Το δώρο της παπλωματούς

Μία γυναίκα, που κανείς δε γνώριζε από πού και πότε εμφανίστηκε στην πολιτεία, ζούσε σ΄ ένα μικρό σπιτάκι στο βουνό και μέρα νύχτα δούλευε και έφτιαχνε τα πιο όμορφα παπλώματα που είχανε ποτέ υπάρξει. Πλήθος πλουσίων ανέβαιναν στο σπίτι της προσφέροντάς της τεράστια χρηματικά ποσά, για να τους φτιάξει ένα από τα μαγικά της παπλώματα. Η ίδια ευγενικά απαντούσε ότι δεν τα είχε για πούλημα. Και αργά το βράδυ τριγυρνούσε στα σκοτεινά στενά και τα χάριζε σε άστεγους και σε όποιον έκρινε ότι τα είχε ανάγκη.

Στην ίδια πολιτεία ζούσε και ένας βασιλιάς, που το μόνο που γέμιζε την άδεια του ζωή ήταν ένα: τα δώρα. Κανένα δώρο όμως δεν τον ικανοποιούσε, κανένα δεν του έφτανε, όλο ήθελε κι άλλα. Έτσι σοφίστηκε έναν νέο νόμο και γιόρταζε τα γενέθλιά του δυο φορές το χρόνο. Κανένας από την πολιτεία του δεν εννοείτο να μην του προσφέρει κάτι, ό, τι κι αν ήταν αυτό. Γι΄ αυτό μόλις πληροφορήθηκε πως υπήρχε μία παπλωματού με τόσο μεγάλη μάλιστα φήμη και δεν του είχε δώρισε ένα από τα παπλώματά της, το απαίτησε μόνος του. Η παπλωματού, πάντα ευγενικά και καλοσυνάτα, αρνήθηκε.

Η ποινή ήταν να την κλείσουν σε μία σπηλιά με μια πεινασμένη αρκούδα.

Ο βασιλιάς, που παρά την απληστία του δεν ήταν κακός, μετάνιωσε και όταν πήγε να την ελευθερώσει, την είδε να πίνει τσάι με το άγριο θηρίο, που η γυναίκα του έφτιαξε με το σάλι της ένα μαλακό μαξιλάρι.

Αμέσως μετάνιωσε για την απόφασή του να την ελευθερώσει και μία νέα ποινή την περίμενε: την παράτησε σε ένα νησί τόσο μικρό, που με τα βίας χωρούσαν και τα δυο της πόδια.

Και πάλι όμως, μετανιωμένος από την πράξη του, αποφάσισε να την ελευθερώσει. Προς έκπληξή του την είδε πάνω σε ένα δέντρο, να ράβει από το γιλέκο της παλτουδάκια στα σπουργίτια. Αυτά ήταν που την μετέφεραν εκεί.

Και τότε έκαναν μια συμφωνία: «..θα πρέπει προτού σου φτιάξω το πάπλωμα, να χαρίσεις όλα όσα έχεις μαζωμένα στο παλάτι σου. Και με το κάθε δώρο που θα αποχωρίζεσαι, εγώ θα μεγαλώνω κατά ένα περισσότερο κομμάτι το πάπλωμά σου». 

Ο βασιλιάς διστακτικά ξεκίνησε με το πρώτο δώρο. Κι έπειτα έδωσε και δεύτερο και τρίτο και «κάτι σαν χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του». Η χαρά που έδινε στους άλλους μοιράζοντας τα υπάρχοντά του τον έκανε άλλο άνθρωπο! Ταξίδεψε σ΄ όλο τον κόσμο χαρίζοντας ό, τι είχε και δεν είχε. Κι όταν πια δεν του έμεινε τίποτα, η παπλωματού του χάρισε το πάπλωμά του. Και, παρόλο που τα ρούχα του ήταν κουρελιασμένα και ήταν πάμφτωχος, ήταν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος που είχε δει ποτέ στη ζωή της! Δέχτηκε λοιπόν και κείνη με χαρά τον θρόνο του, που της τον πρόσφερε: «είναι ό, τι πιο αναπαυτικό για κάποια που περνά της ώρες της ράβοντας», της είπε.

Κι από τότε ήταν εκείνος που τα βράδια έψαχνε στα στενά σοκάκια της πόλης τον άνθρωπο που είχε την μεγαλύτερη ανάγκη, για να του χαρίσει ένα από τα παπλώματα της γυναίκας.

«Και πάντα η καρδιά του ήταν γεμάτη από χαρά και ευτυχία και από τότε το γέλιο ποτέ δεν του έλειψε».

……………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άγκυρα. Συγγραφέας Τζέφ Μπριμπό. Εικονογράφος Γκέιλ ντε Μάρκεν.

   musicheaven.gr

Γράμμα όπως ακριβώς μας εστάλη ........

To μεταφέρουμε όπως ακριβώς μας εστάλη από την καλή μας φίλη Αναστασία.
Κατάντια δεν είναι να σε αναγκάζουν κάποια ανάλγητα κτήνη με γραβάτες και πολυτελή αυτοκίνητα να ζητάς λίγα τρόφιμα, για να μην πεθάνουν τα παιδιά σου απ' την πείνα.  

Κατάντια είναι να αδιαφορείς εσύ που έχεις ακόμη να φας γι' αυτά που συμβαίνουν γύρω σου.  

Κατάντια είναι να μιλάς ακόμη για ''σωστούς δρόμους'' και για ''σωτηρία που επετεύχθη'' και να απαιτείς συνεχώς καινούργιους φόρους και καινούργια χαράτσια, για να δώσεις στους πολίτες αυτό που τους ανήκει: το φάρμακο, την ιατρική περίθαλψη, την τροφή, τη ζωή την ίδια, την αξιοπρέπεια.        

 Κατάντια είναι να βάζεις το αφορολόγητο στο 1/4 του δικού σου μισθού και μετά να παριστάνεις - ενώ είσαι εταίρος της κυβέρνησης - τον προστάτη των αδύναμων.
Υπάρχει έντονη αβεβαιότητα και φόβος για το τι μας ξημερώνει, ωστόσο αυτό που πρέπει να μας φοβίζει περισσότερο είναι μήπως πάψουμε να είμαστε άνθρωποι - μήπως μας ΚΑΤΑΝΤΗΣΟΥΝ σαν τα μούτρα τους: κουρέλια με ανθρώπινη όψη που σέρνονται, όπως διατάζει το αφεντικό τους. 

 Πίστεψαν ότι δεκαετίες τώρα το είχαν καταφέρει, ότι μας είχαν αποκόψει από την ανθρωπιά μας, την ελληνική ψυχή μας και βάλθηκαν να μας εξοντώσουν και βιολογικά. Όμως, απέτυχαν.
Τα χρόνια, οι στιγμές που ζούμε το αποδεικνύουν: είναι τόσο δύσκολες οι στιγμές που ζούμε, ώστε έλιωσαν το γρανίτη που είχε παγιδεύσει τον αληθινό πυρήνα μας, την ψυχή μας. 

 Μπορούμε ακόμη και αισθανόμαστε, μπορούμε ακόμη και πονάμε και ο πόνος είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι ζεις ακόμη, ότι είσαι ακόμη άνθρωπος και θα παραμείνεις άνθρωπος.
Αυτή η ανθρωπιά είναι ο μεγαλύτερος εχθρός τους, όπως σε κάθε εποχή τρόμου και ζόφου που επέβαλαν στην ανθρωπότητα. Πάντα το φως της ανθρωπιάς ήταν που τους τρομοκρατούσε. 

 Γιατί οι μικροσκοπικές φωτιές ανθρωπιάς που ανάβουν εδώ κι εκεί είναι που όλες μαζί κρατούν ζωντανή την ανθρωπότητα, που φωτίζουν τη σκοτεινιά της εποχής, που σαν σινιάλα υποδεικνύουν την έναρξη της αλλαγής, του αγώνα για την ανατροπή και για το καλύτερο.
Κάθε άνθρωπος είναι η εστία του φόβου τους, η εστία της ελπίδας.   

Κάθε άνθρωπος μπορεί να δώσει με μια μικρή κίνησή του τη φλόγα της ελπίδας που λυσσομανούν να σβήσουν.  

Κάθε άνθρωπος μπορεί να γίνει στήριγμα για έναν άλλο. 

 Κάθε άνθρωπος μπορεί να γίνει λιθαράκι για την ήττα τους, γιατί πλέον απομένει να πέσει η πρώτη πέτρα πάνω στο ανίερο οικοδόμημά τους.
Μην περιμένουμε να ενδιαφερθεί κανείς άλλος για τους συνανθρώπους μας.  

Το ελληνόφωνο κράτος δεν ενδιαφέρεται παρά μόνο για την ''ανακούφιση'' των εγχώριων και των διεθνών αρπακτικών που ζεσταίνονται με τις φλόγες που καίνε ανθρώπινα πτώματα.  

Μόνο εμείς μπορούμε να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας και τους εαυτούς μας, γιατί η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη που δείχνουμε εμείς πανικοβάλλει τα όρνεα, γιατί τους αποδεικνύει ότι η αντίδραση, η αντίσταση σιγοκαίει ακόμη και γίνεται σταδιακά πυρκαγιά... 

O άνθρωπος,το άλογο και το σκυλί!!!!!!!!

Ένας άνθρωπος, το άλογό του και το σκυλί του περπατούσαν σ ένα δρόμο. Καθώς περνούσαν δίπλα από ένα τεράστιο δέντρο, έπεσε ένας κεραυνός και όλοι έμειναν στον τόπο. Αλλά ο άνθρωπος δεν αντιλήφθηκε ότι είχε πια αφήσει τον κόσμο τούτο και συνέχισε να περπατάει με τα ζώα του. Μερικές φορές οι πεθαμένοι θέλουν χρόνο για να συνειδητοποιήσουν τη νέα τους κατάσταση…

Ο δρόμος ήταν πολύ μακρύς, ανηφορικός, ο ήλιος έκαιγε και αυτοί είχαν ιδρώσει και διψούσαν πολύ. Σε μια στροφή διέκριναν μια μεγαλόπρεπη πύλη, καμωμένη ολόκληρη από μάρμαρο, που οδηγούσε σε μία πλατεία στρωμένη με χρυσάφι, που στο κέντρο της είχε μία πηγή από όπου ανάβλυζε κρυστάλλινο νερό.  

Ο οδοιπόρος προχώρησε προς τον άνθρωπο που φύλαγε την είσοδο: “Καλημέρα”

“Καλημέρα”, απάντησε ο φύλακας

“Ποιος είναι αυτός ο τόσο όμορφος τόπος;”

“Είναι ο παράδεισος”

“Ωραία που φτάσαμε στον παράδεισο, διψάμε πολύ”

“Μπορείτε να μπείτε,κύριε, και να πιείτε όσο θέλετε” και ο φύλακας έδειξε την πηγή

“Το άλογο και το σκυλί μου διψάνε κι αυτά”

“Λυπάμαι πολύ” είπε ο φύλακας “Εδώ δεν επιτρέπονται ζώα” 

Ο άνθρωπος στενοχωρήθηκε επειδή διψούσε πολύ, αλλά δεν ήθελε να πιει νερό μόνο αυτός. Ευχαρίστησε το φύλακα και συνέχισε το δρόμο του. Αφού περπάτησαν πολλή ώρα στην ανηφόρα, εξαντλημένοι πια, έφτασαν σ ένα μέρος που είχε για είσοδο μια παλιά ξύλινη πύλη που οδηγούσε σ ένα χωματόδρομο πλαισιωμένο από δέντρα. Στη σκιά ενός από τα δέντρα καθόταν ένας άνθρωπος μ ένα καπέλο στο κεφάλι, ίσως και να κοιμόταν. 

“Καλημέρα” είπε ο οδοιπόρος.

Ο άνθρωπος έγνεψε με το κεφάλι “Διψάμε πολύ, εγώ το άλογό μου και το σκυλί μου”

“Έχει μια πηγή σ’ εκείνες τις πέτρες” είπε ο άνθρωπος δείχνοντας το σημείο

“Πιείτε όσο θέλετε” 

Ο άνθρωπος, το άλογο και το σκυλί πήγαν ως την πηγή και έσβησαν τη δίψα τους. 

 

Ο οδοιπόρος γύρισε για να τον ευχαριστήσει. “Ελάτε πάλι όποτε θέλετε” απάντησε ο άνθρωπος

“Αλήθεια, πως λέγεται αυτό το μέρος;”

“Παράδεισος”

“Παράδεισος;;” Μα ο φύλακας της μαρμαρένιας πύλης είπε ότι ο παράδεισος ήταν εκεί!”

“Εκεί δεν είναι ο παράδεισος, είναι η κόλαση”

Ο οδοιπόρος τα χασε “Πρέπει να τους απαγορεύετε να χρησιμοποιούν το όνομά σας! Αυτό σίγουρα θα προξενεί μεγάλα μπερδέματα!”

“Καθόλου, αντίθετα μας κάνουν μεγάλη χάρη. Επειδή εκεί μένουν όλοι αυτοί που είναι ικανοί να εγκαταλείψουν τους καλύτερούς τους φίλους…”

Paulo Coelho

Μέτρησα .....

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ'ότι έχω ζήσει έως τώρα... 

Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες 
τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, 
άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, 
νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει 
κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική 
τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να 

οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.

Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές 

αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την 

επικεφαλίδα. 

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω 

την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα...

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.

Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.

Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.

Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.

Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.

Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια

Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την 

ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.

Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των 

ανθρώπων...

Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει 

κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί 

να σου χαρίσει.

Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν...Είμαι 

σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’όσες έχω ήδη φάει.

Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη 

συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.

Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι 

εσύ...»

Από τον Mario de Andrade (Ποιητή, συγγραφέα, δοκιμιογράφο και μουσικολόγο από τη 
Βραζιλία).

Αποφθέγματα για μια ευτυχισμένη ζωή!!!!!!

Η διαφορά μεταξύ του ποιος είστε και του τι θέλετε να είσαι, είναι το τι κάνετε για να το πετύχετε. 

.Μην ανησυχείτε πάρα πολύ για τους ανθρώπους που δεν ανησυχούν για εσάς. 

 

Κάποιες φορές θα πρέπει να επιβληθείτε στα συναισθήματα σας και να να διώξτε πράγματα που κάποτε σήμαιναν πολλά για σας, ώστε να μπορέσετε να απαγκιστρωθείτε από το παρελθόν, και να ανοίξετε το επόμενο κεφάλαιο στη ζωή σας.  

Σταματήστε να ψάχνετε ό, τι έχετε χάσει, ώστε να μπορέστε να δείτε τι έχετε.

 

Δείχνετε στα καλύτερα σας, όταν φοράτε το χαμόγελό σας. Δεν υπάρχει καλύτερη  ομορφιά, από αυτή που έρχεται από μέσα μας.

Eίπαν......Είναι μερικοί άνθρωποι ...

Είναι μερικοί άνθρωποι που δεν μπόρεσαν ποτέ να διαβάσουν το μυστικό σημείωμα που άφησε μέσα τους ο Θεός. Δεν είχαν το απαιτούμενο φως για να το διαβάσουν. Και τ' άφησαν διπλωμένο να κιτρινίζει σε ένα κρυφό συρταράκι της ψυχής τους.
Είναι μερικοί άνθρωποι που, όταν πέσει στα χέρια τους η χαρά, δεν ξέρουν πως τους ανήκει.
Και σαστίζουν. Τη φέρνουν από δω, τη γυρνάνε από κει, ώσπου ανοίγουν ένα λάκκο και τη θάβουν, όπως κάνουν με τα κόκαλα τα σκυλιά.
Είναι μερικοί άνθρωποι που πίστεψαν αλήθεια πως ο Θεός αγαπάει τους μουτρωμένους.
Χαρά σ' αυτούς που γέμισαν την ψυχή τους και διάβασαν τραγουδιστά το μυστικό τους σημειωματάκι. Αν το 'σκισαν μετά, αν το 'καψαν, το έκαναν μόνο και μόνο για το κέφι τους. Για να κλείσουν μάτι στο Θεό.

Χαρά σ' αυτούς που πιάστηκαν στο δόλωμα της ζωής και σπαρτάρισαν μέσα στα δίχτυα της. Αν τα τρύπησαν μια στιγμή και ξαναβγήκαν στο πέλαγος, το 'καναν μόνο και μόνο για να 'χουν τη χαρά να ξαναπιαστούν... 

  

 

Αλκυόνη Παπαδάκη «Σαν χειμωνιάτικη λιακάδα»

Το γέλιο της καρδιάς!!!!!

”Δεν θα αντάλλασα ποτέ το γέλιο της Καρδιάς μου με τα πλούτη όλου του Κόσμου” - Χαλίλ Γκιμπράν

Όλες οι επιστημονικές έρευνες που έχουν γίνει για το γέλιο έχουν καταλήξει ότι είναι το πιο αποτελεσματικό φάρμακο για τον άνθρωπο.

Το γέλιο έχει άμεση επίδραση στο ανοσοποιητικό σύστημα του ανθρώπου, καθώς βοηθάει στην δημιουργία περισσότερων Τ-κυττάρων, απαραίτητων για την αποτελεσματική εξάλειψη των λοιμώξεων. Επίσης, το γέλιο βαθαίνει την αναπνοή του ανθρώπου και βοηθάει στην καλύτερη οξυγόνωση του οργανισμού. Επιπλέον βοηθάει στο πεπτικό και μυϊκό σύστημα.

Το ξεκαρδιστικό γέλιο κινητοποιεί τον πεπτικό σωλήνα γι αυτό και είναι αποτελεσματικό για την αεροφαγία και τη χώνεψη. Ένα λεπτό με ξεκαρδιστικού γέλιου ισοδυναμεί με πολλά λεπτά χαλάρωσης.

Τέλος το γέλιο μπορεί να αποδειχτεί μια πολύ καλή γυμναστική καθώς εκατό με διακόσιες φορές γέλιου την μέρα ισοδυναμούν με 10 λεπτά κωπηλασίας ή τρεξίματος. Ενώ μια ώρας γέλιου αρκεί για το κάψιμο 5οο θερμίδων, αφού όλοι οι μύες του σώματος κινούνται. Και σε όλα αυτά προστίθενται το αίσθημα ευεξίας, ευφορίας και χαράς που αισθάνεται ο άνθρωπος που γελά και έχουμε το τέλειο αποτέλεσμα.

Ακολουθεί η γνώμη των ψυχολόγων, οι οποίοι λένε : «δείξε μου το γέλιο σου να σου πω ποιος είσαι!» Θεωρείται λοιπόν, ότι μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα τον χαρακτήρα και την ιδιοσυγκρασία κάποιου από το γέλιο του παρά από μια βαρετή ψυχολογική εξέταση.

Συμφωνούν μάλιστα ότι το γέλιο φωτίζει κάποιες ξεχασμένες πλευρές των προβλημάτων μας, χώρια που μας χαλαρώνει κιόλας. Μας δείχνει το δρόμο, μας ανάβει το φως, και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, μας ξεκουράζει κι από πάνω! 

Ο δεκάλογος του γέλιου

· Δεν σταματάς να παίζεις επειδή μεγαλώνεις,
Μεγαλώνεις επειδή σταματάς να παίζεις.

· Αφού τα νιάτα είναι για μια φορά μπορούμε
Να μείνουμε ανώριμοι για πάντα….

· Δεν είναι ποτέ αργά να έχουμε ευτυχισμένα Παιδικά χρόνια…

· Η ζωή είναι αβέβαιη γι αυτό …πρέπει να τρώμε
Πρώτα το επιδόρπιο….

· Είναι σημαντικό να βλέπεις σοβαρά το χιούμορ
Στη ζωή σου, δεν είναι αστείο θέμα αυτό…

· Ένας κλόουν είναι σαν την ασπιρίνη, όμως δρα
Δυο φορές πιο γρήγορα…

· Άλλαξε τον κόσμο…..
Κάθε φορά που συναντάς έναν άνθρωπο να χαμογελάς….

· Τελείωσε τη μέρα σου με ένα γέλιο, ακόμη και τις φορές που είναι δύσκολο. Σημείωσε σε ένα τετράδιο τις φορές που γέλασες μέσα στη μέρα. Προσπάθησε κάθε μέρα αυτός Ο αριθμός να είναι όλο και μεγαλύτερος….

· Δημιούργησε ένα αρχείο με τα καλύτερα ανέκδοτα…
Διάβασε δυνατά ένα ανέκδοτο και προσπάθησε να γελάσεις ξεκαρδιστικά… Για να μάθεις να γελάς εγκάρδια {μέσα από την καρδιά} χρειάζεται εξάσκηση….. Αξίζει πραγματικά τον κόπο όμως…. 

Ίσως είναι καλό να μάθουμε ότι :

· Κατά μέσον όρο, ένας ενήλικος γελά περί τις 6.205 φορές τον χρόνο. Αυτό σημαίνει περί τις 17 φορές την ημέρα. Δεν είναι πολύ: τα παιδιά γελούν κατά μέσον όρο 40 φορές την ημέρα!

· Ένας άνδρας που γελά τρανταχτά εκπνέει τον αέρα από τους πνεύμονές τους με ταχύτητα που αγγίζει τα 100 χιλιόμετρα ανά ώρα

· Η παρέα δεν είναι απαραίτητη για να γελάσουμε, έχει όμως διαπιστωθεί ότι γελάμε περισσότερο με το ίδιο αστείο αν γίνεται παρουσία άλλων. Επίσης γελάμε κατά μέσον όρο 30 φορές περισσότερο με παρέα σε σχέση με τις μοναχικές στιγμές μας. 

· Το γέλιο δεν είναι ανθρώπινο προνόμιο: γελούν τα εξαδέλφια μας οι πίθηκοι αλλά και τα τρωκτικά. (Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν γελούν άλλα είδη αλλά πως οι επιστήμονες δεν έχουν διερευνήσει το φαινόμενο.)

· Επιδημία γέλιου σημειώθηκε το 1962 στην Τανζανία και διήρκεσε δυόμισι χρόνια. Περίπου χίλιες νεαρές γυναίκες «μολύνθηκαν» κατά τη διάρκεια της επιδημίας και το θέμα λύθηκε με καραντίνα των «γελαστών» χωριών. Το χρονικό της επιδημίας καταγράφηκε σε ιατρικές επιθεωρήσεις. 

Γελάστε λοιπόν!

· Δυνατά,

ξεκαρδιστικά,

· αυθόρμητα,

· με την καρδιά σας…

· για την καρδιά σας ….και όχι μόνο!

«όσο γελάμε, τίποτα δεν χάθηκε !!!»

Σαίξπηρ

__________

       psychoevexia.weebly.com

Guernica 3D

Τ’ όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη
Τ’ όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη
Τα λόγια της αγάπης κάτω απ’ τα δέντρα
είναι η ειρήνη
Ο πατέρας που γυρνάει τ’ απόβραδο μ’ ένα φαρδύ χαμόγελο στα μάτια
μ’ ένα ζεμπίλι στα χέρια του γεμάτο φρούτα
και οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπό του
είναι όπως οι σταγόνες του σταμνιού που παγώνει το νερό στο παράθυρο,
είναι η ειρήνη.

Όταν οι ουλές απ’ τις λαβωματιές κλείνουν στο πρόσωπο του κόσμου
και μες στους λάκους που ‘ καψε η πυρακαϊά δένει τα πρώτα της μπουμπούκια η ελπίδα
κι οι νεκροί μπορούν να γείρουν στον πλευρό τους και να κοιμηθούν δίχως παράπονο
ξέροντας πως δεν πήγε το αίμα τους του κάκου,
είναι η ειρήνη.

Ειρήνη είναι η μυρουδίά του φαγητού το βράδυ,
τότε που το σταμάτημα του αυτοκινήτου στο δρόμο δεν είναι φόβος,
τότε που το χτύπημα στην πόρτα σημαίνει φίλος,
και το άνοιγμα του παραθύρου κάθε ώρα σημαίνει ουρανός,
γιορτάζοντας τά μάτια μας με τις μακρινές καμπάνες των χρωμάτων του,
είναι ειρήνη.

Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα κι ένα βιβλίο μπροστά στο
παιδί που ξυπνάει.
τότε που τα στάχυα γέρνουν το ‘να στ’ άλλο λέγοντας: το φως, το φως
και ξεχειλάει η στεφάνη του ορίζοντα φως,
είναι η ειρήνη.
Τότε που οι φυλακές επισκευάζονται να γίνουν βιβλιοθήκες,
τότε που ένα τραγούδι ανεβαίνει από κατώφλι σε κατώφλι τη νύχτα,
τότε που τ’ ανοιξιάτικο φεγγάρι βγαίνει απ’ το σύγνεφο
όπως βγαίνει απ’ το κουρείο της συνοικίας φρεσκοξυρισμένος ο
εργάτης το Σαββατόβραδο,
είναι η ειρήνη.

Τότε που η μέρα που πέρασε, δεν είναι μια μέρα που χάθηκε,
μα είναι η ρίζα που ανεβάζει τα φύλλα της χαράς μέσα στο βράδυ
κι είναι μια κερδισμένη μέρα κι ένας δίκαιο ύπνος,
που νιώθεις πάλι ο ήλιος να δένει βιαστικά τα κορφίνια του
να κυνηγήσει τη λύπη απ’ τις γωνιές του χρόνου,
είναι η ειρήνη.
Ειρήνη είναι οι θημωνιές των αχτίνων στους κάμπους του καλοκαιριού
είναι τ’ αλφαβητάρι της καλοσύνης στα γόνατα της αυγής.
Όταν λες: αδελφές μου, – όταν λέμε: αύριο θα χτίσουμε.
όταν χτίζουμε και τραγουδάμε,
είναι η ειρήνη.

Τότε που ο θάνατς πιάνει λίγο τόπο στην καρδιά
κι οι καμινάδες δείχνουν με σίγουρα δάχτυλα την ευτυχία,
τότε που το μεγάλο γαρίφαλο του δειλινού
το ίδιο μπορεί να το μυρίσει ο ποιητής κι ο προλετάριος,
είναι η ειρήνη.

Η ειρήνη είναι τα σφιγμένα χέρια των ανθρώπων
είναι το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου
είναι το χαμόγελο της μάνας
Τίποτ’ άλλο δεν είναι η ειρήνη.
Και τ’ αλέτρια που χαράζουν βαθιές αυλακές σ’ όλη της γης,
ένα όνομα μονάχα γράφουν:
Ειρήνη.
Τίποτ’ άλλο. Ειρήνη

Πάνω στις ράγες των στίχων μου
το τραίνο που προχωρεί στο μέλλον
φορτωμένο στάρι και τριαντάφυλλα,
είναι η ειρήνη

Αδέρφια,
μες στην ειρήνη διάπλατα ανασαίνει όλος ο κόσμος με όλα τα όνειρά μας
Δώστε τα χέρια αδέρφια μου,
αυτό ‘ ναι η ειρήνη.”

(Γιάννης Ρίτσος)

Να εκτιμάτε ο ένας τον άλλο….........

Μια φορά κι έναν καιρό τότε που υπήρχαν νεράιδες, μάγισσες, δράκοι και ξωτικά έδωσαν και στα χρώματα ανθρώπινη λαλιά!  

 

Έτσι μια όμορφη, ανοιξιάτικη μέρα άρχισαν να φιλονικούν για το ποιο απ’ όλα είναι το καλύτερο, το πιο χρήσιμο και το πιο αγαπημένο! 

Ας μπούμε κρυφά να ακούσουμε τι λένε….

Πράσινο: «Σαφώς και είμαι το καλύτερο χρώμα, γιατί είμαι το σημάδι της ζωής και της ελπίδας. Επιλέχτηκα για την χλόη, τα δέντρα και τα φύλλα. Χωρίς εμένα τα ζώα θα πέθαιναν. Κοιτάξτε λίγο στην επαρχία και θα δείτε ότι είμαι παντού».

Μπλε: «Μην σκέφτεστε μόνο τη γη αλλά κοιτάξτε τον ουρανό και θαυμάστε την θάλασσα. Ο ουρανός δίνει την ειρήνη, την ηρεμία και το νερό την ζωή. Είμαι το χρώμα της σιωπής…! Αντιπροσωπεύω την σκέψη και είμαι απαραίτητο για να υπάρχει εσωτερική γαλήνη και ισορροπία Χωρίς εμένα τίποτα δεν θα ήσασταν». 

Κίτρινο: «Μα καλά είστε σοβαροί;; Πως είναι δυνατόν να είστε εσείς οι καλύτεροι αφού είναι φανερό πως εγώ είμαι το καλύτερο και το πιο αγαπημένο χρώμα. Ο ήλιος, το φεγγάρι και τα αστέρια έχουν το χρώμα μου. Φέρνω την χαρά και την ζεστασιά στον κόσμο». 

Πορτοκαλί: «Είμαι το χρώμα της υγείας και της δύναμης. Μπορεί να είμαι λιγοστό αλλά εξυπηρετώ τις ανάγκες της ανθρώπινης ζωής. Σκεφτείτε τις βιταμίνες που προσφέρουν τα καρότα, τα πορτοκάλια και το μάγκο. Δείτε τι όμορφη που είναι η ανατολή και το ηλιοβασίλεμα. Η ομορφιά τους είναι τόσο εντυπωσιακή που γεμίζει ευτυχία και γαλήνη στις ψυχές των ανθρώπων»! 

Κόκκινο: «Σας ακούω τόση ώρα και δεν αντέχω να μην μιλήσω….! Μικρά και ασήμαντα χρωματάκια πότε θα καταλάβετε ότι εγώ είμαι ο κυβερνήτης όλων σας! Είμαι το χρώμα που ρέει στις φλέβες όλων των ζωντανών οργανισμών… είμαι η ζωή. Είμαι το χρώμα του κινδύνου, της ανδρείας, του πόθου και της αγάπης! Οι Βασιλιάδες με έχουν επιλέξει γιατί είμαι σημάδι αρχής, φρόνησης και δύναμης! Είμαι το καλύτερο… τελεία και παύλα»! 

Μετά την τελευταία δήλωση του κόκκινου τα αίματα άναψαν και τα χρώματα άρχισαν να φωνάζουν και να διαπληκτίζονται έντονα.

Ξαφνικά τους τρόμαξε μια αστραπή, ακούστηκε μια βροντή και άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς.

Τα χρώματα μαζεύτηκαν φοβισμένα σε μια άκρη προσπαθώντας να αποφύγουν τις σταγόνες της βροχής.

Η βροχή οργισμένη άρχισε να φωνάζει στα χρώματα λέγοντας τους: «Ανόητα χρώματα! Γιατί μαλώνετε και προσπαθείτε να αποδείξετε ποιος από εσάς είναι ο καλύτερος;

Δεν ξέρετε ότι ο καθένας από εσάς υπάρχει για έναν ειδικό σκοπό και αυτό σας κάνει μοναδικά και διαφορετικά;; Ενώστε τα χέρια σας και ελάτε σε μένα»! 

Τα χρώματα υπάκουσαν στην βροχή και ένωσαν τα χέρια τους.

Η βροχή συνέχισε: «Από τώρα και στο εξής μετά από κάθε βροχή θα ενώνετε τα χέρια σας και θα τεντώνεστε από την μια ως την άλλη άκρη του ουρανού σχηματίζοντας ένα υπέροχο ουράνιο τόξο ως υπενθύμιση ότι όλοι μπορείτε να ζήσετε ειρηνικά. Το ουράνιο τόξο θα είναι σημάδι που θα δίνει ελπίδα για το αύριο».

Και έτσι κάθε φορά που μια καλή βροχή πλένει τον κόσμο ένα ουράνιο τόξο εμφανίζεται στον ουρανό, για να θυμάστε να εκτιμάτε ο ένας τον άλλο!

__________

 ΠΗΓΗ: filumbes.forumotion

Οι τρείς αλήθειες!!!!!!!!!

Σύμφωνα με τον Χόρχε Μπουκάϊ.

Πρώτη αλήθεια

Αυτό που είναι, είναι.

Η πραγματικότητα δεν είναι όπως με συμφέρει εμένα να είναι.

Δεν είναι όπως θα έπρεπε να είναι.

Δεν είναι όπως μου είπαν ότι θα είναι.

Δεν είναι όπως ήταν.

Η πραγματικότητα γύρω μου είναι όπως είναι.

Η αλλαγή μπορεί να έρθει μόνο όταν έχουμε συναίσθηση της παρούσας κατάστασης.

Εγώ είμαι αυτός που είμαι.

Δεν είμαι αυτός που θα ήθελα να είμαι.

Δεν είμαι αυτός που θα έπρεπε να είμαι.

Δεν είμαι αυτός που η μαμά μου θα ήθελε να είμαι.

Δεν είμαι καν αυτός που ήμουν.

Είμαι αυτός που είμαι.

Όλες οι νευρώσεις ξεκινούν από τη στιγμή που προσπαθούμε να είμαστε αυτό που δεν είμαστε.

Εσύ είσαι όπως είσαι.

Εσύ δεν είσαι όπως χρειάζομαι να είσαι.

Εσύ δεν είσαι όπως ήσουν.

Εσύ δεν είσαι όπως συμφέρει εμένα να είσαι.

Εσύ δεν είσαι όπως θέλω εγώ να είσαι.

Εσύ είσαι όπως είσαι.

Ο ορισμός μιας ώριμης και αληθινής σχέσης είναι η ανιδιοτελή προσπάθεια να δημιουργείς χώρο στον άλλον, ώστε να μπορεί να είναι όπως είναι. 

Δεύτερη αλήθεια

Τίποτα καλό δεν είναι δωρεάν.

Αν επιθυμώ κάτι που είναι καλό για ‘μένα, θα όφειλα να ξέρω ότι θα πληρώσω κάποιο αντίτιμο γι’ αυτό.

Οπωσδήποτε αυτή η πληρωμή δεν είναι πάντα χρηματική (αν χρειάζονταν μόνο τα χρήματα, θα ήταν τόσο εύκολο!). Το αντίτιμο είναι κάποιες φορές υψηλό κι άλλες φορές πολύ χαμηλό, αλλά πάντα υπάρχει. Γιατί τίποτα καλό δεν είναι δωρεάν.

Αν οι γύρω μου μου προσφέρουν κάτι, αν μου συμβαίνει κάτι καλό, αν ζω καταστάσεις ευχάριστες και απολαυστικές, είναι επειδή τις έχω κερδίσει. Τις έχω πληρώσει, τις αξίζω.

Μόνο για να προετοιμάσω τους απαισίοδοξους και για να αποθαρρύνω τους καιροσκόπους, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι η πληρωμή γίνεται πάντα προκαταβολικά: το καλό που ζω το έχω ήδη πληρώσει. Πληρωμή με δόσεις, δε γίνεται.) 

 

Τρίτη αλήθεια

Είναι αλήθεια ότι κανείς δε μπορεί να κάνει πάντα αυτό που θέλει, αλλά ο καθένας μπορεί να ΜΗΝ κάνει ΠΟΤΕ αυτό που ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ.

Ποτέ να μην κάνω αυτό που δεν θέλω.

Αν είμαι ενήλικος, κανείς δε μπορεί να με αναγκάσει να κάνω κάτι που δεν θέλω. Αρκεί να καταφέρω να απαλλαγώ απ’ την ανάγκη μου να βλέπω κάποιους να με επικροτούν, να με χειροκροτούν, να με αγαπούν.

Το να μάθει κανείς να ζεί σύμφωνα με αυτή την αλήθεια, δεν είναι εύκολο πράγμα. Και κυρίως, δεν είναι δωρεάν.

(Τίποτα καλό δεν είναι δωρεάν κι αυτό είναι κάτι καλό).

Το κόστος είναι ότι όταν κάποιος τολμάει να πει ”όχι” αρχίζει να ανακαλύπτει κάποιες άγνωστες πλευρές των φίλων του: το σβέρκο, την πλάτη και όλα τα σημεία που γίνοντα ορατά μόνο όταν ο άλλος φεύγει.  

Χόρχε Μπουκάϊ

....μεγάλες αγάπες......

Οι μεγάλες αγάπες έρχονται στη ζωή μας χωρίς συστάσεις, χωρίς ταυτότητα. Είναι εκείνο το απίστευτο συναίσθημα της βεβαιότητας που σου παρέχουν απλόχερα. 

 
Οι μεγάλες αγάπες δεν λένε πολλά λόγια, στέκουν δίπλα σου αμίλητες κάνοντας το έργο τους πράξη.
Σου δίνονται ολόψυχα. Τις ξευτηλήζεις, τις ταπεινώνεις, χάνουν την υπόστασή τους και όμως μένουν εκεί. Έχουν αντίπαλο το μίσος των ανθρώπων, ντρέπονται πονάνε ματώνουν και όμως μένουν εκεί.
Οι μεγάλες αγάπες δεν έχουν νικητές και ηττημένους. Σαν διάττοντες αστέρες χάνονται και ξαναβρίσκονται, μια ιδιότητα που οι μεγάλες αγάπες έχουν.
Στέκουν ανίκητες, δεν μετανιώνουν ποτέ, σου χαρίζουν το καλύτερο κομμάτι της ψυχής τους, το είναι τους όλο

.  

Οι μεγάλες αγάπες είναι αναλλοίωτες στο πέρασμα του χρόνου και πάντα επίκαιρες στην ψυχή σου. Όσο και αν εξελίσσεσαι σαν άνθρωπος εκείνες είναι πάντα εκεί, μέσα σου να σε συντροφεύουν σε κάθε βήμα. Σου κάνουν παρέα στα δύσκολα, σου δημιουργούνε όνειρα, δεν σταματάνε ποτέ, δεν πεθαίνουν ποτέ. Είναι εκείνη η φλόγα που επίμονα τρεμοπαίζει στο σκοτάδι της ψυχής σου. Είναι εκείνο το χαμόγελο που σχηματίζεται στα χείλη σου στη θύμησή τους. Είναι το βορεινό αστέρι στον ουρανό, τις νύχτες της μοναξιάς σου. Είναι το δάκρυ που θα κυλήσει στην προσφώνηση ενός ονόματος. Είναι το χάραμα που θα σε βρει ξενυχτιστησμένο μ' ένα τσιγάρο στα χείλη, με μάτια κομμένα και με κορμί κουρελιασμένο. Είναι το τραγούδι που θα ακούσεις και οι στίχοι του άλλοτε θα σε κάνουν να χαμογελάσεις και άλλοτε να δακρύσεις.
Οι μεγάλες αγάπες είναι πόνος, δύναμη, αλήθεια, πάθος.

Οι μεγάλες αγάπες είναι ανίκητες! 

απόσπασμα από το βιβλίο "Το τανγκό της ψυχής μου"