάζουν οι οκνοί (οι τεμπέληδες)».
Η παράδοση από την Μυτιλήνη που εξηγεί τις παραπάνω εκφράσεις είναι οι εξής:
Μια μέρα που ο Χριστός γύριζε με τους Αποστόλους, έκατσε σε ένα μέρος να ξεκουραστεί. Πάνε τότε όλοι οι Άγιοι κοντά, για να του γυρέψουν δουλειά. Πάει ο Άι- Νικόλας και του λέει:
_ Χριστέ μου για πες μου, τι να κάνω;
Λέει τότε ο Χριστός:
_ Πήγαινε να δεις ποια καράβια και καΐκια βολοδέρνουν και απέ να τα σώζεις.
Πάει ο Άι - Τρύφωνας και του λέει:
_ Εγώ τι θέλεις να κάνω;
_ Αμ' το κλαδευτήρι το'χεις στη μέση σου και κρέμεται, τι ρωτάς λοιπόν; Πήγαινε στα χωράφια και στα αμπέλια και κάνε τη δουλειά σου. Διώξε τις αρρώστιες απ' τα δέντρα κι όλα τα κακά!
Ένας ,ένας πήγαν όλοι οι Άγιοι στο Χριστό και ανέλαβαν τη δουλειά τους. Πίσω, πίσω πήγε και ο Άγιος Κασσιανός και λέει:
_ Εγώ Χριστέ μου, τι να κάνω;
Γέλασε τότε ο Χριστός, δε βάσταξε και του ‘πε:
_ Αμ' εσύ είσαι που είσαι οκνός! Φύλαγε λοιπόν το Φλεβάρη! Κι άμα δεις και τραβάει είκοσι εννιά, έμπα μέσα στο είκοσι εννιά και κάνε τη δουλειά σου. Πάλι, σα δεν έχει είκοσι εννιά , κάτσε απ' όξω.
Γεωργικές εργασίες το μήνα Φεβρουάριο

Φυτεύουν πατάτες.
Προετοιμάζουν τα χωράφια για να σπείρουν ανοιξιάτικα σιτηρά και
ενισχύουν τα φθινοπωρινά λιπαίνοντάς τα.
Κλαδεύουν αμπέλια και δέντρα.
Καθαρίζουν τα μαντριά.
Συντηρούν την κοπριά σε λάκκους.
Σβαρνίζουν τα χωράφια.
(Από το βιβλίο της Α. Κυριακίδου-Νέστορος: « Οι 12 μήνες.
Τα Λαογραφικά», εκδ. Μαλλιάρης - Παιδεία, Αθήνα 1982 )

σκέψεις....

Μερικές φορές αισθάνομαι πολεμίστρια τίποτα δε με πονάει... Παλεύω για τις αξίες μου...
Μερικές φορές νιώθω τόσο ευάλωτη που ακόμα και η μικρότερη ανοησία με πληγώνει...

Eίπαν....

Η ζωή είναι σαν το χιόνι...  

απολάυστέ την πριν λιώσει!!!

Η μαργαρίτα!

— Είμαι μια μαργαρίτα σε ένα λιβάδι με μαργαρίτες. Αλλά μέσα σε τόσες άλλες, είναι αδύνατο να προσέξει κανείς την ομορφιά μου.
Ένας άγγελος άκουσε τι σκεφτόταν η μαργαρίτα και σχολίασε:
— Μα είσαι τόσο όμορφη...
— Θέλω να είμαι μοναδική...
Για να μην ακούει παράπονα ο άγγελος, τη μετέφερε στην παραλία μιας πόλης.
Μέρες μετά επισκέφτηκε την περιοχή ένας δημοτικός σύμβουλος, με τον κηπουρό για να την αναπλάσουν.
— Δεν έχει τίποτα ενδιαφέρον εδώ... σκάψτε το χώμα και φυτέψτε παντού γεράνια.
— Μισό λεπτό ούρλιαξε η μαργαρίτα... θα με σκοτώσετε...
— Αν υπήρχαν κι άλλες σαν κι εσένα, θα μπορούσαμε να φτιάξουμε ένα ωραίο παρτέρι...
Απάντησε ο δημοτικός σύμβουλος:
— Είναι αδύνατον όμως να βρεθούν μαργαρίτες εδώ γύρω, και εσύ μόνη σου δεν κάνεις έναν κήπο...
Αμέσως μετά ξερίζωσε τη μαργαρίτα...  
~ του Κοέλιο