Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012

Οι τρείς αλήθειες!!!!!!!!!

Σύμφωνα με τον Χόρχε Μπουκάϊ.

Πρώτη αλήθεια

Αυτό που είναι, είναι.
Η πραγματικότητα δεν είναι όπως με συμφέρει εμένα να είναι.
Δεν είναι όπως θα έπρεπε να είναι.
Δεν είναι όπως μου είπαν ότι θα είναι.
Δεν είναι όπως ήταν.
Η πραγματικότητα γύρω μου είναι όπως είναι.
Η αλλαγή μπορεί να έρθει μόνο όταν έχουμε συναίσθηση της παρούσας κατάστασης.
Εγώ είμαι αυτός που είμαι.
Δεν είμαι αυτός που θα ήθελα να είμαι.
Δεν είμαι αυτός που θα έπρεπε να είμαι.
Δεν είμαι αυτός που η μαμά μου θα ήθελε να είμαι.
Δεν είμαι καν αυτός που ήμουν.
Είμαι αυτός που είμαι.
Όλες οι νευρώσεις ξεκινούν από τη στιγμή που προσπαθούμε να είμαστε αυτό που δεν είμαστε.
Εσύ είσαι όπως είσαι.
Εσύ δεν είσαι όπως χρειάζομαι να είσαι.
Εσύ δεν είσαι όπως ήσουν.
Εσύ δεν είσαι όπως συμφέρει εμένα να είσαι.
Εσύ δεν είσαι όπως θέλω εγώ να είσαι.
Εσύ είσαι όπως είσαι.
Ο ορισμός μιας ώριμης και αληθινής σχέσης είναι η ανιδιοτελή προσπάθεια να δημιουργείς χώρο στον άλλον, ώστε να μπορεί να είναι όπως είναι. 

Δεύτερη αλήθεια

Τίποτα καλό δεν είναι δωρεάν.
Αν επιθυμώ κάτι που είναι καλό για ‘μένα, θα όφειλα να ξέρω ότι θα πληρώσω κάποιο αντίτιμο γι’ αυτό.
Οπωσδήποτε αυτή η πληρωμή δεν είναι πάντα χρηματική (αν χρειάζονταν μόνο τα χρήματα, θα ήταν τόσο εύκολο!). Το αντίτιμο είναι κάποιες φορές υψηλό κι άλλες φορές πολύ χαμηλό, αλλά πάντα υπάρχει. Γιατί τίποτα καλό δεν είναι δωρεάν.
Αν οι γύρω μου μου προσφέρουν κάτι, αν μου συμβαίνει κάτι καλό, αν ζω καταστάσεις ευχάριστες και απολαυστικές, είναι επειδή τις έχω κερδίσει. Τις έχω πληρώσει, τις αξίζω.
Μόνο για να προετοιμάσω τους απαισίοδοξους και για να αποθαρρύνω τους καιροσκόπους, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι η πληρωμή γίνεται πάντα προκαταβολικά: το καλό που ζω το έχω ήδη πληρώσει. Πληρωμή με δόσεις, δε γίνεται.) 

 

Τρίτη αλήθεια

Είναι αλήθεια ότι κανείς δε μπορεί να κάνει πάντα αυτό που θέλει, αλλά ο καθένας μπορεί να ΜΗΝ κάνει ΠΟΤΕ αυτό που ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ.
Ποτέ να μην κάνω αυτό που δεν θέλω.
Αν είμαι ενήλικος, κανείς δε μπορεί να με αναγκάσει να κάνω κάτι που δεν θέλω. Αρκεί να καταφέρω να απαλλαγώ απ’ την ανάγκη μου να βλέπω κάποιους να με επικροτούν, να με χειροκροτούν, να με αγαπούν.
Το να μάθει κανείς να ζεί σύμφωνα με αυτή την αλήθεια, δεν είναι εύκολο πράγμα. Και κυρίως, δεν είναι δωρεάν.
(Τίποτα καλό δεν είναι δωρεάν κι αυτό είναι κάτι καλό).
Το κόστος είναι ότι όταν κάποιος τολμάει να πει ”όχι” αρχίζει να ανακαλύπτει κάποιες άγνωστες πλευρές των φίλων του: το σβέρκο, την πλάτη και όλα τα σημεία που γίνοντα ορατά μόνο όταν ο άλλος φεύγει.  





Χόρχε Μπουκάϊ

Τρίτη 3 Ιουλίου 2012

....μεγάλες αγάπες......

Οι μεγάλες αγάπες έρχονται στη ζωή μας χωρίς συστάσεις, χωρίς ταυτότητα. Είναι εκείνο το απίστευτο συναίσθημα της βεβαιότητας που σου παρέχουν απλόχερα. 

 Image and video hosting by TinyPic
Οι μεγάλες αγάπες δεν λένε πολλά λόγια, στέκουν δίπλα σου αμίλητες κάνοντας το έργο τους πράξη.
Σου δίνονται ολόψυχα. Τις ξευτηλήζεις, τις ταπεινώνεις, χάνουν την υπόστασή τους και όμως μένουν εκεί. Έχουν αντίπαλο το μίσος των ανθρώπων, ντρέπονται πονάνε ματώνουν και όμως μένουν εκεί.
Οι μεγάλες αγάπες δεν έχουν νικητές και ηττημένους. Σαν διάττοντες αστέρες χάνονται και ξαναβρίσκονται, μια ιδιότητα που οι μεγάλες αγάπες έχουν.
Στέκουν ανίκητες, δεν μετανιώνουν ποτέ, σου χαρίζουν το καλύτερο κομμάτι της ψυχής τους, το είναι τους όλο

.  

Οι μεγάλες αγάπες είναι αναλλοίωτες στο πέρασμα του χρόνου και πάντα επίκαιρες στην ψυχή σου. Όσο και αν εξελίσσεσαι σαν άνθρωπος εκείνες είναι πάντα εκεί, μέσα σου να σε συντροφεύουν σε κάθε βήμα. Σου κάνουν παρέα στα δύσκολα, σου δημιουργούνε όνειρα, δεν σταματάνε ποτέ, δεν πεθαίνουν ποτέ. Είναι εκείνη η φλόγα που επίμονα τρεμοπαίζει στο σκοτάδι της ψυχής σου. Είναι εκείνο το χαμόγελο που σχηματίζεται στα χείλη σου στη θύμησή τους. Είναι το βορεινό αστέρι στον ουρανό, τις νύχτες της μοναξιάς σου. Είναι το δάκρυ που θα κυλήσει στην προσφώνηση ενός ονόματος. Είναι το χάραμα που θα σε βρει ξενυχτιστησμένο μ' ένα τσιγάρο στα χείλη, με μάτια κομμένα και με κορμί κουρελιασμένο. Είναι το τραγούδι που θα ακούσεις και οι στίχοι του άλλοτε θα σε κάνουν να χαμογελάσεις και άλλοτε να δακρύσεις.
Οι μεγάλες αγάπες είναι πόνος, δύναμη, αλήθεια, πάθος.

Οι μεγάλες αγάπες είναι ανίκητες! 
απόσπασμα από το βιβλίο "Το τανγκό της ψυχής μου"


Κυριακή 24 Ιουνίου 2012

Ο ΚΑΙΡΟΣ...

Ρώτησε ο καιρός τό όνειρό μου...

Από πού θέλεις νά περάσω απόψε;

Πού ακριβώς τονίζεσαι;

Στό Γέρνω ή στό Γερνώ.


Αστειότητες...


"Κανένα ΤΕΛΟΣ δέν γνωρίζει ορθογραφία"

Επτά φορές ... ... περιφρόνησα την ψυχή μου......


την πρώτη φορά 
όταν την είδα να δειλιάζει μπροστά στη λαχτάρα της να φτάσει στα ύψη
τη δεύτερη φορά 
όταν την είδα να κουτσαίνει μπροστά στους ανάπηρους
την τρίτη φορά 
όταν της δόθηκε να διαλέξει ανάμεσα στο δύσκολο και το εύκολο και εκείνη διάλεξε το εύκολο
την τέταρτη 
φορά όταν έκανε κάποιο κακό και παρηγορήθηκε με το ότι και οι άλλοι κάνουν κακό
την πέμπτη 
φορά όταν ανέχτηκε από αδυναμία και δικαιολόγησε την ανοχή της σα δύναμη
την έκτη 
φορά όταν περιφρόνησε την ασχήμια κάποιου προσώπου και δεν ήξερε ότι αυτό το πρόσωπο ήταν μια από τις δικές της μάσκες
και την έβδομη 
φορά όταν τραγούδησε τραγούδι επαίνου και το θεώρησε αρετή. 


 

 

Χαλίλ Γκιμπράν

....EιΠαΝ....Ν.Καζαντζάκης!

Που πάμε; Μη ρωτάς.
Ανέβαινε, κατέβαινε.
Δεν υπάρχει αρχή, δεν υπάρχει τέλος.
Υπάρχει η τωρινή τούτη στιγμή, γεμάτη πίκρα, γεμάτη γλύκα και τη χαίρομαι όλη ...
Δίνομαι σε όλα.
Αγαπώ,

Photobucket
πονώ, αγωνίζομαι"!

Κατάθεση ψυχής...

ρχεται κάποιο μεσημέρι...με σκούρα,μαύρα γυαλιά στα μάτια της...άπλώνει το χέρι της,με άγγίζει στον ώμο και μου λέει...

"Είμαι η Αλήθεια"

Μην κάθεσαι απόμακρος από την αγάπη...μοιράσου ευτυχία μαζί μου...σβήσε την φωτιά σου,
θα ανάψουμε μαζί καινούργια,μαζί θα δώσουμε ζεστασιά στην αγάπη.
Πονάς είπε... όπως πονάω και εγώ.
Να..πιάσε το χέρι μου να δεις...αυτό, της καρδιάς...δες πόσο κρύο είναι...

"Εμείς οι δύο είμαστε ίδιοι"

Είπε...

Θα φυτέψω βασιλικό σε γλαστρούλα...να βάλω στο παράθυρο απ' έξω ...να τον χαιδεύει το άεράκι και να ευωδιάζει την ευτυχία μέσα μας τα πρωινά...όταν ο ήλιος θα άγγίζει με τις πρώτες αχτίδες του καλημερίζοντας τις ψυχές μας.
Γιασεμιά και νυχτολούλουδα να μοσχοβολούν τις νύχτες στον έρωτά μας θα βάλω γύρω μας.
Χρώματα θα ταιριάξω στούς πίνακες των ονείρων σου...με ανάλαφρο πινέλο το χέρι μου και με πάνινα παπουτσάκια μπαλέτου θα χορεύω στις νότες της ψυχής σου.
Βουτηγμένα σε λάδι τα μαλλιά μου να γλυκάνουν τις πληγές σου...και σκέπασμα τις κρύες νύχτες σου θα γίνει η αγκαλιά μου.
Κοίτα! να ...από εκεί μακρυά στο βάθος που είναι τα πολλά φώτα είδα την φωτιά σου...από εκεί έρχομαι...σκέπασε τη με το χώμα να σβήσει ,πιάσε με σφιχτά απ το χέρι και βάδισε στο δικό μου μονοπάτι.

Και ακολούθησα την "Αλήθεια" 










Πίστεψα σέ νεράιδες και άστερόσκονες παραμυθιών...σε μαγικά ραβδάκια πως μεταμορφώνουν κουρελιασμένες ψυχές σε πρίγκιπες...
Μεσα σε βασιλικούς κήπους ...αηδονιών φωνές πως θα μελωδούν την αγάπη της μέσα μου...
Μα...
Φώτα πολλά γύρω μου...αλλά τα όνειρά μου σκοτείνιαζαν...μαράζωνε ο μικρός μου κήπος που είχα φυτέψει μέσα μου...
Σαν μέσα σε κόλαση έγιναν οι νύχτες μου...από τους πόνους...γιατί τα παπουτσάκια είχαν καρφιά στις σόλες...και μου ξέσκιζαν την ψυχή με το χορό της...
Βουτηγμένα μαλλιά σε ξύδι πότιζαν τις πληγές μου.
Σκοτείνιασε τους ουρανούς μου,γλεντούσε μέσα μου καταπατώντας ότι πολύτιμο είχα φτιάξει
για την αγάπη .
Την δική μου αγάπη...αυτή την γλυκιά λέξη στον δικό μου σεβασμό,στην ειλικρίνεια και την περηφάνια μου γι αυτό το συναίσθημα...

Ώσπου...

Μια μέρα πάνω στο χορό της ...σκάλωσε το παπούτσι και έπεσε μπροστά μου...στα πόδια μου...
και τα μαύρα γυαλιά έφυγαν από τα μάτια της και φάνηκε ότι... 






ღஐღ



"Ηταν το Ψέμα"

Μην με αγγίζεις..
Μην με αγγίζεις σου λέω!!
Μην με πλησιάζεις καν...
Μην τολμήσεις...

Χαμήλωσε τα μάτια σου από επάνω μου...

"Είσαι ψεύτικη"

Πώς να σταθείς στα πόδια σου μετά;
Σκόρπια κομμάτια γύρω μου έγιναν τα πάντα από μέσα μου...ποδοπατημένη καρδιά ...ξεσκισμένα σωθικά που αιμοραγούσαν ασταμάτητα...

Αβάσταχτοι οι πόνοι.

Με ματωμένη αγκαλιά από ότι περιμάζεψα και αδύναμο κουρασμένο κορμί...ξεκίνησα για τον δικό μου κόσμο ξανά...όσο πιο μακρυά θα άντεχα να φτάσω.
Σκυμμένο κεφάλι ...ξυπόλητος...και ξεγυμνωμένη ψυχή ήταν η εικόνα μου.
Δεν είχαν τρέξει τόσα δάκρυα από τα μάτια μου ποτέ άλλη φορά...δεν είχα νιώσει ποτέ τόσο αδύναμος και προδομένος.
Νύχτες ατελείωτες ήταν η διαδρομή μου...και στο χάραγμα κρυβόμουν...κουλουριαζόμουν και έκρυβα το πρόσωπό μου...μην τύχη και δουν τα πουλιά την κατάντια μου και μελαγχολήσω το ανέμελο κελαιδησμα τους...και μεταφέρουν την θλίψη από κλαδί σε κλαδί σε όλα τα δέντρα και λυγίσουν οι κορμοί τους.

"Η νύχτα ήρθε...ξεκίνα...λίγα βήματα ακόμη...κουράγιο...δεν είσαι ακόμη μακρυά ..."

Δέν θυμάμαι πια πόσες ήταν αυτές οι νύχτες ...ΔΕΝ θέλω να θυμάμαι.


Απόρθητα τείχη έχτισα...και με ατσάλινες σιδεριές σφάλισα την αγάπη μέσα μου...και δεν άφησα τίποτα να την αγγίξει...ούτε καν να την πλησιάσει...
Ποτέ!

Xαμένες μελωδίες ...ανύπαρκτα χαμόγελα...θλιμμένες μορφές...βουρκωμένα μάτια
και γερασμένες σάρκες παραδομένες σε αρπαχτικούς σαρκοφάγους δαίμονες οι εικόνες μου...
Ολα ένας κατεστραμμένος κόσμος...σαν,το τέλος μιας ζωής.
Εφιάλτες πια που σκέπαζαν πανέμορφα χρωματιστά ξημερώματα...ρομαντικά δειλινά...ξάστερους ουρανούς...αυτοσχέδιες μελωδικές συνθέσεις....δικά μου,όπως εγώ τα ήθελα...με δικά μου χρώματα που ταίριαζα στους δικούς μου πίνακες για την δική μου αγάπη...μια αγάπη...όπως εγώ ένιωθα πως πρέπει να είναι...σαν,ένα όνειρο με μοναδικές παραστάσεις ...παραμυθένιας ιστορίας...που δεν θες να ανοίξεις τα μάτια σου για να μην έρθει ποτέ το τέλος της...να μην φτάσεις ποτέ σε εκείνο το "και έζησαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα..." 



  






Ενα παραβάν που μόλις το παραμέριζες στην άκρη εμφανιζόταν ένας δικός μου κόσμος για την αγάπη...
και...έφτιαχνα...έφτιαχνα...έφτιαχνα...για να είναι ότι πιο τέλειο και αληθινό...με την λαχτάρα σαν έρθει Εκείνη που θα αγγίξει κάποτε την ψυχή μου να έχω να δίνω...να δίνω...να δίνω και να έχω τόσα που να μην τελειώνουν ποτέ...να φτάσουν και να τα μοιραστώ μαζί της για μια ζωή...για να πιστεύουμε ότι για μας η ζωή θα είναι αιώνια...και ας υπάρχει και ο θάνατος...γιατί..."έχουμε τόσα ακόμη μέσα μας ...που μέχρι να τα ξοδέψουμε..." 










Για μια ζωή.!

Πόσο άραγε ΜΙΑ αγάπη μπορεί να δέσει ΔΥΟ και να δώσει πίστη μέσα τους πώς, για αυτούς δέν υπάρχει τέλος στο "για πάντα μαζί" και ας υπάρχει ο θάνατος...

Το αίνιγμα της φύσης.

Οι ψυχές άραγε όντως υπάρχουν αιώνια;



Ασθενής στον γιατρό χρόνο αφημένο...με τρομαγμένα μάτια, αδύναμα γόνατα,εξασθενημένη καρδιά και ένα μόνιμο ανέκφραστο γυάλινο χαμόγελο πάνω στα χείλη με βρίσκει η σκιά του επισκέπτη.
Νύχτες εδώ και καιρό συντροφεύει την μοναξιά μου μα...το μυστικό μου πέρασμα ποια δύναμη της φώτισε το μονοπάτι και περιφέρεται γύρω από την θλίψη μου;

Μίλησέ μου...πάψε να είσαι μια σκιά ...θέλω να ξέρω...να δω την μορφή σου...να μάθω το σκοπό σου...πως αντέχεις την παγωνιά; πώς ζεις μες το σκοτάδι;
Μίλησέ μου...πες μου...τι σε κάνει να βλέπεις την εικόνα μου τόσες νύχτες;

Με τρομάζεις...

Ήχος από το κάψιμο του ξύλου στη φωτιά έσπαγε λίγο την βαριά σιωπή εκείνης της νύχτας...

και απο το μέρος της σκιάς ακούστηκες...ΕΣΥ...

Βλέπω την ....

"Χαμένη Ευτυχία"

Είπες...

Ξέρω πως είναι...νιώθω μαζί σου ...καθρέπτης της ζωής μου είσαι...νύχτες ολόκληρες στην αντανάκλασή σου στο φώς του φεγγαριού βλέπω εμένα...
Μην με φοβάσαι...μην τραβηχτείς...άφησέ με να σε πλησιάσω.

"Κοίτα!! να...από εκει μακρυά στο βάθος που είναι τα πολλά φώτα σε ακολούθησα..."

"Είμαι η Χαμένη ευτυχία..."

Πληγωμένη...μια ποδοπατημένη ψυχή και εγω...πάρε με διπλα στη φωτιά σου...
μαζί θα περιμένουμε την καταιγίδα που
θα ξεπλύνει τις πληγές...
μελωδικές σημειώσεις θα κρατάμε για
την αγάπη...θα φέρουμε στο σκοτάδι
την άνεση στα μάτια μας με φώς...
νανούρισμα θα γίνουν οι χτύποι
της καρδιάς μου τις νύχτες σου...
η πίστη μου θα φέρει την εμπιστοσύνη...θα σπάσω το γυαλί απ τα χείλη σου...και η ζέστη της καρδιάς μου θα σχηματίσει ξανά το χαμόγελο πάνω τους...θα φτιάξουμε το σεντουκάκι της αγάπης μας.


Image hébérgée par monsterup.com






Και έκατσε δίπλα μου η "Χαμένη Ευτυχία..."


Πάει καιρός που είσαι γύρω μου...δίπλα μου...ήθελα να μάθεις...έπρεπε πιά να σου πώ.

Σου γράφω ...
Τώρα ξέρεις...

Δώσε μου λόγο να μπείς και μέσα μου...άγγιξέ με...

Όποια και να Είσαι...

Με διάβασες...

Πρέπει να αισθανθώ ο,τι..."Σε κατέχουν τα όπλα μου"...

Το έχω ανάγκη...

Όποια και να είσαι...

Έσύ.!http://protoplastos.blogspot.gr/2008/11/m.html

Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012

3 πράγματα!!!!

... όταν φεύγουν δεν επιστρέφουν ποτέ...
η Ώρα, οι Ευκαιρίες και οι Λέξεις
... δεν θα έπρεπε ποτέ κανείς να χάσει...
την Ειρήνη, την Ελπίδα και την Τιμιότητα
... τα πιο πολύτιμα στη ζωή είναι ...
η Αγάπη, η Εμπιστοσύνη και οι Φίλοι.
... ποτέ δεν είναι ασφαλή ....
τα Όνειρα, η Επιτυχία και ο Πλούτος
... χτίζουν έναν άνθρωπο ....
η Εργασία, η Ειλικρίνεια και η Ευθύνη
 
ImageDost.com - Free Fast Image Hosting For Everyone !
 
 
... καταστρέφουν τον άνθρωπο ...
η Υπερηφάνεια, ο Θυμός και το Αλκοόλ
... που όταν καταστρέφονται, πολλοί θέλουν να τα αποκαταστήσουν ...
ο Σεβασμός, η Εμπιστοσύνη και η Φιλία... 
... στα οποία ποτέ δεν πρέπει να αποτύχουμε
η Πίστη, η Αποφασιστικότητα και η Αγάπη!!!!

beyourselfalwaysbeinfashion.blogspot.com/2012/05/3-things.html

Download : Αγάπη !!!!!!!!!!!!!!!

Τεχνική Υποστήριξη : Παρακαλώ, πώς μπορώ να βοηθήσω;
Πελάτης
: Χμ... μετά από πολλή σκέψη, αποφάσισα να εγκαταστήσω το πρόγραμμα που λέγεται "Αγάπη".   Μπορείτε να με καθοδηγήσετε πώς να το κάνω;



Τεχνική Υποστήριξη
  : Φυσικά μπορώ. Είστε έτοιμος να ξεκινήσουμε;
Πελάτης
: Είμαι λίγο άσχετος από τεχνολογία, αλλά ας προσπαθήσουμε. Τι πρέπει να κάνω;
Τ.Υ
.: Το πρώτο βήμα είναι να εντοπίσετε και να ανοίξετε το παράθυρο "Η Καρδιά μου". Μπορείτε να την εντοπίσετε; 

Π : Ναι, αλλά υπάρχουν άλλα τόσα προγράμματα που τρέχουν αυτή τη στιγμή. Υπάρχει πρόβλημα να εγκαταστήσω το "Αγάπη" ενώ τρέχουν τα άλλα;
Τ.Υ
: Ποια προγράμματα τρέχουν τώρα;
Π
: Μισό λεπτό να δω... υπάρχει ένα που λέγεται "Παλιά Τραύματα", "Χαμηλή Αυτοεκτίμηση", ένα άλλο "Μνησικακία" και "Εκδίκηση".
Τ.Υ
.: Δεν υπάρχει πρόβλημα. Μόλις εγκαταστήσετε το πρόγραμμα 'Αγάπη', θα διαγράψει βαθμιαία αυτά τα προγράμματα αυτά από το λειτουργικό σύστημα. 

 Upload images

 Μπορεί να παραμείνουν στη μνήμη αλλά δεν θα εμποδίζουν τη λειτουργία άλλων προγραμμάτων. Το πρόγραμμα "Αγάπη" θα αντικαταστήσει το "Χαμηλή αυτοεκτίμηση" με μια άλλη ενότητα που λέγεται "Υψηλή αυτοεκτίμηση". Όμως, θα πρέπει να διαγράψετε οριστικά τα υπόλοιπα δύο προγράμματα: "Μνησικακία" και "Εκδίκηση". Αυτά τα δύο εμποδίζουν την εγκατάσταση του προγράμματος 'Αγάπη'. 

Π : Πως γίνεται να τα διαγράψω; Μπορείτε να μου πείτε;
Τ.Υ
.: Με χαρά. Πηγαίνετε με το ποντίκι στην οθόνη σας κάτω αριστερά, εκεί που λέει 'Εκκίνηση' και επιλέξτε το πρόγραμμα "Συγχώρεση" και κάνετε ένα κλικ.  Επαναλάβετε τη διαδικασία όσες φορές χρειαστεί μέχρι να διαγράψετε τελείως τα δύο προγράμματα. 


Π : Α, ωραία! Έγινε κιόλας. Ώχ... όμως το πρόγραμμα "Αγάπη" ξεκίνησε μόνο του την εγκατάσταση. Είναι φυσιολογικό αυτό;
Τ.Υ.
: Ναι, αλλά να θυμάστε ότι έχετε μόνο τη πρώτη έκδοση του βασικού προγράμματος. Θα χρειαστεί να συνδεθείτε με άλλες "Καρδιές" για να κάνετε αναβάθμιση.
Π
: Ωχ! Μου εμφανίζεται ένα μήνυμα λάθους που λέει: 'Error - Το πρόγραμμα δεν μπορεί να λειτουργήσει με εξωτερικές παρεμβάσεις'... τι είναι αυτό; 
 

Τ.Υ
.: Μην ανησυχείτε. Αυτό σημαίνει ότι το πρόγραμμα "Αγάπη" έχει φτιαχτεί για να τρέχει με εσωτερικές "Καρδιές" αλλά δεν έχει ακόμα τρέξει στη δική σας "Καρδιά". Σε μη-τεχνική γλώσσα, σημαίνει ότι πρέπει πρώτα να αγαπήσετε τον εαυτό σας πριν είστε έτοιμος να αγαπήσετε τους άλλους.
Π
: Δηλαδή; Τι κάνω τώρα;
Τ.Υ
.: Κατεβάστε το πρόγραμμα "Αποδοχή εαυτού" και κάντε κλικ στα παρακάτω αρχεία: "Συγχώρεση εαυτού", "Συνειδητοποίηση της αξίας μου", "Αναγνώριση των ορίων μου".
Π
: Εντάξει, το έκανα.
Τ.Υ
.: Ωραία. Τώρα αντιγράψτε αυτά τα αρχεία στο βασικό σας φάκελο "Η Καρδιά μου". Το σύστημα θα διαγράψει οποιοδήποτε ασύμβατο αρχείο και θα επιδιορθώσει τα όλα τα λανθασμένα αρχεία. Επίσης, χρειάζεται να διαγράψετε τα "Αρνητική Κριτική", "Φλυαρία". Μετά πηγαίνετε στο Κάδο ανακύκλωσης και διαγράψτε τα οριστικά και από εκεί.
Π
: Έγινε. Ωπ!! O φάκελος "Η Καρδιά μου" αρχίζει να γεμίζει με νέα αρχεία. Τα "γαλήνη" και "πληρότητα" αντιγράφουν μόνα τους τα αρχεία στο φάκελο "Η Καρδιά μου". Είναι φυσιολογικό αυτό;

T. Y. : Ναι. Αυτό δείχνει ότι το πρόγραμμα "Αγάπη" έχει εγκατασταθεί και ήδη τρέχει. Κάτι τελευταίο πριν κλείσουμε το τηλέφωνο :
Το πρόγραμμα "Αγάπη" είναι free, δεν χρειάζεστε κωδικό ενεργοποίησης, γι' αυτό δώστε το σε όσους μπορείτε. Μπορεί να σας ανταποδώσουν μερικά καλά αρχεία για αναβάθμιση. 

Μάθε να διεκδικείς!!!!!

Στη ζωή δεν παίρνεις αυτό που αξίζεις. Παίρνεις αυτό που διεκδικείς!

Η ΟΡΓΗ ΚΑΙ Η ΘΛΙΨΗ ΤΟΥ ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΙ!

Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια πανέμορφη λίμνη με κρυστάλλινα και καθαρά νερά που μέσα της κολυμπούσαν τα ομορφότερα ψάρια με τα περισσότερα χρώματα. 

 
1325083
Σ εκείνη λοιπόν τη λίμνη ήρθαν να κάνουν μπάνιο η ΘΛΙΨΗ και η ΟΡΓΗ.
Εβγαλαν τα ρούχα τους οι κοπέλες και μπήκαν γυμνές να κολυμπήσουν στη λίμνη.
Η ΟΡΓΗ ως συνήθως βιαστική χωρίς να ξέρει το γιατί,έκανε μπάνιο στα γρήγορα και βγήκε γρήγορα απο το νερό...Αλλά η ΟΡΓΗ είναι τυφλή ή τελος πάντων δεν βλέπει ξεκάθαρα την πραγματικότητα.
Ετσι γυμνή και καθαρή,μόλις βγήκε απο τη λίμνη φόρεσε οποιο φόρεμα βρήκε.Συνέβη όμως εκείνο το ρούχο να μην είναι το δικό της αλλά της ΘΛΙΨΗΣ.Και έτσι ντυμένη σαν θλιψη έφυγε η ΟΡΓΗ. 


Σε λίγο,πολύ ήρεμα και γαλήνια,η ΘΛΙΨΗ τελείωσε το μπάνιο της και χωρίς καμία βιασύνη,και χωρίς τη συναίσθηση του χρόνου που κυλούσε βγήκε απο τη λίμνη.Στην όχθη συνειδητοποίησε ότι τα ρούχα της έλλειπαν.
Οπως όμως όλοι ξέρουμε στην ΘΛΙΨΗ δεν αρέσει να είναι γυμνή.Ετσι φόρεσε το μοναδικό ρούχο που υπήρχε στην ακτή.Αυτό φυσικά ήταν της οργής.
Από τότε λοιπόν,λένε ότι συναντάμε την ΟΡΓΗ τυφλή,σκληρή,τρομερή και θυμωμένη.
Αν όμως κοιτάξουμε καλύτερα,καταλαβαίνουμε ότι αυτή η οργή που βλέπουμε είναι μια μεταμφίεση και πίσω απο τη σκληρή της όψη της στην πραγματικότητα κρύβεται η θλίψη. 



Στη σκιά του ονείρου!


Οταν κάποτε δεις τους ζητιάνους να καίνε τα κουρέλια τους, έναν άνεργο να αγοράζει τσιγάρα, παραμύθια να φορούν τα καλά τους, την Ιστορία να βγαίνει από την πόρτα για να δει τις σελίδες της να περπατούν, γύρη από χρυσαφένιο νερό, να καίνε κάρβουνα για να ζεσταθούν παιδιά που παγώνουν, τότε θα πει ότι βγήκε ο ήλιος της δικαιοσύνης πάνω από τον πλανήτη Γη.
Τότε θα πει πως βγήκαν τα κορίτσια και τ' αγόρια στο σεργιάνι με τα χρωματιστά τους ποδήλατα.
Και τότε σκέψου, θυμήσου, ονειροπόλησε ξαπλωμένος, φίλε μου, σε μια γαλέρα γιατί θα 'χεις κι εσύ ξαναγίνει άνθρωπος. Και μετά χτίσε σχολεία, μην επιτρέψεις ξανά να ματώσει κανείς τα παιδικά ποτάμια.
Ξαναπλάσε τον κόσμο από την αρχή.
Ξαναλούσου με τα ασημένια γέλια των κυμάτων.
Κυνήγησε νεράιδες στα όνειρά σου.
Δες τι όμορφη που είναι η ζωή.
Δες, ακόμα και οι πεταλούδες ξέρουν να φτιάχνουν κεντήματα.
Γι' αυτό τραγούδα, τραγούδα και χόρευε και μετά καλόπιασε το τραπέζι της αδελφοσύνης.
Έλα μαζί, λευκοί, μαύροι, κίτρινοι, ληστές, αδικημένοι, προδομένοι, εχθροί και φίλοι, να γίνουμε ένα.
Μια αγκαλιά, μια μουσική.
Έλα κοντά μου.
Μη φοβάσαι, δεν είμαι φωτιά.
Έλα κοντά μου.
Αλήθεια σου λέω, δεν είμαι άνεμος.
Έλα κοντά μου, κι ας μην είμαι λιμάνι να σου τάξω απανεμιά, έλα αν θες κάτω από τη σκιά του ονείρου και της ελπίδας μου μαζί να ακούσουμε το τραγούδι της ζωής που ακόμα επιμένω να την περιμένω να μου χτυπήσει την πόρτα και να μου πει.
«Όλα όσα έγραψες σ' αυτό το χαρτί δεν θα αργήσουν να 'ρθουν, η μέρα τούτη δεν θα αργήσει...».
Στο πείσμα των άλλων όσο ζω θα περιμένω, ά
λλωστε τι κοστίζει η αναμονή;
Τι κοστίζει η ελπίδα;

Όλα είναι δωρεάν, ακόμα και το όνειρο... μόνο που αυτό δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει!..
Στη σκιά του ονείρου!Αννα Μπιθικώτση. 






Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

Η ΚΥΡΑ ΜΙΖΕΡΙΑ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ!!

Μια φορά και ένα καιρό ζούσε σ ενα μακρινό τόπο μια γριά που είχε τα χρονακια της!!Μοναδικη της συντροφιά ήταν μια αχλαδια στην αυλή της που μεγάλωνε. 
 Ο κόσμος τη φώναζε ΚΥΡΑ-ΜΙΖΕΡΙΑ. Τα παιδια την κορόιδευαν ,και σαν ερχοταν η εποχή που τα αχλαδια ήταν έτοιμα,ανέβαιναν επάνω στην αχλαδιά ,και της έκλεβαν τα φρούτα! 
 Η γριά τα κυνηγούσε θυμωμένη αλλά που να τα φτάσει. Στο τελείωμα μιας μέρας,εκεί που καθόταν η γριά στην αυλή της,παρουσιάστηκε ένας ταξιδιώτης. Την ρώτησε αν θα μπορούσε να τον φιλοξενήσει για τη νύχτα που ερχόταν. 
 Η γριά του είπε; Ελα μέσα.Κάπου θα βρω να σου στρώσω;  
Οταν ξημέρωσε ο ταξιδιώτης την ευχαρίστησε και της είπε..;Γρια για το καλο που μου έκανες,ζήτησέ μου οτιδήποτε θέλεις και θα γίνει;.  
Η επιθυμία σου θα πραγματοποιηθεί αμέσως. ΑΑΑ έκανε η γριά.Εχω μόνο μία επιθυμία.Θέλω όποιος σκαρφαλώνει πανω στην αχλαδιά μου ,να κολλάει επάνω και να μην κατεβαίνει κάτω αν δεν το θελήσω εγώ. Πέρασε ο καιρός και τ αχλάδια άρχισαν πάλι να ωριμάζουν. 
Τα παιδιά της γειτονιάς,όπως είχαν συνήθεια,σκαρφάλωσαν ξανά πάνω στο δέντρο της γριάς και άρχισαν να μαζεύουν τ αχλάδια. 
Εφτασαν μέχρι την κορυφή,μα σαν πήγαν να κατέβουν δεν μπορούσαν γιατί είχαν κολλήσει. Μετα απο πολλά παρακάλια και κλάματα η γρια Μιζέρια δέχτηκε να τ αφήσει να κατέβουν απο το δέντρο,αλλά με την υπόσχεση ότι δεν θα την ξαναενοχλούσαν πια......  
Κύλησαν οι μέρες και ξαφνικά η γριά είδε κάποιον ταξιδιώτη να έρχεται απο μακριά.Τα πόδια του λες και δεν πάταγαν στη γη.Τα ρούχα ήταν κουρέλια και το πρόσωπό του σκοτεινό - μάτια δεν έβλεπες. 
 Η γριά Μιζέρια τον ρώτησε;Τίνος είσαι εσύ παιδί μου;;Δεν σε έχω ξαναδεί. 
Δεν είσαι απο τα μέρη μας; Εκείνος αποκρίθηκε. 
;Γριά είμαι ο Θάνατος και ήρθα να σε πάρω;;  
Η γριά Μιζέρια σαν το άκουσε αυτό απάντησε. 
;Αχ παλικάρι μου!!!Να ξερες πως σε περίμενα να έρθεις.Μηπως μπορείς όμως να μου κάνεις μια τελευταία χαρη; 
Δεν σκαρφαλώνεις πάνω στην αχλαδιά μου για να μαζέψεις μερικά αχλάδια να έχουμε για το δρόμο;; Ο Θάνατος ξεγελάστηκε και ανέβηκε πάνω στην αχλαδιά.Μάζεψε όσα μπορούσε και πήγε να κατέβει.Μάταια όμως!!Είχε κολλήσει και έμεινε εκεί πανω. Τα χρόνια πέρναγαν και δεν πέθαινε κανείς στη γη.Οι γιατροί,οι φαρμακοποιοί,οι νεκροθάφτες και πολλοί άλλοι άρχισαν να παραπονιούνται .Εχαναν τις δουλειές τους και πείναγαν. 
Υπήρχαν άνθρωποι που είχαν παραγεράσει και ένιωθαν κουρασμένοι.Περίμεναν την ώρα του λυτρωμού. Μα που ο Θάνατος;;Ηταν ακόμα κολλημένος πάνω στην αχλαδιά της γριάς Μιζέριας.  
Οταν όλα αυτα έφτασαν στ αυτιά της γριάς γυρίζει και του λέει:; 
Θάνατε δε μου λες.Αν σε αφήσω να κατέβεις κάτω ,θα μου υποσχεθείς ότι δεν θα ξανάρθεις ποτέ εδώ για να με πάρεις εμένα;;;  
 Τότε το σκέφτηκε καλά ο Θάνατος,είδε τι δουλειά είχε μαζευτεί στον κόσμο ,και τι να κάνει.; 
Μία ψυχή λιγότερη τι αξία έχει;;σκέφτηκε.Αλλωστε μια παλιόγρια είναι η Μιζέρια.Θα την αφήσω μόνη της. Από τότε λοιπόν ο Θάνατος έρχεται και παίρνει μαζί του γέρους,άρρωστους,πλούσιους,φτωχούς,χονδρούς,αδύνατους,'ανδρες,γυναίκες και καμιά φορά ξεχνιέται και κάνει λάθη και παίρνει μαζί του και παιδιά. 
 Μα η κυρά Μιζέρια ,λένε,ότι απο τότε μένει για πάντα ανάμεσα στους ανθρώπους..... Ας τη διώξουμε λοιπόν και ας χαμογελάσουμε.







Τετάρτη 20 Ιουνίου 2012

....Είπαν......

Photobucket
Να με Θέλεις.... σαν Ανθρωπο... για να μπορείς να στηρίζεσαι πάνω μου στις δυσκολες στιγμες.....     
 Να με Αναζητάς..... στο σκοταδι... στα όνειρα.... στις στιγμές... στο φως της μερας στην σιωπή της βραδυάς....  
Οταν η θλίψη κυριευει τα ματιά σου... οταν ολα γύρω σου παιρνουν ενα χρωμα γκρίζο... και καταρρέουν...

Σάββατο 26 Μαΐου 2012

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ!!!!!

Mια φορά κι ένα καιρό, εκεί ψηλά στον ουρανό, ζούσε η Αγάπη. Ήταν ένα πολύ γλυκό πλάσμα, γεμάτο ομορφιά και χάρη.  
Το χαμόγελο ποτέ δεν έφευγε από το πρόσωπό της κι απ' όπου περνούσε σκόρπιζε τη χαρά. 
 Ότι άγγιζε μεταμορφωνόταν στη στιγμή κι όταν άρχιζε να μιλά χιλιάδες τραγούδια γέμιζαν τους αιθέρες. Όλα τα πλάσματα αποζητούσαν την παρέα της κι από τα λόγια της έπαιρναν ελπίδα. Η καρδιά τους γέμιζε ζεστασιά. Η πίστη τους για τη ζωή θέριευε και η χαρά απλωνόταν παντού. Μια μέρα εκεί που όλα τα πλάσματα είχαν συγκεντρωθεί κι άκουγαν την Αγάπη να τους μιλά, ένας νεαρός άγγελος στεκόταν παράμερα θλιμμένος. Τι έχεις; τον ρώτησε η Αγάπη. Ο άγγελος σήκωσε τα μάτια του και σαν αντίκρυσε την γεμάτη ενδιαφέρον ματιά της Αγάπης απάντησε: - Χθες, επισκέφτηκα τη Γη κι ότι είδα κι ότι άκουσα με γέμισε θλίψη. Οι άνθρωποι εκεί κάτω έχουν μπερδευτεί. Αχ και να μπορούσαν να σε γνωρίσουν και να σ' ακούσουν. Α, πόσο πιο χαρούμενοι θα ήταν!  
 Χαμογέλασε η Αγάπη και το χαμόγελό της φώτισε ολόγυρα. - Γιατί δεν πας εσύ να τους μάθεις; πρότεινε βάζοντας το μπράτσο της στοργικά γύρω από τους ώμους του. 
 Ο άγγελός μας σάστισε για μια στιγμή. Κάτι τέτοιο δεν του ΄χε περάσει από το μυαλό. - Αλήθεια, θα μπορούσα; συλλογίστηκε. - Ναι, μπορείς, άκουσε την Αγάπη να του λέει φωναχτά, λες και είχε διαβάσει την σκέψη του. Ξέρεις τι σημαίνει να νοιάζεσαι κι εγώ θα είμαι μαζί σου. Κάθε φορά που θα θέλεις να πεις ή να κάνεις κάτι, αρκεί να ψάχνεις την καρδιά σου κι εκεί θα με βρίσκεις και μαζί θ' αποφασίζουμε. Δάκρυα χαράς και συγκίνησης πλημμύρισαν τα πρασινογάλαζα μάτια του άγγελου. Αγκάλιασε την Αγάπη και για πολύ ώρα έμειναν έτσι αγκαλιασμένοι. H Μαρία έτριψε τα μάτια της καθώς οι πρώτες αχτίδες του ήλιου γλιστρούσαν ανάμεσα από τα φύλλα της κερασιάς στον κήπο κι έμπαιναν στο παιδικό της δωμάτιο. Τι όνειρο κι αυτό το βραδινό! Κάτι μέσα της είχε αλλάξει. Μια γλυκιά προσμονή την πλημμύριζε. Αχ να μπορούσαν όλοι οι άνθρωποι να γνωρίσουν, να δουν και να ακούσουν την Αγάπη όπως την είδε και την άκουσε αυτή σ' εκείνο το υπέροχο φωτεινό λιβάδι ! Ανάμεσα στ' αυτιά της άκουγε τα λόγια: "Γιατί δεν τους το μαθαίνεις εσύ; Ξέρεις τι σημαίνει να νοιάζεσαι κι εγώ θα είμαι μαζί σου. Κάθε φορά που θα θέλεις να πεις ή να κάνεις κάτι, αρκεί να ψάχνεις την καρδιά σου κι εκεί θα με βρίσκεις και μαζί θ' αποφασίζουμε" Με τα λόγια αυτά ν' αντηχούν σαν ηχώ μέσα της, η Μαρία πήδησε από το κρεβάτι της και βγήκε στον κήπο. Χιλιάδες ήχοι ξεπήδησαν από παντού. Το ρεματάκι στη στροφή είχε πιάσει πάλι το τραγούδι και δεν έλεγε να σταματήσει. Μόλις τέλειωνε το ένα, έπιανε το άλλο. Ώρες μπορούσε η Μαρία να κάθεται στις πέτρες με τα φυτρωμένα κυκλάμινα και ν' ακούει. Προς τα εκεί τράβηξε και σήμερα. Στην αγαπημένη της θέση, αυτή με τα κυκλάμινα καθόταν ήδη ένας γερασμένος άνδρας. Κουρασμένος της φάνηκε έτσι καθώς κρατούσε το κεφάλι του ανάμεσα στις παλάμες του. Πήγε και στάθηκε όρθια δίπλα του και γρήγορα βυθίστηκε στη μουσική συνομιλία με το ρέμα. Και τι δεν έλεγε. Για την αρμονία και το ρυθμό της ζωής, για την ελευθερία, την πίστη, την αναζήτηση, την ομορφιά, την ανακάλυψη … - Εγώ δεν τα καταλαβαίνω όλα αυτά! ακούστηκε μια φωνή από δίπλα της. Η Μαρία στράφηκε κι αντίκρισε τον κουρασμένο παππούλη. - Φαίνεται πως εσύ μικρή, ξέρεις να κουβεντιάζεις μαζί του. Εγώ χρόνια πάλεψα να καταλάβω το ρέμα και τίποτα ακόμα. - Είναι που δεν ακούς με την καρδιά σου, άκουσε η Μαρία μια φωνή να βγαίνει από μέσα της. Για μια στιγμή τα ΄χασε αλλά της άρεσε αυτό που άκουσε. Όταν ακούς με την καρδιά στο τέλος όλα τα καταλαβαίνεις. - Μπα, και τι σημαίνει ν' ακούς με την καρδιά; Εγώ ήξερα πως η καρδιά έχει άλλη δουλειά. Όχι να ακούει. - Ν΄ακούς με την καρδιά σημαίνει ν' ανοίγεσαι. Ν' αφήνεσαι σαν αυτό το πλατανόφυλλο στο χάδι του ήλιου και μετά ν' αντανακλάς τον ήλιο ο ίδιος. Ν' ακούς με την καρδιά σου σημαίνει να επιτρέπεις να αισθάνεσαι τα πάντα έστω κι αν δεν τα καταλαβαίνεις. Αν αγαπάς κάποιον στο τέλος τον καταλαβαίνεις όσο μπερδεμένα κι αν νομίζεις πως μιλάει. Κι αν δεν τον καταλάβεις πάλι δεν πειράζει. Αν ακούς με την καρδιά σου, γεμίζεις ηρεμία και η ψυχή σου γαληνεύει. Και τότε ξέρεις, πως τα τραγούδια που λέει το ρέμα κάθε στιγμή υμνούν την Αγάπη. -Λες; είπε ο γέροντας. Είναι αλήθεια πως πάντα γαληνεύει η ψυχή μου όταν κάθομαι στην φύση και ξεκουράζομαι. Η Μαρία χαμογέλασε. Μέσα της φάνηκε να ξέρει κι άλλα. - Είναι η αρμονία κι ο ρυθμός, στοιχεία της αγάπης και τα δυο που θα τα βρεις παντού στη Φύση. Κοίτα, τι ισορροπημένα στέκονται τα βράχια εδώ στις όχθες. Κοίτα πόσα χρώματα δένουν αρμονικά μαζί τους, νιώσε το ρυθμικό θρόισμα του ανέμου ανάμεσα στα φύλλα και το πάφλασμα του νερού στην όχθη. Ίδιο με τον ρυθμό της καρδιάς. Γιατί η αγάπη είναι αρμονία. Η Αγάπη είναι Ρυθμός και Ισορροπία. - Και πώς μπορώ να την γνωρίσω αυτή την αγάπη, μικρή μου σοφή, που ούτε το όνομά σου ακόμα δεν ξέρω; - Ούτε κι εγώ το δικό σου, αλλά δεν έχει καμιά σημασία. Καμιά φορά μπορεί να ξέρεις τα πάντα για τον άλλον, όνομα, διεύθυνση, επάγγελμα και αριθμούς μητρώων και να μη ξέρεις τίποτε. Κι άλλοτε αρκεί να κοιτάξεις τον άλλον στα μάτια και να ξέρεις τα πάντα. Λοιπόν, παππούλη για να γνωρίσω εγώ την αγάπη αφέθηκα σαν εκείνο το φυλλαράκι από καστανιά που βλέπεις να επιπλέει χωρίς αντιστάσεις στο νερό. Στην αρχή προσπαθούσα να ελέγξω την πορεία, ν' αντισταθώ στο ρεύμα και να προβλέψω το μετά. Και δεν τα κατάφερνα. Και γέμιζα άγχος και φόβο κι όλη μου η δύναμη ήταν στο κενό. Μετά, μια μέρα, κουρασμένη απ' την προσπάθεια, δοκίμασα να κλείσω τα μάτια μου και ν' αφεθώ εντελώς. Όταν τα ξανάνοιξα, Θεέ μου, τι ομορφιά αυτή που αντίκρισα. Το νερό με είχε παρασύρει καταμεσής σ' ένα καινούργιο ξέφωτο που δεν το ΄χα μέχρι τότε ανακαλύψει. Ζωάκια έρχονταν να δροσιστούν, χιλιάδες λουλούδια ανθίζουν και πουλιά λογής λογής κελαηδούσαν στα κλαριά των δένδρων. Αν δεν είχα αφεθεί δεν θα ΄ξερα τι θα πει ομορφιά σ' όλο της το μεγαλείο. Και … με λένε Μαρία. - Εγώ φοβάμαι ν' αφεθώ, Μαρία. Θέλω να ξέρω τι θα μου συμβεί. Να ελέγχω την ζωή μου. Ποιος μου εγγυάται το μέλλον αν αφεθώ; - Ο ίδιος που εγγυάται τη συνέχεια της ζωής στα πουλιά, τα δένδρα, τα λουλούδια, τη Γη, τ' αστέρια και το φεγγάρι. Δεν κάνει καμιά προσπάθεια να φυτρώσει το λουλούδι. Απλά φυτρώνει. Τα πουλιά δεν καταθέτουν σε τραπεζικούς λογαριασμούς. Κι όμως μεγαλώνουν τα μικρά τους και φροντίζουν το σπίτι τους. Τα δένδρα δεν απασχολούνται με μισθοδοσίες και προβλήματα κι όμως διατηρούν σε λειτουργία ένα υπέροχο εργοστάσιο παραγωγής οξυγόνου. Και μήπως το αίμα δεν κυλά μέσα σου χωρίς να το κατευθύνεις εσύ, και τα πνευμόνια σου δεν αναπνέουν ζωή ακούραστα χωρίς να το σκέφτεσαι; Και τα μωρά ξέρεις πως θα μεγαλώσουν. Έτσι απλά. - Δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Εμένα όμως μου δίνει ασφάλεια να έχω χρήματα και σπίτι και να κατέχω πράγματα. Να ξέρω που είναι τα παιδιά μου και τι κάνουν κάθε στιγμή. Να ξέρω πως η γυναίκα μου είναι μόνο δική μου, καταδική μου. - Όταν αγαπάς, αφήνεις τον άλλον ελεύθερο. Η χελιδόνα σπρώχνει το χελιδονάκι απ' την φωλιά και χαίρεται όταν το βλέπει να πετάει. Δεν μπορείς να φυλακίσεις τη ζωή γιατί η ζωή δεν έχει όρια. Μπορείς να μοιράζεσαι τη ζωή, μη ζητάς όμως από τον φόβο σου να την φυλακίσεις γιατί η ζωή χρειάζεται ελευθερία και η αγάπη την προσφέρει. Τι χαρά μπορεί να έχεις όταν ακούς το θλιμμένο τραγούδι της καρδερίνας στο κλουβί; Πόσο την αγαπάς όταν της στερείς την ελευθερία να είναι στο δάσος παρέα με τις άλλες καρδερίνες; 
 - Μα εγώ φοβάμαι μήπως μπλέξουν τα παιδιά μου και καταλήξουν να πίνουν, να καπνίζουν, να παίρνουν ναρκωτικά, να κάνουν λάθη. Θέλω να είναι ευτυχισμένα. -Τότε, μάθε τους για την αποδοχή. Πες τους για το πόσο υπέροχοι, μοναδικοί και πολύτιμοι για τον κόσμο αυτό είναι. Όσο θα γεμίζουν τον εαυτό τους με αγάπη και αποδοχή τόσο δεν θα χρειάζεται να γεμίσουν το στομάχι με φαγητό και αλκοόλ και η ζωή τους θα έχει νόημα και ηρεμία χωρίς ναρκωτικά, οι σχέσεις τους θα είναι υγιείς, η προσωπική τους ζωή γεμάτη ισορροπία και δεν θα χρειάζεται να προσκολληθούν σε ανθρώπους, ουσίες και πράγματα για να καλύψουν τα κενά τους. - Μα πώς μπορώ να αποδεχτώ τα λάθη; - Κοίταξε γύρω σου για μια στιγμή! Πόσα λάθη μπορείς να βρεις; Απόμεινε να κοιτάζει γύρω του για ώρα πολλή. - Μα δεν υπάρχει τίποτε λάθος! στο τέλος αποκρίθηκε. - Αν όλα είναι τέλεια στη Φύση γύρω σου, τότε τι σε κάνει να πιστεύεις πως υπάρχουν λάθη στο τελειότερο πλάσμα της Δημιουργίας;  



 Ακόμα και το μυρμήγκι που ξεστρατίζει βρίσκει το δρόμο του για την φωλιά του κι η μέλισσα μπορεί να πετά πάνω από πολλά άνθη αλλά πάντα βρίσκει το σωστό λουλούδι για να κάνει το μέλι. Ο καθένας μας είναι ανεπανάληπτος στον κόσμο, εντελώς απαραίτητος για τη ζωή. - Σιγά, τώρα τα παραλές. Πόσο απαραίτητος είναι ο ψεύτης, ο απατεώνας, ο κλέφτης ή ο εγκληματίας; - Κι αυτοί, παππούλη, απλά δοκιμάζουν να βρουν τα λουλούδια που κάνουν το μέλι. Και θα τα βρουν. Απλά, θέλουν λίγο παραπάνω χρόνο. Αλλά ακόμα κι όταν δοκιμάζουν, δείχνουν στους άλλους ποια λουλούδια δεν κάνουν μέλι κι οι άλλοι ξέρουν καλύτερα και δεν πάνε εκεί. Καμιά μέλισα δεν κρίνει την άλλη μέλισσα αν δεν εντοπίζει το μέλι με μιας.  



 - Δηλαδή, θέλεις να πεις πως δεν πρέπει να κρίνω; - Έχεις δει ποτέ την Φύση να κρίνει; Ξέρεις για τι η Φύση δεν συγχωρεί, παππού; Γιατί η Φύση ποτέ δεν κρίνει. - Ναι, αλλά φέρνει και καταστροφές. - Έχεις δίκαιο. Αν σπείρεις σιτάρι, θα βλαστήσει σιτάρι. Αν σπείρεις ζιζάνια θα φυτρώσουν ζιζάνια. Όταν σέβεσαι, σε σέβονται. Κάθε αιτία έχει κι ένα αντίστοιχο αποτέλεσμα. Όλα είναι τέλεια. - Εγώ, όμως δεν έχω υπομονή. Δεν ανέχομαι βλακείες. Θυμώνω. Και με τον εαυτό μου ακόμα περισσότερο. - Ν' αγαπάς, παππούλη, σημαίνει να δέχεσαι τον εαυτό σου ακόμα κι όταν δεν είναι τέλειος. Και να ξέρεις πως κάθε στιγμή κάνεις το καλύτερο που ξέρεις και μπορείς. Κι εκείνη τη στιγμή της εξέλιξής σου είσαι τέλειος. Το ίδιο και οι άλλοι. Όταν δεις την τελειότητα αυτή μέσα στον καθένα γύρω σου, τότε η καρδιά μαλακώνει, η συμπόνια μεγαλώνει και δεν υπάρχει χώρος για θυμό, ούτε πίκρα ούτε παράπονο. Να θυμάσαι πως πολλοί άλλοι γύρω μας αντιλαμβάνονται τη ζωή διαφορετικά από εμάς. Ίσως με μεγαλύτερη ευγένεια. Κι αυτοί μας ανέχονται. 


 Χθες, καθώς έτρωγα την σοκολάτα, πέταξα το χαρτί κάτω χωρίς να σκεφτώ πως έτσι βρωμίζω το χώμα. Κι αυτό με ανέχτηκε. Και καθώς το κοίταζα μετά, έμαθα να σέβομαι τη ζωή και τώρα προσέχω. Ευχαριστώ όλους γύρω μου που με ανέχονται καθώς μαθαίνω καινούργια πράγματα. Καθώς μαθαίνω να δέχομαι με υπομονή τον εαυτό μου και τους άλλους. - Μα υπάρχουν στιγμές που ντρέπομαι και απογοητεύομαι. - Αυτές είναι οι στιγμές για αυτοέλεγχο. Κι όταν βρεις καλύτερους τρόπους δράσης, αφήνεις τα παλιά πίσω και μ' ευγνωμοσύνη στην καρδιά προχωράς μπροστά. - Όμως οι άνθρωποι μερικές φορές σε προδίδουν. Στα 70 μου χρόνια έχω νιώσει πολλές φορές τον πόνο της προδοσίας και της εγκατάλειψης. - Ναι, ξέρω τι εννοείς. Κάποτε είχα ξεκινήσει κι εγώ μια βόλτα στο δάσος. Και στη φαντασία μου είχα την εικόνα ενός ξέφωτου γεμάτου φράουλες και βατόμουρα. Είχα πάρει κι ένα καλαθάκι αρκετά μεγάλο για να τα μαζέψω γιατί τρελαίνομαι για φράουλες και βατόμουρα. Η ψυχή μου ήταν γεμάτη προσμονή. Εικόνες διαδέχονταν η μια την άλλη. Ο ουρανίσκος μου ήδη γευόταν το ζουμερό χυμό τους. Και στη μύτη μου ήταν έντονο το άρωμά τους. Κι όταν έφτασα στο μέρος που ήξερα, Θεέ μου καταστροφή!       
Ούτε φράουλες ούτε βατόμουρα. Ούτε καν φραουλιές και βατομουριές. Σαν να είχε περάσει σίφουνας και να τα είχε θερίσει όλα. Τι απογοήτευση! Με μιας πάνε όλες οι εικόνες και τα συναισθήματα.     
Κι ένιωσα για μια στιγμή πόνο και θυμό γιατί δεν βρήκα αυτό που περίμενα και λαχταρούσα, Και κάθισα στο χώμα αναπολώντας με παράπονο την αντανάκλαση της εικόνας της ψυχής μου και τότε έγινε το θαύμα.        
 Εκεί, ανάμεσα στα συντρίμμια, ανακάλυψα τις γλυκοπατάτες. Κι από τότε έμαθα να ψάχνω πιο προσεκτικά στα απομεινάρια, τα αποκαίδια και τις στάχτες και να ανακαλύπτω θησαυρούς. 
 Κάποτε μάλιστα βρήκα και μια χρυσή καρδούλα μέσα στις λάσπες. Να δες την, την φοράω σήμερα.  
- Δηλαδή, μικρή μου σοφή, θέλεις να πεις πως μπορεί να υπάρχουν θησαυροί ανάμεσα στα σκουπίδια;       
- Πάντα. - Και πώς μπορώ να τους βρω; - Πρέπει να θέλεις να ψάξεις. Και να δίνεις απλόχερα γύρω σου.     
Να δίνεις τον χρόνο σου, τη σκέψη σου, τη σιωπή σου, την ευγνωμοσύνη σου.    
 Να μοιράζεσαι ότι έχεις. Να προσφέρεις χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα. Απλά, να είσαι εκεί τη στιγμή, να αφήνεσαι και να περιμένεις. 
Bonsoir .. Και τότε, καθώς ανακαλύπτουμε το θαύμα της ζωής σ' ένα λουλούδι, ένα τραγούδι, μια κίνηση ή μια ματιά, αρχίζουμε να εκτιμάμε την ομορφιά κι έτσι αγαπάμε. 
Γιατί η αγάπη εκτιμά την ομορφιά και την ανακαλύπτει παντού.    
 - Το λες αυτό γιατί είσαι ακόμα παιδί. Εγώ είμαι πια μεγάλος.    
 - Αλήθεια; Κι εγώ σου λέω πως τα πιο καλύτερα παιγνίδια τα παίζω με μια γριά αρκούδα που ζει εδώ παραπέρα.   
 Είναι τόσο ευαίσθητη και τόσο αυθόρμητη που χαίρεται όταν κυλιόμαστε στις λάσπες κι όλο γελά και κάνει πλάκες και δεν ντρέπεται καθόλου όταν τα άλλα ζώα του δάσους μαζεύονται γύρω μας και γελάνε με τα αστεία μας.   
 - Άρα μπορώ κι εγώ να είμαι παιδί ακόμα.    
- Όλοι μας κρύβουμε ένα παιδί και πολλά άλλα πράγματα μέσα μας.  
 Κι όταν αγαπάμε τον εαυτό μας, αγαπάμε και τρέφουμε όλα τα κομμάτια μας. Και τα περιποιούμαστε.      
Φροντίζουμε και καλλιεργούμε τον δικό μας κήπο κάθε μέρα, όπως βλέπω να κάνει η γιαγιά μου με τον λαχανόκηπο στο πίσω μέρος από το σπίτι μας.       
Ξέρεις τι φρέσκα και λαχταριστά είναι τα ζαρζαβατικά της; Δεν έχω φάει καλύτερες σαλάτες!    
Έτσι κι εγώ φροντίζω κάθε μέρα τον κήπο μου και με καλοσύνη απομακρύνω τις σκέψεις που σαν ζιζάνια μπορεί να φυτρώνουν μέσα μου καμιά φορά και ποτίζω με χαρά τα δικά μου λαχανικά. 
 Και να δεις πως στον κήπο μου αυτό έχω πολλούς επισκέπτες: πουλιά, έντομα, σκαθάρια και πασχαλίτσες.     
 Τους αρέσει να έρχονται και να περνάμε καλά μαζί.  
 Όταν αγαπάμε, αυτή η αγάπη ακτινοβολεί προς όλες τις κατευθύνσεις κι όπως το φως τραβάει τις πεταλούδες έτσι κι αυτή τραβάει κοντά της τους ανθρώπους και τους γεμίζει κι αυτούς μ' αγάπη και περνάμε καλά.  
 - Δηλαδή εσύ έχεις πολλούς φίλους. - Χιλιάδες. Όταν αγαπάς, αγαπάς όλους κι όλα.     
 Δεν είναι δυνατόν να περιορίζεις την αγάπη σ΄ ένα, δυο ή δέκα ανθρώπους σ' όλη σου τη ζωή. Αγαπάς όλους τους ανθρώπους, αυτούς που ξέρεις αλλά κι αυτούς που δεν έχεις συναντήσει ακόμα. - Δεν είναι δύσκολο αυτό;       
 - Όχι. Όταν είσαι πραγματικά αυτό που είσαι, όταν απλώνεις το χέρι σου κι ανοίγεσαι, όταν εμπιστεύεσαι, όταν μοιράζεσαι κι όταν δίνεις και δέχεσαι, όταν λες "σ' αγαπώ", όταν συνδέεσαι με κάθε τι, τότε η ζωή έχει αξία και για σένα και για τους άλλους. Γίνεται ένα υπέροχο ταξίδι ανακάλυψης, μια υπέροχη περιπέτεια γεμάτη ευχάριστες εκπλήξεις, πλούσια σε εμπειρίες και ο κόσμος ξεδιπλώνεται πάντα μπροστά σου με χαρά. - Κι αν οι άλλοι δεν είναι σαν εσένα; - Φαντάσου, παππούλη, σ' όλα τα λιβάδια να φύτρωναν μόνο παπαρούνες. Θα ήταν ωραίες δεν λέω, αλλά πόσα θα χάναμε από την ομορφιά που μας δίνουν τα χαμομήλια, τα κυκλάμινα, τα κρινάκια, τα αγριοτριαντάφυλλα και οι μαργαρίτες!
 Έτσι, εγώ χαίρομαι που έχουμε τόσα πολλά λουλούδια. Και για φαντάσου η παπαρούνα να ζήλευε το αγριοτριαντάφυλλο και να ήθελε να αποκτήσει το άρωμά του! Θα πέθαινε από την προσπάθεια και δεν θα κατάφερνε και τίποτε, στο λέω. Γι' αυτό, λοιπόν, εγώ αγαπώ τους πάντες όπως είναι και δεν θέλω να τους αλλάξω. Kαι καθώς τα έλεγε αυτά, μια χρυσαφένια ηλιαχτίδα κάθισε στο πάνω μέρος του κεφαλιού του γέροντα και μετά χιλιάδες αστραφτερές ηλιαχτίδες τον κύκλωσαν από παντού. Και το πρόσωπο του γέροντα φώτισε κι άρχισε να αλλάζει. Να γίνεται πιο φρέσκο, πιο λαμπερό, πιο νέο. Δεν ήταν πια κουρασμένος. Σηκώθηκε στα πόδια του καθώς μια παρδαλή, χαρούμενη πεταλούδα ήρθε να σταθεί στην άκρη της μύτης του, προκαλώντας τον για παιχνίδι.  
Την κοίταξε με το ίδιο βλέμμα που σαν παιδί χρόνια πολλά πίσω κοίταζε τις πεταλούδες συλλογιζόμενος πόσα άραγε να βλέπουν στα ταξίδια τους.  
1301239Η Μαρία τον σκούντηξε ελαφρά στον αγκώνα γιατί μέχρις εκε
ί τον έφτανε τώρα που είχε σηκωθεί. - Έλα να την ακολουθήσουμε, παππού! Θα μας δείξει τον δρόμο της μεταμόρφωσης. Αληθινή αλχημεία σου λέω. Τώρα είναι η στιγμή, παππού. Kαι λέγοντας αυτά άρχισε να παίζει με την πεταλούδα κι ο γέροντας ξεχνώντας τα πάντα μπήκε στο παιγνίδι. Απ' τα γέλια τους αντήχησε το δάσος. Ο Ήλιος πλημμύρισε με φως. Οι δροσοσταλίδες στα κυκλάμινα στραφτοβολούσαν.  
Το ρέμα δυνάμωσε το τραγούδι του. Τα σκιουράκια χοροπήδαγαν κι αυτά, καθώς ο άλλοτε παππούς χοροπήδαγε σαν δεκάχρονο αγοράκι από δω κι από κει ξελιγωμένος στα γέλια. Κι όλη η Πλάση αντιλαλούσε τα λόγια του καθώς έλεγε και ξανάλεγε: - Σ΄ ευχαριστώ Μαρία-Αγάπη, σ' ευχαριστώ Αγάπη, σ'ευχαριστώ ................................................................    


Το "Μήνυμα της Αγάπης" , το ανακάλυψα τυχαία στο διαδίκτυο στην ιστοσελίδα www.cosmoanelixis.gr. Το παραπάνω γεμάτο σοφία και ευαισθησία παραμύθι για μικρούς και μεγάλους έχει γραφτεί από την ψυχοθεραπεύτρια Όλγα Γκουνή, μου άρεσε πάρα πολύ, με άγγιξε , με φώτισε και το δανείστηκα για να το μοιραστώ μαζί σας , συνοδεύοντάς το με λίγες δικές μου φωτό . Την ευχαριστώ πάρα πολύ !!

Δευτέρα 30 Απριλίου 2012

Καλή Πρωτομαγιά φίλοι και φίλες!!! Απολαύστε την φύση και χαμογελάστε!

00-kpr2.gif
 Ετήσια γιορτή, με παγκόσμιο χαρακτήρα των ανθρώπων της μισθωτής εργασίας. Με συγκεντρώσεις και πορείες, η εργατική τάξη βρίσκει την ευκαιρία να προβάλει τα κοινωνικά και οικονομικά της επιτεύγματα και να καθορίσει το διεκδικητικό της πλαίσιο για το μέλλον. Η Πρωτομαγιά είναι απεργία και όχι αργία, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα, αλλά και σε πολλές χώρες του κόσμου. Η Πρωτομαγιά, ως εργατική γιορτή, καθιερώθηκε στις 20 Ιουλίου 1889, κατά τη διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου της Δεύτερης Διεθνούς (Σοσιαλιστικής Διεθνούς) στο Παρίσι, σε ανάμνηση του ξεσηκωμού των εργατών του Σικάγου την 1η Μαΐου 1886, που διεκδικούσαν το οκτάωρο και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Κατέληξε σε αιματοχυσία λίγες μέρες αργότερα, με την επέμβαση της αστυνομίας και των μπράβων της εργοδοσίας. Τα γεγονότα του Σικάγου Τα εργατικά συνδικάτα των ΗΠΑ αποφάσισαν την έναρξη απεργιακών κινητοποιήσεων την 1η Μαΐου 1886 για το οκτάωρο, ωθούμενα από τις επιτυχημένες διεκδικήσεις των καναδών συντρόφων τους. Την περίοδο εκείνη το κανονιστικό πλαίσιο εργασίας στις ΗΠΑ ήταν σχεδόν ανύπαρκτο και οι εργοδότες μπορούσαν να απασχολούν το προσωπικό τους κατά το δοκούν, ακόμη και τις Κυριακές. Στην απεργία πήραν μέρος περίπου 350.000 εργάτες σε 1.200 εργοστάσια των ΗΠΑ. Την Πρωτομαγιά του 1886 έγινε στο Σικάγο η πιο μαχητική πορεία, με τη συμμετοχή 90.000 ανθρώπων. Στην κεφαλή της πορείας ήταν ο αναρχοσυνδικαλιστής Άλμπερτ Πάρσονς, η γυναίκα του Λούσι και τα επτά παιδιά τους. Το πρώτο αίμα χύθηκε δύο ημέρες αργότερα έξω από το εργοστάσιο ΜακΚόρμικ στο Σικάγο. Απεργοσπάστες προσπάθησαν να διασπάσουν τον απεργιακό κλοιό και ακολούθησε συμπλοκή. Η Αστυνομία και οι μπράβοι της επιχείρησης επενέβησαν δυναμικά. Σκότωσαν τέσσερις απεργούς και τραυμάτισε πολλούς, προκαλώντας οργή στην εργατική τάξη της πόλης. Την επομένη αποφασίστηκε συλλαλητήριο καταδίκης της αστυνομικής βίας στην Πλατεία Χεϊμάρκετ, με πρωτοστατούντες τους αναρχικούς. Η συγκέντρωση ήταν πολυπληθής και ειρηνική. Το κακό, όμως, δεν άργησε να γίνει. Οι αστυνομικές δυνάμεις πήραν εντολή να διαλύσουν δια της βίας τη συγκέντρωση και τότε από το πλήθος των απωθούμενων διαδηλωτών ρίφθηκε μια χειροβομβίδα προς το μέρος τους, η οποία εξερράγη, σκοτώνοντας έναν αστυνομικό και τραυματίζοντας δεκάδες. Η αστυνομία άνοιξε πυρ κατά βούληση κατά των συγκεντρωμένων, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν τουλάχιστον τέσσερις διαδηλωτές και να τραυματιστεί απροσδιόριστος αριθμός, ενώ έξι αστυνομικοί έχασαν τη ζωή τους από πυρά (φίλια ή των διαδηλωτών παραμένει ανεξακρίβωτο), ανεβάζοντας τον αριθμό τους σε επτά. Για τη βομβιστική επίθεση, που προκάλεσε τον θάνατο του αστυνομικού, κατηγορήθηκαν οι αναρχοσυνδικαλιστές Άουγκουστ Σπις, Γκέοργκ Έγκελ, Άντολφ Φίσερ, Λούις Λινγκ, Μίκαελ Σβαμπ, Σάμουελ Φίλντεν, Όσκαρ Νίμπι και Άλμπερτ Πάρσονς, που ήταν από τους οργανωτές της διαδήλωσης. Όλοι, εκτός του Πάρσονς και του Φίλντεν, ήταν γερμανοί μετανάστες. Η δίκη των οκτώ ξεκίνησε στις 21 Ιουνίου 1886. Ο εισαγγελέας Τζούλιους Γκρίνελ ζήτησε τη θανατική ποινή και για τους οκτώ κατηγορουμένους, χωρίς να προσκομίσει κανένα στοιχείο που να τους συνδέει με τη βομβιστική επίθεση. Απλώς, είπε ότι οι κατηγορούμενοι ενθάρρυναν με τους λόγους τους τον άγνωστο βομβιστή να πραγματοποιήσει την αποτρόπαια πράξη του, γι' αυτό κρίνονται ένοχοι συνωμοσίας. Από την πλευρά της, η υπεράσπιση έκανε λόγο για προβοκάτσια και συνέδεσε τη βομβιστική επίθεση με το διαβόητο πρακτορείο ντετέκτιβ «Πίνκερτον», που συχνά χρησιμοποιούσαν οι εργοδότες ως απεργοσπαστικό μηχανισμό. Οι ένορκοι εξέδωσαν την ετυμηγορία τους στις 20 Αυγούστου 1886 κι έκριναν ενόχους και τους οκτώ κατηγορούμενους. Οι Σπις, Έγκελ, Φίσερ, Λινγκ, Σβαμπ, Φίλντεν και Πάρσονς καταδικάστηκαν σε θάνατο, ενώ ο Νίμπι σε κάθειρξη 15 ετών. Μετά την εξάντληση και του τελευταίου ενδίκου μέσου, ο κυβερνήτης της Πολιτείας του Ιλινόις, Ρίτσαρντ Όγκλεσμπι, μετέτρεψε σε ισόβια τις θανατικές ποινές των Σβαμπ και Φίλντεν, ενώ ο Λιγκ αυτοκτόνησε στο κελί του. Έτσι, στις 11 Νοεμβρίου 1887 οι Σπις, Πάρσονς, Φίσερ και Έγκελ οδηγήθηκαν στην αγχόνη, τραγουδώντας τη «Μασσαλιώτιδα». Η δίκη των οκτώ θεωρείται από διαπρεπείς αμερικανούς νομικούς ως μία από τις σοβαρότερες υποθέσεις κακοδικίας στην ιστορία των ΗΠΑ. Στις 26 Ιουνίου 1893 ο κυβερνήτης του Ιλινόις, Τζον Πίτερ Άλτγκελντ παραδέχθηκε ότι και οι οκτώ καταδικασθέντες ήταν αθώοι και κατηγόρησε τις αρχές του Σικάγου ότι άφησαν ανεξέλεγκτους τους ανθρώπους του «Πίνκερτον». Ως μια ύστατη πράξη δικαίωσης έδωσε χάρη στους φυλακισμένους Φίλντεν, Νίμπε και Σβαμπ. Αυτό ήταν και το πολιτικό του τέλος. Αργότερα, ο επικεφαλής της αστυνομίας του Σικάγου, που έδωσε την εντολή για τη διάλυση της συγκέντρωσης, καταδικάσθηκε για διαφθορά. Μέχρι σήμερα παραμένει ανεξακρίβωτο ποιος ήταν ο δράστης της βομβιστικής επίθεσης.                         
Η Εργατική Πρωτομαγιά στην Ελλάδα       


  Στη χώρα μας, ο πρώτος εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς έγινε το 1893, στην Αθήνα, με πρωτοβουλία του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου του Σταύρου Καλλέργη. Η 1η Μαΐου ήταν Σάββατο και εργάσιμη. Έτσι, επελέγη η Κυριακή 2 Μαΐου, για να έχει η γιορτή μαζικό χαρακτήρα. Σύμφωνα με την εφημερίδα «Σοσιαλιστής», που εξέδιδε ο Καλλέργης, στις 5 το απόγευμα της Κυριακής συγκεντρώθηκαν στο Στάδιο πάνω από 2.000 σοσιαλιστές και εργαζόμενοι.         
 Η «Εφημερίς» τους υπολόγισε μόνο σε 200 και σημείωνε σε άρθρο της: «Οι πλείστοι εξ αυτών ήσαν εργάται, ευπρεπώς κατά το πλείστον ενδεδυμένοι, με ερυθράς κονκάρδας επί της κομβιοδόχης, και πολύ ήσυχοι άνθρωποι. Αυτοί είναι οι πρώτοι σοσιαλισταί εν Ελλάδι, και συνήλθον χθες εις το πρώτον αυτών εν Αθήναις συλλαλητήριον». Οι συγκεντρωμένοι ενέκριναν ψήφισμα το οποίο είχε ως εξής: «Συνελθόντες σήμερον την 2 Μαΐου, ημέραν Κυριακήν και ώραν 5 μ.μ. εν τω Αρχαίω Σταδίω, οι κάτωθι υπογεγραμμένοι μέλη του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου» και υπό μισθόν πάσχοντες εψηφίσαμεν: Α) Την Κυριακήν να κλείωσι τα καταστήματα, καθ' όλην την ημέραν, και οι πολίται ν' αναπαύωνται. Β) Οι εργάται να εργάζωνται 8 ώρας την ημέραν. Γ) Ν' απονέμηται σύνταξις εις τους εκ της εργασίας παθόντας και καταστάντας ανικάνους προς διατήρησιν εαυτών και της οικογενείας των. Δ) Το συμβούλιον του «Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου» να επιδώση το ψήφισμα εις την Βουλήν.» Το ψήφισμα επεδόθη, τελικά, στον Πρόεδρο της Βουλής την 1η Δεκεμβρίου 1893 από τον Σταύρο Καλλέργη. Ο πρωτοπόρος σοσιαλιστής ανήλθε στη συνέχεια στο δημοσιογραφικό θεωρείο και περίμενε με ανυπομονησία από τον Πρόεδρο της Βουλής να το εκφωνήσει. Αυτός κωλυσιεργούσε και «ησχολείτο εις την ανάγνωσιν ετέρων αναφορών προερχομένων εκ διαφόρων προσώπων και πραγματευομένων κατά το μάλλον και ήττον περί ανέμων και υδάτων», όπως έγραψε στον «Σοσιαλιστή». Ο Καλλέργης διαμαρτυρήθηκε μεγαλοφώνως και με εντολή του Προέδρου συνελήφθη για διατάραξη της συνεδρίασης. Οι στρατιώτες της φρουράς, αφού τον κτύπησαν με τα κοντάκια των όπλων τους, τον μετέφεραν στο αστυνομικό τμήμα, όπου παρέμεινε επί διήμερο. Στις 9 Δεκεμβρίου 1983 δικάστηκε και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 10 ημερών, τις οποίες εξέτισε στις φυλακές του Παλαιού Στρατώνα. Με τον περιπετειώδη αυτό τρόπο έληξε και τυπικά ο πρώτος εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς στην Ελλάδα.

Συνολικές προβολές σελίδας

Ο Καιρός.

....για να δούμε τι θα δούμε στην Τ.V.......

me