....Σκέψεις....

Υγρες υποψίες οι αντανακλάσεις της γυναικείας ευαισθησίας στο επίπεδο της συναισθηματικής νοημοσύνης.Μάντεψε τις προθέσεις! Δύσκολη η αντιστοιχία των απεικονίσεων. Κόκκινες ανταύγες σε καμπυλόγραμμα κύματα νοερής αφής. Στο δέλτα, που εκβάλλουν τα αυτονόητα, η γυναίκα κρύβει τις πιο απόκρυφες σκέψεις της εσωτερικής της  

αντανάκλασης. Εκπαιδεύσου στις υγρασίες και στο αμυδρό φως και ίσως καταφέρεις να αγγίξεις την ουσία των νοημάτων. Ίσως ερωτευτείς τις υποψίες της... Ίσως... βρεις το χαμένο κλειδί για τον παράδεισο.

Ο Σοφός , Ο Εξυπνος , και ο Πονηρός!

Στον κόσμο τούτο τρία παιδιά γεννήθηκαν 

 

Μόλις τόμαθαν οι Μοίρες έτρεξαν να αποθέσουν τα δώρα  τους.

 
    

Ευχήθηκε η πρώτη στο πρώτο παιδί.   Σοφός να γίνεις τόσο που όλος ο κόσμος να ζητά τις συμβουλές σου


Ευχήθηκε η δεύτερη στο δεύτερο παιδί. Έξυπνος να γίνεις τόσο που ποτέ μη χρειαστείς τη συμβουλή σοφού


Ευχήθηκε η τρίτη στο τρίτο παιδί. Πονηρός να γίνεις τόσο που ο Σοφός και ο Έξυπνος να σε βλέπουν και να σε φοβούνται…   

Ήρθε καιρός που ο Σοφός κρύφτηκε, ο Έξυπνος αποχώρησε,
               


ο Πονηρός είναι εδώ

Η ευφυϊα είναι ένα τυχαίο προσόν, αλλά ίσως όχι τόσο χρήσιμο
Isaac Asimov

Επί του άρθρου 37:Ρυθμίσεις Συλλογικών Διαπραγματεύσεων

Ποιος επέβαλε το άρθρο 37;
Αποδείχθηκε χθες περίτρανα, από τις ίδιες τις επιστολές των Παπανδρέου – Βενιζέλου, προς το ΔΝΤ, ότι σ΄ αυτές περιλαμβάνονταν όλες οι άλλες δεσμεύσεις, τις οποίες περιείχε το γνωστό πολυνομοσχέδιο, που ο κ. Παπανδρέου επέβαλε με το ζόρι στους βουλευτές του να ψηφίσουν, πλην του άρθρου 37. Το άρθρο 37 λοιπόν, που μετατρέπει σε σκλάβους των αφεντικών τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, δεν το ζήτησε η τρόϊκα. Άρα τι έγινε; Ποιος επέβαλε...
αυτή την μεσαιωνική ρύθμιση και μάλιστα με την απειλή πως, αν δεν πεταχτούν οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα στον Καιάδα της εξαθλίωσης και της σκλαβιάς, δεν θα μας δοθεί η 6η δόση;
Είναι πλέον «ηλίου φαεινότερο» ότι η κατάργηση της προστασίας των εργαζομένων μέσα από τις συλλογικές τους συμβάσεις, επιβλήθηκε από το εσωτερικό της χώρας. Και επειδή δεν πιστεύουμε ότι ο ίδιος κ. Παπανδρέου το έκανε από μόνος του, είναι φανερό ότι του το επέβαλε το εσωτερικό οικονομικό καθεστώς που στηρίζει τον κ. Παπανδρέου, αλλά και ολόκληρο το σάπιο πολιτικό σύστημα.
Το επέβαλαν προφανώς, τα κρατικοδίαιτα εκείνα παράσιτα, τα οποία, τώρα που περιορίζονται οι κρατικές προμήθειες και οι μίζες τους, θέλουν να ρεφάρουν με τα εισοδήματα των εργαζομένων, αλλά και με επαγγέλματα της μεσαία τάξης, που θέλουν να αρπάξουν, μέσα από το τέχνασμα της απελευθέρωσης των επαγγελμάτων.
Κάνουμε μήπως λάθος εκτίμηση;   Τι λένε οι διατάξεις του ν. 1876/90 που καταργούνται:

1) Άρθρο 5. Διαδικασία υπογραφής και θέση σε ισχύ της συλλογικής σύμβασης εργασίας. παρ. 5α. Οποιαδήποτε μείωση των αποδοχών των εργαζομένων κατά παράβαση των συμφωνημένων στο πλαίσιο της ειδικής επιχειρησιακής συλλογικής σύμβασης εργασίας, συνιστά μη εμπρόθεσμη καταβολή νομίμων αποδοχών, για την οποία εφαρμόζονται ο α.ν. 690/1945, όπως τροποποιήθηκε με το άρθρο 8 παρ. 1 του ν. 2336/1995."

***Η παρ.5Α προστέθηκε με το άρθρο 13 Ν.3899/2010,(ΦΕΚ Α 212/17.12.2010).

2) Άρθρο 6: Ικανότητα για σύναψη συλλογικών συμβάσεων εργασίας παρ. 1. Ικανότητα για σύναψη συλλογικών συμβάσεων εργασίας έχουν:

α. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις εργαζομένων και εργοδοτών όλων των βαθμίδων στο πεδίο της δραστηριότητάς τους.

Ειδικότερα για την παρ. 3 του άρθρου 3 του νόμου αυτού, από την πλευρά των εργαζομένων, ικανότητα για σύναψη συλλογικής σύμβασης εργασίας έχει η πλέον αντιπροσωπευτική τριτοβάθμια συνδικαλιστική οργάνωση. Για τις υπόλοιπες συλλογικές συμβάσεις εργασίας του άρθρου 3 αυτού του νόμου, από την πλευρά των εργαζομένων, ικανότητα για σύναψη συλλογικής σύμβασης εργασίας έχει η πλέον αντιπροσωπευτική συνδικαλιστική οργάνωση των εργαζομένων στο πεδίο ισχύος της συλλογικής σύμβασης εργασίας.

β. Κάθε εργοδότης που απασχολεί πενήντα (50) τουλάχιστον εργαζόμενους.

"γ. Για τους εργαζομένους σε δικηγορικά, σε συμβολαιογραφικά και άλλα γραφεία η σχετική συλλογική σύμβαση θα υπογράφεται ή η διαιτητική διαδικασία θα διεξάγεται μεταξύ της συνδικαλιστικής οργάνωσης των εργαζομένων και του οικείου Ν.Π.Δ.Δ., στο οποίο υπάγονται οι εργοδότες".

*** Η παράγραφος γʼ προστέθηκε με το άρθρο 12 του Ν.2336/1995 (Α 189/12.9.1995) παρ. 3. Για τη νομιμοποίηση των εκπροσώπων των συνδικαλιστικών οργανώσεων εφαρμόζονται οι σχετικές διατάξεις των καταστατικών τους.

3) Άρθρο 10: Συρροή παρ. 2. Κλαδική ή επιχειρησιακή συλλογική σύμβαση εργασίας υπερισχύει σε περίπτωση συρροής με ομοιοεπαγγελματική συλλογική σύμβαση εργασίας.

4) Άρθρο 11: Προσχώρηση και επέκταση εφαρμογής παρ. 2. Με απόφασή του, που εκδίδεται μετά από γνώμη του Ανώτατου Συμβουλίου Εργασίας, ο Υπουργός Εργασίας μπορεί να επεκτείνει και να κηρύξει γενικώς υποχρεωτική για όλους τους εργαζόμενους του κλάδου ή επαγγέλματος συλλογική σύμβαση εργασίας, η οποία δεσμεύει ήδη εργοδότες που απασχολούν το 51% των εργαζομένων του κλάδου ή επαγγέλματος.

Ειδικότερα η επέκταση ομοιοεπαγγελματικής συλλογικής σύμβασης εργασίας δεσμεύει όλους τους εργαζόμενους του επαγγέλματος, ανεξάρτητα από το είδος της επιχείρησης ή εκμετάλλευσης, με την επιφύλαξη της παρ. 2 του άρθρου 10. παρ. 3. Την επέκταση μπορεί να ζητήσει και αρμόδια συνδικαλιστική οργάνωση των εργαζομένων ή των εργοδοτών με αίτησή της, που υποβάλλει στον Υπουργό Εργασίας. Η επέκταση ισχύει από την ημερομηνία της έκδοσης της απόφασης του Υπουργού και, στην περίπτωση που υπάρχει αίτηση, από την ημερομηνία της υποβολής της.

5) Άρθρο 11: Προσχώρηση και επέκταση εφαρμογής

3. Την επέκταση μπορεί να ζητήσει και αρμόδια συνδικαλιστική οργάνωση των εργαζομένων ή των εργοδοτών με αίτησή της, που υποβάλλει στον Υπουργό Εργασίας. Η επέκταση ισχύει από την ημερομηνία της έκδοσης της απόφασης του Υπουργού και, στην περίπτωση που υπάρχει αίτηση, από την ημερομηνία της υποβολής της.

Oποτε βλέπεις έναν ευτυχισμένο άνθρωπο , σεβάσου τον ...είναι Aγιος....

Η δυστυχία έχει πολλά πράγματα να σου δώσει, που δεν μπορεί να σου τα δώσει η ευτυχία. Η ευτυχία σου παίρνει πολλά πράγματα. Η ευτυχία παίρνει όλα όσα είχες ποτέ, όλα όσα ήσουν ποτέ. Η ευτυχία σε καταστρέφει! Η δυστυχία θρέφει το εγώ σου και η ευτυχία είναι βασικά μια κατάσταση χωρίς εγώ.

Αυτό είναι το πρόβλημα, το επίκεντρο του προβλήματος. Γι’ αυτό οι άνθρωποι το βρίσκουν δύσκολο να είναι ευτυχισμένοι. Γι’ αυτό, εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο έχουν αποφασίσει να ζουν μίζερα και δυστυχισμένα. Αυτό σου δίνει ένα πάρα πολύ αποκρυσταλλωμένο εγώ. Όταν είσαι δυστυχισμένος, υπάρχεις. Όταν είσαι ευτυχισμένος, δεν υπάρχεις. Μέσα στη δυστυχία αποκρυσταλλώνεσαι, μέσα στην ευτυχία σκορπίζεσαι.

Αν αυτό γίνει κατανοητό, τότε τα πράγματα γίνονται ξεκάθαρα.

Η δυστυχία σε κάνει ιδιαίτερο. Η ευτυχία είναι ένα συμπαντικό φαινόμενο. Δεν υπάρχει τίποτα το ιδιαίτερο σ’ αυτήν.

Τα δέντρα είναι ευτυχισμένα και τα ζώα είναι ευτυχισμένα και τα πουλιά είναι ευτυχισμένα. Ολόκληρη η ύπαρξη είναι ευτυχισμένη, εκτός από τον άνθρωπο. Με το να είναι δυστυχισμένος, ο άνθρωπος γίνεται πολύ ιδιαίτερος, ξεχωριστός.

Η δυστυχία σου δίνει την ικανότητα να προσελκύεις την προσοχή των ανθρώπων. Όποτε είσαι δυστυχισμένος, σε προσέχουν, σε συμπαθούν, σ’ αγαπούν. Οι πάντες αρχίζουν να σε φροντίζουν. Ποιος θέλει να πληγώσει έναν άνθρωπο δυστυχισμένο;

Αν η σύζυγος δεν είναι δυστυχισμένη, ο σύζυγος έχει απλώς την τάση να την ξεχνάει. Αν είναι δυστυχισμένη, ο σύζυγος δεν μπορεί να την αγνοήσει. Αν ο σύζυγος είναι δυστυχισμένος, ολόκληρη η οικογένεια –η σύζυγος, τα παιδιά– βρίσκονται γύρω του και τον νοιάζονται. Αυτό του δίνει μεγάλη παρηγοριά. Νιώθει κανείς ότι δεν είναι μόνος, ότι έχει οικογένεια, φίλους.

Όταν είσαι άρρωστος, όταν νιώθεις κατάθλιψη, οι φίλοι έρχονται να σε επισκεφθούν για να σε παρηγορήσουν. Όταν είσαι ευτυχισμένος, οι ίδιοι φίλοι ε ζηλεύουν. Όταν είσαι πραγματικά ευτυχισμένος, θα βρεις ολόκληρο τον κόσμο να έχει στραφεί εναντίον σου.

Σε κανέναν δεν αρέσει ο ευτυχισμένος άνθρωπος, επειδή ο ευτυχισμένος άνθρωπος πληγώνει το εγώ των άλλων. Οι άλλοι αρχίζουν να νιώθουν: «Ώστε εσύ είσαι ευτυχισμένος κι εμείς εξακολουθούμε να σερνόμαστε μέσα στο σκοτάδι, τη μιζέρια και την κόλαση. Πως τολμάς εσύ να είσαι ευτυχισμένος, όταν όλοι εμείς βρισκόμαστε μέσα σε τόση δυστυχία;»

Και ασφαλώς ο κόσμος αποτελείται από δυστυχισμένους και μίζερους ανθρώπους και κανένας δεν έχει αρκετό θάρρος, για να αφήσει ολόκληρο τον κόσμο να στραφεί εναντίον του. Αυτό είναι υπερβολικά επικίνδυνο. Το ρίσκο είναι πολύ μεγάλο. Είναι προτιμότερο να είσαι προσκολλημένος στη δυστυχία. Αυτό σε κάνει μέρος του πλήθους —του ινδουϊστικού, του μουσουλμανικού, του ινδικού, του αραβικού, του ιαπωνικού.

Ευτυχία; Ξέρεις τί είναι η ευτυχία; Είναι ινδουϊστική, είναι χριστιανική, είναι μουσουλμανική; Η ευτυχία είναι απλώς ευτυχία. Μεταφέρεται κανείς σε έναν άλλο κόσμο. Δεν είναι πια μέρος του κόσμου που έχει δημιουργήσει ο νους του ανθρώπου. Δεν είναι πια μέρος του παρελθόντος, της άσχημης ιστορίας. Δεν είναι πια μέρος του χρόνου.

Όταν είσαι πραγματικά ευτυχισμένος, ευδαιμονικός, ο χρόνος εξαφανίζεται, ο χώρος εξαφανίζεται...

...Όταν είσαι δυστυχισμένος, η κοινωνία σ’ αγαπάει, οι άνθρωποι σε σέβονται τόσο, που μπορείς να γίνεις ακόμη και άγιος. Γι’ αυτό και οι άγιοί σου είναι όλοι δυστυχισμένοι. Η δυστυχία είναι γραμμένη φαρδιά-πλατιά πάνω στο πρόσωπο και τα μάτια τους. Επειδή είναι δυστυχισμένοι, εναντιώνονται σε κάθε είδους χαρά. Επικρίνουν κάθε είδους χαρά ως ηδονισμό. Είναι δυστυχισμένοι και ήθελαν να δουν ολόκληρο τον κόσμο δυστυχισμένο. Στην πραγματικότητα, αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να θεωρηθούν άγιοι. Σε έναν ευτυχισμένο κόσμο, θα τους νοσήλευαν, θα τους έκαναν θεραπεία. Αυτοί είναι παθολογικοί άνθρωποι.

Έχω δει πολλούς αγίους κι έχω κοιτάξει και τις ζωές των αγίων σου. Οι ενενήντα εννέα στους εκατό είναι απλώς ανώμαλοι —νευρωτικοί ή ακόμα και ψυχωτικοί. Οι άνθρωποι όμως τους σέβονται. Και να θυμάσαι, τους σέβονται εξαιτίας της δυστυχίας τους.

Σπουδαίοι άγιοι, που έκαναν μεγάλες νηστείες, απλώς βασάνιζαν τον εαυτό τους. Αυτό δεν χρειάζεται και πολλή ευφυΐα. Τις πρώτες μέρες είναι δύσκολο —την πρώτη εβδομάδα. Η δεύτερη βδομάδα είναι εύκολη. Την τρίτη εβδομάδα, δεν μπορείς να φας. Την τέταρτη βδομάδα το έχεις ξεχάσει τελείως. Το σώμα απολαμβάνει να τρώει τον εαυτό του, αισθάνεται λιγότερο βαρύ και προφανώς δεν έχει προβλήματα με τη χώνεψη. Και όλη η ενέργεια που προηγουμένως πήγαινε στη χώνεψη, τώρα πηγαίνει στο κεφάλι. Μπορείς να σκέφτεσαι περισσότερο, μπορείς να είσαι περισσότερο συγκεντρωμένος, μπορείς να ξεχάσεις το σώμα και τις ανάγκες του.

Αυτά τα πράγματα όμως δημιουργούν δυστυχισμένους ανθρώπους και δυστυχισμένη κοινωνία. Κοίταξε τη δυστυχία σου και θα βρεις ότι σου δίνει πολλά πράγματα: Οι άνθρωποι σε σέβονται. Οι άνθρωποι νιώθουν πιο φιλικά απέναντί σου. Θα έχεις περισσότερους φίλους αν είσαι δυστυχισμένος. Αυτός είναι ένας πολύ παράξενος κόσμος. Κάτι σ’ αυτόν είναι θεμελιωδώς λανθασμένο. Δεν θα έπρεπε να συμβαίνει αυτό.

Ο ευτυχισμένος άνθρωπος θα έπρεπε να έχει περισσότερους φίλους. Γίνε όμως ευτυχισμένος και οι άνθρωποι θα σε ζηλεύουν. Δεν θα είναι πια φιλικοί μαζί σου. Νιώθουν ότι τους κοροϊδεύεις. Έχεις κάτι που δεν είναι διαθέσιμο σ’ εκείνους. «Εσύ γιατί είσαι ευτυχισμένος;» Έτσι, εδώ και αιώνες, έχουμε μάθει το μηχανισμό: Καταπιέζουμε την ευτυχία και εκφράζουμε τη δυστυχία. Αυτό έχει γίνει δεύτερη φύση μας.

Πρέπει να εγκαταλείψεις όλον αυτό τον μηχανισμό. Πρέπει να μάθεις να είσαι ευτυχισμένος και πρέπει να μάθεις να σέβεσαι τους ευτυχισμένους ανθρώπους και πρέπει να μάθεις να δίνεις περισσότερη προσοχή στους ευτυχισμένους ανθρώπους.

Να το θυμάσαι αυτό. Αυτή είναι μια μεγάλη προσφορά στην ανθρωπότητα. Μη δείχνεις οίκτο στους δυστυχισμένους ανθρώπους. Αν κάποιος είναι δυστυχισμένος, βοήθησέ τον, αλλά μην του δείχνεις οίκτο. Μην του δίνεις την ιδέα ότι η δυστυχία είναι κάτι που αξίζει να την κουβαλάει. Άφησέ τον να μάθει ότι τον βοηθάς, αλλά «αυτό δεν είναι από σεβασμό, είναι απλώς επειδή το έχεις ανάγκη.» Και δεν κάνεις τίποτα με το να προσπαθήσεις να μπεις μέσα στη δυστυχία του άλλου ανθρώπου για να τον βγάλεις από εκεί, επειδή η δυστυχία είναι άσχημη. Άφησε τον άνθρωπο να νιώσει ότι η δυστυχία είναι άσχημη, ότι το να είναι δυστυχισμένος δεν είναι προσφορά στην ανθρωπότητα.

Να είσαι ευτυχισμένος, να σέβεσαι την ευτυχία και βοήθα τους ανθρώπους να καταλάβουν ότι η ευτυχία είναι ο σκοπός της ζωής —σαττσινανάντ. Οι μύστες της Ανατολής έχουν πει ότι ο Θεός έχει τρεις ποιότητες. Είναι σατ –αλήθεια–, τσιτ –συνειδητότητα– και άναντ —ευδαιμονία.

Όπου υπάρχει ευδαιμονία, εκεί βρίσκεται και ο Θεός. Όποτε βλέπεις έναν ευτυχισμένο άνθρωπο, σεβάσου τον —είναι άγιος. Κι όποτε αισθάνεσαι ότι μια συνάθροιση ανθρώπων είναι γεμάτη ευδαιμονία, θεώρησέ την ιερό χώρο. 

OSHO Βουτιές στον Ωκεανό της Ζωής

Εκδόσεις: Ρέμπελ

Ενα έρημο άνθος!

Βαθύτερο ἀπ᾿ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ταραχὴ

ποὺ φέρνει μέσ᾿ στὸ στῆθος ἡ ἐπιθυμία

ζεῖ στὸ θαλάσσιο βράχο ἕν᾿ ἄνθος ὁλομόναχο.

Ποιὰ φωνὴ τὸ κυρίεψε καὶ μοιάζει σὰν νὰ δείχνει

τὴν ἄγνωστη γαλήνη μὲ μικρὰ χρώματα...

Εἶναι βγαλμένο στοὺς κινδύνους τῆς χαρᾶς

ἀμέριμνο σὰν ἰδέα.

Νίκος Καρούζος

O Aνθρωπος και το νερό!!

Πρόκειται για έναν άνθρωπο που στέκεται γυμνός και όρθιος, στην όχθη ενός ποταμού. Παρατηρεί το νερό του ποταμού έτσι όπως αυτό κυλάει και ξέρει πως πρέπει να μπει μέσα και να διανύσει κάποια απόσταση μέχρι να ξαναβγεί στην απέναντι όχθη.

Έχει κάποια συστολή να το πράξει και κάποιο φόβο ακόμη.

Κάνει ένα δειλό βήμα προς τα εμπρός και τα γυμνά του πόδια αγγίζουν το νερό. Ξαφνικά, κοιτάζοντας προς τα κάτω, αντικρίζει το είδωλό του να καθρεφτίζεται στο νερό και αισθάνεται περίεργα. Κοιτάζει και ξανακοιτάζει την εικόνα του και αυτό τον διασκεδάζει αλλά και τον κάνει να δειλιάζει ακόμη περισσότερο να προχωρήσει, να βυθιστεί ολόκληρος στο νερό.

Αναρωτιέται…

Αναρωτιέται αν το είδωλο αυτό είναι "αληθινό" ή "ψεύτικο" και αν… θα το χάσει μπαίνοντας μέσα στο ποτάμι. Κάνει μερικά βήματα ακόμη και βυθίζεται ως την κοιλιά του στο νερό. Συνεχίζει να βλέπει το είδωλό του αλλά τώρα πια γνωρίζει καλά πως εάν βυθιστεί ολόκληρος στο ποτάμι, το είδωλο θα χαθεί.

Και κάνει όλα τα επόμενα βήματα ώσπου βυθίζεται ολόκληρος στο νερό. Την επόμενη στιγμή αναρωτιέται: αν το είδωλο ήταν αληθινό δεν θα πρέπει να έχει χαθεί. Τίποτε που είναι αληθινό δεν χάνεται. Αν όμως δεν ήταν αληθινό τότε τι ήταν αυτό που είδε; Θα το ξαναδει άραγε ποτέ;

Συνεχίζει να περπατά μέσα στο νερό, κάνει όσα βήματα είναι απαραίτητα και κάποια στιγμή εξέρχεται σιγά σιγά του νερού και φτάνει στην άλλη όχθη του ποταμού. Γυρίζοντας το κεφάλι του σκύβει και βλέπει πάλι το είδωλό του. Μονάχα που δεν είναι το ίδιο "πρόσωπο" αυτό που βλέπει. Και αναρωτιέται τι φταίει.

Αυτός άλλαξε μέσα στο νερό ή το νερό το ίδιο αλλοίωσε την εικόνα του; Ποια από τις εικόνες ήταν η αληθινή;

Όλες;

Καμία;

''Ενα κόκκινο τριαντάφυλλο!''

Ήταν χειμώνας. Παγωνιά. Μήτε ραδίκι δεν ξεφύτρωνε. Μήτε ένα γέλιο δε διαγραφόταν. Η γη είχε καταξεραθεί. Βρέχει με το τουλούμι. Κανόνια γιόμιζαν τον ουρανό. Μήτε να βγάλει το άρβυλο να πέσει ο κάπτα-Νίκος. Μήτε να ξαναθυμηθεί τις επιστήμες και τα γράμματα. Μόνο για να νεκροφιλήσεις απόμενε λίγος καιρός. Μόνο για ν’ αποχαιρετήσεις ένα ένα πράμα που ’φευγε. 

 


Εκείνη την ημέρα ήρθε η σειρά του λοχαγού. Ήταν μια στενή κάμαρα μ’ ένα κερί που όλο κι έλιωνε απάνω στα ποδάρια του. Κι ο λοχαγός καταμεσής νεκρός, κι εκοίταγε κατά τη δύση. Και πριν να λιώσει το κερί να σκοτεινιάσει ολότελα, κάμποσοι φίλοι εβάδιζαν κι έσκυβε ένας ένας και τον αποχαιρέταγε.

Την ώρα αυτή που κίναγε στο αιώνιο ταξίδι.

Μπήκε κι ο κάπτα-Νίκος τότε, και το κερί ετρεμόσβηνε πάνω στη μούρη του νεκρού, κι είχε ξεχάσει ολότελα εκείνον τον καιρό τις επιστήμες και τα γράμματα και πως υπάρχουν ζωντανοί κι αγάπες και φθινόπωρα, κι έβλεπε μόνο εμπρός του το νεκρό λοχαγό.
Μεμιάς τα μάτια του εφουριάσανε. Μια λάμψη σα να τα ’ζωσε.

Ένα φως σα να πήδησε μες στο μικρό σκοτάδι και του ’κλεισε τα βλέφαρα. Δίπλα στον πεθαμένο, μια σπιθαμή στα πόδια του, απάνω στα σανίδια, ακίνητη σαν άγαλμα, φρουρός μαζί κι εκδικητής, καθότανε η Μαρία, μες στην ασκήμια της και τα κουρέλια της, με το ντουφέκι του νεκρού κρατώντας το ωσάν λάβαρο, στραμμένο προς τ’ ανάστροφα, αμίλητο κι ακίνητο, και μες στην κάνη που έχασκε είχε καρφώσει ένα περίφημο κόκκινο τριαντάφυλλο. Ήταν σημάδι φανερό ενός μεγάλου έρωτα. Που ποτέ δεν ειπώθηκε. Το πρώτο της και το έσχατο.

Ο κάπτα-Νίκος ξέχασε ότι ήτανε Δεκέμβρης, χειμώνας, παγωνιά, που ραδίκι δε φύτρωνε, που γέλιο δε διαγραφόταν, που κανόνια σκοτώνανε, που τα κεριά ετρεμόσβηναν, που μάνες μοιρολόγαγαν, που ’βρεχεν ασταμάτητα, και μονομιάς θυμήθηκε ότι υπάρχαν ζωντανοί κι αγάπες και φθινόπωρα και γράμματα και γέλιο και κόκκινο τριαντάφυλλο που ’χε τη δύναμη κι εφύτρωσε στην καρδιά του Δεκέμβρη.

Κι έτσι από τότε πάλι εβρήκαμε, πάνω στην ώρα που τη χάναμε, την πίστη στη ζωή. Ένα κόκκινο τριαντάφυλλο φώτισε την απόγνωση του κουρασμένου ανθρώπου....
Μέλπω Αξιώτη

Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ ΚΑΙ ΤΟ "ΟΧΙ" ΤΗΣ 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Όταν ο Ιωάννης Μεταξάς ανέλαβε δικτατορικά την διακυβέρνηση της Ελλάδος το 1936 αναστέλλοντας θεμελιώδη άρθρα του Συντάγματος , ήδη τα πρώτα ανησυχητικά σημάδια για την παγκόσμια ειρήνη είχαν αναφανεί με τον επανεξοπλισμό της Γερμανίας, την αποχώρηση της από την Κοινωνία Των Εθνών, τις επεκτατικές τις βλέψεις αλλά και την ιμπεριαλιστική επίθεση της Ιταλίας στην Αβησσυνία. H παγκόσμια κρίση έβρισκε την Ελλάδα στην κυριολεξία άοπλη, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όταν ο Κονδύλης για να πατάξει το Βενιζελικό στρατιωτικό κίνημα του 1935 δανείστηκε βομβαρδιστικά αεροπλάνα από την Βουλγαρία(1)!!!!

Η βασική προτεραιότητα του Μεταξά στο τομέα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, πάντα σε συνεννόηση με τον Βασιλιά Γεώργιο Β (αν όχι υπό της διαταγές του όπως πολλοί υποστηρίζουν), ήταν μια πολιτική άψογης ουδετερότητας απέναντι στις Μεγάλες δυνάμεις, ειδικά απέναντι στην Ιταλία και στην Γερμανία, με μια σαφή όμως προτίμηση προς την Μεγάλη Βρετανία και με τελική πρόθεση να συνδεθεί η τύχη της Ελλάδος με την τότε Βρετανική υπερδύναμη(2).

Έτσι ο Μεταξάς δείχνοντας ένα μεγάλο ενδιαφέρον για να τηρήσει τις ισορροπίες ειδικά απέναντι στην Γερμανία, τριπλασίασε τις εξαγωγές σε πρώτες ύλες σε αυτήν, διευθέτησε με θετικό για τους Γερμανούς αποτέλεσμα όλα τα διμερή θέματα που ανέκυπταν, ενώ μέχρι το 1939 έγιναν και αρκετές επισκέψεις ναζιστών επισήμων στην Ελλάδα, ενώ συζητήθηκε και πιθανή επίσκεψη του ίδιου του Χίτλερ στην Ελλάδα(3).

Βέβαια οι Γερμανοί δεν είχαν αμφιβολίες η επιφυλάξεις για τον προσανατολισμό του Μεταξά και ιδιαίτερα του Βασιλιά Γεώργιου. Δεν πίεζαν όμως την κατάσταση που είχε διαμορφωθεί στην Ελλάδα καθώς η φαινομενική έστω Ελληνική ουδετερότητα βόλευε τα Γερμανικά σχέδια για ειρηνικά Βαλκάνια και αποτροπή "ανοίγματος" μετώπου εκεί. Συνάμα υπήρχε ο Γερμανικός φόβος μήπως η πίεση στην Αθήνα οδηγούσε την Ελλάδα να ταχθεί ανοιχτά και απροκάλυπτα στο στρατόπεδο των Άγγλων

Οι προθέσεις του Ιωάννη Μεταξά μπροστά στην διαφαινόμενη Ιταλική απειλή

Η κατάκτηση της Αλβανίας από τους Ιταλούς τον Απρίλιο του 1939, καθώς και η επιθετική τους συμπεριφορά με την σημαντική μεταφορά στρατιωτικών μονάδων από την Ιταλία καθώς και με την συνεχή δημιουργία συνοριακών προστριβών στην Ήπειρο, δεν πέρασαν απαρατήρητες από την Ελληνική πολιτική και στρατιωτική ηγεσία. Ο Αρχιστράτηγος Παπάγος αναδιάταξε όλες τις μονάδες του Ελληνικού στρατού με κύρια αποστολή την άμυνα στην επικείμενη Ιταλική επίθεση (ως τότε δεν είχε εκπονηθεί καν επιτελικό σχέδιο αφού ο κύριος πιθανός αντίπαλος εθεωρείτο η Βουλγαρία), ενώ σε συνεννόηση με τον Μεταξά στις αρχές του 1940 έγινε η αθόρυβη επιστράτευση ενός σώματος στρατού (4).

Η πρόθεση του Μεταξά και του Βασιλιά Γεώργιου ήταν η Ελλάς, σε περίπτωση Ιταλικής επίθεσης, να αμυνθεί μέχρις εσχάτων. Ήδη από τον Απρίλιο του 1939, κατά την διάρκεια της πρώτης κρίσης στις Ελληνο-Ιταλικές σχέσεις, ο Ιωάννης Μεταξάς σε μυστικές συνομιλίες με τον Βρετανό πρεσβευτή Ουότερλόου είχε ανακοινώσει την απόφαση του σε περίπτωση Ιταλικής εισβολής να αντισταθεί "μέχρις εσχάτων" και ότι "προτιμούσε την πλήρη καταστροφή της χώρας του από την ατίμωσιν". Και μάλιστα αυτή την δήλωση την έκανε την εποχή που η Αγγλία απέφευγε επιμελώς να δώσει εγγυήσεις στην Ελλάδα για να μην δυσαρεστήσει την Ιταλία(5).

Ίσως η εντυπωσιακότερη σχετική δήλωση του Μεταξά για το θέμα αυτό, να έγινε στις 21 Αυγούστου του 1939 στον Ιταλό πρέσβη Εμμανουέλε Γκράτσι, σε αυτόν τον ίδιο άνθρωπο που επέδωσε το άνανδρο και μη τηρηθέν Ιταλικό τελεσίγραφο το ιστορικό βράδυ της 28ης Οκτωβρίου. Με αφορμή μια δεύτερη κρίση στις τότε Ελληνο-Ιταλικές σχέσεις λόγω της μη ανανέωσης Ελληνοϊταλικού Συμφώνου μη επιθέσεως, ο Ιωάννης Μεταξάς ζήτησε από τον Ιταλό πρεσβευτή να τηλεγραφήσει στον Μουσολίνι ότι "εάν η Ιταλία ήθελε θίξει ζωτικά συμφέροντα της Ελλάδος και προπαντώς την ακεραιότητα του εδάφους της, Αυτή θα αμυνθεί μέχρις εσχάτων"(6).

Από τον Απρίλιο του 1939 και μετά, η Ελλάδα εντάσσεται με αργά αλλά σταθερά βήματα στο πλευρό των Συμμάχων. Η Αγγλική κυβέρνηση με ανακοίνωση του Τσάμπερλαιν στην Βουλή των Κοινοτήτων έδωσε εγγύηση για την ακεραιότητα της Ελλάδος, ενώ μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις με την συμμετοχή και βοήθεια του Μεταξά, υπογράφηκε νέα μεγάλη εμπορική συμφωνία μεταξύ Ελλάδος-Αγγλίας (7). Να σημειωθεί ότι ο Μεταξάς σε συνέχεια της πολιτικής προσέγγισης με την Αγγλία, ήρθε σε συμβιβασμό με τους Άγγλους κεφαλαιούχους που είχαν τις μετοχές του Ελληνικού δανείου (είχε πάψει να εξυπηρετείται αυτό από το 1931), λύνοντας άλλο ένα ακανθώδες διμερές ελληνο-Αγγλικό θέμα(8).

Αλλά και στις 21 Μαΐου του 1940 σε μια σύσκεψη Αντιστράτηγων στην οποία προήδρευε, ο Μεταξάς ξεκαθάρισε την στάση που θα τηρούσε η Ελλάδα. " Η Ελλάς δεν έχει επιθετικές βλέψεις" είπε "αλλά εάν δεχθεί την επίθεση οιουδήποτε είναι αποφασισμένη να αντιταχθεί μετά της οφειλόμενης πεισμοσύνης"(9). Την ίδια ακριβώς δήλωση επανέλαβε ο Μεταξάς στον Γιουγκοσλάβο πρέσβη σύμφωνα με τηλεγράφημα του Γερμανού πρεσβευτή Ερμπαχ(10).

Τον Αύγουστο του 1940 μετά την κατάρρευση της γραμμής Μαζινό και την συνθηκολόγηση της Γαλλίας σε 20 μέρες, η Ιταλία εισέρχεται στον πόλεμο στο πλευρό του Χίτλερ. Ενώ όλη η Ευρώπη έχει καταληφθεί από τους Γερμανούς και το παν δείχνει να έχει απολεσθεί, ο Ιωάννης Μεταξάς σε νέα του συνομιλία με τον νέο πρέσβη της Αγγλίας στην Ελλάδα Πάλαιρετ, διατρανώνει την θέληση του "να αντισταθεί σε κάθε ενέργεια του ΄Άξονος κατά της Ελλάδος", και ότι "προτιμά την καταστροφή από την ταπείνωση" (11).

Το ίδιο περιεχόμενο είχε και η δήλωση του Ιωάννη Μεταξά στον Αμερικάνο πρεσβευτή Λίνκολν Μακ Βή στις 29 Αυγούστου του 1940. Σύμφωνα με τηλεγράφημα του τελευταίου στον Ρούζβελτ, ο Ιωάννης Μεταξάς σε ιδιωτική συζήτηση του δήλωσε ότι "Αν η χώρα μου υποστεί επίθεση από οποιονδήποτε θα πολεμήσει ως τον τελευταίο άνδρα, την τελευταία γυναίκα το τελευταίο παιδί" (12). Oι δηλώσεις του Μεταξά γίνονταν και υπό την επήρεια του άνανδρου τορπιλισμού του ευδρόμου "Έλλη" στο λιμάνι της Τήνου ανήμερα της γιορτής της Παναγίας, από Ιταλικό Υποβρύχιο εν καιρώ ειρήνης. Το πλήρωμα του πλοίου είχε εννέα νεκρούς. Η εθνικότητα του υποβρυχίου έγινε αμέσως γνωστή στην ελληνική κυβέρνηση από τα θραύσματα της τορπίλης που βρέθηκαν, αλλά δεν δημοσιοποιήθηκε έτσι ώστε να αποφευχθεί η τελική ρήξη με την Ιταλία και να κερδηθεί χρόνος(13). Η ελληνική κοινή γνώμη εξαγριώθηκε από τον ύπουλο αυτό τορπιλισμό, αλλά συνάμα προετοιμάστηκε ψυχολογικά για την επικείμενη αναμέτρηση.

Η υπεύθυνη στάση της Ελληνικής Ηγεσίας την κρίσιμη εκείνη στιγμή αλλά και η αποφασιστική της στάση απέναντι σε 2 σκηνοθετημένα μεθοριακά επεισόδια από τους Αλβανούς και στις Ιταλο-Αλβανικές αξιώσεις για το θέμα της Τσαμουριάς, εδραίωσε την διεθνή θέση της Ελλάδος και είχε σχολιαστεί με θετικό τρόπο από όλες τις εφημερίδες μεγάλης κυκλοφορίας στην Μ. Βρετανία(13), αλλά και από τον ίδιο τον Τσόρτσιλ που σε προσωπικό του μήνυμα στον Μεταξά του είχε εκφράσει τον θαυμασμό του για την γενναία Ελληνική στάση.

Υπάρχουν όμως και άλλα τεκμήρια που αποδεικνύουν την πρόθεση του Μεταξά να πολεμήσει και να αντισταθεί στους Ιταλούς. Πολλές αναφορές στο λεπτομερές ημερολόγιο του Μεταξά καταδεικνύουν την πρόθεση του αυτή, αν και επίσης δείχνουν και την απαισιοδοξία του Μεταξά για την τελική έκβαση της Ελληνικής προσπάθειας(14).

Ταυτόχρονα σε συνεργασία με την ηγεσία του στρατεύματος προσπάθησε (στο μέτρο που το επέτρεπε η άθλια οικονομική κατάσταση της χώρας) να επανεξοπλίσει την χώρα, αγοράζοντας πυρομαχικά, ρουχισμό, κάνοντας (πρόχειρα ομολογουμένως) οχυρωματικά έργα στην ελληνο-αλβανική μεθόριο και αγοράζοντας 70 σύγχρονα πολεμικά αεροπλάνα(15). Η αλήθεια είναι ότι η πάγια Ελληνική στρατηγική θέση ήταν η άμυνα κατά της Βουλγαρίας, στρατηγική που οδήγησε στην δημιουργία της "γραμμής Μεταξά" στα ελληνο-βουλγαρικά σύνορα, αλλά που απορρόφησε όλους τους διαθέσιμους οικονομικούς πόρους. Η αιτία του "λάθους" αυτού βρίσκεται εύκολα: To ΓΕΣ δεν μπορούσε να προβλέψει την κατάληψη της Αλβανίας από τους Ιταλούς, που συνέβη το 1939 (16). Για να γίνει αντιληπτός ο βαθμός ετοιμότητος της Ελληνικής κυβέρνησης, ήδη από το καλοκαίρι του 1940 είχαν συνταχθεί όλα τα επίσημα κείμενα που αφορούσαν την επιστράτευση και βρίσκονταν σε φακέλλους που ανοίχτηκαν το ιστορικό πρωινό της 28ης Οκτωβρίου....

Τέλος προσπάθησε να προετοιμάσει τον Ελληνικό πληθυσμό και να εξυψώσει το ηθικό του μπροστά στις επικείμενες δυσκολίες με συνεχείς ομιλίες του, τόσο στην επαρχία όσο και στα αστικά κέντρα(17). Παντού τόνιζε τους κινδύνους που έρχονται και προέτρεπε όλους να είναι έτοιμοι για την αναμέτρηση που έρχεται και κυρίως ενωμένοι.

Συμπέρασμα

Όλες οι παραπάνω δηλώσεις του Ιωάννη Μεταξά (που δεν επιδέχονται αμφισβήτησης αφού περιέχονται στα επίσημα διπλωματικά έγγραφα τεσσάρων χωρών (Ελλάδος - Αγγλίας - Ιταλίας - Ηνωμένων Πολιτειών)) αν και έγιναν σε διαφορετικές χρονικές στιγμές και υπό διαφορετικές ιστορικές συγκυρίες, περιγράφουν ανάγλυφα την σχηματισμένη θέληση του Έλληνα Πρωθυπουργού για Ελληνική αντίσταση μέχρις εσχάτων. Όλες οι ορθολογικές ερμηνείες που προτάθηκαν για να εξηγήσουν την σθεναρή αυτή θέση είναι τμηματικές και ανεπαρκείς εάν δεν εμπεριέχουν την συνιστώσα του ηθικού και πατριωτικού ιδεαλισμού του Ιωάννη Μεταξά, που τον καθοδήγησε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και τελικά να εκφράσει σε μια ανεπανάληπτη ιστορική στιγμή, την συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού.

Ας θυμηθούμε ότι η Ελλάς και η ηγεσία της αντιστάθηκε στον Αξονα την εποχή της παντοδυναμίας του, όταν η υπερδύναμη της εποχής Γαλλία είχε συντριβεί σε 20 ημέρες, η Αμερική ήταν ουδέτερη και υπήρχε το σύμφωνο Ρίμπεντροπ - Μολότωφ που εξασφάλιζε (έτσι φαινόταν τότε) τα Ανατολικά σύνορα της Γερμανίας. Χρειαζόταν λοιπόν μεγάλο ψυχικό και ηθικό σθένος (κάτι που περιέργως σήμερα θεωρείται εύκολο και αυτονόητο για τότε) από την τότε πολιτική ηγεσία για να συνταχθεί με την Μεγάλη Βρετανία που έδειχνε απομονωμένη και ανίσχυρη.

Οι προσπάθειες υποτίμησης της εξωτερικής πολιτικής του Μεταξά απο τους αριστερόστροφους ιστορικούς βασίζονται σε δύο άξονες. Ο πρώτος ουσιαστικά παρουσιάζει τον Μεταξά ως Αγγλόδουλο, ως άθυρμα του Βασιλιά, ως ξενοκίνητο. Ο δευτερος Αξονας κατηγορεί τον Μεταξά ως ηττοπαθή και τελικά παρουσιάζει το Μεταξικό "ΟΧΙ" ως αποτέλεσμα της λαικής πίεσης και του φόβου του Μεταξά οτι αν συνθηκολογούσε με τους Ιταλούς θα έχανε την εξουσία.

Όπως αναφέραμε και αλλού, η Αγγλική επιρροή στα Ελληνικά πράγματα μέσω του Βασιλιά Γεώργιου είναι αδιαμφισβήτητος. Ο Μεταξάς δεν απομακρύνθηκε απο την γραμμή αυτή, αλλά και τουλάχιστον σε δύο περιπτώσεις όρθωσε το ανάστημα του. Η πρώτη ήταν στην διαπραγμάτευση για την αποπληρωμή των τοκοχρεωλυσίων στους χρηματιστές του Σίτι και η δευτερη όταν αρνήθηκε πεισματικά να επιτρέψει την αποβίβαση συμβολικών Βρεττανικών δυνάμεων στην Θεσσαλονίκη, κάτι που θα ανάγκαζε τον Χίτλερ να επέμβει.

Για την δευτερη αιτίαση, αλήθεια ποιός θα ήταν αισιόδοξος στις αρχές του Οκτωβρίου του 1940 συγκρίνοντας με αντικειμενικά κριτήρια τους δύο αντιπάλους? Και αν ο Μεταξάς ήταν σίγουρος οτι θα έχανε τον πόλεμο (άρα και την εξουσία) τότε γιατί τελικά, σύμφωνα με την Αριστερά, έκανε ακριβώς τον πόλεμο αυτό για να μην χάσει την εξουσία? Οι ιστοριογραφικοί ακροβατισμοί της Αριστεράς είναι αρκετά φανεροί πιστεύω....

Αλλά ας τελειώσουμε με τις εκμυστηρευσεις του ίδιου του Μεταξά στο ημερολόγιο τουτον Ιούνιο του 1940: " Ολα θα καταρρεύσουν; Τότε θα πάω και εγώ με τον στρατό και θα επιζητήσω να σκοτωθώ...."

http://www.istorikathemata.com/2008/10/28.html

Οι χρυσές σελίδες της ιστορίας της Ελλάδας γράφτηκαν με τα μεγάλα “ΟΧΙ”, που είπαν οι Έλληνες, σε όσους επιβουλεύονταν το μέλλον μας, την ελευθερία μας, ποτέ δεν γράφτηκαν με ένα “ΝΑΙ”.

.....σκέψεις......

"Κάθε ανθρώπινη ιστορία ξεκινάει με μια γέννηση και τελειώνει μ ένα θάνατο ''αυτό είναι συζητήσιμο....... και τα δυο είναι πολύ μοναχικά γεγονότα κι ας περιστοιχίζεσαι από άλλους ..... αλλά και η πορεία είναι μοναχική ...... κανένας δεν θα γίνει κοινωνός της ψυχής σου και των σκέψεων που πηγάζουν από βαθιά ... η αίσθηση αυτής της μοναχικότητας μπορεί να σε τρομάξει ή να σε λυτρώσει ....σε κάθε περίπτωση όμως είναι αναγκαία για να σε ωθήσει να ακολουθήσεις το εσωτερικό σου μονοπάτι ....... για να κάνεις βουτιά στα βάθη του εαυτού σου." 

...σκέψεις στιγμής....

"Η γενιά μου είναι, τελικά, καταραμένη. Είναι η γενιά που μεγάλωσε ακούγοντας τους προγενέστερούς της να την μέμφονται ''δεν ζήσατε εσείς κατοχή,  δεν ξέρετε τι θα πει πείνα και ανέχεια'' και θα γεράσει ακούγοντας τους μεταγενέστερούς της να της λένε, μέχρι να πεθάνει, τα ίδια ακριβώς." 

Α ν Ε κ Δ ο Τ ο !!!!

Είναι οι μέρες που περνάνε χαζές ή στα δικά μου μόνον μάτια όλα φαίνονται ψεύτικα; ..

Είναι οι μέρες που περνάνε χαζές ή στα δικά μου μόνον μάτια όλα φαίνονται ψεύτικα;

Παρακαλώ........

''Ελευθερία είναι να πετάς ψηλά''

To Σ’ αγαπώ δεν αναφέρεται σαν ερωτική δήλωση, σαν ομολογία, άλλα σαν επαναλαμβανόμενη προφορά της ερωτικής κραυγής.

To Σ’ αγαπώ βγαίνει από την κοίτη της γλώσσας, εκτροχιάζεται….

Το Σ’ αγαπώ δεν είναι απαρέμφατο, είναι υποκείμενο και αντικείμενο μαζί και συναρμόζονται μέσα στη λέξη τη στιγμή πού το προφέρουμε. Το σ’ αγαπώ πρέπει να εννοηθεί για να το νιώσει ο άλλος.

Το σ’ αγαπώ δεν έχει χρήσεις. Η λέξη αυτή, όπως και οι λέξεις πού προφέρει το παιδί, δεν υπόκειται σε κανένα κοινωνικό καταναγκασμό. Μπορεί να είναι μια λέξη θεσπέσια, επίσημη, ανάλαφρη, μπορεί όμως να είναι και μια λέξη ερωτική.

Το σ’ αγαπώ δεν έχει αποχρώσεις. Καταργεί τις εξηγήσεις, τις διευθετήσεις, τις βαθμίδες, τις λεπτολογίες.

Το σ’ αγαπώ δεν έχει πέραν. Είναι ή λέξη της δυάδας (μητρικής, ερωτικής) μέσα της, καμιά απόσταση, καμιά παραμόρφωση δεν έρχεται να χαράξει το σημείο, δεν είναι μεταφορά κανενός πράγματος.

Το σ’ αγαπώ δεν είναι φράση, δε μεταβιβάζει ένα νόημα, αλλά αγκιστρώνεται σε μια οριακή κατάσταση: “αυτήν όπου το υποκείμενο αιωρείται σε μια σχέση αντικατοπτρισμού με τον άλλο”.

Όπως ακριβώς στο τραγούδι, έτσι και στην προφορά του ”σ’ αγαπώ”, ο πόθος ούτε απωθείται, ούτε αναγνωρίζεται (εκεί πού δεν το περιμένεις), αλλά απλώς γίνεται αντικείμενο ηδονής. Η ηδονή δε λέγεται, όμως ή ίδια μιλά και λέει: σ’ αγαπώ.

Το σ’ αγαπώ δεν είναι σύμπτωμα, είναι δράση.

Το σ’ αγαπώ είναι ενεργητικό. Επιβεβαιώνεται ως δύναμη έναντι άλλων δυνάμεων.

Το σ’ αγαπώ είναι…είναι…είναι….

Ελευθερία είναι να πετάς ψηλά…

.....είπαν....

"Σαν τραβηχτήκαν τα νερά, στην άμμο τα όνειρά μου έγραψα, τους διαλογισμούς, σκέψεις, ιδέες. Μα όταν ήρθα στη φουσκοθαλασσιά τα λόγια αυτά της άμμου να στοχαστώ, μόνο η άγνοιά μου ολόγυρα ορθωνότ

αν" Χαλίλ Γκιμπράν

Good night and sweet dreams!!!!

Σ΄αυτούς που μοιάζουμε.Σ΄αυτούς που μας καταλαβαίνουν.Σ΄αυτούς που πιστεύουμε....

Σ΄αυτούς που κάνουμε τα ίδια όνειρα κάθε βράδυ...

Σ΄αυτούς που κοιτάμε μαζί τον ίδιο ουρανό....

Σ΄αυτούς που μας νιώθουν.Και το δείχνουν...

Μ΄ένα βλέμμα.Ένα χαμόγελο.Με πολλές αγκαλιές!!!! 

     
ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΕΜΑΣ ΠΟΥ ΑΚΟΜΑ ΤΟΛΜΑΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΝΕΙΡΑ...ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΥΧΕΣ ΟΤΑΝ ΠΕΦΤΕΙ ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ.... 

 

Η νΕρΑιΔα ΤοΥ ΝεΡοΥ!

Κάποτε μια νεράϊδα του νερού καθόταν θλιμένη σε ένα βράχο δίπλα στη θάλασσα..  

Μόλις είχε πεθάνει μια φίλη της γοργόνα γιατί έιχε πέσει στα δίχτυα κάτι ψαράδων...
Η νεράϊδα έκλαιγε πολύ γιατί όταν συνέβη αυτό το γεγονός ήταν μπροστά...  




ήθελε να σηκώσει κύματα μεγάλα σα βουνά και να πνίξει του ψαράδες που ήταν ακόμα μέσα στη θάλασσα και ψάρευαν...
αλλά δεν της επιτρεπόταν να κάνει κάτι τέτοιο γιατί και το υγρό στοιχείο έχει τους νόμου του...
Έβαζε λοίπον τα χέρια στο πρόσωπο και συνέχιζε να κλαίει...
Τα δάκρυα όμως των νεράϊδων είναι μαγικά και ανάλογα με τη διάθεσή τους έχουν ανάλογο χρώμα..
Η νεράϊδα δε σταματούσε για μήνες ολόκληρους να κλάιει και τα δάκρυά της από την μαυρή θλίψη ήταν και αυτά...
μαυρα, και ήταν τοσα πολλά που κυλούσαν στη θάλασσα και την έκαναν και αυτή μαύρη.Από τότε η θάλασσα αυτή
ονομάστηκε μαύρη θάλασσα...
Κάποια στιγμή η νεράϊδα μιλήσε σε γοργόνες που ήταν αδελφές της φίλης της να εκδικηθούν τους ψαράδες του χωριού
που είχα

ν σκοτώσει την φίλη της...      


Αλλά ο νόμος των γοργόνων είναι να μη σκοτώνουν κανέναν και έτσι ήταν σε δίλημα τι θα ήταν η εκδίκησή τους...
Τελικά αποφάσισαν όλες πως το μόνο που μπορούσαν να κάνουν ήταν να πουν σε όλα τα ψάρια να φύγουν μακριά απ την
παραθαλάσια περιοχή του χωριού όπου έμεναν οι ψαράδες...
Ετσί έγινε.Οι ψαράδες που κάποτε όλο καμάρι έλεγαν ότι ειχαν ψαρέψει μια γοργόνα τώρα έκλαιγαν.Το σπιτικό τους εκεί
που είχε αγαθά και τρώγαν κάθε μέρα τώρα, τώρα ήταν φτωχοί σα ζητιάνοι.Κάθε μέρα προσπαθούσαν να ψαρέψουν αλλά τίποτα.
Η εκδίκηση ήταν σκληρή...
Οι ψαράδες κάποια στιγμή κατάλαβαν τι είχε συμβεί...
Πήγαν λοιπόν στη παραλία και γονατιστοί και με παρακάλια άρχισαν να ζητάνε να γίνουν όλα όπως πρώτα
γιατί θα πεθαίναν απ' τη πείνα αυτοί και οι οικογένειες τους...
Μια φωνή ακούστηκε μες απ' το νερό και είπε "όταν σκοτώθηκε η φίλη μου ήταν ωραία;;;"  







 



Ήταν η νεράϊδα που είχε μιλήσει, η θλίψη μες την καρδιά της δεν είχε καταλαγιάσει..
Σιγά-σιγά όχι μόνο οι ψαράδες αλλά όλο το χωρίο άρχισε να βιώνει τις συνέπειες της εκδίκησης αυτής.
Τώρα όλοι παρακαλούσαν και ζητούσαν να υπαρξουν ψάρια ξάνα στην περιοχή τους...
"Χρείαζομαι ανταλάγματα μεγάλα για να περάσει ο πόνος" είπε μια φώνη απ τη θάλασσα και εξαφανιστήκε πάλι.
Το χωρίο έκανε συμβούλιο γι'αυτη την απαιτητική αλλά αινιγματική φράση..
Ξαναπήγαν στη θάλασσα και ρώτησαν τη νεράϊδα του νερού τι ζωτάει για αντάλγμα..
"Αληθινή Αγάπη" ήταν τα λόγια..      

Η νεράϊδα ζητούσε κάποιον αλλά ποιός θα παντρευόταν μια νεράϊδα;;;Κανέις δεν ήθελε...
Και όμως υπήρχε κάποιος..
Ήταν ένας τροβαδούρος που όλοι τον κοροϊδευανε γιατί τραγουδούσε φάλτσα αλλά ήταν πολύ
καλός άνθρωπος...
Ο τροβαδούρος αυτός ήταν στην καρδιά ο πιο αγνός άνθρωπος
σε όλο το χωριό και είχε ακούσει για τον πόνο της νεράϊδας.Την αγαπούσε πού έκανε τόσα για την φίλη της και ένιωθε πως και αυτός έτσι θα ένιωθε στη θέση της.Ήταν αληθινά ερωτευμένος μαζί της και ήξερε πως ήταν πολύ όμορφη με μακρία μαλλιά και γλυκά χείλη σαν το φως των αστεριών...
Οι συγχωριανοί του βέβαια φοβόντουσαν αλλά αυτός ήξερε πως όταν σε καλεί η αγάπη πρέπει να δίνεσαι...
Για άλλη μια φορά πήγε στη θάλασσα όλο το χωριό και είπε στην νεραϊδα πως υπάρχει κάποιος που δέχεται..
Η ήρεμη θάλασσα αγρίεψε και εντελώς ξαφνικά εμφανίστηκαν ψηλά κύματα και δίνες παντού. .
Ένα κύμα σε σχήμα χεριού άρπαξε τον τροβαδούρο και όλοι έμειναν έκπληκτοι..         

 

Τον κύμα τον τραβηξε στη θάλασσα και ξαφνικά βρέθηκε στην αγκαλιά της νεράϊδας...
Μετά απ αυτό, το χωριό είχε πιο πολλά ψάρια από ποτέ και η νεράϊδα έμαθε στον καλό της να τραγουδάει..
Έτσι οι ναυτικοί ακούνε καμιά φορά μέσα από τα σπλάχνα της μαύρης θαλασσας υπέροχα τραγούδια..
Ξέρουν πως η νεράϊδα του νερού και ο τροβαδούρος ζουν ευτυχισμένοι και πως η αγάπη τους είναι η πιο αληθινή
αγάπη που έχει υπάρξει ποτέ!!! 

  

 

Φάλτσο η πορεία φίλε τελικά.....

Φάλτσο η πορεία φίλε τελικά. 







  
Κι ούτε που προλάβαμε να ανοιχτούμε στους μεγαλους ωκεανούς
Τίποτα δεν ανακαλύψαμε σπουδαίο σε αυτό το ταξίδι
Η αίσθηση μονάχα πως τα λιμάνια ήταν μακριά
Η βεβαιότητα μονάχα πως τα δελφίνια χόρευαν για μας
"Φάλτσο η πορεία"!! Κανείς δεν αμφιβάλλει πια
Ομως....Υπάρχουν πάντα κάποια δειλινά ,
όταν ο ήλιος σκορπιέται και χαρίζεται στα κύμματα ,
όταν ο Θεός χωράει σε ένα μικρό ροδί συννεφάκι ,
που εμείς , καθισμένοι στην κουβέρτα,
πάιρνουμε τη κιθάρα μας και τραγουδάμε.
Οχι δεν είμαστε πικραμένοι. Ναυαγοί είμαστε σε μια απέραντη νοσταλγία . Τραγουδάμε για τη ψυχή μας , που νομίσαμε πως τη κάναμε σημαία της γης
Για τα ξύλινα αλογάκια και τις καραμούζες μας που ξεκινησαμε να
κατατροπώσουμε τον εχθρό.
Για τις αφίσες με τα ουράνια τόξα που δεν κολλήσαμε
Για το παραμύθι που δεν είπαμε
Για τον κόσμο που δεν χώρεσε στ όνειρό μας
Για τον πολικό αστέρα που μας πρόδωσε
Τραγουδάμε για την αγάπη που δε γνωρίσαμε
Για τον έρωτα που κρεμάσαμε φεύγοντας στα κλαδιά της γιασεμιάς
( αραγε υπάρχει πάντα αυτή η γιασεμιά?)
Για το χάδι που αψηφήσαμε
Για την ανθοδέσμη που δε στείλαμε στη μάνα μας
Για την ανατροπή που ξεκινήσαμε , τρώγοντας μπισκότα με γέμιση σοκολάτας.
Για τα κοχύλια που μαζέψαμε και δε μοιράσαμε
Τραγουδάμε για τη νίκη που δε γιορτάσαμε
Για την ήττα που δεν υπογράψαμε
Για τους φίλους που μας έδωσαν
Τραγουδάμε για μας. Για το βίτσιο μας. Για το φάλτσο μας.
Αυτό εννοούν , όταν ακούτε να λένε,
"τους έμεινε μόνο η ροκιά" .
Όλοι εμείς , οι σιωπηλοί ακροβάτες μιας υπόσχεσης μάταιης .
Όλοι εμείς που παραπλανήσαμε τους ανέμους ,
που ξελογιάσαμε τις ελπίδες .
Όλοι εμείς που ερωτευθήκαμε ό,τι μας αφάνιζε.
Όλοι εμείς οι αφρούρητοι που δεν είχαμε ποτέ ένα
άλλοθι για τα λάθη μας .
Όλοι εμείς οι αντιρρησίες της παρηγοριάς .
Όλοι εμείς , είμαστε μπάσταρδα του θεού .
Ακόμα κι αν φοβήθηκε να μας αναγνωρίσει ,
ένα είναι το σίγουρο.

Μας έχει αδυναμία . Να το ξέρετε ...!!!

ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

.....είπαν....

Πάψε να ριγείς δυνατά. Θα σ’ ακούσει η διπλανή πραγματικότητα!! Ν’ αφήνεις κάπως ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα γιατί θα έρθουνε κι άλλα μ’ άλλες ονειροπολήσεις. Ύδατα βαθύφωνα, κιθαριστές ρυάκια, χωριουδάκια οικισμοί θέρετρα κελαηδισμών, ισορροπίστριες δροσοσταλίδες πάνω σε φυλλαράκια με ταλαντεύσεις ελαφρότητας και η αιδώς μ’ ένα πολύ σκιστό στο πλάι κατακόκκινο φύλλο συκής να χορεύει μ’ έναν νοσταλγό μετανάστη λόγο. Σαν ομπρελάκι χάρτινο σκισμένης ηλιαχτίδας. ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

Mιά ιστορία με διδάγματα!

Μια ωραία ιστόρια που μου προωθήσαν μέσω email..
Αξίζει να αφιερώσετε λίγο από τον χρόνο σας για να την διαβάσετε! 

  

Ήταν μια φορά ένας νεαρός, ο οποίος συμπεριφερόταν μερικές φορές βίαια.Ο πατέρας του, του έδωσε ένα σακουλάκι με καρφιά και του είπε να καρφώνει ένα καρφί στο πεζοδρόμιο μπροστά από τον κήπο κάθε φορά που θα έχανε την υπομονή του και θα μάλωνε με κάποιον.
Την πρώτη μέρα έφτασε στο σημείο να καρφώσει 37 καρφιά στο πεζοδρόμιο. Κατά τις εβδομάδες που ακολούθησαν έμαθε να ελέγχει τον εαυτό του και ο αριθμός των καρφιών που κάρφωνε στο πεζοδρόμιο λιγόστευε συνεχώς μέρα με τη μέρα: είχε ανακαλύψει ότι ήταν πιο εύκολο να συγκρατείται από το να καρφώνει καρφιά.
Τελικά, έφτασε η μέρα κατά την οποίa ο νεαρός δεν έβαλε ούτε ένα καρφί στο πεζοδρόμιο. Τότε πήγε στον πατέρα του και του είπε ότι εκείνη την ημέρα δεν χρειάστηκε να βάλει ούτε ένα καρφί.Τότε ο πατέρας του, του είπε να βγάζει ένα καρφί για κάθε μέρα που θα περνούσε χωρίς να χάσει την υπομονή του.
Οι μέρες πέρασαν και ο νεαρός τελικά μπόρεσε να πει στον πατέρα του ότι είχε βγάλει όλα τα καρφιά απ το πεζοδρόμιο.Ο πατέρας τότε, οδήγησε τον υιό του στο πεζοδρόμιο μπροστά από τον κήπο και του είπε:
- Παιδί μου, συμπεριφέρθηκες καλά, αλλά κοίτα πόσες τρύπες έχει το πεζοδρόμιο. Αυτό δεν θα είναι πια όπως πριν. Όταν μαλώνεις με κάποιον και του λες κάτι προσβλητικό, του αφήνεις μια πληγή όπως αυτή. Μπορείς να μαχαιρώσεις έναν άνθρωπο και μετά να του βγάλεις το μαχαίρι, ωστόσο όμως θα του μείνει πάντα μια πληγή. 

Λίγη σημασία έχει πόσες φορές θα ζητήσεις συγνώμη, η πληγή που γίνεται με τα λόγια κάνει τόση ζημιά όσο και μία πληγή στο σώμα σου.

.....σκέψεις......

Η ευτυχία είναι σαν ένα πολύτιμο έργο τέχνης..
Ένας σπάνιος πίνακας ζωγραφικής..
Ένα κύκνειο άσμα σχεδιασμένο σε καμβά από μετάξι
με χρώματα παρμένα από τα φτερά του Πουλιού του Παραδείσου..
Μην αφήσεις ποτέ τον αντίζηλο ζωγράφο να πάρει τον κουβά
με τα χρώματα τις κολάσεως και να τον αδείασει πάνω του!!