Γεννιόμαστε για ν' αγαπάμε.......

Γεννιόμαστε για ν'αγαπάμε.
Πληγωνόμαστε απο απατηλά συναισθήματα και τρομάζουμε.
Χανόμαστε μες στον εαυτό μας κι αφουγκραζόμαστε
τα καρδιοχτύπια μας,προφυλαγμένοι απο
το καβούκι της επιφύλαξης.
Και απο εκείνη τη στιγμή παύουμε να γευόμαστε
τους αληθινούς χυμούς του έρωτα,
τους αληθινούς χυμους της ζωης.
Συγκλονιζόμαστε απο το φόβο της απόρριψης,
αντι να προσκυνάμε το μεγαλείο της αγάπης.
Ειναι τραγικό στα όνειρα μας να ευχόμαστε
να βρούμε την αληθινή αγάπη,
κι όταν αυτό συμβεί,
να ευχόμαστε να βγούμε αλώβητοι απο τη φωτιά της.
Οι μάρτυρες του έρωτα γεύονται μόνο την αλήθεια του.
Αλλα είμαστε ανόητοι θνητοί και χάνουμε την ουσία
αποζητώντας στεγανά ακόμα και στον έρωτα.
Ομως η αγάπη είναι άνεμος, στοιχείο που κυριεύει
ψυχές και σώματα, χωρίς όρια.
Τον έρωτα δεν τον γνωρίζεις αν δεν συντρίβεις
στις συμπληγάδες του.
Η αγάπη είναι πόλεμος και γιορτή και ερχόμαστε  στον κόσμο για να τα ζήσουμε όλα!!!
 






"Ηθέλα μόνο ένα αντίο"
Πασχαλia Τραυλου!

Καλωσορίζω τον Οκτώμβρη....

και ονειρευομαι...

Να' μαστε λεει μαζί.........
Να'μαστε σε μια βάρκα και ν' αρμενίζαμε.
Να' ταν η θάλασσα γυαλί.Να' χε και φεγγαράδα
Κι εμεις να λέμε αστεία και να γελάμε.
Ν' αγκαλιαζόμαστε και να τραγουδάμε.
Να μην είχαμε βάσανα και μαύρες σκέψεις.
Τίποτα να μην είχαμε.
Να' μαστε ελεύθεροι σαν τα παιδιά.Και ν'αρμενίζαμε......
Και να' ταν απο πάνω μας ένας Θεός, γλυκός σαν μέλι,
να μας καμάρωνε.
Να' μαστε λεει!........

Αλκυόνη Παπαδάκη!

ψίθυροι.....

"Είναι αδύνατο", είπε η περηφάνια

"Είναι ριψοκίνδυνο", είπε η εμπειρία

"Είναι ανούσιο", είπε η λογική

"Κάνε μια προσπάθεια", ψιθύρισε η ΚΑΡΔΙΑ...   

Ο άνεμος θα καίει στη γή του Νείλου μια αρχαία μυρωδιά θα μας μεθά

Στον τροπικό όπως θα 'σαι του Καρκίνου μέσα σου θα γεννιέται μια θεά.

Μ' άγιο καπνό θα υφάνεις το χρησμό σου για να μου δώσεις όταν θα ζητώ.

Να μπώ ιεροφάντης στον ναό σου να σ' ερμηνεύσω και να ερμηνευτώ.

Στην αγορά του Αλ Χαλίλι θα πουλάν τα δυο σου χείλη δυο περιουσίες και άλλη μια

Τέσσερις εγώ θα δώσω θα πληρώσω όσο-όσο να μου κάνουν μια μελανιά.

Nα μου κάνουν μια μελανιά.

Θα σου αγοράσω στο Καρνάκ μπακίρια με καλλιτέχνες θα τα πιούμε ιθαγενείς.

Τις νύχτες θα σου κάνω τα χατίρια όσα ποτέ σου δε σου έκανε κανείς.

Θα 'μαι η πηγή στην όαση της Σίβας θα είσαι ο διαμαντένιος ουρανός.

Θα γίνεις η βασίλισσα της Θήβας κι εγώ ένας μαγεμένος Φαραώ.

Στην αγορά του Αλ Χαλίλι...

.....σκέψεις......

Ο δρόμος προς την ευτυχία δεν είναι ευθύς. Υπάρχουν καμπύλες που ονομάζονται Λάθη, φανάρια που λέγονται Φίλοι, φώτα που ονομάζονται Οικογένεια, και όλα γίνονται, αν έχεις: ένα ανταλλακτικό που ονομάζεται Απόφαση, ...μια ισχυρή μηχανή που ονομάζεται Αγάπη, μια καλή ασφάλιση που ονομάζεται Πίστη, άφθονο καύσιμο που ονομάζεται Υπομονή, αλλά πάνω απ 'όλα έναν έμπειρο οδηγό που ονομάζεται Θεός!!! Καληνύχτα Και Όνειρα Γλυκά !!!!!!!!

Οι παλιές αγάπες πάνε στο παράδεισο......

- Τελικά φεύγεις αύριο;
- Ναι, αλλά έχουμε ένα ολόκληρο βράδυ να περάσουμε μαζί!
Η βαριά πόρτα του αεροπλάνου έκλεισε με θόρυβο και για μια στιγμή τον επανέφερε στη πραγματικότητα από τη βουτιά που είχε κάνει στις προ εικοσιπενταετίας αναμνήσεις του. Για μια στιγμή.
Ανατρίχιασε και χωρίς να το καταλάβει έσφιξε το χέρι της που κρατούσε εδώ και ώρα στο δικό του. Δεν ήξερε αν αυτό έγινε εξ αιτίας της δροσερού αέρα που ήρθε αναπάντεχα από τη μεριά της θάλασσας ή γιατί συνειδητοποίησε τη μοναδικότητα της στιγμής, μιας στιγμής συναισθηματικά φορτισμένης σε τέτοιο βαθμό, που του έφερνε δάκρυα στα μάτια. Συγκρατήθηκε. Καθισμένοι πάνω στο πέτρινο πεζούλι που είχε κτιστεί κατά μήκος της ακτογραμμής, έβλεπαν το ηλιοβασίλεμα της Πέτρας. Ο ήλιος βυθιζόταν στη θάλασσα και μια πολύχρωμη γραμμή, στην οποία κυριαρχούσε ένα βαθύ πορτοκαλί, ξεκινούσε από το σημείο της ένωσης, περνούσε ανάμεσα από τις δυο βραχονησίδες και έφτανε μέχρι τα πόδια τους. «Άραγε είναι τόσος όμορφος ο κόσμος ή μου έχει φορέσει παραμορφωτικούς φακούς η αγάπη;» Μέσα σε τούτη τη πανδαισία χρωμάτων και συναισθημάτων βρήκε το χρόνο (και την όρεξη) να φιλοσοφήσει.«Αδιόρθωτος! Πάντα έτσι ήμουν ο μαλάκας» μονολόγησε και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του. Έριξε μια γρήγορη ματιά στο εσωτερικό του αεροπλάνου. Οι ίδιες γνωστές και μονότονες σκηνές. Στο βάθος η αεροσυνοδός ετοιμαζόταν για την καθιερωμένη επίδειξη. Έβαλε τα ακουστικά στα αυτιά του και η μουσική γέμισε τον κόσμο του. Έκανε ακόμα πιο όμορφο το σκηνικό των αναμνήσεων.
Περπάτησαν αγκαλιασμένοι κατά μήκος της παραλίας. Από τη μια ο ήχος από το αναιμικό κύμα που ερωτοτροπούσε με τα χαλίκια και κρυφά φλέρταρε και με πόδια τους. Από την άλλη η απαλή μουσική των Πυξ Λαξ. Η φωνή του Φίλλιπου ιδιαίτερα ευαίσθητη σε τούτο το τραγούδι: 

 
Αγάπης φως της γης ταξίδια
μαύρα παράξενα παιχνίδια
στο φως του ήλιου θ' ακουμπήσω
το καλοκαίρι να μυρίσω.

Μ' άσπρο πανί θα ταξιδέψω
μικρό κορίτσι θα σε κλέψω
όσο αγαπάω μένω πίσω
κι όλο μ' αφήνεις να σ' αφήσω 

 

 

«Πλήρωμα σκάφους σε θέση απογείωσης». Η φωνή του πιλότου τρύπωσε ανάμεσα στο κενό που έχουν μεταξύ τους τα τραγούδια. Έσφιξε με δύναμη το μπράτσο του καθίσματος. Πάντα αυτή η στιγμή, παρ’ όλα τα ταξίδια του, ήταν δύσκολη. Ένοιωσε τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια του και το κενό στη βουβωνική χώρα. Το σκάφος οριζοντιώθηκε και ο Στέφανος ξεφύσησε με ανακούφιση. Άνοιξε για λίγο τα μάτια.
Πετούσαν στα σύννεφα. Πήγαιναν για το ξενοδοχείο και για μια στιγμή συλλογίστηκε ότι δεν περπατάνε απλώς. «Μα πως μπορεί να συμβαίνει αυτό;» αναρωτήθηκε. «Αύριο φεύγω όχι μόνο από το νησί αλλά και από τη χώρα. Το πιθανότερο είναι να μην ξαναϊδωθούμε ποτέ και ούτε γκρίνιες, ούτε παράπονα, ούτε μιζέρια. Μόνο χαρά και προσμονή για τούτη τη τελευταία νύχτα μας. Εντάξει, είναι το σεξ που ακολουθεί, αλλά μπορεί αυτό όσο καλό και να είναι (και παραείναι καλό) να καλύψει τη πραγματικότητα; Και η απώλεια; Το γεγονός ότι δεν θα ξαναζήσουμε αυτές τις υπέροχες στιγμές δεν θα έπρεπε να μας γεμίζει απελπισία; Είναι η αγάπη τόσο δυνατή που τα σκεπάζει όλα και μας επιβάλει να ζήσουμε τη στιγμή χωρίς σκιές, χωρίς δεύτερες σκέψεις;»
«Θα πάρετε κάτι;» Η αεροσυνοδός με ένα αστραφτερό χαμόγελο περίμενε την απάντησή του. «Καφέ» είπε και τόνισε την λέξη. Είχε πιεί ένα νες στο σπίτι με το που σηκώθηκε από το κρεβάτι και ένα καπουτσίνο στο αεροδρόμιο. Ο γαλλικός ήταν ότι πρέπει τώρα, άλλωστε μια ποικιλία του χρειαζόταν για να μπορέσει να πιει και τους είκοσι καφέδες, που ειδικά για τούτη τη μέρα είχε προγραμματίσει.
Άνοιξαν το μίνι μπαρ και πήραν από μια παγωμένη Bud. Βγήκαν για λίγο στο μπαλκόνι. Η νύχτα φουριόζα είχε εισβάλει από παντού και στο διάβα της είχε μαζέψει την αύρα από τη θάλασσα και μ’ αυτή παρηγορούσε τη πυρωμένη γη. Αγκαλιάστηκαν. Ασυναίσθητα έψαξαν για το φεγγάρι, μόνο αστέρια και αυτά ντροπαλά. Η φωνή του Μητροπάνου του ράγισε τη καρδιά. 




  



Τ' αυγουστιάτικο φεγγάρι δεν το βρήκαμε
πιο νωρίς ήρθ' ο Σεπτέμβρης και χαθήκαμε
πώς χωρίσαμε με τόση ευκολία…

«Το ποτήρι σας παρακαλώ». Η αεροσυνοδός είχε ξεχάσει το χαμόγελό της στο σερβίρισμα. Από τα μεγάφωνα ακούστηκε η φωνή του πιλότου. «Κυρίες και κύριοι πετάμε στα τριάντα χιλιάδες πόδια και υπολογίζουμε άφιξη στη Μυτιλήνη σε είκοσι λεπτά. Ο καιρός στο έδαφος βροχερός». Το προετοίμαζε καιρό τούτο το ταξίδι. Εδώ και πέντε μήνες που ανέλαβε διευθυντής δικτύου νήσων Αιγαίου, στο τμήμα πωλήσεων της πολυεθνικής, ήξερε ότι κάποια στιγμή θα πήγαινε και στη Λέσβο. Ήταν όμως τόσο πολλές οι υποχρεώσεις και τα τρεξίματα που απέρρεαν από τα νέα του καθήκοντα που σχεδόν το είχε ξεχάσει. Ακόμα και τα βράδια, όταν μετά από δεκαπέντε ώρες εξαντλητικής εργασίας έκλεινε τα μάτια, δεν προλάβαινε να οργανώσει τις συνηθισμένες αποδράσεις του μυαλού του. Στοιχεία πωλήσεων, αριθμοί και ποσοστά τον πλάκωναν μέχρι να τον πάρει ο ύπνος. Ένας ύπνος βαθύς και χωρίς όνειρα.
Την ήθελε την προαγωγή στη δουλειά του, την επιζητούσε. Εκτός από ηθική ανταμοιβή, μια αναγνώριση για τη μέχρι τώρα προσφορά του, ήταν και τα λεφτά παραπάνω. Πόσο μάλλον σε μια τέτοια εποχή με την οικονομική κρίση και τα επακόλουθά της. Τον εξιτάριζε όμως και η εξουσία που απέκτησε ξαφνικά. Για πρώτη φορά βρέθηκε σε δικό του γραφείο, είχε εταιρικό αμάξι πολυτελείας, τη δική του αποκλειστική γραμματέα και ένα τμήμα από δέκα πωλητές, όλοι υπό την προσταγή του.
«Στις προσταγές σου κυρία μου!» Η Ζωή τον τράβηξε από το χέρι, σχεδόν τον έσυρε μέσα στο δωμάτιο. Έπεσαν με τα ρούχα στο κρεβάτι. Το φιλί που ακολούθησε, περίεργα πως, δεν ήταν αγχωμένο. Ήταν τρυφερό, σε τέτοιο σημείο, που μια γλυκιά ζάλη άρχισε να τον περιβάλει. Ξάπλωσε ανάσκελα, έκλεισε τα μάτια και άφησε τη Ζωή να κάνει παιχνίδι. Χαλαρός, όσο ποτέ άλλοτε, απολάμβανε τα φιλιά και τα χάδια μέχρι που το μέλι κάλυψε όλο του το σώμα. Τα πάντα είχαν κολλήσει. Προσπάθησε να ανοίξει τα μάτια του, μάταια. Ο Μορφέας φάνηκε στο δωμάτιο με απειλητικές διαθέσεις. Δεν επιχείρησε να αντισταθεί, σαν έτοιμος από καιρό, παραδόθηκε στην αγκαλιά του. Ξύπνησε περασμένες δέκα και το μόνο που αντίκρισε ήταν ένα σημείωμα σε ένα χαρτί πάνω στο μαξιλάρι της και ένα λευκό γαρύφαλλο, από τη γλάστρα της βεράντας, δίπλα του. Άρχισε να διαβάζει την ίδια στιγμή που ένας κόμπος στο λαιμό του έκοβε την ανάσα.
Στέφανε,
Μη λυπάσαι. Όλο μου το είναι γνωρίζει ότι ειδικά σήμερα ήθελες να με ευχαριστήσεις. Να ξέρεις ότι το έκανες με τον καλύτερο τρόπο. Όλη τη νύχτα σε παρακολουθούσα να κοιμάσαι. Σου χάιδευα τα μαλλιά και σου τραγουδούσα. Ήθελα να σου μεταφέρω λίγο από τη ψυχή μου, να σε συνοδεύει σε τούτο το μακρινό σου ταξίδι. Ήσουν τόσο ήρεμος, τόσο όμορφος! Ζήλεψα για λίγο που δεν θα σε έχω δίπλα μου τα δύσκολα βράδια του χειμώνα, αλλά μέχρι εκεί. Θα είμαι ευτυχισμένη, όταν θα ξέρω ότι είσαι καλά. Σε αγάπησα χωρίς ανταποδοτικά τέλη. Μακάρι να σε ξαναδώ.
Ζωή.

«Πλήρωμα σκάφους σε θέση προσγείωσης». Άνοιξε τα μάτια και έριξε μια ματιά από το παράθυρο. Δεν μπόρεσε να ξεχωρίσει τίποτα. Η ομίχλη είχε σκεπάζει τα βουνά και η ορατότητα ήταν χαμηλή. Ένοιωσε τις ρόδες να ακουμπάνε στο έδαφος και το αεροπλάνο να φρενάρει και να τρίζει ολόκληρο. «Επιτέλους!» Στην αίθουσα αναμονής δεν τον περίμενε κανείς. Ποτέ δεν ειδοποιούσε για την πρώτη του επίσκεψη. Ήθελε να αποκτήσει δική του άποψη για τη δουλειά και τις δυνατότητές της, πριν τον παραμυθιάσουν οι τοπικοί αντιπρόσωποι. Θα έκανε μια γρήγορη έρευνα αγοράς στη πόλη και νωρίς το απόγευμα θα περνούσε και από τον αντιπρόσωπο. Το βραδάκι θα συναντούσε τη Ζωή. Ήταν πολύ εύκολο να τη βρει κι ας είχαν περάσει τα χρόνια. Ένοιωσε το τρέμουλο της φωνής της στο τηλεφώνημα. Ένα ρίγος διαπέρασε όλο του το κορμί. «Είναι δυνατόν; Μετά από τόσα χρόνια και να κάνω σαν σχολιαρόπαιδο;» αναρωτήθηκε και απάντηση δεν πήρε. ΄
«Θα πάμε για φαγητό; τον ρώτησε ή Ζωή.
«Ένα εσπρεσάκι πρώτα, στη καφετέρια, να τα πούμε με την ησυχία μας και μετά» της απάντησε.
Στο μπαρ του αεροδρομίου ήπιε έναν ελληνικό στα όρθια και πήρε ταξί για τη πόλη. Στο ράδιο του ταξιτζή, ο Λαυρέντης με τον Νιόνιο τραγουδάνε και το διασκεδάζουν:

Και τι ζητάω, τι ζητάω
Μια ευκαιρία στον παράδεισο να πάω… 





Άρχισε να σκέφτεται εντατικά:
«Εδώ που τα λέμε δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα αυτή η συνάντηση. Η Μάρω Βαμβουνάκη περιγράφει στο ομώνυμο βιβλίο της μια τέτοια συνάντηση με μελανά χρώματα. Η ηρωίδα της επιστέφει στο γενέθλιο τόπο με μια τεράστια λαχτάρα να δει την πρώτη της αγάπη. Μιαν αγάπη, που το πέρασμα του χρόνου την εξιδανίκευσε και την τοποθέτησε πάνω απ’ όλα. Όμως η συνάντηση υπήρξε καταστροφική. Ο ήρωας σε μαύρο χάλι, παχύς και με αραιωμένα μαλλιά, με ψόφια μάτια και άδειο βλέμμα. Χαρακτηρίζει μέσα της τη συνάντηση μνημόσυνο της παλιάς αγάπης και φεύγει βιαστικά προσπαθώντας να κρατήσει ανέπαφη την ανάμνησή της. Φευ! Διαπιστώνει τελικά ότι έχει πεθάνει και σαν τέτοια πήγε στο παράδεισο, καθαγιασμένη και εξωραϊσμένη, με τη νοσταλγία να τη μνημονεύει και να τη δοξάζει. Τελικά δεν αποκλείεται να πάθω τα ίδια ή ακόμα χειρότερα να τα πάθει η Ζωή».
Ένοιωσε τον ιδρώτα να τον περιλούζει. Ξέσφιξε λίγο τη γραβάτα του.
«Φτάσαμε κύριος».
Κατέβηκε από το ταξί και μπήκε στο ξενοδοχείο. Πήγε κατευθείαν για μπάνιο, το είχε μεγάλη ανάγκη αυτή τη στιγμή. Παράγγειλε ένα φρέντο και τον απόλαυσε στο μπαλκόνι του δωματίου. Λίγα μέτρα πιο πέρα η θάλασσα λυσσομανούσε. Τα κύματα, στοιχισμένα και με απόλυτη ακρίβεια, έπεφταν στη στεριά και πέθαιναν νικημένα αλλά περήφανα που εκτέλεσαν την αποστολή τους.
«Εγώ θα το κάνω και ας είναι καταστροφή, το χρωστάω στον εαυτό μου!» είπε με πείσμα και τράβηξε μια γερή τζούρα καπνού που τον ζάλισε.
«Δηλαδή τι μπορεί να έχει πάθει η Ζωή; Στην ομορφιά των νιάτων της θα έχει προστεθεί η γνώση και η σοφία μιας γυναίκας που πολέμησε με πείσμα και αξιοπρέπεια για τη ζωή της. Κι αν τα χαρακτηριστικά της έχουν αμβλυνθεί από το χρόνο, η ηρεμία και η σύνεση θα τα έχουν κάνει ακόμα πιο αξιαγάπητα. Για να μη πούμε για την εμπειρία μιας σαρανταπεντάρας. Ουάου!»
Η τελευταία σκέψη τον γέμισε κέφι και αισιοδοξία. Ντύθηκε και ξεκίνησε γεμάτος αυτοπεποίθηση για τη δουλειά. Η μέρα κύλισε με εξαιρετικούς ρυθμούς. Ο Στέφανος είναι στο ξενοδοχείο και ετοιμάζεται για την βραδινή συνάντηση. Μόλις έχει τελειώσει το ξύρισμα και κοιτάζεται στο καθρέφτη. Του αρέσει αυτό που βλέπει, του χαμογελάει και του κλείνει το μάτι. Ντύνεται και φεύγει με βήμα αποφασιστικό και σίγουρο. Φτάνει στη καφετέρια και ρίχνει μια ματιά στο εσωτερικό της. Ήταν εκεί και ήταν η Ζωή! Τον είδε και του χαμογέλασε. Το βλέμμα της του έκοψε τα πόδια, για λίγο. Είδε τα μάτια της, έχασε τον κόσμο και ένα πράγμα μόνο μπόρεσε να σκεφτεί:
«Λυπάμαι Μάρω, αλλά οι παλιές αγάπες δεν πάνε στο παράδεισο. Είναι ο Παράδεισος!» 

Σύμπτωση.....

Θα πεις, πουλί ήθελες να ΄σαι; περιστέρι;
Υποθέτω αν διάλεγα θα ήθελα κάτι πιο εντυπωσιακό, γεράκι ή αϊτός, ας πούμε. 

 


Αλλά και περιστέρι, πλάκα θα είχε.
Και η πτήση και η πτώση.
Έτσι κι αλλιώς, αν δεν συνηθίσεις να πέφτεις δεν θα μάθεις ποτέ να πετάς!!!

Σε κάθε τόπο βρέχει διαφορετικά.

-Σε κάθε τόπο βρέχει διαφορετικά.
-Ναι, αλλά για τον ίδιο σκοπό.
-Η βροχή δεν είναι για όλους. Είναι για κείνους που κρύβονται στον ήχο της. Της εμπιστευόμαστε μυστικά, νομίζοντας πως ο κόσμος δεν ακούει παρά το δικό της τραγούδι κάθε φορά.
-Μέσα της βρέχει ποτέ, όπως σ' εμάς; Ή το ξέσπασμα που της ζητάμε την αναλώνει σε μια εξωστρέφεια που δεν τη θέλει;
-Αυθύπαρκτη η βροχή, έρχεται απρόβλεπτα να σε κρατήσει στη γη με το βάρος της.
-Κι αν κάνεις να πιαστείς απ' το σώμα της και ν' ανέβεις;
-Θα γίνεις ένα και θα' ρχεσαι μαζί της, καταδικασμένη να μου χτυπάς το τζάμι, γλυκά κι επίμονα, πετραδάκι και χάδι.
-Κι εσύ θα γράφεις με τα χνώτα σου πάνω μου, να μου υπενθυμίζεις να "έρχομαι ξυπόλητη";
-"Κι όλο πίσω από τζάμια..."
-Δεν υπάρχει σώμα πιιο γυμνό απ' τη βροχή... 


 

"Έρχεται η βροχή ξυπόλητη κι όλο πίσω από τζάμια."

Μ. Γκανάς

'Αϊ στο διάολο, ΔΝΤ''. Το νέο βιβλίο της Ναόμι Κλάιν

Η Ναόμι Κλάιν ξαναχτυπά. Μετά το παγκόσμιο μπέστ σέλερ "Το Δόγμα του Σοκ" η επιτυχημένη συγγραφέας και δημοσιογράφος επανέρχεται με το καινούργιο βιβλίο της "Φράχτες και Παράθυρα", από τις Εκδόσεις Λιβάνη.

Χάρη στη διασυνοριακή ανταλλαγή πληροφοριών, έχουμε πλέον συνειδητοποιήσει ότι τα προβλήματα κάθε χώρας είναιοι τοπικές επιπτώσεις μιας συγκεκριμένης παγκόσμιας ιδεολογίας, την οποία επιβάλλουν οι πολιτικοί κάθε χώρας, αλλά η οποία έχει επινοηθεί σε κεντρικό επίπεδο από μια ομάδα κορπορατικών συμφερόντων και διεθνών θεσμών, συμπεριλαμβανομένων του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας.

Τα κείμενα του βιβλίου περιέχουν τα πιο καταδικαστικά στοιχεία που η συγγραφέας κατάφερε να συγκεντρώσει για να αντιμετωπίσει δημόσια τους νεοφιλελεύθερους οικονομολόγους, αλλά καταγράφουν επίσης τις πιο συγκινητικές εμπειρίες που έζησε στους δρόμους δίπλα σε συντρόφους της ακτιβιστές, συνειδητοποιώντας ότι ήταν αυτόπτες μάρτυρες ενός μοναδικού συμβάντος: της συναρπαστικής στιγμής όπου οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι προσπαθούσαν να εισβάλουν στην κλειστή λέσχη των ειδικών όπου καθορίζεται η συλλογική μοίρα μας.

Προκλητικό, οξυδερκές και παθιασμένο, το Φράχτες και Παράθυρα αποτελεί την καταγραφή της κοσμοϊστορικής έναρξης του κινήματος κατά του νεοφιλελευθερισμού. Τα κείμενα δεν είναι παρά φωτογραφίες δραματικών στιγμών μέσα στο χρόνο, μια καταγραφή του πρώτου κεφαλαίου της πολύ παλιάς και επαναλαμβανόμενης ιστορίας της ανθρωπότητας η οποία αγωνίζεται να γκρεμίσει φράχτες μέσα στους οποίους προσπαθούν να την κλείσουν, να ανοίξει παράθυρα, να ανασάνει βαθιά, να δοκιμάσει την ελευθερία.

Μια πρόγευση απ' το βιβλίο

Την ίδια ηµέρα που ο πρόεδρος της Αργεντινής Εδουάρδο Ντουάλντε πραγµατοποιούσε µια ακόµα άκαρπη διαπραγµάτευση µε τους εκπροσώπους του ∆ΝΤ, µια οµάδα κατοίκων του Μπουένος Άιρες συµµετείχε σε µια διαφορετικού είδους διαπραγµάτευση: Ήταν µια ηλιόλουστη Πέµπτη στις αρχές Μαρτίου και προσπαθούσαν να αποφύγουν την έξωση από τα διαµερίσµατά τους. Σε απόσταση µερικών µόνο τετραγώνων από την έδρα του εθνικού κογκρέσου, οι ένοικοι της πολυκατοικίας που βρίσκεται στον αριθµό 335 της οδού Αγιακούτσο, ανάµεσά τους και δεκαεννέα παιδιά, είχαν οχυρωθεί στα διαµερίσµατά τους και αρνούνταν να τα εγκαταλείψουν. Στην τσιµεντένια πρόσοψη της πολυκατοικίας, κάποιος είχε γράψει: «Άι στο διάολο, ∆ΝΤ».

Ίσως να φαίνεται παράδοξο το ότι ένας θεσµός όπως το ∆ΝΤ που είναι αφιερωµένος στη µακροοικονοµία τόσο αποφασιστικά, εµπλέκεται σε ένα άκρως µικροοικονοµικό ζήτηµα όπως οι εξώσεις από την πολυκατοικία της οδού Αγιακούτσο. Όµως, σε µια χώρα όπου ο µισός πληθυσµός ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας, δεν υπάρχει σχεδόν ούτε ένας τοµέας της κοινωνίας που η µοίρα του µην εξαρτάται από τις αποφάσεις του διεθνούς δανειστή.

Οι βιβλιοθηκάριοι, οι δάσκαλοι και άλλοι εργαζόµενοι του δηµόσιου τοµέα οι οποίοι πληρώνονται µε τυπωµένα στα γρήγορα επαρχιακά νοµίσµατα, θα µείνουν απλήρωτοι αν οι επαρχίες σταµατήσουν να τυπώνουν χρήµα, όπως απαιτεί το ∆ΝΤ. Και αν γίνουν µεγαλύτερες περικοπές στον δηµόσιο τοµέα όπως επιµένει ο διεθνής δανειστής, οι άνεργοι, που αγγίζουν το 30% του εργατικού δυναµικού, θα κάνουν ένα ακόµα βήµα πιο κοντά στην έλλειψη στέγης και την πείνα, που εξώθησε χιλιάδες ανθρώπους να λεηλατήσουν σουπερµάρκετ.

Και αν δεν βρεθεί µια λύση στην κατάσταση έκτακτης ανάγκης που επικρατεί στον τοµέα της ιατροφαρµακευτικής περίθαλψης, οι επιπτώσεις θα είναι ολέθριες για µια γυναίκα που συνάντησα στα προάστια του Μπουένος Άιρες. Με µια κίνηση ντροπής και απόγνωσης, ανέβασε την µπλούζα της και µου έδειξε την ανοιχτή πληγή και τα σωληνάκια που κρέµονταν από µια εγχείρηση στοµάχου, καθώς ο γιατρός της δεν είχε βάλει ράµµατα εξαιτίας της χρόνιας έλλειψης ιατρικών αναλώσιµων.

Ίσως κάποιοι να θεωρήσουν απρεπές να µιλάει κανείς για παρόµοια ζητήµατα. Υποτίθεται ότι η ανάλυση για την οικονοµική κατάσταση της Αργεντινής πρέπει να εστιάζεται στην µέχρι πρόσφατα κλειδωµένη ισοτιµία πέσο-δολαρίου, στην «επιστροφή στο πέσο» και στους κινδύνους του «στασιµοπληθωρισµού» – και όχι στα παιδιά που µένουν άστεγα ή στις ανοιχτές πληγές ηλικιωµένων γυναικών. Ωστόσο, οι απερίσκεπτοι σύµβουλοι της κυβέρνησης της Αργεντινής δεν είναι απρόσωποι.

Στους κύκλους των αγορών επικρατεί η συναινετική αντίληψη ότι το ∆ΝΤ δεν πρέπει να θεωρήσει την κρίση στην Αργεντινή ως εµπόδιο, αλλά ως ευκαιρία για την επιβολή αυστηρότερης λιτότητας: Σύµφωνα µε αυτό το σκεπτικό, η χώρα αναζητάει τόσο απεγνωσµένα ρευστό χρήµα, ώστε θα κάνει ό,τι θέλει το ∆ΝΤ. «Πρέπει να δρας κατά τη διάρκεια της κρίσης, καθώς το Κογκρέσο είναι πιο δεκτικό», εξηγεί ο Γουίνστον Φριτς, ο επικεφαλής του βραζιλιάνικου παραρτήµατος της Dresdner Bank AG.

Η πιο δρακόντεια υπόδειξη έγινε από τους Ρικάρδο Καµπεγιέρο και Ρούντιγκερ Ντόρνµπους, δυο οικονοµολόγους του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης (MIT). Σε ένα άρθρο τους που δηµοσιεύτηκε στους Financial Times υποστήριξαν ότι «έχει έλθει η ώρα για ριζοσπαστικές λύσεις». Η Αργεντινή «πρέπει να εκχωρήσει προσωρινά την εθνική κυριαρχία της σε όλα τα χρηµατοοικονοµικά ζητήµατα... να αποποιηθεί τη νοµισµατική, φορολογική, ρυθµιστική και διαχειριστική κυριαρχία της για µια µεγάλη περίοδο, παραδείγµατος χάριν για µια πενταετία». Η οικονοµία της χώρας– «οι δαπάνες, η κυκλοφορία καινούριου νοµίσµατος και η φορολογική διαχείριση»– πρέπει να ελέγχεται από «ξένους παράγοντες», συµπεριλαµβανοµένης «µιας επιτροπής έµπειρων ξένων κεντρικών τραπεζιτών».

Σε µια χώρα όπως η Αργεντινή που εξακολουθεί να νιώθει ακόµη τρόµο λόγω της εξαφάνισης τριάντα χιλιάδων ανθρώπων από το δικτατορικό καθεστώς της περιόδου 1976-1983, µόνο «ξένοι παράγοντες», όπως οι δυο οικονοµολόγοι του MIT, έχουν το θράσος να ισχυρίζονται ότι «κάποιος πρέπει να διοικήσει τη χώρα µε σκληρό καταναγκασµό». Παρ’ όλα αυτά, φαίνεται ότι η καταστολή είναι η αναγκαία προϋπόθεση για να σωθεί η χώρα, µια αποστολή που, σύµφωνα µε τους Καµπεγιέρο και Ντόρνµπους, συνεπάγεται το άνοιγµα των αγορών, τη µεγαλύτερη µείωση των δαπανών και, φυσικά, «µια εκστρατεία µαζικών ιδιωτικοποιήσεων».

Πρόκειται για τη συνηθισµένη συνταγή, µόνο που αυτή τη φορά υπάρχει ένα πρόβληµα: Η Αργεντινή τα έχει ήδη κάνει όλα αυτά. Καθώς στη δεκαετία του 1990 υπήρξε ένας υποδειγµατικός µαθητής του ∆ΝΤ, άνοιξε την οικονοµία της (και αυτός είναι ο λόγος που τα κεφάλαια µπόρεσαν να φύγουν τόσο εύκολα από τη χώρα, όταν ξέσπασε η κρίση). Όσο για τις υποτιθέµενες υπέρογκες δηµόσιες δαπάνες της Αργεντινής, το ένα τρίτο πηγαίνει την εξυπηρέτηση του εξωτερικού δανεισµού. Ένα τρίτο πηγαίνει στα συνταξιοδοτικά ταµεία που έχουν ήδη ιδιωτικοποιηθεί. Ενώ το υπόλοιπο ένα τρίτο –του οποίου ένα µέρος πηγαίνει όντως στην ιατροφαρµακευτική περίθαλψη, την παιδεία και την κοινωνική βοήθεια– δεν επαρκεί για να καλυφθούν οι ανάγκες του αυξανόµενου πληθυσµού και, γι’ αυτόν το λόγο, καταφθάνουν από την Ισπανία φορτία µε δωρεές τροφίµων και φάρµακων.

Όσο για τις «µαζικές ιδιωτικοποιήσεις», η Αργεντινή έχει ήδη πειθήνια εκποιήσει τόσο πολλές από τις κοινωφελείς υπηρεσίες της –από τους σιδηροδρόµους µέχρι την τηλεφωνία–, ώστε τα µοναδικά παραδείγµατα δηµόσιας περιουσίας που µπόρεσαν να σκεφθούν οι Καµπεγιέρο και Ντόρνµπους ήταν τα λιµάνια και τα τελωνεία.

∆εν πρέπει, λοιπόν, να προκαλεί απορία το γεγονός ότι πολλοί από εκείνους που εκθείαζαν στο παρελθόν την Αργεντινή ισχυρίζονται σήµερα ότι για την οικονοµική κατάρρευση της χώρας ευθύνονται αποκλειστικά η εθνική απληστία και η διαφθορά. «Αν µια χώρα που κλέβει χρήµατα νοµίζει ότι θα της χορηγηθεί βοήθεια από τις Ηνωµένες Πολιτείες, δεν πρόκειται να την πάρει», δήλωσε ο Τζορτζ Μπους την προηγούµενη εβδοµάδα στο Μεξικό. Η Αργεντινή «πρέπει να πάρει µερικές δύσκολες αποφάσεις».

Ο πληθυσµός της Αργεντινής, που εδώ και µήνες έχει εξεγερθεί ανοιχτά εναντίον των πολιτικών, οικονοµικών και δικαστικών ελίτ της χώρας, δεν χρειάζεται κηρύγµατα για την αναγκαιότητα µιας καλής διακυβέρνησης. Στις τελευταίες οµοσπονδιακές εκλογές, κανένας πολιτικός δεν πήρε περισσότερες ψήφους από τον συνολικό αριθµό των άκυρων ψηφοδελτίων, στα περισσότερα από τα οποία φιγουράριζε ο ήρωας ενός κόµικ που ονοµάζεται Κλεµέντε. Τον επέλεξαν επειδή δεν έχει χέρια και, άρα, δεν µπορεί να κλέψει.

Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι το ∆ΝΤ θα εξαλείψει την κουλτούρα δωροδοκίας και ατιµωρησίας που κυριαρχεί στην Αργεντινή, πολλώ δε µάλλον που ένας από τους όρους του για τη χορήγηση νέων δανείων ήταν να σταµατήσουν οι ποινικές διώξεις εις βάρος των τραπεζιτών που έβγαλαν παράνοµα τα κεφάλαιά τους από τη χώρα, επιδεινώνοντας απότοµα την κρίση. Για όσο διάστηµα η εθνική παθολογία της χώρας θα παρουσιάζεται ως η αποκλειστική αιτία της καταστροφής της, τα φώτα της δηµοσιότητας θα µένουν µακριά από το ∆ΝΤ.

Σε αυτό το οικείο αφήγηµα για µια πτωχευµένη χώρα που ικετεύει να τη «διασώσουν», µιας ζωτικής σηµασίας εξέλιξη αποκρύπτεται: Πολλοί από τους κατοίκους της Αργεντινής δεν θέλουν τα χρήµατα του ∆ΝΤ, καθώς είναι προφανές ότι το κόστος θα είναι πολύ µεγάλο. Αντίθετα, δηµιουργούν νέες µορφές εξουσίας, που στρέφονται εναντίον των χρεοκοπηµένων πολιτικών θεσµών και του ∆ΝΤ.

∆εκάδες χιλιάδες άνθρωποι οργανώνονται και συµµετέχουν σε συνοικιακές συνελεύσεις, οι οποίες συγκροτούν δίκτυα σε δηµοτικό και πανεθνικό επίπεδο. Σε πλατείες, πάρκα και διασταυρώσεις δρόµων, γείτονες συζητούν πώς θα κάνουν τις δηµοκρατικές οργανώσεις τους πιο υπόλογες και πώς θα καλύψουν το κενό της αποτυχηµένης διακυβέρνησης. Σκέφτονται να δηµιουργήσουν ένα «κογκρέσο πολιτών», που θα απαιτεί από τους πολιτικούς διαφάνεια και ανάληψη των ευθυνών τους. Συζητούν για την αναγκαιότητα ο προϋπολογισµός να είναι προϊόν συµµετοχικών διαδικασιών και οι θητείες στα δηµόσια αξιώµατα µικρότερης διάρκειας, ενώ παράλληλα οργανώνουν συσσίτια για τους άνεργους. Ο πρόεδρος της Αργεντινής, που δεν έχει εκλεγεί, έχει τροµοκρατηθεί τόσο πολύ από την αυξανόµενη πολιτική δυναµική των asambleas (συνελεύσεων), ώστε άρχισε να τις χαρακτηρίζει αντιδηµοκρατικές.

Οι ανησυχίες του είναι εύλογες. Οι asambleas συζητούν για τη δηµιουργία τοπικών βιοµηχανιών και την εκ νέου εθνικοποίηση της δηµόσιας περιουσίας που ιδιωτικοποιήθηκε. Και ίσως να µη σταµατήσουν εκεί. Η Αργεντινή, όντας για δεκαετίες ένας πειθήνιος µαθητής που τον απογοήτευσαν οι δάσκαλοι του ∆ΝΤ, δεν πρέπει να ικετεύει για δάνεια: Οφείλει να απαιτήσει αποζηµιώσεις.

Το ∆ΝΤ είχε την ευκαιρία του να κυβερνήσει την Αργεντινή. Τώρα, είναι η σειρά του λαού.

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ!!!!

Βιογραφικό

Η Ναόμι Κλάιν γεννήθηκε το 1970 στο Μόντρεαλ. Είναι βραβευμένη δημοσιογράφος, συγγραφέας και κινηματογραφίστρια.

Το πρώτο της βιβλίο, το διεθνές best seller No Logo, μεταφράστηκε σε είκοσι οχτώ γλώσσες και χαρακτηρίστηκε «βίβλος των κινημάτων» από τους New York Times.

Γράφει στο Nation και στον Guardian και υπήρξε ανταποκρίτρια του Harper’s Magazine στο Ιράκ.

Το 2004 παρουσίασε το The Take, ένα ντοκιμαντέρ για τα κατειλημμένα εργοστάσια της Αργεντινής, του οποίου υπήρξε συμπαραγωγός μαζί με το σκηνοθέτη Άβι Λιούις.

Είναι πρώην μέλος του επιστημονικού προσωπικού του Οικονομικού Πανεπιστημίου του Λονδίνου (London School of Economics) και επίτιμη διδάκτωρ Πολιτικού Δικαίου του Πανεπιστημίου King College της Νέας Σκοτίας.

Έχει τιμηθεί μεταξύ άλλων με το Canadian National Business Book Award και το Le Prix Médiations.

www.naomiklein.org

...σκέψεις στιγμής....

Φτιαγμένη η ψυχή μας να εκτιμά τα μικρά και καθημερινά - να αναγνωρίζει και να απολαμβάνει την ομορφιά της απλότητας - να ασκείται στην υπομονή,

μα φτιαγμένη να ζητά και τα μεγάλα, τα υψηλά, τα δυσπρόσιτα... 

ΕΙΠΑΝ....

"Πως αλλάζει ο χώρος ανάλογα με τον χρόνο, τις συνθήκες - μαζί ή μόνοι... αυτό κάνει τη διαφορά στο χρώμα γύρω μας..."

"να λάμπει μέσα σου εκείνο που αγνοείς... μα ωστόσο (ΝΑ) λάμπει "

"Θα το ζήσω κι ας με λιώσει, αντί γέρος να πεθάνω αυτοερωτώμενος..."

Aξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο,

κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει..."

Βολουδάκη Μαρίνα - Περαστικοί - Όλα ήταν ψέμα

Σ' ένα κήπο μακρινό

μια νύχτα βρέθηκα κι εγώ

έψαχνα λέει για να βρω

κάποιας αγάπης τον ανθό.

Όλα ήταν ψέμα

του ονείρου γέννα(δις).

Ήταν κρυμμένο σε γωνιά

στου έρωτα την αγκαλιά

και σαν πλησίασα κοντά

έφυγε πάλι μακριά

και σαν πλησίασα κοντά

έφυγε πάλι μακριά.

Όλα ήταν ψέμα...

ΤΡΙΤΗ 13 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 2011!

Κι εσύ ρώτησες.......

Κι εσύ ρώτησες: 

 

«Τι σημαίνει ευτυχία;»
και τα χείλη απάντησαν:

 
«Το αντάμωμα με τη στιγμή

που συσπώνται

οι μύες της ψυχής
και σχηματίζει το σύμπαν 

στο νου μας,

το πιο αθώο του χαμόγελο» 

 

Είπαν.....

Αν θέλεις να καταφέρεις κάτι, να κρατάς τα μάτια σου ανοικτά, να συγκεντρώνεσαι και να ξέρεις τι ακριβώς θέλεις. Κανείς δεν πετυχαίνει το στόχο του με τα μάτια κλειστά.

P.Coelho

Είπαν.....

Η αγάπη γεμίζει τα πάντα! 
Δεν μπορεί να επιθυμεί, 
γιατί είναι αυτοσκοπός.
Δεν μπορεί να προδώσει, 
γιατί δεν έχει σχέση με την ιδιοκτησία.
Δεν μπορεί να αιχμαλωτήσει, 
γιατί μοιάζει με ποτάμι και θα ξεχειλίσει πάνω από τα φράγματα.

Από το P.Coelho (2009). Αγάπη : επιλεγμένα αποσπάσματα. 

Κ. Δ.

Το ριψοκίνδυνο όραμα της φαντασίας

Η φαντασία
- απόφοιτος του Πλάστη
γόνος του παραλογισμού
και της υπεροψίας -

σε κοίταξε εξονυχιστικά και είπε

“δε μου ταιριάζεις είσαι αβλαβής.
Σε κίνδυνο θα σε μεταμορφώσω
με τον πιο ταχύ και αλάνθαστο τρόπο:
αγαπώντας σε.

Θηρίο θα σε σκηνοθετήσω
σε απόσταση μάχης

να μου ξεφεύγουν
οι βρυχηθμοί των ελιγμών σου
να υπερπηδουν το λάκκο που ‘χω σκάψει
σκεπασμένον
με απατηλή στερεότητα κλαδιών
γνωστή παγίδα για τη θήρα ζώωδους αγριότητας”.

Έτσι έγινε
κι έρχεσαι τώρα εσύ επίπλαστο θηρίο
και μου ζητάς εμένα το λόγο
με ποιό δικαίωμα σε άλλαξα
από λαγό σε σαρκοβόρο
λες και σ’ ερωτεύτηκα εγώ.

Τα παράπονά σου στη φαντασία.
Αυτή εξευρίσκει λάλημα
όταν δεν ξημερώνει.

Να την ευγνωμονείς.

Άν η φαντασία δε σκηνοθετούσε
υπαρκτόν θηριώδη τον έρωτα
ποτέ καμιά πραγματικότης
δε θα μας είχε αγαπήσει.Κική Δημουλά.

''Ο Ερωτας και η Ψυχή''

Ο Ερωτας και η Ψυχη είναι ένα μυθολογικό ζευγάρι, που βασανίστηκαν πολύ  μέχρι να μπορέσουν να χαρούν την αγάπη τους ανεμπόδιστα. Αυτός είναι ο μύθος του Ερωτα και της Ψυχής όπως τον αναφέρει ο Απουλήιος, Ρωμαίος συγγραφέας του 2ου μ.Χ. αιώνα.

Ερωτας και Ψυχη

Αν και ο Θεός Ερως στην αρχαιότητα ήταν υπεύθυνος για τα πάθη πολλών θνητών και μη, τελικά και ο ίδιος δεν γλίτωσε από τα βέλη του. Ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα την Ψυχή, μια θνητή που είχε τη φήμη μιας πανέμορφης γυναίκας. Ο μύθος του Ερωτα και της Ψυχής είναι όμορφος και αποδεικνύει τη δύναμη της αγάπης και του έρωτα στις ζωές όλων.

Η Ψυχή ήταν μια θνητή, κόρη μιας πολύ συνηθισμένης οικογένειας με τρία παιδιά. Ανθρωποι από όλα τα μέρη έρχονταν να επισκεφτούν την Ψυχή και να θαυμάσουν την ομορφιά της, τιμώντας την περισσότερο από τη Θεά Αφροδίτη.

Η Αφροδίτη όταν αντιλήφθηκε τι ακριβώς συνέβαινε, αποφάσισε να ζητήσει την παρέμβαση του γιου της Ερωτα, ο οποίος ανέλαβε να δηλητηριάσει τις ψυχές των ανδρών ώστε να μην επιθυμούν την Ψυχή. Ωστόσο, και ο ίδιος ερωτεύτηκε την Ψυχή, στρέφοντας κατά λάθος το βέλος του κατά του εαυτού του. 

Τα χρόνια περνούσαν και οι γονείς της Ψυχής ήταν σαφώς προβληματισμένοι από την έλλειψη μνηστήρων, οπότε αποφάσισαν να στείλουν να πάρουν χρησμό, υποπτευόμενοι ότι κάποιος θεός έχει αναμειχθεί. Στους Δελφούς λοιπόν, ο Απόλλων, υπό την καθοδήγηση του θεού Ερωτα έδωσε χρησμό:

«Η Ψυχή δεν προορίζεται για γυναίκα κανενός θνητού. Ο άντρας της την περιμένει στην κορυφή ενός βουνού, και είναι ένα αποκρουστικό τέρας, που κανείς, ούτε θνητός ούτε αθάνατος, δεν μπορεί να του αντισταθεί». Αν και όλοι έπεσαν σε βαθιά θλίψη, αποφάσισαν να εκπληρώσουν το χρησμό ετοιμάζοντας λαμπρό γάμο με το “τέρας” του βουνού.

Ο γάμος έγινε αλλά η Ψυχή δεν μπορούσε να δει το σύζυγό της, ο οποίος εμφανιζόταν μόνο τα βράδια σε εκείνη και πάντα μέσα στο σκοτάδι. Ήταν ωστόσο τόσο τρυφερός και καλόκαρδος που η Ψυχή κατάλαβε ότι δεν μπορεί να είναι ένα αποκρουστικό τέρας, αλλά ο άντρας που επιθυμούσε σε όλη της τη ζωή.

Περνούσε υπέροχα μαζί του αλλά προβληματιζόταν γιατί δεν τον είχε δει ποτέ. Όταν κάποια στιγμή αποφάσισε να πάει στο πατρικό της, οι αδερφές της ζήλεψαν για την καλή της τύχη και την έπεισαν ότι για να μη θέλει να της φανερωθεί όχι μόνο θα είναι ένα τέρας, αλλά θα θέλει να τη σκοτώσει κιόλας. Ετσι λοιπόν της πρότειναν να τον σκοτώσει εκείνη πρώτη. 

Η Ψυχή χάνει τον Ερωτα

Η Ψυχή με το λυχνάρι αντικρίζει το πρόσωπο του Ερωτα

Η Ψυχή γύρισε στο παλάτι, και ξάπλωσε με το μυστηριώδη σύζυγό της. Όταν εκείνος αποκοιμήθηκε, η ψυχή πήρε ένα λυχνάρι και ένα μαχαίρι και αποφάσισε να τον σκοτώσει. Εγειρε από πάνω του και καθώς φώτισε το πρόσωπο του με το λυχνάρι, είδε προς μεγάλη της έκπληξη τον πανέμορφο Θεό Ερωτα.

Η Ψυχή τα έχασε, το λυχνάρι έγειρε στο πλάι και καυτό λάδι χύθηκε πάνω στον Ερωτα. Ο Ερωτας ξύπνησε από τον πόνο και πέταξε μακριά, λέγοντας της πως η καχυποψία της σκότωσε την αγάπη τους και ότι δεν θα μπορούσαν να είναι μαζί πια, αφού αυτή – μια θνητή – είδε το πρόσωπο ενός αθάνατου.

Μετανιωμένη η Ψυχή άρχισε να αναζητά τον Ερωτα παντού, χωρίς αποτέλεσμα. Κάποια στιγμή μετά από πολλή περιπλάνηση έφτασε σε ναό της θεάς Δήμητρας, η οποία τη συμβούλεψε να παρακαλέσει την Αφροδίτη να την αφήσει να δει το γιο της.

Η Αφροδίτη είχε φυλακίσει τον Ερωτα μέχρι να ξεχάσει την Ψυχή και να επουλωθεί η πληγή από το καυτό λάδι. Ακουσε όμως από τις ικεσίες της Ψυχής και της απάντησε ότι για να δει τον αγαπημένο της,  θα έπρεπε πρώτα να περάσει τρεις δοκιμασίες.

Οι δοκιμασίες ήταν δύσκολες, αλλά η Ψυχή κατόρθωσε να πραγματοποιήσει τις δυο πρώτες με επιτυχία. Ωστόσο η τελευταία δοκιμασία απαιτούσε να κατέβει στον Άδη και να φέρει το κουτί της Περσεφόνης στην Αφροδίτη. Το κουτί αυτό περιείχε το μαγικό ελιξήριο της ομορφιάς και η Ψυχή απαγορευόταν να το ανοίξει.

Η Ψυχή πήρε το κουτί αλλά δεν αντιστάθηκε στον πειρασμό να το ανοίξει για να πάρει λίγο φάρμακο ομορφιάς για τον εαυτό της.  Ωστόσο στο κουτί η Περσεφόνη δεν είχε βάλει κανένα μαγικό φίλτρο που θα μπορούσε να την κάνει πιο όμορφη, αλλά τον Μορφέα, που την έριξε σε βαθύ ύπνο.

Ο Ερωτας σώζει την Ψυχή

Οταν ο Ερωτας έμαθε τι έπαθε η αγαπημένη του, δραπέτευσε από το παλάτι της Αφροδίτης, πέταξε στον Ολυμπο και παρακάλεσε τον Δία να σώσει την Ψυχή. Ο Δίας συγκινημένος από την αγάπη του θεού Ερωτα, την έκανε αθάνατη, επιτρέποντας στον Ερωτα να ενωθεί μαζί της για πάντα.

ΑΡΝΟΥΜΑΙ........

Αρνούμαι..

Να παραμένω θεατής ενώ η χώρα μου και οι άνθρωποι της καταληστεύονται

Να βλέπω παγκάκια γεμάτα ανθρώπινα ερείπια

και ανθρώπους να «ψωνίζουν»τροφή από τα σκουπίδια της γειτονιάς μου

Αρνούμαι πως ότι λαμπερό,  όμορφο , ευγενές που υπήρχε κάποτε στην χώρα μου έχει πεθάνει…

Αρνούμαι πως τα παιδιά μου δεν έχουν ορίζοντα…

Πως είναι γεννημένα άνεργα και καταδικασμένα από την δική μου αδράνεια. 

Αρνούμαι πως οι κάτοικοι σε αυτήν την χώρα είναι δειλοί.

Πως δεν έχουν ακόμα μετά από τόσα που έχουν υποστεί, πληρώσει, ακούσει

δεν  τολμούν , δεν έχουν τα κότσια να βγουν από την δήθεν ασφαλή τους φωλιά

Αρνούμαι πως η μόνη μας έννοια είναι πως πληρώνουμε

για όλα χωρίς να μας ανήκει τίποτα..

Πως δεν υπάρχουν πια συντάξεις, σεβασμός στα γηρατειά,

στα παιδιά και στην μόρφωση τους.

Αρνούμαι πως δεν υπάρχει πια ηθικό χρέος παρά μόνο δανειακές συμβάσεις.

Αρνούμαι πως θα πεθάνω βλαστημώντας τον κάθε τυχάρπαστο προδότη ηγέτη

και δεν θα έχω κάνει τίποτα για να ΖΗΣΩ..

Αρνούμαι πως είμαι μικρή…ασήμαντη.. γιατί ξέρω..

πως δεν είμαι ΜΟΝΗ…Ούτε και εσείς…

Είμαστε ΜΑΖΙ..

Τελικά μόνο στην ΕΛΛΑΔΑ παίζει το μπλέ τέτοια τρελλά παιχνίδια με το φώς!

Τέσσερις Σύντροφοι........

Μια φορά και έναν καιρό ήταν μία κοπέλα

που είχε τέσσερις πιστούς συντρόφους.
Μα δεν τους αγαπούσε όλους το ίδιο,

ούτε τους μοίραζε ισάξια την φροντίδα

και την προσοχή της. 

 

 

 

Πιο πολύ από όλους αγαπούσε τον τέταρτο

σύντροφο. Του αγόραζε τα ακριβότερα ρούχα

και παπούτσια , ενώ δεν παρέλειπε ποτέ της

να του μαγειρέψει τις νοστιμότερες λιχουδιές

και να τον φιλέψει με τα πιο λουκούλλεια εδέσματα.

Αυτός άξιζε πάντα το καλύτερο και ποτέ της δεν

παρέλειψε να του προσφέρει ότι πολυτιμότερο

υπήρχε, δίχως να λογαριάζει το κόστος

και το πόσο θα έπρεπε να δουλέψει για αυτό. 

 

 

 
Αγαπούσε επίσης πολύ και τον τρίτο της σύντροφο,

ο οποίος μάλιστα ήταν και ο ομορφότερος.

Όπως λοιπόν καταλαβαίνετε τον έπαιρνε πάντα

μαζί της και τον επιδείκνυε με κάθε επισημότητα,

σε κάθε εμφάνιση της. Φοβόταν όμως πως κάποια

μέρα και παρά τις προσπάθειες της να τον κρατήσει,

θα την άφηνε για κάποιον άλλον.

 

 

Αγαπούσε όμως και τον δεύτερο σύντροφο της.

Ήταν αυτός που πάνω απο όλους μπορούσε να

εμπιστευτεί. Ήταν πάντα υπομονετικός, ανεξάντλητος

και ευγενικός μαζί της. Όποτε και αν αντιμετώπιζε

δυσκολίες μπορούσε να τον συμβουλευτεί και αυτός

θα έκανε τα πάντα για να τη βοηθήσει να ξεπεράσει

κάθε εμπόδιο. 

 

 

 

Ό πρώτος της σύντροφος ήταν ένας πολύ πιστός

ακόλουθος με πολύ μεγάλη, αν και αθόρυβη συνεισφορά,

στη διατήρηση της υγείας και της ευημερίας της.

Δεν τον αγαπούσε όμως αυτόν της το σύντροφο

και παρόλο που εκείνος την λάτρευε, δεν του έδινε

καμία σημασία. 

 

 

 

 
Μια μέρα η κοπέλα αρρώστησε και σαν κατάλαβε πως

δεν της έμενε και πολύς χρόνος ακόμη, αναπόλησε

την υπέροχη ως τότε ζωή της και φοβούμενη, όπως

όλοι, τη μοναξιά αναρωτήθηκε αν θα την ακολουθούσε

κάποιος από τους αγαπημένους της συντρόφους στη

νέα της κατοικία. 

 

 

 
Ρώτησε λοιπόν τον τέταρτο και πιο αγαπημένο της

σύντροφο. "Σε αγάπησα πιο πολύ από κάθε άλλον και

σου προσέφερα ότι πολυτιμότερο υπήρχε σε τούτο

τον κόσμο. Τώρα που φεύγω θα με ακολουθήσεις

στο νέο μου σπίτι για να μου κρατάς συντροφιά?"
"Αποκλείεται!!" Φώναξε ξαφνιασμένος εκείνος και

έφυγε χωρίς δεύτερη κουβέντα. Η απάντηση του

δυνατή μαχαιριά στην ήδη άρρωστη καρδιά της

την έκανε να σαστίσει. 

 

 

 

 

Πληγωμένη και προδομένη στράφηκε στο τρίτο

σύντροφο της. "Σε αγαπούσα σε όλη μου τη ζωή",

του είπε, "Τώρα που πεθαίνω θα ήθελες να έρθεις

μαζί μου για να μου κρατάς συντροφιά?"
"Όχι" απήντησε εκείνος παγερά και αδιάφορα.

"Η ζωή είναι πολύ ωραία! Όταν θα πεθάνεις θα

ψάξω καινούργια αγάπη να βρω."
Πάγωσε σύγκορμη ακούγοντας και τη δική του

απόρριψη και βυθίσθηκε ακόμη περισσότερο

στον πόνο και στη θλίψη. 

 

 

 
Με τις λιγοστές δυνάμεις που της είχαν απομείνει

έτρεξε στον δεύτερο σύντροφο της και με φωνή

σχεδόν ξεψυχισμένη του είπε: "Όποτε και αν

χρειάστηκα τη βοήθεια σου ήσουν εκεί για εμένα,

τώρα που φεύγω για τη νέα μου κατοικία θα έρθεις

μαζί μου? Σε χρειάζομαι πλάι μου!"
"Δυστυχώς δεν θα μπορέσω να σε βοηθήσω αυτή

τη φορά", της απήντησε μαλακά. "Το μόνο που θα

μπορούσα να κάνω και αυτό επειδή είσαι εσύ,

είναι να σε συνοδέψω ως την είσοδο."
Αυτό φάνταζε ως το τελειωτικό χτύπημα.

Αποτελειωμένη και αποκαμωμένη έκλεισε τα

μάτια και ξέσπασε σε λυγμούς. 

 

 

 

 
"Εγώ θα έρθω μαζί σου", ακούστηκε μια φωνή!

"Θα σε ακολουθήσω οπουδήποτε κι αν πας!"
Η κοπέλα άνοιξε τα μάτια ξαφνιασμένη και

είδε τον άνθρωπο που είχε συνηθίσει να ξεχνά.
Ο πρώτος της σύντροφος στεκόταν μπροστά της.

'Ηταν πάρα πολύ αδυνατισμένος και με εμφανή

τα σημάδια απο την ασιτία και την αμέλεια.
Φανερά στεναχωρημένη αλλά και ανακουφισμένη

απο αυτό που είχε μόλις ακούσει η κοπέλα του είπε:

"Θα έπρεπε να σε είχα φροντίσει όταν είχα τη

δυνατότητα! Εσένα πάνω από όλους."
"Συγνώμη που δεν ήμουν εκεί για σένα"
"Συγνώμη που δεν μπόρεσα να καταλαβώ

την αξία σου..."

 

 

 

Όλοι μας έχουμε τέσσερις συντρόφους στη ζωή μας.
Ο τέταρτος σύντροφος είναι το σώμα μας.

Όση προσπάθεια και αν καταβάλουμε ώστε να το

κάνουμε να δείχνει όμορφο και υγιές, θα μας

εγκαταλείψει σαν φύγουμε από τούτο τον κόσμο. 

Ο τρίτος μας σύντροφος είναι τα υπάρχοντα μας,

το κοινωνικό μας status, ο πλούτος. Όσα και αν

συγκεντρώσουμε, ακόμη και αν τα φυλάξουμε

σαν κόρη οφθαλμού, Όταν ξεκινήσουμε για το

μακρύ μας ταξίδι θα περάσουν στα χέρια άλλων. 

 

 

 
Ο δεύτερος σύντροφος μας είναι η οικογένεια και

οι φίλοι. Όσο και αν στάθηκαν στο πλάι μας, όσο

και αν μας βοήθησαν στη διάρκεια της ζωής μας,

στη νέα μας κατοικία δεν θα μπορέσουν ποτέ να

περάσουν το κατώφλι.

 

 

και ο πρώτος μας σύντροφος, που συνήθως ξεχνάμε

στον αέναο αγώνα μας για ομορφιά, δύναμη, και χρήμα,

είναι η ψυχή μας. Αυτός ο μοναχικός και μοναδικός μας

σύντροφος που θα μας ακολουθήσει οπουδήποτε και αν

πάμε. Χωρίς να ρωτήσει, χωρίς να κοντοσταθεί. Μόνο

εκείνη ανάμεσα σε όσα κατέχουμε και σε όσα μας

περιβάλουν θα είναι πλάι μας για πάντα!

Ας την καλλιεργήσουμε λοιπόν τώρα που μπορούμε

και ας της δώσουμε την αγάπη και τη φροντίδα που της

αρμόζει ,γιατί μονάχα αυτή θα μας ακολουθήσει ως το

θρόνο του θεού και από εκεί θα συνεχίσει μαζί μας

ως την αιωνιότητα.