Τρίτη 21 Ιουνίου 2011

κάποια φίλη είπε......




123tagged.Com

Δημήτρης Λιαντίνης
από το βιβλίο ΓΚΕΜΜΑ

(αποσπάσματα)..

...Ο έρωτας και ο θάνατος είναι δυο στιγμές απόλυτα μοναδικές για τον καθένα μας. Ποτέ δε γίνεται να ζήσουν δυο άνθρωποι την ερωτική τους βίωση με όμοιο τρόπο. Αλλά με όμοιο τρόπο ποτέ δε γίνεται να ζήσουν και τη βίωση του θανάτου...

...Κάθε φορά που ερωτεύονται δυο άνθρωποι, γεννιέται το σύμπαν. Ή, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που ερωτεύονται δυο άνθρωποι γεννιέται ένας αστέρας με όλους τους πρωτοπλανήτες του.

Και κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος, πεθαίνει το σύμπαν. Ή, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος στη γη, στον ουρανό εκρήγνυται ένας αστέρας supernova...

...'Εξω από τον έρωτα και το θάνατο πρωταρχικό δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Αλλά ούτε είναι και νοητό να υπάρχει. Τα ενενήντα δυο στοιχεία εγίνανε, για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Και οι τέσσερες θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης, ηλεκτρομαγνητική, ασθενής και ισχυρή βαρυτική, λειτουργούν για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο.

Όλα τα όντα, τα φαινόμενα, και οι δράσεις του κόσμου είναι εκφράσεις, σαρκώσεις, μερικότητες, συντελεσμοί, εντελέχειες του έρωτα και του θανάτου.

Γι'αυτό ο έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί και ομοιότητες, είναι συμπληρώματα, και οι δυο όψεις του ίδιου προσώπου...



123tagged.Com

.....σκέψεις......

Δοκιμαζόμαστε καθημερινά

μπαίνουμε σε διλήμματα...

Σκέψεις που γυρνούν συνέχεια στο μυαλό,

λύσεις που δεν μπορούν να βρεθούν.

Και τότε θέλουμε να τις διώξουμε,

να σκεφτούμε διαφορετικά...

Κάποιες φορές όμως είναι πολύ αργά...

και μια σκέψη περνάει από το μυαλό μας...

''Μήπως στ 'αλήθεια δεν με πειράζει;''

Τελικά μπορεί να έχουμε μάθει να ζούμε μαζί τους.

Ιστοριούλα.....

'''Ένας καθηγητής φιλοσοφίας εμφανίστηκε στην τάξη του με ένα μεγάλο χάρτινο κουτί.Χωρίς να μιλήσει πήρε απο τη χάρτινη κούτα ένα άδειο γυάλινο βάζο και άρχισε να τι γεμίζει με μικρές πέτρες.Οι μαθητές τον κοιτούσαν με απορία. Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο ρώτησε:-Είναι γεμάτο το βάζο;Οι μαθητές δίστασαν για λίγο αλλά απάντησαν:-Ναι,είναι γεμάτο.Αυτός χαμογέλασε και χωρίς να μιλήσεις,πήρε απο τη χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με μικρά βότσαλα και άρχισε να γεμίζει το βάζο,το κούνησε λίγο και τα βότσαλα κύλησαν και γέμισαν τα κενά μεταξύ των πετρών. Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο,ρώτησε:-Είναι γεμάτο το βάζο;Και οι μαθητές απάντησαν:Ναι,είναι γεμάτο.Αυτός χαμογέλασε και πάλι χωρίς να μιλήσε πήρε απο την χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με άμμο και άρχισε να την αδειάζει μέσα στο βάζο.Η άμμος χύθηκε και γέμισε όλα τα κενά μεταξύ των πετρών και των βοτσάλων.Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο,ρώτησε:Είναι γεμάτο το βάζο;Οι μαθητές δίστασαν λίγο αλλά απάντησαν:-Ναι,είναι γεμάτο.Αυτός χαμογέλασε πάλι και χωρίς να μιλήσει πήρε απο την χάρτινη κούτα δύο μπουκάλια μπύρες και άρχισε να τα αδειάζει μέσα στο βάζο.Τα υγρά γέμισαν όλο το υπόλοιπο κενό του βάζου. Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο,ρώτησε:-Είναι γεμάτο το βάζο;Οι μαθητές αυτή τη φορά γέλασαν και είπαν:-Ναι,είναι γεμάτο. Τώρα,λέει ο καθηγητής,θέλω να θεωρήσετε οτι το βάζο αυτό αντιπροσωπεύει τη ζωή σας..Οι πέτρες είναι τα πιο σημαντικά στη ζωή σας,η οικογένεια,ο σύντροφος σας,τα παιδιά σας,η υγεία σας,οι καλοί σας φίλοι.Είναι τόσο σημαντικά που ακόμα κι αν όλα τα υπόλοιπα λείψουν,η ζωή σας θα εξακολουθήσει να είναι γεμάτη.Τα βότσαλα είναι τα άλλα πράγματα που έρχονται στη ζωή μας,όπως οι σπουδές,η δουλειά μας,το σπίτι μας,το αυτοκίνητό μας,τα στερεοφωνικά μας.Αν αυτά βάλετε πρώτα στο βάζο δε θα υπάρχει χώρος για τις πέτρες.τα σημαντικά της ζωής.Η άμμος είναι όλα τα υπόλοιπα,τα πολύ μικρά της ζωής.Αν βάλεις πρώτα άμμο στο βάζο,δε θα υπάρχει χώρος ούτε για πέτρες ούτε για βότσαλα.Το βάζο είναι η ζωή σας.Αν ξοδεύετε χρόνο και δύναμη για μικρά πράγματα,δε θα βρείτε ποτέ χρόνο για τα πιο σημαντικά. Ξεχωρείστε ποια είναι σημαντικά για την ευτυχία σας.Μιλήστε με τους γονείς σας,παίξτε με τα παιδιά σας,απολαύστε τον σύντροφό σας,προσέξτε την υγεία σας,χαρείτε με τους φίλους σας.Πάντα θα υπάρχει χρόνος για γνώση και σπουδές,πάντα θα υπάρχει χρόνος για εργασία,πάντα θα υπάρχει χρόνος για να φτιάξετε το σπίτι σας,το αυτοκίνητό σας,τα στερεοφωνικά σας.Όμως να φροντίσετε για τις πέτρες πρώτα.Ξεχωρίστε τις προτεραιότητες.Οι μαθητές είχαν μείνει άφωνοι.Ένας όμως ρώτησε:-Καλά και η μπύρα τι αντιπροσωπεύει;Ο καθηγητής γελώντας του απαντά:-Χαίρομαι που ρωτάς,θα σας πω.Δεν έχει σημασία πόσο γεμάτη είναι η ζωή σου,δεν έχει σημασία πόσο στριμωγμένος είσαι,πρέπει ξέρεις οτι πάντα θα υπάρχει λίγος χρόνος για δύο μπυρίτσες!!

Γιαγιά Αντιγόνη: Απογραφές- κατηγορίες- απολογίες....

Γιαγιά Αντιγόνη: Απογραφές- κατηγορίες- απολογίες....: "Όχι αγάπη μου αυτά δεν γίνονται μονομερώς! Θα σου δώσω όποια πληροφορία μου ζητήσεις αλλά δεν θα δεχτώ να μη βγουν και τα δικά σου άπλυτα....."

....θαλασσινό....

Photobucket
Σε μια παραλία.
Μετρώντας τους κόκκους της άμμου πάνω σ' ένα κορμί.
Μετρώντας των ερωτικό παλμό των κυμάτων καθώς χαϊδεύουν τους βράχους.
Μελετώντας την αρσενική δύναμη του ήλιου
καθώς μεταμορφώνει τα κορμιά μας σε μελαχρινούςήρωες παραμυθιών.
Αφήνοντας το αρμυρό νερό να διαβρώσει όλους τους φόβους του θανάτου.
Κλέβοντας ιστορίες που ο γερο - Πωσειδώνας παραμιλά στη μέθη του.

Έτσι είναι..Τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι!



EL CORAZÓN - Arno Elias (Buddha Bar Nature)

Artist: Arno Elias lyrics
Title: El Corazon

Γιατί πας να ξεχάσεις;
Είχες τόσο φόβο;
Γιατί πας να ξεχάσεις,
εάν θέλω μόνο την αγάπη σου;

Είναι η ψυχή που μου λέει
που μου λέει να σε ακολουθήσω
Θέλω να δώσω,
να σου δώσω τόσο τόσο τόσο τόσο
τη συγνώμη μου
Αλλά ξέρω από αγάπη, καρδιά..
Ναι, ξέρω να σ' αγαπάω
Ναι ξέρω αγάπη μου,
καρδιά μου, καρδιά μου

Θέλω να ζητήσω συγνώμη
Ξέρω αγάπη μου...

Γιατί πας να φύγεις;
κατάλαβέ με, σ' αγαπάω
Και παλεύω για μια ζωή που να αξίζει
Αυτό είναι αγάπη
κατάλαβέ το αγάπη μου
Κι έχω συγχώρεση, έχω τη συγχώρεσή σου
Έχω περισσότερα από αυτό,
Έχω την αγάπη σου...
Θέλω να σου δώσω, όλα όσα θέλεις
Ξέρω αγάπη μου, καρδιά μου...
Ξέρω από αγάπη
Είσαι η καρδιά, είσαι η καρδιά μου
Είσαι η καρδιά μου...
Θέλω να σου δώσω αγάπη,
Κατάλαβέ τοοοοοο!!!!

Θέλω να σου ζητήσω συγνώμη
Ξέρω αγάπη μου..

Είναι η ψυχή που μου λέει
που μου λέει να σε ακολουθήσω

Είναι η ψυχή που μου λέει
που μου λέει να σε ακολουθήσω...

Άκου Ανθρωπάκο! ~ Βίλχελμ Ράϊχ (απόσπασμα)

"Ξέρεις, Ανθρωπάκο, πως θα ένιωθε ένας αητός άμα έκλωθε αυγά μιας κότας; Αρχικά ο αητός νομίζει ότι θα κλωσσήσει μικρά αετόπουλα που θα μεγαλώσουν. Μα εκείνο που βγαίνει από τα αυγά δεν είναι παρά μικρά κοτόπουλα. Απελπισμένος ο αητός εξακολουθεί να ελπίζει πως τα κοτόπουλα θα γίνουν αητοί. Μα που τέτοιο πράμμα! Τελικά δε βγαίνουν παρά κότες που κακαρίζουν. Όταν ο αητός διαπιστώνει κάτι τέτοιο βρίσκεται στο δίλημμα αν πρέπει να καταβροχθίσει όλα τα κοτόπουλα και τις κότες που κακαρίζουν. Μα συγκρατείται. Κι' ό,τι τον κάνει να συγκρατηθεί είναι μια μικρή ελπίδα· πως ανάμεσα στα τόσα κοτόπουλα, μπορεί κάποτε να βρεθεί ένα αητόπουλο, ικανό σαν εκείνον τον ίδιο, ένα αητόπουλο που από την ψηλή φωληά του θ' ατενίζει μακριά κόσμους καινούριους, σκέψεις καινούριες, καινούρια σχήματα ζωής. Μόνο αυτή η ανεπαίσθητη ελπίδα κρατάει το λυπημένο, τον αποξενωμένο αητό από την απόφασή του να φάει όλα τα κοτόπουλα και όλες τις κότες που κακαρίζουν, και που δεν βλέπουν ότι τα κλωσσάει ένας αητός, δεν καταλαβαίνουν ότι ζούνε σ' ένα ψηλό, απόμακρο βράχο, μακριά από τις υγρές και σκοτεινές κοιλάδες. Δεν ατενίζουν την απόσταση, όπως κάνει ο απομονωμένος αητός. Μόνο καταβροχθίζουν και καταβροχθίζουν, όλο καταβροχθίζουν ό,τι φέρνει ο αητός στη φωλιά.
Οι κότες και τα κοτόπουλα άφησαν τον αητό να τα ζεστάνει κάτω από τα μεγάλα και δυνατά του φτερά όταν απ' όξω κροτάλιζε η βροχή και αναβροντούσαν οι καταιγίδες που 'κείνος άντεχε δίχως καμμιά προστασία. Όταν τα πράμματα γίνονταν σκληρότερα, του πέταγαν μικρές μυτερές πέτρες από κάποια ενέδρα για να τον χτυπήσουν και να τον πληγώσουν. Όταν ο αητός αντιλήφθηκε την κακοήθεια ετούτη, πρώτη του αντίδραση ήταν να τα ξεσχίσει σε χίλια κομμάτια. Μα το ξανασκέφτηκε κι' άρχισε να τα λυπάται. Κάποτε, έλπισε, θα βρισκόταν - έπρεπε να βρεθεί - ανάμεσα στα τόσα κοντόφθαλμα κοτόπουλα που κακάριζαν και καταβρόχθιζαν ό,τι έλαχε μπροστά τους, ένας μικρός αητός σαν τον ίδιο του τον εαυτό.

Ο μοναχός αητός μέχρι σήμερα δεν έχει εγκαταλείψει την ελπίδα. Κι' εξακολουθεί να κλωσσάει κοτόπουλα.
Δεν θέλεις να γίνεις αητός, Ανθρωπάκο. Γιαυτό σε τρώνε τα όρνεα. Φοβάσαι τους αητούς κι' έτσι ζεις κοπαδιαστά και κοπαδιαστά εξολοθρεύεσαι. Γιατί μερικά από τα κοτόπουλα σου έχουν κλωσσήσει αυγά όρνεων. Και τα όρνεά σου έχουνε γίνει οι Φύρερ σου ενάντια στους αητούς, τους αητούς που θελήσανε να σε οδηγήσουν σε μακρινότερες, πιο υποσχετικές αποστάσεις. Τα όρνεα σε δίδαξαν να τρως ψοφίμια και ν'ασαι ικανοποιημένος με ελάχιστα σπειριά σιτάρι. Σ' έμαθαν και να ορύεσαι "Ζήτω, ζήτω, Μέγα Όρνεο!". Τώρα λιμοκτονείς και πεθαίνεις κι' ακόμη φοβάσαι τους αητούς που κλωσσάνε τα κοτόπουλά σου."

Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011

Σ'' όποιον αρέσουμε....

PhotobucketΔιαρκής ενεστώτας
και ο λυτρωτικός αυτοσαρκασμός
των ολίγων...
Η ισορροπία πιο επώδυνη
από την πτώση αλλά ..
καλύτερα να ακροβάτης
παρά να συμβιβάζεσαι..
καλύτερα να πετάς
παρά να σέρνεσαι...

Οι γενναίες επιλογές
έχουν το τίμημα τους..κ
Διαρκής ενεστώτας
και ο λυτρωτικός αυτοσαρκασμός
των ολίγων...

Η ισορροπία πιο επώδυνη
απο την πτώση αλλά ..
καλύτερα να ακροβατείς
παρά να συμβιβάζεσαι..
καλύτερα να πετάς
παρα να σερνεσαι...

Οι γενναίες επιλογές
έχουν το τίμημα τους..και εμείς
γουστάρουμε
Διαρκής ενεστώτας
και ο λυτρωτικός αυτοσαρκασμός
των ολίγων...

Η ισορροπία πιο επώδυνη
απο την πτώση αλλά ..
καλύτερα να ακροβατείς
παρά να συμβιβάζεσαι..
καλύτερα να πετάς
παρα να σερνεσαι...

Οι γενναίες επιλογές
έχουν το τίμημα τους..και εμείς
γουστάρουμε να το πληρώνουμε
τοις μετρητοίς κι αγόγγυστα..


  Πειράζει..;

 Σε όποιον αρέσουμε...!!

να το πληρώνουμε
τοις μετρητοίς κι αγόγγυστα..


 
  Πειράζει..;

 Σε όποιον αρέσουμε...!!

''ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ!''

Στίχοι: Φίλιππος Γράψας
Μουσική: Μάριος Τόκας
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Μητροπάνος

Μη ψάχνεις τι αισθάνομαι
ποιούς άνεμους παλεύω
μη με ρωτάς που χάνομαι
σε ποιες ελπίδες πιάνομαι
ποιούς δρόμους ταξιδεύω

Μη ψάχνεις αν πικραίνομαι
σε δειλινά δικά μου
σε ποιά βροχή θα βρέχομαι
κι αν πάντα θα σε δέχομαι
βαθειά στα μυστικά μου

Αγάπη μου "άξιον εστί"
στης μοναξιάς την κουπαστή
θα ζω για τη ζωή σου
κι ας ήταν θέλημα Θεών
στο όρος να βγω των ελαιών
να πάρω το φιλί σου

Μη ψάχνεις το ποιός έφταιξε
εγώ για όλα φταίω
η αγάπη σου προσπέρασε
και η ζωή μου πέρασε
σε ρόλο τελευταίο

Μη ψάχνεις αν παιδεύομαι
σ' ένα άδειο περιβάλλον
να ξέρεις ότι χαίρομαι
ακόμα κι αν σε σκέφτομαι
ευτυχισμένη μ' άλλον

Αγάπη μου "άξιον εστί"
στης μοναξιάς την κουπαστή
θα ζω για τη ζωή σου
κι ας ήταν θέλημα Θεών
στο όρος να βγω των ελαιών
να πάρω το φιλί σου
Αγάπη μου "άξιον εστί"
στης μοναξιάς την κουπαστή
θα ζω για τη ζωή σου

''δε ζυγιάζω , δε μετρώ, δε βολεύομαι. Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι!

Η Ασκητική της αγάπης είναι η μόνη ανάσα ζωής που σιωπηλά και ταπεινά μας εξυψώνει.

''δε ζυγιάζω , δε μετρώ, δε βολεύομαι.
Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι!

''ενεστώτας!

Στο καλντερίμι της αλήθειας με αντάμωσε σε ανύποπτη στιγμή ο χρόνος και περίεργα με ρώτησε??         ΤΙ ΑΡΩΜΑ ΦΟΡΑΣ?
Κι αυτός χωρίς δεύτερη λέξη , απλά μ' ενα χαμόγελο έγινε ενεστώτας διαρκής!!

...Απλά τα πράγματα.....

ΔΩΣΕ......
 
ΑΝΤΕΞΕ........
ΔΕΞΟΥ............

Ο Ξένος (διήγημα).

Τα τρία φεγγάρια είχαν μόλις αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους στο ουράνιο στερέωμα κι αυτό τα υποδεχόταν με ένα ελαφρό μωβ χρωματισμό και μερικές πινελιές πορτοκαλί ενδιάμεσα.

Ο Ξένος σταμάτησε το άλογό του δίπλα στην γέρικη ιτιά της λίμνης Σάτιρα και σκέφτηκε πως ήταν καλό μέρος για να ξαποστάσει απόψε. Ξεπέζεψε και έδεσε την λευκή Απώ
1045661
λεια στο δέντρο χαϊδεύοντας παράλληλα τη χαίτη της.Εκείνη του αποκρίθηκε με ένα κούνημα του κεφαλιού της προς τα δεξιά .Χαμογέλασε ο γέρος πολεμιστής και τράβηξε κατά τη λίμνη.

Στην αρχή των πάντων υπήρχε ο ουρανός .Μετά ο χρόνος . Και αργότερα η σκέψη.

Η γη εμφανίστηκε σαν ανάμνηση του ουρανού και κείνος της χάρισε στολίδια – τις θάλασσες , τα ηφαίστειά της , τα λουλούδια της πάνω σε λόφους και πεδιάδες , τα άλογα που τρέχανε τους κάμπους και τα ταξιδιάρικα πουλιά - ΕΡΩΤΑΣ.

Όμως η σκέψη υπήρχε από πριν και υπήρχε παντού και ο χρόνος μπόλιαζε τη γη συνεχώς με σκέψη ώσπου ο ουρανός δεν γνώρισε κάποια στιγμή τη γη που αγαπούσε και παραξενεύτηκε. Αποτραβήχτηκε από κοντά της – θα θελα να πω ένα πρωινό μα τότε δεν υπήρχε ήλιος και μέρες ούτε φεγγάρια και νύχτες.

Αποτραβήχτηκε από κοντά της και κρύφτηκε πίσω από ένα πύρινο άρμα που όριζε την ημέρα . Όταν αυτό χανόταν στον ορίζοντα , έβγαιναν τα τρία φεγγάρια , τα τρία παιδιά της γης και του ουρανού , ενθύμηση τρομαχτική και προειδοποίηση : ο χρόνος σου τελειώνει γη μαζί με κάθε ένα φεγγάρι που θα σβήνει …

Οι άνθρωποι γεννήθηκαν από το χώμα – η εκδίκηση της Γης.

Και οι άνθρωποι πάνω της , τελευταία επιθανάτια κραυγή της γης , οι άνθρωποι πάνω της άναβαν φωτιές και ούρλιαζαν προς τον ουρανό χορεύοντας άγριους εκστατικούς χορούς , χτυπώντας τα γυμνά τους πόδια στο χώμα και βάφοντας τα πρόσωπά τους με χρώμα πορφυρό από τα όστρακα της θάλασσας Γιούσηφ.

Η βροχή είναι τα θλιμμένα δάκρυα του ουρανού τις στιγμές που θυμάται , και θυμάται αρκετά συχνά τώρα τελευταία – αυτό μου είχες πει κάποιο βράδυ στο πύργο της Κοιμώμενης Χαράς στο βασίλειο των Επτά Σοφών, στο βασίλειο της Γης.

Ήταν τότε που γύρναγε ο στρατός της Σωτηρίας πίσω και μαζί του έφερνε την ταπείνωση , την αρρώστια , το θάνατο . Οι πρώτες δάδες κατέβαιναν την πλαγία μπροστά από την τάφρο και και μεις είχαμε ολάνοιχτες τις πύλες να υποδεχτούμε τους ήρωές μας . Αλίμονο .

Ο Ξένος γέμισε το παγούρι του με κρύο νερό και ήπιε δυο γουλιές .Έπειτα σίμωσε προς την ιτιά και κάθισε με την πλάτη στο κορμό της . Έβγαλε το κράνος του , έλυσε την μαύρη πανοπλία του στο θώρακα και χαλάρωσε τις επικαλαμίδες του . Η Απώλεια τον κοιτούσε σιωπηλή , μελαγχολική .Της τραγούδησε ένα παλιό σκοπό από την μακρινή του πατρίδα και αυτή σαν να ηρέμησε λιγάκι .

Έγειρε το κεφάλι του πίσω στο ξύλινο σώμα και έκλεισε τα μάτια του .Ένιωσε το δέντρο να ανασαίνει και προσπάθησε να συντονίσει τις ανάσες του με αυτό . Μα ήταν τόσο βαθιές και σταθερές που κουράστηκε.Ένα φύλλο έπεσε αργά και απαλά στα γόνατά του σαν μια κίνηση παρηγοριάς προς αυτόν από το γέρικο δέντρο . Χαμογέλασε.

Είχαμε ενωθεί πίσω από κείνο το ναό του ουρανού , ένα δειλινό της πρώτης μέρας του Σκοτεινού Έτους Της Σιωπής καθώς γύρω μας θέριζε η αρρώστια και πέθαιναν στους δρόμους της πόλης οι άνθρωποι σαν μαραμένα φθινοπωρινά φύλλα , κίτρινα και απόσκελετωμενα ,αφού κάθε ίχνος ζωής είχε ξεζουμιστεί μέσα τους από καιρό πριν .

Κρατούσα το χέρι σου σφιχτά και ένιωσα το τρέμουλό σου , το τράνταγμά σου από τον βήχα καθώς το άσπρο φόρεμα γέμιζε με στικτές κόκκινες κηλίδες , ίδιες παπαρούνες σε χιονισμένο λόφο .

Ο ιερέας μπροστά φάνηκε να σταματά , να διστάζει, όμως οι ματιές μας τον έπεισαν να συνεχίσει το έργο του.

Και γω δέσποζα εκεί στην γωνιά της γης δίπλα στην αγάπη μου , με χρυσή πανοπλία και κεντημένα μαργαριτάρια πάνω της , σαν μικροί καθρέπτες , σαν μικρές ασημένιες θάλασσες .

Ο Ξένος κοίταξε την μαύρη πανοπλία του που συνήθιζε να καλύπτει το θώρακά του.

Απέστρεψε αλλού το βλέμμα του σαν να τον πονούσε η θέα του . Στράφηκε προς το φεγγάρι , το πιο μικρό από τα τρία .Πέθαινε . Όλοι το έλεγαν . Συρρικνωνόταν καθώς μια θαμπή κίτρινη αναλαμπή έβγαινε από μέσα του . Το κίτρινο , το χρώμα του θανάτου , του αργού θανάτου .

Ο ουρανός κρατούσε την υπόσχεσή του και οι άνθρωποι μετρούσαν ημέρες.

Όλοι τρέμανε τη νύχτα που στον ουρανό θα δεσπόζει ένα μόνο φεγγάρι .Το Μοναχικό Φεγγάρι . Το τελευταίο.

Ο πόλεμος ξέσπασε σαν ξαφνική μπόρα ανάμεσα στα δύο μεγάλα βασίλεια της γης . Ένας δικός τους σκότωσε έναν δικό μας ιερέα της γης και αμέσως άρχισαν οι σφαγές αντίποινα παντού . Και το κακό μας βρήκε πριν προλάβουμε να το σταματήσουμε .

Οι αποστάτες , οι άπιστοι , οι λάτρεις του ουρανού , θέλησαν να μας αφανίσουν . Με τα όπλα δεν μπορούσαν όμως , γι’αυτό έστειλαν την αρρώστια .

Μας προλαβαίνουν τα γεγονότα αγάπη μου και η απάντησή μας είναι ένα μουδιασμένο χάδι πάνω στις στιγμές και τη φρίκη τους .

Η αρρώστια μας λύγισε .

Και πριν περάσουν οι τελευταίες μέρες του Σκοτεινού Έτους της Σιωπής έφυγες κι εσύ για την Μητέρα Γη παίρνοντας το κίτρινο χρώμα των νεκρών λουλουδιών της και την ακινησία των βουνών της .

Έμεινε μονάχα η θύμησή σου και αυτός ο χρυσός θώρακας με τα διαμάντια σου πάνω , να μου μιλάνε για θάλασσες και μέρες ασημένιες μες στο φως , λουσμένες σε μια αγάπη .

Λουσμένες σε μια σκέψη .

ΕΚΔΙΚΗΣΗ.

Οι άνθρωποι μιλάνε την ίδια γλώσσα παντού μα κείνον τον αποκαλούν Ξένο .Και οι πιστοί της Γης αλλά και οι λάτρεις του Ουρανού .Ξένος αποκαλεί και αυτός τον εαυτό του πια.

Απόσυρε το βλέμμα του από το ετοιμοθάνατο φεγγάρι και σηκώθηκε .Πέρα από τη λίμνη , φαινόταν αμυδρά το περίγραμμα της Πόλης των Αγγέλων . Κτισμένη δίπλα στους Καταρράκτες της Βροχής και το Δάσος της Λήθης , η πόλη εμφανιζόταν μπροστά του σιωπηλή , υποταγμένη στο στρατό που ερχόταν να την κατακτήσει , να την αλώσει. Οι μέρες δόξας τους είχαν τελειώσει . Ο Πατέρας τους τούς είχε εγκαταλείψει . Κάποιοι είχαν προτείνει να χτίσουν έναν πύργο ως εκεί ψηλά προκειμένου να καταφέρουν να του μιλήσουν . Αλλά ο Ουρανός τους είχε ξεχάσει.

Πίσω του, στους πρόποδες του Βουνού της Λίμνης , ο στρατός του περίμενε τη διαταγή του να ξεκινήσει . Οι ανάσες όλων έσμιγαν από προσμονή κάπου λίγο πιο ψηλά από τα κεφάλια τους , λίγο πριν χαθούν στο μαύρο της νύχτας , πέρα προς τα τρία φεγγάρια .

<<Είμαι στο χώμα , είμαι στον αέρα που αναπνέεις , στην ακτίνα του ήλιου , στις σταγόνες της βροχής που στάζει πάνω στο πρόσωπό σου>> φαίνεται να του είχε πει πριν φύγει για τη Μητέρα της .

<<Ξέρεις ποτέ δεν ήταν πόλεμος αληθινός , ήταν μια ανοησία δικιά μας , μια αλαζονεία των ανθρώπων . Όλα είναι αλληλένδετα , στενά συνδεδεμένα μεταξύ τους , σε μια αρμονία , σε μια ειρήνη που αδυνατούμε να καταλάβουμε.>>

<<Όταν σιμώνεις στο Τέλος όλα δείχνουν ξεκάθαρα , τα μάτια βλέπουν τα πάντα με το αληθινό τους περίγραμμα.>>

Η φράση αυτή κόπηκε από μια βαθιά ανάσα και μια σταγόνα αίματος έτρεξε στα χείλη της .

Θυμάμαι δάκρυσα και κάπου εκεί το δάκρυ έπεσε και διάλυσε , αραίωσε το αιμάτινη σταγόνα , που έμοιαζε πια σαν θολή σταγόνα βροχής .

Χάιδεψα τα μαλλιά της και κείνη ανασηκώθηκε πιάνοντας με σφιχτά από το μπράτσο

<< Υποσχέσου ! Υποσχέσου ! Θα το σταματήσεις αυτό ! Θα γυρίσεις την πλάτη σου σε όλο αυτό ! Υποσχέσου!>>

Θυμάμαι ψέλλισα κάτι σαν υπόσχεση καθώς αυτή ανακουφισμένη έπεφτε στο άσπρο μαξιλάρι της και οι τελευταίες λέξεις της χυθούν σαν νότες από χορδή άρπας στο δωμάτιο

<<Θα επιστρέψω ως βροχή να στο θυμίσω …>>

Ο Ξένος έπιασε να λύνει το άλογό του και τότε έπιασε και κείνη η περίεργη βροχούλα.
1045615
.Στάθηκε ακίνητος κρατώντας στο ένα χέρι τη χαίτη της Απώλειας .Άνοιξε την παλάμη του να πιάσει τις σταγόνες και τότε εκεί μίλια μακριά από την αγαπημένη του πατρίδα , μέσα σε μια ξένη χώρα , δίπλα σε μια αφύσικα ατάραχη λίμνη , τότε Θυμήθηκε .

Και δεν ήταν μήτε οι σταγόνες της βροχής που για πρώτη φορά μετά από χρόνια ξέπλεναν την μαύρη πανοπλία του φανερώνοντας ένα χρυσό υπόστρωμα μετάλλου από κάτω , διανθισμένο με μαργαριτάρια ίδια θάλασσες ασημένιες .

Δεν ήταν μήτε η ανάσα της νύχτας που έγινε ξαφνικά ανυπόφορη σαν κρύο χέρι που σφίγγει με λύσσα την καρδιά.

Ήταν τα λόγια της που γύρισαν στο μυαλό του << Υποσχέσου!>>

Και καθώς λυγίζουν τα γόνατά μου εδώ δίπλα στην Απώλεια και την γέρικη ιτιά , καθώς ακουμπάω το κουρασμένο από το μίσος κορμί μου στον ξύλινο κορμό ,

Καθώς πεθαίνω

Και έρχομαι σε σένα Μητέρα Γη,

Μια χάρη σου ζητώ ,

Κάνε τα μαργαριτάρια της να θυμίζουν πάντα στον κόσμο την καλοσύνη της

Την αγάπη της ,

Μέχρι τις τελευταίες μέρες των ανθρώπων ,

Μέχρι το Τελευταίο Φεγγάρι εκεί ψηλά .

Ο Ξένος πέθανε εκείνο το βροχερό βράδυ και μαζί του πέθαινε και το πρώτο από τα Τρία Φεγγάρια . Οι άντρες του γύρισαν άπραγοι στην πατρίδα τους και οι αντίπαλοι για να το γιορτάσουν άρχισαν να χτίζουν τραγουδώντας τον ψηλό τους Πύργο που θα έφτανε τον ουρανό .

Και η Γη χάρισε στον εραστή της τα μαργαριτάρια της πανοπλίας του Ξένου και ο Ουρανός κόσμησε με αυτά τη νύχτα του .

Κι έτσι γεννήθηκαν τα πρώτα αστέρια που φωτίζουν ακόμα μέχρι σήμερα τις νύχτες μας. Τις νύχτες με το Τελευταίο Φεγγάρι.

Κυριακή 19 Ιουνίου 2011

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ!

Αγάπα με, ως τ'αστέρια που δε γεννήθηκαν ακόμη...

-Αγάπα με?.... Άκου την ανάσα μου που σου ψιθυρίζει: Αγάπησέ με!....

-Δύο προστακτικές. Η δική μου είναι προστακτική ΕΝΕΣΤΩΤΑ, όπως απαιτεί ο έρωτας..
η δική σου είναι προστακτική ΑΟΡΙΣΤΟΥ, οπως απαιτεί η νοσταλγία..
Ποια προστακτικη είναι πιο ποθητή?
πες μου....
Ποια γεννά αστέρια στο Σύμπαν των ματιών σου?...

Κάτω απ' την πανσέλληνο...

Είχε ξημερώσει γιa  τα καλά. Όμως είχα ανάγκη να παραταθεί λίγο ακόμη η νύχτα. Έτσι, έκλεισα τα μάτια, έβαψα μαύρο τον ουρανό και ζωγράφισα ένα Φεγγάρι δικό μου.  Είναι στιγμές που γυρίζεις το βλέμμα πίσω και αναρωτιέσαι:

-Πώς έφτασα ως εδώ;
-Ποιος φύλακας άγγελος με βοήθησε στις τόσο δύσκολες στιγμές που πέρασα;
-Πόσο δρόμο έχω ακόμη μπροστά μου;
-Πόσο ακόμη αντέχω να αγαπήσω και να αγαπηθώ;

Κάποιες απαντήσεις δεν εκμαιεύονται ανακριτικά.  Μόνο αν παρακαλέσεις τις αποσπάς.  Με τρυφερότητα, χωρίς να δείξεις ότι τις έχεις απόλυτη ανάγκη και εξαρτάσαι από αυτές.  Γιατί πώς να ανακρίνεις το φεγγάρι, τη νύχτα ή τη ζωή;
Ανακρίνω εμένα, συνεχώς... αλλά η αυστηρότητά μου σταματά εκεί.  Μετά στρέφω το βλέμμα με τα μάτια κλειστά στον δικό μου ουρανό και ζητιανεύω απαντήσεις σε ερωτήματα που δεν έχουν!

Δεν βλέπεις καθαρά παρά μόνο με τη καρδιά!

«Πήγαινε να δεις τα τριαντάφυλλα», είπε η αλεπού...

Ο μικρός πρίγκιπας έφυγε να δει ακόμη μια φορά τα τριαντάφυλλα. «Δε μοιάζετε καθόλου με το δικό μου τριαντάφυλλο», είπε... «Είστε όμορφα, αλλά κενά... Αν κάποιος τυχαίος περαστικός έβλεπε το τριαντάφυλλό μου, θα νόμιζε ότι σας μοιάζει. Εκείνο όμως είναι πολύ πιο σημαντικό από όλα σας, γιατί είναι το τριαντάφυλλο που έχω εγώ ποτίσει. Γιατί είναι το λουλούδι που προστάτεψα. Γιατί έχω σκοτώσει τα σκουλήκια του, γιατί είναι το τριαντάφυλλο που έχω ακούσει να παραπονιέται, να καμαρώνει ή να σιωπά. Γιατί είναι το τριαντάφυλλό μου το καλύτερο απ' όλα.
«Βλέπεις μόνο με την καρδιά» είπε η αλεπού...

Απόσπασμα από το Antoine de Saint-Exupery (1997) "Ο μικρός Πρίγκιπας"

Κύλησε κάτι.....

Ακούγεται μία βοή. Σαν να έρχεται από μακριά. Όσες φορές σκέφτηκα να κλείσω τα μάτια, την άκουσα πιο δυνατή να με πλησιάζει. Κλείστηκα στη σπηλιά μου. Στο δωμάτιο με το σκούρο γραφείο και το φως να ανακρίνει τα γραπτά. Η βοή ακόμη πιο δυνατή. Σαν κύμα τεράστιο. Σαν ποτάμι αγριεμένο. Σαν βροχή που ήθελε να καταπιεί τον κόσμο. Εμένα. Φοβήθηκα. Δεν είχε σχήμα. Είχε μόνο βοή. Και όλο πλησίαζε. Όμως ερχόταν από μέσα μου.

Κυλάει η αγάπη; Είναι θάλασσα; Βροχή; Ποτάμι; και πώς χώρεσε όλη αυτή η βοή μέσα μου;
Το χέρι μου τρέμει. Πιάνω το μελανοδοχείο και χύνω όλο το χρώμα πάνω στο χαρτί. Αδειάζω τη θάλασσα και μένω να κολυμπάω εκεί. Εγώ, σαν νησί χωρίς σταθερό σημείο. Έρμαιο στο κύμα, που συνέχεια βάλλεται από το βοή που αναγγέλει τον ερχομό. Κάνει θόρυβο η αγάπη όταν έρχεται; Κυλάει η αγάπη στο αίμα; Παρασύρει νησιά;

Σάββατο 18 Ιουνίου 2011

Ο Ανεξάντλητος Τοτός......ώρα για ανεκδοτάκι!

Μία δασκάλα του δημοτικού ρώταγε κάποτε τα παιδιά με τι ασχολούνται οι γονείς τους:
- "Εσένα Γιωργάκη η μαμά σου τι κάνει όλη μέρα;"
Ο Γιωργάκης σηκώθηκε όρθιος και είπε με πολλή περηφάνια: - "Είναι οδοντογιατρός κυρία!"

- "Εσένα Μαρία οι δικοί σου γονείς με τι ασχολούνται;", ρώτησε στη συνέχεια ένα κοριτσάκι που φαινότανε κάπως φοβισμένο.
Αυτό σηκώθηκε και διστακτικά ψιθύρισε:
- "Είναι ταχυδρόμος ο μπαμπάς μου κυρία και η μαμά μου δεν δουλεύει".
- "Πρέπει να είμαστε υπερήφανοι για τη δουλειά που κάνουν οι γονείς μας", είπε η δασκάλα θέλοντας να την εμψυχώσει. "Εσένα Τοτέ τι δουλειά κάνει ο μπαμπάς σου;", συνέχισε.
Ο Τοτός πετάχτηκε επάνω και με ζωηρό και περήφανο ύφος έριξε τη βόμβα:
- "Εμένα κυρία ο μπαμπάς μου δουλεύει πιανίστας σε μπουρδέλο!"
Κάγκελο η δασκάλα!
Το ίδιο απόγευμα η δασκάλα πάει στο σπίτι του Τοτού και χτυπάει αποφασιστικά το κουδούνι.
Η πόρτα άνοιξε και στο κατώφλι φάνηκε ο περιβόητος μπαμπάς.
- "Συγνώμη που σας ανησυχώ, αλλά έχω σοβαρό πρόβλημα με το μικρό. Ισχυρίζεται ότι δουλεύετε πιανίστας σε μπουρδέλο και μάλιστα υπερηφανεύεται γι' αυτό! Τι έχετε να πείτε;"
- "Κοιτάτε να δείτε", άρχισε να λέει χαμογελώντας ο πατέρας του Τοτού, "στην πραγματικότητα είμαι αναλυτής προγραμματιστής πληροφοριακών συστημάτων, εξειδικευμένος σε θέματα επικοινωνίας πρωτοκόλλου TCP/IP σε περιβάλλον UNIX, και σε ανάπτυξη εφαρμογών με χρήση νέων τεχνολογιών κατανεμημένων συστημάτων αρχιτεκτονικής CORBA, σε περιβάλλοντα αντικειμενοστραφών σχεσιακών βάσεων δεδομένων OODBMS και σε χρήση εργαλείων Business Objects σε μια εταιρεία επιεικώς απαράδεκτη.
Ε! πως να το πω αυτό σε ένα 7χρονο παιδάκι;;;"

Το μάθημα της πεταλούδας!

1043643
Ένας άνθρωπος παρατηρούσε ώρες ατελείωτες μια πεταλούδα που προσπαθούσε να βγεί από το κουκούλι της: είχε καταφέρει να κάνει μια μικρή τρύπα, αλλά το σώμα της ήταν πολύ μεγάλο για το άνοιγμα. Έπειτα από πολλή ώρα φάνηκε να έχει χάσει τις δυνάμεις της και στάθηκε ακίνητη.
200732

Τότε ο άνθρωπος αποφάσισε να βοηθήσει την πεταλούδα. Μ' ένα ψαλίδι άνοιξε το υπόλοιπο κουκούλι και την απελευθέρωσε αμέσως. Το σώμα της όμως ήταν μαραμένο και μικρό και τα φτερά της δεν είχαν ξεδιπλωθεί.

Ο άνθρωπος συνέχισε την παρακολούθηση αναμένοντας ότι κάποια στιγμή τα φτερά της θα ξεδιπλώνονταν και θα πετούσε. Τίποτε όμως δεν έγινε. Στην πραγματικότητα η πεταλούδα σερνόταν το υπόλοιπο της ζωής της με άτονο σώμα και μαζεμένα φτερά ανίκανα να πετάξουν.

Ο άνθρωπος με όλη την καλοσύνη και την προθυμία του να βοηθήσει, δεν καταλάβαινε ότι το στενό κουκούλι και η προσπάθεια να περάσει από το μικρό άνοιγμα ήταν ο τρόπος της φύσης να την εκπαιδεύσει για να δυναμώσει τα φτερά της.

Καμία φορά η επιπλέον προσπάθεια είναι ακριβώς αυτό που μας προετοιμάζει για το επόμενο εμπόδιο. Όποιος αρνείται αυτήν την προσπάθεια ή δέχεται λανθασμένη βοήθεια, θα σταθεί ανίκανος να νικήσει την επόμενη μάχη και ποτέ δεν θα καταφέρει να πετάξει ώς τον προορισμό του.

520757


σιγά σιγά.....μη φοβήσετε την πεταλούδα...και ξυπνήσετε κι εμένα....


Συνολικές προβολές σελίδας

Ο Καιρός.

....για να δούμε τι θα δούμε στην Τ.V.......

me