.....είπαν....

«Τρία πάθη, απλά, αλλά κατακλυσμιαία, εξουσιάζουν τη ζωή μου: Η λαχτάρα για αγάπη, η αναζήτηση της γνώσης και η ανυπόφορη θλίψη για τα βάσανα του ανθρώπινου είδους»

Noam Chomsky

Ενας ψεύτικος κόσμος!!!!!

Ενδιαφέρον μου φάνηκε το άρθρο της εφημερίδας τα ΝΕΑ, που δημοσιεύθηκε παλαιότερα(Αυγουστο 2011) κ το ' χα κρατήσει στα αρχεία μου, και πόσα πρέπει να ακούσουμε για να συνειδητοποιήσουμε πόσο ψεύτικος είναι ο κόσμος μας;
Και μήπως αντιδρούμε;; Αλήθεια μπορούμε;; Μήπως συνειδητοποιώντας την αλήθεια, σε όλες της τις διαστάσεις, βάζουμε λίγη ποιότητα στη ζωή μας αλλάζοντας το τρόπο που σκεφτόμαστε;; Συνεπώς και το τρόπο που βιώνουμε τις καταστάσεις;;

'Οι πλούσιοι...............

... ζητούν να φορολογηθούν περισσότερο ώστε να περιοριστούν τα ελλείμματα των χωρών τους που βασανίζουν τους φτωχούς. Τους πιστέψαμε.

Όλοι μιλούν...........

............ φυσικά ακόμη για εκείνο το άρθρο που έγραψε τις προάλλες ο μεγιστάνας των επενδύσεων Ουόρεν Μπάφετ στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης». Εμφανίζεται σε αυτό να τα σπάει με την κοινωνική του τάξη, ομολογώντας ότι οι πάμπλουτοι σαν κι αυτόν φορολογούνται πολύ λίγο. Με την ομολογία του απέσπασε την επιδοκιμασία των συνήθων «φιλελεύθερων προοδευτικών». Και οι συντηρητικοί έμειναν σιωπηλοί (δεν τον κατηγόρησαν για ροπή προς τον σοσιαλισμό). Όμως, ο Μπάφετ δεν είπε τίποτα που να μην έχει ξαναειπωθεί εδώ και χρόνια. Αυτό είναι το προνόμιο των ισχυρών: να σε ακούνε όλοι προσεκτικά, χωρίς να σε αγνοούν ή να σε προσβάλλουν. Και να σου απονέμουν εύσημα ακόμη και οι «προοδευτικοί» για την ανέλπιστη ευκαιρία που τους δίνεις να σε δουν σαν έναν άνθρωπο που στρέφεται εναντίον της ίδιας του της τάξης, ζητώντας περισσότερη δικαιοσύνη και ισότητα εν ονόματι της κοινωνικής αλληλεγγύης. Στάχτη στα μάτια. Και σημείο των εκρηκτικών καιρών που ζούμε (όπως μαρτυρούν οι πρόσφατες ταραχές στη Βρετανία). Η κοινωνιολόγος των πλουσίων Μονίκ Πενσόν-Σαρλό, που έγραψε το βιβλίο «Ο πρόεδρος των πλουσίων», δεν τους πιστεύει. Η πρότασή τους να δώσουν το κατιτί τους, λέει, είναι μια απόπειρα για τη νομιμοποίησή τους. Δεν είναι υποχρεωτικό. Και η ελεημοσύνη τους μοιάζει με έκτακτη εισφορά. «Αν ήθελαν πράγματι να κάνουν το καλό, θα πλήρωναν τους φόρους που τους πρέπουν», λέει η κοινωνιολόγος. «Με έναν πολύ απλό τρόπο: να φορολογούνται και αυτοί στην πηγή του εισοδήματος, όπως συμβαίνει και με τους εργαζομένους. Έτσι τα πλούτη τους δεν θα φυγαδεύονταν σε φορολογικούς παραδείσους. Τα μεγάλα πλούτη μοιάζουν με παγόβουνο. Από κάτω, υπάρχει εκατό φορές περισσότερο». Η Πενσόν-Σαρλό περιμένει και άλλες τέτοιες προσφορές αλληλεγγύης, μολονότι δεν πιστεύει καμία. Τις αποδίδει στον φόβο των «βαρβάρων», που όπως δείχνουν οι πρόσφατες ταραχές βρίσκονται ήδη προ των πυλών.

Για καλό...........

........ και για κακό, ο εγκέφαλος και η τσέπη του facebook, ο Πίτερ Τιλ, 43 ετών, ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο, ξεκινά το προσεχές έτος το πιο φιλόδοξο σχέδιό του: την ίδρυση μιας υπερπόντιας χώρας, εκεί κάπου «στο τέλος της γης και στη γη της αρχής», όπως έγραφε ο ποιητής Λόρενς Φερλινγκέτι. Με μικρές πλωτές πόλεις που θα είναι αγκυροβολημένες 200 μίλια στα ανοιχτά του Σαν Φρανσίσκο και θα μπορούν να φιλοξενήσουν εκατομμύρια «πολίτες» έως το 2050. Και εκεί, σε αυτά τα πλωτά κοινωνικά εργαστήρια, ο Πίτερ Τιλ ελπίζει να βρει επιτέλους την ασφάλεια που δεν βρήκε στον υπόλοιπο κόσμο, εφαρμόζοντας το κοινωνικό πείραμά του: μια κοινωνία ακραιφνώς φιλελεύθερη, χωρίς κοινωνική πρόνοια, χωρίς ελάχιστο εγγυημένο μισθό, χωρίς πολιτική, χωρίς κανόνες και νόμους.

Οι «βάρβαροι»...

... μπορεί μεν να βρίσκονται προ των πυλών, αλλά δεν διαθέτουν ναυτικό ακόμα''.

Φοβούνται πραγματικά οι πλούσιοι;; Τι φοβούνται;; Ποιος δείχνει διαθέσεις να τους βλάψει;; Τους προσέχουν όλοι, τους προστατεύουν, αφού αυτοί κρατούν τα ηνία της κάθε κοινωνίας, και ελέγχουν πολιτικούς και επιβάλλουν τις απόψεις τους.

Κι εμείς;; Απλές μαριονέτες;; Μας κουνούν τα σχοινιά και κάνουμε τις κινήσεις που μας έχουν προστάξει να κάνουμε;;; Φυσικά!!! Δυστυχώς!!,... όσο κι αν θέλουμε να  πιστεύουμε το αντίθετο,  δεν είμαστε κύριοι, όχι μόνο της ζωής μας, μα ούτε καν του εαυτού μας!!! 

 

Οι γυναίκες της δόξας και της τιμής!!

Είναι μικροκαμωμένη, με εύθραυστα δάχτυλα και γκρίζα κατσαρά μαλλιά. Ανοίγει το άλµπουµ με τις ασπρόµαυρες φωτογραφίες και τα κιτρινισµένα αποκόµµατα εφηµερίδων. Σε όλες βλέπεις το ίδιο κορίτσι, με τις κοτσίδες και τον αριθµό «606» στο στήθος. Πέρασαν 36 χρόνια από τότε που η Ζωζώ Χριστοδούλου έσπασε ένα ταµπού. 

Κάθεται με τα γόνατά της ενωµένα. Φοράει ένα πορτοκαλί μπλουζάκι από τους Ολυµπιακούς Αγώνες του 2004 και περιεργάζεται κειµήλια μιας άλλης εποχής: μετάλλια, κύπελλα και τρία φύλλα ελιάς πίσω από μια διάφανη ζελατίνα. «Είναι από το κλαδί ελιάς που μου έδωσαν στην εκκίνηση. Οταν τερµάτισα, απέµειναν αυτά...», λέει.
Το 1974 η Ζωζώ Χριστοδούλου έγινε η πρώτη γυναίκα στην Ελλάδα που έτρεξε στον Μαραθώνιο. Μέχρι τότε οι διοργανωτές των αγώνων δεν θεωρούσαν ότι οι γυναίκες έχουν το σθένος για να καλύψουν μεγάλες αποστάσεις.
Στους Ολυµπιακούς του ‘72 τις άφηναν να τρέχουν μέχρι 1.500 μέτρα.
Στον στίβο επικρατούσε το άβατο για τις γυναίκες έως το 1928.

Στους πρώτους νεώτερους Ολυµπιακούς Αγώνες το 1896, στη σκιά του Σπύρου Λούη ξεδιπλώθηκε η ιστορία της Σταµατίας Ρεβύθη. Η 30χρονη προσπάθησε να τρέξει στον Μαραθώνιο μαζί με τους άνδρες. Οι διοργανωτές τής το απαγόρευσαν. Τελικά διήνυσε τη διαδροµή μόνη της, την εποµένη του αγώνα, σε 5 ώρες και 30 λεπτά, αλλά δεν της επέτρεψαν να τερµατίσει μέσα στο Καλλιµάρµαρο.
Η Ζωζώ Χριστοδούλου αγάπησε το τρέξιµο από μικρή. Αλλά οι απαγορεύσεις και οι περιορισµοί δεν την προίκισαν με φιλοδοξίες για πολλά χιλιόµετρα. Το 1968 παρουσιάστηκε στον προπονητή Ηλία Αντζουλάτο ως αθλήτρια των 100 και 200 μέτρων. «Είδα όµως ότι ήταν μικρόσωμη και αργή και την έβαλα στις μεγάλες αποστάσεις», θυµάται ο κ. Αντζουλάτος.
Η αθλήτρια και ο προπονητής της έµαθαν από τις εφηµερίδες το 1974 ότι για πρώτη φορά θα έτρεχαν στον Μαραθώνιο της Αθήνας γυναίκες. Συνολικά 44, όλες από το εξωτερικό. «Τρίτη το έµαθα, Σάββατο έτρεξα», λέει η κ. Χριστοδούλου. Είχε ζητήσει από τους διοργανωτές να της επιτρέψουν να συµµετάσχει, αλλά χρειαζόταν να προσκοµίσει χαρτί γιατρού. Οταν οι γιατροί τη ρωτούσαν αν είχε κάνει προετοιµασία, απαντούσε αρνητικά. «Μου έλεγε ότι δεν μπορούσε να πει ψέµατα. Είχε μια μοναδική ευκαιρία και η ειλικρίνεια θα την κατέστρεφε», λέει ο κ. Αντζουλάτος. Τελικά ο καρδιολόγος Εµµανουήλ Χριστοδουλάκης έδωσε τη συγκατάθεσή του και η 23χρονη τότε αθλήτρια βρέθηκε στην αφετηρία.
«Πήγαινα με σκοπό να τερµατίσω. Πολλοί νόµιζαν πως ήθελα να αποδείξω ότι οι γυναίκες μπορούν. Αλλά εµένα δε με ενδιέφερε αυτό. Ηθελα να τρέξω», λέει η κ. Χριστοδούλου.
Ολοκλήρωσε τότε την προσπάθειά της σε 5 ώρες και ένα λεπτό. Τερµάτισε έκτη ανάµεσα στις γυναίκες και πέρασε κοντά στους 200 άνδρες. «Να σου πω πού κουράστηκα; Εδώ, στο στόµα», λέει. «Γιατί σε όλη τη διαδροµή ο κόσµος έλεγε:

“Η Ελληνίδα είσαι; Πρώτη θα βγεις!” και κουράστηκα στο στόµα από το να χαµογελάω...». 

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4600343

gianniotis: Το Κατά Λουκά Παπαδήμο ευαγγέλιον και οι 10 εντολές του

gianniotis: Το Κατά Λουκά Παπαδήμο ευαγγέλιον και οι 10 εντολές του

Αποφθέγματα αισιοδοξίας!

• Αισιοδοξία

- Σάμιουελ Τζόνσον
«Η συνήθεια να βλέπουμε την καλύτερη πλευρά κάθε γεγονότος έχει περισσότερη αξία από το να έχουμε χίλιες λίρες εισόδημα το χρόνο.» 

- Τόμας Κάμπελ
«Ο αισιόδοξος διακηρύσσει πως ζούμε με τις καλύτερες δυνατότητες που υπάρχουν στον κόσμο και ο απαισιόδοξος φοβάται μήπως αυτό είναι αλήθεια.» 

- Κάρολος Ντίκενς
«Σε λίγο το καθετί ξαναγεννιέται.»

- Νικολό Μακιαβέλι
«Είναι συνηθισμένο ελάττωμα στους ανθρώπους να μην ανησυχούν για την ενδεχόμενη τρικυμία, όταν επικρατεί νηνεμία.» 

- Βολτέρος
«Η αισιοδοξία είναι τρέλα, που θέλει να βλέπουμε το καθετί σωστό, κι όταν ακόμα είναι λάθος.» 

- Θεόκριτος
«Πρέπει να έχετε θάρρος, γιατί το αύριο ίσως είναι καλύτερο.»

11 ΠΥΛΗ.

''Ώρα μηδέν '' για τη χώρα;;; Μην απογοητεύεστε! Η Ελλάδα ''ποτέ δεν πεθαίνει''!!!!!!!!!!! Έχουμε 6 μέρες ακόμη...κάτι θα συμβεί. 
11/11/'11 θα έχουμε  σε λίγες μέρες από σήμερα....και είναι σημαντική ημερομηνία για όσους......................έχουν το εσωτερικό φως μέσα τους! Μπορεί λοιπόν να τη γλυτώσουμε!!!!!!!!!!

   

Κατά τη μεταφυσική ερμηνεία, το 11:11 είναι ένα "καμπανάκι" εσωτερικής αφύπνισης που μπορεί να συμβαίνει εντελώς τυχαία, αλλά να επηρεάζει καθοριστικά την πνευματική πορεία του ανθρώπου! Λαμβάνοντας ως δεδομένο πως το 11:11 βρίσκεται ήδη στην κυτταρική μας μνήμη πριν ακόμη γεννηθούμε, οι υποστηρικτές αυτής της θεωρίας λένε πως κάθε φορά συναντάμε το 11:11 αυτά τα κύτταρα μνήμης διεγείρονται. Από κάποια χρονική στιγμή και μετά, το άτομο που βιώνει το φαινόμενο, αισθάνεται σαν να έρχεται αντιμέτωπο με μία "ξεχασμένη ανάμνηση"! "Είναι ένα πολύ καλό σημάδι, πως βρισκόμαστε στον σωστό δρόμο πνευματικής αφύπνισης" προσθέτουν!
Εγώ πάντως κοιμάμαι τον ύπνο του αδίκου μια και δεν μου διεγείρει καμιά ανάμνηση  αυτό το 11:11!
Τέλος πάντων με μένα θα ασχοληθούμε; 
Το γεγονός είναι σημαντικό για όσους πιστεύουν σ' αυτά....
 Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλον τον κόσμο υποστηρίζουν πως σε καθημερινή βάση έρχονται αντιμέτωποι με το "φαινόμενο 11:11", δηλαδή κοιτούν τα ρολόγια τους, ή κάποια ηλεκτρονική συσκευή που δείχνει την ώρα ακριβώς στις 11:11, θαρρείς και κάποιος έχει ρυθμίσει το "εσωτερικό τους ρολόι" να κάνουν κάτι τέτοιο. Άλλοι βλέπουν τον αριθμό να επαναλαμβάνεται συνεχώς μπροστά τους σε πινακίδες αυτοκινήτων προϊόντα, αποδείξεις λογαριασμών κλπ.


Η κοινή λογική λέει πως πρόκειται για σύμπτωση στην οποία δίνουμε ιδιαίτερη σημασία ακριβώς γιατί κάποιος μας το επισήμανε! "Με την ίδια λογική καθημερινά μπορεί να κοιτάξουμε το ρολόι μας και να είναι 11:12 αλλά αυτό δεν θα το καταγράψει το μυαλό μας", λένε!


  Κι όμως, εκείνοι που ζουν το φαινόμενο 11:11, επιμένουν πως η συχνότητά του είναι τέτοια που αποκλείει την πιθανότητα του τυχαίου γεγονότος. Η μεταφυσική εξήγηση του φαινομένου, είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτή σε ανθρώπους που δεν έχουν ασχοληθεί με τέτοια θέματα.


Άρα, σε 6 μέρες κάτι θα γίνει....καλό ή κακό δεν ξέρω, που θα πάρει τα φώτα της δημοσιότητας από μας. Και έτσι μπορούμε να ''φαγωθούμε'' μεταξύ μας άνετα! Χωρίς υποκριτικές συμπεριφορές και φράσεις  του τύπου'' για το καλό της πατρίδας, για την ασφάλεια των πολιτών, για να σώσουμε το Έθνος.....ψιτ, θα πούμε τότε, δεν σας ακούει κανείς!!!!!!!
Οπότε βγάλτε τα ξίφη!!!!!!!!!!!!!!!Οι καρέκλες σας καλούν!!!!!!!!!
Τότε λοιπόν η κοινή γνώμη θα είναι στραμμένη στο σημαντικό που θα συμβεί στη γη, και  θα ''αποκαλυφθεί'' στην ανθρωπότητα  ο τρόπος ώστε να καταφέρει να πραγματοποιήσει το καθοριστικό "άλμα συνείδησης" το 2012!!!!!!!!!!!!!!!!
Ή κατά άλλους, θα γίνει κάτι  που θα είναι η αρχή ριζικών αλλαγών για τον πλανήτη και το μέλλον του! 
Να πω την μαύρη μου αλήθεια αυτές οι ριζικές αλλαγές έχουν έλθει νωρίτερα....τις ζούμε ήδη....αλλά μήπως δεν είναι αυτές;;;

Οι εργάτες του φωτός πάντως εργάζονται εδώ και χρόνια πυρετωδώς!!!!!
 Οι ίδιοι υποστηρίζουν πως πρόκειται για κάποιες " φωτισμένες ψυχές με ιδιαίτερες ικανότητες, που κατά καιρούς ενσαρκώνονται στη Γη, με σκοπό να βοηθήσουν την ανθρωπότητα να ξεπεράσει τους φόβους της και να βαδίσει σε μια νέα εποχή"! Το 11:11 είναι ο τρόπος μέσα από τον οποίο καταφέρνουν να συγκεντρώνουν "φως" και αποστολή τους να κρατήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο "φως" στον πλανήτη Γη! 
 


  Κατά μία θεωρία τις 11/01/1991, εκατοντάδες "εργάτες του φωτός" μαζί με χιλιάδες "φωτισμένους ανθρώπους" ξεκίνησαν ένα δύσκολο και χρονοβόρο πείραμα: την προσπάθεια να "ξεκλειδώσουν" και να ενεργοποιήσουν την πρώτη από τις 11 Πύλες, όπως τις αποκαλούν! Η προσπάθειά τους συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια με την ομάδα να επιχειρεί να κάνει κάτι ανάλογο κάθε 3 ή 4 έτη με την 2η, 3η, 4η κλπ "Πύλη".
 Η προκαθορισμένη διάρκεια του πειράματός τους ήταν 20 χρόνια! Ξεκίνησε το 1992 και θα ολοκληρωθεί στις 11 Νοεμβρίου 2011, δηλαδή στις 11/11/11! Αυτό που δεν διευκρινίζεται είναι τι θα συμβεί με την "ενεργοποίηση της 11ης Πύλης" είτε αυτή πετύχει, είτε όχι!
Χρειαζόμαστε φως....επειγόντως φως πνευματικό....φως να μας αφυπνίσει ως πολίτες και να δούμε ολοκάθαρα πού βαδίζουμε...

Φυσικά υπάρχουν και εκείνοι  που υποστηρίζουν ότι δεν θα συμβεί απολύτως τίποτε.....Ένα θα τους πω: μην απογοητεύεστε.Δεν θα ναι τα πράγματα ανιαρά.  Ξέρουμε ως χώρα να κρατάμε το ενδιαφέρον του κόσμου ολόκληρου...... η Ελλάδα δεν έσβησε από το χάρτη οπότε όλα τα φώτα στην ''πίστα''! Ήδη χορεύουμε κάτω από τους ήχους τροϊκανής μουσικής.....ως τις  11 ίσως χορέψουμε και άλλους χορούς. Τα όργανα έχουν ξεκινήσει το ζέσταμα!!!!!!!!!!!!!!!!
Τώρα βέβαια αυτές οι πύλες με προβληματίζουν.....Μπορεί να θεωρούν ''φωτισμένα μυαλά  '' τα δικά τους οι της ΕΕ και να ανοίξουν τη  δική τους πύλη εξόδου για μας...Λέτε;;;;;;;;;

Σκέψεις για το μέλλον μας εφ΄οσον οι πολιτικές εξελήξεις τρέχουν...και το μέλλον μας αβέβαιο...

Πάμε για εκλογές;;; Όπως φαίνεται εκεί θα καταλήξουν οι εξελίξεις που τρέχουν........
Είναι γεγονός ότι το δημοψήφισμα αιφνιδίασε τους πάντες. Τις αντιδράσεις τις γνωρίζουμε όλοι....Όμως το δημοψήφισμα είναι εργαλείο της άμεσης δημοκρατίας.
Θα έπρεπε να ήταν επιβεβλημένο στη χώρα μας, στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία. Και το αποτέλεσμά του να είναι δεσμευτικό και σεβαστό από το σύνολο και του πολιτικού κόσμου και του λαού. Αυτό είναι δημοκρατία.
Ήρθε αργά, λένε οι ενάντιοι. Θα προκαλέσει μεγάλα προβλήματα στη χώρα λένε οι πολιτικοί που χαρακτηρίζουν την ανακοίνωση του ως ανεύθυνη πράξη και επικίνδυνη.
Η ουσία είναι μία: οι πολιτικοί μας που ψηφίζουμε για να διαχειρίζονται τις τύχες μας δεν μας εμπιστεύονται! Δεν εμπιστεύονται την κρίση μας, για προβλήματα σοβαρά που αντιμετωπίζει η χώρα. Εγώ έτσι το εκλαμβάνω. Μήπως είμαστε ανώριμοι;; Παρασυρμένοι;;; Παραπληροφορημένοι;;;
Διάβασα και άκουσα πολλά. 
Πολλά με προβλημάτισαν, άλλα με έκαναν να γελάσω και ας βρισκόμαστε σε δύσκολη στιγμή. 
Μήπως όμως έχουν δίκιο όσοι πιστεύουν ότι είναι ένα επικίνδυνο ρίσκο;;; Ότι μπορεί να κινδυνέψει η θέση της χώρας στην ΕΕ;;;
Η αλήθεια είναι ότι πολλοί μιλούν  για έξοδο από την ΕΕ και επαναφορά της δραχμής. Κατά τη γνώμη μου είναι ουτοπικό να λέμε ότι θα είμαστε καλύτερα με τη δραχμή, μακριά από την ΕΕ.
Και εξηγώ: Θα περάσουμε δύσκολα στην αρχή όταν θα επαναφέρουμε ως νόμισμά μας τη δραχμή, αλλά δεν είναι μόνον η αρχή. Πώς θα τα βγάλει η χώρα πέρα μέσα σε ένα παγκοσμιοποιημένο οικονομικά περιβάλλον που θέλει ισχυρά νομίσματα για να υπάρχει η βάση για ισχυρή οικονομία;;
Και τι θα γίνει με το χρέος που θα πρέπει να πληρωθεί όχι σε δραχμές φυσικά;;;;;;;;Να το διαγράψουμε είναι η θέση κάποιων.           

 




Δηλαδή, αν κατάλαβα καλά, δανειστήκαμε ωραία και καλά μερικά δισ, τα κατασπαταλήσαμε και θα πούμε ''όχι κύριοι δεν σας χρωστάμε τίποτε. Γιατί έτσι θέλουμε και έτσι αποφασίζουμε''!  Και οι δανειστές μας θα δεχθούν την απόφασή μας να χάσ

ουν πολλά, να καταρρεύσουν οι τράπεζές τους, να δεχθούν μεγάλο πλήγμα οι χώρες τους και θα μας αφήσουν ήσυχους!
Δεν ξέρω πώς να το χαρακτηρίσω αυτό...όνειρο θερινής νυκτός;;; παιδιάστικη ανωριμότητα;;;;;παπαγάλισμα άλλων που δεν λένε τις επιπτώσεις;;;
Από ότι ξέρω ως χώρα, εισάγουμε τα περισσότερα από αυτά που καταναλώνουμε  Πρώτες ύλες, μηχανήματα, είδη διατροφής κλπ...από πού θα τα εισάγουμε μετά την έξοδό μας από την ΕΕ;;; Γιατί δεν πιστεύω να θεωρεί κανείς ότι θα συνεχίσουμε να έχουμε εμπορικές συναλλαγές μετά από την έξοδό μας από την ΕΕ.....και όταν θα έχουμε καταφέρει μεγάλο πλήγμα στις ευρωπαϊκές χώρες...
Και να μην ξεχνάμε τα θέματα της εξωτερικής μας πολιτικής που είναι ανοικτά.
Χωρίς συμμάχους ή ''συμμάχους'' έστω, καμιά χώρα δεν στέκει. Πόσο μάλλον μια μικρή αδύναμη χώρα.
Πολλά ακούγονται και για πραξικοπήματα, πολλοί νοσταλγοί της Χούντας ''ξύπνησαν '' και ονειρεύονται '' εθνοσωτήρες'' !!!!!!!!!!!!!!!!!Αν είναι δυνατόν!!!!!!!! 

 
Να αποκτήσουμε την ανεξαρτησία μας, υποστηρίζουν κάποιοι. Εκτός ΕΕ, με τη δραχμούλα μας θα είμαστε ανεξάρτητοι και ελεύθεροι............Για να δούμε...πότε ακριβώς στην ιστορία μας-- θυμίστε μου σας παρακαλώ--ήμασταν ανεξάρτητοι;; Ποια χώρα είναι σήμερα ανεξάρτητη, ελεύθερη χωρίς δεσμεύσεις και έλεγχο;;;;;;;
Αν η εποπτεία της Τρόικα μας καταργεί την εθνική μας ανεξαρτησία, ας προσέχαμε όταν δανειζόμασταν κατά κόρον. Εμένα πάντως η τράπεζα κρατά τα συμβόλαια του σπιτιού μου μέχρι να αποπληρώσω το δάνειο.....έτσι δε γίνεται;;; 

Ας προσέχαμε ποιους ψηφίζαμε, ας ελέγχαμε πού σπαταλούσαμε τόσα χρήματα...τώρα είναι αργά!!!!!!!
Το ''πριν τις εκλογές'' με βρίσκει με ανέργους στην οικογένεια, με μειωμένο εισόδημα, με ανασφάλεια και φόβο.
Το ''μετά τις εκλογές'' για μένα θα είναι συνέχιση της λιτότητας, της ανασφάλειας και του φόβου. Με όποια κυβέρνηση....ας ελπίσουμε να μη ζήσουμε το χάος!
Ένα όμως μου προκαλεί απορία: με το δημοψήφισμα σύσσωμη η αντιπολίτευση αντέδρασε, ζητάει εκλογές...Είναι καιρός να φύγει η κυβέρνηση, είπαν. Να φύγει λέω και εγώ, μόνο που δεν ξέρω ποιος θα είναι καλό να έρθει. Η απορία μου όμως έγκειται στο γεγονός ότι όσο μας ''ξεζούμιζε'' η κυβέρνηση, εμάς τους απλούς πολίτες, τους μισθωτούς και συνταξιούχους, εκτός από κάποιες διαμαρτυρίες και διαφωνίες δεν αποφάσισε κανείς  να ρίξει την κυβέρνηση. Και τρόποι υπάρχουν. Η απειλή παραίτησης της ΝΔ, η αποστασιοποίηση από τις αποφάσεις της κυβέρνησης από τους βουλευτές της, είναι μερικοί τρόποι...
Κι όμως τόσο καιρό δεν έγινε κάτι....
Τώρα ενοχλήθηκαν οι τραπεζίτες, οι δικαστικοί, οι λοιποί ''καρχαρίες'' των κλειστών επαγγελμάτων που έφτασε η ώρα τους .....μήπως λέει κάτι αυτό;;;;;;;;;
Ας ελπίσουμε να μην τρέξουν οι εξελίξεις πιο γρήγορα από μας.......
Ας ελπίσουμε ότι θα τις προλάβουμε!!!!!!!!!!
Το θέμα είναι εμείς ως πολίτες ώριμοι και κατασταλαγμένοι, να πάρουμε απόφαση ότι δεν γίνεται ομελέτα χωρίς να σπάσεις αυγό. Δεν είναι κράτος αυτό που έχουμε...Δεν είμαστε παραγωγικοί..........Δεν είναι δυνατόν να φωνάζουμε τώρα που μας ζητάνε τα δανεικά πίσω και να ζητάμε τη ζωή μας όπως ήταν με τα δανεικά.............Είναι ουτοπικό, οξύμωρο και αδιέξοδο!!!!!!
Πρέπει να δείξουμε σε όλους αυτούς που θα ζητήσουν τη ψήφο μας, θεωρώντας μας υπεύθυνους και σοβαρούς πολίτες μόνο πριν τις εκλογές, ότι δεν δεχόμαστε άλλα ψέμματα. Θέλουμε το κράτος που αξίζουμε και όποιος πολιτικός δεν μπορεί να μας το προσφέρει να πάει σπίτι του.
Αλλά και εμείς να δουλέψουμε....Χωρίς προσπάθεια και θυσίες δεν γίνεται τίποτε.......

 

«Αν ήταν στη ζωή μου να διάλεγα ένα ψυχικό οδηγό, ένα Γκουρού, όπως λένε οι Ιντοί, ένα Γέροντα, όπως λένε οι καλόγεροι στο 'Αγιον'Ορος, σίγουρα θα διάλεγα το Ζορμπά»

"Αν ήταν στη ζωή μου να διάλεγα"
( ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ ) : 
ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ
«Αν ήταν στη ζωή μου
να διάλεγα ένα ψυχικό οδηγό,
ένα Γκουρού, όπως λένε οι Ιντοί,
ένα Γέροντα, όπως λένε οι καλόγεροι στο 'Αγιον'Ορος,
σίγουρα θα διάλεγα το Ζορμπά»
...Γιατί αυτός είχε ό,τι χρειάζεται ένας καλαμαράς για να σωθεί: την πρωτόγονη ματιά που αδράχνει ψηλάθε σαϊτευτά τη θροφή της, τη δημιουργικιά, κάθε πρωί ανανεούμενη αφέλεια να βλέπει ακατάπαυτα για πρώτη φορά τα πάντα και να δίνει παρθενιά στα αιώνια καθημερινά στοιχεία -αγέρα, θάλασσα, φωτιά, γυναίκα, ψωμί, τη σιγουράδα του χεριού, τη δροσεράδα της καρδιάς, την παλικαριά να κοροϊδεύει την ίδια του την ψυχή, σα νά'χε μέσα του μια δύναμη ανώτερη από την ψυχή, και τέλος το άγριο γάργαρο γέλιο, από βαθιά πηγή, βαθύτερο από το σπλάχνο του ανθρώπου, που ανατινάζουνταν απολυτρωτικό στις κρίσιμες στιγμές από το γέρικο στήθος του Ζορμπά, ανατινάζουνταν και μπορούσε να γκρεμίσει -και γκρέμιζε- όλους τους φράχτες -ηθική, θρησκεία, πατρίδα- που άσκωσε γύρα του ο κακομοίρης ο φοβητσιάρης ο άνθρωπος, για να κουτσοπορέψει ασφαλισμένα τη ζωούλα του.

1901. Τελειόφοιτος του Γυμνασίου Ηρακλείου.

'Οταν συλλογίζουμαι με τι θροφή τόσα χρόνια με τάιζαν τα βιβλία κι οι δασκάλοι, για να χορτάσουν μια λιμασμένη ψυχή, και τι λιονταρίσιο μυαλό για θροφή με τάισε ο Ζορμπάς σε λίγους μήνες, δύσκολα μπορώ να βαστάξω την πίκρα μου και την αγανάκτηση.
Πως να θυμηθώ και να μη θεριέψει η καρδιά μου τις κουβέντες που μου 'κανε, τους χορούς που μου χόρευε, το σαντούρι που μου έπαιζε, σ' ένα ακρογιάλι της Κρήτης όπου ζήσαμε έξη μήνες, με πλήθος εργάτες, σκάβοντας για να βρούμε τάχα λιγνίτη. Ξέραμε καλά κι οι δυο μας πως ο πραχτικός αυτός σκοπός ήτανε στάχτη για τα μάτια του κόσμου, εμείς βιαζόμαστε πότε να βασιλέψει ο ήλιος, να σκολάσουν οι εργάτες, να στρωθούμε οι δυο μας στην αμμουδιά, να φάμε το χωριάτικο νόστιμο φαΐ μας, να πιούμε το μπρούσκο κρητικό κρασί μας και να κινήσουμε την κουβέντα.
Εγώ σπάνια μιλούσα, τι να πει ένας "διανοούμενος" σ' ένα Δράκο; Τον άκουγα να μου μιλάει για το χωριό του στον 'Ολυμπο, για τα χιόνια, τους λύκους, τους κομιτατζήδες, την 'Αγια-Σοφιά, το λιγνίτη, τις γυναίκες, το Θεό, την πατρίδα και το θάνατο -και ξάφνου, όταν πλαντούσε και πια δεν τον χωρούσαν τα λόγια, τινάζουνταν απάνω στα χοντρά χαλίκια του γιαλού κι άρχιζε να χορεύει. Γερός, ορθόκορμος, κοκαλιάρης, με αναγερτό το κεφάλι, με καταστρόγγυλα μικρά μάτια σαν πουλιού, χόρευε και σκλήριζε και χτυπούσε τις αδρές πατούσες στο γιαλό και πιτσίλιζε με θάλασσα το πρόπωπό μου.
Αν άκουγα τη φωνή του, την κραυγή του, η ζωή μου θα είχε πάρει αξία. θα ζούσα μ' αίμα και σάρκα και κόκαλα ό,τι τώρα χασισοπότικα στοχάζουμαι κι ενεργώ με χαρτί και καλαμάρι. Μα δεν τόλμησα, έβλεπα το Ζορμπά μεσάνυχτα να χορεύει χλιμιντρίζοντας και να μου κράζει να τιναχτώ κι εγώ από το βολικό καβούκι της φρονιμάδας και της συνήθειας και να φύγω για τα μεγάλα, τ' αγύριστα ταξίδια μαζί του, κι έμενα ασάλευτος, τουρτουρίζοντας.

1915

Πολλές φορές έχω ντραπεί στη ζωή μου, γιατί έπιασα την ψυχή μου να μην τολμάει να κάνει ό,τι η ανώτατη παραφροσύνη -η ουσία της ζωής- μου φώναζε να κάμω, μα ποτέ δεν ντράπηκα για την ψυχή μου όσο μπροστά στο Ζορμπά.
Η επιχείρηση του λιγνίτη πήγε κατά διαβόλου. Ο Ζορμπάς κι εγώ κάμαμε ό,τι μπορούσαμε για να φτάσουμε, γελώντας, παίζοντας, κουβεντιάζοντας, στην καταστροφή. Δε σκάβαμε να βρούμε λιγνίτη, αυτό ήταν μια αφορμή για τους απλοϊκούς φρόνιμους ανθρώπους, "για να μη μας πάρουν με τις λεμονόκουπες" έλεγε ο Ζορμπάς και σκούσε στα γέλια. «Μα εμείς, αφεντικό" (μ' έλεγε αφεντικό και γελούσε) "εμείς αφεντικό, έχουμε άλλους, μεγάλους σκοπούς. -Ποιους, μωρέ Ζορμπά;» τον ρωτούσα. « Σκάβουμε για να δούμε, λέει, τι δαιμόνους έχουμε μέσα μας.»
Γρήγορα είχαμε φάει ό,τι μου' χε δώσει ο κακόμοιρος ο θειος μου, για ν' ανοίξω, λέει, γραφείο, απολύσαμε τους εργάτες, ψήσαμε ένα αρνί, γεμίσαμε ένα βαρελάκι κρασί, στρωθήκαμε στο ακροθαλάσσι, όπου βρίσκουνταν τ' ορυχείο, αρχίσαμε να τρώμε και να πίνουμε, πήρε ο Ζορμπάς το σαντούρι του, σήκωσε το γέρικο λαιμό, άρχισε τον αμανέ. Τρώγαμε, πίναμε, ποτέ δε θυμούμαι να' χα τόσο κέφι, ο Θεός συχωρέσει την επιχείρηση, φωνάζαμε, ο Θεός συχωρέσει τη μακαρίτισσα, ζωή σε λόγου μας, πάει στο διάολο ο λιγνίτης.
Τα ξημερώματα χωρίσαμε. Εγώ τράβηξα πάλι για τα χαρτιά και τα μελάνια, αγιάτρευτα λαβωμένος από την αιματωμένη σαΐτα που δεν ξέρουμε πως να την πούμε και τη λέμε πνεύμα. Αυτός πήρε καταβορρά και καταστάλαξε στη Σερβία, σ' ένα βουνό κοντά στα Σκόπια, όπου ξετόπωσε, λέει, πλούσια φλέβα λευκόλιθο, τύλιξε μερικούς παραλήδες, αγόρασε σύνεργα, στρατολόγησε εργάτες κι άρχισε πάλι ν' ανοίγει μέσα στη γης γαλαρίες. Τίναξε βράχους, έφτιαξε δρόμους, έφερε νερό, έχτισε σπίτι, παντρεύτηκε, γέρος κοτσονάτος, μιαν όμορφη γλεντοχήρα, τη Λιούμπα, κι έκαμε κι ένα παιδί μαζί της.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ'' Ο Ιδεολόγος της ελευθερίας''

’Και ποια είναι η πιο αψηλή εντολή; Ν’ αρνηθείς όλες τις παρηγοριές-θεούς, πατρίδες, ηθικές, αλήθειες - ν’ απομείνεις μόνος και ν’ αρχίσεις να πλάθεις εσύ, με μοναχά τη δύναμή σου, έναν κόσμο που να μην ντροπιάζει την καρδιά σου... Ποια ‘ναι η πιο αντρίκια χαρά; Ν’ αναλαβαίνεις την πάσα ευθύνη’’.   

Ποιος ήταν τελικά ο Νίκος Καζαντζάκης; Ο Μιχάλης και η Μαριγώ Καζαντζάκη ‘’πρόλαβαν’’ πριν πεθάνουν να πληροφορηθούν ότι ο γιος τους ήταν αναρχικός, κομμουνιστής, άθεος, μηδενιστής, που όταν έφτανε για επίσκεψη στην Κρήτη πρώτο μέλημα της αστυνομίας ήταν να τον καλεί και να του κάνει συστάσεις, για να μη δημιουργήσει κι εκεί προβλήματα. Μάλιστα σε μια από τις επισκέψεις του στην Κρήτη του ζήτησαν να κάνει και γραπτή δήλωση για την ως τότε δράση του και να εκθέσει τα κοινωνικά του φρονήματα. Το μόνο που ποθούσε βαθιά μες την ψυχή του ο Καζαντζάκης δεν ήταν τίποτε άλλο παρά αυτό που έγραφε στο φίλο του Δημήτριο Καλογερόπουλο το 1908 από το Παρίσι: ‘’Θέλω να σχηματίσω μια ατομική, δική μου αντίληψη της ζωής, μια θεωρία του κόσμου και του προορισμού τ’ ανθρώπου και σύμφωνα μ’ αυτήν, συστηματικά και με ορισμένο τρόπο και πρόγραμμα, να γράφω ό,τι γράφω’’. Γι’ αυτό ο Καζαντζάκης έγινε πολίτης του κόσμου. Δεν τον χωρούσε ο τόπος, όπου κι αν πήγαινε. Έψαχνε, αναζητούσε, δεν ησύχαζε ποτέ. Κέρδισε επάξια τον τίτλο του cosmopolitism universalis, ποτέ όμως δεν αποποιήθηκε την ταυτότητα του Έλληνα, κυρίως δε του Κρητικού. Λέγεται ότι σ’ όποιο μέρος του κόσμου κι αν ταξίδευε, κρατούσε πάντα μια χούφτα χώμα από τη γη που τον γέννησε. ‘’Όπου παώ κρατώ πάντα ανάμεσα στα δόντια μου σα φύλλο δάφνης την Ελλάδα’’, έλεγε με υπερηφάνεια. Ο Νίκος Καζαντζάκης προτίμησε τον άχαρο και μη αποδεκτό ρόλο του αιώνιου αναζητητή και στοχαστή× αποδέχτηκε τις συνέπειες επιφυλάσσοντας στον εαυτό του μια προμηθεϊκά απάνθρωπη μεταχείριση, σαν ισοβίτης σε μια φυλακή δικής του επινόησης, με αόρατα δεσμά. Μοναχικός και κάποιες φορές εξαιρετικά ενδοστρεφής. Πικραμένος από την απόρριψη όσων εθελοτυφλούσαν μπροστά στο εξαίρετο έργο ενός λαμπρού επιστήμονα, τιμητή του πνεύματος, λάτρη της αναζήτησης της αλήθειας, σπουδαίο άνθρωπο, κήρυκα της ελευθερίας....  

Η πολιτική ταυτότητα ενός ανήσυχου πνεύματος

Αν κάποιος προσπαθήσει να σκιαγραφήσει το πορτρέτο του Καζαντζάκη παραλείποντας να αναφερθεί στην πολιτική του οντότητα ως λογοτέχνη αλλά και στην πολιτική του σταδιοδρομία ως ανθρώπου, τότε σίγουρα θα έχει αποτυχεί, διότι ο Καζαντζάκης ήταν μια βαθύτατα πολιτική ύπαρξη που χάραξε μια εξέχουσα πορεία στην ιστορία των πολιτικών θεσμών της Ελλάδας. Μπροστά στα μάτια του αποθεώνεται το όραμα της Μεγάλης Ελλάδας, εμπνευστής του οποίου είναι ο Ελευθέριος Βενιζέλος και παίρνει σάρκα και οστά ο πόθος για το ‘’Μεγάλο Ξημέρωμα’’ όπως χαρακτηρίζει τη Μεγάλη Ιδέα. Ο Καζαντζάκης τρέφει αισθήματα θαυμασμού για το Βενιζέλο, τον οποίο είχε την ευκαιρία να ζήσει από κοντά όταν υπηρετούσε στο ιδιαίτερο γραφείο του ως εθελοντής στη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων. Τον θεωρούσε ικανό και άξιο να πραγματώσει το μεγάλο ιδεώδες. Δε θα υπηρετούσε άλλωστε στην κυβέρνησή του το 1919 ως Γενικός Διευθυντής στο Υπουργείο Περιθάλψεως ούτε θα αναλάμβανε τη βαριά ευθύνη να μεταφέρει τους Έλληνες του Καυκάσου στη χώρα μας. Μετά τον όλεθρο της Μικρασιατικής Καταστροφής ο Καζαντζάκης θρηνεί στα συντρίμμια της λαβωμένης αξιοπρέπειας των Ελλήνων και απογοητευμένος καθώς είναι ρίχνει τις ευθύνες στο Βενιζέλο. Το 1922 μυείται στον Σοσιαλισμό και δύο χρόνια αργότερα, το 1924, ιδρύει την πρώτη ‘’Πολιτική Σοσιαλιστική Ομάδα’’ στο Ηράκλειο και κάνει έμβλημα της δράσης του το τρίπτυχο της πολιτικής του φιλοσοφίας: Ελευθερία – Δημοκρατία - Σοσιαλισμός. Συλλαμβάνεται, όμως, ως κομμουνιστής λόγω του γενικότερου αναβρασμού που επικρατεί μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Ακολουθεί από το 1929 κι εξής μια περίοδος πολιτικού αποπροσανατολισμού για τον Καζαντζάκη μέχρι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο που βιώνει έντονα έναν ώριμο εθνικισμό κατά τον πολιτικό συγγραφέα Bien.....   

Η δύναμη της φιλίας

Τα πρόσωπα άλλωστε που έμειναν φίλοι πραγματικοί για τον Καζαντζάκη μέχρι το τέλος της πολυτάραχης ζωής του ήταν λίγα, διότι ο Καζαντζάκης ήταν ένας ιδιόρρυθμος άνθρωπος που έβρισκε ευχαρίστηση στην ακατάπαυτη εργασία, στον μόχθο και την ατέρμονη προσπάθεια. Απομονωνόταν για πολύ καιρό για ν’ αφιερωθεί στην πιο μεγάλη αγάπη της ζωής του, τη συγγραφή και τη μελέτη. Αναφέρει χαρακτηριστικά σε κάποιο από τα έργα του:του φέρνει καρπό’’....’’Μια από τις πιο νόμιμες χαρές του ανθρώπου είναι, θαρρώ, να μοχτάει και να βλέπει πως ο μόχτος

«Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο»
( ΑΣΚΗΤΙΚΗ )
Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο,
καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο,
το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε ζωή.

1956.

Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή, ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός, κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι' αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος.

Μα ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάνουμε την ύλη ζωή, κάθε στιγμή γεννιούμαστε. Γι' αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία.

Στα πρόσκαιρα ζωντανά σώματα, τα δυο τούτα ρέματα παλεύουν: α) ο ανήφορος, προς τη σύνθεση, προς τη ζωή, προς την αθανασία. β) ο κατήφορος, προς την αποσύνθεση, προς την ύλη, προς το θάνατο.

Και τα δυο ρέματα πηγάζουν από τα έγκατα της αρχέγονης ουσίας. Στην αρχή η ζωή ξαφνιάζει, σαν παράνομη φαίνεται, σαν παρά φύση, σαν εφήμερη αντίδραση στις σκοτεινές αιώνιες πηγές, μα βαθύτερα νιώθουμε: η Ζωή είναι κι αυτή άναρχη, ακατάλυτη φόρα του σύμπαντου.

Αλλιώς πούθε η περανθρώπινη δύναμη που μας σφεντονίζει από το αγέννητο στο γεννητό και μας εγκαρδιώνει -φυτά, ζώα, ανθρώπους- στον αγώνα; Και τα δυο αντίδρομα ρέματα είναι άγια.

Χρέος μας λοιπόν να συλλάβουμε τ' όραμα που χωράει κι εναρμονίζει τις δυο τεράστιες τούτες άναρχες, ακατάλυτες ορμές, και με τ' όραμα τούτο να ρυθμίσουμε το στοχασμό μας και την πράξη.