Η πριγκίπισσα και το μπιζέλι!

Ήταν κάποτε ένας πρίγκιπας που ήθελε να παντρευτεί μια πριγκίπισσα, αλλά έπρεπε να είναι αληθινή πριγκίπισσα. Άρχισε λοιπόν να ταξιδεύει σ ολόκληρο τον κόσμο για να τη βρει , αλλά πάντα υπήρχε κάποιο εμπόδιο. Πριγκίπισσες υπήρχαν πολλές αλλά το αν ήταν πραγματικές πριγκίπισσες, αυτό δεν μπορούσε να το διαπιστώσει : πάντα υπήρχε κάτι σ’ αυτές που δεν πήγαινε καλά. Έτσι επέστρεψε πάλι στο σπίτι του και ήταν πολύ λυπημένος, γιατί ήθελε πολύ να βρει μια αληθινή πριγκίπισσα.

Ένα βράδυ, ξέσπασε μια τρομερή καταιγίδα, οι αστραπές και οι βροντές έπαιρναν κι έδιναν και η βροχή έπεφτε καταρρακτωδώς. Ξαφνικά ακούστηκε ένα κτύπημα στην πύλη της πόλης και ο γέρος βασιλιάς πήγε να την ανοίξει.

Ήταν μια πριγκίπισσα που περίμενε έξω, εκεί μπροστά στην πόρτα. Αλλά, Χριστέ και Κύριε! πώς την είχε αλλάξει η βροχή και ο δυνατός αέρας! Το νερό έτρεχε κάτω από τα μαλλιά της και τα ρούχα της, μέχρι τα παπούτσια της κι αφού είχαν γεμίσει τα παπούτσια της έβγαινε κι έξω. Παρ’ όλα αυτά, αυτή επέμενε ότι ήταν μία αληθινή πριγκίπισσα.



«Καλά, θα το μάθουμε αυτό σύντομα», σκέφτηκε η ηλικιωμένη βασίλισσα. Χωρίς να πει τίποτα, πήγε στο υπνοδωμάτιο, πήρε όλα τα στρωσίδια από το κρεβάτι και έβαλε ένα μπιζέλι στον πάτο του κρεβατιού. Ύστερα πήρε είκοσι στρωσίδια και τα έβαλε πάνω από το μπιζέλι και μετά πρόσθεσε άλλα είκοσι πουπουλένια στρώματα πάνω από τα στρωσίδια.

Σε αυτό το κρεβάτι, η πριγκίπισσα έπρεπε να κοιμηθεί το βράδυ. Το πρωί, την ρώτησαν πως είχε κοιμηθεί.



«Ω, πολύ άσχημα!» είπε. «Μόλις που έκλεισα τα μάτια όλη τη νύχτα. Μόνο ο Θεός ξέρει τι ήταν στο κρεβάτι, αλλά ξάπλωνα σε κάτι τόσο σκληρό, ώστε είμαι μελανιασμένη σε όλο μου το σώμα. Είναι φοβερό!»

Τώρα ήξεραν ότι ήταν μια αληθινή πριγκίπισσα, επειδή ένοιωσε το μπιζέλι, ενώ ήταν ανάμεσα είκοσι στρωσίδια και είκοσι πουπουλένια στρώματα.

Μόνο μία αληθινή πριγκίπισσα θα μπορούσε να είναι τόσο ευαίσθητη σε αυτό.

Έτσι ο πρίγκιπας την πήρε για γυναίκα του, αφού τώρα ήξερα ότι είχε μια αληθινή πριγκίπισσα και το μπιζέλι τοποθετήθηκε στο μουσείο, όπου μπορείτε να το δείτε και σήμερα, αν δεν το έχει κλέψει κανείς. Ναι ήταν μια αληθινή ιστορία.

Χανς Κρίστιαν Αντερσεν

50 χρόνια Μαφάλντα - Οι απορίες της ακόμη αναζητούν απαντήσεις....

Γεννήθηκε το 1964 και έδρασε σε μικρά στριπ έως το 1973. Ηταν το πιο διαδεδομένο κόμικ που μεταφράστηκε και αναδημοσιεύτηκε σε πολλά έντυπα στον κόσμο.

Η φήμη της Μαφάλντα δεν έχει μειωθεί. Ο δημιουργός της, Χοακίν Σαλβαδόρ Λαβάδο ή Κίνο, 81 ετών σήμερα, θεωρεί ότι «ένα μεγάλο μέρος της επιτυχίας της οφείλεται στο ότι οι ερωτήσεις της δεν έχουν ακόμη βρει απάντηση. Συχνά κι εγώ ο ίδιος εκπλήσσομαι για τις ερωτήσεις που διατυπώθηκαν πριν από 40 χρόνια κι ακόμη ισχύουν. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι ορισμένα στριπ της Μαφάλντα κάνουν αναφορές στην τελευταία προεκλογική εκστρατεία του Μπερλουσκόνι», λέει στη «Μοντ».

Ο Χοακίν Σαλβαδόρ Λαβάδο ή Κίνο, δημιουργός της Μαφάλντα, ποζάρει στο γραφείο του στο Μπουένος Αϊρες με ένα γλυπτό της μικρής ηρωίδας του που κατέκτησε όλο τον κόσμο

Η Μαφάλντα στην πορεία της ζωής της είχε απέναντι της έναν άλλο ήρωα κόμικς, συνομήλικό της. Τον Τσάρλι Μπράουν, από τη σειρά Πίνατς του Τσαρλς Σουλτς. Μάλιστα ήταν ο ιταλός ειδικός στη σημειολογία Ουμπέρτο Εκο εκείνος που εντόπισε τη συνύπαρξή τους στον κόσμο των χάρτινων ηρώων, αφού τα δύο παιδιά μιλούσαν για τα προβλήματα του κόσμου και των ενηλίκων μέσα από τα δικά τους μάτια. Ωστόσο ο Κίνο εντοπίζει τις διαφορές μεταξύ της ζόρικης Μαφάλντα και του ευαίσθητου Τσάρλι Μπράουν: «Ο Τσάρλι Μπράουν είναι βορειοαμερικανάκι, ενώ η Μαφάλντα παιδί της Νότιας Αμερικής. Ο Τσάρλι Μπράουν ζει σε μία χώρα που ευημερεί και σε μία κοινωνία με άφθονα αγαθά. Εκείνος προσπαθεί απελπισμένα να ενταχθεί αναζητώντας την ευτυχία σε αυτό το περιβάλλον. Η Μαφάλντα ζει σε μία χώρα που πλήττεται από πολλές κοινωνικές αντιθέσεις. Παρόλο που αναζητά την ευτυχία κι εκείνη με τη σειρά της αρνείται κάθε δεδομένη κατάσταση που της προτείνεται».



Ο αργεντινός δημιουργός της Μαφάλντα λέει επίσης ότι ο Τσάρλι Μπράουν ζει σε έναν αμιγώς παιδικό κόσμο από τον οποίοι οι μεγάλοι είναι αποκλεισμένοι. Αντίθετα η Μαφάλντα βρίσκεται σε μόνιμο διάλογο με τον κόσμο των ενηλίκων. Κόσμο που δεν εκτιμά, δεν σέβεται, απεχθάνεται, περιφρονεί και απορρίπτει, διεκδικώντας το δικαίωμά της να παραμείνει το παιδί που δεν θέλει να παραλάβει το φορτίο του διεφθαρμένου περιβάλλοντος των γονιών της.



Η γέννηση της Μαφάλντα ήταν «τυχαία». Προέκυψε από την πρόθεση μιας εταιρείας ηλεκτρικών ειδών να διαφημίσει τα προϊόντα της. Την εποχή που εμφανίζονταν νέες συνθήκες ζωής και τα νοικοκυριά αποκτούσαν εκτεταμένο οικιακό εξοπλισμό, η Μαφάλντα δημιουργήθηκε το 1963 για να διαφημίσει τα ηλεκτρικά είδη Μάνσφιλντ. Οι οκτώ σειρές σχεδίων της ηρωίδας του ηλεκτρικού νοικοκυριού παρέμειναν στο συρτάρι του Κίνο, επειδή η εταιρεία έκλεισε. Ομως ύστερα από έναν χρόνο η διεύθυνση του εβδομαδιαίου περιοδικού «Primera Plana» ανέθεσε στον αργεντινό δημιουργό κόμικς μια σειρά κι εκείνος ανέσυρε τη μικρή ηρωίδα του.

«Το πρόβλημα του κόσμου στον οποίο ζούμε είναι ότι τα παιδιά χάνουν το μέτρο της λογικής καθώς μεγαλώνουν. Οταν πάνε σχολείο, ξεχνάνε αυτά που ήξεραν στη γέννησή τους. Παντρεύονται χωρίς να ερωτεύονται. Δουλεύουν για τα χρήματα και ενηλικιώνονται για να πνιγούν όχι σε ένα ποτήρι νερό, αλλά σε ένα βαθύ μπολ με σούπα», συμπληρώνει ο Κίνο σχολιάζοντας το τέλος της αθωότητας που αναπόφευκτα απειλεί την παιδική ηλικία.



Ωστόσο ο ίδιος θεωρεί πως δεν έκανε λάθος που σταμάτησε να δημιουργεί ιστορίες της Μαφάλντα. «Δεν θα μου άρεσε η Μαφάλντα να γίνει ένα κόμικ από αυτά που οι αναγνώστες διαβάζουν από συνήθεια. Επιπλέον, η δημιουργία ενός στριπ διαφέρει από ένα παραδοσιακό κόμικ. Πρόκειται για δουλειά ρουτίνας που καταντά περιοριστική, καθώς σε αναγκάζει να σχεδιάζεις συνέχεια τους ίδιους χαρακτήρες και πάντα στις ίδιες αναλογίες. Είναι σαν τη δουλειά ενός μαραγκού που κόβει συνέχεια το ξύλο στις ίδιες διαστάσεις για να φτιάξει ένα τραπέζι. Προσωπικά, ήθελα να φτιάξω και πόρτες και καρέκλες και πάγκους. Η Μαφάλντα λοιπόν είναι ένα κόμικ και όχι ένα αληθινό πρόσωπο. Μπορώ να πω τι είμαι εγώ: ένας απαισιόδοξος που παρ' όλα αυτά έχει την ψευδαίσθηση ότι η δουλειά του μπορεί να αλλάξει τα πράγματα».Πηγή: tanea.gr

μέσα στο τίποτα....

μέσα στο τίποτα

μέσα στο τίποτα

Ενα απέραντο νεκροταφείο Τα Μάτια σου..

τα μάτια μου. εμείς.

τυφλοί αστυνόμοι τα παγωμένα σπλάχνα

αχώνευτα τα κόλλυβα

τακτοποιημένες σακούλες πτωμάτων

δεν έχει επόμενους.

έσπασε η πατρίδα σε μνημόσυνα αρχαίων βιβλιοθηκών.

μη μιλάς -! -ψοφάω σε λίγο κι εγώ.

κατάπιε το ρόγχο σου.  δεν έχω ν'ακούσω.

αύριο λέγαν, και ήταν σκόνη.

(από τον Προμηθέα Πυρφόρο

Στιγμές... 2013

Είναι φορές...   

που Φως αλλόκοτοδίνει χρώμα, σχήμα και σκιά
στα παράξενα τοπία της καρδιάς μου!

 ΜΕ ΤΟ ΝΙΚΟΛΑ ΣΤΑ ΛΙΟΝΤΑΡΙΑ! ΗΡΑΚΛΕΙΟ!

 ΣΤΑΟΥΣΑ-ΝΟΤΙΑ...ΛΥΒΙΚΟ ΠΕΛΑΓΟΣ

 ΑΓΙΑΠΕΛΑΓΙΑ!

 KAKKOS BAY KOYTSOYNARI!

 KAKH SKALA KOYTSOYNARI IERAPETRAS!

 AXLIA IERAPETRAS!

 PROS GAIDOYRONHSI!

 H IERAPETRA MESA APO TO SKAFOS!

 KRINAKIA THS 8ALASSAS STO GAIDOYRONHSI!

 SYMBOL KAFE STHN IERAPETRA!

 KOLYMPI STON KAYSWNA IERAPETRA!

 KOYTSOYNARI!

 GAIDOYRONHSI-KEDROI STHN ASPRH AMMO!

Ο Θεός μέσα στους ανθρώπους, ο Θεός παντού!

Κινούμαστε , φερόμαστε, λειτουργούμε επιφανειακά, ειδικά σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς της κρίσης, για μένα τους καιρούς της μετάβασης από το έχω στο είμαι, από το επιφανειακό στο ουσιαστικό, από το φόβο στην αγάπη, από το εγώ στο εμείς .
Παρατηρώ τους ανθρώπους σκυθρωπούς, προβληματισμένους, χωρίς χαμόγελο…
Κι όμως αν ζυγώσεις τον κάθε άνθρωπο με χαρά, με αγάπη, αν είσαι εκεί για αυτόν ανοιχτός για να τον ακούσεις, να τον νιώσεις, να δεις πέρα από τα λόγια την ουσία, το συναίσθημα και κυρίως τα μάτια του, το βλέμμα που τα καθρεπτίζει όλα, πόνο, φόβο, θυμό, αλλά και την χαρά, την αθωότητα, την αγάπη θα δεις το Θεό μέσα σε κάθε άνθρωπο!
Αν δεν βιαστείς να κρίνεις, να βγάλεις συμπεράσματα, να του κολλήσεις την ταμπέλα, θα δεις ένα άνθρωπο φοβισμένο, πληγωμένο, που αμύνεται με τον καιρό αυτές οι άμυνες να φεύγουν!
Γιατί αν δώσεις αγάπη, αγάπη θα πάρεις! Ακόμα και από τους πιο φοβισμένους ανθρώπους, σιγά σιγά με υπομονή.
Τι όμορφο πλάσμα είναι ο άνθρωπος όταν οι άμυνες του πέφτουν!
Όταν γελάει, όταν εκφράζει αυτό που νιώθει, είναι ένα θαύμα!
Και κάθε μέρα γίνονται τόσα όμορφα, πράγματα και θαύματα!
Για μένα αυτό είναι η εμφάνιση του Θεού σε μας! Ένας άνθρωπος, κάποιο ζωάκι που περιμένει το χάδι σου, η φύση, το αναπάντεχο, αυτό το απρόσμενο που δεν έχουμε σχεδιάσει, που έχει ξεφύγει από τον έλεγχο μας, το διαφορετικό!
Ένας φίλος που έχουμε να δούμε καιρό και τον βλέπουμε ξαφνικά μπροστά μας, ένας άγνωστος που θα μας πει καλημέρα!
Ένα χαμόγελο από έναν άνθρωπο που δεν το περιμένεις! Τόσα πολλά που περνούν απαρατήρητα.
Κάθε μέρα γίνονται όμορφα πράγματα, αρκεί να έχουμε τα μάτια της ψυχής μας ανοιχτά για να τα δούμε και να έχουμε ευγνωμοσύνη για όλα αυτά που έχουμε κι όχι έλλειψη για αυτά που δεν έχουμε.
Και τότε θα δούμε ότι όσο είμαστε γεμάτοι από συναισθήματα, από αγάπη τόσο λιγότερη ανάγκη έχουμε από υλικά αγαθά.
Η κρίση είναι ένα μεγάλο μάθημα ζωής , όπως σε κάθε συμβάν της ζωής μας μέσα από κάθε τι δύσκολο κρύβεται μια ευλογία!
Κι όταν ζητούσα τη βοήθεια του Θεού στη ζωή μου, σε αποφάσεις μου που έπαιρνα και μπορεί να φοβόμουν, ή σε δύσκολες στιγμές μου, αυτή η βοήθεια ερχόταν πάντα μέσα από τους ανθρώπους που εμφανίζονταν εκείνο τον καιρό.
Με μια κουβέντα τους, με ένα βλέμμα ήξερα…
Ας γίνουμε πιο συνειδητοί, μόνο τότε μπορούμε να βιώσουμε την ουσία στο κάθε τι, την ουσία της ψυχής μας, των συνανθρώπων μας, των σχέσεων μας, της ομορφιάς που κρύβεται παντού, την ουσία της ίδιας της ζωής!




Η φωτογραφία που ανάρτησα έχει σχέση με το όμορφο, το αναπάντεχο, στη ζωή μου


Είναι 3 πουλιά που βρίσκω ξανά στον κήπο μου μέσα σε δεκαπέντε μέρες, μπροστά στο βραχόκηπο να κάθονται στο ίδιο σημείο.
προσπαθώ να τα πάρω στα χέρια μου,να  τα κρατήσω να τα χαϊδέψω, κι εκείνα  φεύγουν!
τα ταίζω ψίχουλα , σουσαμάκι ,όμως ξέροντας ότι δεν έχω κανένα δικαίωμα να την κρατήσω, είναι πολύ εγωιστικό, δεν είναι κτήμα μου

 άλλωστε πώς να κρατήσεις  τόσο ελεύθερα πλάσματα φυλακισμένα;

Είπαν.......

"Βέβαια υπάρχει το αίνιγμα. Βέβαια υπάρχει το μυστήριο. Αλλά το μυστήριο δεν είναι μια σκηνοθεσία που επωφελείται από τα παιχνίδια της σκιάς και του σκότους για να μας εντυπωσιάσει απλώς. Είναι αυτό που εξακολουθεί να παραμένει μυστήριο και μέσα στο απόλυτο φως. Είναι τότε που προσλαμβάνει την αίγλη εκείνη που ελκύει και που την ονομάζουμε Ομορφιά. Την Ομορφιά που είναι μια οδός - η μόνη ίσως οδός προς το άγνωστο μέρος του εαυτού μας, προς αυτό που μας υπερβαίνει. Επειδή αυτό είναι στο βάθος η ποίηση: η τέχνη να οδηγείσαι και να φτάνεις προς αυτό που σε υπερβαίνει"..
Ελύτης

Ο δικός μου αριστερός!

-Αριστερός για μένα θα πει αυτός που νιώθει το βάσανο του διπλανού του σαν δικό του βάσανο, κι αγωνίζεται για την εξάλειψή του ακόμα κι όταν η δική του ζωή δεν απαιτεί αγώνα.


-Αριστερός για μένα θα πει ο πραγματικά ευαίσθητος, η κεραία μέσα στο χάος που πάλλεται κάθε φορά που την αγγίζει κάτι ανθρώπινο.


-Αριστερός για μένα θα πει αυτός που πιστεύει στο τρίπτυχο ελευθερία-ισότητα-αδελφότητα με την ίδια θέρμη όπως ο ευσεβής χριστιανός στον τριαδικό Θεό του – κι ωστόσο προσπαθεί να διαδώσει την πίστη του χωρίς να την επιβάλλει, διαφωτίζοντας αλλά ποτέ προσηλυτίζοντας.


-Αριστερός για μένα θα πει αυτός που δεν αντιλαμβάνεται καμιάν ιδιοκτησία, καμία σχέση με τα άψυχα, ως ανώτερη από τη σχέση του με τα έμψυχα πλάσματα του κόσμου. Και, κατ’ επέκτασην, αυτός που δεν εκλαμβάνει κανένα ανθρώπινο ον ως κατώτερο, ασήμαντο ή αμελητέο.


-Αριστερός για μένα θα πει αυτός που δεν κάνει τις προσωπικές θυσίες του φλάμπουρο έπαρσης κι επίδειξης, διότι έχει συναίσθηση των αναρίθμητων θυσιών, εφάμιλλων μα και βαρύτερων απ’ τις δικές του, που έγιναν και γίνονται και θα γίνονται από ανθρώπους που προτιμούν έναν δίκαιο θάνατο από μιαν άδικη ζωή.


-Αριστερός για μένα θα πει αυτός που αντιλαμβάνεται τη σπουδαιότητα της μόρφωσης και του πολιτισμού ως όπλα για την εξύψωση του ανθρώπου και την καλυτέρευση της μοίρας του – κι ως εκ τούτου, αυτός που δεν φοβάται το αλλιώτικο ή το ξένο, όταν ως στόχο έχει την εξίσωση και τον διαφωτισμό ατόμων και λαών.


-Αριστερός για μένα θα πει αυτός που ποτέ δεν παραιτείται απ’ την ελπίδα, που ακόμα κι όταν του αφαιρεθούν όλα τα μέσα που χρειάζονται για τη βελτίωση της ανθρώπινης κατάστασης εξακολουθεί να μάχεται με τον λόγο του, τις ιδέες του, και τα όνειρά του.


-Αριστερός για μένα θα πει να σέβεσαι το ανθρώπινο μεγαλείο του παρελθόντος χωρίς να καθηλώνεσαι σ’ αυτό, να ζεις ελεύθερος από ιερά φαντάσματα και τέρατα αποζητώντας στο παρόν και στο μέλλον συνεχιστές του έργου που άφησαν πίσω τους οι παλιοί αγωνιστές.


-Αριστερός στα μάτια μου είναι αυτός που αποστρέφεται κάθε αυθαιρεσία και θηριωδία των ισχυρών επί των αδυνάτων, είτε πρόκειται για μεμονωμένα άτομα ή για ολόκληρα κράτη, και δεν ησυχάζει ούτε παύει να αγωνίζεται ακόμη κι αν γνωρίζει μετά βεβαιότητος ότι αυθαιρεσίες και θηριωδίες ανέκαθεν συνέβαιναν και πάντα θα συμβαίνουν – ο άνθρωπος που δεν κρύβεται πίσω από μιαν αποκαρδιωμένη και κυνική άποψη για τον κόσμο.







-Αριστερός είναι για μένα αυτός που απορρίπτει τον ρόλο του δυνάστη, ακόμα κι όταν του προσφέρει τη δυνατότητα να εφαρμόσει την κοσμοθεωρία του στην πράξη – διότι ξέρει ότι η ελευθερία στα χέρια ενός τύραννου παύει να είναι ελευθερία.


-Αριστερός για μένα είναι ο άνθρωπος που προσπαθεί να εμφυσήσει στις επόμενες γενιές τον σεβασμό, την αγάπη και την αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο, χωρίς ωστόσο να προκαθορίζει ρόλους και πορείες – διότι ισότητα σημαίνει το αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα επιλογής απόψεων που μπορεί να μη συνάδουν με τις δικές μας. Ο αριστερός νουθετεί αλλά ουδέποτε παγιδεύει, μεταλαμπαδεύει χωρίς ποτέ να φυλακίζει.


-Τέλος, για μένα, αριστερός είναι αυτός που χρησιμοποιεί με φειδώ και σεβασμό την ιδιότητα του αριστερού, κατανοώντας πως δεν είναι τίτλος ευγενείας που ο καθείς μπορεί να αποδώσει στον εαυτό του σαν σε στέψη αυτόκλητου μονάρχη, αλλά στάση ζωής που κρίνεται εκ του αποτελέσματος, από την εντιμότητα, τη συνέπεια, και την ακεραιότητα των πεπραγμένων του.


-Αυτόν τον αριστερό αγαπώ, κι αυτόν ονειρεύομαι να φτάσω έστω και στο ελάχιστο. Κι ακόμη κι αν ποτέ μου δεν τα καταφέρω, κρατώ μες στην καρδιά μου το όνειρο αυτό ως ιερό μου χρέος. Αύγουστος Κουρτώ

Πρωτομηνιάτικες σκέψεις....

Τα ψέματα τελείωσαν. Οι παρατάσεις ολοκληρώθηκαν. Οι παρατηρήσεις έλαβαν τέλος.
Τα σχόλια περιττεύουν από εδώ και εμπρός .
Ο κόμπος πλέον έφθασε στο…. Ο Αννίβας προ των πυλών. Η ώρα της αλήθειας. Λυδία λίθος η πραγματικότητα.

Κύριοι …
Τελευταία ευκαιρία να κάνετε την Ελλάδα κράτος ,τους πολίτες της υπερήφανους ,το μέλλον των Ελληνόπουλων όνειρο για ελπίδα .

Κύριοι…
Αν σκοπεύετε (εκ νέου) να παίξετε με τα ιερά και όσια των Ελλήνων, ήτοι την πατρίδα, την θρησκεία και την λογική, τότε αφήστε τα και φύγετε . Ίσως έτσι γλιτώσουμε λίγο χρόνο .
Δείτε και συνεννοηθείτε με τους δανειστές μας, με τους φίλους και εχθρούς. Μην σταθείτε να κοιτάτε.

Πράξτε επιτέλους .

Διαβάστε ένα βιβλίο στοιχειωδών οικονομικών .
Ρωτήστε έναν μαθηματικό.
Αναζητείστε καφετζήδες.
Στοιχηματίστε στο λόττο .

Όμως, κάντε καλά διότι ούτε χρόνος ούτε διάθεση για χάσιμο υπάρχει . Όχι τίποτα άλλο αλλά αν γίνει της μόδας να πηδάνε οι άνθρωποι από τα μπαλκόνια τότε θα επέλθει και έτερος λόγος αναστολής στην αγορά. Ποίος θα πάει για ψώνια αν κινδυνεύει να πέσει πάνω του (…).

Πλάκα εκτός, ουσία εντός.

Σώστε την χώρα.

Μήνυμα ελήφθη . Νόημα κατανοητό ;

Καλώς τον μήνα το κουτσό, τον πιό μικρό απ'' όλους!

Φεβρουάριος: ο μήνας των καθαρμών 

Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει καλοκαίρι θα μυρίσει
μ' αν τις φλέβες του ανοίξει ξεροπήγαδα γιομίζει.

Στις δεκαπέντ' από Φλεβάρη βαρεί το άλογο ποδάρι. '





Χιόνια του Φλεβαριού, χρυσάφι του καλοκαιριού.

Γενάρη γέννα το παιδί, Φλεβάρη, φλέβισέ το.

Ο Φλεβάρης με νερό, κουτσός μπαίνει στο χορό.

Καλοκαιριά της Παπαντής, Μαρτιάτικος χειμώνας.

Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει, καλοκαίρι θα μυρίσει.

Ο Φλεβάρης με νερό, κουτσός μπαίνει στο χορό.

Ο Φλεβάρης κι αν χιονίσει, πάλι άνοιξη θ' άνθίση.

Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει, πάλι άνοιξη θ' ανθίσει.
Μα αν κάμει και πεισμώσει, μες τα χιόνια θα μας χώσει.




Ετυμολογία μήνα: Ο Φεβρουάριος παράγεται από το λατινικό ρήμα februare, που σημαίνει καθαίρω, αγνίζω, αποβάλλω τα καθάρματα.
Ο Φεβρουάριος προστέθηκε στο Ρωμαϊκό έτος σαν ο τελευταίος μήνας από τον Πομπίλιο Νουμά. Είναι μήνας διαβατήριος και αποκαθαρκτικός. Το 153 π,χ. μεταφέρθηκε στη θέση που έχει σήμερα (δεύτερος μήνας του έτους), και σε αυτή τη θέση διατηρήθηκε και στο Γρηγοριανό ημερολόγιο. Στη διάρκειά του οι Ρωμαίοι διοργάνωναν τελετές καθαρμών και εξαγνισμών.
Η λατινική λέξη februa σημαίνει καθάρσιος-καθαρκτικός και το ουδέτερο πληθυντικού februa, σήμαινε όχι μόνο καθαρτήριος, αλλά και συγκεκριμένα ειδική γιορτή που γίνονταν τον μήνα Φεβρουάριο.
Ο μήνας λοιπόν που περιλάμβανε τους καθαρμούς ονομάστηκε Februarious mensis και μετά από παράλειψη του mensis (μήνας) έμεινε η λέξη Φεβρουάριος.
Η Άλκη Κυριακίδου-Νέστορος αναφέρει ότι ο Φέβρουος ήταν ο θεός των νεκρών και η Φεβρούα ήταν η θεά που επόπτευε τους καθαρμούς και τους εξαγνισμούς.
Ο μήνας Φεβρουάριος ήταν αφιερωμένος λοιπόν από τους Ρωμαίους στον εξαγνισμό και επιπρόσθετα, επειδή ήταν πολύ βροχερός τον είχαν αφιερώσει στον Ποσειδώνα.
Ο Φεβρουάριος αντιστοιχούσε προς τον αττικό μήνα Ανθεστηριώνα.
Με την καθιέρωση του Ιουλιανού ημερολόγιου (46 π.χ.) περιορίστηκαν οι μέρες του μήνα αυτού από 30 που ήταν ως τότε σε 29, και την εποχή του αυτοκράτορα Αυγούστου του αφαιρέθηκε μια ακόμη ημέρα, που προστέθηκε στον μήνα Αύγουστο προς τιμήν του Αυτοκράτορα.


Ονομασίες λαϊκές για το μήνα Φεβρουάριο

Για να συντονιστεί το ημερολόγιο των 365 ημερών προς το ηλιακό έτος, καθιερώθηκε η αύξηση των ημερών του Φεβρουαρίου κατά μια, κάθε τέσσερα χρόνια.
Ο λαός μας τον αποκάλεσε Κουτσοφλέβαρο, επειδή έχει 28 ημέρες και κάθε τέσσερα χρόνια 29. Κάθε τέσσερα χρόνια που έχουμε δίσεκτο έτος, ο λαός μας πιστεύει ότι είναι κακότυχο. Το δίσεκτο έτος δεν πρέπει να φυτεύουν αμπέλια οι γεωργοί ούτε να γίνονται γάμοι ούτε να χτίζονται σπίτια.
Λέγεται επίσης Φλιάρης, Ληψομήνας, Κουτσός, Κουτσούκης ή Μικρός (Κύπρος).
Στον πόντο τον Φεβρουάριο τον ονόμαζαν συνήθως Κούντουρος, γιατί έχει κοντή ουρά, αφού είναι λειψός σε σχέση με τους άλλους. Επίσης σε κάποια μέρη λεγόταν Κούτσουρος, διότι κατά κάποιο τρόπο είναι κουτσουρεμένος.
Οι δύο λέξεις Φεβρουάριος, Φλεβάρης δεν έχουν καμιά σχέση μεταξύ τους άσχετα αν συμπτωματικά ταιριάζουν τόσο ώστε η μια να προέρχεται από την άλλη.
Το ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ είναι ρωμαϊκό από τους Ρωμαίους θεούς Φεβρούα των καθαρμών και Φέβρουο των νεκρών.
Το ΦΛΕΒΑΡΗΣ βγαίνει από τη λαϊκή ελληνική παράδοση και έχει σχέση με τις φλέβες της γης. Ο λαός μας κατά τον Δ.Σ. Λουκάτο, παρετυμολόγησε τον μήνα και τον ονόμασε Φλεβάρη, επειδή «ανοίγει τις φλέβες του» και γεμίζει τη γη νερά.
Κατ' άλλους λέγεται Φλεβάρης, γιατί παγώνει τις φλέβες της γης. Στη Θράκη υπάρχει το ρήμα φλεβαρίζω= πλημμυρίζω, επειδή τα χωράφια «φλεβαρίζουν από τις βροχές
Λέγεται και τρυγητής γιατί στον αγροτικό βίο, ο Φλεβάρης είναι ο μήνας των αμπελιών. Τότε γίνεται το κλάδεμα, το καθάρισμα και το τσάπισμα των αμπελιών. Τότε βάζουν και καταβολάδες, δηλαδή φυτεύουν αμπέλια (εκτός και αν είναι δίσεχτος ο χρόνος). Για αυτό του το περιεχόμενο ο Φλεβάρης λέγεται όπου είναι ανεπτυγμένη η αμπελουργία και Κλαδευτής.
Για τον άστατο καιρό, ο Φλεβάρης λέγεται επίσης και Μεθυσμένος, γιατί δεν ξέρει τι κάνει.

Γιορτές το μήνα Φεβρουάριο

Του Αγίου Τρύφωνα 1 Φεβρουαρίου. Ο άγιος Τρύφωνας θεωρείται φύλακας των αμπελιών.
Της Υπαπαντής 2 Φεβρουαρίου. Γιορτάζεται σε ανάμνηση της συναντήσεως του Συμεών με το παιδίον Ιησού (Λουκ., 2.25).
Τότε γίνονται προβλέψεις. «Ό,τι καιρό κάνει της Υπαπαντής, θα βαστάξει σαράντα ημέρες». Αν είναι καλός ο καιρός στις 2 Φεβρουαρίου, ο βαρύς χειμώνας θα διαρκέσει πολύ ακόμα. Από τις 2 Φλεβάρη σταματούν οι γιορτές και μαζί η αργία και η σχόλη.
Του Αγίου Συμεών 3 Φεβρουαρίου. Ο Άγιος τιμάται από τις εγκύους, που έλεγαν παρετυμολογώντας: «για να μη γεννηθεί το παιδί σημειωμένο».
Του Αγίου Χαραλάμπους 10 Φεβρουαρίου.
Πρώτη Κυριακή της Αποκριάς «Οι μεταμφιέσεις και οι παράδοξοι χοροί των μασκαράδων γίνονται για να ξυπνήσουν τα πνεύματα της βλαστήσεως» .
H Καθαρά Δευτέρα eίναι μια πανάρχαιη γιορτή που σχετίζεται κυρίως με τις πομπές των Κατ' Αγρούς Διονυσίων αλλά και με ορισμένες Απολλώνιες ιδέες λατρευτικού περιεχομένου. Στις μέρες μας συνηθίζεται ο εορτασμός με ομαδική έξοδο στην εξοχή.
Αρχαίες γιορτές ήταν τα Ανθεστήρια, Χόες. Στην Αττική γιόρταζαν τα πρώτα άνθη της αμυγδαλιάς με διαγωνισμούς οινοποσίας. Άνοιγαν τους πίθους με το κρασί (πιθοίγια) και γέμιζαν τις κρασοκανάτες (χόες). Νικητής ήταν όποιος άδειαζε πρώτος τον χουν που χώραγε περισσότερο από δύο λίτρα.
Ο Άγιος Κασσιανός γιορτή στο μήνα Φεβρουάριο

Κάθε τέσσερα χρόνια που το έτος είναι δίσεκτο, την τελευταία ημέρα του Φεβρουαρίου, δηλαδή στις 29 του μήνα, γιορτάζει ο Άγιος Κασσιανός. Η περίεργη αυτή γιορτή, έδωσε αφορμή για διάφορες λαϊκές ερμηνείες και περιπαίγματα.
Στη Μυτιλήνη, τη γιορτή του Αγίου Κασσιανού τη θεωρούν ως γιορτή των τεμπέληδων! Λένε μάλιστα: « του Κασσιανού γιορτάζουν οι οκνοί (οι τεμπέληδες)».
Η παράδοση από την Μυτιλήνη που εξηγεί τις παραπάνω εκφράσεις είναι οι εξής:
Μια μέρα που ο Χριστός γύριζε με τους Αποστόλους, έκατσε σε ένα μέρος να ξεκουραστεί. Πάνε τότε όλοι οι Άγιοι κοντά, για να του γυρέψουν δουλειά. Πάει ο Άι- Νικόλας και του λέει:
_ Χριστέ μου για πες μου, τι να κάνω;
Λέει τότε ο Χριστός:
_ Πήγαινε να δεις ποια καράβια και καΐκια βολοδέρνουν και απέ να τα σώζεις.
Πάει ο Άι - Τρύφωνας και του λέει:
_ Εγώ τι θέλεις να κάνω;
_ Αμ' το κλαδευτήρι το'χεις στη μέση σου και κρέμεται, τι ρωτάς λοιπόν; Πήγαινε στα χωράφια και στα αμπέλια και κάνε τη δουλειά σου. Διώξε τις αρρώστιες απ' τα δέντρα κι όλα τα κακά!
Ένας ,ένας πήγαν όλοι οι Άγιοι στο Χριστό και ανέλαβαν τη δουλειά τους. Πίσω, πίσω πήγε και ο Άγιος Κασσιανός και λέει:
_ Εγώ Χριστέ μου, τι να κάνω;
Γέλασε τότε ο Χριστός, δε βάσταξε και του ‘πε:
_ Αμ' εσύ είσαι που είσαι οκνός! Φύλαγε λοιπόν το Φλεβάρη! Κι άμα δεις και τραβάει είκοσι εννιά, έμπα μέσα στο είκοσι εννιά και κάνε τη δουλειά σου. Πάλι, σα δεν έχει είκοσι εννιά , κάτσε απ' όξω.
Γεωργικές εργασίες το μήνα Φεβρουάριο

Φυτεύουν πατάτες.
Προετοιμάζουν τα χωράφια για να σπείρουν ανοιξιάτικα σιτηρά και
ενισχύουν τα φθινοπωρινά λιπαίνοντάς τα.
Κλαδεύουν αμπέλια και δέντρα.
Καθαρίζουν τα μαντριά.
Συντηρούν την κοπριά σε λάκκους.
Σβαρνίζουν τα χωράφια.
(Από το βιβλίο της Α. Κυριακίδου-Νέστορος: « Οι 12 μήνες.
Τα Λαογραφικά», εκδ. Μαλλιάρης - Παιδεία, Αθήνα 1982 )

σκέψεις....

Μερικές φορές αισθάνομαι πολεμίστρια τίποτα δε με πονάει... Παλεύω για τις αξίες μου...
Μερικές φορές νιώθω τόσο ευάλωτη που ακόμα και η μικρότερη ανοησία με πληγώνει...

Eίπαν....

Η ζωή είναι σαν το χιόνι...  

απολάυστέ την πριν λιώσει!!!

Η μαργαρίτα!

— Είμαι μια μαργαρίτα σε ένα λιβάδι με μαργαρίτες. Αλλά μέσα σε τόσες άλλες, είναι αδύνατο να προσέξει κανείς την ομορφιά μου.
Ένας άγγελος άκουσε τι σκεφτόταν η μαργαρίτα και σχολίασε:
— Μα είσαι τόσο όμορφη...
— Θέλω να είμαι μοναδική...
Για να μην ακούει παράπονα ο άγγελος, τη μετέφερε στην παραλία μιας πόλης.
Μέρες μετά επισκέφτηκε την περιοχή ένας δημοτικός σύμβουλος, με τον κηπουρό για να την αναπλάσουν.
— Δεν έχει τίποτα ενδιαφέρον εδώ... σκάψτε το χώμα και φυτέψτε παντού γεράνια.
— Μισό λεπτό ούρλιαξε η μαργαρίτα... θα με σκοτώσετε...
— Αν υπήρχαν κι άλλες σαν κι εσένα, θα μπορούσαμε να φτιάξουμε ένα ωραίο παρτέρι...
Απάντησε ο δημοτικός σύμβουλος:
— Είναι αδύνατον όμως να βρεθούν μαργαρίτες εδώ γύρω, και εσύ μόνη σου δεν κάνεις έναν κήπο...
Αμέσως μετά ξερίζωσε τη μαργαρίτα...  
~ του Κοέλιο

..όταν ξεπερνάς τα μικρά που σκλαβώνουν το μυαλό σου, τότε απομένει μόνο μεγαλείο...

Για όλους τους ανθρώπους τα αστέρια δεν είναι ίδια...

«Τα αστέρια δεν είναι ίδια για όλους τους ανθρώπους. Γι’ αυτούς που ταξιδεύουν, τ’ αστέρια είναι οδηγοί. Γι’ άλλους δεν είναι παρά μόνο φωτάκια. Γι’ άλλους, για τους σοφούς, είναι προβλήματα. Για κείνο τον επιχειρηματία, ήταν χρυσάφι. Μα όλα τα’ αστέρια είναι σιωπηλά. Εσύ θα έχεις αστέρια που δεν τα ‘χει κανείς…»

«Τι θέλεις να πεις;»

«Όταν θα κοιτάζεις τον ουρανό, τη νύχτα, κι αφού θα ζω σ’ ένα απ’ αυτά, και θα γελώ σ’ ένα απ’ αυτά, για σένα τότε θα ‘ναι σα να γελούν όλα τα’ αστέρια. Εσύ θα ‘χεις αστέρια που θα ξέρουν να γελούν!»

Και ξαναγέλασε.

«Και όταν πια θα σου περάσει η στενοχώρια (πάντα παρηγοριόμαστε), θα είσαι ευχαριστημένος που με γνώρισες. Θα είσαι πάντα φίλος μου. Θα έχεις πάντα διάθεση να γελάσεις μαζί μου. Και θ’ ανοίγεις πότε πότε το παράθυρο, έτσι, για γούστο… Και οι φίλοι σου θα παραξενεύονται που θα σε βλέπουν να γελάς κοιτάζοντας τον ουρανό. Κι εσύ τότε θα λες: «Ναι, τ’ αστέρια με κάνουν πάντα να γελώ». Και θα σε παίρνουν για τρελό. Θα σου ‘χω παίξει άσχημο παιχνίδι…» 

Και γέλασε ξανά.

«Θα είναι σαν να σου ‘χα δώσει, αντί γι’ αστέρια, ένα σωρό κουδουνάκια που ξέρουν να γελούν…»

  ~ «Μικρός πρίγκιπας» του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ

 

Και ξαναγέλασε.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά...

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, μπόρεσα να καταλάβω ότι ο συναισθηματικός πόνος και η θλίψη, απλώς με προειδοποιούσαν να μη ζω κόντρα στην αλήθεια μου.

Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα σε πόσο δύσκολη θέση ερχόταν κάποιος
με το να του επιβάλλω τις επιθυμίες μου, παρότι ήξερα ότι ούτε ήταν κατάλληλη η στιγμή ούτε ο άνθρωπος ήταν έτοιμος, ακόμα κι αν αυτός ο άνθρωπος ήμουν εγώ.

Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ.

 

 

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να λαχταρώ μια άλλη ζωή και μπόρεσα να δω
ότι τα πάντα γύρω μου με προκαλούσαν να μεγαλώσω.

Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα ότι βρίσκομαι πάντα και σε όλες τις περιστάσεις,
την κατάλληλη στιγμή και στο σωστό μέρος και ότι όλα όσα γίνονται είναι σωστά. Από τότε κατάφερα να γαληνέψω.

Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΠΟΔΟΧΗ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να στερούμαι τον ελεύθερο χρόνο μου και σταμάτησα να κάνω μεγαλόπνοα σχέδια για το μέλλον. Σήμερα κάνω μόνο ό,τι με ευχαριστεί και με γεμίζει χαρά,
ό,τι αγαπώ και κάνει την καρδιά μου να γελά, με τον δικό μου τρόπο και στους δικούς μου ρυθμούς. .

Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ. 

 

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, απελευθερώθηκα από ό,τι δεν ήταν υγιές για μένα.
Από φαγητά, άτομα, πράγματα, καταστάσεις και από ό,τι με τραβούσε συνεχώς μακριά από τον ίδιο μου τον εαυτό.
Στην αρχή το ονόμαζα “υγιή εγωισμό”.

Αλλά σήμερα ξέρω ότι είναι ΑΥΤΑΓΑΠΗ. 

 

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να θέλω να έχω πάντα δίκιο. Έτσι έσφαλλα πολύ λιγότερο.

Σήμερα κατάλαβα ότι αυτό το λέμε ΑΠΛΟΤΗΤΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, αρνήθηκα να συνεχίσω να ζώ στο παρελθόν και να ανησηχώ για το μέλλον μου.
Τώρα ζώ περισσότερο τη στιγμή όπου ΟΛΑ συμβαίνουν.

Έτσι σήμερα, ζώ την κάθε μέρα και αυτό το λέω ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ. 

 

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, συνειδητοποίησα ότι η σκέψη μου μπορεί να με κάνει μίζερο και άρρωστο. Όταν όμως επικαλέστηκα τις δυνάμεις της καρδιάς μου, η λογική απέκτησε έναν πολύτιμο σύντροφο.

Αυτή τη σχέση την ονομάζω σήμερα ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ. 

 

Δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε τις αντιπαραθέσεις, τις συγκρούσεις και τα προβλήματα με τον εαυτό μας και τους άλλους γιατί καμιά φορά, ακόμα και τα άστρα εκρήγνυνται και δημιουργούνται νέοι Γαλαξίες.

Σήμερα ξέρω ότι ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ! 

 

________

  Αναφέρεται από πολλούς ότι είναι από την ομιλία του Τσάρλι Τσάπλιν, στα 70στά γενέθλια του. Όμως στην πραγματικότητα, δημοσιεύτηκε το 2001 από τους Kim & Alison McMillen στο βιβλίο «When I loved myself enough»

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ.

Ζητείται Ελπίς – Αντώνης Σαμαράκης (διήγημα)

Οταν μπήκε στο καφενείο, κείνο τό απόγεμα, ήτανε νωρίς ακόμα. Κάθισε σ” ένα τραπέζι, πίσω από το μεγάλο τζάμι που εβλεπε στη λεωφόρο. Παράγγειλε καφέ. Σε αλλα τραπέζια, παίζανε χαρτιά ή συζητούσανε.
Ηρθε ο καφές. Αναψε τσιγάρο, ηπιε δυό γουλιές, κι άνοιξε την απογευματινή εφημερίδα. 

  

Καινούριες μάχες ειχαν αρχίσει στην Ινδοκίνα. «Αι απώλειαι εκατέρωθεν υπήρξαν βαρύταται», ελεγε το τηλεγράφημα.
Ενα ακόμα Ιαπωνικό αλιευτικό που γύρισε με ραδιενέργεια.
«Η σκιά του νέου παγκοσμίου πολέμου απλούται εις τον κόσμον μας», ηταν ο τίτλος μιας αλλης είδησης.

Υστερα διάβασε άλλα πράγματα: το έλλειμμα του προϋπολογισμού, προαγωγές εκπαιδευτικών, μιά απαγωγή, ενα βιασμό, τρείς αυτοκτονίες. Οι δυό, για οικονομικούς λόγους. Δυό νέοι, 30 και 32 χρονών. Ο πρώτος άνοιξε το γκάζι, ο δεύτερος χτυπήθηκε με πιστόλι.
Αλλού ειδε κριτική για ενα ρεσιτάλ πιάνου, έπειτα κάτι για τη μόδα, τέλος την «Κοσμική Κίνηση»: «Κοκταίηλ προχθές παρά τώ κυρίω και τή κυρία Μ. Τ. Χάρμα ευμορφίας και κομψότητος η κυρία Β. Χ. με φόρεμα κομψότατο εμπριμέ και τοκ πολύ σικ. Ελεγκάντικη εμφάνισις η δεσποινίς Ο. Ν.»

Αναψε κι αλλο τσιγάρο. Εριξε μια ματιά στις «Μικρές Αγγελίες»:
ΠΩΛΕΙΤΑΙ νεόδμητος μονοκατοικία, κατασκευή αρίστη, εκ 4 δωματίων, χόλ, κουζίνας, λουτρού πλήρους, W.C.
ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ εις σοβαρόν κύριον δωμάτιον εις β΄ όροφον, ευάερον, ευήλιον…
ΖΗΤΕΙΤΑΙ πιάνο προς αγοράν…
Σκέψεις γυρίζανε στο νού του.
Απο τότε που τέλειωσε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, η σκιά του τρίτου δεν είχε πάψει να βαραίνει πάνω στον κόσμο μας. Και στο μεταξύ, το αιμα χυνότανε, στην Κορέα χτές, στην Ινδοκίνα σήμερα, αύριο…
Πέρασε το χέρι του στα μαλλιά του. Σκούπισε τον ιδρώτα στο μέτωπό του· ειχε ιδρώσει, κι ομως δεν έκανε ζέστη.
Ο πόλεμος, η βόμβα υδρογόνου, οι αυτοκτονίες για οικονομικούς λόγους, η «Κοσμική Κίνησις»… Το πανόραμα της ζωής !

Δεν ειχε αλλάξει διόλου προς το καλύτερο η ζωή μας υστερα απο τον πόλεμο. Ολα ειναι, τα ιδια σαν και πρίν. Κι ομως ειχε ελπίσει κι αυτός, οπως ειχαν ελπίσει εκατομμύρια ανθρωποι σ” ολη τη γή, πως ύστερα απο τον πόλεμο, ύστερα απο τόσο αιμα που χύθηκε, κάτι θ” αλλαζε. Πως θα “ρχόταν η ειρήνη, πως ο εφιάλτης του πολέμου δε θα ίσκιωνε πια τη γή μας, πως δε θα γίνονταν τώρα αυτοκτονίες για οικονομικούς λόγους, πώς…
Σουρούπωνε. Μερικά φώτα ειχαν ανάψει κιόλας στα μαγαζιά αντίκρυ. Στο καφενείο δεν ειχανε ανάψει ακόμα τα φώτα. Του άρεσε ετσι το ημίφως.
Σκέφτηκε τη σύγχυση που επικρατεί στον κόσμο μας σήμερα. Σύγχυση στον τομέα των ιδεών, σύγχυση στον κοινωνικό τομέα, σύγχυση…
Δεν εφταιγε η εφημερίδα που εκανε τώρα αυτές τις σκέψεις. Τα σκεφτότανε ολα αυτά τον τελευταίο καιρό, πότε με λιγότερη, πότε με περισσότερη ένταση. Σκεφτότανε το σκοτεινό πρόσωπο της ζωής. Την ειρήνη, τη βαθιά τούτη λαχτάρα, που κρέμεται απο μια κλωστή. Σκεφτότανε τη φτώχεια, την αθλιότητα. Σκεφτότανε το φόβο που εχει μπεί στις καρδιές. 

Στον καθρέφτη, δίπλα του, ειδε το πρόσωπό του. Ενα πολύ συνηθισμένο πρόσωπο. Τίποτα δε μαρτυρούσε την ταραχή που ειχε μέσα του.
Ειχε πολεμήσει κι αυτός στον τελευταίο πόλεμο. Και ειχε ελπίσει. Μα τώρα ήτανε πια χωρίς ελπίδα. Ναί, δε φοβότανε να το ομολογήσει στον εαυτό του πώς ήτανε χωρίς ελπίδα.
Μια σειρά απο διαψεύσεις ελπίδων ηταν η ζωή του. Ειχε ελπίσει τότε…
Ειχε ελπίσει ύστερα…

Κάποτε, πριν απο χρόνια, ειχε ελπίσει στον κομμουνισμό. Μα είχε διαψευσθεί κι εκεί. Τώρα δεν ειχε ελπίδα σε καμμιά ιδεολογία !
Ζήτησε ενα ποτήρι νερό ακόμα. Αυτή η διάψευση απο τις λογής-λογής ιδεολογίες ήτανε βέβαια γενικό φαινόμενο. Και παραπάνω απο τη διάψευση, η κούραση, η αδιαφορία, που οι πιο πολλοί, η μεγάλη πλειοψηφία νιώθει μπροστά στις διάφορες ιδεολογίες.
Κοίταζε τα τρόλλεϋ που περνάγανε ολοένα στη λεωφόρο, το πλήθος… Μπροστά του, η εφημερίδα ανοιχτή. Ολα αυτά που ειχε δεί και πρωτύτερα: η σκιά τού καινούριου πολέμου, η Ινδοκίνα, οι δυο αυτοκτονίες για οικονομικούς λόγους, η «Κοσμική Κίνησις»…
Τσιγάρα ! ενας πλανόδιος μπήκε.
Πήρε ενα πακέτο.

Στις εξι σελίδες της εφημερίδας: η ζωή. Κι αυτός, ήτανε τώρα ενας άνθρωπος που δεν εχει ελπίδα.
Θυμήθηκε, πριν απο χρόνια, ητανε παιδί ακόμα, ειχε αρρωστήσει βαριά μια θεία του, ξαδέρφη της μητέρας του. Την είχανε σπίτι τους. Ηρθε ο γιατρός· βγαίνοντας απο το δωμάτιο τής άρρωστης, ειπε με επίσημο ύφος:
Δεν υπάρχει πλέον ελπίς ! 

Ετσι κι αυτός, τώρα, ειχε φτάσει στο σημείο να λέει:

- Δεν υπάρχει πλέον ελπίς !

Του φάνηκε φοβερό που ήτανε χωρίς ελπίδα. Ειχε την αίσθηση πως οι άλλοι στο καφενείο τον κοιτάζανε κι αλλοι απο το δρόμο σκέφτονταν και ψιθυρίζανε μεταξύ τους: «Αυτός εκεί δεν εχει ελπίδα! » Σα να ήταν έγκλημα αυτό. Σα να ειχε ενα σημάδι πάνω του που το μαρτυρούσε. Σα να ήτανε γυμνός ανάμεσα σε ντυμένους…
Σκέφτηκε τα διηγήματα που ειχε γράψει, δίνοντας ετσι μια διέξοδο στην αγωνία του. Αγγιζε θέματα του καιρού μας: τον πόλεμο, την κοινωνική δυστυχία… Ωστόσο, δεν το αποφάσιζε να τα εκδώσει. Φοβότανε ! Φοβότανε την ετικέτα που θα του δίνανε σίγουρα οι μεν και οι δε. Οχι, έπρεπε να τα βγάλει. Στο διάολο η ετικέτα ! Αυτός ηταν ενας ανθρωπος, τίποτε αλλο. Ουτε αριστερός, ουτε δεξιός. Ενας άνθρωπος που ειχε ελπίσει αλλοτε, και τώρα δεν εχει ελπίδα, και που νιώθει χρέος του να το πεί αυτό. Βέβαια, αλλοι θαχουν ελπίδα, σκέφτηκε. Δεν μπορεί παρά να΄χουν.
Ξανάριξε μια ματιά στην εφημερίδα: η Ινδοκίνα, η «Κοσμική Κίνησις», το ρεσιτάλ πιάνου, οι δυο αυτοκτονίες για οικονομικούς λόγους, οι «Μικρές Αγγελίες»…

ΖΗΤΕΙΤΑΙ γραφομηχανή… ΖΗΤΕΙΤΑΙ ραδιογραμμόφωνον… ΖΗΤΕΙΤΑΙ τζήπ εν καλή καταστάσει… ΖΗΤΕΙΤΑΙ τάπης γνήσιος περσικός…

Εβγαλε την ατζέντα του, εκοψε ενα φύλλο κι εγραψε με το μολύβι του:

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ελπίς… 

  

Υστερα πρόσθεσε το ονομά του και τη διεύθυνσή του. Φώναξε το γκαρσόνι. Ηθελε να πληρώσει, να πάει κατευθείαν στην εφημερίδα, να δώσει την αγγελία του, να παρακαλέσει, να επιμείνει να μπεί οπωσδήποτε στο αυριανό φύλλο….

_______

  Πηγή: logotexnikesmikrografies.blogspot.gr